Εορταί προς Αίνον του Ιεχωβά

«Αι εορταί του Ιεχωβά, τας οποίας θέλετε διακηρύξει συγκαλέσεις αγίας, αύται είναι αι εορταί μου.»​—Λευιτ. 23:2, ΜΝΚ.

 1. Πότε οι εορτές είναι ευκαιρίες χαράς; Ονομάστε μερικές από τις Ιουδαϊκές εορτές.

ΟΙ ΕΟΡΤΕΣ είναι ευκαιρίες χαράς, όπως διαβάζομε στο Δευτερονόμιον 16:14: «Και θέλεις ευφρανθή εν τη εορτή σου.» Αυτό αληθεύει ειδικά όταν μία εορτή εορτάζεται προς αίνον του Ιεχωβά, του Παντοκράτορος Θεού. Όταν ο Ιεχωβά ωργάνωσε τον λαό του σε έθνος παλαιά το έτος 1513 π.Χ., έδωσε σ’ αυτόν πολλές εορτές. Αυτές αναγράφονται στο Λευιτικόν, κεφάλαιον 23. Κάθε εβδόμη ημέρα ήταν σάββατον, ημέρα πλήρους αναπαύσεως, «συγκάλεσις αγία.» Το Πάσχα εωρτάζετο τη 14η του μηνός Νισάν, ακολουθουμένη από την εορτή των αζύμων, η οποία διαρκούσε επτά ημέρες. Πενήντα ημέρες από την 16η Νισάν, όταν προσεφέροντο τα πρωτοκάρπια από τον θερισμό της κριθής, ήταν η εορτή των εβδομάδων, γνωστή, επίσης, ως Πεντηκοστή. Την πρώτη ημέρα του εβδόμου μηνός ήταν η εορτή των σαλπίγγων, και την δεκάτη ημέρα ο λαός εώρταζε την μεγάλη ημέρα του εξιλασμού. Αυτός ο κύκλος των εορτών έκλεινε με την πιο χαρμόσυνη από όλες τις εορτές, την εορτή των σκηνών, η οποία ετηρείτο από την δεκάτη πέμπτη ως την εικοστή πρώτη του ιδίου μηνός, με μια τελική αγία σύναξι την εικοστή δευτέρα. Με την πάροδο του χρόνου επιπρόσθετες εορτές προσετέθησαν, όπως η μηνιαία της νεομηνίας, η εορτή των Πουρείμ και η εορτή της Αφιερώσεως, ορίζοντας έτσι περισσότερες ημέρες ειδικού εορτασμού στη λατρεία του Ιεχωβά.​—Αριθμ. 10:10.

 2. (α) Τι εδίδαξε ο Ιεχωβά στον λαό του μέσω των εορτών; (β) Γιατί οι Χριστιανοί σήμερα μελετούν αυτές τις εορτές;

² Αυτές οι εορτές δεν ήσαν μόνο ευκαιρίες χαράς και σωματικής αναπαύσεως, αλλά ήσαν πρωτίστως ευκαιρίες θρησκευτικής και πνευματικής εποικοδομήσεως. Ήσαν εορτές του Ιεχωβά, προς αίνον και τιμήν του. Μέσω αυτών των εορτών ο Ιεχωβά, ο μέγας Βασιλεύς και Νομοθέτης, ο Οργανωτής του έθνους, εδίδαξε στον λαό του το θείον θέλημα και σκοπό του, μαζί με πολλές βασικές αρχές, και τους έδωσε την ευκαιρία να εκφράσουν την εκτίμησι και την ευγνωμοσύνη των στον Ιεχωβά για την αγαθωσύνη και το έλεός του και για όλες τις ευλογίες που είχε χορηγήσει στη διάρκεια του έτους. Επιπροσθέτως, και αυτό είναι το πιο σπουδαίο για μας, ο Ιεχωβά όχι μόνο διδάσκει τους Χριστιανούς τις ίδιες αρχές σήμερα, αλλά, επίσης, μέσω αυτών των Ιουδαϊκών εορτών έκαμε πολλές προφητείες, οι οποίες βρίσκουν εκπλήρωσι στην εποχή μας. Με άλλα λόγια, ο Ιεχωβά, με τον λαό ενός ολοκλήρου έθνους ως παίκτας, παρήγαγε στη μεγίστη σκηνή της χώρας της Παλαιστίνης, και ειδικά της πόλεως της Ιερουσαλήμ, σκηνές οι οποίες είναι ‘σκιά των μελλόντων αγαθών.’ (Εβρ. 10:1) Έτσι με το να παρατηρούμε τους Ισραηλίτας να εορτάζουν τις εορτές των, εμείς σήμερα λαμβάνομε εκπαίδευσι σε σπουδαία πράγματα που εκπληρώνονται στην εποχή μας, και επί πλέον διδασκόμεθα πολλά μαθήματα όσον αφορά το θέλημα του Ιεχωβά, τους σκοπούς και τις αρχές του. Επομένως, ας καθήσωμε τώρα και ας παρακολουθήσωμε τους παίκτες καθώς παρουσιάζουν τις σκηνές καθεμιάς από αυτές τις Ιουδαϊκές εορτές.

ΣΑΒΒΑΤΟΝ

3, 4. (α) Περιγράψτε μια ημέρα σαββάτου. (β) Γιατί οι Ιουδαίοι αισθάνονταν σωματική και πνευματική αναψυχή με το να τηρούν το σάββατο;

³ «Έξ ημέρας θέλεις κάμνει εργασίαν, την δε εβδόμην ημέραν είναι σάββατον αναπαύσεως, συγκάλεσις αγία· ουδεμίαν εργασίαν θέλετε κάμει· είναι σάββατον του Ιεχωβά εις πάσας τας κατοικίας σας.» (Λευιτ. 23:3, ΜΝΚ) Οι Ισραηλίται έλαβαν μια διάταξι περί σαββάτου ολίγον ύστερ’ από την απελευθέρωσί των από τη δουλεία στην Αίγυπτο καθ’ οδόν προς το Όρος Σινά. Αυτή η διάταξις διετυπώθη πλήρως στην τετάρτη από τις Δέκα Εντολές. (Έξοδ. 20:8-11) Η ημέρα του σαββάτου άρχιζε με τη δύσι της έκτης ημέρας και διαρκούσε ως τη δύσι της εβδόμης ημέρας. Την εποχή του Ιησού έξη σάλπιγγες ηχούσαν δυνατά την έκτη ημέρα, τρεις στην ενάτη περίπου ώρα (3 μ.μ.) και τρεις στην δύσι, για να χαιρετήσουν την έναρξί του. Το σάββατον ήταν μια ημέρα πλήρους αναπαύσεως, ακόμη και για τους δούλους και τα ζώα. Ήταν η ημέρα του Ιεχωβά, μια ημέρα που είχε ευλογήσει και θέσει κατά μέρος για τήρησι. Η αναγνώρισις και εκπλήρωσις με υπακοή του σκοπού του σαββάτου θα έφερνε πραγματική ευφροσύνη. (Ησ. 58:13, 14) Αλλά η εκουσία παράβασίς του θα επέφερε την επιβολή της ποινής του θανάτου.

