Ποια Είναι η Άποψις της Βίβλου;

Γιατί ο Θεός Επιτρέπει οι Δούλοι Του να Διώκωνται

Ο ΔΙΩΓΜΟΣ των δούλων του Θεού έχει αρχαία ιστορία. Ο Άβελ, ένας γιος του πρώτου ανθρωπίνου ζεύγους, υπέστη βίαιο θάνατο από τα χέρια του αδελφού του Κάιν. (Γεν. 4:8· 1 Ιωάν. 3:11, 12) Από τότε, πολλοί άλλοι έχουν υποστή σκληρό διωγμό. Γιατί το επέτρεψε αυτό ο Θεός;

Το Γραφικό υπόμνημα μιας συνομιλίας σχετικά με τον πιστό Ιώβ ρίχνει αρκετό φως σ’ αυτό το ζήτημα. Διαβάζομε τα εξής: «Και είπεν ο Ιεχωβά προς τον Σατανάν, Έβαλες τον νουν σου επί τον δούλόν μου Ιώβ, ότι δεν υπάρχει όμοιος αυτού εν τη γη, άνθρωπος άμεμπτος και ευθύς, φοβούμενος τον Θεόν και απεχόμενος από κακού; Και απεκρίθη ο Σατανάς προς τον Ιεχωβά και είπε, Μήπως δωρεάν φοβείται ο Ιώβ τον Θεόν; δεν περιέφραξας κυκλόθεν αυτόν και την οικίαν αυτού και πάντα όσα έχει; τα έργα των χειρών αυτού ευλόγησας, και τα κτήνη αυτού επληθύνθησαν επί της γης· πλην τώρα έκτεινον την χείρα σου και έγγισον πάντα όσα έχει, δια να ίδης εάν δεν σε βλασφημήση κατά πρόσωπον.»—Ιώβ 1:8-11, ΜΝΚ.

Εδώ ο Σατανάς ισχυρίσθηκε ότι ο Ιώβ υπηρετούσε τον Ύψιστο μόνο για ιδιοτελείς λόγους. Ο ισχυρισμός του εχθρού ήταν ότι, αν του αφαιρούντο τα υλικά οφέλη, ο Ιώβ θ’ απεδεικνύετο άπιστος. Αυτός πραγματικά είναι ο ισχυρισμός του Σατανά για όλους τους πιστούς δούλους του Ιεχωβά. Αυτός ο ισχυρισμός επίσης επέρριψε μομφή στο άγιο όνομα του Θεού. Πώς αυτό; Έδωσε την εντύπωσι ότι η κυριαρχία του Ιεχωβά είναι τόσο χαμηλής ποιότητος, ώστε κανένας δεν θα υπετάσσετο σ’ αυτή την κυριαρχία αν δεν επρόκειτο ν’ αποκομίση ιδιοτελή οφέλη.

Γι’ αυτό, όπως και στην περίπτωσι του Ιώβ, ο Ιεχωβά Θεός δεν έχει προστατεύσει τους δούλους του από διωγμό. Αυτό τους έχει δώσει την ευκαιρία ν’ αποδείξουν την ανιδιοτελή αγάπη τους γι’ αυτόν και την διακαή τους επιθυμία να συμβάλουν ώστε το καλό όνομα του ουρανίου Πατρός τους ν’ απαλλαγή από κάθε μώμο. Πράγματι, θεωρούν προνόμιο τους να υποφέρουν χάριν της δικαιοσύνης κι έτσι να συμβάλουν στη διεκδίκησι του αγίου ονόματος του Θεού και ν’ αποδείξουν ψευδή τον ισχυρισμό του Σατανά.

