Ο «Χριστιανικός Κόσμος» Απέτυχε Ενώπιον του Θεού! Μετά το Τέλος του, τι θα Γίνη;

 1. Πόσο μπορεί να ενδιαφέρωνται τα πολλά εκατομμύρια των διαφόρων ειδωλολατρών θρησκευομένων και των Κομμουνιστών για το ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» θα φθάση στο τέλος του επειδή απέτυχε ενώπιον του Θεού;

ΤΑ ΕΚΑΤΟΝ πενήντα εκατομμύρια Βουδδιστών του κόσμου μπορεί να ενδιαφέρωνται πολύ λίγο για το ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» θα φθάση στο τέλος του επειδή απέτυχε ενώπιον του Θεού. Αυτοί και τα τριακόσια εκατομμύρια των Κομφουκιανιστών, τα πενήντα εκατομμύρια των Ταοϊστών και τα τριακόσια είκοσι εννέα εκατομμύρια των Ινδουιστών μπορεί ακόμη και να χαρούν διότι ο «Χριστιανικός κόσμος» με τους ιεραποστόλους του πλησιάζει στο τέλος του. Τα τετρακόσια είκοσι εννέα εκατομμύρια των ακολούθων του Ισλάμ μπορεί να το θεωρήσουν ως καλή είδησι το ότι ο μεγάλος των θρησκευτικός αντίπαλος, ο «Χριστιανικός κόσμος», θα φθάση σε καταστρεπτικό τέλος, και όλες οι αιμοσταγείς σταυροφορίες του μαζί του. Και όσον αφορά τα εκατομμύρια εκείνα που ακολουθούν την Ερυθρά θρησκεία του Κομμουνισμού, η διάθεσίς των μπορεί να εξεφράσθη καλά από έναν εξέχοντα Διαμαρτυρόμενο κληρικό της Νέας Υόρκης, την Κυριακή, 1η Οκτωβρίου του 1961, όταν είπε για τις εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου»: «Οι εκκλησίες πρέπει να είναι οι οργανώσεις που ο κομμουνισμός αισθάνεται τον εαυτό του υποχρεωμένον να ξεκαθαρίση πρώτες.»—Τάιμς Νέας Υόρκης, 2 Οκτωβρίου 1961, περικοπές από την εκκλησιαστική ομιλία του Δρος Ρόμπερτ Ι. ΜακΚράκεν.

 2, 3. (α) Γιατί μπορεί ωρισμένοι θρησκευόμενοι να ταραχθούν επειδή μιλούμε για το τέλος του «Χριστιανικού κόσμου», αλλά ποια τάσι του «Χριστιανικού κόσμου» για ανάμιξι στις υποθέσεις του κόσμου αγνοούν; (β) Με τι άλλο θα χρειασθή να συνυπάρξη ο «Χριστιανικός κόσμος», και επί πόσον καιρό;

² Τα θρησκευτικά άτομα που συνδέουν τον «Χριστιανικό κόσμο» με τη Χριστιανοσύνη μπορεί να φρίξουν επειδή μιλούμε για το τέλος του «Χριστιανικού κόσμου». Γι’ αυτά τούτο θα εσήμαινε το τέλος της Χριστιανοσύνης και το τέλος των θρησκευτικών δογμάτων στα οποία ανήκουν και που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανικά. Είναι δύσκολο να εκτιμήσουν την τάσι του «Χριστιανικού κόσμου» για ανάμιξι στις υποθέσεις του κόσμου. Μπορεί να τους προξενήση ταραχή το να διαβάσουν τα λόγια του ανωτέρω Διαμαρτυρομένου κληρικού (του Δρος ΜακΚράκεν) στην ίδια ομιλία: «Το σαφές γεγονός είναι ότι η Χριστιανοσύνη δεν βρίσκεται πια στο κέντρον των πραγμάτων. Η κυρία επιρροή είναι η επιρροή της επιστήμης και της κυριαρχίας της στον υλικό κόσμο.» Και όσον αφορά την ελπίδα του «Χριστιανικού κόσμου» να μεταστρέψη τον κόσμο και να κάμη ολόκληρον τον κόσμο μέρος του «Χριστιανικού κόσμου», έγινε μια σημαντική δήλωσις από έναν πολύ γνωστό ιστορικό, τον Άρνολντ Ι. Τόυνμπη στο άρθρο του που τιτλοφορείται «Αν Πρόκειται να Είμεθα το Κύμα του Μέλλοντος.» Στις παραγράφους 9 και 10 έλεγε:

Λάβετε την περίπτωσι των μεγάλων ιεραποστολικών θρησκειών: του Βουδδισμού, της Χριστιανοσύνης και του Ισλάμ. Οι οπαδοί της καθεμίας από αυτές τις πίστεις έχουν κάμει στόχο των τη μεταστροφή όλου του ανθρωπίνου γένους, και, για τους Χριστιανούς εν πάση περιπτώσει, αποτελεί επισήμως άρθρον πίστεως ότι ολόκληρο το ανθρώπινο γένος πρόκειται να μεταστραφή προτού η ιστορία φθάση σε τέλος.

Τα Χριστιανικά, Μουσουλμανικά και Βουδδιστικά κύματα προωθούντο το καθένα επί αιώνες συνεχώς και άπλωσαν τα νερά τους πάνω σε ολοκλήρους ηπείρους. Αλλά το καθένα απ’ αυτά τα τρία ιεραποστολικά κύματα είχε τις υποχωρήσεις του καθώς και τις προόδους του. Και σήμερα δεν φαίνεται ότι πρόκειται οποιοδήποτε απ’ αυτά να γίνη κάποτε εντελώς παγκόσμιο. Και τα τρία φαίνεται να έχουν αποκτήσει μονιμότητα, πράγμα που σημαίνει ότι θα χρειασθή να συνυπάρξουν.

—Τάιμς Μαγκαζίν της Νέας Υόρκης, σελίς 122, της 13ης Νοεμβρίου 1960.

³ Σ’ αυτή τη δήλωσι του ιστορικού Τόυνμπη πρέπει να προστεθή και η εξής, ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» θα χρειασθή επίσης να συνυπάρξη με τον διεθνή Κομμουνισμό εφ’ όσον θα μπορή να το κάμη αυτό.

 4, 5. (α) Εν όψει του επερχομένου τέλους του «Χριστιανικού κόσμου», τι ερωτήσεις εγείρονται για τις συνέπειες; (β) Σ’ εκείνους που βλέπουν κάτι τρομερό στο τέλος του «Χριστιανικού κόσμου», ποιες ερωτήσεις εγείρονται ως προς την καταστροφή του;

⁴ Τι, λοιπόν; Μήπως το τέλος του «Χριστιανικού κόσμου» σημαίνει έναν κόσμο που αφήνεται να είναι τελείως αντιχριστιανικός ή ειδωλολατρικός; Μήπως σημαίνει παγκόσμια υπεροχή των δυνάμεων του ασεβούς Κομμουνισμού; Μήπως σημαίνει μια γήινη σφαίρα που αφήνεται σε μια ακατοίκητη ραδιενεργό ερήμωσι από έναν τρίτο παγκόσμιο πόλεμο με πυρηνικά όπλα και χημικά, βιολογικά και ραδιολογικά μέσα πολέμου;

⁵ Σε άτομα μη πληροφορημένα για τους αποκεκαλυμμένους σκοπούς του μεγάλου Δημιουργού του ανθρώπου, το τέλος του «Χριστιανικού κόσμου» υπαινίσσεται κάτι τρομερό ή κάτι απίστευτο. Μπορεί να ερωτήσουν, Γιατί θα ήθελε ο Θεός ο Δημιουργός να καταστραφή ο «Χριστιανικός κόσμος»; Γιατί ο Ιησούς Χριστός, ο Ηγέτης της Χριστιανοσύνης, θα άφηνε τον «Χριστιανικό κόσμο» να καταστραφή; Αν η απάντησις σ’ αυτές τις ερωτήσεις είναι, Επειδή ο «Χριστιανικός κόσμος» απέτυχε ενώπιον του Θεού, τότε, ερωτούν, Με ποια έννοια ο «Χριστιανικός κόσμος» απέτυχε ενώπιον του Θεού;

 6. Τι εννοείται εδώ με τον όρο «Χριστιανικός κόσμος», και σε ποιόν ορισμό του αντιτίθενται οι αληθινοί Χριστιανοί;

⁶ Πρώτ’ απ’ όλα, πρέπει να κατανοήσωμε τι εννοείται εδώ με τον όρο «Χριστιανικός κόσμος». Το Νέο Διεθνές Λεξικό Ουέμπστερ ορίζει τον «Χριστιανικό κόσμο» (Christendom) ως «το τμήμα του κόσμου στο οποίο κυριαρχεί η Χριστιανοσύνη ή το οποίο κυβερνάται κάτω από Χριστιανικούς θεσμούς σε διάκρισι από τις ειδωλολατρικές ή τις Μωαμεθανικές χώρες». Είναι αναχρονιστικό το να ορίζεται ο «Χριστιανικός κόσμος» ως να σημαίνη τη Χριστιανοσύνη. Οι αληθινοί Χριστιανοί σήμερα δεν συγχέουν τον «Χριστιανικό κόσμο» με τη Χριστιανοσύνη ούτε τα θεωρούν ταυτόσημα. Αντιτίθενται στο να κάνουν τον «Χριστιανικό κόσμο» να σημαίνη το όλον σώμα ατόμων που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανοί, επειδή οι αληθινοί Χριστιανοί δεν θέλουν ν’ αποτελούν μέρος του «Χριστιανικού κόσμου». Με λίγα λόγια, ο όρος «Χριστιανικός κόσμος» χρησιμοποιείται για να περιλάβη τέτοιες χώρες που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανικές ή που ωνομάσθησαν κατά νόμον Χριστιανικές όπως η Μεγάλη Βρεττανία, οι Ηνωμένες Πολιτείες της Αμερικής, η Ισπανία, και ούτω καθεξής. Ο «Χριστιανικός κόσμος» ιδιαίτερα αναφέρεται στο όλον σώμα εκατοντάδων θρησκευτικών δογμάτων που ισχυρίζονται ότι είναι Χριστιανικά σε τέτοιες χώρες. Οκτακόσια εκατομμύρια ισχυρίζονται ότι ανήκουν σ’ έναν τέτοιο «Χριστιανικό κόσμο».

ΠΩΣ ΑΠΕΤΥΧΕ;

 7. Γιατί πρέπει ο αντιχριστιανικός κόσμος να ενδιαφέρεται για την απάντησι στο ερώτημα, και τι σημαίνει η έκφρασις «αποτυγχάνω»;

⁷ Ποια είναι η βάσις για τη δήλωσι που διατυπώνει την κατηγορία ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» απέτυχε ενώπιον του Θεού; Ακόμη και ο λεγόμενος αντιχριστιανικός κόσμος πρέπει να ενδιαφερθή για την απάντησι σ’ αυτό το ερώτημα, επειδή και ο αντιχριστιανικός ή ειδωλολατρικός κόσμος είναι υποχρεωμένος να επηρεασθή πολύ από το τέλος του «Χριστιανικού κόσμου». Πόσο αληθινή, λοιπόν, είναι η κατηγορία; Με ποια έννοια ο «Χριστιανικός κόσμος» απέτυχε ενώπιον του Θεού; Η λέξις «αποτυγχάνω» σημαίνει, μεταξύ άλλων, «υστερώ ή υπολείπομαι σε δράσι, σε λεπτομέρεια ή σε αποτέλεσμα· απογοητεύω ή αποδεικνύομαι ελλιπής σε ό,τι επιχειρείται, αναμένεται, ποθείται ή επιδοκιμάζεται· αποδεικνύομαι ανίκανος ν’ ανταποκριθώ στις υποχρεώσεις μου· αποδεικνύομαι ακατάλληλος για χρήσι ή βοήθεια σε κάποιον.» Και η «αποτυχία» ορίζεται ως «η μη εκτέλεσις του οφειλομένου ή απαιτουμένου.»

