Φυγή από την Πόλι του Καταφυγίου Σημαίνει Απώλεια Ζωής — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Φυγή από την Πόλι του Καταφυγίου Σημαίνει Απώλεια Ζωής

1. Σε ποια θέσι βρίσκεται ο Χριστιανικός κόσμος όπως οι Ιουδαίοι των ημερών του Ιησού;

ΣΗΜΕΡΑ η ενοχή αίματος επικάθεται βαρειά στον Χριστιανικό κόσμο και σε ολόκληρο τον κόσμο. Πολλοί ειλικρινείς άνθρωποι, επειδή δεν εφόνευσαν προσωπικά ένα συνάνθρωπό τους ή δεν έλαβαν άμεσο μέρος σ’ ένα πόλεμο, αγνοούν τη δική τους προσωπική συμμετοχή στην ενοχή. Εν τούτοις, πρέπει να μετάσχουν σ’ αυτή την ευθύνη μ’ εκείνους που παριστάνονται στην προφητεία ότι έχυσαν αθώο αίμα. Ο Χριστιανικός κόσμος σήμερα βρίσκεται στην ίδια θέσι με τους Ιουδαίους των ημερών του Ιησού, στους οποίους ο Ιησούς είπε: «Ιδού, εγώ αποστέλλω προς εσάς προφήτας και σοφούς και γραμματείς· και εξ αυτών θέλετε θανατώσει και σταυρώσει, και εξ αυτών θέλετε μαστιγώσει εν ταις συναγωγαίς σας, και διώξει από πόλεως εις πόλιν δια να έλθη εφ’ υμάς παν αίμα δίκαιον, εκχυνόμενον επί της γης, από του αίματος Άβελ του δικαίου, έως του αίματος Ζαχαρίου, υιού Βαραχίου, τον οποίον εφονεύσατε μεταξύ του ναού και του θυσιαστηρίου. Αληθώς σας λέγω, Πάντα ταύτα θέλουσιν έλθει επί την γενεάν ταύτην. Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η φονεύουσα τους προφήτας, και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς σε.»-—Ματθ. 23:34-37.

2. Από τι προήλθε η αιματοβαμμένη ιστορία της Ιερουσαλήμ, και ποια ανταπόδοσι έλαβε;

² Η αιμοσταγής ιστορία της Ιερουσαλήμ προήλθε, όχι από ανάμιξι σε θεοκρατικούς πολέμους υπό την προσταγήν του Ιεχωβά Θεού, αλλά επειδή η πόλις εκείνη έχυσε αθώο αίμα και εσκεμμένα θανάτωσε πολλούς από τους προφήτας του Θεού και τον Ιησούν ακόμη, τον Υιόν του Θεού, που καταδικάσθηκε εκεί σε θάνατο. Αυτό δεν έγινε με αθωότητα, διότι πριν από επτά αιώνες, στην εποχή του Ιερεμία, ο Ιεχωβά εξέθεσε την ενοχή αίματος της Ιερουσαλήμ όταν είπε δια του προφήτου του: «Έτι εις τα κράσπεδά σου ευρέθησαν αίματα ψυχών πτωχών αθώων· δεν εύρηκα αυτά ανορύττων, αλλ’ επί πάντα ταύτα. Και όμως λέγεις, Επειδή είμαι αθώος, βεβαίως ο θυμός αυτού θέλει αποστραφή απ’ εμού. Ιδού, εγώ θέλω κριθή μετά σου, διότι λέγεις, Δεν ημάρτησα.» (Ιερ. 2:34, 35) Ο Ιεχωβά, ενεργώντας άμεσα σύμφωνα με τα λόγια αυτά στο έτος 607 π.Χ. εξεδήλωσε την οργή του εναντίον της Ιερουσαλήμ για την φαύλη αιματοχυσία της, οι δε Βαβυλώνιοι εκτελεσταί του έχυσαν το αίμα της στη γη σε μια φρικτή καταστροφή. Επίσης η Ιερουσαλήμ υπέστη και άλλο ένα λουτρό αίματος, σε εκπλήρωσι των λόγων του Ιησού, και πριν τελειώση η καταστροφή στο θέρος του έτους 70 μ.Χ. 1.100.000 άνθρωποι είχαν πεθάνει μέσα στην πολιορκημένη πόλι.

ΕΝΟΧΟΙ ΑΙΜΑΤΟΣ ΛΟΓΩ ΣΥΜΜΕΤΟΧΗΣ ΣΤΗΝ ΕΥΘΥΝΗ

3. Γιατί χάθηκαν πολλοί οι οποίοι δεν είχαν κάμει άμεση αφαίρεσι ζωής;

³ Εκείνοι που είναι μέσα στον Χριστιανικό κόσμο ας προσέξουν ιδιαίτερα το προειδοποιητικό αυτό παράδειγμα. Όλοι οι Ιουδαίοι που εφονεύθησαν από τους Βαβυλώνιους ή από τους Ρωμαίους δεν ήσαν κατά άμεσον τρόπον ένοχοι φόνου των προφητών του Θεού ή κατ’ άλλον τρόπον ένοχοι ανθρώπινης ζωής, ωστόσο απωλέσθησαν μαζί μ’ εκείνους που είχαν χύσει θεληματικά αθώο αίμα. Πώς αυτό; Διότι αυτοί υπεστήριζαν την ιστορία και τις παραδόσεις του Ιουδαϊσμού κι έτσι μετείχαν σ’ αυτή την κοινοτική ευθύνη για την ενοχή αίματος.

