Η Εκζήτησις Ειρήνης

«Ας ζητήση ειρήνην, και ας ακολουθήση αυτήν. Διότι οι οφθαλμοί του Ιεχωβά είναι επί τους δικαίους, και τα ώτα αυτού εις την δέησιν αυτών.»—1 Πέτρ. 3:11, 12, ΜΝΚ.

 1. Πώς θέλει κανείς να είναι η ζωή, και πώς εξεικονίζουν αυτή την επιθυμία οι παροιμίες του Σολομώντος;

Τι είναι ζωή χωρίς ειρήνη; Ποιος θέλει ζωή, μάλιστα αιώνια ζωή, χωρίς ειρήνη; Όχι ο μέσος άνδρας ή γυναίκα. Ζωή χωρίς ησυχία ή απαλλαγή από φιλόνεικες ταραχές κάνει ένα άτομο να ποθή ν’ απαμακρυνθή. Αυτό εξεικονίσθη καλά στις παροιμίες του Βασιλέως Σολομώντος που είχε νυμφευθή πολλές γυναίκες: «Αι έριδες της γυναικός είναι ακατάπαυστον στάξιμον.» «Καλήτερον να κατοική τις εν γωνία δώματος, παρά εν οίκω ευρυχώρω μετά γυναικός φιλέριδος.» (Παροιμ. 19:13· 21:9) Μολονότι ζη κανείς σ’ ένα μεγάλο, ευρύχωρο σπίτι, θα προτιμούσε να καταφύγη στην πιο απομακρυσμένη γωνία του σπιτιού για να απαλλαγή από εκείνον που προκαλεί ερεθισμό και ταραχή.

 2. Ποιο ερώτημα εγείρεται για τον άνθρωπο που θέλει ζωή, και πώς συμβαίνει να έχωμε τη θεόπνευστη και αποδεδειγμένη απάντησι στο επείγον ερώτημα;

² Σήμερα, που δεν υπάρχει απομακρυσμένη γωνία σ’ αυτή την εκτεταμένη γη για να καταφύγωμε εκεί κι έτσι να ξεφύγωμε από τις ταραχές, τους κινδύνους και τα κακά αποτελέσματα αυτού του αιώνος των πυρηνικών βομβών και του διαστήματος, ποιος είναι εκείνος που δεν θέλει ζωή με ειρήνη, για να μπορέση να δη ημέρες καλές; Το ερώτημα αυτό είναι παλαιό, αναμφιβόλως τόσο παλαιό, όσο και η ύπαρξις ταραχής και αδικίας επάνω στη γη μας. Ευτυχής ήταν ο άνθρωπος που ήγειρε αυτό το ερώτημα, όχι βέβαια χωρίς ελπίδα και βοήθεια, αλλά με την ικανότητα να δώση την αποδεδειγμένη απάντησι στο επείγον ερώτημα. Η απάντησις ήταν κάτι για να το ψάλλη κανείς με μουσική συνοδεία, και έτσι περιελήφθη στο θεόπνευστο Βιβλίο των Ψαλμών. Διεφυλάχθη επί τρεις χιλιάδες και πλέον χρόνια προς όφελός μας σ’ αυτή την ημέρα της παγκοσμίου ταραχής, στενοχωρίας και φόβου περισσοτέρων τρομερών δεινών που πρόκειται ακόμη να έλθουν. Μιλώντας ως ένας πεπειραμένος διδάσκαλος στους μαθητάς του, ο ψαλμωδός Δαβίδ, ο οποίος έγινε βασιλεύς της Ιερουσαλήμ και πατέρας του Βασιλέως Σολομώντος, είπε:

 3. Πώς ο Δαβίδ και έθεσε την ερώτησι και απήντησε σ’ αυτήν σ’ έναν ψαλμό του;

³ «Έλθετε, τέκνα, ακούσατέ μου· τον φόβον του Ιεχωβά θέλω σας διδάξει. Τις είναι ο άνθρωπος όστις θέλει ζωήν, αγαπά ημέρας, δια να ίδη καλόν; φύλαττε την γλώσσάν σου από κακού, και τα χείλη σου από του να λαλώσι δόλον· έκκλινον από του κακού, και πράττε το αγαθόν· ζήτει ειρήνην, και κυνήγει αυτήν. Οι οφθαλμοί του Ιεχωβά είναι επί τους δικαίους, και τα ώτα αυτού εις την κραυγήν αυτών. Το πρόσωπον του Ιεχωβά είναι κατά των πραττόντων κακόν, δια να αφανίση από της γης το μνημόσυνον αυτών.»—Ψαλμ. 34:11-16, ΜΝΚ.

 4, 5. (α) Πώς ο απόστολος Πέτρος έδειξε ότι τα λόγια του Δαβίδ αποτελούσαν συμβουλή και για τους Χριστιανούς; (β) Προς υποστήριξιν ποιας προτροπής παραθέτει ο Πέτρος τα λόγια του Δαβίδ;

⁴ Κανείς ας μη νομίση σήμερα ότι η συμβουλή αυτή είναι μόνο για τους Ιουδαίους. Πάνω από χίλια χρόνια μετά τον Βασιλέα Δαβίδ, ένας Χριστιανός απόστολος παρέθεσε τα λόγια του Δαβίδ και τα απηύθυνε στους Χριστιανούς σε διάφορα μέρη της Ασίας. Αυτός ήταν ο απόστολος Σίμων Πέτρος, ο οποίος είχε αλλάξει τη θρησκεία του και είχε μεταφερθή από τον διεφθαρμένο Ιουδαϊσμό ή θρησκεία των Ιουδαίων της εποχής του στην αγνή Χριστιανοσύνη όπως ιδρύθη αρχικά από τον Ιησού Χριστό πριν από δεκαεννέα αιώνες. Έτσι ο απόστολος Πέτρος κατέστησε τα θεόπνευστα λόγια του Δαβίδ μέρος των Χριστιανικών Γραφών. Έδειξε ότι τα λόγια του Δαβίδ αποτελούσαν συμβουλή και για τους Χριστιανούς. Ο Πέτρος εμιμήθη τον Ιησού Χριστό, ο οποίος πολλές φορές ανέφερε περικοπές των ψαλμών του Δαβίδ και τις εφήρμοσε στη Χριστιανοσύνη. Στην πρώτη του επιστολή προς τους Χριστιανούς ο Πέτρος λέγει σ’ αυτούς να είναι διαφορετικοί από ότι είναι ο «Χριστιανικός κόσμος» σήμερα, διότι η πορεία του «Χριστιανικού κόσμου» δεν ωδήγησε στην ευλογία αιωνίου ζωής με ειρήνη και ημέρες αγαθές. Για τούτο ο Πέτρος παραθέτει τα λόγια του Δαβίδ και λέγει:

