Μπορείτε να Υπομείνετε Δοκιμασίες Επιτυχώς;
«Πάσαν χαράν νομίσατε, αδελφοί μου, όταν περιπέσητε εις διαφόρους πειρασμούς, γνωρίζοντας ότι η δοκιμασία της πίστεως σας εργάζεται υπομονήν.»—Ιακ. 1:2, 3.
1. Όταν διαβάζωμε για τις δοκιμασίες που υπέστησαν και υφίστανται, οι Χριστιανοί, τι ερωτήματα μπορεί ν’ ανακύψουν στη διάνοιά μας;
Έχομε ακούσει ανθρώπους να λέγουν, «Διερωτώμαι αν θα μπορούσα να υπομείνω,» όταν διαβάζουν για δοκιμασίες που υπέστησαν οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνος, καθώς και εκείνοι που βασανίσθηκαν σε Ναζιστικές χώρες στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου και στους προσφάτους καιρούς, σε χώρες σ’ όλη τη γη. Ωστόσο, ακόμη και στην καθημερινή ζωή όλων των Χριστιανών, εγείρονται προβλήματα που είναι όχι μόνο δυσβάστακτα, αλλά και συχνά πολύ δύσκολα στον χειρισμό τους. Μπορεί να υπομείνη ένας που εκδηλώνει πίστι στον Χριστό και που είναι ένας δούλος του Θεού; Μπορεί ν’ αντιμετωπίση δοκιμασίες και προβλήματα με πραγματική βεβαιότητα επιτυχίας;
2, 3. Γιατί η επιστολή του Ιακώβου ήταν επίκαιρη και κατάλληλη;
2 Ο Ιάκωβος, ο ετεροθαλής αδελφός του Ιησού Χριστού, έγραψε σε άτομα που υφίσταντο δοκιμασίες και αντιμετώπιζαν τέτοια ζητήματα. Τα λόγια του δίνουν μεγάλη παρηγοριά, διότι τα έγραψε όταν οι Χριστιανοί, όχι μόνο υφίσταντο ισχυρούς διωγμούς, αλλά και πλησίαζε ένας καιρός που οι υποθέσεις του Ρωμαϊκού έθνους θα ήταν ακόμη πιο ταραχώδεις, ως προς τους Χριστιανούς.
3 Λίγο καιρό αφότου έγραψε αυτά τα λόγια ο Ιάκωβος, οι Χριστιανοί της Ρώμης κατηγορήθηκαν ψευδώς από τον Ρωμαίο Αυτοκράτορα Νέρωνα για τη μεγάλη πυρκαϊά του έτους 64 μ.Χ., που κατέστρεψε μέγα μέρος εκείνης της πόλεως. Αυτό, φυσικά, θα ωδηγούσε σε διωγμό κατά των Χριστιανών σε όλη την αυτοκρατορία. Μετά από λίγον καιρό, στο έτος 70, η Ιερουσαλήμ και η γη της Ιουδαίας ερημώθηκαν από τις Ρωμαϊκές στρατιές. Οι Χριστιανοί της Ιερουσαλήμ, υπακούοντας στην προειδοποίησι του Χριστού, έφυγαν διαβαίνοντας τον Ιορδάνη Ποταμό πριν από την καταστροφή της πόλεως, και έσωσαν τη ζωή τους, αλλά έχασαν τα αποκτήματα τους και αντιμετώπισαν πολλές δυσκολίες.
