Η Αγάπη Δεν Δίδει Καμμιά Αιτία για Πρόσκομμα — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Η Αγάπη Δεν Δίδει Καμμιά Αιτία για Πρόσκομμα

«Μη δίδοντες μηδέν πρόσκομμα κατ’ ουδέν, δια να μη προσαφθή μώμος εις την διακονίαν· αλλ’ εν παντί συνιστώντες εαυτούς ως υπηρέτας Θεού.»—2 Κορ. 6:3, 4.

1. (α) Ποιος ορισμός έχει δοθή στην αγάπη; (β) Γιατί αυτή αξίζει να καλλιεργηθή;

ΣΤΗΝ αγάπη έχει δοθή ο ορισμός του ανιδιοτελούς ενδιαφέροντος για άλλους βασισμένου σε αρχές. Στην προηγουμένη συζήτησί μας παρετηρήσαμε πώς η άσκησις της Χριστιανικής αγάπης θα μας βοηθήση να λύωμε προσωπικά προβλήματα, τα οποία είναι δυνατόν ν’ αναφυούν· εν τούτοις, η αγάπη μπορεί να κάμη πολύ περισσότερα από αυτό. Αυτό το ανιδιοτελές ενδιαφέρον για την πνευματική ευημερία των άλλων μπορεί, σε πολλές περιπτώσεις, ακόμη και να προλάβη τέτοια προβλήματα από το ν’ αναφυούν. Η κατάλληλη άσκησίς της μπορεί, επίσης, ν’ απομακρύνη λίθους προσκόμματος από τον δρόμο άλλων προτού ακόμη αυτοί γίνουν αιτία προσκόμματος σ’ αυτούς. Ταυτοχρόνως η αγάπη για τον Θεό και για τον πλησίον θα μας καταστήση ικανούς να έχωμε την κατάλληλη άποψι του εαυτού μας και των άλλων ώστε ν’ αναγνωρίζωμε ότι όλοι μας έχομε γεννηθή ατελείς, υποκείμενοι στις ανθρώπινες αδυναμίες, ελαττώματα και περιορισμούς, και τούτο θα μας βοηθήση ν’ αποφύγωμε να προσκόψωμε γι’ αυτά που είναι δυνατόν να κάνουν ή να λέγουν οι άλλοι. Ασφαλώς, λοιπόν, η αγάπη σαν ένας καρπός του πνεύματος του Θεού είναι μια ιδιότης που αξίζει να καλλιεργηθή, δεν νομίζετε;

2. (α) Πώς μπορεί να λεχθή ότι η διαγωγή ενός Χριστιανού επηρεάζει άλλους; (β) Γιατί το ζήτημα του σκανδαλισμού άλλων είναι τόσο σοβαρό;

² Περισσότερο από όλους τους άλλους, οι αφιερωμένοι Χριστιανοί θ’ αναγνωρίσουν την ανάγκη του να φέρουν στην καθημερινή τους ζωή αυτή την καρποφορία του πνεύματος. Ενασχολούνται σ’ ένα παγκόσμιο διακονικό έργο, το οποίον είναι δυνατόν να επιδράση στη ζωή πολλών ανθρώπων, και η επιθυμία των είναι, όπως η επίδρασις αυτή είναι προς το καλό και καταλήξη σε ζωοπάροχα οφέλη για κείνους με τους οποίους έρχονται σ’ επαφή. Θέλουν η διαγωγή των να έχη μια καλή επίδρασι σε άλλους, να μη τους κάμη να προσκόψουν. Ο απόστολος Παύλος, επίσης, αντελήφθη την σπουδαιότητα τούτου κι έγραψε: «Μη δίδοντες μηδέν πρόσκομμα κατ’ ουδέν, δια να μη προσαφθή μώμος εις την διακονίαν· αλλ’ εν παντί συνιστώντες εαυτούς ως υπηρέται Θεού.» (2 Κορ. 6:3, 4) Το ότι το να γίνωμε πρόσκομμα σε άλλους δεν είναι κάτι που μπορεί να ληφθή ελαφρά φαίνεται καλά από τους λόγους του Ιησού εις Ματθαίον 18, ένα κεφάλαιο αφιερωμένο στον χειρισμό των σχέσεων μεταξύ Χριστιανών αδελφών. Αυτός είπε: «Όστις όμως σκανδαλίση ένα των μικρών τούτων των πιστευόντων εις εμέ, συμφέρει εις αυτόν να κρεμασθή μύλου πέτρα επί τον τράχηλον αυτού, και να καταποντισθή εις το πέλαγος της θαλάσσης. Ουαί εις τον κόσμον δια τα σκάνδαλα· διότι είναι ανάγκη να έλθωσι τα σκάνδαλα· πλην ουαί εις τον άνθρωπον εκείνον, δια του οποίου το σκάνδαλον έρχεται.»—Ματθ. 18:6, 7.

