Μια Στενή και Πολύτιμη Σχέσις

 1, 2. (α) Με ποιον τρόπο ο Ιησούς εσχετίσθη στενά προς τους «αδελφούς» του; (β) Πώς τούτο συνδέεται με το δείπνον του Κυρίου;

ΕΝΑ πράγμα εξέχει πολύ καθαρά όταν εξετάζωμε την εκπλήρωσι της εικόνος των πρωτοτόκων του Ισραήλ, και αυτό είναι η εξαιρετικά στενή σχέσις που επιφέρει ο Ιεχωβά μεταξύ του Ιησού και της πνευματικής εκκλησίας των πρωτοτόκων, οι οποίοι μετέχουν μαζί του ως μέρος του σπέρματος του Αβραάμ. Κυττάζοντας πάλι στην επιστολή του Παύλου προς τους Εβραίους, σημειώνομε ότι το τονίζει αυτό στο κεφάλαιο 2:10-18 (ΜΝΚ), όπου εξηγεί ότι «φέρων εις την [ουρανίαν] δόξαν πολλούς υιούς» ήταν κατάλληλο «να κάμη τέλειον τον αρχηγόν της σωτηρίας αυτών [Ιησούν Χριστόν] δια των παθημάτων». Και επειδή αυτοί οι πολλοί υιοί «εμέθεξαν από σαρκός και αίματος, και αυτός [ο Ιησούς] παρομοίως μετέλαβεν από των αυτών, δια να καταργήση διά του θανάτου τον έχοντα το κράτος του θανάτου, τουτέστι τον διάβολον, . . . διότι βεβαίως δεν επιλαμβάνεται αγγέλων, αλλά σπέρματος Αβραάμ επιλαμβάνεται. Όθεν έπρεπε να ομοιωθή κατά πάντα με τους αδελφούς, δια να γείνη ελεήμων και πιστός αρχιερεύς εις τα προς τον Θεόν, δια να κάμνη εξιλέωσιν υπέρ των αμαρτιών του λαού».

² Ναι, οι υιοί αυτοί σχετίζονται στενά προς τον Ιησούν ως μέρος του σπέρματος της επαγγελίας, αλλά τώρα επιθυμούμε να επισύρωμε την προσοχή σας σε μια άλλη στενή ομοιότητα που αναφέρεται, δηλαδή, ότι και ο Ιησούς και αυτοί οι «αδελφοί» του είναι ‘μέτοχοι σαρκός και αίματος’. Αυτό αμέσως δημιουργεί ένα στενό δεσμό με το δείπνον του Κυρίου και τις αλήθειες, που εξήτασε τότε ο Ιησούς και που υποσχεθήκαμε να τις ανασκοπήσωμε.

 3. Πώς ο Ιησούς επλησίασε το τελευταίο πάσχα με τους μαθητάς του;

³ Ως πιστός Ιουδαίος, ο Ιησούς είχε πάντοτε τηρήσει την ετήσια εορτή του πάσχα στις 14 του Νισάν· αλλά, γνωρίζοντας πλήρως ότι θα ετελείωνε τη διακονία του και θα συνεπλήρωνε τη θυσιαστκή του πορεία ακριβώς στον δέοντα καιρό ως το πραγματικό «πασχάλιο θύμα», απέβλεψε σ’ αυτό το τελευταίο πάσχα με τους μαθητάς του ως μια ευκαιρία που θα ενέκλειε την πιο μεγάλη σημασία. Ακόμη και η εκλογή του σπιτιού όπου επρόκειτο να γίνη το πάσχα εσημειώθη υπό ασυνήθεις περιστάσεις, ως μια ενδιαφέρουσα περίπτωσις λεπτομερούς προγνώσεως, όπως ο Πέτρος και ο Ιωάννης βρήκαν ότι ήταν αληθινό, «καθώς [ο Ιησούς] είπε προς αυτούς». Και κατόπιν, «ότε ήλθεν η ώρα», και ανεκλίθη στην τράπεζα με τους μαθητάς του, είπε σ’ αυτούς: «Πολύ επεθύμησα να φάγω το πάσχα τούτο με σας προτού να πάθω.»—Λουκ. 22:7-16.

 4. Όπως εξετέθη από τον Παύλο, τι εθέσπισε ο Ιησούς, στο τέλος του τελευταίου του πάσχα, και με ποιές λεπτομέρειες;

⁴ Στο τέλος του πασχαλίου δείπνου, αφού ετήρησε όλες τις απαιτήσεις του, ο Ιησούς εγκαινίασε κάτι εντελώς νέο. Λαμβάνοντας το ιστορικό όπως μας εδόθη από τον Παύλο, παραδεδομένο σ’ αυτόν με απ’ ευθείας αποκάλυψι «από του Κυρίου», διαβάζομε τι συνέβη, πώς ο «Κύριος Ιησούς εν τη νυκτί καθ’ ην παρεδίδετο, έλαβεν άρτον, και ευχαριστήσας έκοψε, και είπε, Λάβετε, φάγετε· τούτο είναι το σώμα μου το υπέρ υμών κλώμενον· τούτο κάμνετε εις την ανάμνησίν μου. Ομοίως και το ποτήριον, αφού εδείπνησε, λέγων, Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου· τούτο κάμνετε, οσάκις πίνητε, εις την ανάμνησίν μου.»—1 Κορ. 11:23-25.