4. Πώς η επιστολή του Ιακώβου βοηθεί τους Χριστιανούς ν’ αποφεύγουν την πτώσι σε μια κακή στάσι όπως εκφράζεται στον Ψαλμό 73:2, 3, 5, 11-13;
4 Η επιστολή του Ιακώβου, λοιπόν, ήταν επίκαιρη. Αλλά οι Χριστιανοί, είτε είναι υπό διωγμόν είτε όχι, έχουν ανάγκη υπομονής. Διότι πρέπει να ζουν σ’ ένα κόσμο που χλευάζει τις Χριστιανικές αρχές και, εκτός αυτού, πρέπει ν’ αντιμετωπίζουν ασθένειες και πολλά άλλα προβλήματα. Ο 73ος Ψαλμός ομιλεί για δυσχέρειες που συναντούν οι δούλοι του Θεού, τις οποίες δεν υφίστανται οι μη Χριστιανοί. Γιατί; Διότι οι μη Χριστιανοί συνήθως δεν ενδιαφέρονται. Δεν έχουν την ελπίδα και την πίστι που έχουν οι Χριστιανοί στον Θεό, και δεν υποκινούνται να τον ευαρεστήσουν. Η επιστολή του Ιακώβου βοηθεί τους Χριστιανούς ν’ αποφύγουν τη στάσι στην οποία είχε υποπέσει προσωρινά ο Ασάφ, ο συγγραφεύς αυτού του ψαλμού. Ο Ασάφ είπε:
«Εμού δε, οι πόδες μου σχεδόν εκλονίσθησαν· παρ’ ολίγον ωλίσθησαν τα βήματά μου. Διότι εζήλευσα τους μωρούς, βλέπων την ευτυχίαν των ασεβών. Δεν είναι εν κόποις, ως οι άλλοι άνθρωποι· ουδέ μαστιγόνονται μετά των λοιπών ανθρώπων. Και λέγουσι, Πώς γνωρίζει ταύτα ο Θεός; και υπάρχει γνώσις εν τω Υψίστω; Ιδού, ούτοι είναι ασεβείς και ευτυχούσι διαπαντός· αυξάνουσι τα πλούτη αυτών. Άρα, ματαίως εκαθάρισα την καρδίαν μου και ένιψα εν αθωότητι τας χείρας μου.»—Ψαλμ. 73:2, 3, 5, 11-13.
5. Ο Ιάκωβος απευθύνει την επιστολή του «προς τας δώδεκα φυλάς τας διεσπαρμένας.» Σε ποιους έγραφε;
5 Ο Ιάκωβος αρχίζει την επιστολή του μ’ ένα σεμνοπρεπή τρόπο, χωρίς να υπαινίσσεται την οικογενειακή του σχέσι με τον Ιησού Χριστό, αλλά θεωρώντας τον εαυτό του ως ένα ‘δούλον του Θεού και του Κυρίου Ιησού Χριστού.’ Απευθύνεται «προς τας δώδεκα φυλάς τας διεσπαρμένας,» μ’ ένα «χαίρειν!» (Ιακ. 1:1) Δεν πρόκειται για τις δώδεκα φυλές του φυσικού Ισραήλ. Το περιεχόμενο της επιστολής το αποκαλύπτει αυτό. Ο Ιάκωβος δεν θα έγραφε μ’ αυτό τον τρόπο αν οι αναγνώστες του ήταν απλώς σαρκικοί Ιουδαίοι. Εξ άλλου, αυτός ο τρόπος προσφωνήσεως ήταν κοινός μεταξύ των Χριστιανών, ιδιαίτερα μεταξύ των πραγματικά Ιουδαϊκής καταγωγής, όπως ήταν ο Ιάκωβος. Ο Παύλος χαρακτηρίζει τη Χριστιανική εκκλησία ως «τον Ισραήλ του Θεού.» (Γαλ. 6:16· παράβαλε με Ρωμαίους 2:28, 29.) Αλλ’ εκείνο τον καιρό, οι Χριστιανοί ήσαν διεσπαρμένοι σε όλα τα μέρη της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας. Οι αγώνες του αποστόλου Παύλου στο δυτικό τμήμα του πολιτισμένου κόσμου και οι προσπάθειες του Πέτρου στην περιοχή της Βαβυλώνος προς τα ανατολικά, συνέβαλαν πολύ στην αύξησι που απελάμβαναν οι Χριστιανοί. Ο Πέτρος απηύθυνε την πρώτη επιστολή του στους «παρεπίδημους τους διεσπαρμένους» στα μέρη της Μικράς Ασίας.—1 Πέτρ. 1:1.