ΜΗ ΠΡΟΣΚΟΠΤΕΤΕ

3. (α) Ποιες δύο μορφές του ζητήματος του προσκόμματος πρόκειται να εξετασθούν; (β) Η άσκησις ποιας ιδιότητος θα μας βοηθήση ν’ αποφύγωμε να σκοντάψωμε από άλλους;

³ Φυσικά, αυτό το ζήτημα του προσκόμματος έχει δύο πλευρές, την μία ενός Χριστιανού, ο οποίος προσκόπτει εξαιτίας άλλων και την άλλη εκείνου, ο οποίος γίνεται αιτία να προσκόψουν άλλοι. Γι’ αυτό, ας εξετάσωμε πρώτα πώς μπορεί ένας ν’ αποφύγη να σκανδαλισθή από εκείνο που κάνουν ή λέγουν άλλοι. Ελέχθη στην αρχή ότι η ιδιότης της Χριστιανικής αγάπης θα βοηθήση ένα Χριστιανό προς αυτή την κατεύθυνσι με το να τον καταστήση ικανό να έχη μια κατάλληλη άποψι των ανθρωπίνων περιορισμών τών άλλων και της ανάγκης ν’ ασκή συγχώρησι απέναντί τους για κάθε μικρό αδίκημα που διεπράχθη εναντίον του. Μήπως δεν προσευχόμεθα στην προσευχή του Κυρίου: «Συγχώρησον εις ημάς τας αμαρτίας ημών, καθώς και ημείς συγχωρούμεν εις τους αμαρτάνοντας εις ημάς»; Και αφού έδωσε αυτή την υποδειγματική προσευχή στους μαθητάς του, ο Ιησούς συνέχισε, λέγοντας: «Διότι εάν συγχωρήσητε εις τους ανθρώπους τα πταίσματα αυτών, θέλει συγχωρήσει και εις εσάς ο Πατήρ σας ο ουράνιος.» (Ματθ. 6:12, 14) Ώστε, λοιπόν, η θέσις μας ενώπιον του Ιεχωβά Θεού εξαρτάται από την ικανότητά μας να συγχωρούμε τους άλλους για οποιαδήποτε μικροαδικήματα που πιθανόν να έχουν διαπράξει εναντίον μας. Για να το εντυπώση αυτό βαθύτερα στις διάνοιές μας, ο Ιησούς έδωσε μια έντονη παραβολή σε μια άλλη ευκαιρία, όπως αναφέρεται εις Ματθαίον 18:23-35.

4, 5. (α) Εξηγήστε με συντομία την παραβολή που έδωσε ο Ιησούς για να δείξη την ανάγκη του να συγχωρούμε άλλους, (β) Σε ποιο σημείο ήθελε να επιστήση την προσοχή των ακροατών του;

⁴ Σ’ αυτή την παραβολή ετέθη σαν πρόλογος μια ερώτησις του αποστόλου Πέτρου, μια ερώτησις που πολλοί από τους αναγνώστας μας πιθανόν να έχουν θέσει κάποτε στη ζωή τους. Αυτός ερώτησε: «Κύριε, ποσάκις αν αμαρτήση εις εμέ ο αδελφός μου, θέλω συγχωρήσει αυτόν; έως επτάκις;» Μήπως ο Ιησούς είπε ότι πρέπει να είμεθα πρόθυμοι να συγχωρήσουμε τον αδελφό μας που αμάρτησε έως επτά φορές; Προσέξτε την απάντησί του: «Δεν σοι λέγω, έως επτάκις, αλλ’ έως εβδομηκοντάκις επτά.» Κατόπιν έδωσε δύναμι στους λόγους του με το να κάμη την εξεικόνισι ενός βασιλέως, ο οποίος ήθελε να τακτοποίηση τους λογαριασμούς του με τους δούλους του. Εφέρθη προς τον βασιλέα ένας δούλος ο οποίος του ώφειλε 10.000 τάλαντα (περίπου 10.000.000 δολλάρια), αλλά, όταν ο δούλος ικέτευσε για υπομονή και έλεος, ο βασιλεύς όχι μόνο εκάμφθη αλλά διέγραψε όλο το χρέος! Φαντασθήτε τη χαρά του δούλου, στον οποίον εχαρίσθη αυτό το τεράστιο χρέος. Αλλά τι έκαμε αυτός; Αντί να επιδείξη το αυτό πνεύμα συγχωρητικότητος, που εδοκίμασε ο ίδιος εκ μέρους του κυρίου του, πήγε και βρήκε έναν οφειλέτη του, ο οποίος του ώφειλε 100 δηνάρια (17 δολλάρια περίπου), και «πιάσας αυτόν, έπνιγε, λέγων, Απόδος μοι ό,τι χρεωστείς.» Ακούοντας τούτο ο βασιλεύς ωργίσθη και παρέδωκε τον ανελεήμονα δούλο στη δικαιοσύνη μέχρις ότου αποδώση όλα τα οφειλόμενα σ’ αυτόν. Και ο Ιησούς κατέληξε λέγοντας: «Ούτω και ο Πατήρ μου ο επουράνιος θέλει κάμει εις εσάς, εάν δεν συγχωρησήτε εκ καρδίας σας έκαστος εις τον αδελφόν αυτού τα πταίσματα αυτών.»