⁵ «Τελευταίον δε, γίνεσθε πάντες ομόφρονες, συμπαθείς, φιλάδελφοι, εύσπλαγχνοι, φιλόφρονες· μη αποδίδοντες κακόν αντί κακού, ή λοιδορίαν αντί λοιδορίας· αλλά το εναντίον, ευλογούντες· επειδή εξεύρετε ότι εις τούτο προσεκλήθητε, δια να κληρονομήσητε ευλογίαν· διότι [παραθέτοντας τώρα τα λόγια του Δαβίδ] “όστις θέλει να αγαπά την ζωήν, και ίδη ημέρας αγαθάς, ας παύση την γλώσσαν αυτού από κακού, και τα χείλη αυτού από του να λαλώσι δόλον. Ας εκκλίνη από κακού, και ας πράξη αγαθόν· ας ζητήση ειρήνην, και ας ακολουθήση αυτήν. Διότι οι οφθαλμοί του Ιεχωβάa είναι επί τους δικαίους, και τα ώτα αυτού εις την δέησιν αυτών· το δε πρόσωπον του Ιεχωβάb είναι κατά των πραττόντων κακά”.»—1 Πέτρ. 3:8-12, ΜΝΚ.

 6. Γιατί μπορεί να φαίνεται δύσκολο σήμερα ν’ απαντήσωμε στην ερώτησι αν αγαπούμε τη ζωή, αλλά πώς είπε ο Ιησούς στους Χριστιανούς ν’ αντιδράσουν στα γεγονότα και στις περιστάσεις από το 1914 μ.Χ. και έπειτα;

⁶ Ευφραινόμεθα στη ζωή; Αγαπούμε τη ζωή; Σε μια τέτοια ερώτησι μπορεί να φαίνεται δύσκολο να απαντήσωμε τώρα που η μελλοντική μας ζωή μπορεί να σημαίνη το να ριψοκινδυνεύσωμε να μπούμε στη χειρότερη θλίψι, στις χειρότερες ημέρες που εδοκίμασε ποτέ το ανθρώπινο γένος από τη δημιουργία του, χωρίς σχεδόν ελπίδα επιβιώσεως. Είναι αλήθεια ότι η μάχη του Αρμαγεδδώνος, ο ‘πόλεμος της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος’, πλησιάζει γοργά. (Αποκάλ. 16:14, 16) Αλλά ο μέγας Προφήτης του Θεού, ο οποίος προείπε και τον παγκόσμιο αυτόν πόλεμο και όλα τα τρομερά γεγονότα που θα προηγούντο του πολέμου αυτού από το 1914 μ.Χ. και έπειτα, είπε στους αληθείς ακολούθους του να λάβουν μια αισιόδοξη άποψι αυτών ακριβώς των γεγονότων και των περιστάσεων: «Όταν δε ταύτα αρχίσωσι να γίνονται, ανακύψατε και σηκώσατε τας κεφαλάς σας· διότι πλησιάζει η απολύτρωσίς σας . . . Ιδέτε την συκήν και πάντα τα δένδρα· όταν ήδη ανοίξωσι, βλέποντες γνωρίζετε αφ’ εαυτών ότι ήδη το θέρος είναι πλησίον. Ούτω και σεις, όταν ίδητε ταύτα γινόμενα, εξεύρετε ότι είναι πλησίον η βασιλεία του Θεού. Αληθώς σας λέγω, ότι δεν θέλει παρέλθει η γενεά αύτη, εωσού γείνωσι πάντα ταύτα.»—Λουκ. 21:26, 28-32.

 7. Γιατί, λοιπόν, πρέπει ορθώς να ‘αγαπώμεν ημέρας, δια να ίδωμεν καλόν’;

⁷ Καλές ημέρες, οι πιο καλές ημέρες ως τώρα, είναι μπροστά μας, και υπάρχει κάτι, μάλιστα, κάθε τι, για να ζούμε γι’ αυτό. Οφείλομε να ευφραινώμεθα στη ζωή, οφείλομε ν’ αγαπούμε τη ζωή, διότι χωρίς ζωή δεν θα μπορούσαμε ποτέ ν’ απολαύσωμε αυτές τις καλές ημέρες κάτω από την εγκαθιδρυμένη βασιλεία του Θεού. Ορθώς, λοιπόν, πρέπει, όπως είπε ο ψαλμωδός Δαβίδ, να ‘αγαπώμεν ημέρας, δια να ίδωμεν καλόν’.

ΕΙΡΗΝΗ ΜΕ ΠΟΙΟΝ;

 8. Για να εκπληρωθή η ευφροσύνη και η αγάπη μας για τη ζωή, τι λέγουν ο Δαβίδ και ο Πέτρος ότι πρέπει να ζητήσωμε, και τούτο με ποιόν;

⁸ Εν τούτοις, αν θέλωμε η ευφροσύνη μας στη ζωή, η αγάπη μας για τη ζωή, να εκπληρωθή, τότε ας προσέξωμε τα λόγια τόσον του Δαβίδ, όσο και του αποστόλου Πέτρου που μας λέγουν ότι πρέπει να ζητήσωμε ειρήνη και να την εύρωμε, πρώτα. Κατάλληλα προκύπτει το ερώτημα, Ειρήνη με ποιόν; Ειρήνη με τον άνθρωπο, με τους συνανθρώπους μας; Ναι. Αλλ’ αυτό δεν είναι δυνατόν έκτος αν επιτύχωμε πρώτα ειρήνη με κάποιον άλλον. Επειδή ο «Χριστιανικός κόσμος» δεν επέτυχε ειρήνη με αυτόν τον απαραίτητον, γι’ αυτό ακριβώς δεν υπάρχει ειρήνη ούτε και μεταξύ των εθνών, των φυλών και των οικογενειών του «Χριστιανικού κόσμου». Ποιος, λοιπόν, είναι αυτός ο κατ’ εξοχήν σπουδαίος; Ποιος ακριβώς είναι, ετονίσθη ορθά από τον διάσημον Βρεττανόν πολιτικόν του δεκάτου ογδόου αιώνος, Ουίλλιαμ Πιτ, τον κόμητα του Τσάθαμ, όταν είπε στον ανεψιό του: «Αν δεν είσαι δίκαιος προς τον Θεό, δεν μπορείς ποτέ να είσαι δίκαιος προς τον άνθρωπο· και αυτό είναι για πάντα αληθινό, είτε οι ευφυείς και οι ακόλαστοι το παραδέχονται είτε όχι.»