4. Γιατί ο Ιεχωβά δεν μπορεί να παραβλέψη την ιστορία του Χριστιανικού κόσμου;

⁴ Ο Χριστιανικός κόσμος αποτελεί αληθινά ένα σύγχρονο αντίστοιχο της Ιερουσαλήμ και του Ιούδα. Η ιστορία του Χριστιανικού κόσμου ενώπιον του Θεού είναι βαμμένη με άδικα χυμένο αίμα από την αρχή της τον τέταρτο αιώνα, την εποχή του Κωνσταντίνου. Αυτή η ιστορία δεν μπορεί να περάση απαρατήρητη, διότι ο Ιεχωβά, που δεν αλλοιώνεται εδήλωσε στον Νώε: «Εξάπαντος το αίμα σας, το αίμα της ζωής σας, θέλω εκζητήσει· εκ της χειρός παντός ζώου θέλω εκζητήσει αυτό, και εκ της χειρός του ανθρώπου· εκ της χειρός παντός αδελφού αυτού θέλω εκζητήσει την ζωήν του ανθρώπου· όστις χύση αίμα ανθρώπου, υπό ανθρώπου θέλει χυθή το αίμα αυτού· διότι κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον.»—Γέν. 9:5, 6.

5. (α) Ποιες ενέργειες του Χριστιανικού κόσμου, απετέλεσαν την ιστορία του και γιατί δεν μπορούν να δικαιολογηθούν;(β) Ποιοι είναι μέτοχοι της ευθύνης στην ενοχή αίματος του Χριστιανικού κόσμου;

⁵ Οι εκατοντάδες πολέμων του Χριστιανικού κόσμου εκτός από τις θρησκευτικές ιερές εξετάσεις και τις σταυροφορίες που έγιναν πριν από το έτος 1914, επροξένησαν την απώλεια της ζωής αναρίθμητων εκατοντάδων χιλιάδων ανύποπτων ανθρώπων, οι δε δύο παγκόσμιοι πόλεμοι που έγιναν από το έτος 1914, για τους οποίους ο Χριστιανικός κόσμος πρέπει να φέρη τη μεγαλύτερη ευθύνη για τις δεκάδες εκατομμυρίων ψυχών, έχουν συσσωρεύσει μια τρομερή οφειλή αίματος που πρέπει να εξοφληθή σύμφωνα με τη θεία εντολή που αφορά το αίμα. Αυτοί οι πόλεμοι δεν μπορεί να λεχθή ότι ήσαν θεοκρατικοί πόλεμοι που διεξήχθησαν εν ονόματι του Θεού, μολονότι οι ιερείς και οι κληρικοί αμφοτέρων των μερών σ’ αυτές τις διαμάχες που έγιναν στον Χριστιανικό κόσμο έδωσαν ευλογίες σ’ εκείνους που έλαβαν μέρος σ’ αυτές. Αυτό δεν εξουσιοδότησε κανένα να φονεύη τον συνάνθρωπο του και να στέκη χωρίς ενοχή αίματος ενώπιον του Ιεχωβά Θεού. Το να έχη κανείς αυτή την ευλογία του ιερέως ή του κληρικού δεν θα εσήμαινε είσοδο στην «πόλι του καταφυγίου» του αρχιερέως του Ιεχωβά Ιησού Χριστού. Μολονότι οι πόλεμοι αυτοί διεξήχθησαν ειλικρινά από πολλούς με μια θρησκευτική ή πατριωτική θέρμη, η επίκλησις του ονόματος του Θεού σε τέτοιες διαμάχες δεν έχει απαλλάξει τους μετόχους από την ενοχή αίματος. Επιπρόσθετα, εκείνοι που επιδοκιμάζουν, βοηθούν ή υποστηρίζουν εκείνους οι οποίοι με άμεσο τρόπο διαπράττουν αιματοχυσία ή αναμιγνύονται σε προπαγάνδα και σε κινήσεις οι οποίες οδηγούν σε έκχυσι αθώου αίματος, υπέχουν ομοίως μια κοινοτική ευθύνη ως μέτοχοι εγκλημάτων και πρέπει να σταθούν ενώπιον του Θεού της δικαιοσύνης, ο οποίος δεν μπορεί ν’ αντιπαρέλθη και δεν θα αντιπαρέλθη μια τέτοια ενοχή αίματος.

