Η Πραότης και η Εγκράτεια Παράγουν Ειρηνικόν Καρπόν

«Τις είναι μεταξύ σας σοφός και επιστήμων. Ας δείξη εκ της καλής διαγωγής τα έργα εαυτού εν πραότητι σοφίας. Και ο καρπός της δικαιοσύνης σπείρεται εν ειρήνη υπό των ειρηνοποιών.»—Ιακ. 3:13, 18

 1. (α) Από τι συνίσταται ο ειρηνικός καρπός του πνεύματος του Θεού; (β) Αν πρόκειται να υπάρξη άφθονη συγκομιδή τέτοιου καρπού, ποιες προφυλάξεις πρέπει να ληφθούν;

ΕΙΝΑΙ θέλημα του Ιεχωβά οι ευτυχείς μάρτυρές του να παράγουν εξακολουθητικά μια άφθονη συγκομιδή πνευματικού καρπού. Το προϊόν αυτό του πνεύματος του Θεού συνίσταται όχι μόνο από αγαθωσύνη, πίστι, χαρά, αγάπη και χρηστότητα, αλλά και από ειρήνη, πραότητα, μακροθυμία και εγκράτεια. Τώρα, αν πρόκειται να παραχθή ένας τέτοιος πολύ εύγευστος καρπός σαν αυτόν, πρέπει, όχι μόνον ο σπόρος να σπαρή κάτω από τις κατάλληλες συνθήκες, αλλά, πράγμα που είναι ίσης σπουδαιότητος, πρέπει να φυτευθή το κατάλληλο είδος σπόρου. Ο αρχαίος νόμος του Ιεχωβά απηγόρευε στον Ισραήλ να φυτεύη ανάμικτον σπόρο ή δύο είδη σπόρου μαζί. Και ο Ιησούς είπε: «Μήποτε συνάγουσιν από ακανθών σταφύλια, ή από τριβόλων σύκα; Δεν δύναται δένδρον καλόν να κάμνη καρπούς κακούς, ουδέ δένδρον σαπρόν να κάμνη καρπούς καλούς.» Φροντίζετε, λοιπόν, να φυτεύετε μόνο το καλό είδος, το κατάλληλο είδος σπόρου. «Επειδή ό,τι αν σπείρη ο άνθρωπος, τούτο και θέλει θερίσει· διότι ο σπείρων εις την σάρκα εαυτού, θέλει θερίσει εκ της σαρκός φθοράν· αλλ’ ο σπείρων εις το πνεύμα, θέλει θερίσει εκ του πνεύματος ζωήν αιώνιον. Ας μη αποκάμνωμεν δε πράττοντες το καλόν· διότι εάν δεν αποκάμνωμεν, θέλομεν θερίσει εν τω δέοντι καιρώ.» Ο απόστολος κατόπιν προσθέτει το εξής σημαντικό σημείο: «Άρα λοιπόν ενόσω έχομεν καιρόν, ας εργαζώμεθα το καλόν προς πάντας, μάλιστα δε προς τους οικείους της πίστεως.»—Λευιτ. 19:19· Δευτ. 22:9· Ματθ. 7:16, 18· Γαλ. 5:22, 23· 6:7-10.

 2. (α) Είναι πρέπον να ζητή ένας αφιερωμένος δούλος διορισμό σε υπηρεσία επισκόπου; (β) Προτού γίνη κανείς κατάλληλος να διορισθή ως επίσκοπος, ποια υπόληψι πρέπει να έχη;

² Στη θεοκρατική διάταξι πραγμάτων μερικοί δούλοι του Κυρίου τοποθετούνται ως επίσκοποι του ποιμνίου του Θεού. (Πράξ. 20:28) Σ’ αυτές τις θέσεις ευθύνης πρέπει να λαμβάνουν την ηγεσία στο να φέρουν ειρηνικό καρπό και να εργάζωνται το καλό προς όλους, και μάλιστα προς τους οικείους της πίστεως, τους πιστούς αδελφούς και αδελφές των στην εκκλησία του Θεού. Είναι κάτι αξιέπαινο, λέγει η Γραφή, το να ζητή ένας αφιερωμένος δούλος του Κυρίου διορισμό στην υπηρεσία του επισκόπου. Αυτό συμβαίνει επειδή πρέπει ν’ αντιμετωπισθούν οι πιο υψηλές απαιτήσεις προτού γίνη κανείς κατάλληλος να υπηρετήση υπό αυτήν την ιδιότητα. Μεταξύ των προϋποθέσεων για να λάβη ένα άτομο από τον Ιεχωβά επιστασία επισκόπου είναι ότι πρέπει «να έχη και παρά των έξωθεν μαρτυρίαν καλήν» με το να είναι «ουχί μέθυσος, ουχί πλήκτης, . . . άμαχος.» Δεν πρέπει ποτέ να είναι φίλερις, κυριαρχικός, δικτατορικός ή δεσποτικός, ποτέ αγέρωχος εκφοβιστής του ποιμνίου, ποτέ ευερέθιστος ή φιλόνεικος. Μάλλον, για ν’ ανταποκριθή στον υψηλόν κανόνα του Ιεχωβά, πρέπει να είναι «άγρυπνος, σώφρων, κόσμιος». Πρέπει ‘να μη βλασφημή μηδένα’ και πρέπει να είναι ‘επιεικής’ (Κείμενον) προς όλους, δείχνοντας κατανόησι προς τους άλλους και προς τα προβλήματά των, ‘δεικνύων προς πάντας ανθρώπους πάσαν πραότητα’.—1 Τιμ. 3:1-3, 7· Τίτον 3:2.