 9. (α) Για να έχωμε πραγματικά ειρήνη με τον άνθρωπο, τι απαιτείται, και πώς ο Δαβίδ και ο Πέτρος είπαν περισσότερα από όσα είπε ο πολιτικός Ουίλλιαμ Πιτ σχετικώς; (β) Προς τον σκοπόν αυτόν, τι θα δεχθούμε, και γιατί δεν θα θέλωμε να είναι εναντίον μας το πρόσωπο του;

⁹ Είναι εξίσου αληθινό ότι, αν ένας δεν έχη ειρήνη με τον Θεό, δεν μπορεί πραγματικά να έχη ειρήνη με τον άνθρωπο, το πλάσμα του Θεού. Τόσον ο ψαλμωδός Δαβίδ, όσο και ο απόστολος Πέτρος το είπαν αυτό, μολονότι πάνω από χίλια χρόνια χωριστά ο ένας από τον άλλον. Πραγματικά, είπαν περισσότερα από όσα είπε ο Ουίλλιαμ Πιτ, διότι κατωνόμασαν ή προσδιόρισαν τον Θεό με τον οποίον είναι ανάγκη πρώτα να έχωμε ειρήνη. Ο Δαβίδ, αποδεικνύοντας ότι είναι απόλυτος ανάγκη να εύρωμε ειρήνη με τον Θεό πρώτα, συνέχισε τη συμβουλή του να ζητούμε να εύρωμε ειρήνη και να την επιδιώκωμε, λέγοντας στα αμέσως επόμενα εδάφια: «Οι οφθαλμοί του Ιεχωβά είναι επί τους δικαίους, και τα ώτα αυτού εις την κραυγήν αυτών. Το πρόσωπον του Ιεχωβά είναι κατά των πραττόντων κακόν, δια να αφανίση από της γης το μνημόσυνον αυτών.» Ο απόστολος Πέτρος παραθέτει τα εδάφια του ψαλμού του Δαβίδ με την ίδια τάξι. Επί πλέον, η συμβουλή του Δαβίδ για την απόλαυσι καλών ημερών ακολουθεί την προτροπή του προς εκείνους που αγαπούν τη ζωή: «Έλθετε, τέκνα, ακούσατε μου· τον φόβον του Ιεχωβά θέλω σας διδάξει.» Αν έχωμε νοήμονα φόβο του Θεού, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά, θα επιθυμούμε προπάντων να ζητούμε ειρήνη μαζί του και επομένως θα δεχθούμε τη διδασκαλία που χρειαζόμεθα. Δεν θα θέλωμε να είναι εναντίον μας το πρόσωπο του Ιεχωβά, διότι αυτό θα εσήμαινε την ίδια την απώλεια της ζωής, τον ‘αφανισμό του μνημοσύνου μας από τη γη’, την εξάλειψι του ίδιου του ονόματός μας.

10. Μήπως το Λουκάς 2:14 σημαίνει ότι όλο το ανθρώπινο γένος έχει ειρήνη με τον Θεό και έχει την ευδοκία του, και πώς γνωρίζομε αν αυτό συμβαίνη έτσι;

¹⁰ Γιατί, όμως, πρέπει να ζητήσωμε ειρήνη με τον Ιεχωβά Θεό; Δεν είναι μήπως αληθές ότι, στη γέννησι του ουρανίου Υιού του Ιησού στη Βηθλεέμ, ένα πλήθος αγγέλων είπε τα λόγια που ο «Χριστιανικός κόσμος» ψάλλει γύρω στον καιρό των Χριστουγέννων: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ, και επί γης ειρήνη, εν ανθρώποις ευδοκία»; Μάλιστα! Αλλά τα λόγια όπως τα έψαλαν οι άγγελοι δεν εσήμαιναν ότι όλο το ανθρώπινο γένος έχει ειρήνη με τον Θεό και έχει την ευδοκία του. (Λουκ. 2:14) Η Κριτική Έκδοσις του Κειμένου, που βασίζεται στα αρχαιότερα χειρόγραφα, αποδίδει ως εξής τα αγγελικά λόγια: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκίας.» Η Αγγλική Αναθεωρημένη Μετάφρασις του 1881 καθώς και η Αμερικανική Στερεότυπη Μετάφρασις του 1901 αποδίδουν ανάλογα τα αγγελικά λόγια, δηλαδή: «Δόξα εν υψίστοις Θεώ και επί γης ειρήνη μεταξύ ανθρώπων εις τους οποίους αυτός ευαρεστείται!» Η Μια Αμερικανική Μετάφρασις λέγει: «Ειρήνη εις ανθρώπους τους οποίους αυτός ευνοεί!» Η Ρωμαιοκαθολική μετάφρασις του Μονσινιόρ Ρ. Α. Νοξ λέγει: «Ειρήνη επί γης εις ανθρώπους που είναι φίλοι του Θεού.» Το περιθώριο της Μεταφράσεως Νέου Κόσμου λέγει: «Επί γης ειρήνη μεταξύ ανθρώπων τους οποίους αυτός επιδοκιμάζει.» Μόνο με τους ανθρώπους τους οποίους ευνοεί και επιδοκιμάζει και οι οποίοι, συνεπώς, είναι φίλοι του, έχει ειρήνη ο Ιεχωβά Θεός. Επάνω ακριβώς σ’ αυτούς είναι με εύνοια οι οφθαλμοί του. Μόνο στην κραυγή των για βοήθεια είναι ανοικτά τα ώτα του.

11. Γιατί αυτό πρέπει να συμβαίνη έτσι, μολονότι ο πρώτος άνθρωπος ήταν το άμεσο δημιούργημα του Θεού;

