Ικανοί ως Διδάσκαλοι στην Εκκλησία

«Τις είναι μεταξύ σας σοφός και επιστήμων; ας δείξη εκ της καλής διαγωγής τα έργα εαυτού εν πραότητι σοφίας.»—Ιακ. 3:13

 1. Γιατί είναι πολύ σπουδαίο εκείνοι που υπηρετούν ως διδάσκαλοι στη Χριστιανική εκκλησία να είναι ικανοί άνδρες;

Η επίδρασις ενός διδασκάλου μπορεί να είναι ωφέλιμη ή επιβλαβής. Αυτό συμβαίνει ιδιαίτερα σε ζητήματα λατρείας. Σχετικά με τους Φαρισαίους, ο Ιησούς Χριστός είπε: «Είναι οδηγοί τυφλοί τυφλών· τυφλός δε τυφλόν εάν οδηγή, αμφότεροι εις βόθρον θέλουσι πέσει.» (Ματθ. 15:14) Όλοι εκείνοι που τυφλά ακολουθούσαν τις αντιγραφικές διδασκαλίες των Φαρισαίων ωδηγούντο σε πνευματική καταστροφή και θάνατο, ενώ εκείνοι που ακολουθούσαν την ορθή διδασκαλία του Υιού του Θεού ευρίσκοντο στον δρόμο της ζωής. (Ματθ. 7:13-20, 24-27) Το γεγονός ότι περιλαμβάνονται ζωές, καθιστά επιτακτικό για κείνους που υπηρετούν ως διδάσκαλοι στη Χριστιανική εκκλησία, να είναι ικανοί άνδρες.

 2. Γιατί ο απόστολος Παύλος μπορούσε να πη «Είμαι καθαρός από του αίματος πάντων»;

² Αυτά που είπε ο απόστολος Παύλος σχετικά με τον εαυτό του στους πρεσβυτέρους της εκκλησίας της Εφέσου δείχνουν ότι ο τρόπος με τον οποίο χειρίζεται τις ευθύνες του ένας Χριστιανός διδάσκαλος, μπορεί να τον κάνη ή ένοχο αίματος ή να τον απαλλάξη από ενοχή αίματος. Ο απόστολος δήλωσε: «Μαρτύρομαι προς εσάς εν τη σήμερον ημέρα, ότι εγώ είμαι καθαρός από του αίματος πάντων· διότι δεν συνεστάλην να αναγγείλω προς εσάς πάσαν την βουλήν του Θεού.» (Πράξ. 20:26, 27) Αν μερικοί πρεσβύτεροι στην εκκλησία της Εφέσου εγίνοντο άπιστοι και άρχιζαν να διαστρέφουν τις Γραφές προς πνευματική τους καταστροφή και βλάβη των ομοπίστων τους, δεν θα μπορούσε να κατηγορηθή ο Παύλος γι’ αυτό. (Παράβαλε με Πράξεις 20:29, 30.) Αυτοί οι ίδιοι θα ήσαν ένοχοι αίματος. Ο απόστολος είχε καταβάλει κάθε δυνατή προσπάθεια για να τους μεταδώση «πάσαν την βουλήν του Θεού.» Δεν τους είχε κρύψει τίποτα απ’ ό,τι ήταν αναγκαίο για σωτηρία. Δεν επιθυμούσε να κερδίση δημοτικότητα με το να ‘γαργαλίση’ τα αυτιά τους ή με το να αποφεύγη θέματα που με δυναμικό τρόπο εξέθεταν τις εσφαλμένες τάσεις, λέξεις και ενέργειες.—Παράβαλε με 2 Τιμόθεον 4:3, 4.

 3. Σε αρμονία με το παράδειγμα του Παύλου, τι πρέπει ν’ αναμένωμε από ένα άνδρα που έχει τα προσόντα να υπηρετή ως διδάσκαλος στην εκκλησία;