 5. (α) Τι είναι εξέχον στην τελική ομιλία του Ιησού προς τους μαθητάς του; (β) Από τι πρέπει να φυλαγώμαστε σχετικά με το δείπνον του Κυρίου;

⁵ Εξετάζοντας αυτή την αφήγησι, περιλαμβανομένων επίσης των όσων ο Ιησούς είπε στους μαθητάς του τη νύχτα εκείνη (τα οποία αναγράφονται στο κατά Ιωάννην, κεφάλαια 13 έως 17), μαζί με τα σχετικά Γραφικά εδάφια, βλέπομε ότι υπάρχουν δύο κύρια πράγματα που τονίζονται, δηλαδή, οφέλη που λαμβάνονται και οφέλη στα οποία μετέχουν εκείνοι που τρώγουν τον άρτον και πίνουν το ποτήριον αξίως. Εκείνοι που εξουσιοδοτούνται να μετάσχουν δεν θα ήθελαν ασφαλώς να είναι ένοχοι βρώσεως και πόσεως «αναξίως», καθώς προειδοποιεί ο απόστολος, για τούτο ευθύς αμέσως θα αναφέρωμε συντόμως μία ή δύο από τις κοινές παρανοήσεις, που προκαλούν αντιγραφικές απόψεις και ενέργειες, αν και διακρατούνται και εκτελούνται με κάθε ειλικρίνεια.—1 Κορ. 11:27.

 6. Δικαιολογείται μια συχνή τήρησις του δείπνου του Κυρίου;

⁶ Πρώτον, οι λόγοι του Ιησού: «Τούτο κάμνετε, οσάκις πίνετε», δεν δικαιολογούν μια συχνή τήρησι του δείπνου του Κυρίου. Πόσο συχνά ετηρείτο το πάσχα; Μόνο μια φορά το έτος, φυσικά, στην ημερομηνία της επετείου, 14 Νισάν, οι δε Ιουδαίοι δεν μπορούσαν αλλά και δεν διενοούντο καν να πράξουν διαφορετικά. Στην ημερομηνία αυτή, μέσα στο ίδιο εικοσιτετράωρο στο οποίο ετήρησε το πάσχα, ο Ιησούς απέθανε σε εκπλήρωσι του ό,τι εξεικονίζετο απ’ αυτό, και απέθανε «άπαξ εις το τέλος των αιώνων». Ο Παύλος είπε ότι «οσάκις αν τρώγητε τον άρτον τούτον, και πίνητε το ποτήριον τούτο, τον θάνατον του Κυρίου καταγγέλλετε.» Λογικά, λοιπόν, αυτός ο εορτασμός που χρησιμεύει ως ανάμνησις του θανάτου του πρέπει να τηρήται ετησίως ως μια επέτειος στις 14 Νισάν, η οποία, το έτος αυτό, άρχισε στη δύσι του ηλίου της 17ης Απριλίου 1962.—1 Κορ. 11:25, 26· Εβρ. 9:26.

 7. Πώς η διδασκαλία της μετουσιώσεως αποδεικνύεται ότι είναι Γραφικώς αναληθής;

⁷ Δεύτερον, οι λόγοι του Ιησού: ‘Τούτο είναι το σώμα μου . . . το αίμα μου’ δεν δικαιολογούν τη διδασκαλία της μετουσιώσεως. Ο άρτος και ο οίνος δεν έγιναν κατά γράμμα σάρκα του και αίμα του τότε, όπως διδάσκεται από τη διδασκαλία αυτή. Ούτε επαναλαμβάνεται αυτό το υποτιθέμενο θαύμα από έναν άνθρωπο που υπηρετεί ως ιερεύς σε κάθε εορτασμό της Λειτουργίας. Με καμμιά έννοια δεν είναι ανάγκη να επαναληφθή η θυσία του Χριστού. Αυτό είναι ένα από τα πιο ισχυρά επιχειρήματα στην προς Εβραίους επιστολή, όπου ο Παύλος λέγει: «Ουδέ δια να προσφέρη [ο Χριστός] πολλάκις εαυτόν . . . τώρα δε άπαξ εις το τέλος των αιώνων εφανερώθη, δια να αθετήση την αμαρτίαν δια της θυσίας εαυτού.» Με αυτή τη μία θυσία, εμείς οι αληθινοί Χριστιανοί «είμεθα ηγιασμένοι δια της προσφοράς του σώματος, του Ιησού Χριστού άπαξ γενομένης.»—1 Κορ. 11:24, 25· βλέπε Εβραίους 9:25-10:10.

 8. Ποιον τρόπο ομιλίας χρησιμοποιούσε συχνά ο Ιησούς, και γιατί αυτό είναι σπουδαίο;

⁸ Ο Ιησούς μιλούσε μ’ ένα ζωντανό τρόπο, όπως έκανε συχνά, όταν έλεγε: ‘Τούτο είναι το σώμα μου . . . το αίμα μου.’ Μ’ έναν όμοιο τρόπο μίλησε σε μια άλλη περίπτωσι: «Εγώ είμαι η θύρα των προβάτων.» Αλλά ποιος πιστεύει και για μια στιγμή ότι αυτός έγινε κατά γράμμα θύρα;—Ιωάν. 10:7.

 9. Γιατί είναι εσφαλμένο και επιβλαβές το να θεωρούμε το δείπνον του Κυρίου ως «θεία μετάληψι»;

⁹ Τελικά, ο Ιησούς δεν ίδρυσε μια «θεία μετάληψι», δηλαδή, μια εξωτερική θρησκευτική τελετή ή ιεροτελεστία που μεταδίδει αξία σ’ εκείνους που την τηρούν. Έγκειται στην ανθρώπινη φύσι να εμπιστεύεται σε εξωτερικές τηρήσεις, νομίζοντας ότι διατηρείται κάπως έτσι μια ευνοϊκή θέσις ενώπιον του Θεού. Το έθνος Ισραήλ έκαμε αυτό το λάθος, και το ίδιο πράγμα βλέπομε στον «Χριστιανικό κόσμο» σήμερα. Ο Ιησούς έδωσε μόνο δύο διατάξεις συμβολικής φύσεως στους ακολούθους του, το βάπτισμα και το δείπνον του Κυρίου, αλλά η τήρησίς των κάνει περισσότερη βλάβη παρά καλό αν οι πραγματικότητες που εξεικονίζονται μ’ αυτές δεν έχουν πραγματικά συμβή και δεν εκτελούνται ακόμη στην καρδιά και στη διάνοια και στην πορεία της ενεργείας.

