των θα είναι ανάστασις ζωής επίσης, διότι θα εξέλθουν μ’ ένα καλό ξεκίνημα, έχοντας ήδη διαμορφώσει τη ζωή τους σε μεγάλο βαθμό με υπακοή προς τον Θεό. Η στάσις που θα λάβουν όταν θα εξέλθουν δεν είναι αμφίβολη, αλλά θ’ αναλάβουν αμέσως πάλι την πορεία της υπακοής και της συμμορφώσεως προς τις κατευθύνσεις του νέου κόσμου. Αυτοί επίσης θα είναι «δίκαιοι», όπως αναφέρεται από τον Παύλο στις Πράξεις 24:15.

18. Ποιοι λαμβάνουν ανάστασι κρίσεως;

¹⁸ Αλλά τι θα πούμε για τους «αδίκους», ή τους «πράξαντας τα φαύλα» που εξέρχονται «εις ανάστααιν κρίσεως»; Η ανάστασίς των θ’ αποτελή μέρος της επιγείου αναστάσεως και θα περιλαμβάνη εκείνους που δεν εγνώρισαν την οδόν της υπηρεσίας του Ιεχωβά, αλλά που οι καρδιές των θα μπορούσε να επιθυμούν τις αρχές του δικαίου. Ο ληστής στον οποίον μίλησε ο Χριστός είναι ένα σχετικό παράδειγμα. (Λουκ. 23:39-43) Αυτοί δεν έπραξαν εκείνα που ευαρεστούν τον Θεό και οδηγούν στη ζωή, αλλά είχαν δίκαιες επιθυμίες της καρδιάς, αγάπη της δικαιοσύνης που την ενθυμείται ο Θεός. Μερικοί μπορεί να έδειξαν ακόμη καλή θέλησι προς τους δούλους του Θεού σε περασμένους καιρούς. Αυτοί πρέπει να εξέλθουν σε κρίσι, της οποίας η έκβασις εξαρτάται από την υπακοή των στους θείους κανονισμούς που διέπουν τον νέο κόσμο του Θεού. Αυτό θα συμβή αφού οι παραδεισιακές συνθήκες θα έχουν καλά προχωρήσει, όπως ο Χριστός υπεσχέθη στον ληστήν.

«ΤΟ ΤΕΛΟΣ»

19. Πώς η ανάστασις έχει μέρος στην τελική δικαίωσι του λόγου και του ονόματος του Ιεχωβά;

¹⁹ Σε αρμονία, εν τούτοις, με την Αποκάλυψι 20:5, κανείς επάνω στη γη δεν θα έχη το χάρισμα της αιωνίου ζωής πριν από το τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού. Όταν αυτός φθάση σ’ αυτό το χρονικό σημείο, έχοντας ανυψώσει το ευπειθές ανθρώπινο γένος σε πραγματική τελειότητα, το ιερατικό του έργο γι’ αυτούς θα έχη τελειώσει. Ο θάνατος που οφείλεται στον Αδάμ θα έχη καταστραφή με την αφαίρεσι κάθε ατελείας. Η γη θα έχη πληρωθή και εξωραϊσθή σύμφωνα με τον αρχικόν σκοπόν του Ιεχωβά. Ο Χριστός τότε παραμερίζει για να τους αφήση να σταθούν στην τελειότητά των ενώπιον του ιδίου του Ιεχωβά, όπως ο Αδάμ στην Εδέμ. Αυτό είναι «το τέλος, . . . όταν καταργήση πάσαν αρχήν και πάσαν εξουσίαν και δύναμιν.» (1 Κορ. 15:24) Κατόπιν, επιβάλλεται η δοκιμασία της απολύσεως του Σατανά για λίγον καιρό και εκείνοι που στέκουν στερεοί υπέρ της θεοκρατικής κυβερνήσεως του Ιεχωβά διακηρύττονται δίκαιοι και τους παραχωρείται μόνιμη θέσις σ’ αυτόν τον ατελεύτητο κόσμο. Τότε είναι που «οι λοιποί των νεκρών . . . έζησαν» με την πληρέστατη έννοια της λέξεως. (Αποκάλ. 20:5, Κριτ. Έκδ. Κειμ.) Τότε ο Ιεχωβά Θεός θα είναι αληθινά «τα πάντα εν πάσι», επειδή σ’ αυτόν εξ ολοκλήρου θα απόκειται η απόφασις διαρκούς ζωής ή εξαλείψεως για τον καθένα από τους κατοίκους της γης. Με την ανάστασι δικαιώνονται το όνομα και οι σκοποί του Ιεχωβά. Μακάριοι είναι όσοι λαμβάνουν τα οφέλη της!