⁴ Οι Ισραηλίται μπορούσαν να εκτιμήσουν την αξία ενός τέτοιου ανθρωπιστικού νόμου ύστερ’ από τη δουλεία τους κάτω από τη σκληρή Αιγυπτιακή διακυβέρνησι. Με το να παύσουν κάθε κοσμική εργασία οι Ιουδαίοι μπορούσαν να συγκεντρωθούν σε προσευχή, λατρεία και στοχασμό επάνω στον Λόγο του Θεού. Πράγματι, το σάββατον ήταν μια ημέρα μεγάλης θρησκευτικής δραστηριότητος. Οι ιερείς ήσαν περισσότερο απασχολημένοι από τις άλλες ημέρες της εβδομάδος. Έπρεπε να προσφέρωνται δύο αρνία μαζί με τα δύο που προσεφέροντο κάθε ημέρα ως παντοτινόν ολοκαύτωμα (Αριθμ. 28:9, 10), και οι δώδεκα άρτοι από σεμίδαλι εναλλάσσοντο μέσα στα άγια. (Λευιτ. 24:5-8) Μια άγια σύναξις συνεκαλείτο, μια συνέλευσις δημοσίας λατρείας και εκπαιδεύσεως. Ο λαός εδιδάσκετο τον νόμο του Θεού. Στην εποχή των αποστόλων του Ιησού, καθώς διαβάζομε στο εδάφιο Πράξεις 15:21, ο Μωυσής ‘εν ταις συναγωγαίς, ανεγινώσκετο κατά παν σάββατον.’ Τι μεγάλη προμήθεια για ένα ολόκληρο έθνος να έχη κάθε εβδομάδα μια ημέρα ελευθέρα για να λατρεύη τον Θεό του, να συναθροίζωνται μαζί και να εκπαιδεύωνται στους νόμους του Θεού, ελεύθεροι από τον καθημερινό μόχθο και όλες τις στενοχώριες του! Τους έκανε να εκτιμούν την αγαθωσύνη του Θεού των, Ιεχωβά, και τους υπενθύμιζε την θαυματουργική απελευθέρωσι από την δουλεία στην Αίγυπτο. Κάθε σάββατο ήταν αναψυκτικό για το σώμα και ο καθένας και όλοι ησθάνοντο πνευματικώς ανυψωμένοι.

 5. (α) Πότε βρίσκει την εκπλήρωσί του το εβδομαδιαίο σάββατο; (β) Ποιος σκοπός εξυπηρετείται με το μεγαλύτερο Σάββατο;

⁵ Είναι καλό να γνωρίζωμε ότι αυτό το εβδομαδιαίο σάββατο των Ιουδαίων είναι μόνο ‘σκιά των μελλόντων αγαθών.’ Η Γραφή δείχνει ότι ο Ιεχωβά εδημιούργησε τον ουρανό και τη γη σε έξη ημέρες, που η κάθε μια είχε μήκος 7.000 ετών. Την εβδόμη ημέρα ο Ιεχωβά ανεπαύθη από το δημιουργικό του έργο και εισήλθε στο σάββατό του. Το ανθρώπινο γένος, όμως, δεν ετήρησε ειρηνική ανάπαυσι ή σάββατο με τον Ιεχωβά, αλλά δια της ανυπακοής εδουλώθη στην αμαρτία, την ατέλεια και τον θάνατο. Έξη χιλιάδες σχεδόν χρόνια από την εβδόμη ημέρα έχουν παρέλθει και παραμένουν μόλις λίγο περισσότερα από χίλια χρόνια. Ο Ιησούς, ομιλώντας για την εβδομαδιαία ημέρα του σαββάτου, είπε: «Το σάββατον έγεινε δια τον άνθρωπον, ουχί ο άνθρωπος δια το σάββατον.» Έτσι αυτά τα τελευταία χίλια χρόνια προορίζονται από τον Ιεχωβά για ένα ειδικό σκοπό, ο οποίος προσκιάσθηκε από το εβδομαδιαίο σάββατο των Ιουδαίων, δηλαδή, για τη βασιλεία του Χριστού Ιησού, του Υιού του, διότι ο Ιησούς συνέχισε για να πη: «Ώστε ο Υιός του ανθρώπου κύριος είναι και του σαββάτου.» (Μάρκ. 2:27, 28) Είναι ένα χιλιετές σάββατον μέσα στο μεγάλο 7.000 ετών σάββατον αναπαύσεως του Ιεχωβά. Όπως το εβδομαδιαίο σάββατο, το μεγαλύτερο χιλιετές σάββατο, θα είναι αφιερωμένο στη λατρεία του Ιεχωβά, και στην εκπαίδευσι στις δίκαιες απαιτήσεις του Ιεχωβά όλων εκείνων που θα ζουν, περιλαμβανομένων κι εκείνων οι οποίοι θ’ αναστηθούν από τους τάφους.​—Εβρ. 10:1· Γεν. 2:1-3· Ιωάν. 5:28, 29.

 6. Γιατί ο Ιησούς έκαμε πολλά έργα θεραπείας το σάββατο;

⁶ Παλαιά στα έτη 29 ως 33 μ.Χ. ο Ιησούς εξετέλεσε πολλά ισχυρά έργα, ειδικά το σάββατο. Έκαμε τους τυφλούς να ιδούν και τους κωφούς ν’ ακούσουν, τους χωλούς να περιπατούν και τους ασθενείς να γίνουν καλά, ανέστησε ακόμη και μερικούς από τους νεκρούς. Έτσι προεσκίασε τα θαυμάσια έργα απελευθερώσεως και περιθάλψεως που θα εκτελέση στη διάρκεια της χιλιετούς σαββατιαίας ημέρας της βασιλείας του. Δεν θα επιτραπή σε κανένα να διαταράξη την ειρήνη και την ανάπαυσι αυτής της ημέρας, όπως προεσκιάσθη με το ότι εθανατώνοντο όλοι οι παραβάται του σαββάτου. (Αριθμ. 15:32-36) Στη διάρκεια αυτού του χιλιετούς σαββάτου, το ανθρώπινο γένος θα λάβη πραγματική αναψυχή στο σώμα και το πνεύμα, προοδεύοντας βαθμιαίως στην τελειότητα, ώστε να είναι σε θέσι ν’ απολαύη στο πλήρες όλη την αγαθοσύνη που προμηθεύει ο Ιεχωβά μέσω του Βασιλέως του, Χριστού Ιησού, και ν’ αποδίδη σ’ Αυτόν, ολόψυχα λατρεία και υπακοή. Είναι μια πολύ ευχάριστη πείρα να προσδοκά ένας ότι, ύστερ’ από έξη χιλιάδες χρόνια μόχθου και δουλείας στην αμαρτία, την ατέλεια και τον θάνατο κάτω από τη σκληρή διακυβέρνησι του Σατανά, το ανθρώπινο γένος που πιστεύει στέκει τώρα στο κατώφλι της μεγαλυτέρας του απελευθερώσεως, για ν’ απολαύση ένα πολύ μεγαλύτερο σάββατον του οποίου Κύριος είναι ο Υιός του Θεού. Τι χαρούμενη ημέρα!