Ο ΣΚΟΠΟΣ ΤΗΣ ΔΟΚΙΜΑΣΙΑΣ ΚΑΙ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ
6. Γιατί ο Χριστιανός πρέπει να αισθάνεται «πάσαν χαράν όταν αντιμετωπίζη δοκιμασίες, και ποια αξία έχουν οι δοκιμασίες γι’ αυτόν;
6 Ο Ιάκωβος συνέχισε λέγοντας τα εξής: «Πάσαν χαράν νομίσατε, αδελφοί μου, όταν περιπέσητε εις διαφόρους πειρασμούς.» (Ιακ. 1:2) Ο Ιησούς είχε πει τα ακόλουθα στην επί του Όρους Ομιλία του: «Μακάριοι είσθε, όταν σας ονειδίσωσι και διώξωσι και είπωσιν εναντίον σας πάντα κακόν λόγον ψευδόμενοι ένεκεν εμού. Χαίρετε και αγαλλιάσθε, διότι ο μισθός σας είναι πολύς εν τοις ουρανοίς.» (Ματθ. 5:11, 12) Όχι μόνο υπάρχει μια ουράνια ανταμοιβή, αλλά υπάρχει κι ένα πλεονέκτημα τώρα, όπως προσέθεσε ο Ιάκωβος: «γνωρίζοντες ότι η δοκιμασία της πίστεως σας εργάζεται υπομονήν.» (Ιακ. 1:3) Η πίστις που υπομένει σε δοκιμασίες είναι καλύτερη—είναι δοκιμασμένη πίστις. Αυτό το είδος πίστεως απεργάζεται ισχυρότερη υπομονή για την επόμενη δοκιμασία.
7. Γιατί ο Χριστιανός δεν πρέπει να προσπαθή ν’ αποφεύγη τις δοκιμασίες ή να εκδηλώνη κόπωσι κάτω από δοκιμασίες;
7 Ο Χριστιανός δεν πρέπει να προσπαθή ν’ αποφύγη δοκιμασίες ή να φρονή ότι έχει ήδη υπομείνει αρκετές δοκιμασίες. Ο Ιάκωβος είπε: «Η δε υπομονή ας έχη έργον τέλειον, δια να ήσθε τέλειοι και ολόκληροι, μη όντες εις μηδέν ελλιπείς.» (Ιακ. 1:4) Το έργο που απεργάζεται η υπομονή στον Χριστιανό δεν πρέπει να εμποδίζεται από παράπονα, γογγυσμούς ή στασιασμούς. Αν υπομένη πιστά, χωρίς να παραπονήται κατά του Θεού ή κατά των αδελφών του, και χωρίς να σταματά, από φόβο ή από κόπωσι, να μιλά στους άλλους για τους σκοπούς του Θεού μέσω της βασιλείας Του, τότε θα είναι πλήρης και θα υγιαίνη από όλες τις απόψεις. Αυτή η υπομονή θα τον βοηθήση να ανακαινίση την προσωπικότητα του. Θα γίνη ένα άτομο ικανό να βοηθήση και τους άλλους, με λογικότητα, συμπάθεια και έλεος. Κανείς δεν μπορεί να το κάνη αυτό, αν δεν έχη υποστή δοκιμασίες με υπομονή. Δεν μπορεί να είναι ένας πλήρης Χριστιανός.—Παράβαλε με Ματθαίον 5:48· 24:13.
ΣΟΦΙΑ ΓΙΑ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΙ ΔΟΚΙΜΑΣΙΩΝ
8, 9. Πόσο βέβαιοι μπορούμε να είμεθα ότι θα έχωμε τη σοφία ν’ αντιμετωπίσωμε μια ωρισμένη δοκιμασία και να την υπομείνουμε;
8 Πόσο βέβαιοι μπορούμε να είμεθα ότι θα έχωμε τη δύναμι και τη σοφία ν’ αντιμετωπίσωμε ένα ωρισμένο πρόβλημα—μια δοκιμασία—και να υπομείνωμε; Ο Ιάκωβος είπε: «Εάν δε τις από σας ήναι ελλιπής σοφίας, ας ζητή παρά του Θεού του δίδοντος εις πάντας πλουσίως και μη ονειδίζοντος, και θέλει δοθή εις αυτόν.» (Ιακ. 1:5) Επομένως, μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι αν προσευχώμεθα να λάβωμε σοφία και να χειρισθούμε κάθε πρόβλημα ή δοκιμασία που αντιμετωπίζομε, θα μας δοθή.