 3. Ποια καλή συμβουλή έδωσε ο επίσκοπος Παύλος στον Τιμόθεο στην Πρώτη επιστολή του Προς Τιμόθεον, κεφάλαιο έκτο;

³ Ο νεαρός Τιμόθεος ήταν ένας τέτοιος κατάλληλος επίσκοπος στην πρώτη Χριστιανική εκκλησία, σ’ αυτόν δε ο απόστολος και επίσκοπος Παύλος έδωσε κάποια καλή συμβουλή για το τι να κάνη όταν εξεδηλώνοντο φθόνος, ζηλοτυπία και βίαιες φιλονεικίες. Στον Τιμόθεο ελέχθη ότι θα ηγείροντο μερικοί ανάμεσα στην ίδια την εκκλησία, οι οποίοι θα ήσαν γεμάτοι από υπερηφάνεια και διανοητικώς νοσούντες για δογματικές συζητήσεις. «Εκ των οποίων», είπε ο Παύλος, «προέρχεται φθόνος, έρις, βλασφημίαι, υπόνοιαι πονηραί, μάταιαι συνδιαλέξεις ανθρώπων διεφθαρμένων τον νουν, και απεστερημένων της αληθείας.» Κάτω από αυτές τις περιστάσεις, τι έπρεπε να κάνη ο Τιμόθεος; Του ελέχθη να μην έχη καμμιά σχέσι με αυτούς τους ταραχοποιούς ή το φαρμακερό τους δηλητήριο. Έπρεπε να σπεύση να φύγη από την ασέβειά των και να ζητήσει «δικαιοσύνην, ευσέβειαν, πίστιν, αγάπην, υπομονήν, πραότητα». Εδώ ο Παύλος έθεσε την πραότητα στην ίδια τάξι με τις άλλες πέντε ουσιώδες απαιτήσεις.—1 Τιμ. 6:4, 5, 11.

 4, 5. (α) Σε ποιους υπενθύμιζε ο απόστολος Παύλος να δείχνουν πραότητα οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνος, και γιατί; (β) Από αυτή την άποψι τι απαιτείται από τους Χριστιανούς του εικοστού αιώνος;

⁴ Σ’ έναν άλλον επίσκοπο του πρώτου αιώνος, που ωνομάζετο Τίτος, είχε λεχθή ότι ήταν ευθύνη του ως επόπτου να υπενθυμίζη «αυτούς [όσοι ανήκαν στις εκκλησίες] να μη βλασφημώσι μηδένα, να ήναι άμαχοι, συμβιβαστικοί [επιεικείς, Κείμενον], να δεικνύωσι προς πάντας ανθρώπους πάσαν πραότητα. Διότι ήμεθα ποτέ και ημείς ανόητοι, απειθείς, πλανώμενοι, δουλεύοντες εις διαφόρους επιθυμίας και ηδονάς, ζώντες εν κακία και φθόνω, μισητοί και μισούντες αλλήλους.» (Τίτον 3:1-3) Ως αιτία για να είναι πράοι προς όλους τους άλλους ανθρώπους, ο Τίτος έπρεπε να υπενθυμίζη στις εκκλησίες πόσο φιλάγαθος και στοργικός υπήρξε ο ίδιος ο Θεός απέναντί μας, σώζοντάς μας όχι λόγω κάποιων έργων δικαιοσύνης, που είχαμε εκτελέσει για να υποχρεώσωμε τον Θεό σ’ εμάς, αλλά σώζοντάς μας σύμφωνα με το θείο του έλεος προς εμάς μέσω του Ιησού Χριστού, του θυσιασθέντος Υιού του. Ποιας πραότητος εκδήλωσι απετέλεσε αυτό σ’ έναν απαράμιλλο βαθμό από μέρους του Υψίστου Θεού απέναντί μας! Μαζί με αυτή την πραότητα, πόσο μακρόθυμος υπήρξε ο Θεός σ’ εμάς τα μέλη του ανθρωπίνου γένους σε όλους τους αιώνες έως τώρα! Αυτό δεν έγινε επειδή ο Θεός είναι βραδύς ή αδιάφορος, αλλά επειδή δεν επιθυμεί να καταστραφούμε. Επεθύμησε να έχωμε τον αναγκαίο χρόνο για να έλθωμε σε μετάνοια που οδηγεί σε σωτηρία. Έτσι μπορούμε να θεωρήσομε ότι η ήπια υπομονή του Θεού μαζί μας σημαίνει τη σωτηρία μας.—Τίτον 3:4-7· 2 Πέτρ. 3:9, 15.