ΝΕΟΜΗΝΙΑΙ ΚΑΙ Η ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΣΑΛΠΙΓΓΩΝ

 7. Ποια ήσαν μερικά χαρακτηριστικά που εσημείωναν την εορτή της νεομηνίας;

⁷ Σε δύο μέρη ο νόμος του Μωυσέως δίνει οδηγίες για την τήρησι της νέας σελήνης, η οποία εσημείωνε την αρχή κάθε μηνός. Σάλπιγγες έπρεπε να ηχούν και να προσφέρωνται ειδικές θυσίες, όπως ακριβώς τις άλλες ημέρες χαράς και εορτασίμων εποχών. (Αριθμ. 10:10· 28:11-15) Με την πάροδο του χρόνου η τήρησις της νεομηνίας εξελίχθη σε μια σπουδαία εορτή, και αναφέρεται μαζί με τα σάββατα και τας «διατεταγμένας εορτάς.» (Ησ. 1:14· Ιεζ. 46:1· Ωσηέ 2:11) Ο Νόμος δεν καθόριζε ότι κάθε είδος εργασίας έπρεπε να παύση την ημέρα της νέας σελήνης του κανονικού μηνός. Αλλά βλέπομε τον προφήτη Αμώς, στον ένατον αιώνα π.Χ., να επιτιμά τους εμπόρους, οι οποίοι ήσαν ανυπόμονοι περιμένοντας το τέλος της νεομηνίας για να επαναλάβουν τις δόλιες εργασίες των, πράγμα που δείχνει ότι ήταν συνήθεια ο λαός να μην εμπορεύεται ούτε να ενασχολήται σε κοσμική εργασία τις ημέρες των νεομηνιών, αλλά να χρησιμοποιούν την ημέρα εκείνη σε συναθροίσεις και συναναστροφή.​—Αμώς 8:5· 1 Σαμ. 20:5, 24.

 8. (α) Γιατί ήταν μια ευνοϊκή ευκαιρία για θρησκευτική εκπαίδευσι; (β) Τι μπορούν να διδαχθούν οι Χριστιανοί, από αυτό;

⁸ Όπως το σάββατον, η νεομηνία ήταν μία ημέρα για ειδική λατρεία και μια ευνοϊκή ευκαιρία για δημοσία εκπαίδευσι στο ναό. Ήταν μια πολυάσχολη ημέρα για τους προφήτας και άλλους λειτουργούς του Θεού, εφόσον ήταν συνήθεια να πηγαίνη ο λαός που είχε προβλήματα να ιδή αυτούς τους δούλους του Θεού και να λαμβάνη ιδιαιτέρα συμβουλή και βοήθεια. (Ιεζ. 46:1· 2 Βασ. 4:22, 23) Ειδικές προμήθειες είχαν περιληφθή στο νόμο για τη νέα σελήνη του εβδόμου μηνός, που ελέγετο Εθανείμ ή Τισρί, και εθεωρείτο ως σύναξις αγία. Ειδικώς εδηλούτο ότι καμμιά κοπιώδης εργασία οποιουδήποτε είδους δεν έπρεπε να γίνεται, την ημέρα εκείνη. Έτσι, εκτός των πενήντα δύο εβδομαδιαίων σαββάτων, οι Ιουδαίοι είχαν ακόμη δώδεκα ειδικές ημέρες κάθε χρόνο για να αινούν και να λατρεύουν τον Ιεχωβά και να λαμβάνουν εκπαίδευσι στον Λόγο του. Το γεγονός ότι ο Ιεχωβά έκαμε προμήθεια για τόσο πολλή θρησκευτική εκπαίδευσι και δράσι θα έπρεπε να διδάξη τους Χριστιανούς σήμερα την σπουδαιότητα της εξασφαλίσεως χρόνου για να λατρεύουν τον Ιεχωβά και να μελετούν τον Λόγο του, ιδιαιτέρως και μαζί με την Χριστιανική εκκλησία.

Η ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΕΞΙΛΑΣΜΟΥ

 9. (α) Πότε ήταν η ημέρα του εξιλασμού, και ποια απαίτησις υπήρχε για όλο τον λαό; (β) Συνοψίστε τα κύρια σημεία του τρόπου ενεργείας την ημέρα του εξιλασμού.

⁹ Τον μήνα Εθανείμ, εννέα ημέρες ύστερ’ από την χαρούμενη εορτή των σαλπίγγων, ένας άλλος εορτασμός ήταν προγραμματισμένος. Ήταν η πιο σπουδαία ημέρα για τον Ισραήλ, η ημέρα του εξιλασμού, που έπρεπε να τηρήται τη δεκάτη ημέρα του εβδόμου μηνός. Μια σύναξις αγία ελάμβανε χώρα και δεν εγίνετο κανένα είδος εργασίας. Οι Ισραηλίται διετάσσοντο να θλίβουν τις ψυχές των, πολύ πιθανόν με νηστεία. Στο Λευιτικόν, κεφάλαιο 16, ο τρόπος ενεργείας ολοκλήρου της ημέρας περιγράφεται με τις παραμικρές λεπτομέρειες. Για ν’ αποκομίσετε την πιο μεγάλη ωφέλεια από αυτή την μελέτη, επιθυμούμε να σας ενθαρρύνωμε να διαβάσετε ολόκληρο το κεφάλαιο. Καθώς θα παρατηρήσετε, ο αρχιερεύς παρουσίαζε ένα νεαρό μόσχο για τις αμαρτίες του Ααρών και του οίκου του, και της φυλής του Λευί, και δύο τράγους, τον ένα, τον τράγον «δια τον Ιεχωβά» (ΜΝΚ),ο οποίος εσφάζετο ως προσφορά για τις αμαρτίες του υπολοίπου έθνους και τον άλλον ο οποίος εκρατείτο ως ένας ζωντανός τράγος «απολυτέος.» Ο αρχιερεύς, αφού πρώτα εισήρχετο με θυμίαμα στα Άγια των Αγίων της σκηνής, έφερνε λίγο από το αίμα των δύο προσφορών περί αμαρτίας, πρώτον του μόσχου, κατόπιν του τράγου, στα Άγια των Αγίων, για να το ραντίση εμπρός στο κάλυμμα της Κιβωτού. Κατόπιν τα πτώματα των ζώων μετεφέροντο έξω του στρατοπέδου και εκαίοντο. Κατόπιν ο αρχιερεύς εξωμολογείτο όλα τα αμαρτήματα του λαού επάνω στον ζώντα τράγο και τον εξαπέλυε στην έρημο, για να μη επιστρέψη ποτέ. Κατόπιν ο αρχιερεύς ελούετο και άλλαζε ιμάτια. Ύστερα προσεφέροντο δύο κριοί ως ολοκαυτώματα, ένας για τον Ααρών και τον οίκον του και ο άλλος για το υπόλοιπο έθνος.