9 Αυτό δεν σημαίνει ότι σε όλες τις περιπτώσεις το πρόβλημα θα εξαφανισθή, θα λυθή αμέσως, αλλά σημαίνει ότι θα μπορούμε ν’ ακολουθούμε μια πορεία που θα επιφέρη καλό πνευματικώς, για μας και για τους άλλους οι οποίοι περιλαμβάνονται. Θα υπομείνωμε τη δοκιμασία έως το τέλος και θα εξέλθωμε καλύτεροι Χριστιανοί απ’ ό,τι ήμεθα προηγουμένως. Και οι άλλοι που μας παρατηρούν, και που έχουν ευθεία καρδιά, θα βοηθηθούν.
10. (α) Τι είδους απάντησι λαμβάνομε συχνά όταν προσευχώμεθα για ωρισμένα πράγματα; (β) Σε περίπτωσι προσευχής για σοφία στο ν’ αντιμετωπίσωμε μια δοκιμασία, με τι τρόπους μπορεί να λάβωμε την απάντησι;
10 Υπάρχουν πολλά πράγματα για τα οποία μπορούμε να προσευχώμεθα και στα οποία μπορεί να μη λάβωμε απάντησι με τον τρόπο που επιθυμούμε εμείς. Λαμβάνομε μια απάντησι, πιθανώς διαφορετική από εκείνη που ανεμέναμε· αυτή θα είναι εκείνο που ο Θεός γνωρίζει πώς είναι καλύτερο για μας. Πραγματικά, μερικά πράγματα που ζητούμε μπορεί να μην αποβούν προς όφελος μας, αν μας δοθούν όπως τα ζητούμε ή τα επιθυμούμε. Εν τούτοις, ο Θεός υπόσχεται οπωσδήποτε σοφία για την αντιμετώπισι μιας δοκιμασίας. Είμεθα βέβαιοι ότι θα λάβωμε την αναγκαία σοφία, αν τη ζητούμε κατάλληλα. Η σοφία θα δοθή μ’ έναν ή περισσότερους από τους τρεις αυτούς τρόπους; (1) Ορισμένες περικοπές της Γραφής που παρέχουν την απάντησι, την οποία χρειαζόμεθα, θα τεθούν υπ’ όψι μας, είτε μέσω δικής μας μελέτης είτε μέσω των αδελφών μας. (2) Περιστάσεις και γεγονότα, όπως κατευθύνονται από τη θεία πρόνοια, θα μας κάμουν να διακρίνωμε καθαρά τι πρέπει να κάνωμε. Ωρισμένα εμπόδια μπορεί ν’ αφαιρεθούν από τον δρόμο μας. (3) Οι άγιοι άγγελοι του Θεού μπορεί να κατευθύνουν το πνεύμα μας προς την ορθή πορεία.
11. Πώς ο Θεός ‘δίδει πλουσίως,’ χωρίς να ονειδίζη;
11 Ο Θεός δίδει πλουσίως, δηλαδή μ’ ένα απλό ολοκάρδιο πνεύμα, περισσότερα απ’ όσα ζητούμε. (Εφεσ. 3:20· 1 Ιωάν. 5:14, 15) Το κάνει αυτό χωρίς να ονειδίζη. Ενώ, αν ζητήσετε κάτι από έναν άνθρωπο, αυτός μπορεί ν’ απαντήση, ‘Αυτό είναι μια ανόητη απαίτησις.’ Μπορεί ακόμη και να σας κοιτάξη με περιφρόνησι. Ή, ύστερα από μερικές παρακλήσεις, μπορεί να δείξη ανυπομονησία και να σας πη απότομα να σωπάσετε με μια άρνησι. Αλλά δεν συμβαίνει το ίδιο με τον Θεό. Αυτός ποτέ δεν λέγει, ‘Τι ανόητη αίτησις είναι αυτή.’ Ούτε κάνει κανέναν να αισθάνεται κατωτερότητα. Δεν σας ονειδίζη για την προτέρα διαγωγή σας, όπως είναι πρόθυμοι να κάνουν οι άνθρωποι. Αυτός εκτιμά βαθιά το άτομο που έχει πίστι και αρκετό ενδιαφέρον να προσευχηθή κατ’ επανάληψι για ένα ωρισμένο πράγμα.—Παράβαλε με Λουκάν 18:1-14.
