Κεφάλαιο 4
Το Άγιον Πνεύμα εν Δράσει σε Άτομα των Αρχαίων Χρόνων
1. Πώς η ίδια η Αγία Γραφή ως βιβλίο διαψεύδει εκείνους που αρνούνται ότι υπάρχει κάτι που λέγεται άγιο πνεύμα;
ΕΙΝΑΙ ανώφελο για τους υλιστάς της εποχής μας να ισχυρίζωνται ότι δεν υπάρχει αυτό που λέγεται άγιο πνεύμα. Ένα προϊόν της λειτουργίας του επάνω σε άνδρες των αρχαίων χρόνων, βρίσκεται ακόμη μαζί μας, σ’ ολόκληρο τον κόσμο. Αυτό το προϊόν επέζησε από τις προσπάθειες των ανθρώπων και των εθνών να το καταστρέφουν. Ποιο είναι αυτό; Είναι το ακαταμάχητο βιβλίο που λέγεται Αγία Γραφή. Παρά την άγρια εναντίωσι εκ μέρους ανθρώπων και δαιμόνων, αυτό το ιερό Βιβλίο έχει την ευρύτερη κυκλοφορία από όλα τα βιβλία που εγράφησαν από ανθρώπους. Υπάρχουν άνδρες και γυναίκες που υπερασπίζουν αυτό το βιβλίο και με τη ζωή τους ακόμη.
2. Γιατί η Αγία Γραφή δεν διαφέρει από άλλα βιβλία ως προς τα χέρια που χρησιμοποιήθηκαν για να την γράψουν;
2 Η Αγία Γραφή ομολογουμένως διαφέρει απ’ όλα τα άλλα βιβλία. Γιατί; Όχι διότι εγράφη από απλούς ανθρώπους της ανθρωπίνης οικογενείας μας. Κανείς δεν ισχυρίζεται ότι η Αγία Γραφή εγράφη από χέρια διαφορετικά από εκείνα απλών ανθρώπων. Αλλά τι είδους άνθρωποι ήσαν εκείνοι; Μήπως τα συγγράμματά των ήσαν δικής των εμπνεύσεως; Αυτό βαρύνει πολύ στο ζήτημα.
3-5. (α) Τι μας λέγει η Αγία Γραφή για το πώς εγράφη: (β) Πώς ο Πέτρος το επιβεβαιώνει αυτό στην επιστολή 2 Πέτρου 1:15-21;
3 Η ίδια η Αγία Γραφή μάς λέγει ότι τα περιεχόμενα των εξήντα έξη μικροτέρων βιβλίων της, εγράφησαν από ανθρώπους. Η ίδια η Αγία Γραφή μάς λέγει και τι είδους άνθρωποι ήσαν οι συγγραφείς της. Τονίζει επίσης ποια ήταν η αόρατη δύναμις που δραστηριοποίησε τους ανθρώπους εκείνους να κάμουν τη συγγραφή. Υπήρχε κάποιο πνεύμα που τους υποκινούσε όταν έγραφαν. Αυτό το πνεύμα δεν πρέπει ν’ αποδοθή στον Σατανά ή Διάβολο, διότι αυτός πάντοτε προσπαθούσε να πλανήση όλη την οικουμένη. Το πνεύμα που υποκινούσε τη συγγραφή της Βίβλου, δεν ήταν το πνεύμα που βρίσκεται πίσω από την παρούσα παλαιά τάξι πραγμάτων. Αλλ’ όσο για το είδος των ανθρώπων που έκαμαν την συγγραφή και όσο για το πνεύμα που τους υπεκίνησε να γράψουν, ας παρατηρήσωμε τη σύντομη δήλωσι του αποστόλου Πέτρου, ενός μάρτυρος της αληθινής Χριστιανοσύνης:
4 «Θέλω όμως επιμεληθή, ώστε σεις μετά την αποβίωσίν μου (σε μαρτυρικό θάνατο) να δύνασθε πάντοτε να ενθυμήσθε αυτά. Διότι σας εγνωστοποιήσαμεν την δύναμιν και παρουσίαν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού, ουχί μύθους σοφιστικούς ακολουθήσαντες, αλλ’ αυτόπται γενόμενοι της εκείνου μεγαλειότητος. Διότι έλαβε παρά Θεού Πατρός τιμήν και δόξαν, ότε ήλθεν εις αυτόν τοιαύτη φωνή υπό της μεγαλοπρεπούς δόξης, Ούτος είναι ο Υιός μου ο αγαπητός, εις τον οποίον εγώ ευηρεστήθην· και ταύτην την φωνήν ημείς ηκούσαμεν εξ ουρανού ελθούσαν, όντες μετ’ αυτού εν τω όρει τω αγίω.»
5 «Και έχομεν βεβαιότερον τον προφητικόν λόγον, εις τον οποίον κάμνετε καλά να προσέχητε ως εις λύχνον φέγγοντα εν σκοτεινώ τόπω, εωσού έλθη η αυγή της ημέρας και ο φωσφόρος ανατείλη εν ταις καρδίαις υμών· τούτο πρώτον εξεύροντες, ότι ουδεμία προφητεία της γραφής γίνεται εξ ιδίας του προφητεύοντος διασαφήσεως· διότι δεν ήλθε ποτέ προφητεία εκ θελήματος ανθρώπου, αλλ’ υπό του πνεύματος του αγίου κινούμενοι ελάλησαν οι άγιοι άνθρωποι του Θεού.»—2 Πέτρου 1:15-21.
6. Ποια επιβεβαίωσις υπάρχει γι’ αυτά που αναφέρει ο Πέτρος σχετικά με τη μεταμόρφωσι του Χριστού και τι έκαμε τις δύο επιστολές του θεόπνευστα συγγράμματα;
6 Ο ίδιος ο Πέτρος ήταν ένας απ’ εκείνους που έγραψαν και ωμίλησαν από τον Θεό, διότι ‘εκινούντο υπό του αγίου πνεύματος.’ Λόγω αυτού του γεγονότος, ο Πέτρος έδωσε μια πιστή μαρτυρία για το τι είδαν και άκουσαν αυτός και οι απόστολοι Ιάκωβος και Ιωάννης, ως αυτόπται μάρτυρες, όταν ο Ιησούς Χριστός μεταμορφώθηκε ενώπιόν των επάνω σ’ ένα υψηλό όρος της Παλαιστίνης. Τρεις άλλοι μαθηταί του Χριστού, παρέχουν μια γραπτή εξιστόρησι εκείνης της μεταμορφώσεως του Ιησού Χριστού, λίγους μήνες πριν από τον βίαιο θάνατό του έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ. (Ματθαίος 17:1-9· Μάρκος 9:2-9· Λουκάς 9:28-36) Η μαρτυρία του Πέτρου λοιπόν επιβεβαιώνεται από αξιόπιστους ανθρώπους. Στην Αγία Γραφή δύο επιστολές που φέρουν το όνομα του Πέτρου εγράφησαν απ’ αυτόν, έναν άνθρωπο· αλλά το γεγονός αυτό δεν κάνει τις επιστολές του συγγράμματα απλής ανθρωπίνης κατασκευής. Οι επιστολές του Πέτρου είχαν υποκινηθή από άγιον πνεύμα. Επομένως, ήσαν εμπνευσμένες από τον Ιεχωβά Θεό, την Πηγή του αγίου πνεύματος.