10. Ποιος μεγαλύτερος σκοπός εξυπηρετείτο με την ημέρα του εξιλασμού;

¹⁰ Μολονότι η ημέρα του εξιλασμού στον Ισραήλ ήταν πνευματικώς εξυψωτική και ενθαρρυντική ήταν σκιά κάποιου γεγονότος πολύ μεγαλυτέρου, επειδή έστρεφε την προσοχή των Ιουδαίων στον Μεσσία τον Ελευθερωτή, ο οποίος επρόκειτο να έλθη, διότι οι θυσίες των ζώων δεν μπορούσαν ποτέ ν’ αφαιρέσουν στην πραγματικότητα αμαρτίες. Οι ειλικρινείς Εβραίοι, οι οποίοι τηρούσαν τον Νόμο όσο μπορούσαν καλύτερα, ήσαν σε θέσι να διαπιστώσουν ότι «δεν δύναται ποτέ δια των αυτών θυσιών τας οποίας προσφέρουσι κατ’ ενιαυτόν πάντοτε, να τελειοποιήση τους προσερχόμενους. Επειδή τότε ήθελον παύσει να προσφέρωνται . . . Αλλ’ εν αυταίς γίνεται κατ’ ενιαυτόν ανάμνησις αμαρτιών.» (Εβρ. 10:1-3) Οι πιστοί Ιουδαίοι, με το να παρακολουθούν τις θυσίες της ημέρας του εξιλασμού, κατευθύνοντο ν’ αποβλέπουν στον μεγαλύτερον Αρχιερέα με την καλυτέρα θυσία, τον πραγματικό αρχιερέα ο οποίος θα μπορούσε ν’ αφαιρέση τις αμαρτίες. Στους Ψαλμούς αναφέρεται ότι η τιμή της απολυτρώσεως ήταν τόσο μεγάλη ώστε ήταν τελείως απρόσιτη από οποιονδήποτε άνθρωπο. (Ψαλμ. 49:7, 8) Ο απόστολος Παύλος, ένας πιστός Εβραίος, είπε: «Ώστε ο νόμος έγεινε παιδαγωγός ημών εις τον Χριστόν, δια να δικαιωθώμεν εκ πίστεως.»​—Γαλ. 3:24.

11. Τι δεν μπορούσαν να κάμουν οι θυσίες για τους Ιουδαίους, αλλά ποια ικανοποίησι έδιναν;

¹¹ Ο απόστολος, επομένως, αφιερώνει ένα σημαντικό μέρος στην επιστολή του προς Εβραίους για να δείξη την σημασία αυτών των πραγμάτων. Περιγράφει την σκηνή και τα χαρακτηριστικά της, με τον αρχιερέα να εισέρχεται στα Άγια των Αγίων μόνο μια ημέρα το έτος με το αίμα των ζώων, για να προσφέρη θυσίες όχι μόνο για τ’ αμαρτήματα του λαού αλλά και του εαυτού του, και λέγει: «Και τούτο εδηλοποίει, το Πνεύμα το Άγιον, ότι δεν ήτο πεφανερωμένη η εις τα άγια οδός, επειδή η πρώτη σκηνή ίστατο έτι· ήτις ήτο τύπος εις τον τότε παρόντα καιρόν.» Κατόπιν τονίζει ότι οι θυσίες που προσέφεραν «δεν ηδύναντο να κάμωσι τέλειον κατά την συνείδησιν τον λατρεύοντα.» Εν τούτοις, όταν ο αρχιερεύς του Ισραήλ εκτελούσε τις υπηρεσίες του, οι Ισραηλίται απελάμβαναν ένα μέτρον ικανοποιήσεως. Εκτελούσαν το θέλημα του Θεού για την εποχή των, «ήσαν διατεταγμένα μόνον εις . . . διατάξεις σαρκικάς, μέχρι καιρού διορθώσεως.»​—Εβρ. 9:1-10.

12. Τι επετυγχάνετο με τη σκηνή στην έρημο;

¹² Τώρα ο απόστολος προχωρεί για να εξηγήση ότι τα πράγματα του Νόμου, περιλαμβανομένης και της ημέρας του εξιλασμού, εξεικόνιζαν πολύ μεγαλύτερα πράγματα. Λέγει: «Ελθών δε ο Χριστός, αρχιερεύς των μελλόντων αγαθών, δια της μεγαλυτέρας και τελειοτέρας σκηνής, ουχί χειροποίητου, τουτέστιν, ουχί ταύτης της κατασκευής, ουδέ δι’ αίματος τράγων και μόσχων, αλλά δια του ιδίου αυτού αίματος εισήλθεν άπαξ εις τα άγια, αποκτήσας αιωνίαν λύτρωσιν.» (Εβρ. 9:11, 12) Η σκηνή στην έρημο ήταν μία διευθέτησις του Θεού με την οποία οι Ισραηλίται μπορούσαν να τον πλησιάσουν μέσω του αρχιερέως των και να λάβουν μια τυπική άφεσι αμαρτιών, που θα τους κρατούσε στην εύνοια του Θεού και θα τους διατηρούσε ευθυγραμμισμένους ως τον καιρό που αυτός θα επρομήθευε την πραγματική θυσία. Στη διάρκεια αυτού του καιρού ήσαν καθαροί με μια σαρκική έννοια, διότι ο Παύλος λέγει ότι ηγιάζοντο ως το σημείο της καθαρότητος της σαρκός.​—Εβρ. 9:13.

Η ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΑ ΣΚΗΝΗ

13. (α) Ποια είναι η ‘μεγαλητέρα και τελειότερα σκηνή, ουχί χειροποίητος’; (β) Τι επιτυγχάνεται, για τους λάτρεις οι οποίοι πλησιάζουν αυτή τη σκηνή;

¹³ Αλλά, τώρα, ποια είναι ‘η μεγαλητέρα και τελειοτέρα σκηνή, ουχί χειροποίητος’; Δεν είναι μια κατά γράμμα οικοδομή, αλλά είναι η διευθέτησις του Θεού για εξιλέωσι του ανθρωπίνου γένους. Ο Θεός επρομήθευσε, επίσης, τον μέγαν Αρχιερέα, Ιησούν, τον Τέλειον, ο οποίος δεν είχε ανάγκη να προσφέρη θυσία για τον εαυτό του· η θυσία του μπορούσε να καλύψη τ’ αμαρτήματα άλλων. Μέσω της προμηθείας του Ιεχωβά ανεστήθη εν πνεύματι και ενεφανίσθη στα πραγματικά Άγια των Αγίων, τον ίδιο τον ουρανό, όπου ο Θεός είχε εγκαταστήσει την νόμιμο διευθέτησι για να προσφέρη την αξία της θυσίας του. (Εβρ. 9:24) Αναφερόμενος σ’ αυτό, ο Παύλος λέγει: «Πόσω μάλλον το αίμα του Χριστού, όστις δια του πνεύματος του αιωνίου προσέφερεν εαυτόν άμωμον εις τον Θεόν, θέλει καθαρίσει την συνείδησίν μας από νεκρών έργων, εις το να λατρεύωμεν τον ζώντα Θεόν;» (Εβρ. 9:14, ΜΝΚ) Επομένως, οι προσερχόμενοι σ’ αυτόν απολαμβάνουν περισσότερο από την καθαρότητα της σαρκός. Μπορούν πράγματι ν’ αναπαυθούν από την βασανιστική συναίσθησι της αμαρτίας και ν’ απολαύουν την αγαθή συνείδησι την οποία εζήτησαν από τον Θεό μέσω του Χριστού.​—1 Πέτρ. 3:21.