12. Για ποιο πράγμα μπορούμε να είμεθα βέβαιοι από τα λόγια του Ιακώβου, «θέλει δοθή εις αυτόν»;
12 «Θέλει δοθή εις αυτόν.» Η σοφία, την οποία αποκτούμε κάτω από την κατεύθυνσι του πνεύματος του Θεού, είναι ένα από εκείνα τα πράγματα που επιθυμεί ο Θεός να δίνη στους δούλους του. Είναι ευτυχής όταν εμείς ζητούμε σοφία. Απεργάζεται πάντοτε το καλό και μας βοηθεί, όταν προσευχώμεθα, να κατανοήσωμε τον Λόγο του Θεού όπως εφαρμόζεται στην κατάστασί μας. (1 Κορ. 2:9, 10) Ο Ιησούς είπε: «Εάν λοιπόν σεις, πονηροί, όντες, εξεύρετε να δίδητε καλές δόσεις εις τα τέκνα σας, πόσω μάλλον ο Πατήρ ο ουράνιος θέλει δώσει πνεύμα λήψι για ένα ωρισμένο πράγμα.—Παράβαλε 11:13· Μάρκ. 11:24.
Η ΚΑΤΑΣΤΡΕΠΤΙΚΗ ΕΠΙΔΡΑΣΙΣ ΤΗΣ ΑΜΦΙΒΟΛΙΑΣ
13. Με ποια στάσι πρέπει να προσευχώμεθα για σοφία και γιατί;
13 «Ας ζητή όμως μετά πίστεως, χωρίς να διστάζη παντελώς· διότι ο διστάζων ομοιάζει με κύμα θαλάσσης κινούμενον υπό ανέμων και συνταραττόμενον.» (Ιακ. 1:6) Ο αιτών πρέπει να έχη πλήρη πίστι στο Θεό και στον Υιό του και στην ετοιμότητα των να παράσχουν ό,τι είναι ανάγκη, και δεν πρέπει να έχη άλλη σκέψι εκτός από τα συμφέροντα της Χριστιανικής πίστεως και των σκοπών του Θεού. Δεν πρέπει να προσεύχεται για ένα πράγμα και ‘στα μισά του δρόμου’ να θέλη κάτι άλλο. Η προσευχή του πρέπει να είναι από τα βάθη της καρδιάς του. Αλλιώς, θα είναι σαν ένα κύμα θαλάσσης, που πηγαινοέρχεται και ανεβοκατεβαίνει. Κάθε άνεμος—κάθε εξωτερική επιρροή, κάθε φόβος—θα του δημιουργή μια αλλαγή.
14. Τι λέγει παρακάτω ο Ιάκωβος για τον άνθρωπο που αμφιβάλλει;
14 Για ένα τέτοιο πρόσωπο, ο Ιάκωβος καταλήγει ως εξής: «Διότι ας μη νομίζη ο άνθρωπος εκείνος ότι θέλει λάβει τι παρά του Κυρίου. Άνθρωπος δίγνωμος είναι ακατάστατος εν πάσαις ταις οδοίς αυτού.» (Ιακ. 1:7, 8) Είναι δίγνωμος, προσπαθώντας να προχωρήση προς δύο κατευθύνσεις συγχρόνως, διηρημένος μεταξύ κάποιου πράγματος του κόσμου και των πραγμάτων του Θεού· ή επηρεασμένος από πράγματα ξένα προς τον Λόγο του Θεού, να έχη τώρα τη μία γνώμη και ύστερα την άλλη. (Παράβαλε με Ματθαίον 6:24.) Μπορεί ακόμη και να διστάζη να παρουσιάση το ζήτημα του στον Θεό. Έχει ενθουσιασμό τη μια στιγμή και αποθάρρυνσι την άλλη. Έτσι είναι, όχι μόνο στο ζήτημα της προσευχής, αλλά και σε άλλα πράγματα που σχετίζονται με την πίστι. Δεν είναι ένας σταθερός, έμπιστος Μάρτυς του Ιεχωβά. Αντιθέτως, οι Γραφές λέγουν: «Χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν [τον Θεόν]· διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν πρέπει να πιστεύση ότι είναι και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν.»—Εβρ. 11:6.