 8. Γιατί δεν είναι πολύ γρήγορα ν’ αποδώσωμε κρίσι στον «Χριστιανικό κόσμο», και σύμφωνα με ποιο βιβλίο πρέπει η κρίσις ν’ απαγγελθή, και γιατί;

⁸ Η Χριστιανοσύνη ιδρύθη πριν από δεκαεννέα αιώνες, και έτσι ο «Χριστιανικός κόσμος» είχε άφθονον καιρό για να δείξη τι θα έκανε ή τι θα μπορούσε να επιτελέση με τη Χριστιανοσύνη. Έπειτα από όλον αυτόν τον καιρό και εν όψει της σημερινής παγκοσμίου προοπτικής, δεν είναι πολύ νωρίς να προβούμε σε μια εξέτασι και ν’ απαγγείλωμε κρίσι στον «Χριστιανικό κόσμο». Δυσηρέστησε τον Θεό και απεδείχθη ελλιπής σε ό,τι αυτός περιμένει, επιθυμεί και επιδοκιμάζει; Ανταπεκρίθη στις υποχρεώσεις του προς τον Θεόν και απεδείχθη κατάλληλος να χρησιμοποιηθή και να προσφέρη υπηρεσία προς αυτόν; Για ν’ απαγγείλωμε κρίσι, πρέπει να εκφέρωμε την απόφασί μας σύμφωνα με το βιβλίο της Χριστιανοσύνης, την Βίβλο του Θεού. Σ’ αυτό ο Θεός δίδει τη δική του κρίσι.

 9, 10. (α) Επάνω σε τι είναι οικοδομημένο το όνομα Χριστιανοσύνη, και πότε επρόκειτο να ιδρυθή; (β) Ποια λόγια που θα εχρησιμοποιούντο από τον Ιησού Χριστό προείπε ο προφήτης του Θεού Ησαΐας;

⁹ Το όνομα Χριστιανοσύνη είναι οικοδομημένο επάνω στο όνομα Χριστός, που είναι ένας τίτλος με τον οποίον εκαλείτο ο Ιησούς από τη Βηθλεέμ-Ιούδα. Επομένως Χριστιανοσύνη σημαίνει τη μίμησι του Ιησού Χριστού και την υπακοή στις διδασκαλίες του και στις εντολές του. Χριστός σημαίνει Κεχρισμένος· η Ιουδαϊκή λέξις «Μεσσίας» σημαίνει το ίδιο πράγμα. Ο Θεός προείπε στο βιβλίο του, τη Γραφή, ότι η Χριστιανοσύνη θα ιδρύετο σ’ έναν ωρισμένο καιρό, ο οποίος ήταν πριν από δεκαεννέα αιώνες. Πάνω από επτακόσια χρόνια πριν απ’ αυτό, ο Θεός ενέπνευσε τον προφήτη του Ησαΐα να καταγράψη τα ίδια τα λόγια που ο Ιησούς Χριστός, ή Ιησούς ο Κεχρισμένος, θα έλεγε! Στραφήτε στη Βίβλο σας στην προφητεία του Ησαΐα, κεφάλαιο εξηκοστό πρώτο, εδάφια πρώτο και δεύτερο. Η Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασις της Βίβλου λέγει εδώ:

¹⁰ «Πνεύμα Κυρίου του Ιεχωβά είναι επ’ εμέ· διότι ο Ιεχωβά με έχρισε δια να ευαγγελίζωμαι εις τους πτωχούς· με απέστειλε δια να ιατρεύσω τους συντετριμμένους την καρδίαν, να κηρύξω ελευθερίαν εις τους αιχμαλώτους, και άνοιξιν δεσμωτηρίου εις τους δεσμίους· δια να κηρύξω ενιαυτόν ευπρόσδεκτον του Ιεχωβά, και ημέραν εκδικήσεως του Θεού ημών· δια να παρηγορήσω πάντας τους πενθούντας.»

11. Σχετικά με τούτο, πώς ο Ιησούς Χριστός δεν απέτυχε ενώπιον του Θεού, και επομένως τι πρέπει να πράξουν οι αληθινοί Χριστιανοί;

¹¹ Δεν είναι αυτά τα πράγματα θαυμαστά πράγματα για να κηρύττωνται και να αναγγέλλωνται; Αυτά ήσαν τα πράγματα που ο Ιησούς Χριστός είχε χρισθή να κηρύττη και να αναγγέλλη. Σε μια Ιουδαϊκή συναγωγή στην πόλι της παιδικής του ηλικίας, τη Ναζαρέτ, ανέφερε αυτά ακριβώς τα λόγια της προφητείας του Ησαΐα για ν’ αποδείξη ότι εφηρμάζοντο σ’ αυτόν, ότι αυτός ήταν ο Χριστός ή Κεχρισμένος. (Λουκ. 4:16-21) Το υπόμνημα της επιγείου ζωής του δείχνει ότι εξεπλήρωσε αυτά τα λόγια. Σε τούτο δεν απέτυχε ούτε απεγοήτευσε τον Ιεχωβά τον Θεό του, που τον είχε χρίσει με άγιο πνεύμα. Επομένως οι ακόλουθοί του, οι μαθηταί του, οι μιμηταί του, δηλαδή, οι Χριστιανοί, πρέπει να κηρύττουν και να αναγγέλλουν τα ίδια αγαθά, παρηγορητικά πράγματα.

12, 13. (α) Τι είχε σκοπό να προσφέρη σε όλο το ανθρώπινο γένος η Χριστιανοσύνη, και πώς εφανερώθη αυτό στη γέννησι του Ιησού; (β) Γιατί δεν θ’ αποτύχουν τα αγγελικά εκείνα λόγια;

¹² Η έλευσις της Χριστιανοσύνης είχε σκοπό να προσφέρη σε όλους τους ευπειθείς άνδρες και γυναίκες την ελπίδα αιωνίου ζωής με τελεία ευτυχία σ’ ένα νέο κόσμο δημιουργημένο από τον Ιεχωβά Θεό. Όταν ο Ιησούς εγεννήθη στη Βηθλεέμ στη Μέση Ανατολή το έτος 2 π.Χ., μερικοί άγγελοι του Θεού από τον ουρανό ενεφανίσθησαν σε ποιμένας που ήσαν σε γειτονικούς αγρούς και είπαν: «Μη φοβείσθε· διότι ιδού, ευαγγελίζομαι εις εσάς χαράν μεγάλην, ήτις θέλει είσθαι εις πάντα τον λαόν· διότι σήμερον εγεννήθη εις εσάς εν [Βηθλεέμ] πόλει Δαβίδ σωτήρ, όστις είναι Χριστός Κύριος. . . . Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκίας.»—Λουκ. 2:8-14, ΑΣ, Κριτική Εκδοσις Κειμένου.

¹³ Έτσι η αναγγελία της γεννήσεως του Ιησού ήταν αγαθά νέα για όλους τους ανθρώπους παντού· και η Χριστιανοσύνη, την οποίαν αυτός ίδρυσε, είχε σκοπό να φέρη μεγάλη χαρά σε όλους τους ανθρώπους οποιασδήποτε φυλής, χρώματος, εθνικότητος, γλώσσης ή κοινωνικής θέσεως. Η Χριστιανοσύνη είχε σκοπό να καταλήξη σε δόξα στον εν υψίστοις Θεό και σε επί γης ειρήνη μεταξύ ανθρώπων που θα ευαρεστούσαν τον Θεό και θα εκέρδιζαν την καλή του θέλησι ή ευαρέσκεια. Εκείνο που είπαν οι άγγελοι του Θεού από τον ουρανό εις επήκοον των Ιουδαίων εκείνων ποιμένων δεν ήταν απλή ομιλία, δεν ήταν λόγος ανθρώπου. Ήταν ο λόγος του Θεού για το τι θα εσήμαινε και για τον Θεό και για τον άνθρωπο η έλευσις του Χριστού και η ίδρυσις της αληθινής Χριστιανοσύνης. Τα αγγελικά εκείνα λόγια που προήρχοντο από τον Θεό δεν θ’ αποτύχουν. Θ’ αποδειχθούν αληθινά.

14, 15. (α) Πότε ο Ιησούς άλλαξε την επίγεια ενασχόλησί του στη Ναζαρέτ, και γιατί; (β) Πώς ο Ιησούς εσυμβόλισε την αλλαγή της ενασχολήσεώς του, και τι έδειξε τότε ο Θεός όσον αφορά τον Ιησούν;

¹⁴ Ως την ηλικία των τριάντα ετών αυτός ο Ιησούς ζούσε στη Ναζαρέτ και ήταν ξυλουργός χειριζόμενος σφύρα στην εργασία του. Κατόπιν άλλαξε την καθημερινή του ενασχόλησι. Γιατί; Για να εκπληρώση τους προφητικούς λόγους του Ησαΐα όσον αφορά τον μέγαν Ευαγγελιστήν και Κήρυκα ελευθερίας. Ο Ιησούς άκουσε ότι ο εξάδελφός του, που ωνομάζετο Ιωάννης ο Βαπτιστής, εκήρυττε ένα άγγελμα που συνεκλόνιζε τον κόσμο: «Επλησίασεν η βασιλεία των ουρανών.» (Ματθ. 3:1, 2) Επάνω από κάθε άλλο πράγμα, ο Ιησούς ενδιεφέρετο για τη βασιλεία του Θεού, τη βασιλεία των ουρανών. Άφησε, λοιπόν, το ξυλουργείο του και επήγε στον Ιωάννη στον Ιορδάνη Ποταμό και εβυθίσθη από τον Ιωάννη στα ύδατα του ποταμού. Μ’ αυτόν τον τρόπο ο Ιησούς έκαμε μια εικόνα για να συμβολίση ότι είχε παραιτηθή από την προηγούμενή του απασχόλησι και είχε έλθει για να πράξη το θέλημα του Θεού εν σχέσει με τη βασιλεία του Θεού.

¹⁵ Καθώς εβγήκε από το νερό ο βαπτισμένος Ιησούς, ο Θεός εξέχυσε το πνεύμα του επάνω του και έτσι τον έχρισε, κάνοντάς τον τόν υποσχεμένο Χριστό. Συγχρόνως η φωνή του Θεού ήλθε από τον αόρατο ουρανό και διεκήρυξε ότι ο χρισμένος αυτός Ιησούς ήταν Υιός του, στον οποίον ευδόκησε. Το θείο Υπόμνημα, στο κατά Ματθαίον 3:17, λέγει: «Και ιδού φωνή εκ των ουρανών, λέγουσα, Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον ευηρεστήθην.» Αυτό υπεστήριξε το γεγονός ότι ο Θεός είχε στείλει τον αγαπητό του Υιό από τους πνευματικούς ουρανούς για να γεννηθή ως τέλειος άνθρωπος, για να πράξη ο πιστός αυτός Υιός το θέλημα του Θεού επάνω στη γη. Ήταν όπως ο Ιησούς Χριστός ο ίδιος είπε αργότερα στον Ιουδαίον άρχοντα: «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.»—Ιωάν. 3:16.

ΠΩΣ Ο ΙΟΥΔΑΪΣΜΟΣ ΑΠΕΤΥΧΕ ΕΝΩΠΙΟΝ ΤΟΥ ΘΕΟΥ

16, 17. (α) Για την εκπλήρωσι της προφητείας του Ησαΐα, τι αναφέρεται ότι εκήρυττε ο Ιησούς; (β) Παρά το ό,τι εκήρυττε ο Ιησούς, πώς απέδειξε ότι δεν διεξήγε πολιτικήν εκστρατεία;

¹⁶ Αφού εβαπτίσθη και εχρίσθη με το πνεύμα του Θεού, ο Ιησούς επήγε να κηρύξη στον λαό του, τους Ιουδαίους ή το έθνος Ισραήλ, για να εκπληρώση την προφητεία του Ησαΐα. Ευαγγελιζόμενος και κηρύττοντας ελευθερία, τι διεκήρυττε ο Ηγέτης της Χριστιανοσύνης; Μια πρότασις της Γραφής απαντά: «Διήρχετο αυτός πάσαν πόλιν και κώμην, κηρύττων και ευαγγελιζόμενος την βασιλείαν του Θεού.» Και οι δώδεκα απόστολοί του ήσαν μαζί του.—Λουκ. 8:1.