⁵ Μήπως σκέπτεσθε, «Πώς μπορεί ένας να είναι τόσο σκληρός ώστε να επιμένη στην εξόφλησι ενός χρέους 17 δολλαρίων, όταν σ’ αυτόν εχαρίσθησαν 10.000.000 δολλάρια»; Τότε βεβαιωθήτε ότι κατενοήσατε την έννοια των τελικών λόγων του Ιησού. Διότι οποιοδήποτε αδίκημα και αν έχουν διαπράξει οι αδελφοί μας εναντίον μας, είναι όπως τα 17 δολλάρια συγκρινόμενα με την οφειλή που μας εχάρισε ο Θεός βάσει της απολυτρωτικής θυσίας του Υιού του. Λόγω, λοιπόν, του τρομακτικού τούτου χρέους αμαρτίας που μας συνεχώρησε, δεν θα ωφείλαμε να είμεθα πρόθυμοι να συγχωρήσωμε τον αδελφό μας για οποιαδήποτε μικρή παράβασι που πιθανόν έχει διαπράξει εναντίον μας, ναι, έστω και εβδομήντα επτά φορές, αντί να προσκόψοιμε σ’ αυτό; «Μακάριοι οι ελεήμονες, διότι αυτοί θέλουσιν ελεηθή.»—Ματθ. 5:7.

ΜΕ ΕΘΙΜΑ, ΣΥΝΗΘΕΙΕΣ Ή ΛΟΓΟΥΣ

6. Θα έπρεπε τα ήθη και τα έθιμα των άλλων να είναι μια αιτία προσκόμματος για ένα Χριστιανό;

⁶ Μήπως κατά καιρούς αισθάνεσθε τον εαυτό σας προσβεβλημένο από κάποιο ειδικό έθιμο ή συνήθεια, ή ιδιοσυγκρασία κάποιου ο οποίος ανήκει σε άλλη φυλή ή εθνικότητα; Σε μερικά μέρη υπάρχει πιθανόν η συνήθεια να πίνουν κρασί με τα γεύματα, κι ένας ξένος ίσως να σκανδαλισθή μ’ αυτή τη συνήθεια. Ή πιθανόν να συμβαίνη το αντίθετο και ένας, ο οποίος έχει συνηθίσει το κρασί στο φαγητό του, να νομίση ότι η οικογένεια φθάνει στα άκρα διότι δεν το επιτρέπει. Τι πρέπει να γίνη; Αν δεν πρόκειται για μια αντιγραφική συνήθεια ή έθιμο, δεν είναι κάτι που πρέπει να σας κάμη άδικα να ενοχληθήτε. Βεβαίως σε καμμιά περίπτωσι δεν θα έπρεπε να επιτρέψη κανείς στον εαυτό του να δυσαρεστηθή και να σκανδαλισθή. Προφανώς παρόμοιες καταστάσεις ανεφύησαν και κατά τον πρώτον αιώνα. Ο Παύλος ανέφερε ότι μερικοί έτρωγαν οτιδήποτε, άλλοι έτρωγαν μόνον όσπρια, μερικοί θεωρούσαν μια ημέρα καλύτερη από τις άλλες και άλλοι θεωρούσαν όλες τις ημέρες ίδιες. Γι’ αυτό τους συνεβούλευσε: «Ας ήναι έκαστος πεπληροφορημένος εις τον ίδιον αυτού νουν. Ο παρατηρών την ημέραν παρατηρεί αυτήν δια τον Ιεχωβά. . . . Και ο μη τρώγων, δια τον Ιεχωβά δεν τρώγει . . . Διότι η βασιλεία του Θεού δεν είναι βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά.» (Ρωμ. 14:5, 6, 17, ΜΝΚ) Ώστε αυτές οι συνήθειες του φαγητού κλπ. δεν αποτελούν το σπουδαίο ζήτημα αλλά είναι μάλλον δευτερεύοντα ζητήματα. Μην αφήσετε τέτοια πράγματα να σας κάμουν να προσκόψετε ή να παρέμβουν στο κήρυγμά σας των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού.

