Ο Μεγαλύτερος Όλεθρος
«Η ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ προηγείται του ολέθρου,» λέγει η αρχαία Βιβλική παροιμία. (Παροιμ. 16:18) Ούτε οι άγγελοι δεν εξαιρέθηκαν από την εφαρμογή αυτής της αρχής. Πράγματι, πνευματικά όντα, που άλλοτε απελάμβαναν μια θέσι εμπιστοσύνης και ευνοίας ενώπιον του Θεού, είναι σήμερα ευτελείς και διεφθαρμένες προσωπικότητες. Ο όλεθρος αυτών των νοημόνων πλασμάτων, που έχουν υποστή εξευτελισμό, υπήρξε πραγματικά μεγάλος.
Το γεγονός ότι η υπερηφάνεια συνεδέετο με την πτώσι του αρχηγού αυτού του δαιμονικού πλήθους, καταδεικνύεται από τη Γραφική αιτία που αποκλείει να διορίζωνται οι νεοκατήχητοι ως επίσκοποι στη Χριστιανική εκκλησία. Αυτή η αιτία είναι η εξής: «Δια να μη υπερηφανευθή [ο νεοκατήχητος] και πέση εις την καταδίκην του διαβόλου.» (1 Τιμ. 3:6) Ο Σατανάς, φυσικά, δεν ήταν νεοκατήχητος. Πόσο πιο επικίνδυνο, λοιπόν, είναι να εκτρέφεται η υπερηφάνεια ενός νεοκατήχητου με το να του ανατίθενται βαρείες ευθύνες!
Πριν από την πτώσι του, το πνευματικό πρόσωπο που έκαμε τον εαυτό του εναντιούμενο (Σατανά) και συκοφάντη (Διάβολο) του Θεού, είχε το προνόμιο να βρίσκεται στην παρουσία του Ζωοδότου του. Είχε την ευκαιρία να γνωρίση τον Δημιουργό του πολύ στενά και ν’ αναπτύξη ακόμη μεγαλύτερη αγάπη γι’ αυτόν. Υπήρχε σοβαρός λόγος να το κάμη αυτό, διότι οτιδήποτε απελάμβανε το είχε λάβει από τον στοργικό Δημιουργό του.
Αλλά ο Σατανάς επέτρεψε στην υπερηφάνεια να γίνη κυριαρχούσα δύναμις στη ζωή του. Ενήργησε μ’ ένα τρόπο που ομοιάζει πολύ με τον τρόπο ενεργείας του ‘βασιλέως της Τύρου.’ Εκείνος ο ‘βασιλεύς,’ δηλαδή η δυναστεία της Τύρου, απελάμβανε άλλοτε μεγάλη φιλία με το βασίλειο του Ισραήλ, στις ημέρες του Δαβίδ και του Υιού του, του Σολομώντος. Αλλ’ αργότερα, οι άρχοντες της Τύρου φέρθηκαν προδοτικά. Ένα θρηνολόγημα που αναγράφεται στο βιβλίο του Ιεζεκιήλ το περιγράφει αυτό ως εξής: «Συ επεσφράγισας τα πάντα, είσαι πλήρης σοφίας και τέλειος εις κάλλος . . . . Ήσο τέλειος εν ταις οδοίς σου αφ’ ης ημέρας εκτίσθης, εωσού ευρέθη αδικία εν σοι. . . . Η καρδία σου υψώθη δια το κάλλος σου.»—Ιεζ. 28:12-17.
Όπως έγινε στην περίπτωσι του προδότου ‘βασιλέως της Τύρου,’ ο Σατανάς άρχισε να υψηλοφρονή. Προφανώς φαντάσθηκε ότι θα γινόταν κύριος τον πρώτων ανθρώπων και τελικά ολοκλήρου της ανθρώπινης φυλής. Για να επιτύχη τους σκοπούς του, θυσίασε την υπόστασί του ως καθαρού, τελείου υιού του Θεού κι έγινε ψεύτης και συκοφάντης.