6. Ποιας άλλης ενεργείας είναι ένοχος ο Χριστιανικός κόσμος, και θα μπορέση να διαφύγη την ενοχή;

⁶ Πολύ πιο σοβαρής όμως φύσεως είναι η ενοχή αίματος του Χριστιανικού κόσμου διότι αφήρεσε τη ζωή πολλών από τους αληθινούς δούλους του Θεού. Η Βαβυλών η Μεγάλη, η παγκόσμιος αυτοκρατορία της ψευδούς θρησκείας, της οποίας ο Χριστιανικός κόσμος αποτελεί κυρίαρχον μέρος, περιγράφεται στο βιβλίο της Αποκαλύψεως ως ‘μεθύουσα εκ του αίματος των αγίων και εκ του αίματος των μαρτύρων του Ιησού.’ (Αποκάλ. 17:6) Ακριβώς όσο βέβαιο είναι ότι ο Χριστιανικός κόσμος παρέλειψε να προσέξη την προειδοποίησι του Ιεχωβά, τόσο βέβαιο είναι ότι η κρίσις του Ιεχωβά θα επέλθη σύντομα επάνω του όπως είχε γίνει και στο πρωτότυπό του στην Ιερουσαλήμ και στον Ιούδα, στο έτος 607 π.Χ. και στο έτος 70 μ.Χ. Όλοι όσοι θα βρεθούν συνδεδεμένοι μαζί του τότε, θα είναι μέτοχοι της ενοχής του και πρέπει να μετάσχουν επίσης και στην καταστροφή του.—Αποκάλ. 18:4.

ΠΩΣ ΝΑ ΦΥΓΕΤΕ ΣΤΗ ΣΗΜΕΡΙΝΗ ΠΟΛΙ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟΥ

7. Πότε θα πλήξη ο εκδικητής του αίματος του Ιεχωβά, και πού μόνο βρίσκεται το καταφύγιο;

⁷ Ο Ιεχωβά φιλάγαθα συνεκράτησε τον εκδικητή του αίματος, τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, από το να πλήξη με τις αγγελικές του δυνάμεις τον Χριστιανικό κόσμο και όλους εκείνους που μετέχουν στην ενοχή του αίματος μαζί του, αλλά σε λίγο θα τελειώση το χρονικό όριο. (Αποκάλ. 7:1-3) Στην επικείμενη μεγάλη θλίψι, ο εκδικητής του ανθρωπίνου αίματος θα πατάξη. «Ιδού ο Ιεχωβά εξέρχεται από του τόπου αυτού δια να παιδεύση τους κατοίκους της γης ένεκεν της ανομίας αυτών· η δε γη θέλει ανακαλύψει τα αίματα αυτής, και δεν θέλει σκεπάσει πλέον τους πεφονευμένους αυτής.» (Ησ. 26:21· Ματθ. 24:21, 22 ΜΝΚ.) Όταν έλθη εκείνος ο καιρός της αποφάσεως, όλοι οι άνθρωποι θα φερθούν πρόσωπον προς πρόσωπον με τη κοινή τους ευθύνη και μάλιστα σε μεγαλύτερη κλίμακα από εκείνη που αντιμετώπισε η Ιερουσαλήμ και ο Ιουδαϊσμός. Όλοι όσοι δεν έχουν βρη τον τόπο της ασφαλείας θα χρειασθή να πληρώσουν την ποινή. Η γη πρέπει για πάντα να καθαρισθή από το αίμα εκείνων που θανατώθηκαν άδικα. Πρέπει να γίνη εξιλέωσις για να μπορέση να εκπληρωθή η εντολή που είχε γίνει με τον Νώε για την ιερότητα του αίματος. Ο μόνος τρόπος φυγής σε ασφαλές μέρος είναι να βρήτε τον δρόμο που οδηγεί στην αντιτυπικη «πόλι καταφυγίου» του Ιεχωβά και να παραμείνετε εκεί ως την ημέρα που θα παρέλθη η οργή του Ιεχωβά και να εξακολουθήσετε να μένετε εκεί κάτω από το ευεργέτημα του μεγάλου Αρχιερέως του Ιεχωβά, Ιησού Χριστού. Ποια λοιπόν είναι η αντιτυπικη πόλις του καταφυγίου;

8. Ποια είναι η αντιτυπική πόλις καταφυγίου, και πώς γίνεται είσοδος σ’ αυτήν;

⁸ Στον αρχαίο Ισραήλ ο φονεύς έπρεπε να φύγη σε μια από τις έξη πόλεις που είχαν ορισθή ειδικά και, αφού θα είχε αποδείξει την αθωότητα του εν σχέσει με τον αδικαιολόγητο φόνο, έπρεπε να μείνη στην πόλι του καταφυγίου ώσπου να πεθάνη ο εν ενεργεία αρχιερεύς. (Αριθ. 35:9-34) Επομένως η αντιτυπικη πόλις καταφυγίου πρέπει να είναι η προμήθεια του Ιεχωβά να προστατεύση έναν άνθρωπο από εκτέλεσι λόγω παραβάσεως της θείας εντολής περί ιερότητος του αίματος. Η είσοδος στην πόλι αυτή γίνεται με το να έλθωμε και να μείνωμε κάτω από τα ευεργετήματα της ενεργού υπηρεσίας του Αρχιερέως του, Ιησού Χριστού. Η τέλεια ανθρώπινη ζωή, του Ιησού, την οποία εθυσίασε στη γη, ήταν ισότιμη με εκείνη που απελάμβανε ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ μέσα στον παράδεισο της Εδέμ. Ο Ιησούς παρέδωσε αυτή την αναμάρτητη ζωή σε θάνατο και, μετά την ανάστασί του και την ανάληψί του στα δεξιά του Θεού στον ουρανό, μπόρεσε να παρουσιάση την αξία της λυτρωτικής του θυσίας χάριν των αποθνησκόντων απογόνων του Αδάμ. Έτσι ο Ιησούς έγινε λυτρωτής του ανθρωπίνου γένους, ο πλησιέστερος συγγενής μας. Επομένως η απονομή των ευεργετημάτων αυτής της λυτρωτικής θυσίας μάς καθαρίζει από ενοχήν και παρέχει για την ανθρωπότητα συνδιαλλαγή με τον Θεό.—Εβρ. 2:14· 10:12· Ρωμ. 5:11·παράβαλε με Πράξεις 2:37-40.