⁵ Σήμερα δεν απαιτούνται ολιγώτερα από τους πιστούς Χριστιανούς επισκόπους. Και αυτοί, επίσης, πρέπει να υπενθυμίζουν εξακολουθητικά στις εκκλησίες να είναι σε ταπεινή υποταγή και να εκδηλώνουν πρόθυμη υπακοή στον ‘Σωτήρα ημών Θεόν’, και να μας υπενθυμίζουν να τον μιμούμεθα στη διαγωγή μας προς τους άλλους στο ζήτημα της ηπίας μεταχειρίσεως. Ο Υιός του, ‘Ιησούς Χριστός ο Σωτήρ μας’, εμιμείτο τον ουράνιον Πατέρα του από αυτή την άποψι, και εμείς, επίσης, πρέπει να τον μιμούμεθα.

ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ, ΠΟΙΜΑΝΑΤΕ ΤΟ ΠΟΙΜΝΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ!

 6, 7. (α) Ποιο ζώο εξεικονίζει καλά τον λαόν του Κυρίου, και γιατί; (β) Πώς ο Πέτρος και ο Παύλος νουθετούν εκείνους που είναι επιφορτισμένοι με την εποπτεία του ποιμνίου του Θεού;

⁶ Υπάρχουν μερικοί πολύ σημαντικοί λόγοι για να εξετάσωμε γιατί οι Γραφές κατ’ επανάληψιν αναφέρουν και παριστάνουν τον λαόν του Κυρίου ως «πρόβατα» αντί άλλων ζώων, όπως, λόγου χάριν, αγελάδων, χοίρων, ημιόνων, άρκτων, λύκων, σκύλων ή εριφίων. Τα πρόβατα οδηγούνται εύκολα από τους ποιμένας των. Είναι ήπια, πράα και ειρηνικά πλάσματα όχι μόνο απέναντι άλλων ζώων αλλά επίσης και του είδους των. Όλα τα άλλα γνωστά ζώα έχουν έλλειψι σε διαφόρους βαθμούς αυτών των επιθυμητών χαρακτηριστικών. Και επειδή τα πρόβατα είναι τόσο ήπια, οι ποιμένες των πρέπει να τα μεταχειρίζωνται ανάλογα. Στους ποιμένες του ποιμνίου του Θεού που είναι διωρισμένοι ως τοιούτοι από το άγιο πνεύμα, ο Πέτρος ο απόστολος γράφει: «Τους μεταξύ σας πρεσβυτέρους [επισκόπους] παρακαλώ εγώ ο συμπρεσβύτερος [συνεπίσκοπος] . . . ποιμάνατε το μεταξύ σας ποίμνιον του Θεού, επισκοπούντες μη αναγκαστικώς, αλλ’ εκουσίως μηδέ αισχροκερδώς, αλλά προθύμως· μηδέ ως κατακυριεύοντες την κληρονομίαν του Θεού, αλλά τύποι γινόμενοι του παιμνίου.»—1 Πέτρ. 5:1-3.

⁷ Προσέξτε, σεις επίσκοποι και διακονικοί υπηρέται, όλοι εσείς! Σεις διωρισμένοι υπηρέται στις τοπικές εκκλησίες, σεις υπηρέται περιοχής, σεις περιφερειακοί υπηρέται, σεις υπηρέται τμημάτων, σεις υπηρέται ζώνης—όλοι εσείς ώριμοι άνδρες επιρροής, τους οποίους διώρισε το άγιο πνεύμα του Ιεχωβά για να επιμελήσθε και ποιμαίνετε το ευτυχισμένο του ποίμνιο—ποτέ μη λησμονείτε ότι πρέπει να είσθε εξαιρετικά ειρηνικοί, στοργικοί, πράοι, υπομονητικοί, ευγενείς και φιλάγαθοι, ειδικά προς τα τρυφερά πρόβατα του Κυρίου που είναι κάτω από τη φροντίδα σας και τη φύλαξί σας. Ποτέ μη λησμονείτε ότι αυτά τα προσόντα πρέπει να τα έχετε προτού συστηθήτε και αφού συστηθήτε για διορισμό στην ειδική επιστασία σας σ’ αυτή τη θεοκρατική κοινωνία. «Διότι πρέπει», είναι γραμμένο, «ο επίσκοπος να ήναι ανέγκλητος, ως οικονόμος Θεού· μη αυθάδης [όχι, αλλ’ οδηγούμενος από το θείον θέλημα], μη οργίλος, μη μέθυσος, μη πλήκτης, μη αισχροκερδής· αλλά φιλόξενος, φιλάγαθος, σώφρων, δίκαιος, όσιος, εγκρατής προσκεκολλημένος εις τον πιστόν λόγον της διδασκαλίας, δια να ήναι δυνατός και να προτρέπη δια της υγιαινούσης διδασκαλίας, και να εξελέγχη τους αντιλέγοντας.»—Τίτον 1:7-9.