Ο αντίδικος απέκρυψε τις ιδιοτελείς του φιλοδοξίες να κυριαρχήση στην ανθρώπινη φυλή, παρουσιαζόμενος ως ευεργέτης της Εύας. Μέσω ενός όφεως, υπέδειξε ότι η ανυπακοή στον Θεό θ’ απέφερε κέρδος. Η Εύα, αντί να συμβουλευθή ταπεινά τον σύζυγό της σ’ αυτό το ζήτημα, διεκδίκησε υπερήφανα την ανεξαρτησία της και παρέβη τον νόμο του Θεού. Κατόπιν, έπεισε τον Αδάμ να ενωθή μαζί της σε ανταρσία εναντίον του Ιεχωβά Θεού. (Γεν. 3:1-6) Ως αποτέλεσμα τούτου, ο Αδάμ και η Εύα υπέστησαν την καταδίκη του θανάτου και γι’ αυτό ο θάνατος απλώθηκε σε όλους τους απογόνους των. Ο Αδάμ, αφού έχασε την τέλεια ανθρώπινη ζωή του, δεν μπορούσε να τη διαβιβάση στους απογόνους του.—Ρωμ. 5:12.
Ο Σατανάς έγινε επίσης φονεύς, εφόσον ήταν εκείνος που έθεσε σε κίνησι αυτή την ολέθρια αλυσίδα γεγονότων. Ο Ιησούς Χριστός, που είχε παραστή μάρτυς αυτών των εξελίξεων στην προανθρώπινη ύπαρξί του, μπορούσε επομένως να πη τα εξής για τον Διάβολο: «Εκείνος ήτο απ’ αρχής ανθρωποκτόνος.»—Ιωάν. 8:44.
Μολονότι επήλθε φοβερή συμφορά για τον Αδάμ και την Εύα, κι επομένως για όλη την ανθρώπινη οικογένεια, ο Σατανάς δεν εγκατέλειψε τα φθοροποιά σχέδια του. Οδηγούμενος από παράφρονη υπερηφάνεια, χρησιμοποίησε την επιρροή του και μεταξύ των αγγελικών υιών του Θεού. Μερικοί απ’ αυτούς, όπως ο ίδιος ο Σατανάς, υπέκυψαν σε αφύσικες επιθυμίες και υπερηφάνεια, και εσκεμμένα βγήκαν από τα κατάλληλα όρια που είχε καθορίσει ο Δημιουργός γι’ αυτούς. Εγκατέλειψαν τη θέσι τους στους ουρανούς, υλοποιήθηκαν με σαρκικά σώματα και ήλθαν σε γαμήλιες σχέσεις με γυναίκες στη γη. Ο κατακλυσμός επέφερε ένα βίαιο τέλος σ’ αυτές τις σχέσεις, αναγκάζοντας τους απειθείς αγγέλους να εγκαταλείψουν τα σαρκικά τους σώματα.—Γέν. 6:1-7.
Ο Χριστιανός μαθητής Ιούδας περιγράφει ως εξής αυτά που συνέβησαν κατόπιν: «Αγγέλους, οίτινες δεν εφύλαξαν την εαυτών αξίαν αλλά κατέλιπον το ίδιον αυτών κατοικητήριον, εφύλαξε με παντοτεινά δεσμά υποκάτω του σκότους δια την κρίσιν της μεγάλης ημέρας.» (Ιούδ. 6) Αυτοί, μαζί με τον Σατανά ή Διάβολο, εξεβλήθησαν από τη θεία οικογένεια των πιστών υιών κι έχασαν τις θέσεις εμπιστοσύνης που είχαν στους ουρανούς. Ως απόβλητοι, βρίσκονται σε μια κατάστασι εξευτελισμού και σκότους, αποκομμένοι από κάθε θεία διαφώτισι. Αναμένουν τη βέβαιη εκτέλεσι της θείας κρίσεως εναντίον των και «φρίττουσι» προσμένοντας την επικείμενη εξόντωσί τους.—Ιακ. 2:19.