10. Μελέτη αυτού του θέματος οδηγεί σε εκτίμησι ποιών καλών πραγμάτων;

¹⁰ Αλλά τώρα ας εξετάσωμε τις πιο θετικές και εποικοδομητικές απόψεις αυτού του σπουδαίου θέματος, για να έχωμε την καλύτερη κατανόησι και να εκτιμήσωμε τα μεγαλειώδη οφέλη, που συμβολίζονται στο δείπνον του Κυρίου και χορηγούνται στους πνευματικούς πρωτοτόκους. Όχι μόνο εικονίζεται η λήψις αυτών των ευεργετημάτων, αλλά, πιο αξιοσημείωτο ακόμη, ο θαυμαστός τρόπος με τον οποίον αυτοί μοιράζονται ωρισμένα οφέλη και προνόμια, όχι μόνο μεταξύ των, αλλά με τον Χριστό Ιησού και πρωτίστως με τον Ιεχωβά τον ίδιο.

ΟΦΕΛΗ ΠΟΥ ΛΑΜΒΑΝΟΝΤΑΙ

11. Λέγοντας, «Τούτο είναι το σώμα μου», σε τι ανεφέρετο ο Ιησούς;

¹¹ Εξετάστε πρώτα τα λόγια του Κυρίου μας όταν, λαμβάνοντας τον άρτο, είπε: «Τούτο είναι το σώμα μου, το υπέρ υμών διδόμενον.» Όταν παρατηρήσωμε σχετικά εδάφια, γίνεται φανερό ότι ο Ιησούς ανεφέρετο στο δικό του σάρκινο σώμα. Όταν ήλθε στον Ιωάννη για να βαπτισθή, ο Ιησούς εφήρμοσε στον εαυτό του τα λόγια που είχαν γραφή πριν από πολύν καιρό με έμπνευσι στον Ψαλμό 40:6-8, όπως δείχνει η πληροφορία του Παύλου σχετικά μ’ αυτό, όταν λέγη: «Εισερχόμενος [ο Ιησούς] εις τον κόσμον, λέγει, “Θυσίαν και προσφοράν δεν ηθέλησας, αλλ’ ητοίμασας εις εμέ σώμα. . . . Τότε είπον, Ιδού, έρχομαι, . . . δια να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου”.» Εκπληρώνοντας, λοιπόν, τη θυσιαστική του πορεία, «ο Χριστός έπαθεν υπέρ ημών κατά σάρκα», πράγμα που απεκορυφώθη στην πραγματική προμήθεια της απολυτρωτικής τιμής όταν «τας αμαρτίας ημών αυτός εβάστασεν εν τω σώματι αυτού επί του ξύλου.»—Λουκ. 22:19· Εβρ. 10:5-7· 1 Πέτρ. 4:1· 2:24.

12. Ποια σπουδαιότητα αποδίδει η Βίβλος στο αίμα ενός ανθρωπίνου πλάσματος, και πώς τούτο εφαρμόζεται στην περίπτωσι του Ιησού;

¹² Αλλά ο «άνθρωπος Χριστός Ιησούς, όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον», ήταν, φυσικά, όχι απλώς σαρξ, όπως δεν ήταν και ο «πρώτος άνθρωπος Αδάμ [ο οποίος] “έγεινεν εις ψυχήν ζώσαν”,» και του οποίου ο Ιησούς ήταν μια πλήρης αντιστοιχία. Μια ανθρώπινη ζώσα ψυχή είναι ένα πλάσμα από σάρκα και αίμα. Πραγματικά, το αίμα μάλλον παρά τη σάρκα χρησιμοποιεί η Βίβλος για να παραστήση τη ζωή ή ψυχή. «Το αίμα είναι η ζωή», και «το αίμα τούτο κάμνει εξιλασμόν υπέρ της ψυχής». Επομένως, «δια του οποίου [Ιησού] έχομεν την απολύτρωσιν δια του αίματος αυτού, την άφεσιν των αμαρτημάτων, κατά τον πλούτον της χάριτος αυτού.» Κατάλληλα αναφέρει ο Παύλος και το αίμα και τη σάρκα όταν περιγράφη πώς ο Ιησούς έδωσε την ανθρώπινη ύπαρξί του για τους μαθητάς του, διανοίγοντας έτσι τον δρόμο για την απόκτησι ζωής στον ουρανό, την είσοδον «εις τα άγια δια του αίματος του Ιησού, δια νέας και ζώσης οδού την οποίαν καθιέρωσεν εις ημάς, δια του καταπετάσματος, τουτέστι, της σαρκός αυτού».—1 Τιμ. 2:5, 6· 1 Κορ. 15:45· Δευτ. 12:23· Λευιτ. 17:11· Εφεσ. 1:7· Εβρ. 10:19, 20.

13. Τι είδους απελευθέρωσι απολαμβάνουν τώρα οι ακόλουθοι του Χριστού;

¹³ Όπως ανεφέρθη προηγουμένως, όχι μόνο η βεβαιότης της ουρανίου ανταμοιβής γι’ αυτούς εξασφαλίζεται έτσι, αλλά το γεγονός ότι ο Ιησούς μετέσχε σαρκός και αίματος κατέληξε σε μια παρούσα απελευθέρωσι «εκ της εξουσίας του σκότους», διότι απέθανε δια να «ελευθερώση εκείνους, όσοι δια τον φόβον του θανάτου ήσαν δια παντός του βίου υποκείμενοι εις την δουλείαν». Τι είδους απελευθέρωσις είναι αυτή; Ο Ιησούς, μιλώντας σ’ εκείνους που φέρθηκαν στην οργάνωσι ή οίκον, του οποίου αυτός, ο Υιός, είναι η προσδιωρισμένη κεφαλή, είπε: «Εάν σεις μείνητε εν τω λόγω τω εμώ, είσθε αληθώς μαθηταί μου· και θέλετε γνωρίσει την αλήθειαν, και η αλήθεια θέλει σας ελευθερώσει. . . . Ο δε δούλος δεν μένει πάντοτε εν τη οικία· ο υιός μένει πάντοτε. Εάν λοιπόν ο Υιός σάς ελευθερώση, όντως ελεύθεροι θέλετε είσθαι.» Τι έξοχα ευεργετήματα είναι αυτά!—Κολ. 1:13· Εβρ. 2:15· 3:6· Ιωάν. 8:31-36.