¹¹ Γιατί αυτό πρέπει να συμβαίνη έτσι; Δεν είναι ο άνθρωπος το άμεσο δημιούργημα του Θεού; Ναι, ο τέλειος άνθρωπος Αδάμ ήταν το άμεσο δημιούργημα του Θεού. Συνεπώς ο Λουκάς 3:23-38, όταν ανιχνεύη την ανθρώπινη γραμμή καταγωγής του Ιησού Χριστού έως τον πρώτον άνθρωπον επάνω στη γη, τελειώνει λέγοντας «[υιού] του Αδάμ, [υιού] του Θεού.» Εν τούτοις, όλοι είμεθα απόγονοι του Αδάμ μετά την αμαρτία του εναντίον του Δημιουργού του και μετά την απώλεια της ανθρωπίνης του τελειότητος. Ο σοφώτατος βασιλεύς των αρχαίων χρόνων, ο Σολομών, είπε: «Ουδείς άνθρωπος είναι αναμάρτητος.» (1 Βασ. 8:46) Επίσης ο Βασιλεύς Δαβίδ είπε: «Πάντες εξέκλιναν, ομού εξηχρειώθησαν· δεν υπάρχει πράττων αγαθόν· δεν υπάρχει ουδέ είς.» (Ψαλμ. 14:3) Χίλια χρόνια αργότερα ο Χριστιανός απόστολος Παύλος είπε: «Δεν υπάρχει διαφορά· επειδή πάντες ήμαρτον, και υστερούνται της δόξης του Θεού· . . . δι’ ενός ανθρώπου [του Αδάμ] η αμαρτία εισήλθεν εις τον κόσμον, και δια της αμαρτίας ο θάνατος, και ούτω διήλθεν ο θάνατος εις πάντας ανθρώπους, επειδή πάντες ήμαρτον.» (Ρωμ. 3:22, 23· 5:12) Καταγόμεθα όλοι, είτε φυσικοί Ιουδαίοι είτε μη Ιουδαίοι, από τον αμαρτωλόν Αδάμ. Έτσι όλοι μας ήλθαμε κάτω από την κυριαρχία της αμαρτίας, και όλοι μας αντιμετωπίζομε τον μισθόν που η αμαρτία πληρώνει στους δούλους της, ο οποίος είναι θάνατος. «Δια το αμάρτημα του ενός ο θάνατος εβασίλευσε δια του ενός . . . Διότι ο μισθός της αμαρτίας είναι θάνατος.» (Ρωμ. 5:17· 6:23) Αυτό τούτο το γεγονός ότι όλοι οι άνθρωποι πεθαίνουν, αποδεικνύει ότι είναι όλοι αμαρτωλοί ενώπιον του Ιεχωβά Θεού, ο οποίος απήγγειλε την καταδίκη του θανάτου.

12. Όσον αφορά τη σχέσι του ανθρώπου με τον Θεό, τι κατέστρεψε η αμαρτία, και ποια εδάφια δείχνουν σε ποιον αποδίδει υπακοή το ανθρώπινο γένος;

¹² Η αμαρτία ήταν εκείνη που κατέστρεψε την ειρήνη του ανθρώπου με τον Θεό, τη δίκαιη στάσι του ανθρώπου ενώπιον του Θεού. Οι άνθρωποι έγιναν δούλοι της αμαρτίας και του πονηρού πνεύματος που έδωσε αρχή στην αμαρτία σε όλο το σύμπαν, του Σατανά ή Διαβόλου, του πρωτίστου αντιπάλου του Ιεχωβά Θεού. Οι άνθρωποι που αυτοδικαιώνονται μπορεί να μην αγαπούν να τους λέγεται ότι είναι δούλοι του πρωτουργού της αμαρτίας, αλλά προδίδουν το ποιόν υπηρετούν με το να υπακούουν σ’ αυτόν. Ο λόγος του Θεού λέγει: «Δεν εξεύρετε ότι εις όντινα παριστάνετε εαυτούς δούλους προς υπακοήν, είσθε δούλοι εκείνου εις τον οποίον υπακούετε, ή της αμαρτίας προς θάνατον, ή της υπακοής [εις τον Θεόν] προς δικαιοσύνην;» (Ρωμ. 6:16) Ένα από τα τελευταία βιβλία της Γραφής λέγει περιεκτικά: «Ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται.» (1 Ιωάν. 5:19) Ακόμη και στους Χριστιανούς εγράφη: «Και εσάς όντας νεκρούς δια τας παραβάσεις και τας αμαρτίας εζωοποίησεν· εις τας οποίας περιεπατήσατε ποτέ κατά το πολίτευμα του κόσμου τούτου, κατά τον άρχοντα της εξουσίας του αέρος, του πνεύματος [του Σατανά] το οποίον ενεργεί την σήμερον εις τους υιούς της απειθείας· μεταξύ των οποίων και ημείς πάντες ανεστράφημεν ποτέ κατά τας επιθυμίας της σαρκός ημών, πράττοντες τα θελήματα της σαρκός και των διαλογισμών και ήμεθα εκ φύσεως τέκνα οργής, ως και οι λοιποί.» (Εφεσ. 2:1-3) «Και σας, οίτινες ήσθε ποτέ απηλλοτριωμένοι και εχθροί κατά την διάνοιαν με τα έργα τα πονηρά· τώρα όμως διήλλαξε προς εαυτόν.»—Κολ. 1:21, 22.

13. Από τι έχουν ανάγκη όλοι οι άνθρωποι όσον αφορά τις σχέσεις των με τον Θεό, σύμφωνα με ότι ο Παύλος και ο Τιμόθεος παρακαλούσαν ως πρέσβεις;

¹³ Αν άνθρωποι που είναι Χριστιανοί, όχι στο όνομα μόνο αλλά και στη ζωή, ήσαν κάποτε αποξενωμένοι από τον Θεό και ήσαν εχθροί Του λόγω των διανοιών των και των έργων των, ασφαλώς, τότε, όλοι οι άνθρωποι, που δεν έχουν γίνει αληθινοί Χριστιανοί, πρέπει να είναι αποξενωμένοι απ’ αυτόν και εχθροί του Ιεχωβά Θεού. Έχουν ανάγκη διαλλαγής ή συμφιλιώσεως με τον Θεό, αν ποθούν να παύσουν να είναι «τέκνα οργής» υποκείμενα σε καταστροφή κατά τον επερχόμενον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος». Έχουν ανάγκη να πράξουν εκείνο που ο απόστολος Παύλος και ο ιεραποστολικός του σύντροφος Τιμόθεος παρακαλούσαν τους ανθρώπους να κάμουν: «Τα δε πάντα είναι εκ του Θεού, όστις διήλλαξεν ημάς προς εαυτόν δια του Ιησού Χριστού, . . . και ενεπιστεύθη εις ημάς τον λόγον της διαλλαγής. Υπέρ του Χριστού λοιπόν είμεθα πρέσβεις, ως εάν σας παρεκάλει ο Θεός δι’ ημών· δεόμεθα λοιπόν υπέρ του Χριστού, διαλλάγητε προς τον Θεόν.»—2 Κορ. 5:18-20.