7. Στην επιστολή 2 Πέτρου 3:15, 16 πώς έδειξε ο Πέτρος ότι κατέτασσε τα συγγράμματα του Παύλου μεταξύ των θεοπνεύστων Γραφών;
7 Ο Πέτρος, στη δεύτερη επιστολή του, κατατάσσει τα συγγράμματα του αποστόλου Παύλου μεταξύ των θεοπνεύστων Βιβλικών συγγραμμάτων. Ο Πέτρος είπε: «Και νομίζετε σωτηρίαν την μακροθυμίαν του Κυρίου ημών, καθώς και ο αγαπητός ημών αδελφός Παύλος έγραψε προς εσάς κατά την δοθείσαν εις αυτόν σοφίαν, ως και εν πάσαις ταις επιστολαίς αυτού, λαλών εν αυταίς περί τούτων, μεταξύ των οποίων είναι τινά δυσνόητα, τα οποία οι αμαθείς και αστήρικτοι στρεβλόνουσιν, ως και τας λοιπάς γραφάς προς την ιδίαν αυτών απώλειαν.» (2 Πέτρου 3:15, 16) Σήμερα υπάρχουν κριτικοί που ισχυρίζονται ότι ένας απλός άνθρωπος (ο Παύλος) έγραψε αυτές τις επιστολές, κι έτσι αυτές αποτελούν ανθρώπινη επινόησι. Αυτοί οι κριτικοί διαστρέφουν τις Γραφές, «προς την ιδίαν αυτών απώλειαν.»
8. Σχετικά με τις Γραφές που εγράφησαν από ανθρώπους οι οποίοι μίλησαν και έγραψαν κινούμενοι από τον Θεό, τι είπε ο Παύλος στην επιστολή 2 Τιμόθεον 3:16, 17;
8 Ως προς τις Ιερές Γραφές που εγράφησαν από ανθρώπους, οι οποίοι έγραψαν και ωμίλησαν από τον Θεό, ο απόστολος Παύλος είπε τα εξής: «Όλη η γραφή είναι θεόπνευστος και ωφέλιμος προς διδασκαλίαν, προς έλεγχον, προς επανόρθωσιν, προς εκπαίδευσιν την μετά της δικαιοσύνης, δια να ήναι τέλειος ο άνθρωπος του Θεού, ητοιμασμένος εις παν έργον αγαθόν.»—2 Τιμόθεον 3:16, 17.
9. Αναφερόμενος σ’ εκείνες τις Γραφές, τι μπορούσε ν’ αποδείξη ο Παύλος για τη βάσι της Χριστιανοσύνης;
9 Ο ίδιος ο Παύλος ήταν ένας τέτοιος ‘τέλειος’ «άνθρωπος του Θεού.» Εγνώριζε πλήρως τις αρχαίες Εβραϊκές Γραφές. Αναφερόμενος σ’ εκείνες τις θεόπνευστες Γραφές, ο Παύλος μπορούσε ν’ αποδείξη τη θεόδοτη βάσι της αληθινής Χριστιανοσύνης.—Πράξεις 17:3.
10. Γιατί οι Βιβλικές προφητείες εξακολουθούν να επαληθεύουν μέχρι σήμερα, μολονότι οι άνθρωποι δεν εγνώριζαν πώς ο Θεός θα εξεπλήρωνε τις προφητείες του;
10 Υπάρχει λόγος για τον οποίον, οι προφητείες που περιέχονται στην Αγία Γραφή, εξακολουθούν ακόμη και στον εικοστό μας αιώνα. Ο λόγος είναι ότι, αυτές οι προφητείες δεν είναι προρρήσεις απλών ανθρώπων που προσπαθούν να κάνουν προσωπικές ερμηνείες για το πώς θα εξελιχθή η κατάστασις των παγκοσμίων υποθέσεων. Αντιθέτως, οι Βιβλικές προφητείες προέρχονται από τον Θεό και δόθηκαν μέσω ανθρώπων αφοσιωμένων σ’ Αυτόν. Ο Θεός εκπληρώνει τις προφητείες του, μολονότι οι άνθρωποι αγνοούν πώς ακριβώς ο Θεός το κάνει αυτό. Αυτό το σημείο ετόνισε ο Πέτρος όταν είπε σ’ ένα πλήθος Ιουδαίων στον ναό της Ιερουσαλήμ: «Ο δε Θεός όσα προείπε δια στόματος πάντων των προφητών αυτού ότι ο Χριστός έμελλε να πάθη, εξεπλήρωσεν ούτω . . . τον οποίον πρέπει να δεχθή ο ουρανός μέχρι των καιρών της αποκαταστάσεως πάντων, όσα ελάλησεν ο Θεός απ’ αιώνος δια στόματος πάντων των αγίων αυτού προφητών.» (Πράξ. 3:18-21) Η Αγία Γραφή αναγράφει προφητείες του Θεού ο οποίος δεν ψεύδεται, μολονότι ωμίλησε μέσω των προφητών.
11. Πώς ο Πέτρος, όταν μιλούσε στην εκκλησία των εκατόν είκοσι μαθητών στην Ιερουσαλήμ, ετόνισε ότι οι θείες προφητείες έπρεπε απλώς να εκπληρωθούν;
11 Επειδή οι Βιβλικές προφητείες προέρχονται από τον Θεό μέσω του αγίου του πνεύματος, πρέπει απλώς να επαληθεύσουν. Αυτό το γεγονός ετόνισε ο Πέτρος όταν είπε σε μια εκκλησία από εκατόν είκοσι περίπου μαθητάς του Χριστού στην Ιερουσαλήμ: «Άνδρες αδελφοί, έπρεπε να πληρωθή η γραφή αύτη, την οποίαν προείπε το πνεύμα το άγιον δια στόματος του Δαβίδ περί του Ιούδα, όστις έγεινεν οδηγός εις τους συλλαβόντας τον Ιησούν.»—Πράξ. 1:15, 16.