¹⁷ Ο Ιησούς Χριστός εκήρυττε τη βασιλεία του Θεού. Αλλά δεν ήταν πολιτικός. Δεν ανεμίχθη στην πολιτική της Ιουδαϊκής κυβερνήσεως ή της Ρωμαϊκής αυτοκρατορικής κυβερνήσεως του καιρού εκείνου. Δεν έκαμε τον εαυτό του επίγειον βασιλέα. Δεν άφησε κανέναν Ιουδαίο να τον κάμη επίγειον βασιλέα. Σε μια περίπτωσι, αφού ο Ιησούς είχε θρέψει θαυματουργικά ένα πλήθος περισσοτέρων από πέντε χιλιάδες ανθρώπους, πολλοί, που δεν ήσαν απόστολοί του, θέλησαν ν’ απορρίψουν τον Ρωμαϊκό ζυγό και να τον κάμουν βασιλέα των. Ένας απόστολος του Ιησού, ο οποίος παρέστη μάρτυς τούτου, γράφει: «Οι άνθρωποι λοιπόν, ιδόντες το θαύμα το οποίον έκαμεν ο Ιησούς, έλεγον, Ότι ούτος είναι αληθώς ο προφήτης ο μέλλων να έλθη εις τον κόσμον. Ο Ιησούς λοιπόν γνωρίσας ότι μέλλουσι να έλθωσι, και να αρπάσωσιν αυτόν δια να κάμωσιν αυτόν βασιλέα, ανεχώρησε πάλιν εις το όρος αυτός μόνος.»—Ιωάν. 6:14, 15.

18, 19. (α) Λόγω του παραδείγματος του Ιησού σε τούτο, τι δεν θα μπορούσε να κάμη ένας μιμητής του; (β) Τι είπε ο Ιησούς στον Ρωμαίο κυβερνήτη όσον αφορά την βασιλεία του, και τι, επομένως, δεν θα εξουσιοδοτούσε ο Ιησούς οποιονδήποτε μαθητή να κάμη;

¹⁸ Ο Ιησούς αρνήθηκε ν’ αφήση τους ανθρώπους στους οποίους εκήρυττε για τη βασιλεία του Θεού να τον κάμουν επίγειον βασιλέα των. Πώς, λοιπόν, θα μπορούσε οποιοσδήποτε αληθινός Χριστιανός ή μιμητής του Ιησού Χριστού να γίνη ένας πολιτικός και ν’ αφήση τους ανθρώπους να τον κάμουν ή να τον χρίσουν βασιλεία των επάνω στη γη; Δεν θα μπορούσε. Μόνο όταν ο Ιησούς κατηγορήθη ψευδώς ότι προσπαθούσε να κάμη τον εαυτό του βασιλέα, μόνο τότε δεν απεσύρθη, αλλά παρεδόθη στους εχθρούς του για να θανατωθή. (Λουκ. 23:15) Ενήργησε έτσι επειδή η βασιλεία που εκήρυττε δεν ήταν από τον λαό, δεν ήταν από αυτόν τον κόσμο και δεν ήταν μέρος του κόσμου τούτου.

¹⁹ Ο Ρωμαίος κυβερνήτης Πόντιος Πιλάτος υπέβαλε σε δίκη τον Ιησού στην Ιερουσαλήμ και τον ερώτησε: «Συ είσαι ο βασιλεύς των Ιουδαίων; . . . το έθνος το ιδικόν σου και οι αρχιερείς σε παρέδωκαν εις εμέ· τι έκαμες;» Ο Ιησούς απήντησε: «Η βασιλεία η εμή δεν είναι εκ του κόσμου τούτου· εάν η βασιλεία η εμή ήτο εκ του κόσμου τούτου, οι υπηρέται μου ήθελον αγωνίζεσθαι, δια να μη παραδοθώ εις τους Ιουδαίους· τώρα, δε η βασιλεία η εμή δεν είναι εντεύθεν.» (Ιωάν. 18:33-36) Αν κανείς από τους ακολούθους του Ιησού δεν ήταν εξουσιοδοτημένος να πολεμήση για να τον κάμη βασιλέα σ’ αυτόν τον κόσμο, τότε ποια εξουσία έχει οποιοσδήποτε από τους μαθητάς του Ιησού ν’ αναμιχθή στην πολιτική και να κάμη κάποιον άλλον άνθρωπο βασιλέα; Αφού η βασιλεία του Ιησού Χριστού είναι ουράνια και δεν αποτελεί μέρος του κόσμου τούτου, τότε αυτός δεν θα άφηνε ούτε θα εξουσιοδοτούσε οποιονδήποτε από τους αποστόλους του ή τους μαθητάς του να γίνη βασιλεύς ή άρχων μιας κυβερνήσεως που αποτελεί μέρος του κόσμου τούτου.

20. (α) Ποιος καθιστά τον Ιησού Χριστό βασιλέα, και τι είδους βασιλέα; (β) Σχετικά με τούτο, πώς γνωρίζομε αν ο Ιουδαϊσμός απέτυχε ενώπιον του Θεού;

²⁰ Η βασιλεία του Ιησού είναι από τον Θεό. Ο Θεός ήταν εκείνος που έχρισε τον Ιησούν με άγιο πνεύμα, και είναι ο Θεός εκείνος που καθιστά τον Ιησούν βασιλέα, όχι βασιλέα του πολιτικού αυτού κόσμου, αλλά ουράνιον βασιλέα απολύτως χωρισμένον από την πολιτική του κόσμου τούτου. Ο Ιεχωβά Θεός απέστειλε τον Υιό του και τον προσέφερε στους Ιουδαίους ως τον υποσχεμένο τους Χριστό, ώστε οι Ιουδαίοι να γίνουν Χριστιανοί ακόλουθοί του και να ενωθούν μαζί του στο κήρυγμα της βασιλείας του Θεού. Τι θα πούμε, λοιπόν, για τον Ιουδαϊσμό, τον Ιουδαϊκό λαό, όταν οι ιερείς των και οι θρησκευτικοί ηγέται των παρέδωσαν τον Ιησού στον Ρωμαίο κυβερνήτη και τον κατηγόρησαν για στασιασμό και τον εθανάτωσαν ως πολιτικόν εγκληματία κρεμώντας τον σ’ ένα ξύλο έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ για να πεθάνη; Τότε εκραύγασαν στον Ρωμαίο κυβερνήτη που ήθελε ν’ απολύση τον Ιησούν: «Δεν έχομεν βασιλέα ειμή Καίσαρα.» (Ιωάν. 19:1-16) Ο Ιουδαϊσμός απέτυχε τότε ενώπιον του Θεού, ή μήπως ο Ιησούς; Το γεγονός ότι ο Θεός ήγειρε τον Ιησούν εκ νεκρών την τρίτη ημέρα και έπειτα τον εξύψωσε στον ουράνιο θρόνο του αποτελεί απάντησιν ότι ο Ιησούς Χριστός δεν είχε αποτύχει ενώπιον του Θεού. Ο Ιουδαϊσμός είχε αποτύχει ενώπιον του Θεού.

21. Πώς ο απόστολος Πέτρος επιβεβαίωσε αυτό το γεγονός την ημέρα της Πεντηκοστής;

²¹ Στην εορτάσιμη, λοιπόν, ημέρα της Πεντηκοστής, αφού ο Ιησούς είχε πεθάνει, είχε αναστηθή και είχε εξυψωθή στον ουρανό, ο απόστολος Πέτρος είπε στους Ιουδαίους: «Άνδρες Ισραηλίται, ακούσατε τους λόγους τούτους· τον Ιησούν τον Ναζωραίον, άνδρα αποδεδειγμένον προς εσάς από του Θεού δια θαυμάτων και τεραστίων και σημείων, τα οποία ο Θεός έκαμε δι’ αυτού εν μέσω υμών, καθώς και σεις εξεύρετε, τούτον λαβόντες παραδεδομένον κατά την ωρισμένην βουλήν και πρόγνωσιν του Θεού, δια χειρών ανόμων σταυρώσαντες εθανατώσατε· τον οποίον ο Θεός ανέστησε, λύσας τας ωδίνας του θανάτου . . . Βεβαίως λοιπόν ας εξεύρη πας ο οίκος του Ισραήλ, ότι ο Θεός Κύριον και Χριστόν έκαμεν αυτόν τούτον τον Ιησούν, τον οποίον σεις εσταυρώσατε.»—Πράξ. 2:22-36.

22. Πώς ο Στέφανος επιβεβαίωσε αυτό το γεγονός, και με ποιο αποτέλεσμα;

²² Έπειτα απ’ αυτό ο Ιουδαϊσμός προέβη στον διωγμό των αποστόλων και άλλων μαθητών του Ιησού Χριστού. Ένας Ιουδαίος προσήλυτος που ωνομάζετο Στέφανος ήταν ο πρώτος που εθανατώθη επειδή ήταν μαθητής του Χριστού. Αλλά πρώτα είπε στο ανώτατο Ιουδαϊκό δικαστήριο στην Ιερουσαλήμ: «Σκληροτράχηλοι και απερίτμητοι την καρδίαν και τα ώτα, σεις πάντοτε αντιφέρεσθε κατά του πνεύματος του αγίου· καθώς οι πατέρες σας, ούτω και σεις. Τίνα των προφητών δεν εδίωξαν οι πατέρες σας; μάλιστα εφόνευσαν εκείνους οίτινες προκατήγγειλαν περί της ελεύσεως του Δικαίου [Ιησού Χριστού], του οποίου σεις εγείνατε τώρα προδόται και φονείς.» Ο Στέφανος, επειδή είπε σ’ αυτούς τους δικαστάς, ότι ο Ιουδαϊσμός είχε αποτύχει ενώπιον του Θεού, ελιθοβολήθη μέχρι θανάτου. (Πράξ. 7:51-60) Μια άλλη Ιουδαϊκή αποτυχία!

23. Πώς ένας μεταστραφείς διώκτης των Χριστιανών επεβεβαίωσε τα γεγονός της αποτυχίας του Ιουδαϊσμού;

²³ Ένας Ιουδαίος παρών στον λιθοβολισμό του Στεφάνου προσθέτει τη μαρτυρία του για το ότι ο Ιουδαϊσμός απέτυχε ενώπιον του Θεού. Ο Ιουδαίος αυτός, ο εκ Ταρσού Σαούλ, αργότερα έγινε Χριστιανός και υπέστη ο ίδιος διωγμό από μέρους των Ιουδαίων. Έγραψε, λοιπόν, στους Χριστιανούς αδελφούς του που εδιώκοντο από τους Ιουδαίους στη Μακεδονία και είπε: «Σεις εγείνετε, αδελφοί, μιμηταί των εκκλησιών του Θεού, αίτινες είναι εν τη Ιουδαία εν Χριστώ Ιησού, επειδή και σεις επάθετε τα αυτά υπό των ιδίων υμών ομοεθνών, καθώς και αυτοί υπό των Ιουδαίων· οίτινες και τον Κύριον Ιησούν εθανάτωσαν, και τους ίδιους αυτών προφήτας, και ημάς εξεδίωξαν, και εις τον Θεόν δεν αρέσκουσι, και εις πάντας τους ανθρώπους είναι εναντίοι· εμποδίζοντες ημάς να λαλήσωμεν προς τα έθνη δια να σωθώσι, δια να αναπληρώσωσι τας αμαρτίας εαυτών πάντοτε· έφθασε δε επ’ αυτούς η οργή μέχρι τέλους.»—1 Θεσ. 2:14-16· Πράξ. 17:1-13.

24, 25. (α) Σε ποιο βαθμό επήλθε έπειτα η οργή του Θεού επάνω στους Ιουδαίους, και σε εκπλήρωσι ποιας προφητείας του Ιησού; (β) Εν όψει όλης αυτής της μαρτυρίας, τι δεν μπορεί κανείς να αρνηθή;

²⁴ Η οργή του Θεού επήλθε στους Ιουδαίους ως το βαθμό του ν’ αφεθή να καταστραφή από τους Ρωμαίους στο έτος 70 μ.Χ. η αγία των πρωτεύουσα Ιερουσαλήμ και ο ένδοξος ναός της όπου ετελείτο η λατρεία. Αυτή ήταν η αγία πόλις στην οποίαν ο Ιησούς ο ίδιος είχε ειπεί: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, η φονεύουσα τους προφήτας, και λιθοβολούσα τους απεσταλμένους προς σε, ποσάκις ηθέλησα να συνάξω τα τέκνα σου, καθ’ ον τρόπον συνάγει η όρνις τα ορνίθια εαυτής υπό τας πτέρυγας, και δεν ηθελήσατε; Ιδού, αφίνεται εις εσάς ο οίκός σας έρημος.» Και σχετικά με τον ναό της ο Ιησούς είπε στους αποστόλους του: «Αληθώς σας λέγω, δεν θέλει αφεθή εδώ λίθος επί λίθον όστις δεν θέλει κατακρημνισθή.»—Ματθαίος 23:37 έως 24:2.