 8. (α) Για ποιον λόγο δεν επετράπη στον Μωυσή να εισέλθη στη Γη της Επαγγελίας; (β) Γιατί είναι σπουδαιόπατο για έναν επίσκοπο να έχη πλήρη αυτοκυριαρχία πάντοτε;

⁸ Η εγκράτεια ή κυριαρχία του εαυτού μας ή του πνεύματός μας πρέπει να αυτοεπιβάλλεται. Η αυτοκυριαρχία πρέπει άγρυπνα να φρουρήται και να φυλάττεται και διαρκώς να εξασκήται αν πρόκειται να είναι αποτελεσματικά εύχρηστη όταν χρειάζεται. Ενθυμείσθε τον επίσκοπο Μωυσή, για τον οποίον είναι γραμμένο: «Και ο άνθρωπος ο Μωυσής ήτο πραΰς σφόδρα υπέρ πάντας τους ανθρώπους, τους επί της γης»; (Αριθμ. 14:3) Όμως αυτός ο ίδιος Μωυσής απέτυχε να εισέλθη στη Γη της Επαγγελίας, και τούτο επειδή σ’ ένα μόνο παροξυσμό οργής έχασε τον έλεγχο της διαθέσεώς του. Γι’ αυτό ακριβώς ένας επίσκοπος δεν πρέπει ποτέ να γίνεται χαλαρός και να χάνη τον έλεγχο της διαθέσεώς του, ούτε ακόμη και για μια στιγμή. Αν του λείπη η αυτοκυριαρχία και δεν έχη περιοριστική εξουσία πάνω στο πνεύμα του, τότε, όπως λέγουν οι Παροιμίες, «είναι ως πόλις κατηδαφισμένη και ατείχιστος». Αντιθέτως, οι πιστοί επίσκοποι πρέπει να είναι ισχυρά ωχυρωμένοι και αξιόπιστοι σε καιρό ανάγκης, ικανοί να δώσουν προστασία, υποστήριξι και υπεράσπισι στους ασθενεστέρους στην εκκλησία, και μπορούν να το κάμουν αυτό μόνο αν πάντοτε έχουν πραότητα με εγκράτεια ή αυτοκυριαρχία.—Αριθμ. 20:9-12· Παροιμ. 25:28.

 9. (α) Πώς πρέπει να δίδεται επίπληξις και διόρθωσις στους στασιαστικούς; (β) Αν εγερθή εναντίωσις μέσα ή έξω από την εκκλησία, δεν είναι κανείς δικαιολογημένος να χάση την ηρεμία του και να οργισθή φλογερά;

⁹ Όπως παρετέθη ήδη από τις Γραφές, ένας επίσκοπος πρέπει να είναι σταθερά προσκεκολλημένος στον πιστόν λόγον του Θεού, και πρέπει να μπορή να προτρέπη με την υγιαίνουσα διδασκαλία και «να εξελέγχη τους αντιλέγοντας». Είναι, επομένως, ανάγκη από καιρό σε καιρό ένας επίσκοπος να δίνη επίπληξι και διόρθωσι σ’ εκείνους που γίνονται ανισόρροποι και διεστραμμένοι στη σκέψι των, να εξελέγχη εκείνους που αντιλέγουν στην αλήθεια. Αλλά ποτέ δεν πρέπει η νουθεσία αυτή να δίδεται μ’ έναν κυριαρχικό ή μαχητικό τρόπο ή σ’ έναν παροξυσμό οργής. Ο παλαιός κόσμος έχει μια θεωρία, ‘πολέμα τη φωτιά με τη φωτιά’, αλλά μέσα στην οργάνωσι του Ιεχωβά η τακτική αυτή είναι εντελώς άτοπη. Είναι πολύ καλύτερα να πολεμούμε μια κατά γράμμα φλόγα με ψυχρό νερό παρά να ρίχνωμε επάνω της ζεστό εκρηκτικό μίγμα. Έτσι, επίσης, είναι θεία σοφία και συμβουλή να κατευνάζωμε πύρινες φιλονεικίες σε μια εκκλησία με το δροσερό και αναψυκτικό νερό της αληθείας από τον λόγο του Θεού μ’ ένα ήσυχο και μειλίχιο τρόπο. Η θεία σοφία λέγει: «Η γλυκεία απόκρισις καταπραΰνει θυμόν· αλλ’ ο λυπηρός λόγος διεγείρει οργήν. Ο θυμώδης άνθρωπος διεγείρει μάχας· ο δε μακρόθυμος καταπαύει έριδας.» «Καλήτερος ο μακρόθυμος παρά τον υψηλόφρονα.» Ασφαλώς ένας υπομονητικός επίσκοπος που μιλεί την αλήθεια μ’ ένα φιλάγαθο και μειλίχιο τρόπο είναι πλήρως ικανός να χειρίζεται κάθε είδους εναντίωσι που εγείρεται μέσα στην εκκλησία, διότι, αληθινά, η γλώσσα που κατέχει, όταν εξουσιάζεται και χρησιμοποιήται καθώς διευθύνει ο Ιεχωβά, αποτελεί ένα ισχυρό όπλο, τόσο δυνατό, πράγματι, ώστε «η γλυκεία γλώσσα συντρίβει οστά». Σύμφωνα με αυτές τις αρχές της αληθείας, οι θεοκρατικές οδηγίες του αποστόλου Παύλου που απεστάλησαν σε όλους τους επισκόπους λέγουν: «Ο δε δούλος του Κυρίου δεν πρέπει να μάχηται, αλλά να ήναι πράος προς πάντας, διδακτικός, ανεξίκακος, διδάσκων μετά πραότητος τους αντιφρονούντας.»—Παροιμ. 15:1, 18· 25:15· Εκκλησ. 7:8· 2 Τιμ. 2:24, 25.