12. Πώς ο Πέτρος και άλλοι μαθηταί ενώθηκαν σε προσευχή και έδειξαν ότι ο Ψαλμός 2:1, που εγράφη από τον Δαβίδ, έπρεπε να εκπληρωθή;
12 Αργότερα, ο Πέτρος ενώθηκε με τους άλλους μαθητάς σε προσευχή που ετόνιζε πώς έπρεπε να επαληθεύση άλλη μια προφητεία του Δαβίδ. Τα εδάφια Πράξεις 4:24, 25 λέγουν: «Οι δε ακούσαντες ομοθυμαδόν ύψωσαν την φωνήν προς τον Θεόν και είπον· Δέσποτα, συ είσαι ο Θεός, όστις έκαμες τον ουρανόν και την γην και την θάλασσαν και πάντα τα εν αυτοίς, όστις είπας δια στόματος Δαβίδ του δούλου σου· Δια τι εφρύαξαν τα έθνη και οι λαοί εμελέτησαν μάταια;» (Ψαλμός 2:1) Έτσι, οι Χριστιανοί του πρώτου αιώνος κατανοούσαν ότι οι Άγιες Εβραϊκές Γραφές αποτελούσαν προϊόν του αγίου πνεύματος του Θεού που ενεργούσε στους ανθρώπους των αρχαίων χρόνων.
13. (α) Σύμφωνα με τα εδάφια 2 Σαμουήλ 23:1-3, σε ποιον έπρεπε ν’ αποδοθούν τα μέρη των Εβραϊκών Γραφών που συνετάχθησαν από τον κεχρισμένο Δαβίδ; (β) Ποια ήσαν τα πράγματα που έκαμαν την επεξεργασία των προφητειών μέσω του Δαβίδ;
13 Επειδή ο ψαλμωδός Δαβίδ μνημονεύεται άμεσα και ονομαστικά εδώ, μπορούμε κάλλιστα να ρωτήσωμε: Τι αισθανόταν αυτός λέγοντας και γράφοντας πράγματα που απετέλεσαν μέρος των ιερών Εβραϊκών Γραφών; Αυτός δεν αποδίδει στον εαυτό του τον έπαινο για όσα έγραψε, τα οποία διαφυλάχθηκαν ως ιδιαιτέρας αξίας και σπουδαιότητος μέχρι σήμερα. Ως απόδειξι, ιδού τι αναγράφεται σχετικά μ’ αυτόν τον κεχρισμένο βασιλέα όλου του Ισραήλ, όπως διαφυλάχθηκε για μας στο βιβλίο (2 Σαμουήλ 23:1-3 ΜΝΚ): «Ούτοι δε είναι οι λόγοι του Δαβίδ, οι τελευταίοι· Δαβίδ, ο υιός του Ιεσσαί, είπε, Και ο ανήρ όστις ανεβιβάσθη εις ύψος, ο κεχρισμένος του Θεού του Ιακώβ και ο γλυκύς ψαλμωδός του Ισραήλ είπε, Πνεύμα Ιεχωβά ελάλησε δι’ εμού, και ο λόγος αυτού ήλθεν επί της γλώσσης μου. Ο Θεός του Ισραήλ είπε προς εμέ, ο Βράχος του Ισραήλ ελάλησεν.» Έτσι, τα πράγματα που συνετέλεσαν στην επαλήθευσι των προφητειών μέσω του Δαβίδ, δεν αποτελούσαν μια μακροχρόνια πρόβλεψι και ικανότητα του Δαβίδ να κάνη προσωπικές ερμηνείες των ζητημάτων. Το πνεύμα του Θεού που ενεργούσε στον Δαβίδ και ο θείος χειρισμός των πραγμάτων έκαμε την επεξεργασία αυτών.
14. Εκτός από τον Δαβίδ, πώς ο Ησαΐας και ο Ιερεμίας ετόνισαν ότι τα μέρη των Γραφών που έγραψαν αυτοί δεν ήσαν δικής των συνθέσεως;
14 Ο Δαβίδ δεν ήταν ο μόνος που ωμολόγησε ότι τα μέρη της Αγίας Γραφής που έγραψε δεν ήσαν δικής του προελεύσεως και συνθέσεως. Και άλλοι προφήται, των οποίων τα θεόπνευστα βιβλία διαφυλάχθηκαν στην Αγία Γραφή, ειλικρινά ωμολόγησαν ότι ο λόγος του Ιεχωβά Θεού ήλθε σ’ αυτούς. Παραδείγματος χάριν, ο Ησαΐας αρχίζει το μεγάλο προφητικό του βιβλίο λέγοντας: «Όρασις Ησαΐου υιού Αμώς, την οποίαν είδε περί του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ, εν ταις ημέραις Οζίου, Ιωάθαμ, Άχαζ και Εζεκίου, βασιλέων Ιούδα. Ακούσατε, ουρανοί, και ακροάσθητι, γη· διότι ο Ιεχωβά ελάλησεν.» (Ησαΐας 1:1, 2, ΜΝΚ) Ο Ιερεμίας αρχίζει το μεγάλο βιβλίο της προφητείας του, λέγοντας: «Οι λόγοι του Ιερεμίου υιού του Χελκίου, εκ των ιερέων των εν Αναθώθ εν γη Βενιαμίν προς τον οποίον έγεινε λόγος Ιεχωβά εν ταις ημέραις του Ιωσίου υιού του Αμών βασιλέως Ιούδα, κατά το δέκατον τρίτον έτος της βασιλείας αυτού.»—Ιερεμίας 1:1, 2, ΜΝΚ.
ΕΠΙΤΕΥΓΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΣΤΟΥΣ ΑΡΧΑΙΟΥΣ ΧΡΟΝΟΥΣ
15. Πώς το άγιο πνεύμα, που υπεκίνησε τα Βιβλικά συγγράμματα, αποδείχθηκε πιο ισχυρό από τη μάχαιρα των ισχυρών στρατιωτικών αρχηγών;
15 Κανείς δεν πρέπει να καταφρονή τα πράγματα που παρήχθησαν από το άγιο πνεύμα υπό μορφή ιερών συγγραμμάτων. Η πέννα που κινήθηκε από το άγιο πνεύμα του Θεού στα χέρια των Βιβλικών συγγραφέων, απεδείχθη ότι ήταν πολύ πιο ισχυρή από το ξίφος του Καίσαρος, του Ναπολέοντος Βοναπάρτου και του Αδόλφου Χίτλερ. Πραγματικά, το άγιο πνεύμα μπόρεσε να εκπληρώση πολύ πιο θεαματικά πράγματα από το γράψιμο με πέννα και μελάνη. Αναγράφεται ότι άνθρωποι των αρχαίων χρόνων έκαμαν ανδραγαθήματα μέσω αυτής της ισχυρής δυνάμεως από τον αόρατο Παντοδύναμο Θεό.