²⁵ Εν όψει όλης αυτής της μαρτυρίας, ακόμη και εκείνης του Ιησού Χριστού του ιδίου, μπορεί κανείς να αρνηθή ότι ο Ιουδαϊσμός απέτυχε ενώπιον του Θεού στον καιρό της μεγαλυτέρας του ευκαιρίας σε όλη την Ιουδαϊκή ιστορία; Όχι!

ΕΝΑ ΠΡΟΦΗΤΙΚΟ ΠΡΟΤΥΠΟ ΓΙΑ ΤΟΝ «ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΟ ΚΟΣΜΟ»

26. Ποιος επανέλαβε τα λάθη του Ιουδαϊσμού, και ποια νουθεσία δεν έλαβε αυτός;

²⁶ Τα ιστορικά γεγονότα δείχνουν ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» επανέλαβε τα ίδια λάθη που έκαμε και ο Ιουδαϊσμός. Ο «Χριστιανικός κόσμος» είναι το σύγχρονο πανομοιότυπο του αρχαίου Ιουδαϊσμού και της Ιερουσαλήμ. Επομένως οι Ιουδαϊκές αποτυχίες απεδείχθησαν προφητικές, προλέγοντας τις αποτυχίες του «Χριστιανικού κόσμου». Γι’ αυτό ακριβώς ο Ιουδαίος Χριστιανός απόστολος Παύλος ανέφερε τις επανειλημμένες αποτυχίες του Ιουδαϊσμού και είπε στους Χριστιανούς αδελφούς του: «Ταύτα δε πάντα εγίνοντο εις εκείνους [τους Ιουδαίους] παραδείγματα, και εγράφησαν προς νουθεσίαν ημών, εις τους οποίους τα τέλη των αιώνων έφθασαν. Ώστε ο νομίζων ότι ίσταται, ας βλέπη μη πέση.» (1 Κορ. 10:11, 12) Ο «Χριστιανικός κόσμος» αρνήθηκε να λάβη τη νουθεσία που ηχεί μεγαλόφωνα από τις σελίδες της Ιουδαϊκής ιστορίας.

27. (α) Με ποιες αμαρτίες που κατονομάζει ο απόστολος απέτυχε ο «Χριστιανικός κόσμος», και ποιου έτσι το όνομα δεν ετίμησε; (β) Πώς ο «Χριστιανικός κόσμος» δεν εμιμήθη τον Ιησούν στο να φέρη το πρώτιστο όνομα;

²⁷ Μεταξύ των πραγμάτων που κατονομάζει ο απόστολος και στα οποία οι Ιουδαίοι προπάτορες απέτυχαν ήσαν η επιθυμία κακών πραγμάτων, η ειδωλολατρία, η πορνεία (ανηθικότης), το ότι επείρασαν τον Θεόν και εγόγγυσαν εναντίον του Θεού και των προφητών του. Απέτυχε ο «Χριστιανικός κόσμος» από αυτές τις ίδιες απόψεις; Εξετάστε το ιστορικό του και έπειτα κρίνατε. Λόγω της αποτυχίας του εξαιτίας ομοίων αμαρτιών δεν αποτελεί τιμή σ’ Εκείνον, του οποίου το όνομα ανέλαβε, στον Χριστό. Ισχυρίζεται ότι ακολουθεί τον Ιησούν, αλλά τα έργα του διαψεύδουν ότι τον μιμείται. Δεν φέρει το όνομα του Θεού όπως το έφερε ο Ιησούς Χριστός. Το ίδιο το όνομα, με το οποίο εκαλείτο ο Υιός του Θεού, δηλαδή, Ιησούς, σημαίνει «Ο Ιεχωβά Είναι Σωτηρία». (Το Αμερικανικό Κολλεγιακό Λεξικό, έκδοσις 1948, σελίς 656) Ο άγγελος του Ιεχωβά είπε στον Ιωσήφ, τον θετόν πατέρα του Ιησού: «Θέλεις καλέσει το όνομα αυτού Ιησούν· διότι αυτός θέλει σώσει τον λαόν αυτού από των αμαρτιών αυτών.» (Ματθ. 1:20, 21) Μ’ αυτό τον τρόπο ο Υιός του Θεού επάνω στη γη έφερε το όνομα του ουρανίου Πατρός του, εφόσον το όνομα Ιησούς εμπερικλείει το όνομα Ιεχωβά. Εν τούτοις, ο «Χριστιανικός κόσμος» αρνήθηκε να φέρη το όνομα Ιεχωβά ή να του δώση την πρώτη του θέσι στη Χριστιανοσύνη.

28. (α) Πώς, καθώς προελέχθη από τον Ιησούν στους Ιουδαίους θρησκευτικούς ηγέτας, ο Ιουδαϊσμός έχασε το προνόμιο να φέρη το όνομα του Θεού; (β) Σε ποιους εξετάθη έπειτα το προνόμιο αυτό;

²⁸ Ο «Χριστιανικός κόσμος» έχασε την ευκαιρία να φέρη το όνομα του Θεού με το να γίνη ο λαός του Ιεχωβά Θεού. Ο Ιησούς Χριστός, για να δείξη ότι ο Ιουδαϊσμός ομοίως έχασε αυτό το προνόμιο, είπε στους Ιουδαίους αρχιερείς και πρεσβυτέρους επιρροής: «Θέλει αφαιρεθή αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού, και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής.» (Ματθ. 21:23-43) Σύμφωνα με τούτο, το άγγελμα της βασιλείας του Θεού μαζί με το προνόμιο του να γίνουν Χριστιανοί επεξετάθη στους μη Ιουδαϊκούς λαούς, στους Εθνικούς, και μάλιστα τριάντα τέσσερα χρόνια προτού η Ιερουσαλήμ, η Ιουδαϊκή πρωτεύουσα, καταστραφή από τους Ρωμαίους. Ο Ιουδαίος Χριστιανός απόστολος Συμεών Πέτρος εχρησιμοποιήθη για να εκτείνη αυτή την εύνοια σ’ αυτούς.

29. Τι είπε ο μαθητής Ιάκωβος σ’ ένα σώμα ερεύνης όσον αφορά την επέκτασι αυτή της ευνοίας του Θεού στους Εθνικούς;

²⁹ Ποια υποχρέωσι επέβαλε τούτο σ’ εκείνους τους Εθνικούς πιστούς; Ο Ιουδαίος Χριστιανός μαθητής Ιάκωβος ετόνισε αυτή την υποχρέωσι όταν είπε σ’ ένα Χριστιανικό θρησκευτικό σώμα ερεύνης στην Ιερουσαλήμ: «Ανδρες αδελφοί, ακούσατέ μου. Ο Συμεών εφανέρωσε τίνι τρόπω καταρχάς ο Θεός επεσκέφθη τα έθνη, ώστε να λάβη εξ αυτών λαόν δια το όνομα αυτού. Και με τούτο συμφωνούσιν οι λόγοι των προφητών καθώς είναι γεγραμμένον, “Μετά ταύτα θέλω επιστρέψει και θέλω ανοικοδομήσει την σκηνήν του Δαβίδ την πεπτωκυίαν· και τα κατηδαφισμένα αυτής θέλω ανοικοδομήσει, και θέλω ανορθώσει αυτήν· δια να εκζητήσωσι τον Ιεχωβά οι λοιποί των ανθρώπων, και πάντα τα έθνη, επί τα οποία καλείται το όνομά μου, λέγει ο Ιεχωβά”.»—Πράξ. 15:13-18, ΜΝΚ.

30. Σύμφωνα με τούτο, κάτω από ποια υποχρέωσι είναι οι Χριστιανοί;

³⁰ Οι αληθινοί Χριστιανοί, επομένως, είναι κάτω από την υποχρέωσι να φέρουν το όνομα του Θεού ή να καλούνται με το όνομα του Θεού, δηλαδή, να καλούνται ο λαός του Ιεχωβά, ο λαός του Θεού. Τι θα πούμε, λοιπόν, για τον «Χριστιανικό κόσμο»;

31, 32. (α) Ποια υπήρξε η διαγωγή του «Χριστιανικού κόσμου» εν σχέσει με το όνομα του Θεού; (β) Πώς η περίπτωσις της Αναθεωρημένης Στερεότυπης Μεταφράσεως του 1952 το διευκρινίζει αυτό;

³¹ Ο «Χριστιανικός κόσμος» απέφυγε αυτό το όνομα. Ενήργησε αντίθετα προς την προσευχή που ο Ιησούς εδίδαξε τους μαθητάς του να προσεύχωνται στον Θεό: «Πάτερ ημών ο εν τοις ουρανοίς, αγιασθήτω το όνομά σου· ελθέτω η βασιλεία σου· γενηθήτω το θέλημά σου, ως εν ουρανώ, και επί της γης.» (Ματθ. 6:9, 10) Ο «Χριστιανικός κόσμος» δεν αγίασε το όνομα του ουρανίου Πατρός, Ιεχωβά. Σε πολύ πρόσφατα χρόνια η προσπάθειά του υπήρξε να εξαλείψη το ιερό αυτό όνομα από τις Αγγλικές μεταφράσεις της Βίβλου τελείως.

³² Λάβετε την περίπτωσι της Αναθεωρημένης Στερεότυπης Μεταφράσεως της Βίβλου. Η έκδοσίς της του 1952 λέγει στον πρόλογο όσον αφορά την αφαίρεσι του ονόματος Ιεχωβά ή Γιαχβέ:

Η παρούσα αναθεώρησις επιστρέφει στη μέθοδο της Μεταφράσεως Βασιλέως Ιακώβου, η οποία ακολουθεί το προηγούμενον των αρχαίων Ελλήνων και Λατίνων μεταφραστών και την από πολύν καιρό εδραιωμένη συνήθεια της αναγνώσεως των Εβραϊκών Γραφών στη συναγωγή. . . . η χρήσις οποιουδήποτε κυρίου ονόματος για τον ένα και μόνο Θεό, ως να υπήρχαν και άλλοι θεοί, από τους οποίους έπρεπε να διακρίνεται, διεκόπη στον Ιουδαϊσμό πριν από τη Χριστιανική εποχή και είναι εντελώς ακατάλληλη για την παγκόσμια πίστι της Χριστιανικής Εκκλησίας.—Σελίδες vi, vii.

33, 34. Πώς η αρχική Βίβλος και η περίπτωσις του Ιησού του ιδίου προεξοφλούν μια τέτοια στάσι εναντίον του να προφέρωμε το όνομα του Θεού;

³³ Και όμως οι πρωτότυπες Εβραϊκές Γραφές εχρησιμοποίησαν το θείον όνομα 6.823 ή και περισσότερες φορές για τον σκοπό ακριβώς να διακριθή ο Ιεχωβά Θεός από όλους τους ψευδείς θεούς του κόσμου τούτου. Επίσης, αυτό τούτο το όνομα Ιησούς εμπερικλείει μέσα του το θείον όνομα· και δεν υπάρχει απόδειξις ότι ο Ιησούς ο ίδιος ακολουθούσε την αντιγραφική Ιουδαϊκή συνήθεια της εποχής εκείνης και ηρνείτο να αναφέρη το όνομα του ουρανίου Πατρός του. Αν ο Ιουδαίος αρχιερεύς στον ναό μπορούσε νομίμως να προφέρη το θείον όνομα Ιεχωβά, τότε ασφαλώς και ο Ιησούς Χριστός, ο οποίος είναι ο μεγαλύτερος Αρχιερεύς του Θεού, μπορούσε επίσης νομίμως να προφέρη αυτό το άγιον όνομα δημοσία.