³ Σε αρμονία με το παράδειγμα του αποστόλου Παύλου, ένας άνδρας που έχει τα προσόντα να υπηρετή ως διδάσκαλος στη Χριστιανική εκκλησία πρέπει να γνωρίζη και να καταλαβαίνη ό,τι είναι αναγκαίο για σωτηρία, έτσι ώστε η διδασκαλία του να μην είναι σοβαρά ελαττωματική. Πρέπει να είναι επίσης πρόθυμος να μεταδίδη «πάσαν την βουλήν του Θεού,» άσχετα με τη στάσι της εκκλησίας. Ίσως υπάρχουν φορές που η εκκλησία ανταποκρίνεται καλά στον έλεγχο και τη διόρθωσι που παρέχει ο Λόγος του Θεού. Αλλά μπορεί επίσης να υπάρχουν φορές που πολλοί δεν θέλουν, στην πραγματικότητα, ν’ αλλάξουν τις εσφαλμένες τάσεις και οδούς των. Ο Χριστιανός διδάσκαλος όμως, πρέπει να συνεχίζη να παραμένη πιστά προσκολλημένος στον Λόγο του Θεού, παρέχοντας πνευματική βοήθεια. Αν μερικοί έχουν εσφαλμένα ελατήρια, εκείνος πρέπει να είναι προσεκτικός να μη γίνη ανυπόμονος, αλλά να συνεχίζη το κήρυγμα της αληθείας. Σχετικά μ’ αυτό, εξετάστε τι έγραψε ο απόστολος Παύλος στον Τιμόθεο: «Κήρυξον τον λόγον, επίμενε εγκαίρως ακαίρως, ήλεγξον, επίπληξον, πρότρεψον, μετά πάσης μακροθυμίας και διδαχής.»—2 Τιμ. 4:2.

 4. Σε ποιον απηυθύνετο η συμβουλή που αναγράφεται στο εδάφιο Ιακώβου 3:1;

⁴ Επειδή η ορθή διδασκαλία έχει επίδρασι στη σωτηρία του ατόμου, η διδασκαλία αποτελεί ευθύνη που πρέπει ν’ ανατίθεται μόνο σε άνδρες που έχουν τα προσόντα γι’ αυτό. Ο Χριστιανός μαθητής Ιάκωβος έγραψε: «Μη γίνεσθε πολλοί διδάσκαλοι, αδελφοί μου, εξεύροντες ότι μεγαλητέραν κατάκρισιν θέλομεν λάβει.» (Ιακ. 3:1) Αυτή η θεόπνευστη συμβουλή δεν εδόθη για να αποτρέψη ικανούς άνδρες από το να γίνουν διδάσκαλοι, διότι οι Γραφές λέγουν επίσης: «Εάν τις ορέγηται επισκοπήν, καλόν έργον επιθυμεί.» (1 Τιμ. 3:1) Ο Ιάκωβος απηύθυνε τα λόγια του σε άνδρες οι οποίοι εγείροντο ως διδάσκαλοι των ομοπίστων τους, μολονότι δεν ήσαν διωρισμένοι ή ικανοί να διδάξουν. Αυτοί οι άνδρες, που δεν είχαν τα κατάλληλα προσόντα, ήθελαν την εξοχότητα και την εξουσία που συνεδέετο με την ιδιότητα του διδασκάλου, χωρίς να ενδιαφέρωνται για τα προσόντα. Ωμοίαζαν με τους άνδρες, τους οποίους ο απόστολος Παύλος περιέγραψε ως «θέλοντες να ήναι νομοδιδάσκαλοι, ενώ δεν νοούσιν ούτε όσα λέγουσιν ούτε περί τίνων διϊσχυρίζονται.»—1 Τιμ. 1:7.

‘ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΚΑΤΑΚΡΙΣΙΣ’

 5. Πώς οι διδάσκαλοι λαμβάνουν «μεγαλυτέραν κατάκρισιν»;