Ο απόστολος Πέτρος ανεφέρθη σ’ αυτούς τους απειθείς αγγέλους ως τα «πνεύματα τα εν τη φυλακή,» δείχνοντας έτσι ότι έχουν περιέλθει σε μια μορφή περιορισμού. (1 Πέτρ. 3:19) Επειδή δεν αναγράφεται τίποτε, ούτε στην Αγία Γραφή ούτε πουθενά αλλού, σχετικά με το ότι αυτοί θα ζήσουν πάλι ως άνθρωποι στη γη, προφανώς λόγω του περιορισμού στον οποίον βρίσκονται, είναι αδύνατο γι’ αυτούς να λάβουν πάλι κάποτε στο μέλλον σάρκα και να ζήσουν ως σύζυγοι με γυναίκες.
Στην εξευτελιστική κατάστασι στην οποία βρίσκονται, οι δαίμονες δεν έγιναν λιγώτερο κακοί. Αντιθέτως, εξακολούθησαν να εξευτελίζωνται διαπράττοντας πράξεις ωμότητος εναντίον των ανθρώπων.
Αυτό εξηγείται καλά στην περίπτωσι των ατόμων που κατείχοντο από δαίμονες στις ημέρες της επιγείου διακονίας του Ιησού. Παραδείγματος χάριν, υπήρχε ένας άνθρωπος ο οποίος ωδηγήθηκε από τους δαίμονες στην παραφροσύνη. Ζούσε στα νεκροταφεία, τριγύριζε γυμνός, εκραύγαζε μέρα και νύχτα και κατεκόπτετο με λίθους. Αυτός ο δαιμονόπληκτος άνθρωπος και ο σύντροφος του ήσαν τόσο θηριώδεις, ώστε οι άνθρωποι εφοβούντο να περάσουν από το μέρος που κατοικούσαν. Οι προσπάθειες που έγιναν να τους δέσουν με αλυσίδες και ποδόδεσμα αποδείχθηκαν ανωφελείς. Οι δαίμονες προφανώς εχαίροντο καθώς έβλεπαν αυτόν τον άνθρωπο να υφίσταται τόσα δεινά.—Ματθ. 8:28· Μάρκ. 5:2-5· Λουκ. 8:27.
Κατόπιν, όταν ο Ιησούς προσέταξε τους δαίμονας να βγουν απ’ αυτούς τους δύο ανθρώπους, οι δαίμονες εζήτησαν την άδεια να εισέλθουν σε μια αγέλη χοίρων, σκοπεύοντας ίσως ν’ αποκομίσουν κάποιο αφύσικο σαδιστικό πάθος απ’ αυτούς. Οι δαίμονες εισήλθαν σε μια αγέλη περίπου 2.000 χοίρων και τους ωδήγησαν προς τον θάνατο στη θάλασσα της Γαλιλαίας.—Ματθ. 8:30-32· Μάρκ. 5:11-13.
Πράγματι, η περίπτωσις του Σατανά και των δαιμόνων καταδεικνύει έντονα ότι η υπερηφάνεια οδηγεί σε φοβερό όλεθρο. Είναι πράγματι δύσκολο να πιστέψη κανείς ότι αυτά τα διεφθαρμένα, ψευδόμενα πνευματικά πλάσματα συγκαταλέγοντο κάποτε μεταξύ των τελείων υιών του Θεού. Αυτό πρέπει να εντυπώση σ’ εμάς, τους ατελείς ανθρώπους, την ανάγκη να καταπολεμούμε την υπερηφάνεια για να μην υποστούμε ισχυρή πτώσι, που θα έχη ως αποτέλεσμα την αιώνια καταστροφή μας.