³⁴ Επίσης, το τελευταίο βιβλίο των Χριστιανικών Γραφών χρησιμοποιεί την Εβραϊκή έκφρασι Αλληλούια!, η οποία σημαίνει «Αινείτε τον Ιεχωβά».—Το Αμερικανικό Κολλεγιακό Λεξικό. Βλέπε Αποκάλυψις 19:1, 3, 4, 6.

35. Πώς ο «Χριστιανικός κόσμος» αντέγραψε τους παγανιστάς και έτσι κακοπαρέστησε την προσωπικότητα του Θεού στους ειδωλολάτρας;

³⁵ Ο «Χριστιανικός κόσμος» αντέγραψε τα ειδωλολατρικά, παγανιστικά έθνη της Ασίας διδάσκοντας ότι ο Θεός είναι μια τριάς, τρεις Θεοί σ’ ένα Πρόσωπο. Αλλά ποιος μπορεί να εξηγήση τη λεγόμενη Τριάδα και να την εναρμονίση με το βιβλίο της Χριστιανοσύνης, τη Γραφή; Για τούτο, όταν οι άνθρωποι, που δεν μπορούν να εννοήσουν την Τριάδα, ζητούν μια εξήγησι, οι κληρικοί τρέπονται εις φυγήν ακολουθώντας οδόν διαφυγής με το να λέγουν ότι η Τριάς είναι μυστήριον. Μ’ αυτό τον τρόπο αφήνουν τους ανθρώπους σε μεγάλη σύγχυσι και σε αδυναμία να εννοήσουν τη Γραφή και το άγγελμά της, και σε αδυναμία να επικαλεσθούν το θείον όνομα Ιεχωβά για σωτηρία μέσω του Ιησού Χριστού. (Ιωήλ 2:28-32· Πράξ. 2:16-21) Μ’ αυτό τον τρόπο, επίσης, έχουν κακοπαραστήσει τον Θεό στους ειδωλολάτρας ή παγανιστάς, που βλέπουν σ’ αυτόν τον τριαδικό Θεό μια ομοιότητα προς τους δικούς των ψευδείς θεούς.

36. Σε ποια διαθήκη με τον Θεό ισχυρίζεται ότι είναι ο «Χριστιανικός κόσμος», αλλά πώς απέτυχε ενώπιον του Θεού ως προς το να την επαληθεύση;

³⁶ Οι αρχαίοι Ιουδαίοι ήσαν σε διαθήκη με τον Θεό μέσω του νόμου που εδόθη σ’ αυτούς δια του προφήτου Μωυσέως. Αλλ’ ο «Χριστιανικός κόσμος» ισχυρίζεται ότι είναι στη νέα διαθήκη, της οποίας μεσίτης είναι ο Ιησούς Χριστός. «Διότι είναι είς Θεός, είς και μεσίτης Θεού και ανθρώπων, άνθρωπος Χριστός Ιησούς, όστις έδωκεν εαυτόν αντίλυτρον υπέρ πάντων.» (1 Τιμ. 2:5, 6) Και ως προς τη γνώσι και την κατανόησι αυτού του μόνου αληθινού Θεού, η Χριστιανική νέα διαθήκη λέγει: «Ιδού, έρχονται ημέραι, λέγει ο Ιεχωβά, και θέλω κάμει . . . διαθήκην νέαν . . . Και δεν θέλουσι διδάσκει πλέον έκαστος τον πλησίον αυτού, και έκαστος τον αδελφόν αυτού, λέγων, Γνωρίσατε τον Ιεχωβά· διότι πάντες ούτοι θέλουσι με γνωρίζει, από μικρού αυτών έως μεγάλου αυτών, λέγει ο Ιεχωβά.» (Ιερεμ. 31:31-34, ΑΣ· Λουκ. 22:19, 20) Απέτυχε ο «Χριστιανικός κόσμος» ενώπιον του Θεού στο να κάμη να επαληθεύση αυτή η προφητεία για τη νέα διαθήκη; Η έλλειψις γνώσεως που υπάρχει στον «Χριστιανικό κόσμο» σήμερα δικαιολογεί τον Θεό να είναι δυσαρεστημένος.

Η ΕΧΘΡΑ ΤΟΥ ΠΡΟΣ ΤΟΝ ΘΕΟ

37. Εξαιτίας ποιας προφητείας πρέπει να εξετασθή ο «Χριστιανικός κόσμος» σ’ αυτές τις «έσχατες ημέρες» ως προς το αν είναι φίλος του Θεού ή όχι;

³⁷ Θα ταράξη πολλά θρησκευτικά άτομα το να αμφισβητήσωμε ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» είναι φίλος του Θεού. Φυσικά είναι! θα ειπούν. Αλλ’ ας θυμηθούμε τα προειδοποιητικά λόγια ενός Χριστιανού προφήτου, του αποστόλου Παύλου: «Εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν ελθεί καιροί κακοί· διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, . . . φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι, έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής.» (2 Τιμ. 3:1-5) Συνεπώς, ο «Χριστιανικός κόσμος», μολονότι φιλήδονος, φιλάργυρος, θα ήταν δυνατόν να έχη μεν εξωτερική μορφή ευσεβείας και όμως να αρνήται τη δύναμι της ευσεβείας εσωτερικά και με την πορεία της ενεργείας του.

38. Σε αρμονία με το 1 Θεσσαλονικείς 1:9, 10, πώς θα εφανερώνετο ευσέβεια στους αληθινούς Χριστιανούς, και επειδή θα επερίμεναν ποιόν;

³⁸ Σε άτομα που είχαν απομακρυνθή από τον Ελληνικό Παγανισμό και είχαν προσέλθει στην αληθινή Χριστιανοσύνη ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Επεστρέψατε προς τον Θεόν από των ειδώλων, δια να δουλεύητε Θεόν ζώντα και αληθινόν, και να προσμένητε τον Υιόν αυτού εκ των ουρανών, τον οποίον ανέστησεν εκ νεκρών, τον Ιησούν, όστις ελευθερόνει ημάς από της μελλούσης οργής.» (1 Θεσ. 1:9, 10) Με το να περιμένουν την επάνοδο του Υιού του Θεού, τον καιρό που θα ήρχετο στη βασιλεία του, οι αληθινοί μαθηταί του θα μπορούσαν να δείξουν πραγματική ευσέβεια. Η δύναμις αυτής της ευσεβείας θα εφανερώνετο με την αλλαγή της ζωής των, ώστε να είναι διαφορετικοί από αυτόν τον ειδωλολατρικό, φιλήδονο, ιδιοτελή, γεμάτον μίσος παλαιό κόσμο, ο οποίος υπόκειται στην οργή του δικαίου Θεού. Έτσι οι αληθινοί Χριστιανοί θα ήσαν σε κατάλληλη κατάστασι για να δεχθούν τον Υιόν του Θεού και για να τους δεχθή ο Υιός του Θεού ως Νύμφην του.

39. Επειδή τον επερίμενε, ο «Χριστιανικός κόσμος» έπρεπε να τηρηθή σε μια κατάστασι όμοια με τίνος;

³⁹ Η εκκλησία των αληθινών ευσεβών Χριστιανών παρομοιάζεται στη Γραφή με μια παρθένο που είναι μνηστευμένη ή ‘ηρραβωνισμένη’ για να νυμφευθή τον Ιησού Χριστό κατά την έλευσί του στη βασιλεία του. Ο απόστολος Παύλος είπε στην εκκλησία, στην οποίαν είχε φέρει τη γνώσι για τον Ιησού Χριστό: «Σας ηρραβώνισα με ένα άνδρα, δια να σας παραστήσω παρθένον αγνήν εις τον Χριστόν.» (2 Κορ. 11:2) Ομοίως, το τελευταίο βιβλίο της Γραφής ονομάζει ολόκληρη τη Χριστιανική εκκλησία «νύμφην, του Αρνίου την γυναίκα». (Αποκάλ. 21:2, 9, 10) Έπρεπε, επομένως, να τηρήται παρθένος, ανύμφευτη με οποιονδήποτε άλλον, ‘αμόλυντος από του κόσμου’, σε μια ‘θρησκείαν καθαράν και αμίαντον ενώπιον του Θεού και Πατρός’. (Ιακ. 1:27) Εκράτησε ο «Χριστιανικός κόσμος» τέτοια θρησκευτική παρθενία απέναντι του Χριστού;

40, 41. (α) Τίνος το πνεύμα ανέλαβε ο «Χριστιανικός κόσμος», και επομένως ποια είναι τα έργα στα οποία ενεπλάκη; (β) Πώς ο «Χριστιανικός κόσμος» κατέστη ακατάλληλος για να τον νυμφευθή ο Χριστός κατά την έλευσί του στη βασιλεία του;

⁴⁰ Η θρησκευτική ιστορία λέγει Όχι! Από τον καιρό του Αυτοκράτορος Κωνσταντίνου και έπειτα ο «Χριστιανισμός» εμιμήθη τον κόσμο και ακολούθησε κοσμικές κατευθύνσεις. Ανέλαβε το πνεύμα του κόσμου τούτου και ενεπλάκη στα «έργα της σαρκός». Αυτά, λέγει ο απόστολος Παύλος, είναι «μοιχεία, πορνεία, ακαθαρσία, ασέλγεια, ειδωλολατρεία, φαρμακεία, έχθραι, έριδες, ζηλοτυπίαι, θυμοί, μάχαι, διχοστασίαι, αιρέσεις, φθόνοι, φόνοι, μέθαι, κώμοι, και τα όμοια τούτων· περί των οποίων σας προλέγω . . . ότι οι τα τοιαύτα πράττοντες βασιλείαν Θεού δεν θέλουσι κληρονομήσει.»—Γαλ. 5:19-21.

⁴¹ Ο «Χριστιανικός κόσμος» υπερχειλίζει από τέτοια «έργα της σαρκός». Επειδή πράττει τέτοια έργα δεν θα μπορούσε να κληρονομήση τη βασιλεία του Θεού ως η παρθένος νύμφη του Υιού του Θεού. Έκαμε τον εαυτό του συστατικό μέρος του κόσμου τούτου. Κατέστησε τον εαυτό του «φίλον του κόσμου» και είναι νυμφευμένος μ’ αυτόν, η δε επάνοδος του Χριστού στη βασιλεία του, δεν σημαίνει σχεδόν τίποτε για τον «Χριστιανικόν κόσμον». Ο «Χριστιανικός κόσμος» έκαμε και έχρισε βασιλείς. Ήνωσε Εκκλησία και Κράτος. Έτσι με μια πνευματική έννοια κατέστη μοιχός, επειδή είναι νυμφευμένος με αυτόν τον κόσμο και όμως ισχυρίζεται ότι είναι μνηστευμένος με τον Χριστό και ότι είναι η πνευματική του Νύμφη. Τα λόγια του μαθητού Ιακώβου τον στιγματίζουν ως μοιχόν, διότι ο Ιάκωβος λέγει: «Μοιχοί και μοιχαλίδες, δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.» (Ιακ. 4:4) Ο Ιησούς Χριστός ποτέ δεν θα δεχθή και κατέχη μια μοιχαλίδα, έναν ‘εχθρόν του Θεού’, ως Νύμφην του. Ποτέ δεν θα νυμφευθή τον «Χριστιανικό κόσμο».

ΚΑΜΜΙΑ ΔΥΝΑΜΙΣ ΓΙΑ ΕΙΡΗΝΗ ΚΑΙ ΕΝΟΤΗΤΑ

42, 43. (α) Ποια ερώτησις του Ιακώβου προς τους Χριστιανούς, τίθεται κατάλληλα για τον «Χριστιανικό κόσμο»; (β) Για ποια κατάστασι μεταξύ των μαθητών του προσηυχήθη ο Ιησούς, και πώς ο «Χριστιανικός κόσμος» απέτυχε ενώπιον του Θεού σχετικά με τούτο;

⁴² Ο μαθητής Ιάκωβος ερώτησε τις πνευματικές μοιχαλίδες γιατί υπήρχαν μάχες, πόλεμοι, φόνοι και φθόνοι μεταξύ τους. (Ιακ. 4:1-3) Η ίδια ερώτησις τίθεται κατάλληλα για τον «Χριστιανικό κόσμο». Σε όλη την ιστορία του από τον καιρό του Κωνσταντίνου δεν ήταν δύναμις για ειρήνη και ενότητα. Κάτι εξέχον που αναμένει ο Νυμφίος στην πνευματική του Νύμφη, την αληθινή Χριστιανική εκκλησία, είναι ενότης.