7. (α) Ποιος εσφαλμένος τρόπος σκέψεως έκαμε μερικά άτομα να προσκόψουν; (β) Πού έγκειται το σφάλμα;

⁷ Πιθανόν να νομίζετε ότι ένα άτομο ακολουθεί μια εσφαλμένη πορεία ενεργείας, ίσως σε ζητήματα διασκεδάσεως, επαγγέλματος ή τρόπου αμφιέσεως, αλλά και σ’ αυτή την περίπτωσι δεν συντρέχει λόγος να στεναχωρηθήτε σεις ώστε να προσκόψετε απ’ αυτό. Αν είναι πράγματι κάτι το εσφαλμένο, τότε ο Ιεχωβά μέσω της οργανώσεως του θα το διορθώση· ώστε μη σπεύδετε μόνος σας ή μη λάβετε την υπόθεσι στα χέρια σας, αλλά, μάλλον, αναμένετε Εκείνον. Σε μια τέτοια κατάστασι ένα ανώριμο άτομο πιθανόν να λάβη τη στάσι, «Εφ’ όσον το άτομο αυτό είναι συνταυτισμένο με την εκκλησία, δεν θα παρευρεθώ σε καμμιά συνάθροισι ούτε θα λάβω μέρος στη διακονία.» Ασφαλώς μια τέτοια στάσις θα είναι εσφαλμένη και ισοδυναμεί με πρόσκομμα. Ούτε και θ’ αποτελούσε λύσι του προβλήματος. Επειδή ένα άλλο άτομο ακολουθεί μια εσφαλμένη πορεία ενεργείας, αυτό δεν αποτελεί αιτία για ένα να εγκαταλείψη τη μελέτη του λόγου του Θεού και την οργάνωσι του Θεού. Στην πραγματικότητα αυτό θα εξυπηρετούσε τα σχέδια του Σατανά, τα οποία είναι να μας κάμουν να γίνωμε χαλαροί ή να προσκόψωμε και ενδεχομένως ν’ αποχωρισθούμε από τον λαό του Θεού.

8. Πώς ο Πέτρος έδειξε την ορθή στάσι για ν’ αποφύγη να προσκόψη εξαιτίας εκείνων που άκουσε;

⁸ Πόσο καλύτερο θα ήταν ν’ ακολουθήσουν το παράδειγμα του αποστόλου Πέτρου! Σε μια περίπτωσι στην Καπερναούμ, ο Ιησούς εκήρυττε σ’ ένα πλήθος ανθρώπων και στην ομιλία του είχε παρομοιάσει το σάρκινο σώμα του με ζωοπάροχο άρτο και είπε: «Όστις τρώγει τούτον τον άρτον, θέλει ζήσει εις τον αιώνα.» Πολλοί, οι οποίοι το άκουσαν αυτό, είπαν: «Σκληρός είναι ούτος ο λόγος· τις δύναται να ακούη αυτόν;» και γι’ αυτό πολλοί τον εγκατέλειψαν και «δεν περιεπάτουν πλέον μετ’ αυτού.» Πόσο ανόητο ήταν να σκοντάψουν μόνο διότι δεν μπορούσαν να συλλάβουν το νόημα των όσων είπε! Έτσι ο Ιησούς ερώτησε τους αποστόλους του: «Μήπως και σεις θέλετε να υπάγητε;» και ο Πέτρος απήντησε: «Κύριε, προς τίνα θέλομεν υπάγει; λόγους ζωής αιωνίου έχεις.» (Ιωάν. 6:53-69) Έτσι, μολονότι ο Πέτρος δεν είχε κατανοήσει ούτε αυτός πλήρως τους λόγους του Ιησού, εν τούτοις διέκρινε σ’ αυτόν μια πηγή σοφίας και ζωής. Γι’ αυτό, όταν βρεθήτε αντιμέτωποι σε μια τέτοια κατάστασι, ‘μη αγανακτείτε περί των πονηρευομένων’ (Παροιμ. 24:19), και μην επιτρέψετε στον εαυτό σας να προσκόψη.

9. Ποια εδάφια θα βοηθήσουν ένα Χριστιανό ν’ αποφεύγη να θίγεται εύκολα;

⁹ Είναι αλήθεια ότι μερικά άτομα είναι εκ φύσεως πολύ ευαίσθητα και μπορεί να θίγωνται πολύ εύκολα. Νομίζουν ότι ‘πάντα τους πατάει κάποιος στο πόδι’. Αυτά τα άτομα θα έπρεπε να κάμουν το καλύτερο που μπορούν για να ενδυθούν τη νέα προσωπικότητα, η οποία προσαρμόζεται προς το παράδειγμα που έδωσε ο Κύριός των, και να παράγουν καρπούς του πνεύματος όπως η πραότης και εγκράτεια. Στη νέα προσωπικότητα δεν υπάρχει έδαφος για να είναι κανείς υπερευαίσθητος ή να στενοχωρήται με μικροπράγματα ή να παραφέρεται ή να οργίζεται από πραγματικές ή φανταστικές προσβολές. «Μη στενάζετε κατ’ αλλήλων, αδελφοί, . . . λάβετε, αδελφοί μου, παράδειγμα της κακοπαθείας και της μακροθυμίας τους προφήτας.» (Ιάκ. 5:9, 10) Αν δεν πρόκειται για σοβαρό πταίσμα, που απαιτεί ενέργεια εκ μέρους σας, όπως συνεζητήθη στο προηγούμενο άρθρο, δεν είναι πολύ καλύτερα ν’ αφήσετε την αγάπη σας για τον αδελφό σας να καλύψη την παράβασί του, πραγματική ή φανταστική; Θυμηθήτε πόσα έχει κάμει η αγάπη του Θεού για σας όπως εξεδηλώθη μέσω της απολυτρωτικής θυσίας του Υιού του. «Όστις κρύπτει παράβασιν, ζητεί φιλίαν και όστις επαναλέγει το πράγμα, χωρίζει τους στενοτέρους φίλους.»—Παροιμ. 17:9· 19:11· Εκκλησ. 7:9.