10. Ποιος σκοπός εξυπηρετείται με την επίπληξι εκείνων που αποπλανώνται από την πίστι, και πώς, επομένως, πρέπει να μεταχειριζώμεθα τους πνευματικώς ασθενείς;

¹⁰ Ο σκοπός για τον οποίο δίδεται επίπληξις σ’ εκείνους που αντιφρονούν, ή σ’ εκείνούς που αποπλανώνται από την πίστι, πρέπει να είναι η προστασία του ποιμνίου του Θεού από διαφθείρουσες επιρροές και ψευδείς φιλοσοφίες, συγχρόνως δε η αποκατάστασις, όχι ή καταστροφή, εκείνων που πλανώνται. «Αδελφοί, και εάν άνθρωπος απερισκέπτως πέση εις κανέν αμάρτημα, σεις οι πνευματικοί διορθόνετε τον τοιούτον με πνεύμα πραότητος· προσέχων εις σεαυτόν, μη και συ πειρασθής.» Αν υγιά πρόβατα πρέπει να τυγχάνουν τρυφερής φροντίδος, πόσο περισσότερο πρέπει να δίδεται φιλάγαθη προσοχή σε ασθενή πρόβατα! Οι επίσκοποι, επομένως, που είναι πνευματικώς ισχυροί και ώριμοι, πρέπει να εκδηλώνουν τρυφερή διάθεσι όταν προσπαθούν να βοηθήσουν εκείνους που είναι πνευματικώς ασθενείς. Ας θυμούνται ότι τα πρόβατα δεν είναι δικά των. Τα πρόβατα είναι του Κυρίου. Ποτέ, λοιπόν, μην τα μεταχειρίζεσθε ως ένας μισθωτός, ακόμη και όταν για ένα διάστημα παραπλανώνται. Αλλά όταν «λύκοι βαρείς» εισδύουν μεταμφιεσμένοι σε «πρόβατα» για να διαφθείρουν το ποίμνιο, τότε οι επίσκοποι ως πιστοί ποιμένες θα συμπεριφερθούν γοργά σ’ αυτούς σύμφωνα με ό,τι πραγματικά είναι. «Εκβάλετε τον κακόν εκ μέσου υμών.»—Γαλ. 6:1· Ματθ. 7:15· Ιωάν. 10:11-13· Πράξ. 20:29, 30· 1 Κορ. 5:9-13.

11. Απαιτούνται ολιγώτερα σε ταπεινοφροσύνη, πραότητα, εγκράτεια και ούτω καθεξής, από έναν που δεν είναι επίσκοπος ή διακονικός υπηρέτης;

¹¹ Όλη αυτή η θαυμαστή συμβουλή και σοφία από τον εμπνευσμένον λόγον του Ιεχωβά, η οποία εδώ με τόση οξύτητα απευθύνεται στους επισκόπους και στους διακονικούς υπηρέτας, εφαρμόζεται με ίση δύναμι σε κάθε έναν από τους μάρτυρας του Ιεχωβά και σε όλους μαζί. Κανείς αρχάριος, κανείς νήπιος στην αλήθεια, ή στο ζήτημα που εξετάζομε, κανένα άτομο που συνεταυτίσθη σε όλη τη ζωή του με την οργάνωσι του Ιεχωβά, ας μη νομίση ούτε για μια στιγμή ότι απαιτούνται ολιγώτερα απ’ αυτόν παρά από εκείνους που αναλαμβάνουν την ηγεσία σε ό,τι αφορά την ποιότητα του καρπού που φέρουν. Ο Θεός δεν κάνει διάκρισι προσώπων, φύλου ή ηλικίας. Όπως στον αρχαίον Ισραήλ, έτσι και σήμερα, υπάρχει ένας νόμος για όλους, επισκόπους και λαόν εξίσου, καθώς και ξένους και αλλοδαπούς. Όλοι είναι στην ίδια πάλη, στον ίδιον αγώνα δρόμου, αγώνα για ζωή ή για θάνατο. Όλοι, λοιπόν, ας τρέχουν σύμφωνα με τη νουθεσία του Παύλου: «Πας δε ο αγωνιζόμενος, εις πάντα εγκρατεύεται· . . . Εγώ λοιπόν . . . δαμάζω το σώμά μου και δουλαγωγώ, μήπως εις άλλους κηρύξας, εγώ γείνω αδόκιμος.» Σε όλους τους αληθινούς Χριστιανούς απηυθύνετο ο Παύλος, όταν έγραφε στους «πιστούς εν Χριστώ Ιησού», λέγοντας: «Σας παρακαλώ λοιπόν . . . να περιπατήσητε αξίως της προσκλήσεως καθ’ ην προσεκλήθητε, μετά πάσης ταπεινοφροσύνης και πραότητος, μετά μακροθυμίας, υποφέροντες αλλήλους εν αγάπη, σπουδάζοντες να διατηρήτε την ενότητα του πνεύματος δια του συνδέσμου της ειρήνης. Έν σώμα.» Χρειάζεται όλα τα μέλη στο εκκλησιαστικό αυτό σώμα να διατηρούν αυτή τη Χριστιανική ειρήνη και ενότητα. Ό,τι, λοιπόν, απαιτείται από τους επισκόπους προς την κατεύθυνσι της πραότητος, της υπομονής, της ηπιότητος, της εγκρατείας, της μακροθυμίας, της ταπεινοφροσύνης, της αγάπης και ούτω καθεξής, απαιτείται επίσης και από τον καθένα που ανήκει στον αφιερωμένο λαόν του Ιεχωβά.—Έξοδ. 12:49· Λευιτ. 24:22· 1 Κορ. 9:25-27· Εφεσ. 1:1· 4:1-4.