⁴³ Στην τελευταία του προσευχή μαζί με τους πιστούς αποστόλους του ο Ιησούς προσηυχήθη για τέτοια ενότητα στην εκκλησία ως τον καιρό που θα την νυμφευθή. Προσηυχήθη στον Θεό «να ήναι πάντες έν· καθώς συ, Πάτερ, είσαι εν εμοί και εγώ εν σοι, να ήναι και αυτοί εν ημίν έν· δια να πιστεύση ο κόσμος ότι συ με απέστειλας. Και . . . δια να ήναι έν, καθώς ημείς είμεθα έν. Εγώ εν αυτοίς, και συ εν εμοί· δια να ήναι τετελειωμένοι εις έν.» (Ιωάν. 17:20-23) Εν τούτοις, επί αιώνες ο «Χριστιανικός κόσμος» υπήρξε διηρημένος σε θρησκευτικά δόγματα. Ειδικά τώρα εν όψει της απειλής του ασεβούς διεθνούς κομμουνισμού υπάρχει κραυγή για θρησκευτική ενότητα, για ένα ενωμένο μέτωπο· αλλά δεν υπάρχει τέτοια ενότης σαν εκείνη για την οποία προσηυχήθη ο Ιησούς Χριστός. Ο «Χριστιανικός κόσμος», στη μακροχρόνια διαχωρισμένη του κατάστασι, δεν μπορούσε ποτέ να είναι η Νύμφη του Χριστού, η αληθινή Χριστιανική εκκλησία. Η προσευχή του Χριστού για ενότητα δεν επραγματοποιήθη στον «Χριστιανικό κόσμο». Σχετικά με τούτο, αυτός απέτυχε ενώπιον του Θεού.

44. Παρά το άσμα του καιρού των Χριστουγέννων του, πώς απεδείχθη ο «Χριστιανικός κόσμος» ότι δεν είναι δύναμις για διεθνή ειρήνη;

⁴⁴ Εξ άλλου, αφού ο ίδιος ο «Χριστιανισμός» είναι διαχωρισμένος, πώς θα μπορούσε να αναμένεται ότι θα ήνωνε τον κόσμο για ειρήνη; Στον καιρό των Χριστουγέννων του ψάλλει τα αγγελικά λόγια: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκίας.» Αλλ’ αυτός ουδέποτε απεδείχθη ότι είναι μεταξύ εκείνων των ανθρώπων στους οποίους ευδοκεί ο Θεός. Οι σελίδες της ιστορίας του είναι βαμμένες από το αίμα των πολέμων του, πολιτικών πολέμων, θρησκευτικών πολέμων, σταυροφοριών! Ποτέ δεν εμπόδισε τέτοια αιματοχυσία. Οι κληρικοί του παρετάχθησαν και στα δύο μέρη των θρησκευτικών και πολιτικών πολέμων και προσηυχήθησαν στον ίδιο τριαδικό Θεό για νίκη κατά των ομοθρήσκων των του ιδίου δόγματος από το άλλο μέρος.

45. (α) Ποιοι άρχοντες με θρησκευτικές σχέσεις ήσαν αρχηγοί στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο; (β) Σε ποιους τίθεται το δάκτυλο της μομφής για τον πόλεμο εκείνο, σύμφωνα με τη δημοσιευμένη δήλωσι του Ραββίνου Σ. Σ. Ουάις;

⁴⁵ Πού άρχισαν οι δύο παγκόσμιοι πόλεμοι του αιώνος αυτού; Ακριβώς στον «Χριστιανικό κόσμο», μεταξύ των λεγομένων Χριστιανικών εθνών. Στον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ο Ρωμαιοκαθολικός Αυτοκράτωρ της Αυστροουγγαρίας Φραγκίσκος Ιωσήφ, συνεμάχησε μαζί με τον Κάιζερ Γουλιέλμο 2 της Γερμανίας εναντίον του Ρώσου Τσάρου Νικολάου Β΄, πάτρωνος της Ρωσικής Ορθοδόξου Εκκλησίας, και του Βρεττανού Βασιλέως Γεωργίου Ε΄, θρησκευτικής κεφαλής της Εκκλησίας της Αγγλίας. Γιατί ο «Χριστιανικός κόσμος» εξεπέλυσε τέτοια συμφορά σ’ ολόκληρο τον κόσμο; Σε ποιο στοιχείο του «Χριστιανικού κόσμου» κατευθύνει το βλέμμα μας ο δάκτυλος της μομφής; Για ν’ απαντήσωμε, παραθέτομε από την εφημερίδα Αμέρικαν της Νέας Υόρκης, φύλλον της Δευτέρας, 12 Οκτωβρίου 1914, σελίς 4, κάτω από τον τίτλο «Η ΜΟΜΦΗ ΓΙΑ ΤΟΝ ΠΟΛΕΜΟ ΤΙΘΕΤΑΙ ΣΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΡΑΒΒΙΝΟ ΟΥΑΪΣ.» Ο ραββίνος αυτός ήταν ο ιδρυτής της Ελευθέρας Συναγωγής, του Ιουδαϊκού Ινστιτούτου θρησκείας και άλλων σπουδαίων Αμερικανικών Ιουδαϊκών ινστιτούτων, και πέθανε στο 1949. Παραθέτομε:

«Αποτυχία των εκκλησιών και συναγωγών να διατηρήσουν την ηγεσία επάνω στους ανθρώπους ήταν η αιτία του παρόντος πολέμου», είπε ο Ραββίνος Στέφανος Σ. Ουάις στην ελευθέρα συναγωγή στο Κάρνετζι Χωλ χθες.

Ο Ραββίνος Ουάις εχαρακτήρισε τη σημερινή στάσι των εκκλησιών ως «ασθενή, διστακτική, αμφιταλαντευόμενη και δειλή.» Είπε ότι το κράτος έχει νικήσει την εκκλησία και ότι η τελευταία έχει γίνει ακόλουθος μάλλον παρά οδηγός της δημοσίας γνώμης.

«Ενεθρόνισαν ένα διάβολον πολέμου», είπε, «στη θέσι του Θεού. Οι εκκλησίες δεν παίρνουν στα σοβαρά τον εαυτό τους. Είναι ευχαριστημένες ν’ αποτελούν ένα απλό στοιχείον στην κοινωνική οργάνωσι και να υπερασπίζουν τις χώρες των και τους κυβερνήτας των—δικαίους ή αδίκους. Η εκκλησία έχει φιμωθή και στραγγαλισθή σε υποταγή. Είναι σαν ένα άλαλον κύνα, γέρικον και χωρίς δόντια που δεν μπορεί πια να δαγκάση.

ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΜΕΝΟΣ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΣΟΣΙΑΛΙΣΤΑΣ

»Πολλοί από μας περίμεναν η Σοσιαλιστική δύναμις ν’ αποτρέψη έναν πόλεμο σαν αυτόν, και απογοητεύθηκαν πικρά από τους Σοσιαλιστάς της Ευρώπης, όταν απέτυχαν να το κάμουν αυτό. Αλλά ποτέ δεν απεβλέπαμε στις εκκλησίες, στα τεμένη και στις συναγωγές για να εμποδίσουν τον πόλεμο. Κανείς από μας δεν περίμενε ένα τέτοιο πράγμα απ’ αυτές, και γνωρίζομε τι θα συνέβαινε σε οποιονδήποτε ηγέτην της Εκκλησίας της Αγγλίας αν τολμούσε να υψώση τη φωνή του εναντίον της συμμετοχής της χώρας του στην παρούσα σύρραξι.

»Ο Φραγκίσκος Ιωσήφ επαναλαμβάνει τον κενό τύπο του να νίβη τα πόδια μιας δωδεκάδος προσκυνητών κάθε Πάσχα και η εκκλησία είναι ικανοποιημένη μ’ αυτόν. Ο Τσάρος είναι η κεφαλή της εκκλησίας του την Κυριακή και η κεφαλή του στρατού του στη διάρκεια της εβδομάδος.

»Και όταν τα έθνη προετοιμάζοντο για τον πόλεμο αυτόν ποτέ δεν συνεβουλεύθησαν τις εκκλησίες επειδή εγνώριζαν ότι, όπως ακριβώς εβασίζοντο στα σώματα νοσοκομειακής περιθάλψεως και στους επιμελητάς των, μπορούσαν να βασίζωνται και στις εκκλησίες για την υποστήριξί των.

ΑΝΑΓΚΗ ΙΕΡΑΠΟΣΤΟΛΩΝ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ

»Θα ήταν καλύτερα οι ιεραπόστολοι να διδάξουν τη Χριστιανοσύνη στη χώρα μας πρώτα.»

Ο ραββίνος συνέχισε: «Οι ψυχές μας πληγώνονται όταν διαβάζωμε για την καταστροφή των καθεδρικών ναών στο Ρέιμς και αλλού, όμως οι καθεδρικοί αυτοί ναοί έχουν καταστραφή πριν από πολύν καιρό και μόνο τα εξωτερικά των τείχη έπεσαν τώρα.

»Θεοί πολέμου, θεοί του χρήματος και θεοί δυνάμεως κατέστρεψαν αυτά τα οικοδομήματα από αιώνα σε αιώνα.»

46, 47. (α) Πού μπορεί ομοίως να τεθή η μομφή για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο όπως δείχνει η παράλειψις του πάπα να αφορίση; (β) Πώς όλες οι εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου» τότε συνεμερίσθησαν την ενοχή αίματος;

⁴⁶ Αν αυτό μπορούσε να λεχθή όσον αφορά τη μομφή για τον Πρώτο Παγκόσμιο Πόλεμο, αυτό μπορεί, επίσης, να λεχθή όσον αφορά τη μομφή για τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Προτού ο Εθνικοσοσιαλιστής δικτάτωρ εισβάλη στην Πολωνία την 1η Σεπτεμβρίου 1939, για να προωθήση αυτόν τον πόλεμο, έγινε ικεσία από αντιπροσώπους σαράντα οκτώ Πολωνικών, Ιουδαϊκών, Σλοβακικών και Λιθουανικών εταιριών που συνήλθαν στο Σικάγο του Ιλλινόις, για να αφορίση ο ποντίφιξ της πόλεως του Βατικανού τον Αδόλφο Χίτλερ, αλλά ο Πάπας Πίος XII αρνήθηκε να αφορίση αυτόν τον πολεμοχαρή «υιόν της εκκλησίας».—Μπούφφαλο, Ν. Υ., Ήβνινγκ Εξπρές της 29ης Αυγούστου 1939· Δη Κάθολικ Τέλεγκραφ-Ρέτζιστερ, του Σινσιννάτι, Οχάιο, Τμήμα 2, της 1ης Σεπτεμβρίου 1939.

⁴⁷ Όλες οι εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου» εθνικιστικά υπεστήριξαν τις σχετικές πολιτικές κυβερνήσεις σ’ αυτή τη δεύτερη παγκόσμια σύρραξι ώσπου, στο 1945, το ισχυρότερο έθνος του «Χριστιανικού κόσμου» έρριξε δύο ατομικές βόμβες επάνω σ’ ένα ειδωλολατρικό έθνος για να επιταχύνη το τέλος του φρικαλέου πολέμου. Βέβαια οι εκκλησίες συνεμερίσθησαν με τα πολιτικά έθνη την ενοχή αίματος ενώπιον του Θεού. Η ενοχή των για αίμα δείχνει το γεγονός ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» απέτυχε οικτρά ενώπιον του Θεού.