16, 17. (α) Όταν ο Μωυσής εξέτεινε τη ράβδο του πάνω από την Ερυθρά Θάλασσα, από πού προήλθε η δυναμική ενέργεια που διεχώρισε τα ύδατα της θαλάσσης; (β) Πώς τα εδάφια Ησαΐας 63:11-14 επιβεβαιώνουν την ορθή απάντησι;
16 Για παράδειγμα, ας πάρωμε τον συγγραφέα των πρώτων πέντε βιβλίων της Αγίας Γραφής, τον Μωυσή. Στο έτος 1513 π.Χ., ο Μωυσής στάθηκε στη δεξιά όχθη της Ερυθράς Θαλάσσης. Εξέτεινε την ράβδο που είχε στο δεξί του χέρι πάνω από τη θάλασσα. Και ιδού! Τα ύδατα διαχωρίσθηκαν και οι Ισραηλίται μπόρεσαν να διαβούν πριν τους προφθάσουν οι Αιγύπτιοι που τους καταδίωκαν. Μήπως έκαμε αυτό το θαύμα κάποια δυναμική ενέργεια που προήλθε από τον Μωυσή; Αδύνατον! Όχι από τον προφήτη Μωυσή, αλλ’ από την ουράνια Πηγή κάθε δυναμικής ενεργείας προήλθε η ακαταμάχητη δύναμις που μπόρεσε να διαχωρίση τον υδάτινο φραγμό που εμπόδιζε τους Ισραηλίτας να διαφύγουν από τον μεγάλο κίνδυνο που τους απειλούσε. (Έξοδος 14:21 έως 15:21) Έτσι και σήμερα, όταν ο λαός του Ιεχωβά υφίσταται δοκιμασία και βρίσκεται σε δυσχερή θέσι, τότε ακριβώς είναι καιρός να επαναφέρη στη μνήμη του την αρχαία πράξι του Ιεχωβά και να εγείρη το ερώτημα:
17 «Πού είναι ο αναβιβάσας αυτούς από της θαλάσσης μετά του ποιμένος [των ποιμένων, ΜΝΚ (Μωυσέως και Ααρών)]του ποιμνίου αυτού; πού ο θέσας το άγιον αυτού πνεύμα εν τω μέσω αυτών, ο οδηγήσας αυτούς δια της δεξιάς του Μωυσέως με τον ένδοξον βραχίονα [της δυνάμεως] αυτού, ο διασχίσας τα ύδατα έμπροσθεν αυτών, δια να κάμη εις εαυτόν όνομα αιώνιον; ο οδηγήσας αυτούς δια της αβύσσου, ως ίππον δια της ερήμου, χωρίς να προσκόψωσι; Το πνεύμα του Κυρίου ανέπαυσε αυτούς ως κτήνος καταβαίνον εις την κοιλάδα· ούτως ωδήγησας τον λαόν σου, δια να κάμης εις σεαυτόν ένδοξον όνομα.»—Ησ. 63:11-14.
18. Ομοίως, πώς ο ίδιος Θεός θα κάνη ένα «ένδοξον» όνομα για τον εαυτό του στον εικοστό μας αιώνα;
18 Αυτά εδάφια της προφητείας του Ησαΐα τονίζουν τον καιρό που ο λαός του Μωυσέως ελευθερώθηκε από τη δουλεία στους αρχαίους Αιγυπτίους. Εκεί, την άνοιξι του έτους 1513 π.Χ., ο Θεός έκανε ένα άφθαρτο όνομα για τον εαυτό του, ένα όνομα ασύγκριτης ωραιότητος. Αλλά και τώρα, επίσης, στον εικοστό μας αιώνα, ήλθε ο καιρός για να κάνη ο Θεός ‘ένα ένδοξον όνομα εις εαυτόν.’ Σε μια απείρως μεγαλύτερη κλίμακα, θα εκτελέση μια απελευθέρωσι που ομοιάζει μ’ εκείνη που έκαμε στην Ερυθρά Θάλασσα. Ευτυχείς θα είναι όλοι εκείνοι στους οποίους το θείο όνομα Ιεχωβά θα γίνη τότε «ένδοξον.»
19. Όπως τονίζεται στην επιστολή προς Εβραίους 11:29, σύμφωνα με ποια ιδιότητα του Μωυσέως συνέβησαν τα πράγματα;
19 Ας μη υποτιμούμε λοιπόν τη δυναμική ενέργεια της αγίας ενεργού δυνάμεως του Ιεχωβά. Αυτή η δύναμις είναι τόσο ισχυρή σήμερα όσο ήταν και πριν από τριάντα πέντε αιώνες. Ο προφήτης Μωυσής δεν υπετίμησε την ισχύ του. Είχε πίστι στην θεία Πηγή του θαυματουργού εκείνου πνεύματος. Ο τρόπος με τον οποίον συνέβησαν τα πράγματα ήταν σύμφωνος με την πίστι του Μωυσέως: «Δια πίστεως διέβησαν την Ερυθράν θάλασσαν ως δια ξηράς την οποίαν δοκιμάσαντες οι Αιγύπτιοι κατεποντίσθησαν.» (Εβραίους 11:29) Μ αυτό τον τρόπο εφάνη ότι ο Θεός ανταμείβει εκείνους που πιστεύουν σ’ αυτόν. (Εβραίους 11:6) Σημειώστε ακόμη αυτά που αναγράφονται στους Αριθμούς 11:16, 17, 24-29 σχετικά με τον πιστό Μωυσή και το πνεύμα.