ΕΞΑΣΚΗΣΙΣ ΠΡΑΟΤΗΤΟΣ ΚΑΙ ΕΓΚΡΑΤΕΙΑΣ ΣΤΟ ΣΠΙΤΙ

12. Πού βρίσκει κανείς απουσία πραότητος και αυτοκυριαρχίας, και σε τι κατέληξε τούτο;

¹² Μερικά από τα πιο δύσκολα προβλήματα της ζωής είναι τα οικιακά. Παρατηρήστε τον εκπληκτικό αριθμό δυστυχών νυμφευμένων ανθρώπων, την επικράτησι της εγκληματικότητος γονέων και τέκνων, τον τρομακτικό αριθμό διηρημένων σπιτιών και τον ανυψούμενο βαθμό διαζυγίων ως απόδειξι της καταπτώσεως και ηθικής παρακμής της δυστυχούς κοινωνίας του παλαιού αυτού κόσμου. Οι σύζυγοι φιλονεικούν και λογομαχούν μεταξύ τους, και κατ’ ιδίαν και δημοσία. Η νεανική εγκληματικότης εκτείνεται από τις παιδικές παραφορές και τους μικρούς παροξυσμούς οργής ως την ανοιχτή επίθεσι και τον φόνο γονέων. Είναι εντελώς φανερό ότι η ειρήνη και η ηρεμία δεν κατοικούν σ’ αυτά τα συντριμμένα σπίτια, διότι υπάρχει πλήρης έλλειψις Χριστοειδούς πραότητος και αυτοκυριαρχίας.

13. Εξ άλλου, όταν οι σύζυγοι εκτελούν το θείο θέλημα, ποιες ευτυχείς οικιακές συνθήκες επικρατούν;

¹³ Εκεί που οι σύζυγοι, άνδρες και γυναίκες, είναι ευτυχισμένοι μάρτυρες του Ιεχωβά, δεν βρίσκει κανείς τέτοιες αξιοθρήνητες συνθήκες. Γιατί; Απλώς επειδή οι ίδιες Χριστιανικές αρχές της υπομονής, αγάπης, πραότητος, μακροθυμίας, ανεκτικότητος και ελέγχου της διαθέσεως, που αναπτύσσονται και εξασκούνται στην εκκλησία, μεταφέρονται στη ζωή μέσα στον οικογενειακό κύκλο. «Αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας σας, καθώς πρέπει εν Κυρίω. Οι άνδρες, αγαπάτε τας γυναίκάς σας, και μη ήσθε πικροί προς αυτάς.» Και στους δύο, άνδρες και γυναίκες, δίδεται η εξής παραγγελία: «Υποφέροντες αλλήλους, και συγχωρούντες εις αλλήλους, εάν τις έχη παράπονον κατά τίνος.» Δεν υπάρχει καμμιά απολύτως δικαιολογία ή αιτία, και δεν υπάρχουν προβλήματα τόσο μεγάλα ή έκτακτες ανάγκες τόσο κρίσιμες, ώστε να δικαιολογούν το να χάνουν οι νυμφευμένοι τον έλεγχο τον συγκινήσεών των και των διαθέσεών των. Αν οι σύζυγοι, άνδρες και γυναίκες, εκτελούν το θείο θέλημα, τότε πρέπει να είναι πράοι, φιλάγαθοι, διακριτικοί και ανεκτικοί ο ένας προς τον άλλον και προς τα τέκνα των πάντοτε.—Κολ. 3:18, 19, 13.