9. (α) Τι πρέπει να κάμη κάθε παραβάτης της θείας εντολής περί αγιότητος του αίματος όταν ζητή συγχώρησι από τον Θεό; (β) Πώς ο Παύλος στέκει σαν ένα παράδειγμα;

⁹ Κάθε παραβάτης της θείας εντολής περί ιερότητος του αίματος, είτε εκούσιος είτε ακούσιος, πρέπει να ζητήση τη συγχώρησι του Θεού και την αφαίρεσι της αμαρτίας του δια πίστεως σ’ αυτό το αίμα της ζωής του Αρχιερέως Ιησού. Πρέπει να δείξη ειλικρινή μετάνοια για μια παράβασι που διέπραξε με το να μείνη ευπειθώς κάτω από τη θεία διάταξι μέσω του Χριστού, εμπιστευόμενος στη δικαιοσύνη και στην αγαθότητα του Αρχιερέως. Ο απόστολος Παύλος, ο οποίος ως Σαούλ ο εκ Ταρσού κατεδίωκε τη Χριστιανική εκκλησία, επιδοκιμάζοντας μάλιστα και τον φόνο των Χριστιανών, στέκει σαν ένα παράδειγμα για τους παραβάτας της εντολής περί αίματος. Και λέγει, «ηλεήθην όμως διότι αγνοών έπραξα εν απιστία.» (1 Τιμ. 1:13) Επειδή ο Ιεχωβά δια του Χριστού είδε αυτή τη στάσι μετανοίας του Σαούλ που αποδείχθηκε αργότερα με πολλά έργα πίστεως, ο εκδικητής του αίματος, ο αναστημένος Ιησούς Χριστός, δεν τον εθανάτωσε αργότερα στην ‘ημέρα εκδικήσεως του Θεού ημών.’ (Ησ. 61:2) Όταν ο Ιησούς αποκαλύφθηκε στον Σαούλ και του είπε ότι ο διωγμός της αληθινής εκκλησίας από τον Σαούλ ήταν ως διωγμός εναντίον Του, ο Σαούλ μετενόησε, άλλαξε την πορεία ενεργείας του και από τότε επωφελήθηκε από τα ευεργετήματα της απολυτρωτικής θυσίας σαν από μια πόλι καταφυγίου.—Πράξ. 9:1-19.

ΑΙΤΗΣΙΣ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΓΙΑ ΚΑΘΑΡΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΙ

10. Πώς ένας σήμερα ζητεί να έχη καθαρή συνείδησι ενώπιον του Θεού;

¹⁰ Η είσοδος στην αρχαία πόλι καταφυγίου του ακουσίου φονέως δεν ήταν αρκετή για την προστασία του. Προτού μπορέση να μείνη μέσα στην πόλι και να λάβη τα ευεργετήματα που παρείχε η πόλις έπρεπε ν’ αποδείξη ότι είχε μια καθαρή συνείδησι προς τον Θεό ότι δεν ήταν εσκεμμένη η έκχυσις αίματος. Σήμερα η καθαρή αυτή συνείδησις προς τον Θεό μπορεί να επιτευχθή μόνο με μια ειλικρινή και έντιμη αίτησι στον Θεό που εκδηλώνεται με την αφιέρωσί μας στον Θεό δια του Χριστού και κατόπιν με το βάπτισμα. Αυτό σημαίνει ότι εκείνος που έρχεται στον Θεό πρέπει ν’ αναγνωρίση τ’ αμαρτήματα που έχει διαπράξει κατά παράβασιν του νόμου του Θεού και πρέπει ν’ αλλάξη την πορεία της ενεργείας του κάνοντας το θέλημα του Θεού. Έτσι, πρέπει να γίνη μια πλήρης και ανεπιφύλακτη αφιέρωσις της ζωής του στον Ιεχωβά και κατόπιν να παρουσιασθή για πλήρη κατάδυσι στο νερό που συμβολίζει την αφιέρωσί του. Ιδιαίτερα τώρα που πλησιάζει το τέλος του κόσμου.