20, 21. (α) Γιατί οι άνθρωποι των αρχαίων χρόνων που έδειξαν πίστι στον Θεό, πρέπει να είχαν κάποιο μέτρο του αγίου πνεύματος; (β) Ποιοι τρεις άνδρες πίστεως μνημονεύονται στην επιστολή προς Εβραίους 11:4-7 και τι λέγεται εκεί γι’ αυτούς;
20 Η πίστις αποτελεί μέρος του ‘καρπού του πνεύματος.’ Αυτό μας λέγεται στα εδάφια Γαλάτας 5:22, 23. Προφανώς εκείνοι που δείχνουν πίστι στον Θεό πρέπει να έχουν ένα μέτρο του πνεύματός του. Ένας μη πλήρης κατάλογος ανδρών και γυναικών πίστεως στη διάρκεια των αρχαίων χρόνων μάς δίδεται στην επιστολή προς Εβραίους κεφάλαιο 11. Αυτοί αποτελούν μέρος ενός «τοσούτου νέφους μαρτύρων» που μας ‘περικυκλώνει.’ (Εβραίους 12:1) Ο κατάλογος των μαρτύρων φθάνει έως τον πρώτο αναγραφόμενο μάρτυρα υπέρ του Ιεχωβά Θεού, δηλαδή, τον Άβελ, τον νεώτερο αδελφό του Κάιν, γυιου του Αδάμ και της Εύας. Υπήρξαν και άλλοι μάρτυρες του Ιεχωβά στη διάρκεια εκείνων των ημερών πριν από τον παγκόσμιο κατακλυσμό του έτους 2.370-2.369 π.Χ. Τα ονόματα τριών προκατακλυσμιαίων μαρτύρων του Υψίστου Θεού ανεγράφησαν στα εδάφια προς Εβραίους 11:4-7. Εκεί διαβάζομε τα εξής:
21 «Δια πίστεως ο Άβελ προσέφερε προς τον Θεόν καλητέραν θυσίαν παρά τον Κάιν, δια της οποίας εμαρτυρήθη ότι ήτο δίκαιος, επειδή ο Θεός έδωκε μαρτυρίαν περί των δώρων αυτού, και δι’ αυτής καίτοι αποθανών έτι λαλεί. Δια πίστεως μετετέθη ο Ενώχ, δια να μη ίδη θάνατον, και δεν ευρίσκετο, διότι μετέθεσεν αυτόν ο Θεός· επειδή προ της μεταθέσεως αυτού εμαρτυρήθη ότι ευηρέστησεν εις τον Θεόν· χωρίς δε πίστεως αδύνατον είναι να ευαρεστήση τις εις αυτόν· διότι ο προσερχόμενος εις τον Θεόν πρέπει να πιστεύση ότι είναι και γίνεται μισθαποδότης εις τους εκζητούντας αυτόν. Δια πίστεως ο Νώε, ειδοποιηθείς θεόθεν περί των μη βλεπομένων έτι, εφοβήθη και κατεσκεύασε κιβωτόν προς σωτηρίαν του οίκου αυτού, δι’ ης κατέκρινε τον κόσμον και έγεινε κληρονόμος της δια πίστεως δικαιοσύνης.»
22. Πώς γίνεται φανερό από τα γεγονότα ότι καθένας απ’ αυτούς τους τρεις άνδρες είχε ένα μέτρο του αγίου πνεύματος;
22 Ο Άβελ, ο Ενώχ και ο Νώε κατονομάζονται ιδιαίτερα, διότι ήσαν εξέχοντες στην άσκησι πίστεως. Υπήρχαν όμως και η σύζυγος του Νώε και οι τρεις γυιοι του και τρεις νύφες του που μπήκαν στην κιβωτό με τον Νώε και διαφυλάχθησαν από τον παγκόσμιο κατακλυσμό. (1 Πέτρου 3:19, 20) Ο Άβελ πρέπει να είχε ένα μέτρο του αγίου πνεύματος, διότι είχε έναν από τους καρπούς του, δηλαδή πίστι. Δεν μπορεί ν’ αμφισβητηθή το ότι ο Ενώχ, ο υιός του Ιάρεδ, είχε επίσης ένα μέτρο αγίου πνεύματος, διότι στο φως των όσων μας λέγουν τα εδάφια Ιούδας 14, 15, ο Θεός χρησιμοποίησε τον Ενώχ να πη την πρώτη αναγραφόμενη προφητεία που εξέφερε ποτέ άνθρωπος. (Γένεσις 5:18-24) Ο Νώε χρησιμοποιήθηκε επίσης ως ένας προφήτης του Ιεχωβά. Αυτός ήταν ‘κήρυξ δικαιοσύνης.’ (2 Πέτρου 2:5· Γένεσις 9:24-29) Ποιος μπορεί ν’ αρνηθή ότι ο Νώε έκαμε μια αξιοσημείωτη πράξι ανδρείας μέσα σ’ ένα κόσμο ασεβών ανθρώπων; Ωστόσο, δεν έκαμε αυτό το θαρραλέο κατόρθωμα με δική του δύναμι. Πίσω απ’ αυτόν υπήρχε η αγία ενεργός δύναμις του Θεού.
23, 24. (α) Ποια ιδιότητα ήσκησε ο Θεός ενόσω κατεσκευάζετο η κιβωτός του Νώε; (β) Σύμφωνα με τα εδάφια Γένεσις 6:1-3, ποια απόφασι έλαβε ο Θεός και γιατί;
23 Και στις ημέρες του Νώε, επίσης, το πνεύμα του Θεού ήταν ενεργό προς την ανθρωπότητα. Εκείνος ο καιρός της κατασκευής της κιβωτού διεκρίνετο για τη «μακροθυμία του Θεού.» (1 Πέτρου 3:20) Ο Θεός ασκούσε μεγάλο έλεγχο, μακροθυμία, κι αυτό έδινε την ευκαιρία στους διεφθαρμένους ανθρώπους να μετανοήσουν καθόσον έβλεπαν την κατασκευή της κιβωτού να προχωρή και άκουγαν τον Νώε ‘να κηρύττη δικαιοσύνη.’ Αλλά ποιοι ανταποκρίθηκαν στην ενέργεια του πνεύματος του Θεού; Μόνο ο Νώε, η σύζυγός του και οι γυιοι του Σημ, Χαμ και Ιάφεθ μαζί με τις τρεις συζύγους των. Ο Θεός δεν είχε σκοπό να καταβάλλη ιδιαίτερες προσπάθειες προς όφελος των ανθρώπων επ’ άπειρον, αγωνιζόμενος, όπως θα λέγαμε, προς χάριν των. Τα εδάφια Γένεσις 6:1-3 (ΜΝΚ) μας λέγουν τι απεφάσισε ο Θεός, καθώς και τις επίγειες περιστάσεις κάτω από τις οποίες έλαβε την απόφασί του:
24 «Και ότε ήρχισαν οι άνθρωποι να πληθύνωνται επί του προσώπου της γης, και θυγατέρες εγεννήθησαν εις αυτούς, ιδόντες οι υιοί του Θεού τας θυγατέρας των ανθρώπων, ότι ήσαν ωραίαι, έλαβον εις εαυτούς γυναίκας εκ πασών όσας έκλεξαν. Και είπεν ο Ιεχωβά, Δεν θέλει καταμείνει πάντοτε το πνεύμα μου μετά του ανθρώπου, διότι είναι σαρξ· αι ημέραι αυτού θέλουσιν είσθαι ακόμη εκατόν είκοσι έτη.»