Η ΑΝΤΙΤΥΠΙΚΗ ΗΜΕΡΑ ΤΟΥ ΕΞΙΛΑΣΜΟΥ

14. (α) Πότε και με τι άρχισε η αντιτυπική ημέρα του εξιλασμού; (β) Πώς ο Ιησούς υπηρέτησε ως ο «απολυτέος» τράγος; (γ) Πώς εξεπλήρωσε την εικόνα της μεταφοράς του αίματος του μόσχου και του τράγου στα Άγια των Αγίων;

¹⁴ Η ημέρα του εξιλασμού του Ισραήλ απασχολούσε τις φωτεινές ώρες της δεκάτης ημέρας του εβδόμου μηνός. Ποια περίοδο χρόνου καταλαμβάνει η μεγάλη αντιτυπική ημέρα του εξιλασμού; Άρχισε τον καιρό του βαπτίσματος του Ιησού, όταν παρουσίασε τον εαυτό του στο να κάμη το θέλημα του Θεού αναλαμβάνοντας μια θυσιαστική πορεία το φθινόπωρο του 29 μ.Χ., όπως ακριβώς ο μόσχος και οι δυο τράγοι παρουσιάζοντο στο θυσιαστήριο στην αυλή της σκηνής. Η ημέρα αυτή συνεχίσθηκε ως το έτος 33 μ.Χ., στη διάρκεια δε αυτού του χρόνου υπηρετούσε ως ο «απολυτέος» τράγος, διακρατώντας τελεία ακεραιότητα κάτω από δοκιμασίες και σκληρό διωγμό μέχρι θανάτου από τον Σατανά, φέροντας τις αμαρτίες των ανθρώπων μακριά στην «έρημον,» στη λήθη για πάντα. (Ησ. 53:3-7) Οι προσευχές, η αφοσίωσις και η πορεία του ακεραιότητος, όπως το θυμίαμα που εφέρετο στα Άγια των Αγίων, ευαρέστησαν τον Ιεχωβά και εξεπλήρωσαν τον πρώτιστο σκοπό της ελεύσεως του Ιησού στη γη ως Διεκδικητού του Θεού. Η αντιτυπική ημέρα του εξιλασμού περιελάμβανε την ανάληψί του στον ουρανό, που αποτελεί παράλληλο με την είσοδο του αρχιερέως στα Άγια των Αγίων με το αίμα του μόσχου και κατόπιν του τράγου. Ο Ιησούς εξήλθε από το θυσιαστικό του έργο καθαρός, αγνός, περιβεβλημένος τώρα με τα αλλαγμένα «ιμάτια» της δόξης και της αθανασίας ως Αρχιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ. (Εβρ. 6:20) Αλλά με την μεταφορά της αξίας του αίματος της ζωής του στα Άγια των Αγίων η αντιτυπική ημέρα του εξιλασμού έληξε.a

15. (α) Πώς δείχνει ο Παύλος ότι η προσφορά της αξίας της θυσίας του Χριστού στον ουρανό ήταν κάτι άλλο εκτός από την εφαρμογή των ωφελημάτων της αντιτυπικής ημέρας του εξιλασμού; (β) Πώς εκείνοι οι οποίοι επιθυμούν να επωφεληθούν του αντιλύτρου οφείλουν να μη κάνουν κανένα «έργον» αλλά να θλίβωνται;

¹⁵ Ο απόστολος Παύλος δείχνει ότι η εφαρμογή των ωφελημάτων της μεγάλης ημέρας του εξιλασμού είναι κάτι άλλο όταν προχωρή για να πη: «Και καθώς είναι αποφασισμένον εις τους ανθρώπους άπαξ να αποθάνωσι [λόγω της αμαρτίας του Αδάμ], μετά δε τούτο είναι κρίσις· ούτω και ο Χριστός, άπαξ προσφερθείς δια να σηκώση τας αμαρτίας πολλών [οι οποίοι εκληρονόμησαν την αμαρτία από τον Αδάμ], θέλει φανή εκ δευτέρου χωρίς αμαρτίας εις τους προσμένοντας αυτόν δια σωτηρίαν.» (Εβρ. 9:27, 28) Όλοι οι άνθρωποι ευρέθησαν κάτω από την καταδίκη της αμαρτίας εξαιτίας της καταγωγής των από τον προπάτορά των Αδάμ. Αλλά μέσω του Χριστού προμηθεύεται «κρίσις» εκτός από την Αδαμιαία αμαρτία έτσι ώστε όλοι να μπορέσουν να έχουν την ευκαιρία ν’ απαλλαγούν από την ανικανότητα η οποία επήλθε επάνω τους χωρίς να έχουν πταίσει οι ίδιοι και να μπορέσουν να το αποδείξουν οι ίδιοι ατομικώς. (Ρωμ. 8:20) Σε όλους όσοι θα επωφεληθούν από το αντίλυτρο πρέπει να εφαρμοσθή αυτό για ν’ απολαύσουν τα θεραπευτικά του οφέλη. Δεν μπορούν να σωθούν απλώς με την γνώσι ότι το αντίλυτρο έχει προσφερθή στον ουρανό. Πρέπει να μετανοήσουν και να εξαρτώνται μέσω πίστεως και υπακοής από την προμήθεια της θυσίας του Χριστού και των υπηρεσιών του ως Αρχιερέως. Δεν μπορούν να κάμουν κανένα ιδικό των «έργον» με προσπάθειες αυτοδικαιώσεως με προσωπικά έργα. Έτσι ο Αρχιερεύς έχει ακόμη να κάμη έργον με το να εφαρμόζη τα οφέλη της θυσίας του η οποία εξιλεώνει την αμαρτία.​—Εβρ. 4:3, 10.

16. Δείξτε πού λαμβάνουν την πλήρη εφαρμογή του αντιλύτρου οι 144.000 και ότι αυτό δεν είναι το τέλος της χρησιμοποιήσεως του αντιλύτρου από τον Χριστό.

¹⁶ Η εφαρμογή του αντιλύτρου του Χριστού έχει δύο μορφές όπως ακριβώς υπήρχαν δύο προσφορές περί αμαρτίας την ημέρα του εξιλασμού του Ισραήλ. Ο Χριστός, αφού επλήρωσε την αξία της ανθρωπίνης ζωής του στον Πατέρα του Ιεχωβά και αφού εξηγόρασε το ανθρώπινο γένος, πρέπει τώρα να εφαρμόση τα οφέλη του αντιλύτρου στο ανθρώπινο γένος. Ενθυμούμεθα ότι ο Ααρών ερράντισε το αίμα του μόσχου εμπρός στην κιβωτό της διαθήκης υπέρ της ιερατικής φυλής του Λευί. Από το 33 μ.Χ. ως την εποχή μας, ο Χριστός, από τον ουρανό, ευλόγησε τους 144.000 κεχρισμένους πνευματικούς αδελφούς του εφαρμόζοντας τα οφέλη της θυσίας του απ’ ευθείας σ’ αυτούς. Εφέρθησαν στη νέα διαθήκη, για να είναι βασιλείς και ιερείς με τον Χριστό στην διάρκεια της χιλιετούς σαββατιαίας βασιλείας του. (Λουκ. 22:20· Αποκάλ. 20:6) Αλλά δεν είναι αυτοί οι μόνοι οι οποίοι επωφελούνται από την θυσία του Χριστού. Το αίμα του τράγου για τον Ιεχωβά ερραντίζετο ύστερ’ από το αίμα του μόσχου, περί του «λαού.» Η θυσία του Χριστού ήταν για όλο το ανθρώπινο γένος και πρέπει να εφαρμοσθή αμερόληπτα σε όλους εκείνους οι οποίοι ασκούν πίστι. Πότε;