48. Τι απειλεί τώρα τον κόσμο, και πώς ο «Χριστιανικός κόσμος» δείχνει την αποτυχία του απέναντι του Θεού;

⁴⁸ Τώρα ο κόσμος είναι σε κίνδυνο ενός τρίτου πολέμου, και μάλιστα με πυρηνικά όπλα που μόνο τα έθνη του «Χριστιανικού κόσμου» κατέχουν έως τώρα. Πάλι οι εκκλησίες του «Χριστιανικού κόσμου» δείχνουν ότι είναι όπως ακριβώς τις περιέγραψε ο Ραββίνος Ουάϊς το 1914 στη διάρκεια του Πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου. Δεν πρέπει αυτό να είναι απογοητευτικό για τον Θεό; Τι προσφέρει τώρα ο «Χριστιανικός κόσμος» ως φραγμό της θερμοπυρηνικής καταστροφής; Μήπως τη βασιλεία του Θεού, την οποίαν εκήρυττε ο Αρχηγός της Χριστιανοσύνης; Όχι, αλλά ένα ανεπαρκές ανθρωποποίητο υποκατάστατον της βασιλείας του Θεού—τα Ηνωμένα Έθνη. Αυτά είναι ένας διάδοχος της Κοινωνίας των Εθνών, η οποία ιδρύθη το 1920 για να εμποδίση τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο. Το Ομοσπονδιακό Συμβούλιο των Εκκλησιών του Χριστού στην Αμερική ωνόμασε αυτή την Κοινωνία των Εθνών «πολιτική έκφρασι της Βασιλείας του Θεού επάνω στη γη». Σύμφωνα μ’ αυτό, όταν η Κοινωνία των Εθνών απέτυχε να εμποδίση τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο, η Βασιλεία του Θεού επάνω στη γη είχε αποτύχει. Αλλά όχι! Το πραγματικό γεγονός είναι ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» είχε αποτύχει ενώπιον του Θεού, τον οποίον ισχυρίζετο ότι ελάτρευε και υπηρετούσε.

ΠΟΙΟΣ ΦΕΡΕΙ ΤΟΥΣ ΚΑΡΠΟΥΣ ΤΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΑΣ;

49, 50. (α) Γιατί ήταν ο κατάλληλος καιρός από το 1914 και έπειτα για να παραγάγη ο «Χριστιανικός κόσμος» τους καρπούς της βασιλείας του Θεού; (β) Γιατί ο Θεός εζήτησε εις μάτην καρπόν της Βασιλείας στον «Χριστιανικό κόσμο»;

⁴⁹ Από το 1914 και έπειτα ήταν ο κατάλληλος καιρός για να παραγάγη ο «Χριστιανικός κόσμος» τους καρπούς της βασιλείας του Θεού. Σ’ αυτό το έτος άρχισε ο Πρώτος Παγκόσμιος Πόλεμος, και ακολουθήθηκε από πείνες, επιδημίες, σεισμούς, θρησκευτική εναντίωσι, αυξανόμενη ανομία και διεθνή στενοχωρία και αμηχανία. Αυτό προελέχθη από τον Ιησού Χριστό στην προφητεία του για το τέλος αυτού του κοσμικού συστήματος πραγμάτων. (Ματθαίος, κεφάλαιο 24· Μάρκος, κεφάλαιο 13· Λουκάς κεφάλαιο 21) Ανάμεσα σε τέτοιες παγκόσμιες εξελίξεις, τι έπρεπε να κάνουν οι αληθινοί ακόλουθοι ή μαθηταί του Ιησού; Στο κατά Μάρκον 13:10 ο Ιησούς Χριστός ετόνισε ποιο έπρεπε να είναι το έργον των και η δράσις των, λέγοντας: «Και πρέπει πρώτον να κηρυχθή το ευαγγέλιον εις πάντα τα έθνη.» Σύμφωνα με τον Ματθαίο 24:14 είπε: «Θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.»

⁵⁰ Το παγκόσμιο κήρυγμα του ευαγγελίου ή αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού θα ήταν η παραγωγή των καρπών της Βασιλείας. Τώρα, δείχνει μήπως η ιστορία ότι ο «Χριστιανικός κόσμος» παρήγαγε τον καρπόν αυτόν της Βασιλείας από το 1914; Εκήρυξαν οι εκκλησίες του τη βασιλεία του Θεού ως τη μόνη ελπίδα για όλο το ανθρώπινο γένος; Προέτρεψαν όλους τους ανθρώπους να ζητήσουν πρώτα τη βασιλεία του Θεού και τη δικαιοσύνη Του; Όχι· αλλά η σύγχρονη ιστορία λέγει πώς οι εκκλησίες και οι πολιτικοί στα στασίδια των εκήρυτταν την Κοινωνία των Εθνών πρώτα και τα Ηνωμένα Έθνη τώρα. Επομένως εις μάτην εζήτησε ο Θεός καρπόν της Βασιλείας στον «Χριστιανικό κόσμο».

51, 52. (α) Παρά την αποτυχία του «Χριστιανικού κόσμου», γιατί ελήφθη πρόνοια για την εκπλήρωσι του κατά Ματθαίον 24:14 σε αρμονία με το Ματθαίος 21:43; (β) Ποιοι απεδείχθησαν ότι είναι το έθνος που παράγει τους καρπούς της Βασιλείας;

⁵¹ Μολονότι ο «Χριστιανικός κόσμος» απέτυχε έτσι ενώπιον του Θεού, ο καρπός της Βασιλείας παράγεται σήμερα αφθόνως. Όχι από τον «Χριστιανικό κόσμο», φυσικά! Αλλά η προφητεία του Ιησού Χριστού στο κατά Ματθαίον 24:14 δεν μπορούσε να αποτύχη στην εκπλήρωσί της. Δεν απέτυχε! Η αρχή ή κανών ενεργείας που εκτίθεται από τον Ιησού στο κατά Ματθαίον 21:43 ακολουθήθηκε, και οι ευκαιρίες της Βασιλείας εδόθησαν στο «έθνος» ή τον λαόν που παράγει τους καρπούς της Βασιλείας. Σε ποιους συνέβη αυτό; Σ’ ένα λαό που έγινε έθνος υπό την βασιλεία του Θεού· σ’ ένα έθνος που δεν απέφυγε να καλήται με το όνομα του Θεού, ναι, ένα έθνος που διακηρύττει το όνομά του και το επικαλείται για σωτηρία μέσω του Ιησού Χριστού.

⁵² Εκατοντάδες εκατομμυρίων άτομα σε όλη τη γη έχουν ακούσει αυτό το έθνος να κηρύττη τα αγαθά νέα της βασιλείας του Θεού δημοσία και από σπίτι σε σπίτι και έχουν λάβει δισεκατομμύρια Βιβλικών εντύπων από τα χέρια του. Αυτό το έθνος που παράγει τους καρπούς της Βασιλείας αποτελείται από μάρτυρας του Ιεχωβά. Οι Χριστιανοί αυτοί δεν απέτυχαν ενώπιον του Θεού. Αναφέρεται τώρα ότι κηρύττουν σε πάνω από 150 γλώσσες και διανέμουν Βιβλικά έντυπα σε 185 χώρες. Εβοήθησε μήπως ο «Χριστιανικός κόσμος» τους μάρτυρας του Ιεχωβά σ’ αυτή την εκπλήρωσι του κατά Ματθαίον 24:14; Όχι· αλλά, προς αισχύνην του, ο «Χριστιανικός κόσμος» τους κατεδίωξε και προσεπάθησε να τους καταστρέψη, όπως ακριβώς ο αρχαίος Ιουδαϊσμός έπραξε στους προφήτας του Ιεχωβά. (Ματθ. 24:9· 5:10-12) Ο «Χριστιανικός κόσμος» απέτυχε ενώπιον του Θεού!

53. Τι είναι, λοιπόν, βέβαιο για τον «Χριστιανικό κόσμο», και πότε, και πού;

⁵³ Συνεπώς, το τέλος του «Χριστιανικού κόσμου» είναι βέβαιο. Το τέλος που επήλθε στον αρχαίο Ιουδαϊσμό και στην Ιερουσαλήμ επειδή απέτυχαν ενώπιον του Ιεχωβά Θεού πρέπει να επέλθη και στον «Χριστιανικό κόσμο». (Ματθ. 21:33-45) Όταν τελειώση η διακήρυξις της Βασιλείας από τους μάρτυρας του Ιεχωβά, ο «Χριστιανικός κόσμος», που δεν ήθελε να λάβη μέρος σ’ αυτή τη μαρτυρία της Βασιλείας, θα τελειώση επίσης, μαζί με ολόκληρο το κοσμικό σύστημα πραγμάτων. Εβοήθησε τους ανθρώπους να παραταχθούν με τα έθνη του κόσμου τούτου εναντίον της βασιλείας του Θεού. Αυτός ο ίδιος βαδίζει με τα έθνη στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος». Από δαιμονικές δυνάμεις συνάγεται με τα έθνη στο πεδίον της μάχης του Αρμαγεδδώνος, για την καταστροφή των από τους από Θεού τεταγμένους ουρανίους εκτελεστάς, δηλαδή, τον Χριστόν τον Βασιλέα και τους αγίους αγγέλους υπό τας διαταγάς του. (Αποκάλ. 16:13-16· 19:11-21) Είτε έλθη ένας πυρηνικός παγκόσμιος πόλεμος είτε όχι, ο «Χριστιανικός κόσμος» θ’ αποτύχη να προστατεύση τα έθνη του κόσμου τούτου από τον παγκόσμιο πόλεμο του Αρμαγεδδώνος και από καταστροφή σ’ αυτόν.

ΤΟΤΕ ΤΙ ΘΑ ΓΙΝΗ;

54. Μετά το τέλος του «Χριστιανικού κόσμου», τι θα γίνη στη Χριστιανοσύνη, και γιατί;

⁵⁴ Μετά το τέλος του «Χριστιανικού κόσμου» τι θα γίνη; Δεν θα υπάρξη μια γη κατακλυζόμενη από διεθνή Κομμουνισμό ή από απατηλή ψευδή θρησκεία, αλλά ένας νέος δίκαιος κόσμος, στον οποίο θα πραγματοποιηθή το χαρούμενο αγγελικό άσμα, «Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκίας.» Θα είναι ένας κόσμος, στον οποίον η αληθινή Χριστιανοσύνη θα κυριαρχή παντού. Το τέλος του «Χριστιανικού κόσμου» δεν σημαίνει το τέλος της Χριστιανοσύνης, διότι «Χριστιανικός κόσμος» και Χριστιανοσύνη είναι δύο διαφορετικά, χωριστά πράγματα. Η αληθινή Χριστιανοσύνη δεν απέτυχε ενώπιον του Θεού. Ο Αρχηγός της Χριστιανοσύνης, ο Ιησούς Χριστός, δεν απέτυχε ενώπιον του Ιεχωβά Θεού. Οι «δώδεκα απόστολοι του Αρνίου» δεν απέτυχαν ενώπιον του Θεού. (Αποκάλ. 21:14) Επίσης, από τις ημέρες του Ιησού και των δώδεκα αποστόλων του υπήρξαν αληθινοί αφιερωμένοι, βαπτισμένοι Χριστιανοί που δεν απέτυχαν ενώπιον του Θεού. Οι Βιβλικές προφητείες δείχνουν ότι αυτοί θα ήσαν ένα απλό «υπόλοιπον» σχετικώς μικρό σε αριθμό, που θα έβγαινε από όλον τον «Χριστιανικό κόσμο». (Ρωμ. 9:27-29· 11:5-7) Πράγματι, ολόκληρη η Νύμφη του Χριστού, η οποία θα νυμφευθή μ’ αυτόν στον ουρανό, θα αριθμή μόνο 144.000 ακολούθους που αποδεικνύονται πιστοί μέχρι θανάτου, μη αποτυγχάνοντας ενώπιον του Θεού.—Αποκάλ. 14:1, 3· 7:4-8.

55. Λόγω ποιας κυβερνήσεως δεν θα μπορούσε η Χριστιανοσύνη να τελειώση μετά την καταστροφή του «Χριστιανικού κόσμου», και πώς θα διάγουν κάτω απ’ αυτήν όσοι θα επιζήσουν του Αρμαγεδδώνος;

⁵⁵ Η Χριστιανοσύνη δεν θα μπορούσε να τελειώση μετά την καταστροφή του «Χριστιανικού κόσμου» στον Αρμαγεδδώνα. Γιατί; Επειδή μετά απ’ αυτόν η βασιλεία του Αρχηγού της Χριστιανοσύνης, του Ιησού Χριστού, θα κυβερνά επί χίλια χρόνια για την ευλογία του ευπειθούς ανθρωπίνου γένους. Στο κορύφωμα της μάχης του Αρμαγεδδώνος ο Χριστός ο Βασιλεύς θα δέση τον Σατανά ή Διάβολο, ο οποίος είναι ο «θεός του παρόντος συστήματος πραγμάτων» και ο ιδρυτής του «Χριστιανικού κόσμου» με την υποκριτική του Χριστιανοσύνη. Έτσι η αληθινή Χριστιανοσύνη θα έχη την ευκαιρία να ακμάζη χωρίς εναντίωσι σε όλη τη γη. Οι μάρτυρες του Ιεχωβά που θα επιζήσουν του Αρμαγεδδώνος δεν θα καταδιώκωνται πια επειδή φέρουν το όνομα του Θεού ούτε επειδή κηρύττουν «τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας» σε όλη την οικουμένη «προς μαρτυρίαν».—Αποκάλ. 20:1-3· Ματθ. 24:14.