25. Όταν θα ερχόταν ο καιρός, τι θα έκανε ο Θεός για να δώση στην ανθρωπότητα ένα νέο ξεκίνημα;
25 Αυτή η ετερογενής επιμιξία των υλοποιημένων ‘υιών του Θεού’ και των ‘θυγατέρων των ανθρώπων,’ ήταν κάτι το πολύ συγκλονιστικό! Μια τέτοια τροπή των πραγμάτων δεν μπορούσε να συνεχίζεται επ’ άπειρον! Αυτό ήταν εκείνο που αποφάσισε ο Θεός. Έτσι, το πνεύμα του θα εξεδήλωνε υπομονή μόνο για εκατόν είκοσι χρόνια ακόμη, όπως το έκαμε προς το ανθρώπινο γένος. Όταν θα τελείωνε αυτό το χρονικό διάστημα, ο Θεός θα επέφερε μια τεράστια αλλαγή! Η μακροχρόνια αυτοσυγκράτησίς του θα έπαυε. Η επιμιξία υλοποιημένων πνευματικών αγγέλων με γυναίκες εδώ στη γη θα ετερματίζετο μ’ έναν παγκόσμιο κατακλυσμό που θα κάλυπτε ακόμη και τις κορυφές των ορέων! Ο Νώε και η οικογένειά του που αποτελείτο από αγνά, αμόλυντα πλάσματα, που ευρίσκοντο μέσα στην επιπλέουσα τεράστια υδατοστεγή κιβωτό θα επιζούσαν με ασφάλεια από τον κατακλυσμό, για να δώσουν στο ανθρώπινο γένος ένα νέο ξεκίνημα. Ποτέ πια εκείνος ο κόσμος των ασεβών ανθρώπων δεν θα επετρέπετο να εξοργίση, να θλίψη το πνεύμα του Θεού. Ο Θεός δεν θα τους απήλλασσε από την ποινή.—Βλέπε εδάφια Εφεσίους 4:30· Ησαΐας 63:10· Εβραίους 10:29.
26, 27. (α) Ύστερα από οκτώ αιώνες και πλέον αφότου ο Νώε κατασκεύασε την κιβωτό, ποιο άλλο οικοδομικό σχέδιο υπεστήριξε ο Θεός; (β) Πώς παραβάλλεται η κιβωτός του Νώε με την ιερή σκηνή του μαρτυρίου και την αυλή της;
26 Έτσι, μέσω των θεοφοβούμενων—όχι νόθων—ανθρωπίνων πλασμάτων που επέζησαν, ο Θεός έδωσε στην ανθρώπινη οικογένεια ένα νέο, δίκαιο ξεκίνημα. Γι’ αυτό τον σκοπό, ο Θεός είχε υποστηρίξει τις οικοδομικές εργασίες του Νώε. Μετά από οκτώ και πλέον αιώνες ο Θεός υπεστήριξε ένα άλλο σπουδαίο οικοδομικό σχέδιο. Στον κώδικα των νόμων που έδωσε στον προφήτη Μωυσή επάνω στο Όρος Σινά, ο Θεός ζητούσε την κατασκευή μιας ιερής σκηνής μαρτυρίου.
27 Σ’ αυτή την αγία σκηνή των συνάξεων, οι δώδεκα φυλές του λαού του Μωυσέως, το έθνος Ισραήλ, επρόκειτο να συναντώνται τακτικά με τον Θεό των, οι δε ιερείς του θα υπηρετούσαν εκεί, προσφέροντας εξιλεωτικές θυσίες για όλο το έθνος. Αυτή η σκηνή του μαρτυρίου και η περιφραγμένη αυλή της δεν ήταν τόσο πελώρια όσο ήταν η κιβωτός του Νώε. Η κιβωτός του Νώε ήταν τόσο μεγάλη, ώστε μπορούσε να χωρέση εννέα αυλές, δηλαδή τρεις αυλές της σκηνής του μαρτυρίου, στο κάθε ένα από τα τρία πατώματά της. Η κατασκευή της κιβωτού του Νώε απαιτούσε μεγάλη τεχνική επιδεξιότητα, την οποία ο Θεός μπορούσε να παράσχη στον Νώε και στους γυιους του. Η σκηνή του μαρτυρίου του Ισραήλ απαιτούσε καλλιτεχνική επιδεξιότητα.
28. Πώς φαίνεται από την Έξοδο 31:1-6 ότι ο Θεός υπεστήριξε με το πνεύμα του την κατασκευή της σκηνής του μαρτυρίου;
28 Επειδή ο Θεός ήταν εκείνος που διέταξε να κατασκευασθή η σκηνή του μαρτυρίου του Ισραήλ, υπεστήριξε και την κατασκευή της. Πώς ακριβώς; Για να λάβωμε απάντησι ας ανοίξωμε το βιβλίο της Εξόδου στα εδάφια 31:1-6 (ΜΝΚ) και ας δούμε σημεία της ενεργού δυνάμεως του Θεού:
«Και ελάλησεν ο Ιεχωβά προς τον Μωυσήν, λέγων, Ιδέ, εγώ εκάλεσα εξ ονόματος Βεσελεήλ τον υιόν του Ουρί, υιού του Ωρ, εκ της φυλής του Ιούδα· και ενέπλησα αυτόν πνεύματος θείου, σοφίας και συνέσεως και επιστήμης και πάσης καλλιτεχνίας, δια να επινοή έντεχνα έργα, ώστε να εργάζηται εις χρυσόν και εις άργυρον και εις χαλκόν, και να γλύφη λίθους ενθέσεως, και να σκαλίζη ξύλα δι’ εργασίαν εις πάσαν καλλιτεχνίαν. Και εγώ, ιδού, έδωκα εις αυτόν Ελιάβ τον υιόν Αχισαμάχ, εκ της φυλής του Δαν και εις πάντα συνετόν την καρδίαν έδωκα σοφίαν, δια να κάμωσι πάντα όσα προσέταξα εις σε.»
Έτσι, ο αρχιτεχνίτης Βεσελεήλ ήταν πλήρης του πνεύματος του Θεού.