14. Στους αρχαίους χρόνους, τι εσήμαινε η αποστολή πρέσβεων, και γιατί είναι ασυνήθεις οι όροι εκείνου που απέστειλε τον Παύλο και τον Τιμόθεο;

¹⁴ Στις ημέρες του Παύλου και του Τιμοθέου, όταν απεστέλλοντο πρέσβεις, αυτό εσήμαινε, όχι ειρηνικές σχέσεις μεταξύ χωρών ή κυβερνήσεων, αλλά εχθρότητα. Πρέσβεις απεστέλλοντο σ’ εκείνους που διέκειντο εχθρικά, για να γίνη προσπάθεια αποκαταστάσεως ειρηνικών σχέσεων μεταξύ εκείνων που ήσαν σε έχθρα. Στην περίπτωσι του Παύλου και του Τιμοθέου, εν τούτοις, δεν αποστέλλει τους πρέσβεις το ασθενέστερο από τα εχθρικώς διακείμενα μέρη. Ο Παντοδύναμος Θεός Ιεχωβά είναι εκείνος που το κάνει αυτό. Αυτός δείχνει το έλεος του ενεργώντας έτσι, για να φυλάξη από καταστροφή όσο το δυνατόν περισσοτέρους που συνδιαλλάσσονται μαζί του. Επειδή είναι το καθ’ υπερβολήν ισχυρότερο από τα δύο μέρη, ο Ιεχωβά Θεός είναι Εκείνος που καθιστά δυνατή ειρήνη με τον εαυτό του. Έτσι, στο Ησαΐας 45:7 (ΜΝΚ), λέγει: «Ο ποιών ειρήνην, και κτίζων συμφοράν· εγώ ο Ιεχωβά ποιώ πάντα ταύτα.» Αυτός, επομένως, υπαγορεύει τους όρους για ειρήνη. Δεν είμεθα εμείς εκείνοι που θέτουν τους όρους για ειρήνη. Εν τούτοις, οι όροι του δεν είναι σκληροί, αλλά γεμάτοι έλεος και πρακτικοί· προάγει δε τα καλύτερά μας συμφέροντα το να τους δεχθούμε ευγνωμόνως.

ΠΩΣ ΝΑ ΖΗΤΟΥΜΕ

15, 16. (α) Ζητώντας ειρήνη μαζί Του, πώς δείχνομε πίστι και ειλικρίνεια, και μέσω τίνος είναι η οδός για ειρήνη; (β) Πώς οι φυσικοί Ιουδαίοι ζητούσαν μια δίκαιη στάσι ενώπιον του Θεού, αλλά τι εχρειάζοντο για τις αμαρτίες των;

¹⁵ Ποιοί είναι, λοιπόν, οι όροι του; Πώς μπορούμε ως «τέκνα οργής» να ζητήσωμε και να εύρωμε ειρήνη με τον Ιεχωβά Θεό; Οι όροι του για ειρήνη εκτίθενται σαφώς στον γραπτό του λόγο, τις Άγιες Γραφές, την ιερή Βίβλο. Ζητώντας ειρήνη με τον Θεό λαμβάνομε την ορθή πορεία, και δείχνομε την πίστι μας και την ειλικρίνειά μας με το να μελετούμε ολόκληρη τη Βίβλο, όχι απλώς τις παλαιές Εβραϊκές Γραφές που είχαν ο Ιησούς και οι απόστολοί του, αλλά και τις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές. Ο λόγος του Θεού εκθέτει τετραγωνικά ότι υπάρχει ένας μόνο τρόπος με τον οποίο μπορούμε να συνδιαλλαγούμε ή να συμφιλιωθούμε μ’ Αυτόν. Ο τρόπος αυτός είναι μέσω του αγαπητού του ουρανίου Υιού Ιησού Χριστού. Ο Ιεχωβά Θεός έστειλε τον Υιόν αυτόν από τον ουρανό στη γη, στο έθνος Ισραήλ. Συνεπώς, ο Υιός αυτός εγεννήθη θαυματουργικά από μια Ιουδαία παρθένο και επομένως εγεννήθη ως Ιουδαίος, Ισραηλίτης. Επί τριάμισυ χρόνια, δηλαδή 29-33 μ.Χ., εκήρυττε τη βασιλεία του Θεού αποκλειστικά στους Ισραηλίτας, δημοσίως καθώς και κατ’ ιδίαν. Οι αμαρτωλοί Ισραηλίται ή Ιουδαίοι επί πολύν καιρό προσπαθούσαν να απαλλαγούν από την καταδίκη του θανάτου με το ν’ αγωνίζωνται να τηρήσουν τον Νόμο που ο Θεός είχε δώσει αποκλειστικά στο Ιουδαϊκό έθνος· αλλά λόγω της τελειότητος του Νόμου οι Ιουδαίοι δεν μπορούσαν να τον τηρήσουν.

¹⁶ Ο νόμος του Θεού που εδόθη μέσω του προφήτου Μωυσέως κατέστησε απλώς την αμαρτωλότητά τους περισσότερο φανερή. Ρητώς κατεδίκασε τους Ιουδαίους ως αμαρτωλούς. Γι’ αυτό ακριβώς έπρεπε να προσφέρουν θυσίες ζώων κάθε χρόνο για ν’ αποκτούν έναν εικονικό καθαρισμό από την αμαρτία και να παραμένουν στη σχέσι των διαθήκης με τον Ιεχωβά Θεό. Εχρειάζοντο μια καλύτερη θυσία παρά θύματα ζώων. Εχρειάζοντο μια τελεία ανθρώπινη θυσία που να προσφερθή γι’ αυτούς και για όλο το ανθρώπινο γένος.

17. Πώς παρεσχέθη η αναγκαία θυσία, πώς επληροφορήθησαν οι Ισραηλίται, και πώς εδέχθησαν την πληροφορία;

¹⁷ Κανείς, ούτε ακόμη στο έθνος Ισραήλ, δεν ήταν τέλειος στο σώμα και στη διάνοια και ικανός να προσφέρη τον εαυτό του ως ευπρόσδεκτη ανθρώπινη θυσία. Ο Θεός, λοιπόν, αναγκάσθηκε να στείλη τον ουράνιον Υιό του, να τον αφήση να γεννηθή ως τέλειο ανθρώπινο παιδί με ουράνιο Πατέρα, να τον αφήση να φθάση σε τελεία ανδρική ανάπτυξι όμοια μ’ εκείνη που είχε ο Αδάμ στον κήπο της Εδέμ και έπειτα να τον αφήση να προσφέρη τον εαυτό του ως την αναγκαία τελεία ανθρώπινη θυσία. Προτού πεθάνη ως θυσία για τις αμαρτίες όλου του ανθρωπίνου γένους, ο Ιησούς Χριστός και οι δώδεκα απόστολοί του και εβδομήντα άλλοι ευαγγελισταί εκήρυξαν στους Ισραηλίτας στην Παλαιστίνη. Έτσι οι Ισραηλίται ή Ιουδαίοι δεν αφέθηκαν σε άγνοια του ποιος ήταν γι’ αυτούς ο δρόμος για να εισέλθουν σε διαρκή ειρήνη με τον Θεό. Είναι γραμμένο: «Τον λόγον τον οποίον απέστειλε προς τους υιούς Ισραήλ, ευαγγελιζόμενος ειρήνην δια Ιησού Χριστού· ούτος είναι Κύριος πάντων.» (Πράξ. 10:36) Από τα εκατομμύρια των Ιουδαίων που ήσαν υπό τον νόμον του Θεού μέσω του Μωυσέως, μόνο ένα υπόλοιπο εδέχθη το ευαγγέλιον και εισήλθε σε ειρήνη με τον Θεό μέσω του Ιησού Χριστού. Οι λοιποί από το Ιουδαϊκό έθνος προσεπάθησαν να δημιουργήσουν δική τους δίκαιη στάσι ή δικαίωσι ενώπιον του Θεού εμμένοντας υπερήφανα άλλα άκαρπα στην προσπάθεια να εκπληρώσουν τον νόμον του Θεού μέσω του Μωυσέως με τις μη αποτελεσματικές του ζωικές θυσίες, υποανθρώπινες θυσίες.