11. Τι είναι η καθαρή συνείδησις που ζητούμε, και πώς αυτή διατηρείται;

¹¹ Ο απόστολος Πέτρος μίλησε για τη σωτήρια δύναμι του βαπτίσματος και τη σχέσι του με τη Χριστιανική συνείδησι όταν έγραψε στην επιστολή 1 Πέτρου 3:20, 21: «Του οποίου αντίτυπον ον (δηλαδή, το πέρασμα του Νώε και της οικογενείας του δια του κατακλυσμού μέσα στην κιβωτό στο τότε τέλος του κόσμου) το βάπτισμα σώζει και ημάς την σήμερον, (ουχί αποβολή της ακαθαρσίας της σαρκός, αλλά μαρτυρία της αγαθής συνειδήσεως εις Θεόν,) δια της αναστάσεως Ιησού Χριστού.» Η συνείδησις που ζητούμε από τον Θεό συμμορφούμενοι με τη διάταξί του περί βαπτίσματος είναι μια συνείδησις απηλλαγμένη από κάθε ενοχή απέναντι του Θεού. Είναι η γνώσις της προμηθείας της εξιλεωτικής θυσίας του Ιησού που μας καθαρίζει από κάθε αμαρτία, όχι σαν τις θυσίες των ζώων που έπρεπε να επαναλαμβάνωνται κάθε έτος. Αυτή η καλή συνείδησις που μας δίνει ο Θεός μάς επιτρέπει να έλθωμε σε μια καθαρή σχέσι με τον Ιεχωβά και να μείνωμε σ’ αυτήν επωφελούμενοι από τις υπηρεσίες του μεγάλου Αρχιερέως του. Εκείνοι που έρχονται σ’ αυτή την κατάστασι πρέπει να διατηρήσουν αυτή την καλή συνείδησι εξακολουθώντας να εκτελούν το έργο που τους έχει ανατεθή σ’ αυτή την αντιτυπική πόλι του καταφυγίου. Η συνείδησις λοιπόν παίζει ένα σπουδαίο ρόλο στην παραμονή μας μέσα στην πόλι του καταφυγίου.

12. Πώς θα ήταν δυνατόν να τεθούμε σε επικίνδυνη θέσι να εγκαταλείψωμε την σημερινή πόλι καταφυγίου;

¹² Αφού εισέλθωμε στην αντιτυπική πόλι του καταφυγίου με την αφιέρωσι και το βάπτισμα κάτω από τη προμήθεια της εξιλεωτικής θυσίας του Χριστού Ιησού, αφήνομε πίσω κάθε αίσθημα ενοχής και πρέπει να παραμείνωμε στην πόλι με την ίδια αυτή ελευθερία. Αν όμως αρχίσωμε να σκληρύνωμε τη συνείδησί μας κατά του Θεού και να δικαιολογούμεθα και για τις παραμικρές ακόμη παραβάσεις του νόμου του Ιεχωβά για τους προσφεύγοντας στην πόλι, θέτομε τον εαυτό μας σε μια επικίνδυνη θέσι να φύγωμε τελικά εντελώς από την πόλι. Ο νόμος του Θεού ορίζεται σαφώς σ’ εμάς στον Λόγο του και μέσω των Βιβλικών εκδόσεων που αυτός επρομήθευσε για να κατανοούμε το θέλημά του και τον σκοπό του για την ανθρωπότητα στον έσχατο καιρό. Το ν’ αγνοούμε αυτή τη σαφή κατεύθυνσι του θείου πνεύματος σημαίνει ν’ αγνοούμε την κατεύθυνσι της Χριστιανικής μας συνειδήσεως. Το ν’ αγνοούμε τη συνείδησι θα σημαίνη σε λίγο να μη αισθανώμεθα πόνο ή ανησυχία όταν αυτή μας τύπτη. Στο τέλος, όπως είπε ο Παύλος, μπορεί να σκληρυνθή σαν τη σάρκα που καίεται μ’ ένα πυρακτωμένο σίδηρο. Σ’ αυτή την κατάστασι η συνείδησις, όπως η υπερήφανη σάρκα, δεν αισθάνεται πόνο, δεν έχει αίσθημα ενοχής. Με τον καιρό θα ήταν δυνατόν να ευαρεστούμεθα στην αδικοπραγία, και όταν το κακό τίθεται υπ’ όψιν μας τελικά θα υψώσωμε τους ώμους μας σαν να θέλωμε να πούμε: «Τι μ’ αυτό; Τι πειράζει;» Μια τέτοια στάσις αδιαφορίας μπορεί να οδηγήση μόνο σε μια πλήρη έλλειψι σεβασμού για τη διάταξι κάτω από την οποία μας επετράπη να μπούμε στην πόλι, και αν καταληφθούμε σ’ αυτή την κατάστασι, σ’ αυτόν τον τρόπο σκέψεως, δεν θα έχωμε προστασία από τον εκδικητή του αίματος, διότι δεν θα είμεθα πια σ’ αυτή την πόλι κάτω από τα προστατευτικά ευεργετήματα του Αρχιερέως στη διάρκεια της επικείμενης ημέρας της εκδικήσεως.