⁵ Επειδή αυτοί οι υποτιθέμενοι διδάσκαλοι δεν κατανοούσαν πλήρως ούτε εκτιμούσαν «πάσαν την βουλήν του Θεού,» έπρεπε να τονισθή σ’ αυτούς η σοβαρή θέσις στην οποία βρίσκεται ένας διδάσκαλος. Ο Ιάκωβος τόνισε ότι οι διδάσκαλοι, περιλαμβανομένου και του ιδίου, ‘μεγαλητέραν κατάκρισιν θέλουσι λάβει.’ (Ιακ. 3:1) Επειδή ένας διδάσκαλος ίσταται ενώπιον άλλων διδάσκοντας ή οδηγώντας τους, απαιτούνται απ’ αυτόν περισσότερα απ’ όσα απαιτούνται από τα άλλα μέλη της εκκλησίας. Αυτό εναρμονίζεται με τη Γραφική αρχή: «Εις όντινα ενεπιστεύθη πολύ, περισσότερον θέλουσιν απαιτήσει παρ’ αυτού.» (Λουκ. 12:48) Έτσι, τα λόγια και οι ενέργειες ενός διδασκάλου έρχονται κάτω από στενώτερο έλεγχο απ’ ό,τι τα λόγια και οι ενέργειες άλλων Χριστιανών. Επί πλέον, αν ένας άνδρας σφάλλη στη διδασκαλία του και αυτό καταλήξη σε προβλήματα για μέλη της εκκλησίας, ή αν οι ενέργειές του δίνουν αφορμή για εύλογο παράπτωμα, πρόκειται να κριθή αυστηρά από τον Ιεχωβά Θεό μέσω του Κυρίου Ιησού Χριστού. Ο Υιός του Θεού είπε: «Σας λέγω δε ότι δια πάντα λόγον αργόν, τον οποίον ήθελον λαλήσει οι άνθρωποι, θέλουσιν αποδώσει λόγον δι’ αυτόν εν ημέρα κρίσεως. Διότι εκ των λόγων σου θέλεις δικαιωθή, και εκ των λόγων σου θέλεις καταδικασθή.»—Ματθ. 12:36, 37.

 6. Σύμφωνα με το εδάφιο Ιακώβου 3:2, ποιος κίνδυνος συνδέεται με τη διδασκαλία;

⁶ Ο μαθητής Ιάκωβος συνεχίζει το επιχείρημά του: «Εις πολλά πταίομεν άπαντες. Εάν τις δεν πταίη εις λόγον, ούτος είναι τέλειος ανήρ, δυνατός να χαλιναγωγήση και όλον το σώμα.» (Ιακ. 3:2) Αφού ακόμη και οι παραδειγματικοί διδάσκαλοι έχουν την τάσι να σφάλλουν σε λόγια, ο κίνδυνος να γίνη κάτι τέτοιο είναι πολύ μεγαλύτερος στην περίπτωσι ανδρών που δεν έχουν τα κατάλληλα προσόντα. Και όσο περισσότερο σφάλλει ένας διδάσκαλος, τόσο μεγαλύτερη βλάβη θα προκύψη στην εκκλησία και τόσο μεγαλύτερη θα είναι η κατάκρισις εναντίον του ατόμου αυτού.

«ΤΙΣ ΕΙΝΑΙ . . . ΣΟΦΟΣ ΚΑΙ ΕΠΙΣΤΗΜΩΝ;»

 7. Τι αποκαλύπτει το ερώτημα που βρίσκεται στο εδάφιο Ιακώβου 3:13 σχετικά με το αν ένας άνδρας είναι ικανός να υπηρετή ως διδάσκαλος;

⁷ Έχοντας υπ’ όψιν τους κινδύνους που περιλαμβάνονται στη διδασκαλία άλλων, μπορεί να εγερθή το ερώτημα: Ποιος είναι πραγματικά ικανός να διδάσκη; Ο μαθητής Ιάκωβος έκανε ένα παρόμοιο ερώτημα: «Τις είναι μεταξύ σας σοφός και επιστήμων (έχων κατανόησιν, ΜΝΚ);» (Ιακ. 3:13) Αξίζει να σημειωθή ότι ο Ιάκωβος δεν ερώτησε απλώς: ‘Ποιος έχει καλή ικανότητα ομιλίας;’ Για να είναι ένας άνδρας καλός διδάσκαλος, χρειάζεται περισσότερα από την ικανότητα να εκφράζεται ωραία. Η σοφία και η κατανόησις είναι αναγκαίες ιδιότητες. Το σοφό άτομο έχει κατάλληλο φόβο για τον Ιεχωβά Θεό και γνωρίζει πώς να εφαρμόζη τη γνώσι μ’ ένα τρόπο που θα φέρη καλά αποτελέσματα. (Παρ. 9:10) Το άτομο που έχει κατανόησι μπορεί να διεισδύη μέσα σ’ ένα ζήτημα, να συλλαμβάνη την ουσία του και να διακρίνη τις σχέσεις διαφόρων απόψεων μιας καταστάσεως ή περιστάσεως. Το άτομο συλλαμβάνει την πλήρη σπουδαιότητα αυτού που εξετάζει. Αυτό σημαίνει ότι πρέπει να είναι ένας ώριμος Χριστιανός του οποίου ‘τα αισθητήρια είναι γεγυμνασμένα εις το να διακρίνη το καλόν και το κακόν.’—Εβρ. 5:14.