«ΜΗ ΔΙΔΟΝΤΕΣ ΜΗΔΕΝ ΠΡΟΣΚΟΜΜΑ ΚΑΤ’ ΟΥΔΕΝ»

10, 11. (α) Ποια αυτο-εξέτασις θα βοηθήση ένα ν’ αποφύγη να σκανδαλίση άλλους; (β) Εξηγήστε πώς θα μπορούσε ένας να γίνη αιτία σκανδαλισμού.

¹⁰ Ας εξετάσωμε τώρα μια άλλη μορφή αυτού του ζητήματος του προσκόμματος, τη σχετική με το πώς μπορούμε ν’ αποφύγωμε να γίνωμε αιτία προσκόμματος σ’ ένα άλλο άτομο. Ο Παύλος έγραψε: «Μηδείς ας μη ζητή το εαυτού συμφέρον· αλλ’ έκαστος τα του άλλου.» (1 Κορ. 10:24) Πρέπει ν’ αναγνωρισθή ότι αυτά τα ίδια πράγματα που ήδη συνεζητήθησαν ανωτέρω, τα οποία ο Χριστιανός πρέπει να προσπαθή να παραβλέπη ή να συγχωρή στους άλλους, είναι εκείνα τα οποία, όταν τα πράττη αυτός, μπορούν να γίνουν αιτία προσκόμματος σε άλλους. Έτσι, πώς μπορούν ν’ αποφευχθούν αυτά τα πράγματα ώστε να μη γίνη ένας «προσκόμμα μήτε εις Ιουδαίους μήτε εις Έλληνας, μήτε εις την εκκλησίαν του Θεού»;—1 Κορ. 10:32.

¹¹ Σ’ αυτό το σημείο είναι καλό να κάνωμε μια προσεκτική αυτο-εξέτασι. Θα μπορούσατε να θέσετε στον εαυτό σας πολλές ερωτήσεις, όπως: Έχω μήπως ασυνήθη έθιμα ή ιδιαίτερες συνήθειες που θα μπορούσαν να σκανδαλίσουν τους Χριστιανούς αδελφούς μου, ειδικά τους νέους και μη ωρίμους; Επιμένω ότι έχω ένα Χριστιανικό δικαίωμα για ένα ωρισμένο είδος κοσμικού επαγγέλματος, διασκεδάσεως, ειδικής ευχαρίστου ενασχολήσεως ή κοινωνικών παιχνιδιών, εφ’ όσον αυτά δεν με υποχρεώνουν να κάμω συμβιβασμούς με τις Χριστιανικές αρχές; Θα μπορούσαν η διαγωγή, οι ενέργειες ή τα λόγια μου να παρεξηγηθούν από ένα μη ώριμο άτομο έτσι ώστε να γίνουν αιτία προσκόμματος γι’ αυτόν; Αν η απάντησις σε οποιαδήποτε από αυτές τις ερωτήσεις είναι καταφατική, τότε μπορούμε να είμεθα βέβαιοι ότι δεν ζητούμε «τα του άλλου» αλλά, μάλλον, το δικό μας συμφέρον και υπάρχει πιθανότης να γίνωμε αιτία προσκόμματος σε κάποιον. Παραδείγματος χάριν, πιθανόν να νομίζετε ότι έχετε απόλυτο δικαίωμα να παρακολουθήσετε ένα ωρισμένο πρόγραμμα τηλεοράσεως ή μια συγκεκριμένη κινηματογραφική ταινία, που είναι γνωστή ως λίγο ακατάλληλη, και ότι κανείς δεν έχει δικαίωμα να πη κάτι. Ο ώριμος, όμως, Χριστιανός δεν θα σκεφθή απλώς αν έχη ή όχι δικαίωμα να το κάμη αυτό, αλλά, μάλλον, θα διερωτηθή αν τούτο είναι εποικοδομητικό. Μήπως αυτό θα τραυματίση τη συνείδησι κάποιου πνευματικώς αδυνάτου ατόμου, που με είδε να μπαίνω στον κινηματογράφο για να παρακολουθήσω αυτή την ταινία; Ο Παύλος είπε: «Πάντα είναι εις την εξουσίαν μου, αλλά πάντα δεν συμφέρουσι· πάντα είναι εις την εξουσίαν μου, αλλά πάντα δεν οικοδομούσι. Είτε λοιπόν τρώγετε, είτε πίνετε, είτε πράττετέ τι, πάντα πράττετε εις δόξαν Θεού. . . . καθώς και εγώ κατά πάντα αρέσκω εις πάντας, μη ζητών το ιδικό μου συμφέρον, αλλά το των πολλών, δια να σωθώσι.»—1 Κορ. 10:23, 31-33· Ρωμ. 14:21· 15:1, 2.