18. Πώς ο Θεός έδειξε ότι είναι εκείνος που προμηθεύει τους όρους ή μέσα για ειρήνη μαζί του, και για τούτο πώς αποκαλείται;

¹⁸ Το γεγονός ότι ο Θεός είναι Εκείνος που εδημιούργησε τους όρους ή μέσα για ειρήνη μαζί του φανερώνεται από το ότι επρομήθευσε τον μονογενή του Υιό από τον ουρανό ως τελεία ανθρώπινη θυσία. «Διότι τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον.» (Ιωάν. 3:16) Ο Θεός, όχι μόνο έστειλε τον Υιό του στη γη και τον άφησε να πεθάνη στα χέρια των εχθρών του Θεού ως τελεία, αναμάρτητη ανθρώπινη θυσία, αλλά και κατέστησε δυνατόν να παρουσιασθή σ’ Αυτόν στον ουρανό η αξία της θυσίας του προς όφελος των ανθρώπων που θέλουν ειρήνη με τον Θεό. Πώς το έκαμε αυτό ο Θεός; Ο Θεός με την παντοδυναμία του ήγειρε τον Ιησού Χριστό εκ νεκρών ως ένα ουράνιο πνευματικό υιό πάλι και τον έκαμε να επιστρέψη στον ουρανό. Έτσι, με την αξία του αίματος της θυσίας του, ο Ιησούς μπορούσε να εισέλθη στην παρουσία του Θεού για να συναφθή μια νέα διαθήκη ειρήνης. Κάνοντας μια τέτοια προμήθεια για ειρήνη με το ανθρώπινο γένος ο Ιεχωβά είναι ο Θεός της ειρήνης. Από αυτή την ειδική άποψι αποκαλείται ο «Θεός της ειρήνης, όστις ανεβίβασεν εκ των νεκρών τον μέγαν ποιμένα των προβάτων δια του αίματος της αιωνίου διαθήκης, τον Κύριον ημών Ιησούν.»—Εβρ. 13:20.

19. Ζητώντας ειρήνη, τι χρειαζόμεθα ν’ αποκτήσωμε για πλήρη καθοδηγία;

¹⁹ Μπορούμε, συνεπώς, να εκτιμήσωμε γιατί, ζητώντας να εύρωμε ειρήνη, χρειαζόμεθα ν’ αποκτήσωμε γνώσι, ακριβή γνώσι, όχι μόνο του Ιεχωβά Θεού, αλλά και του στοργικά θυσιασθέντος Υιού του Ιησού Χριστού. Οι Ιουδαίοι, με τα τριάντα εννέα των βιβλία της Αγίας Γραφής στην Εβραϊκή, μπορούν το πολύ ν’ αποκτήσουν μερική μόνο γνώσι. Αυτή δεν είναι αρκετή. Η επιπρόσθετη γνώσις των είκοσι επτά βιβλίων των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, που εγράφησαν από θεοπνεύστους Ιουδαίους ακολούθους του Ιησού Χριστού, είναι επίσης αναγκαία για να συμπληρώση τη γνώσι μας και την κατανόησί μας και να καταστήση τη γνώσι μας ακριβή. Αν δεν έχωμε την ακριβή γνώσι, η οποία περιλαμβάνει τη γνώσι όχι μόνο του Θεού, αλλά και του Ιησού, δεν μπορούμε να εξασφαλίσωμε την ειρήνη που επιθυμούμε. Γι’ αυτό ακριβώς ο θεόπνευστος Βιβλικός συγγραφεύς Πέτρος, εκφράζοντας την προσευχή του για τους εκζητητάς ειρήνης στους οποίους έγραψε την πρώτη του επιστολή, είπε: «Χάρις και ειρήνη πληθυνθείη εις εσάς [πώς;] δια της επιγνώσεως [τίνος;] του Θεού, και του Ιησού του Κυρίου ημών. Καθώς και η θεία δύναμις αυτού εχάρισεν εις ημάς πάντα τα προς ζωήν και ευσέβειαν, δια της επιγνώσεως του καλέσαντος ημάς δια της δόξης αυτού και αρετής.»—2 Πέτρ. 1:2, 3.

20. Για ν’ απολαύσωμε, λοιπόν, ειρήνη με τον Θεό, τι πρέπει να δεχθούμε με πίστι;

²⁰ Όσο και αν εκζητήσωμε, ποτέ δεν θα εύρωμε ειρήνη με τον Θεό, αν δεν αποκτήσωμε ακριβή γνώσι όσον αφορά τον Ιησού Χριστό και δεχθούμε την υπέρ αμαρτιών θυσία που ο Θεός επρομήθευσε με τον Υιό του. Οι Ιουδαίοι, λόγω μερικής γνώσεως, προσπαθούν να εγκαθιδρύσουν τη δική τους δίκαιη στάσι ενώπιον του Θεού χωριστά από τον καθαρισμό της αμαρτίας που το αίμα της θυσίας του Ιησού προμηθεύει για μας. Αντί να βασιζώμεθα στα δικά μας έργα δικαιοσύνης σύμφωνα με τον Νόμο που εδόθη στους Ιουδαίους μέσω του Μωυσέως, πρέπει να πιστέψωμε πλήρως στη θυσία του Ιησού Χριστού που αφαιρεί αμαρτίες. Αλλιώς δεν μπορούμε ν’ απολαύσωμε ειρήνη με τον Θεό.