14, 15. (α) Πώς δίδεται στην πόσιν μια συμβολική σημασία στη Γραφή; (β) Τι φανερώνεται με την ενέργεια εκείνων που είναι εξουσιοδοτημένοι να φάγουν τον άρτον και να πίουν το ποτήριον, και πώς οι λόγοι του Ιησού το υποστηρίζουν αυτό;

¹⁴ Τακτικά τρώμε και πίνομε για να διατηρήσωμε τη ζωή. Αλλά στην απλή αυτή ενέργεια συχνά δίδεται συμβολική σημασία στη Γραφή, όπως όταν ο Ιησούς μίλησε στη γυναίκα στο φρέαρ, λέγοντας: «Εάν ήξευρες την δωρεάν του Θεού, και τις είναι ο λέγων σοι, Δος μοι να πίω, συ ήθελες ζητήσει παρ’ αυτού, και ήθελε σοι δώσει· ύδωρ ζων. . . πηγή[ν] ύδατος αναβλύζοντος εις ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν. 4:10, 14) Ομοίως, εκείνοι, που είναι εξουσιοδοτημένοι να φάγουν τον άρτον και να πίουν το ποτήριον στο δείπνον του Κυρίου, δείχνουν συμμβολικά ότι αναγνωρίζουν ευγνωμόνως τα οφέλη, οφέλη ζωής, που λαμβάνονται από τη θυσία της σαρκός και του αίματος του Ιησού που εδόθη προς χάριν των. Έτσι μπορεί να λεχθή ότι, εικονικά μέσω πίστεως, τρώγουν τη σάρκα του και πίνουν το αίμα του. Αν αποτυγχάνωμε να εκτιμήσωμε την αληθινή θέσι, αυτό μπορεί να φαίνεται των άκρων και ακόμη απαράδεκτο. Θυμηθήτε, εν τούτοις, ότι ο Ιησούς ο ίδιος το εξέφρασε μ’ αυτόν τον τρόπο, κάνοντας τους Ιουδαίους να γογγύσουν εναντίον του. Ακόμη και πολλοί από τους μαθητάς του εθίγησαν και έπαυσαν να τον ακολουθούν· εν τούτοις ο Πέτρος, μιλώντας για τους δώδεκα, είπε: «Λόγους ζωής αιωνίου έχεις· και ημείς επιστεύσαμεν και εγνωρίσαμεν ότι συ είσαι ο Χριστός ο Υιός του Θεού του ζώντος.» Τα πραγματικά λόγια που εχρησιμοποίησε ο Ιησούς και που επροκάλεσαν τόσο ισχυρή αντίδρασι, ήσαν τα εξής: «Εγώ είμαι ο άρτος ο ζων, ο καταβάς εκ του ουρανού. Εάν τις φάγη εκ τούτου του άρτου, θέλει ζήσει εις τον αιώνα. Και ο άρτος δε τον οποίον εγώ θέλω δώσει, είναι η σαρξ μου, την οποίαν εγώ θέλω δώσει υπέρ της ζωής του κόσμου. . . . Εάν δεν φάγητε την σάρκα του Υιού του ανθρώπου, και πίητε το αίμα αυτού, δεν έχετε ζωήν εν εαυτοίς. Όστις τρώγει την σάρκα μου, και πίνει το αίμα μου, έχει ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα. Διότι η σαρξ μου αληθώς είναι τροφή, και το αίμα μου αληθώς είναι πόσις. Όστις τρώγει την σάρκα μου, και πίνει το αίμα μου, εν εμοί μένει, και εγώ εν αυτώ.»—Ιωάν. 6:51, 53-56, 68, 69.

¹⁵ Αυτά τα λόγια του Ιησού που παρετέθησαν ανωτέρω μας υπενθυμίζουν την άλλη άποψι του θέματος για το οποίον ενδιαφερόμεθα, δηλαδή, τη συμμετοχή σε μια στενή και πολύτιμη σχέσι, σε ενότητα μαζί του.

ΣΥΜΜΕΤΟΧΗ ΣΕ ΟΦΕΛΗ ΣΤΗ ΝΕΑ ΔΙΑΘΗΚΗ

16. Τι έδειχνε η τοποθέτησις του δείπνου του Κύριου και ο τρόπος με τον οποίον ο Ιησούς μίλησε στον Πατέρα του με προσευχή;

¹⁶ Η όλη ακριβώς ατμόσφαιρα, ανάμεσα στην οποία ελέχθησαν τα λόγια όταν ο Ιησούς προσεκάλεσε τους ένδεκα πιστούς μαθητάς του να φάγουν τον άρτον και να πίουν το ποτήριον, καθώς ήσαν όλοι ανακεκλιμένοι στην ίδια τράπεζα, δείχνει μια σχέσι φιλίας και οικειότητος. Για να το δευκρινίσωμε αυτό, αν θέλατε να ζητήσετε μια ειδική εύνοια από έναν άνθρωπο επιρροής, ο οποίος απήντησε ‘Ελάτε και ιδέτε με γι’ αυτό στο γραφείο μου’, βέβαια, θα περιμένατε να συζητηθή η υπόθεσις μ’ ένα εμπορικό τρόπο. Αλλ’ αν είπε, ‘Ελάτε στο σπίτι να δειπνήσετε μαζί μας και θα μιλήσωμε γι’ αυτό τότε’, ασφαλώς θα αισθανόσαστε αμέσως ότι η μάχη έχει κατά το ήμισυ και πλέον κερδηθή. Μερικές από τις πλουσιώτερες και βαθύτερες αλήθειες ελέχθησαν από τον Ιησούν όταν ήταν με τους μαθητάς του την τελευταία εκείνη νύχτα, και στην τελική προσευχή προς τον ουράνιο Πατέρα του, που αναγράφεται στο κατά Ιωάννην, κεφάλαιο 17. Η προσευχή εκείνη και μάλιστα η εισαγωγή της δείχνει αυτή καθ’ εαυτήν την πολύ στενή σχέσι που ο Ιησούς ο ίδιος απελάμβανε με τον Πατέρα του. Είχε μιλήσει στους μαθητάς του, κυττάζοντάς τους καθώς μιλούσε· κατόπιν χρειάσθηκε μόνο να ‘υψώση τους οφθαλμούς του εις τον ουρανόν’ και να εξακολουθήση να μιλή, αλλά τώρα απευθυνόμενος προς τον Πατέρα του. Το πράγμα ήταν τόσο απλό.—Ιωάν. 17:1.