56. Ποια ενότης και ειρήνη θα επέλθη τότε στη γη και λόγω ποιου πνεύματος;

⁵⁶ Διάκρισις και διαχωρισμός λόγω φυλής, χρώματος, γλώσσης και κοινωνικής τάξεως πρέπει τότε να γίνη ένα μισητό πράγμα του απαισίου παρελθόντος. Μια από τις βασικές διδασκαλίες της αληθινής Χριστιανοσύνης της Βίβλου είναι η εξής: «Δεν είναι Έλλην και Ιουδαίος, περιτομή και ακροβυστία, βάρβαρος, Σκύθης, δούλος, ελεύθερος, αλλά τα πάντα και εν πάσιν είναι ο Χριστός.» «Διότι πάντες σεις είσθε είς εν Χριστώ Ιησού.» (Κολ. 3:11· Γαλ. 3:28) Αληθινή ενότης θα έχη τέλος φθάσει σε όλους τους ανθρώπους που ζουν. Με ενότητα, μαζί με τον καρπό του πνεύματος του Θεού, ο οποίος είναι αγάπη, θα φθάση να υπάρχη μεταξύ όλων των ανθρώπων ειρήνη, η οποία είναι επίσης καρπός του πνεύματος του Θεού. Το πνεύμα του κόσμου τούτου, με τα δικά του «έργα της σαρκός», θα παρέλθη!—Γαλ. 5:22· 1 Κορ. 2:12.

57. Σε ποια λατρεία θα υπάρχη ενότης, και έτσι τι θα αντικαταστήση την τωρινή έχθρα του «Χριστιανικού κόσμου» με τον Θεό;

⁵⁷ Αυτό σημαίνει ότι θα υπάρχη ενότης θρησκείας και απουσία θρησκευτικών δογμάτων οποιουδήποτε είδους. Θα υπάρχη ενότης με το να επικρατή η μία «θρησκεία καθαρά και αμίαντος ενώπιον του Θεού και Πατρός». (Ιακ. 1:27) Επειδή θα ασκούν Χριστιανοσύνη, τη μορφή της λατρείας που επιδοκιμάζεται από τον Θεό τον ουράνιο Πατέρα, οι κάτοικοι της γης θ’ απολαμβάνουν ειρήνη μαζί του. Αυτός θα είναι φιλικός Θεός σ’ αυτούς, Θεός καλής θελήσεως. (Λουκ. 2:14) Φιλία με τον Θεό θα λάβη έτσι τη θέσι της τωρινής έχθρας του «Χριστιανικού κόσμου» με τον Θεό.

58. Ποιο γεγονός που αφορά την κυβέρνησι θα βοηθήση και διατηρήση τέτοια ενότητα, και επομένως ποιών πραγμάτων δεν θα είναι τέλος;

⁵⁸ Αυτή η ενότης όλου του ζώντος ανθρωπίνου γένους θα βοηθηθή και θα διατηρηθή από το γεγονός ότι τότε θα υπάρχη μια μόνο κυβέρνησις επάνω από όλη τη γη, η βασιλεία του Θεού δια του Χριστού. Οι πολιτικές κυβερνήσεις που είναι νυμφευμένες με τις εκκλησίες ενός διηρημένου «Χριστιανικού κόσμου» θα έχουν παρέλθει στον Αρμαγεδδώνα. Όταν εκλείψουν αυτές οι ενώσεις Εκκλησίας και Κράτους, δεν θα υπάρχη ιδιοτελής πολιτική με όλη της τη διαφθορά. Αντί της αυξήσεως του Κομμουνισμού, θα αυξάνη κάτι που δεν θ’ αποτελή απειλή για όλο το ανθρώπινο γένος. Ο Ησαΐας 9:6, 7 (ΜΝΚ) λέγει αναφορικά με τη γέννησι του Ιησού: «Παιδίον εγεννήθη εις ημάς, υιός εδόθη εις ημάς· και η εξουσία θέλει είσθαι επί τον ώμον αυτού· και το όνομα αυτού θέλει καλεσθή Θαυμαστός, Σύμβουλος, Θεός ισχυρός, Πατήρ του μέλλοντος αιώνος, Άρχων ειρήνης. Εις την αύξησιν της εξουσίας αυτού και της ειρήνης δεν θέλει είσθαι τέλος, επί τον θρόνον του Δαβίδ, και επί την βασιλείαν αυτού, δια να διατάξη αυτήν, και να στερεώση αυτήν, εν κρίσει και δικαιοσύνη, από του νυν και έως αιώνος. Ο ζήλος του Ιεχωβά των δυνάμεων θέλει εκτελέσει τούτο.»

59. Ποιών σημερινών προστατευτικών μέσων δεν θα υπάρχη ανάγκη τότε, και γιατί;

⁵⁹ Η παγκόσμια κυριαρχία θα είναι έτσι της βασιλείας του Ιεχωβά με τον δικό του Άρχοντα ειρήνης στον θρόνο επάνω από όλο το ανθρώπινο γένος. Απελευθέρωσις από δαιμονικές πυρηνικές βόμβες και ραδιενέργεια είναι βέβαιο ότι θα έλθη. Δεν θα υπάρχη ανάγκη τότε για υπόγεια καταφύγια ασφαλή από βόμβες και ραδιενέργεια. Δεν θα υπάρχη μόλυνσις της ατμοσφαίρας της γης και των νερών με ραδιενεργά συντρίμματα από απάνθρωπη έκρηξι πολεμικών εφευρημάτων. Εκείνοι, που σήμερα καταστρέφουν τη γη και την εκμεταλλεύονται για εμπορικό κέρδος, θα έχουν οι ίδιοι υποστή καταστροφή στον Αρμαγεδδώνα.

60. Σε τι θα καταλήξη η εκπλήρωσις του Ησαΐας 2:4, και σε ποιόν θα αποδοθή ο έπαινος για την πραγματοποίησι τούτου;

⁶⁰ Φορολόγησις για τη διατήρησι μιας δαπανηρής πολεμικής μηχανής δεν θα υπάρχη πια. Όχι μόνο θα παρέλθουν τα εργοστάσια πολεμικών εφοδίων, αλλά και τα υλικά οποιωνδήποτε υπολειμμάτων του πολέμου θα σφυρηλατηθούν σε χρήσιμα εργαλεία για την καλλιέργεια της γης και για την αλλαγή του προσώπου της γης σε παράδεισο τέρψεως, σ’ ένα κήπο της Εδέμ όμοιον μ’ εκείνον στον οποίο κατοικούσαν οι πρώτοι μας γονείς στη διάρκεια της τελείας υπακοής των στον Ιεχωβά Θεό. Στην «τελευταία ελπίδα για ειρήνη» του «Χριστιανικού κόσμου», δηλαδή, στα Ηνωμένα Έθνη, δεν θ’ αποδοθή ο έπαινος για την εκπλήρωσι των λόγων του Ησαΐα 2:4 όπως είναι χαραγμένοι σ’ έναν τοίχο των κεντρικών γραφείων των Ηνωμένων Εθνών στην πόλι της Νέας Υόρκης: «Θέλουσι σφυρηλατήσει τας μαχαίρας αυτών δια υνία, και τας λόγχας αυτών δια δρέπανα· δεν θέλει σηκώσει μάχαιραν έθνος εναντίον έθνους, ουδέ θέλουσι μάθει πλέον τον πόλεμον.» Στην πραγματική βασιλεία του Θεού θ’ αποδοθούν οι ευχαριστίες για έναν τέτοιο νέο κόσμο απηλλαγμένο από πόλεμο. Ήδη η κοινωνία Νέου Κόσμου των μαρτύρων του Ιεχωβά απολαμβάνει την εκπλήρωσι της προφητείας του Ησαΐα ανάμεσά της επάνω στη γη.

61. Εκτός από τους επιζώντας του Αρμαγεδδώνος, για ποιους επιφυλάσσονται οι επίγειες εκείνες ευλογίες, και τι θα επεκταθή σ’ αυτούς από τους επιζώντας;

⁶¹ Αλλά οι ευλογίες αιωνίου ζωής, ειρήνης και παραδείσου επάνω στη γη δεν είναι μόνο για κείνους τους αληθινούς Χριστιανούς που δεν απέτυχαν ενώπιον του Θεού και που θα επιζήσουν από τη μάχη του Αρμαγεδδώνος στον νέο Του κόσμο. Όσον αφορά τον Άρχοντα της Ειρήνης, που απέθανε για όλο το ανθρώπινο γένος, είναι γραμμένο: «Πρέπει να βασιλεύη, εωσού θέση πάντας τους εχθρούς υπό τους πόδας αυτού· έσχατος εχθρός καταργείται ο θάνατος.» (1 Κορ. 15:25, 26) Κατάργησις του θανάτου σημαίνει όχι μόνο άρσι της καταδίκης του θανάτου από τους επιζώντας του Αρμαγεδδώνος, αλλά και ανάστασι των νεκρών. Εκείνοι οι νεκροί που η θεία δικαιοσύνη δεν τους έχει ήδη καταδικάσει σε αιώνια καταστροφή θα επιστρέψουν από τον θάνατο στην ευκαιρία να ζήσουν για πάντα στην παραδείσια γη, υπό την βασιλεία του Θεού δια του Χριστού. (2 Τιμ. 4:1· Πράξ. 10:42, 43· 24:15) Σε όλους εκείνους που επιστρέφουν από τα μνημεία θα επεκταθή η Χριστιανοσύνη από εκείνους που επέζησαν του Αρμαγεδδώνος.

62. Ποια θεραπεία θα λάβη χώραν, και με τι θα ευνοηθούν επάνω στη γη εκείνοι που τελικά δεν αποτυγχάνουν ενώπιον του Θεού;

⁶² Το θαύμα της αναστάσεως των νεκρών θ’ ακολουθηθή από άλλα θαύματα πνευματικής και φυσικής θεραπείας, η οποία θα οδηγήση στην ανθρώπινη τελειότητα των ευπειθών ως υιών του Θεού μέσω του Χριστού του Βασιλέως. Όλοι εκείνοι που δεν αποτυγχάνουν ενώπιον του Θεού, αλλά των οποίων τα γόνατα κάμπτονται στον Θεό εν ονόματι του Ιησού και των οποίων οι γλώσσες ομολογούν «ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Κύριος, εις δόξαν Θεού Πατρός», θα ευνοηθούν με το δώρον αιωνίου ζωής στον επίγειο παράδεισο του νέου κόσμου.—Φιλιππησ. 2:9-11· Αποκάλ. 21:1-4· Ιωάν. 3:16.

63. Αν δεν φοβούμεθα τις συνέπειες του τέλους του «Χριστιανικού κόσμου», τι πρέπει να κάμωμε τώρα;

⁶³ Μήπως χρειάζεται, λοιπόν, να φοβούμεθα τις συνέπειες που θ’ ακολουθήσουν το τέλος του «Χριστιανικού κόσμου» επειδή απέτυχε ενώπιον του Θεού; Όχι! Εν όψει των όσων θα ακολουθήσουν, πρέπει να χωρισθούμε από τον «Χριστιανικό κόσμο» και να εγκολπωθούμε την αληθινή Χριστιανοσύνη. Πρέπει, λοιπόν, να ζούμε ως ειλικρινείς Χριστιανοί με χαρούμενη αναμονή όλων των πολυτίμων ευλογιών της βασιλείας του Θεού που θ’ ακολουθήσουν το τέλος της υποκριτικής θρησκείας.