21. (α) Επειδή ανεκηρύχθησαν δίκαιοι, τι απολαμβάνουν οι Χριστιανοί; (β) Πώς προείπε ο Ησαΐας την ανάγκη της θυσίας του Ιησού, και σε τι απολήγει το να επαναπαύωμε την ελπίδα μας στον Ιησούν;

²¹ Συνεπώς, στους Χριστιανούς που τους απενεμήθη δικαιοσύνη μέσω πίστεως στον Υιόν του Θεού, ο απόστολος Παύλος έγραψε: «Δικαιωθέντες λοιπόν εκ πίστεως, έχομεν ειρήνην προς τον Θεόν δια του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού. Πολλώ μάλλον λοιπόν, αφού εδικαιώθημεν τώρα δια του αίματος αυτού, θέλομεν σωθή από της οργής δι’ αυτού.» (Ρωμ. 5:1, 9) Η θυσία του Ιησού Χριστού είναι απολύτως αναγκαία για να έχωμε ειρήνη με τον Θεό και να διαφύγωμε την οργή του. Πολύν καιρό προηγουμένως ο προφήτης Ησαΐας είχε προφητεύσει όσον αφορά τη θυσία του Ιησού: «Αυτός ετραυματίσθη δια τας παραβάσεις ημών, εταλαιπωρήθη δια τας ανομίας ημών· η τιμωρία, ήτις έφερε την ειρήνην ημών, ήτο επ’ αυτόν· και δια των πληγών αυτού ημείς ιάθημεν.» (Ησ. 53:5) Η ειρήνη με τον Θεό φέρνει χαρά, αλλά δεν μπορεί ο Θεός να μας γεμίση με τέτοια ειρήνη εκτός αν πιστεύωμε στον Υιόν που αυτός επαίδευσε για την ειρήνη μας. Είναι γραμμένο: «“Εις αυτόν τα έθνη θέλουσιν ελπίσει.” Ο δε Θεός της ελπίδος είθε να σας εμπλήση πάσης χαράς και ειρήνης δια της πίστεως, ώστε να περισσεύητε εις την ελπίδα δια της δυνάμεως του πνεύματος του αγίου. Ο δε Θεός της ειρήνης είη μετά πάντων υμών.» (Ρωμ. 15:12, 13, 33) Αν ο Θεός είναι μαζί μας, θα γνωρίσωμε πράγματι πληρότητα ειρήνης.

22. Γιατί είναι μάταιο το ότι ως την ημέρα αυτή οι φυσικοί Ιουδαίοι εμπιστεύονται στην περιτομή των εν σαρκί;

²² Οι φυσικοί Ιουδαίοι εξακολουθούν να εμπιστεύονται στο να έχουν περιτετμημένες τις ακροβυστίες των για επίδειξι δικαιοσύνης. Ενεργώντας έτσι, δεν θ’ απολαύσουν ποτέ ειρήνη με τον Ιεχωβά, ο οποίος ήταν άλλοτε ο Θεός του φυσικού Ισραήλ. Η σαρκική περιτομή δεν είναι εκείνο που τώρα υπολογίζεται από τον κάποτε Θεόν των. Εκείνο που υπολογίζεται είναι το να περιπατούμε ή συμπεριφερώμεθα σύμφωνα με τις αρχές ή κανόνες μιας νέας Χριστιανικής προσωπικότητος, ενός νέου πνευματικού κτίσματος, του οποίου ο Ιησούς Χριστός είναι κεφαλή. Αυτό είναι εκείνο που θ’ απολήξη σε ειρήνη με τον Θεό του πνευματικού Ισραήλ. Οι καρδιές μας πρέπει να είναι περιτετμημένες ή καθαρισμένες για δικαιοσύνη. Ο Ιουδαίος προσήλυτος Παύλος εγκατέλειψε την υπερήφανη επιστήριξί του στη σαρκική του περιτομή ως φυσικού Ιουδαίου και έγραψε στους πιστούς εν Χριστώ Ιησού: «Διότι εν Χριστώ Ιησού ούτε περιτομή ισχύει τι, ούτε ακροβυστία, αλλά νέα κτίσις. Και όσοι περιπατήσωσι κατά τον κανόνα τούτον, ειρήνη επ’ αυτούς και έλεος, και επί τον Ισραήλ του Θεού.»—Γαλ. 6:15, 16· Φιλιππησ. 4:9· Γαλ. 5:25· 2 Κορ. 5:17.

Ο «ΠΟΛΥΣ ΟΧΛΟΣ» ΤΩΝ ΕΚΖΗΤΗΤΩΝ ΕΙΡΗΝΗΣ

23. Σύμφωνα με το Ησαΐας 27:1-5, πώς οι σημερινοί πνευματικοί Ισραηλίται έκαμαν ειρήνη με τον Θεό, αλλά ιδιαίτερα από το 1935 ποιοί τους ακολούθησαν σ’ αυτή την πορεία;

²³ Σ’ αυτή την ημέρα που ο Ιεχωβά Θεός θα φονεύση τον μέγαν συμβολικόν Λευιάθαν (την ορατή οργάνωσι του Διαβόλου) αλλά που θα προστατεύση σταθερά την πνευματική του άμπελο (την ορατή του οργάνωσι επάνω στη γη), η φιλική συμβουλή του Ιεχωβά προς όλους όσοι θέλουν ν’ απολαύσουν προστασία και διαφύλαξι, είναι: «Ας πιασθή από της δυνάμεώς μου, δια να κάμη ειρήνην μετ’ εμού· και θέλει κάμει μετ’ εμού ειρήνην.» (Ησ. 27:1-5) Οι πιστοί που αποτελούν την πνευματική άμπελο του Ιεχωβά, τον πνευματικόν Ισραήλ του Θεού, έχουν κάμει ειρήνη μαζί του με το να εξέλθουν από την οργάνωσι του Διαβόλου, τον Λευιάθαν. Στα τελευταία χρόνια, εν τούτοις, ιδιαίτερα από το 1935, υπήρξαν εκατοντάδες χιλιάδων άτομα που δεν είναι μέλη του πνευματικού Ισραήλ του Θεού και που άκουσαν και ενήργησαν σύμφωνα με τη συμβουλή του Ιεχωβά Θεού. Ακολούθησαν το υπόλοιπο του πνευματικού Ισραήλ του Θεού βγαίνοντας από τη θάλασσα της ανθρωπότητος στην οποία λειτουργεί ο ασεβής Λευιάθαν, και έκαμαν ειρήνη με τον Ιεχωβά Θεό μέσω του αίματος του Ιησού Χριστού, του Αμνού του Θεού. Στην Αποκάλυψι 7:9, 10 εξεικονίζονται ως ένα μεγάλο πλήθος ανθρώπων, που προέρχονται από όλα τα έθνη, τις φυλές, τους λαούς και τις γλώσσες, και αποδίδουν την κατάστασι της σωτηρίας των στον Θεό και στον Υιό του Ιησού Χριστό, λέγοντας: «Η σωτηρία είναι του Θεού ημών του καθημένου επί του θρόνου, και του Αρνίου.»