ΜΕΙΝΕΤΕ ΣΤΕΡΕΟΙ ΩΣ ΤΟ ΤΕΛΟΣ

13. Πώς αφήνει κανείς την αντιτυπική πόλι του καταφυγίου, πώς μπορεί να το αποφύγη αυτό, και ποιον κίνδυνο αντιμετωπίζουν εκείνοι που την εγκαταλείπουν ;

¹³ Αφού το να στηριχθούμε στον εαυτό μας και να χάσωμε την πίστι στη θυσία του Αρχιερέως και να μην εμπιστευθούμε πια στην κάλυψι των αμαρτιών μας απ’ αυτήν σημαίνει ότι εγκαταλείπομε την πόλι του καταφυγίου κι’ έτσι εκθέτομε τον εαυτό μας σε καταστροφή στον Αρμαγεδδώνα, καλά θα κάμωμε να προσέξωμε την προειδοποίησι του αποστόλου Παύλου που είπε: «Δια τούτο πρέπει ημείς να προσέχωμεν περισσότερον εις όσα ηκούσαμεν, δια να μη εκπέσωμεν ποτέ.» (Εβρ. 2:1) Ο καιρός του εκδικητού του Ιεχωβά ν’ αναλάβη δράσι πλησιάζει ολοένα περισσότερο. Τώρα δεν είναι καιρός να καταληφθούμε εξ απροόπτου έξω από την πόλι του καταφυγίου ή σε μια επικίνδυνη κατάστασι κοντά στην άκρη των βοσκοτόπων, που εσήμαιναν τα όρια του ασύλου αυτού που είχε προμηθεύσει ο Ιεχωβά. Ποτέ δεν πρέπει να πέσωμε στην παγίδα να νομίζωμε ότι μπορούμε να παρεκκλίνωμε έστω και ελάχιστα από τις δίκαιες απαιτήσεις του Ιεχωβά. Ποιος από μας μπορεί να πη σε ποιο σημείο γίνεται κανείς εκούσιος παραβάτης αγνοώντας τη διάταξι του Ιεχωβά και παύει να είναι ένας ο οποίος χρησιμοποιεί απλώς αδύνατη κρίσι; Θυμηθήτε τι είπε ο Παύλος στην επιστολή 1 Κορινθίους 4:4 «Διότι η συνείδησίς μου δεν με ελέγχει εις ουδέν πλην με τούτο δεν είμαι δεδικαιωμένος· αλλ’ ο ανακρίνων με είναι ο Ιεχωβά» ΜΝΚ. Μήπως μπορούμε να πούμε ότι αναθέτομε την εμπιστοσύνη μας στον Ιεχωβά αν αγνοούμε εσκεμμένα ή παραβαίνωμε τις εντολές που μας δίνει; Το να σκεφθούμε να εγκαταλείψουμε την αντιτυπική πόλι του καταφυγίου έστω και προσωρινά σημαίνει ότι μπορούμε να ξεγελάσωμε τον Θεό και να μας σώση από τον Εκδικητή του αίματος. Εκτός απ’ αυτό, αν ένα άτομο σε μια τέτοια κατάστασι επρόκειτο ν’ αντιμετωπίση αμέσως τον θάνατο από φυσικές αιτίες πριν από τη ‘μεγάλη θλίψι’, τι μερίδα θα έχη στην ανάστασι; Ποτέ δεν πρέπει να παραμελούμε να θέτωμε μια αρκετά γερή βάσι στην πίστι, στηριζόμενοι επαρκώς στις υπηρεσίες του μεγάλου Αρχιερέως, για να μας θυμηθή ευνοϊκά ο Εκδικητής του αίματος όταν έλθη ο καιρός της αναστάσεως. (Ματθ. 24:21, 22) Αν παραλείψωμε να το κάνωμε αυτό τώρα στον έσχατο καιρό, μπορεί να σημάνη την εξαφάνισί μας για πάντα. Δεν θα έχωμε το προνόμιο να επιζήσωμε από την επερχόμενη μεγάλη θλίψι. Θα υποστούμε εκτέλεσι.

ΠΟΤΕ ΕΛΕΥΘΕΡΩΝΟΝΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙ ΤΟΥ ΚΑΤΑΦΥΓΙΟΥ

14. Έως πότε πρέπει να μείνουν στην πόλι του καταφυγίου εκείνοι που είναι τώρα στη γη με ουράνιες ελπίδες, και γιατί έως τότε;