17. Πότε εφαρμόζονται τα οφέλη του αντιλύτρου στους ανθρώπους στη γη, και πότε συμπληρώνεται η εφαρμογή των ωφελημάτων της μεγάλης ημέρας του εξιλασμού;

¹⁷ Θ’ απαιτηθή η χιλιετής βασιλεία του Χριστού για να εφαρμοσθούν τα οφέλη της απολυτρωτικής του θυσίας σε όλους εκείνους οι οποίοι δια πίστεως προσκολλώνται σ’ αυτήν, περιλαμβανομένων και εκείνων οι οποίοι θ’ αναστηθούν από τον Σιεόλ ή Άδην. (Αποκάλ. 20:13) Στο τέλος των χιλίων ετών το σπέρμα του Αβραάμ θα έχη ευλογήσει όλες τις φυλές της γης. (Γέν. 12:3· 22:18) Όλοι όσοι θα επωφεληθούν της ευλογίας θα φερθούν σε τελειότητα. Τότε το έργο της εφαρμογής των ωφελημάτων της μεγάλης ημέρας του εξιλασμού θα έχη συμπληρωθή. Τα οφέλη της απολυτρωτικής θυσίας του Χριστού θα έχουν εφαρμοσθή στο πλήρες, αμερολήπτως, και η μεγάλη ημέρα εξιλασμού του Ιεχωβά θ’ αποδειχθή ότι δεν ήταν ματαία.

ΕΝΑΣ ΤΟΠΟΣ ΚΑΤΟΙΚΙΑΣ ΓΙΑ ΤΕΛΕΙΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ

18. Τι εγγυάται ότι μία παραδεισιακή γη βρίσκεται ενώπιον του ανθρωπίνου γένους;

¹⁸ Τώρα, το αντίλυτρο του Ιησού εκάλυψε την εξαγορά της ανθρωπίνης φυλής και ενεργεί για να την φέρη σε τελειότητα. Αλλά τι μπορεί να λεχθή για τη γη, την κατοικία στην οποία πρόκειται να ζήση; Όταν παρατηρήσωμε τον αρχικό σκοπό του Θεού στον κήπο της Εδέμ, βλέπομε ότι ο κήπος ήταν ένα αγιαστήριο, ένας τόπος όπου θα κατοικούσε ο Θεός με το πνεύμα του. Ήταν ένας τόπος τελειότητος και ωραιότητος, ένα κατάλληλο περιβάλλον γι’ αυτούς οι οποίοι θα υπηρετούσαν τον Θεόν των με τελεία αγιότητα. Εφόσον ο Ιεχωβά θα κατοικήση και πάλι μεταξύ των ανθρώπων και αυτοί θα βρίσκωνται πάλι σε σχέσι υιών με αυτόν, έπεται ότι μία παραδεισιακή γη είναι συνεπακόλουθη με την τελειότητα του ανθρωπίνου γένους. Αυτό σημαίνει ότι ολόκληρη η γη θα γίνη ένας παράδεισος σύμφωνα με το υπόδειγμα του Ιεχωβά, του μεγάλου Αρχιτέκτονος του οποίου αρχικός σκοπός ήταν αυτός. Πόσο εξυψωτικό και ενθαρρυντικό είναι να κατανοούμε την προφητική σημασία της τυπικής ημέρας του εξιλασμού και των ωφελημάτων που προκύπτουν από αυτήν!​—Ρωμ. 8:20, 21.

ΕΟΡΤΗ ΤΩΝ ΠΟΥΡΕΙΜ

19. Ποια είναι τα ιστορικά γεγονότα που οδηγούν στην εορτή των Πουρείμ;

¹⁹ Το έτος 474 π.Χ. περίπου μία άλλη εορτή είχε προστεθή στον κατάλογο των Ιουδαϊκών εορτών. Τα ιστορικά γεγονότα τα οποία έκαμαν τον Μαροδοχαίο να εγκαθιδρύση αυτή τη διήμερη εορτή, που ονομάζεται Πουρείμ, είναι τόσο σπουδαίας προφητικής σημασίας και ενθαρρυντικά για τους Χριστιανούς σήμερα ώστε θα θέλαμε να τα συζητήσωμε μαζί σας. Οι Ιουδαίοι ήσαν κάτω από Περσική διακυβέρνησι και διασκορπισμένοι στις 127 επαρχίες. Κάποιος Αμάν, ένας Αμαληκίτης που μισούσε τους Ιουδαίους, ήταν υπεράνω όλων των αρχόντων της Περσικής Αυτοκρατορίας. Αυτός ο άνθρωπος απεφάσισε στην καρδιά του να εξολοθρεύση όλους τους Ιουδαίους σε ολόκληρο το Περσικό βασίλειο. Επειδή ήταν ένας θρησκευόμενος και δεισιδαίμων, ερώτησε τους θεούς του ποια ημέρα θα έπρεπε να διατάξη τον αφανισμό των Ιουδαίων, με το να ρίξη Πουρ ή Κλήρο. Ο κλήρος έπεσε στη δεκάτη τρίτη ημέρα του δωδεκάτου μηνός, ή Αδάρ. Αυτό του παραχωρούσε ένα έτος περίπου για να ετοιμάση την σφαγή, εφόσον ο Κλήρος είχε ριφθή τον πρώτο μήνα. Αλλά αυτό έδωσε, επίσης, στους Ιουδαίους καιρό να στραφούν στον Θεόν των και να προσευχηθούν για απελευθέρωσι και να προετοιμασθούν γι’ αυτό.​—Εσθήρ 9:20-22· 3:1-7.

20. Για τι εκατηγορούντο ψευδώς οι Ιουδαίοι; Με ποιο αποτέλεσμα;

²⁰ Τώρα ο Αμάν, αφού εγνώριζε την ημερομηνία, που είχε εκλέξει με δεισιδαιμονικό τρόπο, παρουσίασε την αίτησί του στον βασιλέα, εμφανίζοντας τους Ιουδαίους ως ένα στασιαστικό και επικίνδυνο λαό, που δεν υπακούει στους νόμους του βασιλέως, αλλά έχει τα δικά του έθιμα διαφορετικά από όλο τον άλλο λαό. Ο Αμάν είπε ότι τα χρήματα που απαιτούντο για την κάλυψι των δαπανών της σφαγής θα εξευρίσκοντο​—δεν θα εστοίχιζε τίποτε στον θρόνο—​ότι θα κατεβάλλοντο δέκα χιλιάδες τάλαντα αργυρίου (περίπου $8.456.400) στο θησαυροφυλάκιο του βασιλέως. Ο βασιλεύς εχορήγησε την άδεια. Ο νόμος είχε εκδοθή για τον θάνατο των Ιουδαίων σε όλο το Περσικό βασίλειο την δεκάτη τρίτη ημέρα του μηνός Αδάρ. Εφαίνετο ως να είχε φθάσει ο Αμάν στο ζενίθ της δόξης του. Αλλά τα πράγματα άλλαξαν γρήγορα.—Εσθήρ 3:9-15.