Ο διωγμός τον οποίον επιτρέπει ο Παντοδύναμος να υφίστανται οι δούλοι του, εξυπηρετεί επίσης κι έναν άλλο ευγενή σκοπό. Αυτός ο σκοπός γίνεται φανερός από την εξέτασι των λόγων που απευθύνθησαν στους εκχριστιανισμένους Εβραίους: «Δεν αντεστάθητε έτι μέχρις αίματος αγωνιζόμενοι κατά της αμαρτίας, και ελησμονήσατε την νουθεσίαν, ήτις λαλεί προς εσάς ως προς υιούς, λέγουσα· Υιέ μου, μη καταφρονής την παιδείαν του Ιεχωβά, μηδέ αθυμής ελεγχόμενος υπ’ αυτού. Διότι όντινα αγαπά Ιεχωβά παιδεύει και μαστιγώνει πάντα υιόν, τον οποίον παραδέχεται. Εάν υπομένητε την παιδείαν, ο Θεός φέρεται προς εσάς ως προς υιούς.»—Εβρ. 12:4-7, ΜΝΚ.

Οι εκχριστιανισμένοι Εβραίοι, στους οποίους απευθύνθησαν αυτά τα λόγια, δεν είχαν αντιμετωπίσει ακόμη την ύψιστη δοκιμασία να προσφέρουν το αίμα της ζωής τους. Παρ’ όλα αυτά, οι μικρότεροι διωγμοί είχαν αποθαρρύνει προφανώς μερικούς από το να συνεχίσουν να διεξάγουν τον αγώνα εναντίον της αμαρτίας, της απωλείας της πίστεως και της αποστασίας. Γι’ αυτό τον λόγο, έπρεπε να τους υπενθυμίση κάποιος ότι η σκληρή μεταχείρισι που υφίσταντο στα χέρια των διωκτών, στην πραγματικότητα, χρησίμευε σαν εκπαίδευσι ή παιδεία από τον Ιεχωβά. Μολονότι ήταν πολύ οδυνηρός, ο διωγμός που επέτρεψε ο Παντοδύναμος ήταν προς όφελος των πνευματικών του τέκνων. Στους εκχριστιανισμένους Εβραίους ελέχθησαν τα εξής: «Πάσα δε παιδεία προς μεν το παρόν δεν φαίνεται ότι είναι πρόξενος χαράς, αλλά λύπης, ύστερον όμως αποδίδει εις τους γυμνασθέντας δι’ αυτής καρπόν ειρηνικόν δικαιοσύνης.»—Εβρ. 12:11.

Αυτοί οι εκχριστιανισμένοι Εβραίοι είχαν εκλεγή ως συγκληρονόμοι του Κυρίου Ιησού Χριστού. Μ’ αυτή την ιδιότητα, θα υπηρετούσαν μαζί του ως βασιλείς και ιερείς για το ανθρώπινο γένος. (Αποκάλ. 5:9, 10) Έτσι, αν παρέμεναν πιστοί στον διωγμό και κρατούσαν ακεραιότητα, θα ετελειοποιούντο για τη θέσι τους στους ουρανούς.

Αυτό καταδεικνύεται πολύ ωραία στην περίπτωσι του ιδίου του Ιησού Χριστού. Ήταν πάντοτε υπάκουος στον ουράνιο Πατέρα του. Παρ’ όλα αυτά, όταν ήταν στη γη, έμαθε την υπακοή κάτω από δυσμενείς συνθήκες, Υπέφερε πολλά, περιλαμβανομένου και ενός επονείδιστου θανάτου σ’ έναν πάσσαλο εκτελέσεως. Γιατί; Ένας λόγος γι’ αυτό ήταν για να τελειοποιηθή για την θέσι του ως αρχιερεύς. Το εδάφιο Εβραίους 4:15 λέγει: «Δεν έχομεν αρχιερέα μη δυνάμενον να συμπαθήση εις τας ασθενείας ημών, αλλά πειρασθέντα κατά πάντα καθ’ ομοιότητα ημών χωρίς αμαρτίας.»