17. (α) Πού μαθαίνομε για τη νέα διαθήκη, και ποια αντίθεσις δείχνεται εκεί; (β) Ποιοι είναι οι όροι της νέας διαθήκης;

¹⁷ Όταν ο Ιησούς επήρε το ποτήριον του οίνου για να το διαβιβάση στους μαθητάς του, είπε: «Τούτο το ποτήριον είναι η καινή διαθήκη εν τω αίματί μου, το υπέρ υμών εκχυνόμενον.» (Λουκ. 22:20) Αυτή η αναφορά σε μια καινή διαθήκη είναι πολύ σπουδαία, και όσον αφορά οφέλη που λαμβάνονται καθώς και οφέλη στα οποία υπάρχει συμμετοχή. Στρεφόμενοι πάλι στην προς Εβραίους επιστολή, βρίσκομε εκείνο που μας βοηθεί να προσδιορίσωμε αυτή τη διαθήκη και να εκτιμήσωμε τη σημασία της. Μια νέα διαθήκη υπονοεί αντίθεσι με μια προηγούμενη, παλαιά διαθήκη, συνήθως δε η ανάγκη για κάτι νέο υπονοεί την απόρριψι του παλαιού. Σ’ αυτό το σημείο ο Παύλος λέγει: «Λέγων δε “καινήν,” έκαμε παλαιάν την πρώτην· το δε παλαιούμενον και γηράσκον, είναι πλησίον αφανισμού.» Η προηγούμενη διαθήκη ήταν η παλαιά διαθήκη του νόμου που έγινε με τον κατά σάρκα Ισραήλ μέσω του Μωυσέως ως μεσίτου. Αλλ’ ο Ιεχωβά ‘βρήκε ανομία στον λαό’ κάτω από αυτή τη διαθήκη, έτσι ώστε από την εποχή ακόμη του προφήτου Ιερεμία διαβάζομε για την υπόσχεσι μιας νέας διαθήκης, με τα εξής λόγια: «Αύτη είναι η διαθήκη, την οποίαν θέλω κάμει προς τον οίκον Ισραήλ· Μετά τας ημέρας εκείνας, λέγει ο Ιεχωβά, θέλω θέσει τον νόμον μου εις τα ενδόμυχα αυτών, και θέλω γράψει αυτόν εν ταις καρδίαις αυτών. . . . Θέλω συγχωρήσει την ανομίαν αυτών, και την αμαρτίαν αυτών δεν θέλω ενθυμείσθαι πλέον.»—Εβρ. 8:8, 13· Ιερεμ. 31:33, 34, ΜΝΚ.

18. Ποια δύο πράγματα επετελέσθησαν με το χυθέν αίμα του Ιησού όσον αφορά τη νέα διαθήκη;

¹⁸ Για να γίνη έγκυρη μια διαθήκη, καθώς και για να συγχωρηθή ανομία, απαιτείται, και για τα δύο αυτά, η έκχυσις αίματος. «Διότι η διαθήκη επί τεθνεώτων είναι βεβαία· . . . και χωρίς χύσεως αίματος δεν γίνεται άφεσις.» Ο Ιησούς είναι ο μεσίτης της νέας διαθήκης, που έγινε έγκυρη με το χυθέν αίμα του, το οποίον επίσης παρέχει τη νόμιμη βάσι για πραγματική άφεσι αμαρτιών, ακόμη και για ‘καθαρισμό της συνειδήσεώς μας’, ενώ η παλαιά διαθήκη του νόμου, που εβασίζετο σε θυσίες ζώων, έκανε μόνο τέτοια προμήθεια μ’ έναν εξωτερικό και τυπικό τρόπο, «προς την καθαρότητα της σαρκός».—Εβρ. 9:13, 14, 17, 22.

19. Με ποιους συνάπτεται η νέα διαθήκη;

¹⁹ Με ποιους συνάπτεται η νέα διαθήκη; Μ’ εκείνους τους Χριστιανούς οι οποίοι αποτελούν την αληθινή εκκλησία, το «μικρόν ποίμνιον» που συμμετέχει με τον Ιησού στον ουράνιο θρόνο της βασιλείας του, αρχίζοντας μ’ εκείνους που έλαβαν μέρος στο πρώτο εκείνο δείπνο που εθεσπίσθη από τον Ιησού. Αυτός εγνώριζε ότι και άλλοι θα εφέροντο στην ίδια σχέσι, όπως δείχνει η προσευχή του: «Και δεν παρακαλώ μόνον περί τούτων, αλλά και περί των πιστευσόντων εις εμέ δια του λόγου αυτών.» (Ιωάν. 17:20) Αυτοί αποτελούν τον πνευματικόν Ισραήλ, σε αντίθεσι με το έθνος του σαρκικού Ισραήλ που ήταν κάτω από τη διαθήκη του νόμου, η οποία εγκαινιάσθη στο Όρος Σινά. Αυτή η πολιτεία με τον πνευματικόν Ισραήλ είναι μια διαφορετική εικόνα, φυσικά, εν συγκρίσει μ’ εκείνην που εξητάσθη προηγουμένως, όταν ο Θεός επολιτεύθη ειδικά με τα Ιουδαϊκά πρωτότοκα προτού αναχωρήσουν από την Αίγυπτο. Η διαθήκη του νόμου έγινε μέσω του Μωυσέως με ολόκληρο το έθνος, όχι μόνο με τους πρωτοτόκους του.