29, 30. (α) Η λειτουργία τίνος πράγματος παρά Θεού επέφερε την αποπεράτωσι της σκηνής του μαρτυρίου εγκαίρως· (β) Πότε και πώς ο Βεσελεήλ και ο Ελιάβ είδαν να εκδηλώνεται η επιδοκιμασία του Θεού στο έργο τους;
29 Με μια τέτοια ενεργό δύναμι από την Πηγή κάθε δυναμικής ενεργείας που ήταν πίσω από τους εργάτας, η κατασκευή της ιερής σκηνής του μαρτυρίου και όλων των εξαρτημάτων της ήταν βέβαιο ότι θα αποπερατώνετο. Στο τέλος του σεληνιακού έτους, όλα τα πράγματα ήσαν έτοιμα για συναρμολόγησι και η σκηνή του μαρτυρίου ήταν έτοιμη για να στηθή. Τα εδάφια Έξοδος 38:22, 23 (ΜΝΚ) αναγράφουν αυτό το συγκινητικό επίτευγμα, λέγοντας: «Και ο Βεσελεήλ ο υιός του Ουρί, υιού του Ωρ, εκ φυλής Ιούδα, έκαμε πάντα όσα προσέταξεν ο Ιεχωβά εις τον Μωυσήν. Και ήτο μετ’ αυτού Ελιάβ, ο υιός του Αχισαμάχ, εκ φυλής Δαν, εγχάρακτης και ευμήχανος τεχνίτης και κεντητής εις κυανούν και εις πορφυρούν και εις κόκκινον και εις βύσσον.» Για τον Βεσελεήλ και τον Ελιάβ, η πρώτη μέρα του νέου σεληνιακού έτους (1η του Νισάν του 1512 π.Χ.) πρέπει να ήταν μια πολύ ευχάριστη μέρα. Εκείνη τη μέρα στήθηκε η ‘σκηνή του μαρτυρίου,’ κατ’ εντολήν του Ιεχωβά, ο δε Βεσελεήλ και ο Ελιάβ είδαν ένα θαύμα:
30 «Τότε εκάλυψεν η νεφέλη την σκηνήν του μαρτυρίου και δόξα Ιεχωβά ενέπλησε την σκηνήν.» Αυτό ήταν μια απόδειξις στον Βεσελεήλ και στον Ελιάβ ότι είχαν κάνει καλά το έργο τους και ότι ο Ιεχωβά το επεδοκίμασε. Το πνεύμα του είχε ενεργήσει μέσω αυτών.—Έξοδος 40:1-34, ΜΝΚ.
31, 32. (α) Για πόσον καιρό εξυπηρέτησε τον σκοπό του Θεού εκείνη η σκηνή του μαρτυρίου; (β) Πώς είναι φανερό ότι το άγιο πνεύμα υπεστήριξε την κατασκευή και την αποπεράτωσι του ναού του Σολομώντος;
31 Αυτή η σκηνή των συνάξεων παρέμεινε και εξυπηρέτησε τον σκοπό της επί 485 χρόνια, ώσπου ο Βασιλεύς Σολομών επεράτωσε ένα ναό στην Ιερουσαλήμ το έτος 1027 π.Χ. και τον εγκαινίασε για τη λατρεία του Θεού.
32 Η κατασκευή αυτού του ναού από τον Σολομώντα, τον υιό του Δαβίδ, είχε επίσης την υποστήριξι του πνεύματος του Θεού, διότι ο Δαβίδ συνέλαβε το αρχιτεκτονικό σχέδιο αυτής της νέας κατασκευής με θεία έμπνευσι. Όπως αναγράφεται στο βιβλίο 1 Χρονικών 28:11-19 (ΜΝΚ): «Τα πάντα, είπεν, ο Ιεχωβά εφανέρωσε, γράψας δια της χειρός αυτού προς εμέ πάντα τα έργα του σχεδίου.» Όταν εγκαινιάσθηκε αυτός ο μεγαλοπρεπής ναός στο Όρος Μοριά της Ιερουσαλήμ, ο Ιεχωβά έδειξε την επιδοκιμασία του για τον νέον οίκο της λατρείας του: «Τότε ο οίκος ενεπλήσθη νεφέλης, ο οίκος του Ιεχωβά, και δεν ηδύναντο οι ιερείς να σταθώσι δια να λειτουργήσωσιν, εξ αιτίας της νεφέλης· διότι η δόξα του Ιεχωβά ενέπλησε τον οίκον του Θεού.»—2 Χρονικών 5:13, 14, ΜΝΚ.
33. Τι βρίσκεται λοιπόν πίσω από την αγνή λατρεία του Θεού;
33 Ας είμεθα λοιπόν βέβαιοι για ένα ζωτικό πράγμα: Το άγιο πνεύμα είναι πίσω από την αγνή λατρεία του Ιεχωβά. Ενεργεί ισχυρά προς όφελος εκείνων οι οποίοι ασκούν και υποστηρίζουν την καθαρή λατρεία του μόνου αληθινού Θεού. Παραδείγματα τούτου έχομε στη διάρκεια του χρόνου που εκυβέρνησαν τον Ισραήλ ειδικά εκλεγμένοι κριταί στη Γη της Επαγγελίας.
ΕΝΤΟΝΗ ΔΡΑΣΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΟΣ ΟΤΑΝ ΚΥΒΕΡΝΟΥΣΑΝ ΟΙ ΚΡΙΤΑΙ
34. Πώς ενήργησε το άγιο πνεύμα μέσω του Κριτού Γοθονιήλ;
34 Επειδή οι Ισραηλίται ξέφυγαν από την αγνή λατρεία, περιέπεσαν στην καταδυναστευτική εξουσία του βασιλέως της Συρίας. «Και ότε εβόησαν οι υιοί Ισραήλ προς τον Ιεχωβά, ο Ιεχωβά ανέστησε σωτήρα εις τους υιούς Ισραήλ και έσωσεν αυτούς, τον Γοθονιήλ υιόν του Κενέζ, τον νεώτερον αδελφόν του Χάλεβ.» Τι συνέβη τώρα; «Και ήτο επ’ αυτόν το πνεύμα του Ιεχωβά, και έκρινε τον Ισραήλ· και εξήλθεν εις μάχην, και παρέδωκεν ο Ιεχωβά εις την χείρα αυτού τον Χουσάν-ρισαθαΐμ βασιλέα της Συρίας· και η χειρ αυτού υπερίσχυσεν εναντίον του Χουσάν-ρισαθαΐμ. Και ανεπαύθη η γη τεσσαράκοντα έτη.»—Κριταί 3:9-11, ΜΝΚ.
35. Πώς ενήργησε το άγιο πνεύμα στην περίπτωσι του Κριτού Γεδεών;
35 Με την πάροδο του χρόνου, οι περιστάσεις εξελίχθησαν έτσι, ώστε οι Ισραηλίται εζήτησαν από τον Ιεχωβά να εγείρη άλλον κριτή για την απελευθέρωσι του λαού του Ισραήλ. «Τότε συνήχθησαν ομού πάντες οι Μαδιανίται και οι Αμαληκίται και οι κάτοικοι της ανατολής και διέβησαν και εστρατοπέδευσαν εν τη κοιλάδι Ιεζραέλ. Και το πνεύμα του Ιεχωβά περιεχύθη επί τον Γεδεών, και εσάλπισεν εν σάλπιγγι και συνήχθησαν οι Αβιεζερίται οπίσω αυτού.» (Κριταί 6:33, 34, ΜΝΚ) Χρησιμοποιώντας αυτόν τον πιστό άνδρα, ο Ιεχωβά έδωσε μια αξιοσημείωτη νίκη στον λαό του, μια νύχτα που αναφέρεται στη μεταγενέστερη Βιβλική ιστορία.—Ησαΐας 9:4-6· 10:26· Ψαλμός 83:9-12· Εβραίους 11:32, 33.