ΣΥΜΒΟΥΛΕΣ ΣΤΟΝ ΠΛΟΥΣΙΟ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΦΤΩΧΟ
15. Πώς ο ταπεινός αδελφός καυχάται «εις το ύψος αυτού»;
15 Ο Ιάκωβος, συνεχίζοντας τα περί δοκιμασιών, μίλησε κατόπιν για μια δοκιμασία που είναι κοινή: «Ας καυχάται δε ο αδελφός ο ταπεινός εις το ύψος αυτού.» (Ιακ. 1:9) Οι περισσότεροι Χριστιανοί ήσαν, και είναι και σήμερα, λαός ταπεινής καταγωγής. (1 Κορ. 1:26) Επειδή βρίσκονται σε ταπεινή κοινωνική κατάστασι, η οικονομική των θέσις μπορεί να τους δυσκολεύη όταν επέρχεται διωγμός. Επίσης, μερικοί που υπήρξαν πλούσιοι μπορεί να επτώχευσαν από τους διωγμούς. Εν τούτοις, πρέπει να χαίρουν διότι, στη Χριστιανική εκκλησία, η ταπεινή των θέσις δεν αποτελεί μειονέκτημα. Είναι τέκνα του Θεού, «συμπολίται των αγίων και οικείοι του Θεού.» (Εφεσ. 2:19) Ο φτωχός άνθρωπος μπορεί να λησμονήση την επίγεια φτώχεια του, ένεκα του υπερέχοντος πλούτου της σχέσεως του με τον Θεό και τον Χριστό και της αγάπης των Χριστιανών αδελφών του. Και μπορεί να είναι ευτυχής που μπορεί να βοηθήση τους άλλους, μεταδίδοντας τα «αγαθά νέα» σ’ αυτούς. Γι’ αυτά τα πράγματα μπορεί να καυχάται.
16. Πώς μπορεί ο πλούσιος αδελφός να καυχάται «εις την ταπείνωσιν αυτού;»
16 Όσο για τον πλούσιο άνθρωπο που έγινε Χριστιανός, αυτός μπορεί να καυχάται «εις την ταπείνωσιν αυτού.» Εκείνο που υπολογίζεται δεν είναι ο πλούτος του. Αντί της υπερηφάνειας, που προκαλεί συχνά ο πλούτος, το πνεύμα του Χριστού είναι πνεύμα ταπεινότητος διανοίας και ταπεινοφροσύνης. (Φιλιππ. 2:3-8) Μπορεί να χαίρη για την κατανόησι με την οποία μπορεί τώρα, δια της χάριτος του Θεού, να διακρίνη την «απάτη του πλούτου» και το ότι ο πλούτος δεν είναι κάτι στο οποίο μπορεί να εμπιστεύεται. (Ματθ. 13:22) Επίσης, κατανοεί ότι η δαπάνη χρόνου και κόπου για τη συσσώρευσι κοσμικού πλούτου αποτελεί σπατάλη και τείνει να καταστρέψη την πνευματικότητα και συχνά την υγεία ενός ατόμου. Ο Ιάκωβος εξηγεί τους λόγους: «Επειδή ως άνθος χόρτου θέλει παρέλθει. Διότι ανέτειλεν ο ήλιος με τον καύσωνα και εξήρανε τον χόρτον, και το άνθος αυτού εξέπεσε, και το κάλλος του προσώπου αυτού ηφανίσθη· ούτω και ο πλούσιος θέλει μαρανθή εν ταις οδοίς αυτού.»—Ιακ. 1:10, 11.
17. Εξηγήστε την περιγραφή του Ιακώβου για το τι γίνεται ο πλούσιος και το «κάλλος» του.