14. Εκεί που υπάρχει διηρημένος οίκος, ποια θεία συμβουλή πρέπει ν’ ακολουθήται από τον Χριστιανό σύντροφο;

¹⁴ Αυτά είναι όλα πολύ καλά, θα πη κάποιος, σ’ ένα θεοκρατικό σπίτι όπου και ο άνδρας και η γυναίκα είναι αφιερωμένοι δούλοι του Θεού, αλλά τι θα πούμε για ένα σπίτι όπου, ίσως, μια Χριστιανή σύζυγος είναι νυμφευμένη μ’ έναν άνδρα που δεν είναι στην αλήθεια; Υπάρχουν πολλά τέτοια σπίτια σήμερα, και όταν ο αρχηγός του οίκου δεν είναι αληθινός Χριστιανός, υπόκειται στο να χάνη την ηρεμία του και να είναι παράλογος και εντελώς μικροπρεπής κάποτε. Αυτό, εν τούτοις, δεν δικαιολογεί το να εγκαταλείψη η σύζυγος την ευτυχή της κατάστασι για να ενωθή με τον σύζυγό της στη δυστυχή διανοητική του κατάστασι. Κάτω από τέτοιες περιστάσεις ο αφιερωμένος σύντροφος πρέπει ν’ ακολουθή το θείο θέλημα, δηλαδή: «Αι γυναίκες, υποτάσσεσθε εις τους άνδρας υμών, ίνα και εάν τινες [άνδρες] απειθώσιν εις τον λόγον, κερδηθώσιν άνευ του λόγου δια της διαγωγής των γυναικών . . . Των οποίων ο στολισμός ας ήναι . . . ο κρυπτός άνθρωπος της καρδίας κεκοσμημένος με την αφθαρσίαν του πράου και ησυχίου πνεύματος, το οποίον ενώπιον του Θεού είναι πολύτιμον.» Κάνοντας τούτο, η αφιερωμένη, μειλίχια σύζυγος θ’ απολαμβάνη μια ευτυχία και ευχαρίστησι που δεν την συμμερίζεται ο δύστροπος σύζυγός της.—1 Πέτρ. 3:1-4.

15. Ποια Γραφική συμβουλή πρέπει ν’ ακολουθούν οι γονείς που έχουν ανήλικα τέκνα, αν θέλουν να είναι το σπίτι τους ευλογημένο με ειρήνη και ευχαρίστησι;

¹⁵ Όχι μόνο πρέπει οι γονείς στο Χριστιανικό σπίτι να είναι πράοι μεταξύ των, αλλά πρέπει επίσης να έχουν την ίδια διανοητική διάθεσι προς τα τέκνα των. «Οι πατέρες, μη παροργίζετε τα τέκνα σας, αλλ’ εκτρέφετε αυτά εν παιδεία και νουθεσία του Ιεχωβά.» Η πειθαρχική διαπαιδαγώγησις των τέκνων είναι απολύτως αναγκαία, διότι η νουθεσία του Ιεχωβά είναι: «Η ράβδος και ο έλεγχος δίδουσι σοφίαν· παιδίον δε απολελυμένον καταισχύνει την μητέρα αυτού. Παίδευε τον υιόν σου, και θέλει φέρει ανάπαυσιν εις σε· και θέλει φέρει ηδονήν εις την ψυχήν σου.» Είναι πράξις αγάπης, όχι έχθρα ή κακή θέλησις προς το τέκνον, το να παρέχουν οι γονείς διορθωτική διαπαιδαγώγησι. «Ο φειδόμενος της ράβδου αυτού, μισεί τον υιόν αυτού· αλλ’ ο αγαπών αυτόν, παιδεύει αυτόν εν καιρώ.»—Εφεσ. 6:4, ΜΝΚ· Παροιμ. 29:15, 17· 13:24.

16. Πόσο σπουδαία είναι η διόρθωσις από μέρους των γονέων για σας τέκνα που θέλετε να ζήσετε στον νέο κόσμο του Θεού;

¹⁶ Τώρα εσείς παιδιά, και αυτό περιλαμβάνει επίσης όλους εσάς έφηβοι, να έχετε υπ’ όψιν ότι η διαπαιδαγώγησις αυτή που διατάσσεται από τον Ιεχωβά είναι γιατρικό για το καλό σας, επειδή απείθεια, ισχυρογνωμοσύνη και οι παροξυσμοί της οργής είναι οδοί αμαρτίας και θανάτου, και είναι συνδεδεμένες με την καρδιά σας από τη γέννησί σας ακόμη. Αν θέλετε να ζήσετε κάτω από τη διακυβέρνησι της βασιλείας του Θεού, αυτές οι διαβολικές κληρονομικές τάσεις πρέπει με δύναμι να ξερριζωθούν και ν’ αντικατασταθούν με καλές ιδιότητες, η δε πατρική ράβδος διορθώσεως θα βοηθήση σε τούτο. «Η ανοησία είναι συνδεδεμένη μετά της καρδίας του παιδίου· η ράβδος της παιδείας θέλει αποχωρίσει αυτήν απ’ αυτού.»—Παροιμ. 22:15.

