μήπως να προέλθη ωφέλεια απ’ όλον αυτόν τον καταπληκτικό πλούτο της νέας γνώσεως περί της Βίβλου; Μήπως αυτή η νέα γνώσις θα συντελέση σε καλύτερη κατανόησι του Θείου λόγου;

Εφηρμόσθη ήδη πολλή από τη νέα γνώσι. Οι μεταφράσεις, που γίνονται σε σύγχρονη Αγγλική γλώσσα, όχι μόνο χρησιμοποιούν την κοινή γλώσσα του λαού σήμερα, αλλά και προμηθεύουν στο Αγγλόφωνο κοινό πιο ακριβείς Γραφές, και αυτό σημαίνει πιο κατανοητές Γραφές.

Ερωτήσεις από Αναγνώστας

● Το κύριον άρθρον της Σκοπιάς, 15ης Δεκεμβρίου 1954, έλεγε για έναν μάρτυρα του Ιεχωβά ότι δεν μιλούσε σ’ έναν άλλον μάρτυρα της ιδίας εκκλησίας, κι αυτό συνεχίζετο επί χρόνια λόγω προσωπικής διχονοίας, και ετονίζετο ότι τούτο έδειχνε έλλειψιν αληθινής αγάπης προς τον πλησίον. Εν τούτοις, δεν μπορούσε αυτό να είναι περίπτωσις καταλλήλου εφαρμογής της συμβουλής που δίδεται στο κατά Ματθαίον 18:15-17;—Α. Μ., Καναδάς.

Όχι! Δύσκολα θα μπορούσαμε να θεωρήσωμε αυτό το χωρίον της Γραφής ότι συνιστά μια τόσο μακρόχρονη διαδικασία που πιθανόν να κατέληγε στο να μη μιλούν δύο μέλη της εκκλησίας και ν’ αποφεύγουν αλλήλους απλώς ένεκα μιας μικρής προσωπικής διαφωνίας ή παρεξηγήσεως. Αυτό θα ήταν αντίθετο στην απαίτησι της αγάπης.

Το Ματθαίος 18:15-17 λέγει: «Εάν δε αμαρτήση εις σε ο αδελφός σου, ύπαγε, και έλεγξον αυτόν μεταξύ σού και αυτού μόνου· εάν σου ακούση, εκέρδησας τον αδελφόν σου· εάν όμως δεν ακούση, παράλαβε μετά σου έτι ένα ή δύο, δια να βεβαιωθή πας λόγος επί στόματος δύο μαρτύρων ή τριών. Και εάν παρακούση αυτών, ειπέ τούτο προς την εκκλησίαν· αλλ’ εάν και της εκκλησίας παρακούση, ας είναι εις σε ως ο εθνικός και ο τελώνης.»

Πώς μπορούμε να νομίσωμε ότι το κείμενον αυτό σημαίνει ότι πρέπει να τηρούμε μνησικακία και να μη μιλούμε επί μέρες ή εβδομάδες ή χρόνια, όταν μας λέγεται ειδικά: «Ο ήλιος ας μη δύη επί τον παροργισμόν σας,» αλλά μάλλον ‘συγχωρείτε αλλήλους’; Η αγάπη «δεν διαλογίζεται το κακόν.» «Έχετε ένθερμον την εις αλλήλους αγάπην· διότι η αγάπη θέλει καλύψει πλήθος αμαρτιών.» Ο δε Ιησούς είπε: «Μακάριοι οι ελεήμονες· διότι αυτοί θέλουσιν ελεηθή.» «Εγώ όμως σας λέγω, ότι πας ο οργιζόμενος αναιτίως κατά του αδελφού αυτού, θέλει είσθαι ένοχος εις την κρίσιν.» Ο λόγος του Ιεχωβά δεν θα έδινε ποσώς μια συμβουλή που θα επέτρεπε πολλές προσωπικές επιπλήξεις και έχθρες να συνεχισθούν σε μια εκκλησία για να φθείρουν την ενότητά της και να τη γεμίσουν από εσωτερικές διενέξεις.—Εφεσ. 4:26, 32· 1 Κορ. 13:5· 1 Πέτρ. 4:8· Ματθ. 5:7, 22-24.