20. Τι πρέπει να κρατήται στο νου όσον αφορά τις πολλές εξεικονίσεις της Βίβλου;

²⁰ Παρεμπιπτόντως, τονίζομε ότι η Γραφή είναι γεμάτη από εικόνες και παραβολές, που εδόθησαν ως «παραδείγματα» προς όφελός μας σήμερα. Κάθε εικόνα έχει τη δική της έννοια και, γενικά, δεν πρέπει να προσπαθούμε να ταιριάσωμε μια εικόνα με μια άλλη, όπως δεν πρέπει να το κάμωμε αυτό μ’ εκείνες τις πολλές παραβολές που δίδονται στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, προσπαθώντας να ταιριάσωμε «πρόβατα» με «στρατιώτας» ή με «ζώντας λίθους».—1 Κορ. 10:11· Ιωάν. 10:14· 2 Τιμ. 2:3· 1 Πέτρ. 2:5.

21. Ποιος τρόπος ενεργείας ερρύθμιζε την προσφορά των θυσιών κοινωνίας, και τι εδηλούτο μ’ αυτές;

²¹ Κυττάζοντας τις θυσίες που προσεφέρθησαν στην εγκαινίασι της παλαιάς διαθήκης του νόμου, σημειώνομε ότι σ’ αυτές περιελαμβάνοντο και «θυσίαι ειρηνικής προσφοράς» ή «θυσίαι κοινωνίας» (ΜΝΚ). Με συντομία, το αίμα των θυσιών αυτών ερραντίζετο στο θυσιαστήριο του Ιεχωβά, που εκαλείτο επίσης «τράπεζα», και το πάχος εκαίετο εκεί επάνω ως το μέρος του Ιεχωβά στη θυσία. Ο λειτουργών ιερεύς είχε ως μερίδα του το στήθος και τον δεξιόν ώμον, οι δε Ισραηλίται που προσέφεραν αυτή τη θυσία έτρωγαν το υπόλοιπο της σαρκός ενόσω ήσαν στη σκηνή του μαρτυρίου. Στην τελετή της εγκαινιάσεως στο Όρος Σινά το τελευταίο χαρακτηριστικό ετηρήθη από «εβδομήκοντα εκ των πρεσβυτέρων του Ισραήλ» που αντιπροσώπευαν τον λαό. Σε μια τέτοια περίπτωσι οι Ισραηλίται απήλαυσαν ειδική κοινωνία με τον Ιεχωβά στην «τράπεζά» του. Ταυτόχρονα τους απηγορεύθη να προσφέρουν θυσίες σε δαίμονες στην τράπεζά των, όπως έκαναν τα γειτονικά έθνη που ασκούσαν ψευδή θρησκεία.—Λευιτ. 7:11-37· 17:5-7· Έξοδ. 24:9-11· Ιεζ. 44:16.

22. Με ποιόν τρόπο συνέδεσε ο Παύλος αυτές τις θυσίες με το δείπνον του Κυρίου;

²² Ο Παύλος είχε αυτά τα πράγματα υπ’ όψιν ως ένα από τα παραδείγματα προς όφελός μας όταν, συνδέοντας το παράδειγμα αυτό με το δείπνον του Κυρίου, έγραψε στους πνευματικούς Ισραηλίτας στην Κόρινθο: «Το ποτήριον της ευλογίας το οποίον ευλογούμεν, δεν είναι κοινωνία του αίματος του Χριστού; Ο άρτος τον οποίον κόπτομεν, δεν είναι κοινωνία του σώματος του Χριστού; Διότι είς άρτος, έν σώμα είμεθα οι πολλοί· επειδή πάντες εκ του ενός άρτου μετέχομεν. Βλέπετε τον Ισραηλ κατά σάρκα· οι τρώγοντες τας θυσίας, δεν είναι κοινωνοί του θυσιαστηρίου; Δεν δύνασθε να πίνητε το ποτήριον του Ιεχωβά και το ποτήριον των δαιμονίων· δεν δύνασθε να ήσθε μέτοχοι της τραπέζης του Ιεχωβά και της τραπέζης των δαιμονίων.»—1 Κορ. 10:16-18, 21, ΜΝΚ.

23. Ποια ειδική συναδελφότης φανερώνεται έτσι από τους μετόχους, (α) του ενός με τον άλλον, (β) με τον Χριστό Ιησού, και (γ) με τον Ιεχωβά;

²³ Συνοψίζοντας το ζήτημα, μπορούμε να δούμε ότι το δείπνον του Κυρίου πρέπει να θεωρήται ως θυσιαστικό δείπνο, η δε θυσία του Χριστού πορομοιάζεται προς τη θυσία κοινωνίας όπως ήδη περιεγράφη. Οι Χριστιανοί στη νέα διαθήκη δείχνουν πίνοντας το ποτήριον και τρώγοντας τον άρτον ότι μοιράζονται και απολαμβάνουν στενή κοινωνία και πολύτιμη συναδελφότητα: (1) Ο ένας με τον άλλον, στη διακονία της νέας διαθήκης ως η ενωμένη εκκλησία των πνευματικών Ισραηλιτών, αποτελώντας «έν σώμα» υπό την Κεφαλήν των, τον Ιησού Χριστό· επίσης (2) με τον Χριστό Ιησού, μετέχοντας του ευεργετήματος της αφέσεως αμαρτιών μέσω της θυσίας του αίματος και σαρκός, επίσης έχοντας «κοινωνίαν των παθημάτων αυτού», ‘συμμορφούμενοι με τον θάνατον αυτού’, με την ελπίδα να γίνουν «κοινωνοί θείας φύσεως» στην «πρώτην ανάστασιν»· και, το πιο σπουδαίο απ’ όλα, (3) κοινωνώντας με τον Ιεχωβά Θεό ως, τον Πρωτουργό της όλης διατάξεως.—2 Κορ. 3:6· Φιλιππησ. 3:10· 2 Πέτρ. 1:4· Αποκάλ. 20:6.