 8. Τι θα έδειχνε αν ένας άνδρας κατείχε την απαιτούμενη κατανόησι και σοφία να διδάσκη τους ομοπίστους του;

⁸ Πώς είναι φανερό ότι ένας άνδρας έχει την απαιτούμενη σοφία και κατανόησι για να διδάσκη τους ομοπίστους του; Η ζωή του πρέπει να δείχνη ότι έχει τη σοφία και κατανόησι που συνδέονται μ’ ένα βαθύ ευλαβή φόβο για τον Ιεχωβά Θεό. Ο μαθητής Ιάκωβος συνεχίζει λέγοντας τα εξής: «Ας δείξη εκ της καλής διαγωγής τα έργα εαυτού εν πραότητι σοφίας.» (Ιακ. 3:13) Έτσι, οι άλλοι πρέπει να είναι σε θέσι να διακρίνουν ότι το άτομο αυτό φέρεται μ’ ένα τρόπο που εναρμονίζεται με την προσωπικότητα, τις οδούς και την πολιτεία του Θεού.

 9. Πώς θα μπορούσε η ‘πραότητα σοφίας’ να είναι έκδηλη από έναν άνδρα, και γιατί αυτό είναι σπουδαίο αν το άτομο αυτό θα υπηρετή ως διδάσκαλος;

⁹ Μια τέτοια ορθή διαγωγή περιλαμβάνει την εκδήλωσι της ‘πραότητος σοφίας.’ Για να είναι ικανός να είναι διδάσκαλος, πρέπει να είναι ευγενικός, ήρεμος και ειρηνικός, όχι σκληρός, θορυβώδης και πείσμων ή αλαζών. Ούτε πρέπει να έχη την τάσι να κάνη ισχυρές δηλώσεις χωρίς σοβαρά επιχειρήματα ή αποδείξεις για να τις υποστηρίξη. Εκείνος που στερείται πραότητος, θα διαπιστώση ότι είναι πολύ δύσκολο να ενεργή σε αρμονία με τη συμβουλή του Παύλου προς τον Τιμόθεο: «Ο δε δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχηται, αλλά να ήναι πράος προς πάντας, διδακτικός, ανεξίκακος, διδάσκων μετά πραότητος τους αντιφρονούντας.»—2 Τιμ. 2:24, 25.

ΑΚΑΤΑΛΛΗΛΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ

10. (α) Τι θα μπορούσε να περιλαμβάνεται στον ‘πικρό φόνο’ εκ μέρους ενός ατόμου; (β) Τι είναι η φιλονεικία;

¹⁰ Ο μαθητής Ιάκωβος, κατευθύνοντας την προσοχή του κυρίως σε άνδρες που ισχυρίζοντο ότι είχαν τα προσόντα να είναι διδάσκαλοι στην εκκλησία, τόνισε κατόπιν τα ακατάλληλα χαρακτηριστικά. Διαβάζομε: «Εάν όμως έχητε εν τη καρδία υμών φθόνον πικρόν και φιλονεικίαν, μη κατακαυχάσθε και ψεύδεσθε κατά της αληθείας.» (Ιακ. 3:14) Αυτά τα λόγια απαιτούν αυτοεξέτασι. Ένας άνδρας θα μπορούσε να ρωτήση τον εαυτό του: ‘Μήπως εγώ φιλοξενώ πικρό φθόνο; Μήπως είμαι φιλόνεικος;’ Πικρός φθόνος ή ζηλοτυπία θα μπορούσε να περιλαμβάνη μια υπερβολική επιθυμία εκ μέρους του ατόμου να εξυψώνη τον εαυτό του και τις απόψεις του. Αυτό θα μπορούσε να εκδηλωθή μ’ ένα φανατικό και πείσμονα ζήλο για τις δικές του απόψεις, ενώ αποδοκιμάζει δυνατά τις γνώμες που διαφέρουν από τη δική του, ή δεν αναγνωρίζει ότι και άλλοι κατέχουν σοφία και κατανόησι ίση ή και ανώτερη από τη δική του. Όσο για τη φιλονεικία, αναφέρεται στο πνεύμα εριστικότητος ή διαμάχης που μπορεί να έχη το άτομο. Ένας άνδρας μπορεί να έχη την τάσι να χρησιμοποιή μέσα που προκαλούν ενόχλησι για να συγχύση τους άλλους και να προάγη τα δικά του συμφέροντα. Μια τέτοια φιλονεικία θα ήταν προϊόν υπερηφανείας και ιδιοτελούς φιλοδοξίας.