24. Πώς η Αποκάλυψις 7:14-17 περιγράφει τον τρόπο με τον οποίον ήλθαν στην ειρηνική τους κατάστασι;

²⁴ Επειδή εκείνοι που ανήκουν σ αυτόν τον αναρίθμητον «πολύν όχλον» ζητούν ειρήνη με τον Θεό και αποκτούν μια καθαρή, δίκαιη στάσι απέναντί του μέσω πίστεως στο αποκαθαρτικό αίμα του Ιησού Χριστού, η Αποκάλυψις 7:14-17 περιγράφει πώς ήλθαν στην ειρηνική τους κατάστασι, λέγοντας: «Έπλυναν τας στολάς αυτών, και ελεύκαναν αυτάς εν τω αίματι του Αρνίου. Δια τούτο είναι ενώπιον του θρόνου του Θεού, και λατρεύουσιν αυτόν ημέραν και νύκτα εν τω ναώ αυτού· και ο καθήμενος [Θεός] επί του θρόνου θέλει κατασκηνώσει επ’ αυτούς. Δεν θέλουσι πεινάσει πλέον, ουδέ θέλουσι διψήσει πλέον, ουδέ θέλει πέσει επ’ αυτούς ο ήλιος, ουδέ κανέν καύμα· διότι το Αρνίον [ο Ιησούς Χριστός] το αναμέσον του θρόνου θέλει ποιμάνει αυτούς, και οδηγήσει αυτούς εις ζώσας πηγάς υδάτων· και θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών.»

25. Από ποιόν στην αρχαία πόλι της Ιεριχούς εξεικονίσθη ο «πολύς όχλος», και από ποιές απόψεις;

²⁵ Αυτός ο «πολύς όχλος» εξεικονίσθη στους αρχαίους χρόνους από τη Χαναναία γυναίκα που ωνομάζετο Ραάβ και ζούσε στις ημέρες του Ιησού του Ναυή, του διαδόχου του Μωυσέως. Η πόλις της Ραάβ στη Χαναάν ήταν η Ιεριχώ και κατεδικάσθη σε καταστροφή μαζί με όλους τους κατοίκους της. Η Ραάβ και η οικογένειά της διέφυγαν την καταστροφή όταν ο Ιεχωβά Θεός κατέρριψε τα τείχη της Ιεριχούς και οι άνδρες του Ισραήλ, που είχαν βαδίσει γύρω από την Ιεριχώ επτά ημέρες, μπήκαν στην εκτεθειμένη πόλι και εξωλόθρευσαν τον ασεβή της πληθυσμό. Πώς έγινε αυτό; Επειδή αυτή έκαμε ειρήνη με τον Θεό του Ισραήλ. Δεν επρόδωσε τους δύο κατασκόπους που έστειλε ο Ιησούς του Ναυή στην πόλι και που βρήκαν κατάλυμα στο πανδοχείο της Ραάβ. (Ιησ. Ναυή 2:1-21· 6:1-25) Σχετικά με τούτο οι Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές λέγουν: «Δια πίστεως έπεσον τα τείχη της Ιεριχώ, αφού εκυκλώθησαν επί επτά ημέρας. Δια πίστεως η πόρνη Ραάβ δεν συναπωλέσθη με τους απειθήσαντας, δεχθείσα τους κατασκόπους με ειρήνην.»—Εβρ. 11:30, 31.

26. Από τους ανθρώπους ποιάς πόλεως της Χαναάν προεικονίσθη ο «πολύς όχλος» που θα επιζήση, και με ποια πορεία ενεργείας;

²⁶ Αυτός ο ίδιος «πολύς όχλος», που θα επιζήση από τον επικείμενον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος», προεικονίσθη επίσης από τους ανθρώπους της πόλεως Γαβαών. Αυτή η πόλις της Χαναάν ήταν επίσης καταδικασμένη να καταστραφή από τα Ισραηλιτικά στρατεύματα του Ιεχωβά υπό τον Ιησούν του Ναυή. Πραγματικά, ο Ιησούς του Ναυή ήταν, με την ομωνυμία του, προφητικός τύπος του Ιησού Χριστού, ο οποίος έγινε ο Αξιωματούχος του Θεού για την εκτέλεσι θείας κρίσεως. (Πράξ. 7:45· Εβρ. 4:8) Παραδόξως, η πόλις Γαβαών και τρεις γειτονικές πόλεις διέφυγαν την καταστροφή που ο Ιησούς του Ναυή εξετέλεσε επάνω στις άλλες πόλεις της Χαναάν. Πώς συνέβη αυτό; Πάλι ήταν μια περίπτωσις ειρηνεύσεως με τον Ιεχωβά Θεό προτού φθάση ο εκτελεστής του. Αρκετές ημέρες προτού πλησιάσουν ο Ιησούς του Ναυή και οι δυνάμεις του, οι Γαβαωνίται απέστειλαν τους πρέσβεις των υπό μεταμφίεσιν στο στρατόπεδο του Ιησού του Ναυή και εζήτησαν ειρήνη με τον Ιεχωβά Θεό και τον λαό του. Προέτειναν πλήρη παράδοσι του εαυτού των σ’ Αυτόν μέσω του Ιησού του Ναυή.

27. Όμοιο με το αποτέλεσμα σ’ εκείνους τους αρχαίους άνδρας, ποιο θα είναι το αποτέλεσμα στον «πολύν όχλον» των εκζητητών ειρήνης;

²⁷ Ποιο ήταν το αποτέλεσμα; Το θείο υπόμνημα απαντά: «Και έκαμεν ο Ιησούς ειρήνην προς αυτούς, και έκαμε συνθήκην προς αυτούς, να φυλάξη την ζωήν αυτών· και οι άρχοντες της συναγωγής [του Ισραήλ] ώμοσαν προς αυτούς.» (Ιησ. Ναυή 9:15) Όπως εκείνοι οι αρχαίοι Γαβαωνίται, που δεν ήσαν Ισραηλίται, έτσι και ο «πολύς όχλος» των σημερινών εκζητητών ειρήνης παραδίδει τον εαυτό του σε πλήρη αφιέρωσι στον Ιεχωβά Θεό μέσω του Ιησού Χριστού τώρα προτού ξεσπάση ο Αρμαγεδδών. Για τούτο ο Μεγαλύτερος Ιησούς του Ναυή, ο Ιησούς Χριστός, τους διαφυλάττει από καταστροφή στον παγκόσμιο εκείνο πόλεμο. Όπως και το υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών, ο πολύς εκείνος όχλος αγαπά ζωή. Επιθυμούν να δουν μια αιωνιότητα καλών ημερών υπό την βασιλεία του Θεού. Ακολουθούν, λοιπόν, σήμερα τη συμβουλή του Δαβίδ και του Πέτρου για ειρήνη.

[Υποσημειώσεις]