¹⁴ Πόσον καιρό πρέπει να μείνουν μέσα στην πόλι του καταφυγίου οι άλλοτε ένοχοι αίματος; Ως τότε που δεν θα χρειάζωνται πια τις υπηρεσίες του Αρχιερέως. Ο Παύλος έγραψε στους Εβραίους: «Όθεν δύναται και να σώζη εντελώς τους προσερχόμενους εις τον Θεόν δι’ αυτού, ζων πάντοτε δια να μεσιτεύση υπέρ αυτών. Διότι τοιούτος αρχιερεύς έπρεπε εις ημάς, όσιος, άκακος, αμίαντος, κεχωρισμένος από των αμαρτωλών, και υψηλότερος των ουρανών γενόμενος.» (Εβρ. 7:25, 26) Οι υπηρεσίες αυτές λοιπόν είναι για τους επιζώντας από τη ‘μεγάλη θλίψη’ οι οποίοι βρίσκονται σε ανθρώπινη ατέλεια. Όσον καιρό συνεχίζεται κάποια ενοχή αίματος, οι υπηρεσίες του Αρχιερέως είναι αναγκαίες για να διατηρήσουν μια ορθή στάσι με τον Θεό. Εκείνοι που εχρίσθησαν από το άγιο πνεύμα του Θεού για να είναι πνευματικοί του υιοί, συγκληρονόμοι με τον Χριστό, πρέπει να μείνουν μέσα στην αντιτυπική πόλι του καταφυγίου ώσπου να τερματίσουν πιστά την επίγεια πορεία των στον θάνατο θυσιάζοντας έτσι για πάντα την ανθρώπινη φύσι των. Επειδή η θυσία του Χριστού εφαρμόζεται μόνο σ’ εκείνους που έχουν ανθρώπινη φύσι, ο Αρχιερεύς πεθαίνει ως προς αυτούς με την έννοια ότι δεν είναι πια ανάγκη να ενεργή υπέρ αυτών με την αξία της ανθρώπινης θυσίας του, διότι στην περίπτωσι του μικρού ποιμνίου των συγκληρονόμων με τον Χριστόν στην ανάστασι αυτοί μεταβάλλονται από ανθρώπινα σε πνευματικά όντα και διαμένουν στο εξής στον ουρανό ως κάτοχοι θείας φύσεως.—Λουκ. 12:32· Ρωμ. 8:17· 2 Πέτρ. 1:4.

15. Εκείνοι που έχουν επίγειες ελπίδες πότε είναι ελεύθεροι να εγκαταλείψουν την αντιτυπική πόλι του καταφυγίου και τι αυτό περατώνει γι’ αυτούς;

¹⁵ Εκείνοι όμως που θα επιζήσουν από τη μεγάλη θλίψι με ελπίδες επιγείου ζωής, δεν ελευθερώνονται από την πόλι του καταφυγίου όταν οι εχθροί του Θεού θα έχουν καταστραφή στον Αρμαγεδδώνα και θα γίνη ανταπόδοσις για το αίμα των αθώων που θανατώθηκαν σε όλες τις γενεές του ανθρωπίνου γένους. Είναι αλήθεια ότι προτού δράση ο Εκδικητής του αίματος ως εκτελεστής του Ιεχωβά, εκείνοι που είναι απ’ αυτόν τον ‘πολύν όχλον’ πρέπει να έχουν πλύνει τα ιμάτιά των και να τα λευκάνουν με το αίμα του Αρνίου. Ωστόσο, η μεγάλη θλίψις δεν αφαιρεί την ενοχή τους από αίμα και δεν τους απαλλάσσει αμέσως από τα κληρονομημένα αμαρτήματα του Αδάμ. Μολονότι αυτοί έχουν καθαρή συνείδησι ενώπιον του Θεού, πρέπει να εξακολουθήσουν να διατηρούν την καθαρή αυτή συνείδησι, παραμένοντας μέσα στα όρια της αντιτυπικής πόλεως του καταφυγίου ώσπου ν’ αποκατασταθούν σε ανθρώπινη τελειότητα, και έτσι να μη χρειάζωνται πια τις υπηρεσίες του Αρχιερέως. Πότε θα γίνη αυτό; Μόνον όταν θα φθάσουν σε ανθρώπινη τελειότητα στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού οπότε θα τους παραδώση ο Χριστός τελειοποιημένους στον Ιεχωβά για μια τελική δοκιμασία της ακεραιότητάς των με τη δική τους αξία. Όταν εξέλθουν κάτω απ’ αυτή την προστασία του μεγάλου Αρχιερέως, Ιησού Χριστού, αυτός πραγματικά ως Αρχιερεύς είναι σαν να πεθαίνη γι’ αυτούς, διότι δεν θα είναι πλέον ανάγκη να ενεργήση υπέρ αυτών με το καθαριστικό αίμα της θυσίας του.

16. Ποια θέσι έχουν ως προς την αντιτυπική πόλι του καταφυγίου εκείνοι που επανέρχονται στη ζωή επάνω στη γη με την ανάστασι;

¹⁶ Τι θα γίνουν λοιπόν εκείνοι που θ’ αναστηθούν στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Ιησού; Μήπως πρέπει και αυτοί να εισέλθουν, στην πόλι του καταφυγίου και να παραμείνουν εκεί ως τον θάνατο του Αρχιερέως; Όχι. Διότι αυτοί έχουν πληρώσει την ποινή της αμαρτωλότητός των με τον θάνατό τους. (Ρωμ. 6:7) Αυτοί εξώφλησαν την αμαρτία με το να κατέλθουν στον κοινό τάφο όλης της ανθρωπότητος. Όταν επανέρχονται από τον θάνατο στέκουν τώρα σ’ ένα δρόμο που οδηγεί, όχι στην αντιτυπική πόλι του καταφυγίου, αλλά στην αιώνια ζωή. Προχωρώντας σ’ αυτή τη λεωφόρο της ζωής θα βοηθηθούν και αυτοί από τον Αρχιερέα για να φθάσουν σε ανθρώπινη τελειότητα. Όταν περάσουν την τελική δοκιμασία μετά το τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού θα έχουν επίσης τη βεβαίωσι του Ιεχωβά ότι είναι δίκαιοι και την εγγύησι της ατελεύτητης ζωής επάνω στη γη. Αν αποτύχουν όμως ν’ ανταποκριθούν στις απαιτήσεις του Θεού που θα εφαρμόζονται στην ανθρωπότητα εκείνη την εποχή, θα επέλθη σ’ αυτούς μια τελική κρίσις καταδίκης και θα εξοντωθούν για πάντα, ακριβώς όπως εκείνοι που εξετελέσθησαν πριν από χίλια χρόνια στη ‘μεγάλη θλίψι.’