11. Γιατί μπορούσε ο Ιάκωβος να τονίση ότι οι υποτιθέμενοι διδάσκαλοι που έτρεφαν πικρό φόνο και φιλονεικία ‘κατακαυχώντο και εψεύδοντο κατά της αληθείας’;

¹¹ Ένας άνδρας που τρέφει πικρό φθόνο και φιλονεικία, με το να εφιστά την προσοχή στα προσόντα του ως διδασκάλου, στην πραγματικότητα θα εκαυχάτο ή θα υπερηφανεύετο. Ωστόσο, η Χριστιανική αλήθεια, την οποία θα ισχυρίζετο ότι διδάσκει, καταδικάζει τα κακά χαρακτηριστικά που το άτομο αυτό εκδηλώνει. Έτσι, ένας άνδρας που έχει ένα διαιρετικό πνεύμα διαμάχης και ωστόσο πιστεύει ότι έχει τα προσόντα να υπηρετή ως Χριστιανός διδάσκαλος, κακοπαριστά την αλήθεια ή στρέφεται εναντίον της αληθείας που εκτίθεται στις Γραφές. Επί πλέον, επειδή έχει τέτοια ανεπιθύμητα χαρακτηριστικά, δεν θα είχε βάσι για να καυχηθή για τα προσόντα του ως διδασκάλου. Αν το έκανε αυτό, θα ήταν ψεύδος. Το γεγονός ότι είναι ιδιοτελής και φιλόνεικος στην καρδιά, θα τον καθιστούσε ακατάλληλο να υπηρετή ως Χριστιανός διδάσκαλος.

12. Τι είδους σοφία έχει ένας άνδρας που φιλοξενεί πικρό φθόνο και φιλονεικία;

¹² Η σοφία που ένας τέτοιος ιδιοτελής, φιλόνεικος άνδρας θα ισχυρίζετο ότι έχει, δεν θα ήταν ουράνια σοφία. Ο μαθητής Ιάκωβος γράφει: «Η σοφία αύτη δεν είναι άνωθεν καταβαίνουσα, αλλ’ είναι επίγειος, ζωώδης, δαιμονιώδης.» (Ιακ. 3:15) Η θεία σοφία βρίσκεται σε αντίθεσι με τον πικρό φθόνο και τη φιλονεικία.—Παρ. 6:16-19.

13-15. Πώς αυτό το είδος σοφίας είναι (α) ‘επίγειο’, (β) ‘ζωώδες’ και (γ) ‘δαιμονιώδες’;

¹³ Η σοφία, που θα ισχυρίζετο ότι έχει ένας τέτοιος υποτιθέμενος διδάσκαλος, χαρακτηρίζει τους ανθρώπους που είναι αποξενωμένοι από τον Θεό. Ομοιάζει μ’ εκείνους που δεν έχουν πνευματικότητα, αλλά χρησιμοποιούν το χρόνο και τις δυνάμεις των εντρυφώντας στις επιθυμίες τους για απολαύσεις ή επιζητώντας να αποκτήσουν γόητρο και αποκτήματα σ’ αυτό το ασταθές, μεταβαλλόμενο σύστημα πραγμάτων. (Φιλιπ. 3:19· Κολ. 3:2) Το ελατήριο, για το οποίο θέλει να είναι διδάσκαλος, είναι εσφαλμένο. Επειδή είναι υπερήφανος, θέλει τον σεβασμό και την τιμή που συνδέονται στη διάνοιά του με τη θέσι αυτή.