21. (α) Πώς αντέδρασαν οι Ιουδαίοι στην επίθεσι, και ποια ήταν η έκβασις; (β) Ποιες ημέρες καθωρίσθησαν για την εορτή, και γιατί;

²¹ Με την άφοβη ενέργεια της Βασιλίσσης Εσθήρ, που ήταν και αυτή Ιουδαία, εξεδόθη ένας αντίθετος νόμος που χορηγούσε στους Ιουδαίους το δικαίωμα να ‘σταθώσιν υπέρ της ζωής αυτών, να απολέσωσι, να φονεύσωσι, και να αφανίσωσιν . . . τους καταθλίβοντας αυτούς, . . . τη δεκάτη τρίτη του δωδεκάτου μηνός, ούτος είναι ο μην Αδάρ.’ Κάτω από την καλή ηγεσία του πιστού Μαροδοχαίου οι Ιουδαίοι ετοίμασαν την άμυνά των. Και όταν έφθασε η ημέρα, τους εβοήθησαν όχι μόνο ο Περσικός λαός αλλά, σύμφωνα με το ιστορικό υπόμνημα, «πάντες οι άρχοντες . . . και οι σατράπαι, και οι διοικηταί, και οι οικονόμοι του βασιλέως . . . διότι ο φόβος του Μαροδοχαίου επέπεσεν επ’ αυτούς· . . . και έλαβον ανάπαυσιν από των εχθρών αυτών, και εφόνευσαν εκ των μισούντων αυτούς εβδομήκοντα πέντε χιλιάδας.» Στα Σούσα, την βασιλεύουσαν, η σφαγή επεξετάθη και την επομένη ημέρα, μ’ ένα σύνολο 810 από τους εχθρούς που εφονεύθησαν, περιλαμβανομένων και των υιών του Αμάν. Οι Ιουδαίοι στις επαρχίες και στα Σούσα έκαναν συμπόσιο την δεκάτη τετάρτη και δεκάτη πέμπτη ημέρα αντιστοίχως. Συνεπώς, ο Μαροδοχαίος τους επέβαλε την υποχρέωσι να τηρούν την δεκάτη τετάρτη και δεκάτη πέμπτη ημέρα του μηνός Αδάρ κάθε χρόνο ως «ημέρας συμποσίου και ευφροσύνης, και να αποστέλλωσι μερίδας προς αλλήλους, και δώρα προς τους πτωχούς.» Οι Ιουδαίοι ενεθυμούντο έτσι κάθε χρόνο την απελευθέρωσί των, και κάθε χρόνο προσέφεραν αίνο και τιμή στον Ιεχωβά, τον Θεόν της απελευθερώσεως.​—Εσθήρ 8:9 έως 9:22.

ΣΥΓΧΡΟΝΗ ΕΚΠΛΗΡΩΣΙΣ

22. (α) Ποιοι εξεικονίζονται από τους Ιουδαίους; από τον Αμάν; (β) Ποιες ψευδείς κατηγορίες έχουν γίνει;

²² Όπως οι Ιουδαίοι τότε την εποχή του Μαροδοχαίου, ο μικρός αριθμός των πνευματικών αδελφών του Χριστού στη γη, το «υπόλοιπον» του πνευματικού Ισραήλ, κατηγορήθηκαν ότι ήσαν στασιαστικοί και κίνδυνος της ασφαλείας. Ο αφανισμός των ως μαρτύρων του Υψίστου, του Ιεχωβά, είχε αποφασισθή από την τάξι του συγχρόνου Αμάν, τους θρησκευτικούς ηγέτας του «Χριστιανικού κόσμου.» Ο Ιησούς Χριστός, ασκώντας βασιλική εξουσία επάνω σ’ όλη τη γη από το 1914 όπως ενεργούσε ο Ασουήρης επάνω στην Περσική Αυτοκρατορία, επέτρεψε τέτοιες κακοήθεις επιθέσεις εναντίον της ζωής του υπολοίπου κάτω από κάθε είδος ψευδών κατηγοριών, για μια αυστηρή δοκιμασία. Αλλά όπως ο Πέρσης βασιλεύς επέτρεψε στους Ιουδαίους ν’ αγωνισθούν για την ζωή των, έτσι, επίσης, ο Ιησούς Χριστός επέτρεψε να υπερασπισθούν οι του υπολοίπου την ζωή των ως μάρτυρες του Ιεχωβά εναντίον των εχθρών των.

23. Πώς το υπόλοιπον επολέμησε για τη ζωή του;

²³ Θα κατώρθωνε ο θρησκευτικός κλήρος του «Χριστιανικού κόσμου» με την βοήθεια του πολιτικού κράτους, να θανατώση το υπόλοιπο ως μάρτυρας του Ιεχωβά, να θανατώση το έργο των κηρύγματος της βασιλείας του Ιεχωβά; Ποτέ! Όπως οι Ιουδαίοι της εποχής του Ασουήρου, ο λαός του Κυρίου αγωνίσθηκε με ζήλο για την ζωή και τα δικαιώματά των ως κηρύκων και μαρτύρων, όχι με υλικά όπλα καταστροφής, αλλά χρησιμοποιώντας όλα τα νόμιμα μέσα που είχαν στη διάθεσί των, μαζί με την «μάχαιραν του πνεύματος, ήτις είναι ο Λόγος του Θεού.» (Εφεσ. 6:13-17) Εξακολούθησαν σταθερά να κηρύττουν τ’ αγαθά νέα της εγκαθιδρυμένης Βασιλείας. Με τα πνευματικά των όπλα και την χρήσι όλων των διαθεσίμων νομίμων μέσων, όχι μόνο διεφύλαξαν την πνευματική των ζωή ως μάρτυρες του Ιεχωβά και το δικαίωμα να κηρύττουν το όνομά του παγκοσμίως, αλλά με συμβολικό τρόπο «εφόνευσαν» πολλούς επιτιθεμένους με το να θανατώσουν την δύναμι και επιρροή των εχθρών των, οι οποίοι ήσαν ανίκανοι να θανατώσουν το έργο των κηρύγματος.

24. (α) Τι εξεικονίσθη από τη θανάτωσι των εχθρών των Ιουδαίων; (β) Όπως συνέβη στον τύπο, ποιοι ενώνονται με το υπόλοιπο, για να τους βοηθήσουν;