12. Ποια πρέπει να είναι η στάσις του ωρίμου Χριστιανού προς τους νεωτέρους, τους ολιγώτερο ωρίμους στην εκκλησία;

¹² Ίσως κάποιος να έχη τάσι να φέρη το επιχείρημα ότι ‘μόνο ένα άτομο ανώριμο στη γνώσι του Λόγου του Θεού μπορεί να σκανδαλισθή με ό,τι έκαμα εγώ’· και αυτό πιθανόν να είναι πολύ αληθινό. Εν τούτοις, αυτό το ανώριμο άτομο είναι που ιδιαιτέρως μας ενδιαφέρει. Ο Χριστιανός έχει ευθύνη για τους ανωρίμους. Δεν θέλει να προσκόψουν, αλλά ενδιαφέρεται για την αιώνια σωτηρία τους, γι’ αυτό θα τους δώση φιλάγαθη και στοργική προσοχή. Μήπως αυτό δεν είναι εκείνο, που είχε υπ’ όψι του ο Παύλος, όταν έγραψε την επιστολή του προς τους Κορινθίους; Έγραψε: «Εάν έχω προφητείαν, και εξεύρω πάντα τα μυστήρια και πάσαν την γνώσιν, και εάν έχω πάσαν την πίστιν, ώστε να μετατοπίζω όρη, αγάπην δε μη έχω, είμαι ουδέν.» Ναι, ένας τέτοιος άνθρωπος θα ήταν ως «χαλκός ηχών, ή κύμβαλον αλαλάζον», αν δεν έδειχνε αυτό το ανιδιοτελές ενδιαφέρον προς τους άλλους, που λέγεται αγάπη. (1 Κορ. 13:1, 2) Στην ίδια επιστολή ο απόστολος παρωμοίασε τη Χριστιανική εκκλησία με το ανθρώπινο σώμα κι έδειξε πώς μερικά μέλη του σώματος, όπως τα μάτια, παραδείγματος χάριν, φαίνονται να έχουν πιο μεγάλη σπουδαιότητα από άλλα μέλη, αυτό, όμως, δεν σημαίνει ότι το μάτι μπορεί να πη σ’ ένα άλλο μέλος, ας πούμε στο μικρό δακτυλάκι του ποδιού, ότι δεν χρειάζεται. Όχι, διότι και τα μικρά δάκτυλα του ποδιού έχουν τη δική τους λειτουργία και συντελούν στην ομαλή κίνησι και τον συντονισμό του όλου σώματος. Ώστε μη θεωρείτε το νέο, αδύνατο ή ανώριμο μέλος της εκκλησίας ως κάποιο που δεν χρειάζεται ή δεν είναι άξιο της προσοχής και της τιμής που δίδεται σε άλλα. Μάλλον, ο Παύλος διατυπώνει το εξής επιχείρημα: «Αλλά πολύ περισσότερον τα μέλη του σώματος τα οποία φαίνονται ότι είναι ασθενέστερα, ταύτα είναι αναγκαία· και εκείνα τα οποία νομίζομεν ότι είναι τα ατιμότερα του σώματος, εις ταύτα αποδίδομεν τιμήν περισσοτέραν.» (1 Κορ. 12:19-25) Έτσι τα πιο αδύνατα μέλη της εκκλησίας έχουν ανάγκη μεγαλυτέρας προσοχής και εκτιμήσεως από τα πιο ώριμα.

13. (α) Στην προσπάθειά μας ν’ αποφύγωμε να δώσωμε αιτία για πρόσκομμα, γιατί είναι ουσιώδες να φυλάττωμε τη γλώσσα; (β) Τι σημαίνει να είναι ο λόγος ενός «ηρτυμένος με άλας»;