Ανάστασις η Ελπίς που μας Δίνει Δύναμι

 1. (α) Με ποια μέσα κρατεί ο κόσμος τους ανθρώπους στο δρόμο της καταστροφής; (β) Πώς θα μπορούσαν οι άνθρωποι ν’ αποφύγουν τον φόβο του θανάτου;

Σ’ ΑΥΤΟΝ τον αγώνα διακρατήσεως ακεραιότητος δεν είναι εύκολο για ένα άτομο να βαδίση αντίθετα προς τις κατευθύνσεις και το φρόνημα του παλαιού αυτού κόσμου. Αυτή δεν είναι η πορεία ενός δειλού, μολονότι ο κόσμος μπορεί να χρησιμοποιήση την ψευδή αυτή κατηγορία εναντίον του Χριστιανού για να τον εκφοβίση και να τον εξαναγκάση να βαδίση παράλληλα με την παράφρονα ορμητική πορεία του προς την καταστροφή. Διότι, αντί να εκδηλώνη αγάπη και λογική, ο κόσμος αυτός παίζει με τις εκλελυμένες συγκινήσεις του πεπτωκότος ανθρώπου. Χρησιμοποιεί το μαστίγιον του φόβου, ή της υπερηφανείας, ή της ιδιοτελείας. Ολίγοι άνθρωποι της γης μπορούν ν’ αντισταθούν σ’ αυτά. Εξαιτίας τούτου οι δικτάτορες μπορούν να κρατούν ολόκληρα έθνη σε υποταγή, οι δε άνθρωποι φοβούνται να διακρατούν προσφιλείς αρχές δικαιοσύνης με το να εκφράζουν άφοβα τις απόψεις των ή να λαμβάνουν φανερή στάσι. Με τη σιωπή των επιδοκιμάζουν σιωπηρώς, για την προσωπική των ασφάλεια, τα ασεβή, ολοκληρωτικά μέτρα των κυβερνήσεών των και φέρνουν τον εαυτό τους κάτω από την καταδίκη της κοινότητος μαζί με το ασεβές έθνος. Φόβος θανάτου για τον εαυτό τους ή τα μέλη των οικογενειών των είναι ο τρόμος των. Η Γραφή περιγράφει τον Διάβολο, τον μεγάλον δεσμοφύλακα, ότι εξουσιάζει «εκείνους, όσοι δια τον φόβον του θανάτου ήσαν δια παντός του βίου υποκείμενοι εις την δουλείαν.» (Εβρ. 2:15) Αν οι άνθρωποι είχαν αληθινή γνώσι της αναστάσεως, θα μπορούσαν να είναι ελεύθεροι από τέτοιον φόβο. Γι’ αυτό η ανάγκη της γνώσεως αυτής είναι ζήτημα ζωής ή θανάτου. Χωρίς τέτοια κατανόησι και πίστι ο Χριστιανός δεν μπορεί να κρατήση ακεραιότητα.

 2. Πώς η γνώσις της αναστάσεως ενίσχυσε την ακεραιότητα του Ιησού;

² Στον Ιησούν, όταν κρατούσε την ακεραιότητά του επάνω στη γη κάτω από μεγάλη πίεσι του Διαβόλου και του κόσμου του, η ελπίς της αναστάσεως ήταν μια δύναμις που τον υπεστήριζε. Όταν