24. Για ποιους λόγους η ενότης με τον Ιεχωβά είναι πρωτίστης σπουδαιότητος, και πώς ο Ιησούς το ετόνισε αυτό στην προσευχή του;

²⁴ Σ’ αυτό το τελευταίο σημείο, έχετε υπ’ όψιν ότι ο Ιεχωβά ήταν εκείνος που κατέστησε δυνατόν για τον Ιησούν να προσφέρη μια τέτοια θυσία, συνεπώς ο Παύλος μίλησε κατάλληλα για «ποτήριον του Ιεχωβά» και «τράπεζαν του Ιεχωβά». Στον Ιεχωβά ο Ιησούς προσέφερε την αξία της θυσίας του, για να χρησιμοποιηθή σύμφωνα με το θείο θέλημα, πρώτα προς όφελος του πνευματικού Ισραήλ. Η νέα διαθήκη είναι του Ιεχωβά. Ο Ιησούς ετόνισε πολύ αυτή τη στενή και πολύτιμη σχέσι με τον ουράνιο Πατέρα στην προσευχή του υπέρ των μαθητών του την τελευταία εκείνη νύχτα που ήταν μαζί τους, προσευχόμενος «να ήναι πάντες έν· καθώς συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοι, να ήναι και αυτοί εν ημίν έν· . . . . δια να ήναι τετελειωμένοι εις έν, και να γνωρίζη ο κόσμος ότι συ με απέστειλας, και ηγάπησας αυτούς καθώς εμέ ηγάπησας.»—Ιωάν. 17:20-26.

25. Πού και πώς περιέγραψε ο Παύλος τη διακονία της νέας διαθήκης, και πώς ο Πέτρος το επεβεβαίωσε αυτό;

²⁵ Στην περίληψι που μόλις εδόθη, υπάρχουν ένα ή δύο σημεία, που δεν εξητάσθησαν προηγουμένως, στα οποία επιθυμούμε να κάμωμε ολίγα σχόλια. Πρώτα, όσον αφορά τη διακονία της νέας διαθήκης, ο Παύλος αναπτύσσει το ζήτημα στη 2 Κορινθίους 3:4-4:6 (ΜΝΚ), δείχνοντας ότι η δόξα της υπερβαίνει κατά πολύ τη δόξα της διαθήκης του νόμου. Λέγει ότι «ημείς [οι Χριστιανοί] . . . βλέποντες ως εν κατόπτρω την δόξαν του Ιεχωβά», πρώτα με την λάμψιν «εν ταις καρδίαις ημών, προς φωτισμόν της γνώσεως της δόξης του Θεού δια του προσώπου του Ιησού Χριστού», και έπειτα με το κήρυγμα του ευαγγελίου, αντανακλούμε το φως αυτό «με την φανέρωσιν της αληθείας» στους άλλους. Είναι αλήθεια ότι και τα «άλλα πρόβατα» του Κυρίου, λόγω του στενού συνδέσμου των με το υπόλοιπο του μικρού ποιμνίου που είναι ακόμη στη γη, συμμετέχουν σ’ αυτή την ίδια διακονία, αλλά το πρώτιστο βάρος ή ευθύνη βαρύνει εκείνους που είναι στη νέα διαθήκη, τον πνευματικόν Ισραήλ, που περιεγράφη από τον Πέτρο ως «“γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον”, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως».—Ιωάν. 10:16· 1 Πέτρ. 2:9.

26. (α) Πώς η αξία του αντιλύτρου εφαρμόζεται μ’ έναν ειδικό τρόπο προς το συμφέρον του πνευματικού Ισραήλ; (β) Ποια διάκρισις φανερώνεται έτσι όσον αφορά τα «άλλα πρόβατα»;

²⁶ Πάλι, είναι σπουδαίο να θυμηθούμε ότι η αξία της θυσίας του Χριστού, που εφαρμόζεται προς το συμφέρον εκείνων που γίνονται πνευματικοί Ισραηλίται, καταλήγοντας στη δικαίωσί των ή στην ανακήρυξί των ως δικαίων από τον Θεό ενώ είναι ακόμη εν σαρκί, αφορά έναν ειδικό σκοπό. Είναι θείο θέλημα να θυσιασθούν αυτοί με τον Χριστό, πράγμα που δεν θα μπορούσε να λάβη χώραν ευπρόσδεκτα, αν αυτοί πρώτα δεν εδικαιώνοντο. Κατόπιν αποκυούνται από τον Θεό ως πνευματικοί του υιοί με μια νέα ελπίδα ουρανίου ζωής. Αυτό επιτελείται με την ενέργεια του πνεύματος του Θεού, η οποία επίσης τους χρίει ή τους δίδει νόμιμη αναγνώρισι ως μέλη του σώματος, ή της εκκλησίας, της οποίας ο Χριστός είναι η Κεφαλή. Και εδώ, επίσης, βλέπομε μια σαφή διάκρισι ως προς τα «άλλα πρόβατα». Αυτά μπορεί να υποφέρουν και ακόμη να καταθέσουν τη ζωή των λαμβάνοντας τη στάσι των υπέρ της βασιλείας του Θεού, αλλά δεν θυσιάζουν την ελπίδα των ζωής επάνω στη γη στον αποκαταστημένο παράδεισο. Το πνεύμα του Θεού ενεργεί προς χάριν των για να τα υποστηρίξη και να τα εξαρτίση στη συμμετοχή των στην υπηρεσία της Βασιλείας και στην ορθή διαγωγή, αλλά δεν ζωογονεί μέσα τους την ελπίδα μιας ουρανίας αναστάσεως.—Ρωμ. 5:1, 2· 8:15-17· Κολ. 1:18.