¹³ Γι’ αυτό τον λόγο, επίσης, πόσο είναι αναγκαίο ν’ ασκήται έλεγχος επί της γλώσσης! Διότι αυτή μπορεί εύκολα να γίνη αιτία προσκόμματος. Φυσικά, η γλώσσα θα έπρεπε να χρησιμοποιήται για να οικοδομή με τη μετάδοσι σε άλλους της ακριβούς γνώσεως των εκτεθειμένων προθέσεων του Θεού. Ο Βιβλικός συγγραφεύς Ιάκωβος παρωμοίασε τη γλώσσα με χαλινούς στο στόμα του αλόγου, με το μικρό πηδάλιο ενός μεγάλου πλοίου και με τον μικρό σπινθήρα, ο οποίος μπορεί να δώση έναρξι στην πυρκαϊά ενός τεραστίου δάσους—ένα μικρό μέλος αλλά ικανό να κάμη πολλά, είτε προς το καλό είτε προς το κακό. Η αγάπη για τους αδελφούς σας και τους πλησίον θα σας βοηθήση να προφυλαχθήτε από την κακή χρήσι του μικροσκοπικού αυτού μέλους. Κάθε τάσις για σπερμολογία, η οποία μπορεί εύκολα να οδηγήση σε δυσφήμησι ενός άλλου, πρέπει ν’ αποφεύγεται. Μας δίδεται συγχρόνως η συμβουλή ότι «αισχρότης και μωρολογία ή βωμολοχία, τα οποία είναι απρεπή», ‘μηδέ ας ονομάζονται μεταξύ σας . . . αλλά μάλλον ευχαριστία’. (Εφεσ. 5:3, 4) Αντί παρατηρήσεων, οι οποίες θα μπορούσαν να προσβάλλουν, ας είναι η ομιλία σας εποικοδομητική, διεγείροντας άλλους σε αγάπη και καλά έργα. (Εβρ. 10:24) «Ο λόγος σας ας ήναι πάντοτε με χάριν, ηρτυμένος με άλας, δια να εξεύρητε πώς πρέπει να αποκρίνησθε προς ένα έκαστον.» (Κολ. 4:6) Το να είναι ηρτυμένος με άλας δεν σημαίνει να είναι άσεμνος, γεμάτος υπονοούμενα, ή να πλησιάζη την αισχρότητα, αλλά, μάλλον, να είναι εύγευστος και ορεκτικός. Το άλας έχει διατηρητικές ιδιότητες· έτσι, επίσης, τα λόγια σας, με το να υποστηρίζωνται και να εμπνέωνται από ένα στοργικό και ανιδιοτελές ενδιαφέρον για τους άλλους, ας είναι μέσα διατηρήσεως στη ζωή στη νέα τάξι του Θεού εκείνων οι οποίοι σας ακούουν.

14. Ποια ζητήματα διαγωγής μπορούν να γίνουν σε άλλους πρόσκομμα;

¹⁴ Ο Χριστιανός θα κάμη, επίσης, ό,τι μπορεί ώστε η διαγωγή του να είναι σε αρμονία με την υγιά, εποικοδομητική ομιλία του. Θα πρέπει να είναι βέβαιος ότι δεν υπάρχει ο δάκτυλος της υποψίας επάνω του όπως ήταν επάνω στους Ιουδαίους Φαρισαίους των ημερών του Ιησού για τους οποίους ελέχθη: «Πάντα λοιπόν όσα αν είπωσι προς εσάς να φυλάττητε, φυλάττετε και πράττετε· κατά δε τα έργα αυτών μη πράττετε· επειδή λέγουσι, και δεν πράττουσι.» (Ματθ. 23:3) Υπερβολές στο ποτό, ακατάλληλες συναναστροφές και διασκεδάσεις σε ύποπτα μέρη μπορούν εύκολα να οδηγήσουν στο να προσκόψουν άλλοι. Ο χορός, αυτός καθ’ εαυτόν, δεν καταδικάζεται από τη Γραφή. Εν τούτοις, ένας ακατάλληλος, αισθησιακός χορός υπερβαίνει τα όρια της διασκεδάσεως και δεν πρέπει να εντρυφά σ’ αυτόν ένας Χριστιανός, ο οποίος στοργικά επιθυμεί ν’ αποφύγη να γίνη αιτία προσκόμματος σε άλλους. Με το να περιορίζη ο Χριστιανός τις σχέσεις του σ’ εκείνους, που βρίσκονται μέσα στην κοινωνία Νέου Κόσμου του Ιεχωβά, και με το ν’ αναζητή διασκέδαση η οποία είναι και αναψυκτική και εποικοδομητική, μπορεί να είναι βέβαιος ότι ακολουθεί την πορεία που υποδεικνύει ο Παύλος εις Ρωμαίους 14:19: «Ας ζητώμεν τα προς την ειρήνην, και τα προς την οικοδομήν αλλήλων.»