17. Ποια ερωτήματα εγείρονται ως προς τον θάνατο του Αρχιερέως;

¹⁷ Αλλά, θα μπορούσε να ρωτήση κανείς, τι σημαίνουν τα λόγια του Παύλου προς τους Εβραίους: «Την προκειμένην ελπίδα, την οποίαν έχομεν ως άγκυραν της ψυχής ασφαλή τε και βεβαίαν, και εισερχομένην εις το εσωτερικόν του καταπετάσματος· όπου ο Ιησούς εισήλθεν υπέρ ημών πρόδρομος, γενόμενος αρχιερεύς εις τον αιώνα κατά την τάξιν Μελχισεδέκ»; (Εβρ. 6:19, 20) Γιατί λέγεται ότι ο Ιησούς θα είναι Αρχιερεύς εις τον αιώνα αν η υπηρεσία του ως Αρχιερέως πρόκειται να τελειώση ως προς τον κόσμο της ανθρωπότητος στο τέλος των χιλίων ετών; Με ποια έννοια εξακολουθεί να είναι Αρχιερεύς εις τον αιώνα;

18. Ποια υπηρεσία του μεγάλου Αρχιερέως θα τελειώση, και γιατί αυτό δεν θα τερματίση όλη τη σχέσι του με την ανθρωπότητα;

¹⁸ Στον Ιουδαϊκό τύπο ο αρχιερεύς πέθαινε κατά γράμμα, τερματίζοντας έτσι όχι μόνον τις υπηρεσίες του ως αρχιερέως αλλά και τη ζωή του. Αυτό δεν συμβαίνει με τον μεγαλύτερο Αρχιερέα, Ιησούν Χριστόν. Είναι αλήθεια ότι οι υπηρεσίες του τερματίζονται με αυτή την ιδιότητα όταν το ανθρώπινο γένος φερθή σε μια πλήρη στάσι δικαιοσύνης ενώπιον του Ιεχωβά, αλλ’ ο Ιησούς στα δεξιά του Ιεχωβά συνεχίζει για πάντα. Η παύσις της υπηρεσίας του ως μεσιτεύοντος Αρχιερέως προς το ανθρώπινο γένος δεν τερματίζει τη ζωή του. Τ’ αγαθά αποτελέσματα της υπηρεσίας του ως Βασιλέως και Αρχιερέως για το ανθρώπινο γένος θα μείνουν για πάντα με το ανθρώπινο γένος και η ανθρωπότης θα είναι παντοτεινά υπόχρεη σ’ αυτόν, επειδή υπηρέτησε ως Βασιλεύς και Αρχιερεύς υπέρ αυτών. Σε όλη την αιωνιότητα θα γονυπετούν στο όνομα του Ιησού και θα ομολογούν ότι αυτός «είναι Κύριος, εις δόξαν Θεού Πατρός.» (Φιλιππ. 2:5-11) Οι υπηρεσίες του προς την ανθρωπότητα δεν θα χρειάζωνται πια τότε για την εφαρμογή της λυτρωτικής του θυσίας σ’ αυτούς. Αλλά ως μέγας Άρχων και Εκπρόσωπος του Ιεχωβά θα συνεχίση αναμφισβήτητα σε όλη την αιωνιότητα να είναι ο Κύριος που θα μεγαλύνη τον αίνον του Ιεχωβά και θα οδηγήση στη λατρεία η οποία θα ενώση ολόκληρο το σύμπαν για τη δόξα και τιμή του Ιεχωβά.

19. Τι μπορεί τώρα να μας στηρίξη, και ποια πρέπει να είναι η επίμονη προσπάθειά μας;

¹⁹ Τι ευλογητό προνόμιο θα είναι το να είσθε μεταξύ εκείνων των ευτυχών πλασμάτων που θα έχουν επιζήσει έως τότε! Πόσο ευγνώμονες θα είμαστε για το έλεος του Ιεχωβά που έκαμε δυνατόν να γίνη η θαυμαστή αυτή διάταξις! Αυτή η ελπίδα είναι τώρα εκείνη που μπορεί να μας στηρίξη. Είθε να την διατηρούμε καθώς αποθησαυρίζομε την ίδια τη ζωή, διότι το να μείνωμε στην πόλι του καταφυγίου του Ιεχωβά τώρα σ’ αυτόν τον έσχατο καιρό του αιματοβαφούς κόσμου σημαίνει τη ζωή μας.