¹⁴ Η σοφία ενός υπερήφανου, φιλόνεικου ανδρός είναι επίσης ζωώδης, δηλαδή, προέρχεται φυσιολογικά από το ότι ο άνθρωπος είναι ένα πλάσμα με αισθήσεις, δηλαδή ψυχή. Σύμφωνα με τις Γραφές, και ο άνθρωπος και τα ζώα είναι ψυχές. (Γέν. 2:7· Αριθ. 31:28· Αποκ. 16:3) Οι άνθρωποι ως πλάσματα με αισθήσεις (ψυχές), είναι προικισμένοι με πνευματική και διανοητική ικανότητα, αλλά τα ζώα ως πλάσματα με αισθήσεις, στερούνται λογικής. (2 Πέτρ. 2:12· Ιούδα 10) Έτσι, αυτή η σοφία, που χαρακτηρίζεται «ζωώδης,» καταδεικνύεται ότι είναι αντιγραφική, ότι αποτελεί προϊόν σαρκικών αισθήσεων, ορέξεων και τάσεων.

¹⁵ Κατόπιν, επίσης, ο Ιάκωβος ορθά την αποκαλεί δαιμονιώδη σοφία. Αυτό συμβαίνει επειδή οι δαίμονες (πονηρά πνεύματα) εκδηλώνουν μια διάθεσι αντίθετη με τη θεία σοφία. Δεν είναι πράοι, αλλά σκληροί και κακεντρεχείς, όπως μπορεί να δη κανείς από τη λυπηρά κατάστασι των ατόμων τα οποία κατέχονται από δαίμονες. (Μάρκ. 5:2-5) Όσο για τον Σατανά τον Διάβολο, τον αρχηγό των δαιμόνων, η Αγία Γραφή αποκαλύπτει ότι ιδιοτελής υπερηφάνεια και φιλοδοξία επέφεραν την πτώσι του.—1 Τιμ. 3:6.

ΟΙ ΕΠΙΘΥΜΗΤΕΣ ΙΔΙΟΤΗΤΕΣ ΠΟΥ ΣΥΝΔΕΟΝΤΑΙ ΜΕ ΤΗΝ ΟΥΡΑΝΙΑ ΣΟΦΙΑ

16. Ποια είναι τα χαρακτηριστικά της ουράνιας σοφίας;

¹⁶ Για να έχη κάποιος τα προσόντα για να υπηρετή ως διδάσκαλος των ομοπίστων του, πρέπει να είναι απηλλαγμένος από χαρακτηριστικά που συνδέονται με την επίγεια, ζωώδη και δαιμονιώδη σοφία. Η ζωή του πρέπει ν’ αποκαλύπτη ότι διέπεται από ουράνια σοφία. Ο μαθητής Ιάκωβος περιγράφει αυτή τη σοφία ως εξής: «Η άνωθεν όμως σοφία πρώτον μεν είναι καθαρά, έπειτα ειρηνική, επιεικής, ευπειθής, πλήρης ελέους και καλών καρπών, αμερόληπτος και ανυπόκριτος.» (Ιακ. 3:17) Ας εξετάσωμε τι σημαίνει αυτό.

17. Τι σημαίνουν οι λέξεις ‘καθαροί’ και ‘ειρηνικοί’;

¹⁷ Εκείνοι που έχουν τα προσόντα να υπηρετούν ως διδάσκαλοι λέγεται ότι είναι ‘καθαροί,’ αγνοί ή αμόλυντοι στη διάνοια και στην καρδιά. Το ότι είναι ‘ειρηνικοί,’ σημαίνει ότι είναι άτομα που προάγουν την ειρήνη. Όχι μόνο αποφεύγουν να είναι επιθετικοί ή εμπόλεμοι, αλλά ξεφεύγουν από το πρόγραμμά τους για να έχουν καλές σχέσεις με τους άλλους και να προάγουν τις καλές σχέσεις μεταξύ των άλλων. (Ρωμ. 14:19· 1 Τιμ. 3:3) Δεν ασχολούνται ούτε επιδοκιμάζουν τίποτε που διαλύει την ειρήνη.—Παράβαλε με Παροιμίες 16:28· 17:9.