²⁴ Το έργον του υπολοίπου εθανάτωσε την επιρροή της ψευδούς θρησκείας σε τέτοιο βαθμό ώστε χιλιάδες ανθρώπων με έντιμη καρδιά εγκατέλειψαν τις τάξεις της και έλαβαν στάσι μαζί με το υπόλοιπον, όπως είχε συμβή την εποχή του Μαροδοχαίου: «Πολλοί εκ των λαών της γης έγειναν Ιουδαίοι.» (Εσθήρ 8:17) Εκεί είχαν ιδή ότι η εύνοια του βασιλέως είχε μεταστραφή από τον Αμάν προς τους Ιουδαίους, ο οποίος έκαμε ακόμη και προμήθεια για την διαφύλαξί των. Έτσι από το 1931, και με ειδική έντασι από το 1935, σε πολλούς ανθρώπους έκαμε εντύπωσι το ότι έβλεπαν την απόδειξι της ευνοίας του Θεού επάνω στο μικρό υπόλοιπο των πνευματικών Ιουδαίων. Παρετήρησαν την πάλη του υπολοίπου για την διάσωσι της ζωής των ως Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά εναντίον ολοκλήρου του κόσμου. Αφυπνίσθη σ’ αυτούς ένα ζωηρό ενδιαφέρον για τον αγώνα που διεξήγε σταθερά το υπόλοιπο για την αληθινή λατρεία και τις καθαρές ηθικές αρχές. Ακόμη και μερικοί άνθρωποι σε υψηλές κοσμικές θέσεις, όπως οι άρχοντες και κυβερνήται της εποχής του Μαροδοχαίου, εβοήθησαν το υπόλοιπο στον αγώνα του με όση επίσημη ή δικαστική βοήθεια μπορούσαν να προσφέρουν. Στα όμματα του υπολοίπου και του ‘πολλού όχλου’ των ανθρώπων, οι οποίοι ενώθηκαν με το υπόλοιπο στο κήρυγμα των αγαθών νέων της Βασιλείας, οι αντιτυπικοί θρησκευτικοί ηγέται είναι ήδη χωρίς δύναμι και επιρροή, είναι νεκροί, και είναι μόνο ζήτημα ελαχίστου χρόνου ωσότου ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος έχει βασιλική εξουσία, επιφέρει ολική έξολόθρευσι όλων των εχθρών του στη γη στη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Ως τότε, πολλοί άνθρωποι ακόμη θα λάβουν τη στάσι των μαζί με το υπόλοιπο, όπως εξεικονίσθη από το δράμα. Έτσι η εορτή των Πουρείμ που ετηρείτο τον αρχαίο καιρό έχει μια αντιτυπική σημασία η οποία δίνει στους Χριστιανούς σήμερα την αλάνθαστη ελπίδα της νίκης του Θεού εναντίον όλων των εχθρών του.

ΕΟΡΤΗ ΤΗΣ ΑΦΙΕΡΩΣΕΩΣ

25. Τι ήταν εκείνο που επέφερε την ανάγκη της εκ νέου αφιερώσεως του ναού;

²⁵ Το ιστορικό που οδηγεί στην εγκαινίασι της εορτής της Αφιερώσεως είναι πολύ ενδιαφέρον. Το έτος 198 π.Χ. η Παλαιστίνη ήλθε κάτω από την διακυβέρνησι του Συρίου βασιλέως, Αντιόχου Γ΄. Ο γυιός του, Αντίοχος Δ΄ ο Επιφανής, ήταν ένας φανατικός θρησκευόμενος. Κατέβαλλε μεγάλες προσπάθειες να μεταστρέψη τους Ιουδαίους στην Ελληνική θρησκεία. Ελεηλάτησε το ναό στην Ιερουσαλήμ και διώρισε ένα αρχιερέα ο οποίος ευνοούσε τον Ελληνιστικό τρόπο ενεργείας. Σε πρόκλησι του Ιεχωβά αφιέρωσε τον ναό και τον προώρισε για τον Ολύμπιο Δία. Ανήγειρε ένα νέο ειδωλολατρικό θυσιαστήριο επάνω στο μεγάλο θυσιαστήριο του Ιεχωβά στην αυλή του ναού, όπου προηγουμένως προσεφέροντο τα καθημερινά ολοκαυτώματα στον Ιεχωβά. Τελικά, στις 25 του μηνός Χισλέβ του 168 π.Χ., προσεφέρθη η πρώτη θυσία επάνω σ’ αυτό το ειδωλολατρικό θυσιαστήριο προς τιμήν του Διός του Όρους Ολύμπου της Ελλάδος. Αντίτυπα του Νόμου εκάησαν, η δε κατοχή ενός αντιτύπου ετιμωρείτο με θάνατο. Η περιτομή ήταν θανάσιμο αμάρτημα και οι Ιουδαίοι υποχρεούντο ακόμη και να φάγουν χοιρινό κρέας.

26. Γιατί προσετέθη η εορτή της Αφιερώσεως; Ποια ημερομηνία εωρτάζετο;

²⁶ Η βεβήλωσις του ναού του Ιεχωβά και ο εξελληνισμός των Ιουδαίων με σκληρή βία ωδήγησαν στην εξέγερσι κάτω από την ηγεσία των Μακκαβαίων το έτος 167 π.Χ. Επί τρία έτη οι Σύριοι διεξήγαν σκληρό πόλεμο εναντίον των Ιουδαίων αλλά τελικά ενικήθησαν, παρά την συντριπτική στρατιωτική δύναμι των Συρίων. Η Ιερουσαλήμ κατελήφθη εκ νέου από τους Ιουδαίους το 165 π.Χ., και στις 25 του μηνός Χισλέβ, ή τρία ακριβώς έτη ύστερ’ από την βεβήλωσι του ναού από τους Συρίους, το θυσιαστήριο εκαθαρίσθη και αφιερώθη και πάλι στον Ιεχωβά. Αυτή ήταν μια αξιομνημόνευτη ημέρα, και την ενθυμούνται οι Ιουδαίοι ακόμη ως την εποχή μας. Κάθε χρόνο στις 25 του μηνός Χισλέβ (Νοέμβριος-Δεκέμβριος) οι Ιουδαίοι εώρταζαν την αφιέρωσι του ναού. Η εορτή διαρκούσε οκτώ ημέρες. Συνεκεντρώνοντο στο ναό ή στις συναγωγές του τόπου των. Σύμφωνα με την Ιουδαϊκή παράδοσι, αυτό ήταν μια ευκαιρία μεγάλης χαράς και εορτασμού. Έτσι με την προσθήκη αυτή η εορτή της Αφιερώσεως προσετέθη στις εορτές που ανεφέροντο στο νόμο του Μωυσέως.

27. Ποιο σπουδαίο μάθημα μπορούν να διδαχθούν οι αληθινοί λάτρεις σχετικά με την τήρησι των εορτών;

²⁷ Ο καθαρισμός του ναού του Ιεχωβά από την εθνική ειδωλολατρία ήταν ασφαλώς μια σοβαρή αιτία για να τηρήται μια χαρούμενη εορτή κάθε χρόνο. Ο Ιεχωβά διεφύλαξε το ναό ως την έλευσι του Μεσσίου. Ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός ήταν παρών στο ναό στη διάρκεια των ημερών της εορτής της αφιερώσεως. (Ιωάν. 10:22, 23) Αλλά οι Ιουδαίοι είχαν παύσει προ πολλού να ενεργούν σε αρμονία με αυτή την εορτή και είχαν και αυτοί οι ίδιοι μολύνει το ναό με τέτοιο τρόπο ώστε ο Ιησούς τους είπε ότι είχαν μετατρέψει αυτόν τον ‘οίκον προσευχής’ σε «σπήλαιον ληστών.» Η αποστασία των τους ωδήγησε ακόμη στο ν’ απορρίψουν τον Μεσσία, πράγμα που, με τη σειρά του, έκαμε τον Ιησούν να τους πη: «Ιδού, αφίνεται εις εσάς ο οίκος σας έρημος.» Έτσι βλέπομε ότι οι εορτές είναι προς αίνον και τιμήν του Ιεχωβά μόνον εφόσον εκείνοι που εορτάζουν ενεργούν, επίσης, σε αρμονία με την σημασία της εορτής. (Ματθ. 21:13· 23:38) Στο επόμενο άρθρο θα συζητήσωμε μια ακόμη πιο συναρπαστική προμήθεια σχετικά με τις ‘εορτές’ του Ιεχωβά, και θα ιδούμε πώς ο Ιεχωβά κάνει να εκπληρωθούν με τρόπο που φέρνει τιμή στο όνομά του.

[Υποσημειώσεις]