15. Πώς μπορούν οι επίσκοποι, επίσης, ν’ αποφεύγουν να κάμουν άλλους να προσκόψουν στην εκκλησία;

¹⁵ Οι αληθινοί Χριστιανοί σήμερα είναι οι πιο πολυάσχολοι άνθρωποι στη γη, με τις εκκλησιαστικές των συναθροίσεις, τη διακονία των και την προσωπική των μελέτη και ανάγνωσι της Γραφής, εκτός από τα πολλά πράγματα που πρέπει να γίνουν στις καθημερινές συνήθειες της ζωής. Εν τούτοις, ποτέ δεν πρέπει να είναι τόσο πολυάσχολοι ώστε να μην έχουν καιρό να προσφέρουν στοργική βοήθεια σε κάποιον που την χρειάζεται. Ειδικά αυτό αληθεύει για κείνους, οι οποίοι έχουν μεγαλυτέρα ευθύνη στις εκκλησιαστικές διαρθρώσεις, όπως ο επίσκοπος. Το ν’ αγνοήση κανείς την αίτησι για βοήθεια ενός μέλους της εκκλησίας, ή να παραμερίση το πρόβλημά του ως ασήμαντο ή ανάξιο λόγου, θα μπορούσε ν’ αποτελέση αιτία προσκόμματος για ένα πιο αδύνατο άτομο. Γι’ αυτό, ο επίσκοπος είναι πάντοτε πρόθυμος και διατεθειμένος να προσφέρη ένα ευήκοο αυτί και μια χείρα βοηθείας σ’ εκείνους, οι οποίοι τον πλησιάζουν μ’ ένα προσωπικό πρόβλημα. Ο διορισμός του είναι «ποιμάνατε το μεταξύ σας ποίμνιον του Θεού, επισκοπούντες μη αναγκαστικώς, αλλ’ εκουσίως· μηδέ αισχροκερδώς, αλλά προθύμως.» (1 Πέτρ. 5:2) Η αγάπη του για τα όμοια με πρόβατα άτομα που είναι κάτω από την επίβλεψί του θα τον ενισχύση να ‘βαστάζη τα ασθενήματα των αδυνάτων, και να μη αρέσκη εις εαυτόν’.—Ρωμ. 15:1, 2.

16. Ποια πρέπει να είναι η απόφασις κάθε ωρίμου Χριστιανού σήμερα, πού θα καταλήξη σε ποια οφέλη όσον αφορά τη σχέσι του με τον Θεό και τους ανθρώπους;

¹⁶ Όπως οι απόστολοι του Ιησού Χριστού, οι αληθινοί Χριστιανοί σήμερα είναι θέαμα και έγιναν «θέατρον εις τον κόσμον, και εις αγγέλους και εις ανθρώπους.» (1 Κορ. 4:9) Είναι, λοιπόν, ουσιώδες να περιπατούν όλοι προσεκτικά, αγρυπνώντας στη διαγωγή των, στην ομιλία των και στην καθημερινή των ζωή ώστε να μη βάλουν ένα λίθο προσκόμματος μπροστά σε άλλους. Η ειλικρινής αγάπη καθενός για τον Ιεχωβά Θεό και τον Χριστιανό πλησίον του θα τον καταστήση ικανό να το κάμη αυτό. Ταυτοχρόνως μια τέτοια αγάπη θα συγκρατήση ένα από το να προσκόψη για ό,τι οι άλλοι είναι δυνατόν να κάνουν ή να λέγουν. Συνεχώς, ναι, καθημερινά, αυτοί οι Χριστιανοί καλούνται να εφαρμόσουν στη διακονία τους αυτόν τον βασιλικό νόμο της αγάπης. Επιθυμούν να είναι σε θέσι να πουν όπως είπε ο απόστολος: «Μη δίδοντες μηδέν πρόσκομμα κατ’ ουδέν, δια να μη προσαφθή μώμος εις την διακονίαν· αλλ’ εν παντί συνιστώντες εαυτούς ως υπηρέται Θεού, εν υπομονή πολλή.» (2 Κορ. 6:3, 4) Αυτοί οι Χριστιανοί, με τις επιμελείς προσπάθειες των, με τακτική μελέτη του Λόγου του Θεού και με εφαρμογή των αρχών της στη ζωή τους, με συνεχή συνταύτισι με την κοινωνία μαρτύρων του Νέου Κόσμου του Ιεχωβά και με συνεχή προσευχή, εξετάζουν τον εαυτό τους κάτω από το φως των Γραφικών απαιτήσεων έτσι, ώστε να βρίσκωνται περισσότερο σε αρμονία με το τέλειο παράδειγμα του Κυρίου και Υποδείγματος των, του Ιησού Χριστού. Συγχρόνως θα συνεχίσουν να βοηθούν και να ενθαρρύνουν αλλήλους, λέγοντας: «Τούτο κρίνατε μάλλον, το να μη βάλλητε πρόσκομμα εις τον αδελφόν, ή σκάνδαλον. Διότι η βασιλεία του Θεού δεν είναι βρώσις και πόσις, αλλά δικαιοσύνη και ειρήνη και χαρά εν πνεύματι αγίω· επειδή ο δουλεύων εν τούτοις τον Χριστόν, ευαρεστεί εις τον Θεόν, και ευδοκιμεί παρά τοις ανθρώποις.»—Ρωμ. 14:13, 17, 18.