27. (α) Γιατί πρέπει όλοι οι προβατοειδείς να παρευρίσκωνται στο δείπνον του Κυρίου; (β) Ποιες ζωτικές αλήθειες τονίζονται τότε προς όφελος όλων;

²⁷ Έχοντας με συντομία ανασκοπήσει τα θαυμαστά οφέλη που λαμβάνονται και τα οφέλη στα οποία συμμετέχουν εκείνοι που είναι στη νέα διαθήκη, καθώς και τη στενή και πολύτιμη σχέσι στην οποία εισέρχονται, μπορούμε πληρέστερα να εκτιμήσωμε τι θαυμάσιο προνόμιο έχουν, εκτός από μια μεγάλη ευθύνη. Τα «άλλα πρόβατα» πρέπει να μάθουν επίσης γι’ αυτές τις σπουδαίες αλήθειες, που αποτελούν ζωτικό μέρος του σκοπού του Θεού, έστω και αν δεν μπορούν να εισέλθουν σ’ αυτές με την έννοια του να λάβουν πείραν των αληθειών αυτών για τον εαυτό τους. Αληθινά, λοιπόν, αυτή η ετησία συνάθροισις που ενσωματώνει το δείπνον του Κυρίου είναι πράγματι μοναδική. Όλοι οι ειλικρινώς ενδιαφερόμενοι άνθρωποι είναι ευπρόσδεκτοι και πρέπει να προσπαθούν να παρευρεθούν. Μια τέτοια συνάθροισις είναι έκφρασις αληθινής λατρείας, διότι μπορεί να λεχθή ότι όλοι οι παρόντες παρευρίσκονται στην «τράπεζα του Ιεχωβά» με μια συμβολική έννοια, μολονότι ολίγοι μόνον μετέχουν των εμβλημάτων του αζύμου άρτου και του οίνου, δηλαδή εκείνοι που έχουν τη μαρτυρία του πνεύματος του Θεού ότι είναι πνευματικοί του υιοί, «κληρονόμοι μεν Θεού, συγκληρονόμοι δε Χριστού». Αλλά προσέχοντας σε ό,τι λέγεται την εσπέρα της ειδικής αυτής συναθροίσεως, κατανοούν όλοι εκ νέου τη σπουδαιότητα του να υπηρετούν τον Ιεχωβά στα συμφέροντα της βασιλείας του με το πνεύμα της αδιαίρετης και αποκλειστικής λατρείας, τη σπουδαιότητα του να τηρούνται καθαροί από οποιαδήποτε πορεία ενεργείας που θα τους προσδιώριζε ως υπηρετούντας στην «τράπεζα των δαιμονίων», και τη σπουδαιότητα του να τηρούνται σε στενή ενότητα με την κοινωνία Νέου Κόσμου των αφιερωμένων μαρτύρων του Ιεχωβά, διότι αυτός είναι ο καιρός που ο Ιεχωβά συνήθροισε όλα τα πρόβατα «εις ενότητα . . . ως ποίμνιον εις την μάνδραν».—Μιχ. 2:12, ΜΝΚ· Ιωάν. 10:16.

28. Ποια εκπλήρωσι είχε ο Ψαλμός 116 εν σχέσει με τον Ιησούν, και πώς εφαρμόζεται σε όλους όσοι είναι στη νέα διαθήκη;

²⁸ Εκείνοι, όμως, που γνωρίζουν ότι η ουράνια ελπίδα είναι δική τους και που έχουν τη μαρτυρία του πνεύματος που ανεφέρθη προ ολίγου, πρέπει να λάβουν μέρος στα εμβλήματα, αλλά να είναι προσεκτικοί να το πράξουν αξίως ‘αφού δοκιμάσουν εαυτούς’. Αυτοί οι πνευματικοί υιοί πρέπει να κατέχουν καλά στη διάνοια όλα όσα περιλαμβάνονται στο ζήτημα αυτό, για να διατηρήσουν την πολύτιμη και στενή ενότητά των ο ένας με τον άλλον, με τον Κύριόν των και Κεφαλή των και, υπεράνω όλων, με τον Ιεχωβά. Αν εκτιμούν όλα όσα έλαβαν από τα χέρια του, η προσευχή των πρέπει να είναι η ίδια με την προσευχή του Ιησού, καθώς γνωρίζομε από κάποιον προφητικό ψαλμό: «Τι να ανταποδώσω εις τον Ιεχωβά, δια πάσας τας ευεργεσίας αυτού τας προς εμέ;» Η σταθερή των απόφασις πρέπει ομοίως να είναι η ίδια με του Ιησού, όπως διετυπώθη σ’ αυτόν τον ίδιο ψαλμό: «Εις σε [Ιεχωβά] θέλω προσφέρει θυσίαν ευχαριστίας, και θέλω επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά. Τας ευχάς μου θέλω αποδώσει εις τον Ιεχωβά.» Πιστά εκπληρώνοντας τη θυσιαστική των πορεία, ‘γινόμενοι πιστοί μέχρι θανάτου’, υποστηρίζονται από την ένδοξη υπόσχεσι του Ιησού: «Θέλω σοι δώσει τον στέφανον της ζωής.» Τι παρηγορία και τι ισχυρή βεβαίωσις πρέπει να εδόθη στον Ιησού στην ώρα της ανάγκης του, και δίδεται επίσης σ’ εκείνους που ακολουθούν την ίδια θυσιαστική πορεία, με την ανάγνωσι του λόγου που ο Ιεχωβά κατηύθυνε ν’ αναγραφή πριν από τόσον καιρό προς όφελός των: «Πολύτιμος ενώπιον του Ιεχωβά ο θάνατος των οσίων αυτού»!—1 Κορ. 11:28· Αποκάλ. 2:10· Ψαλμ. 116:12-19, ΜΝΚ.