Ο Ιεχωβά θα διαφυλάξη την ενότητα και το πνεύμα της αγάπης μέσα στην εκκλησία του, και θα έκανε να αποβληθή οποιοσδήποτε ο οποίος θα διασπούσε συνεχώς την ενότητα και θα προκαλούσε διχασμούς μέσα στην εκκλησία. Υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες μέλη μιας εκκλησίας πρέπει να παύσουν να μιλούν και να συναναστρέφωνται με άλλους, αλλ’ οι αιτίες πρέπει να είναι πολύ σοβαρές, πολύ περισσότερο από απλές προσωπικές διαφορές χωρίς εκκλησιαστική συνέπεια. Αδελφοί έπρεπε ν’ αποχωρισθούν απ’ εκείνους που έγιναν άτακτοι, δημιουργώντας διαταραχές και στασιάζοντας εναντίον της αληθείας. Μια εκκλησία έπρεπε να βγάλη από μέσα της τους ακαθάρτους: «Να μη συναναστρέφησθε, εάν τις, αδελφός ονομαζόμενος, ήναι πόρνος, ή πλεονέκτης, ή ειδωλολάτρης, ή λοίδορος, ή μέθυσος, ή άρπαξ.» (1 Κορ. 5:11· Πράξ. 19:9· 2 Θεσ. 3:6) Γιό τέτοια σοβαρά αδικήματα οι αδελφοί πρέπει να αποκόπτουν από επικοινωνία και να θεωρούν ως «εθνικούς» τους ενόχους, αλλ’ όχι και για ασήμαντα προσωπικά αδικήματα. Τέτοια μικρότερα πράγματα έπρεπε να συγχωρούνται, καλυπτόμενα από αγάπη, συγχωρούμενα με έλεος, χωρίς να υπολογίζωνται ούτε να εμφανίζωνται προκλητικά πέραν της δύσεως του ηλίου.

Πρέπει λοιπόν να βλέπωμε την αμαρτία που μνημονεύεται στο Ματθαίος 18:15-17 ως σοβαρή, που πρέπει να τερματισθή, αν δε τούτο δεν καταστή δυνατόν, τότε εκείνος που διέπραξε την αμαρτία αυτή πρέπει να αποκόπτεται από την εκκλησία. Αν δεν καταστή δυνατόν από ωρίμους αδελφούς της εκκλησίας να αντιληφθή αυτός που αμάρτησε το βαρύ του σφάλμα, και δεν σταματήση την αδικοπραγία του, τότε το ζήτημα είναι τόσο σπουδαίο ώστε να αχθή ενώπιον της επιτροπής της εκκλησίας για εκκλησιαστική ενέργεια. Αν η επιτροπή δεν μπορέση να κάμη τον αμαρτήσαντα να μετανοήση και συμμορφωθή, τότε ο αμαρτήσας πρέπει ν’ αποκοπή απ’ την εκκλησία για να διατηρηθή η καθαρότης και η ενότης της Χριστιανικής εκκλησίας. Αν εκείνος που διέπραξε την αδικία είναι αρκετά ασεβής ώστε να τον αποφεύγη ένας αδελφός, είναι άξιος τέτοιας μεταχειρίσεως από όλη την εκκλησία. Αν δεν πρόκειται για ένα τόσο σοβαρό παράπτωμα, τότε το ζήτημα πρέπει να ξεκαθαρισθή και όλοι να ενωθούν με αγάπη και υπηρεσία, χωρίς να παραμένουν μωρές προσωπικές εχθρότητες μέσα στην εκκλησία. Αν πρόκειται απλώς για προσωπικό ζήτημα χωρίς σοβαρό αμάρτημα και το οποίον έσχε ως αποτέλεσμα το να μη μιλή ο ένας στον άλλον αλλά να μένουν και οι δύο στην εκκλησία, τότε βέβαια ο Ιησούς δεν θα έλεγε ότι ο ένας πρέπει να θεωρή τον άλλον ως άξεστον ξένον, ως «εθνικόν και ως τελώνην.» Θα έπρεπε και πάλι ν’ αναγνωρίζη ο ένας τον άλλον, όχι ως ξένον, αλλά ν’ αναγνωρίζουν αλλήλους