18. Πώς ένα άτομο δείχνει (α) ‘επιείκεια,’ (β) ‘ευπείθεια’ και (γ) ότι είναι ‘πλήρες ελέους και καλών καρπών’;

¹⁸ Ο «επιεικής» άνδρας είναι συγκαταβατικός, μετριοπαθής ή υπομονητικός, όχι φανατικός στον ζήλο του. Δεν θα επιμένη στη δική του άποψι ή στο γράμμα του νόμου, αλλά θα βλέπη τα ζητήματα μ’ ένα ανθρώπινο τρόπο, με κατάλληλη προσοχή. (Παράβαλε με 1 Πέτρου 2:18.) Αντί να είναι πείσμων, εκείνος που κατέχει ουράνια σοφία είναι «ευπειθής» «έτοιμος να υπακούση,» σύμφωνα με τη ΜΝΚ. Έχει ένα πνεύμα συνεργασίας, προθυμία να ανταποκρίνεται σε κατάλληλα αιτήματα. Ένα τέτοιο άτομο θ’ ακολουθή ό,τι λέγει η Αγία Γραφή, και δεν θα παίρνη μια θέσι και θα τη διακρατή, άσχετα με το αν είναι ορθή ή εσφαλμένη. Θα σπεύδη ν’ αλλάξη όταν υπάρχη σαφής ένδειξις ότι έχει λάβει μια εσφαλμένη στάσι ή ότι έχει καταλήξει σε εσφαλμένα συμπεράσματα. Εκείνος που έχει ουράνια σοφία είναι επίσης «πλήρης ελέους και καλών καρπών.» Στις σχέσεις του με τους άλλους, δείχνει συμπάθεια. Αισθάνεται οίκτο για τους θλιμμένους και στενοχωρημένους, και είναι πρόθυμος να κάνη ό,τι μπορεί για να τους βοηθήση. Οι ‘καλοί καρποί’ περιλαμβάνουν όλες τις ενέργειες που εναρμονίζονται με την καλωσύνη, τη δικαιοσύνη και την αλήθεια.—Εφεσ. 5:9.

19. Τι σημαίνει ότι το άτομο είναι ‘αμερόληπτο’;

¹⁹ Εκείνος που διέπεται από ουράνια σοφία θα είναι ‘αμερόληπτος,’ ή ‘δεν θα κάνη μεροληπτικές διακρίσεις’ (ΜΝΚ). Δεν θα φέρεται με καλύτερο τρόπο σε άτομα βάσει της εξωτερικής των εμφανίσεως, της θέσεώς των, του πλούτου των, της κοινωνικής των καταστάσεως ή της επιρροής των στην εκκλησία. (Παράβαλε με Ιάκωβον 2:1-4.) Στις σχέσεις του με τους συνανθρώπους του, προσπαθεί να είναι αμερόληπτος.

20. (α) Τι είναι ένας υποκριτής; (β) Πώς το άτομο που κατέχει ουράνια σοφία δείχνει ότι δεν είναι υποκριτικό;

²⁰ Η ουράνια σοφία ποτέ δεν κάνει ένα άτομο ‘υποκριτικό.’ Ο υποκριτής προσποιείται ότι είναι αυτό που δεν είναι. Ο άνδρας που εκδηλώνει ουράνια σοφία φορά μια μάσκα, σαν να λέγαμε. Σε όλες τις σχέσεις του, είναι ευθύς και αξιόπιστος.—Εφεσ. 4:25.

21. Πώς μπορούμε να κάνωμε προσωπική εφαρμογή αυτών που λέγει η Βίβλος σχετικά με τις απαιτήσεις για να υπηρετή ένα άτομο ως διδάσκαλος στην εκκλησία;

²¹ Αυτό που απαιτείται από τους Χριστιανούς διδασκάλους πρέπει να κάνη όλους μας να εξετάσωμε τον εαυτό μας προσεκτικά. Αποδεικνύομε ότι θέλομε να ζούμε σε αρμονία με την ουράνια σοφία; Μολονότι μπορεί να μην είμεθα διδάσκαλοι στην εκκλησία, όλοι μας έχομε την ευθύνη, ως μαθηταί του Χριστού, να διδάξωμε την αλήθεια σε άλλους. Είναι, λοιπόν, ζωτικό η στάσις μας, τα λόγια και οι ενέργειές μας να συμφωνούν με ό,τι ισχυριζόμεθα ότι είμεθα. (Ρωμ. 2:21, 22) Είθε να συνεχίσωμε να προσπαθούμε να είμεθα καλύτεροι δούλοι του ουρανίου πατρός μας και να απολαύσωμε τις ευλογίες που αυτός επιφυλάσσει για μάς.—Παράβαλε με 1 Τιμόθεον 4:15, 16.

[Εικόνα στη σελίδα 24]

«Τυφλός δε τυφλόν εάν οδηγή, . . .»—Ματθ. 15:14.