17. (α) Εξηγήστε γιατί δεν υπήρχαν νεαροί εγκληματίαι στον αρχαίον Ισραήλ όταν επεβάλλοντο οι νόμοι του Ιεχωβά. (β) Γιατί το πρόβλημα της εγκληματικότητος είναι σχεδόν ανύπαρκτο μεταξύ των μαρτύρων του Ιεχωβά σήμερα;

¹⁷ Μπορεί να υπάρχουν σπάνιες περιπτώσεις που ένα παιδί σκληρύνεται τόσο στην ισχυρογνωμοσύνη του, που ακόμη και η ράβδος της διορθώσεως δεν μπορεί να το απαλλάξη απ’ αυτήν. Στις ημέρες του Ισραήλ οι γονείς εδιδάσκοντο από τον Ιεχωβά να φέρνουν έναν τέτοιον στασιαστή στους πρεσβυτέρους της πόλεως, και αυτοί, με τη σειρά των, έπαιρναν τον αδιόρθωτον και τον λιθοβολούσαν μέχρι θανάτου. Δεν υπήρχαν νεαροί εγκληματίαι κάτω από ένα τέτοιο σύστημα. (Δευτ. 21:18-21) Έτσι και σήμερα, η κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά δεν μπορεί να ανεχθή και δεν θα ανεχθή να υπάρχη νεανική εγκληματικότης στο μέσον της. Έτσι, τα συνετά θεοκρατικά παιδιά, για ν’ αποφύγουν ένα πιθανό θανατηφόρο χτύπημα με το ν’ αποκοπούν από την επικοινωνία της εκκλησίας, προσέχουν και ακολουθούν ό,τι λέγει ο λόγος του Θεού: «Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς σας εν Κυρίω· διότι τούτο είναι δίκαιον.» «Τα τέκνα, υπακούετε εις τους γονείς κατά πάντα [αυτό δεν αφήνει τίποτε έξω] διότι τούτο είναι ευάρεστον εις τον Κύριον.» «Υπάκουε εις τον πατέρα σου, όστις σε εγέννησε», λέγει η Παροιμία, «και μη καταφρόνει την μητέρα σου, όταν γηράση.»—Εφεσ. 6:1· Κολ. 3:20· Παροιμ. 23:22.

18. Από ποιες απόψεις η οργάνωσις των μαρτύρων του Ιεχωβά είναι όμοια με τον κήπο της Εδέμ στην ωραία της καρποφορία και πώς αυτό γίνεται δυνατόν;

¹⁸ Είτε, λοιπόν, νυμφευμένοι είτε άγαμοι, είτε ενήλικοι είτε νεανίαι, από το υπόλοιπο ή από τον «πολύν όχλον», επίσκοποι ή όχι, όλοι και ο καθένας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά με τη βοήθεια του αγίου πνεύματος του Θεού, και με την εξάσκησι πραότητος και εγκρατείας, μπορούν να παράγουν άφθονη και δίχως τέλος συγκομιδή ειρηνικού καρπού. Κάτω από τη στοργική επαγρύπνησι και φροντίδα του Ιεχωβά, η οργάνωσίς των, μέσα στην ωραιότητα της ειρήνης και της ενότητος, είναι όμοια με τον κήπο της Εδέμ. Αυτό συμβαίνει επειδή ο καθένας έχει βαθιά εκτίμησι και αγάπη για τους νόμους και τις εντολές του Ιεχωβά, μαζί με ζήλο και αφοσίωσι στην εκτέλεσι του θείου θελήματος σε όλα. «Υιέ μου, μη λησμονής τους νόμους μου, και η καρδία σου ας φυλάττη τας εντολάς· μου διότι μακρότητα ημερών, και έτη ζωής, και ειρήνην, θέλουσι προσθέσει εις σε.» «Ειρήνην πολλήν έχουσιν οι αγαπώντες του νόμον σου· και εις αυτούς δεν υπάρχει πρόσκομμα.»—Παροιμ. 3:1, 2· Ψαλμ. 119:165.

19. Πώς και μόνο εκείνοι που αγαπούν ειρήνη και ευχαρίστησι μπορούν να είναι βέβαιοι ότι θα την απολαύσουν για πάντα;

¹⁹ Όλοι εσείς παντού, που είσθε άτομα καλής θελήσεως και που αγαπάτε ειρήνη και ενότητα, αν θέλετε να συμμετάσχετε στην ανυπέρβλητη ευτυχία και ζωή με αιώνια ειρήνη και ευχαρίστησι σ’ ένα παραδείσιο κήπο υπό την διακυβέρνησι της βασιλείας του Θεού, τότε γρήγορα συνταυτισθήτε με τους μάρτυρας του Ιεχωβά που αγαπούν την ειρήνη, και μαζί μ’ αυτούς γίνεσθε πράοι, ήρεμοι, στοργικά υπομονητικοί, εγκρατείς. Εξακολουθήστε να υπακούετε στο θείο θέλημα, στο οποίο περιλαμβάνεται και ο Ψαλμός 37: «Μη αγανάκτει δια τους πονηρευομένους, . . . Διότι ως χόρτος ταχέως θέλουσι κοπή . . . Παύσον από θυμού, και άφες την οργήν· . . . Διότι οι πονηρευόμενοι θέλουσιν εξολοθρευθή· οι δε προσμένοντες τον Ιεχωβά, ούτοι θέλουσι κληρονομήσει την γην. Διότι έτι μικρόν, και ο ασεβής δεν θέλει υπάρχει· και θέλεις ζητήσει τον τόπον αυτού, και δεν θέλει ευρεθή· οι πραείς όμως θέλουσι κληρονομήσει την γην· και θέλουσι κατατρυφά εν πολλή ειρήνη.»—Ψαλμ. 37:1, 2, 8-11, ΜΝΚ.