Ομοίως, οι συμβασιλείς και συνιερείς του Ιησού με το να υφίστανται παθήματα, μπορούν να ‘συμπαθούν εις τους αγνοούντας και πλανωμένους,’ όπως και οι ατελείς ιερείς του Ααρωνικού ιερατείου στο αρχαίο Ισραήλ. (Εβρ. 5:2) Φυσικά, τα παθήματα αυτά καθ’ εαυτά δεν τους καθιστούν ικανούς για τη θέσι τους. Αντιθέτως, η πιστότης τους κάτω από πίεσι καθορίζει το αν θα είναι άξιοι να κερδίσουν τη θαυμάσια ανταμοιβή της ουράνιας ζωής ως συμβασιλείς και συνιερείς με τον Ιησού.

Αυτοί οι κληρονόμοι της Βασιλείας δεν είναι οι μόνοι που υφίστανται διωγμό. Στην πραγματικότητα, όποιος δεν συμφωνεί με τους τρόπους, τις στάσεις και τις ενέργειες του κόσμου θα υποστή το μίσος του κόσμου. (Ιωάν. 17:14) Αυτό χρησιμεύει σαν μια δοκιμασία της αληθινής ολοκάρδιας αφιερώσεως του ατόμου και καθορίζει το αν το άτομο αυτό μπορεί να χρησιμοποιηθή από τον Ιεχωβά Θεό για να επιτελέση αυτό που εκείνος θέλει να γίνη. Έτσι, όταν οι δούλοι του Ιεχωβά υπομένουν διωγμό, αυτό είναι πράγματι μέρος της εκπαιδεύσεώς τους για το μέλλον. Παραδείγματος χάριν, η βασιλεία του Θεού στα χέρια του Ιησού Χριστού θα έχη επιγείους αντιπροσώπους, «άρχοντας.» Αυτοί οι ‘άρχοντες’ είναι άνδρες οι οποίοι έχουν αποδείξει την πιστότητά τους κάτω από δοκιμασία και, συνεπώς, με ασφάλεια μπορεί να τους ανατεθή βαρειά ευθύνη.—Ψαλμ. 45:16.

Έτσι, όταν υποκείμεθα σε παθήματα προς χάριν της δικαιοσύνης, δεν πρέπει να ξεχνούμε ότι ο διωγμός δεν είναι απόδειξις της δυσαρέσκειας του Θεού. Όχι· αποδεικνύει ότι είμεθα δούλοι του, τους οποίους εκείνος αγαπά βαθιά και τους οποίους εκπαιδεύει ή παιδεύει για τον καλό του σκοπό. Ο απόστολος Πέτρος τόνισε ότι αυτό επιβεβαιώνει το ότι οι αληθινοί Χριστιανοί έχουν το πνεύμα του Θεού. Διαβάζομε τα εξής: «Εάν ονειδίζησθε δια το όνομα του Χριστού, είσθε μακάριοι, διότι το πνεύμα της δόξης και το του Θεού αναπαύεται εφ’ υμάς.»—1 Πέτρ. 4:14.

Οι Γραφές πραγματικά διασαφηνίζουν ότι υπάρχουν εύλογες αιτίες για το ότι ο Ιεχωβά επιτρέπει να διώκωνται οι δούλοι του. Η κυριώτερη αιτία είναι η παρουσίασις αδιάψευστης αποδείξεως του γεγονότος ότι ο Ιεχωβά αξίζει να τον αγαπούν και να τον υπακούουν και ότι ο ισχυρισμός του Σατανά σχετικά με τους δούλους του Υψίστου είναι ψευδής. Επί πλέον, ο διωγμός χρησιμεύει για να παιδεύση ή εκπαιδεύση τους δούλους του Θεού, εξαρτίζοντάς τους να κάνουν εκείνο που εκείνος έχει στη διάνοιά του γι’ αυτούς. Είθε κι εμείς, λοιπόν, να μην υποχωρήσωμε στον διωγμό, αλλά ν’ αποδειχθούμε πιστοί κάτω από δοκιμασία. Μόνο τότε θα είμεθα ‘σκεύη τιμίας χρήσεως, ηγιασμένα και εύχρηστα εις τον δεσπότην [εις τον ουράνιον Πατέρα μας, ΜΝΚ], ητοιμασμένα εις παν έργον αγαθόν.’—2 Τιμ. 2:21.