17 Ο χόρτος μαραίνεται από τον ήλιο και η ομορφιά του αφανίζεται. Έτσι και όταν ο πλούσιος γηράσκη, και πεθαίνη, η λαμπρότης του πλούτου που τον περιβάλλει και τον ‘εξωραΐζει’ εξαφανίζεται. Φυσικά, και ο πτωχός επίσης πεθαίνει, αλλά ποτέ δεν παρουσίασε την ωραία ανθηρή εμφάνισι του πλουσίου. Αλλά αυτό το «κάλλος» του πλουσίου λαμβάνεται από τους κληρονόμους του και άλλους και συχνά η «αυτοκρατορία» που οικοδομούσε, διαλύεται ή οι στόχοι που επεδίωκε διασκορπίζονται. Ενώ είναι «εν ταις οδοίς αυτού,» ίσως σ’ ένα εμπορικό ταξίδι ή κάνοντας σχέδια αποκτήσεως περισσοτέρου πλούτου, πεθαίνει. Σε πολλές περιπτώσεις, ο θάνατος ενός πλουσίου επέρχεται προτού αυτός προλάβει ν’ απολαύση τα πλούτη του. Αφ’ ετέρου, ο πλούσιος που γίνεται Χριστιανός μπορεί ακόμη και ν’ απολαύση τα υλικά πλούτη του λόγω της χρησιμοποιήσεως των στην προώθησι των συμφερόντων της βασιλείας του Θεού. Συνήθως μπορεί να φροντίση ν’ αφιερώση περισσότερο χρόνο στη διακήρυξι των «αγαθών νέων» και μπορεί να συμβάλη στη διατήρησι των τόπων συναθροίσεων και στην προαγωγή του έργου της Βασιλείας, όπως γίνεται σε όλο τον κόσμο.
Η ΑΜΟΙΒΗ ΤΗΣ ΥΠΟΜΟΝΗΣ
18. Ποια αμοιβή περιγράφει ο Ιάκωβος για εκείνον που υπομένει πιστά μια δοκιμασία;
18 Ενώ ο Ιάκωβος, στα εδάφια 3 και 4, τονίζει τα άμεσα οφέλη της υπομονής, στο εδάφιο 12 τονίζει την τελική έκβασι, δηλαδή το αποτέλεσμα—την αμοιβή για τη σταθερότητα στην αντιμετώπισι δοκιμασιών. Γράφει: «Μακάριος ο άνθρωπος, όστις υπομένει πειρασμόν· διότι αφού δοκιμασθή, θέλει λάβει τον στέφανον της ζωής, τον οποίον υπεσχέθη ο Κύριος εις τους αγαπώντας αυτόν.» (Ιακ. 1:12) Ο ‘στέφανος της ζωής’ είναι το δώρο της ζωής που δίνει ο Θεός «εις τους αγαπώντας αυτόν» μετά τις πολλές δοκιμασίες που κάνει ο Θεός να συντελέσουν στην τελειοποίησι των δούλων του, εάν τις υπομείνουν σταθερά, χωρίς παράπονα και, με τη βοήθεια του, θριαμβευτικά. (Ρωμ. 8:28) Αυτό δεν σημαίνει ότι ο Χριστιανός κερδίζει το δικαίωμα της ζωής με τα έργα ή την υπομονή του, διότι η ζωή είναι το δώρο που δίδεται λόγω πίστεως στον Ιησού Χριστό. Αλλά ο Χριστιανός που υπομένει αποδεικνύει ότι έχει αυτή την πίστι. Η ποιότης της δοκιμάζεται και βρίσκεται ισχυρή και πλήρης.
19. Ποια, λοιπόν, είναι η κατάλληλη Χριστιανική άποψι για τις δοκιμασίες;
19 Συνεπώς, ο Χριστιανός ΜΠΟΡΕΙ να υπομείνη οποιεσδήποτε δοκιμασίες επέρχονται σ’ αυτόν, ακόμη και τις πιο σοβαρές. Δεν πρέπει να υφίσταται αυτές τις δοκιμασίες εμπιστευόμενος στη δική του δύναμι. Πρέπει να εκζητή τη σοφία και τη δύναμι του Θεού μέσω προσευχής εν ονόματι του Ιησού Χριστού ο οποίος, όταν ήταν στη γη, έδωσε το τέλειο παράδειγμα της υπομονής. Ο Χριστιανός μπορεί να εμπιστεύεται πλήρως στην παρηγορητική διαβεβαίωσι του αποστόλου Πέτρου: «Ο δε Θεός πάσης χάριτος, όστις εκάλεσεν ημάς εις την αιώνων αυτού δόξαν δια του Χριστού Ιησού, αφού πάθητε ολίγον, αυτός να σας τελειοποιήση, στηρίξη, ενισχύση, θεμελιώση.»—1 Πέτρ. 5:10· Ρωμ. 8:35-39.