36. Τι επετέλεσε το άγιο πνεύμα μέσω του Κριτού Ιεφθάε;
36 Κατ’ επανάληψιν, η αγία ενεργός δύναμις του Ιεχωβά ενήργησε προς όφελος ανθρώπων πίστεως τους οποίους Εκείνος χρησιμοποίησε για να κάμουν θαυμαστά πράγματα στην ιστορία. Ήταν η εποχή που οι καταδυναστευόμενοι Ισραηλίται έπρεπε ν’ αντιμετωπίσουν τους επιθετικούς Αμμωνίτας σε μάχη. «Τότε επήλθεν επί τον Ιεφθάε πνεύμα Ιεχωβά, και αυτός επέρασε δια της Γαλαάδ . . . επί τους υιούς Αμμών.» Ο Κριτής Ιεφθάε, επιθυμώντας με ζήλο μια νίκη προς αίνο του Ιεχωβά, έκαμε ευχή η οποία απεδείχθη δαπανηρή σ’ αυτόν. Έτσι ο Ιεχωβά τον χρησιμοποίησε για να πατάξη τους Αμμωνίτας.—Κριταί 11:29 έως 12:7, ΜΝΚ.
37. Ποιον ήγειρε ο Ιεχωβά για να σώση τους Ισραηλίτας από τα χέρια των Φιλισταίων και μέσω τίνος πράγματος;
37 Ύστερα από χρόνια, οι Φιλισταίοι έγιναν ιδιαίτερα καταδυναστευτικοί στους Ισραηλίτας. Γι’ αυτό ο Θεός έλαβε πρόνοια ώστε να γεννηθή ένας ασυνήθης άνδρας που ελέγετο Σαμψών. «Και αυτός θέλει αρχίσει να ελευθερώνη τον Ισραήλ εκ της χειρός των Φιλισταίων.» Γι’ αυτό το σκοπό, είχε την υποστήριξι της ενεργού δυνάμεως του Θεού. «Και πνεύμα Ιεχωβά ήρχισε να διεγείρη αυτόν εν τω στρατοπέδω του Δαν, μεταξύ Σαραά και Εσθαόλ.» Το ότι αυτός εξεδήλωσε τη μεγαλύτερη δύναμι που είχε ποτέ άνθρωπος επάνω στη γη δεν ήταν κάτι που ωφείλετο στις φυσικές δυνάμεις του Σαμψών.—Κριταί 13:5, 25, ΜΝΚ.
38. Τι έκαμε ο Σαμψών όταν αντίκρυσε έναν ωρυόμενο λέοντα και πώς ετακτοποίησε τα πράγματα όταν οι Φιλισταίοι ενήργησαν ανέντιμα στη λύσι του αινίγματός του;
38 Κάποτε, καθώς ο Σαμψών βάδιζε μόνος, εμφανίσθηκε ξαφνικά μπροστά του «σκύμνος λέοντος ωρυόμενος.» Τι έκαμε ο άοπλος Σαμψών; «Και επήλθεν επ’ αυτόν το πνεύμα του Ιεχωβά, και διεσπάραξεν αυτόν ως εάν ήθελε διασπαράξει ερίφιον, μη έχων μηδέν εν ταις χερσίν αυτού.» Λίγο αργότερα, οι Φιλισταίοι τον απάτησαν μ’ ένα αίνιγμα για να τον υποβάλουν σε μεγάλη δαπάνη. Αλλ’ αυτό εστράφη εναντίον τους. Και πάλι, επήλθεν επ’ αυτόν πνεύμα Ιεχωβά· και κατέβη εις Ασκάλωνα [της Φιλισταίας] και εφόνευσε τριάκοντα άνδρας εξ αυτών, και έλαβε τα ιμάτια αυτών, και έδωκε τας στολάς εις τους εξηγήσαντας το αίνιγμα.»—Κριταί 14:5-19, ΜΝΚ.
39. Τι συνέβη όταν οι Ισραηλίται παρέδωσαν τον Σαμψών δεμένο με νέα σχοινιά στους Φιλισταίους;
39 Ακόμη και νέα σχοινιά απεδείχθηκαν ανίσχυρα για τον Σαμψών όταν αυτός παραπέμφθηκε δεμένος στους μοχθηρούς Φιλισταίους. «Και επήλθε επ’ αυτόν πνεύμα Ιεχωβά και τα σχοινία, τα εις τους βραχίονας αυτού, έγειναν ως λινάριον το οποίον εξάπτεται εν τω πυρί, και τα δεσμά αυτού έπεσον εκ των χειρών αυτού διεσπασμένα. Και εύρηκε σιαγόνα όνου νωπήν, και εκτείνας την χείρα αυτού έλαβεν αυτήν και εφόνευσε δι’ αυτής χιλίους άνδρας.»—Κριταί 15:11-15, ΜΝΚ.
40, 41. Πώς ο Σαμψών εφόνευσε περισσότερους Φιλισταίους στον θάνατό του απ’ όσους είχε φονεύσει στη διάρκεια του αξιώματός του ως κριτού του Ισραήλ;
40 Το μεγαλύτερο επίτευγμα του Θεού μέσω του Σαμψών εναντίον των Φιλισταίων λάτρεων του ψευδούς Θεού Δαγών, ήταν το τελευταίο. Αυτό κατέδειξε ότι το πνεύμα του Θεού δεν κουράζεται, ούτε εξασθενεί.
41 Αφού προδόθηκε από τη γυναίκα Δαλιδά και τυφλώθηκε από τους εκδικούμενους Φιλισταίους, ο Σαμψών στάθηκε ανάμεσα σε δύο στύλους του ναού του Δαγών στη Γάζα της Φιλισταίας. Σ’ εκείνη την κατάλληλη θέσι «ενηγκαλίσθη ο Σαμψών τους δύο μέσους στύλους, επί των οποίων ίστατο ο οίκος και επεστηρίχθη επ’ αυτούς, τον ένα με την δεξιάν αυτού και τον άλλον με την αριστεράν αυτού. Και είπεν ο Σαμψών. Αποθανέτω η ψυχή μου μετά των Φιλισταίων. Και εκάμφθη με δύναμιν και ο οίκος έπεσεν επί τους άρχοντας και επί πάντα τον λαόν τον εν αυτώ. Οι δε αποθανόντες, τους οποίους εθανάτωσεν εν τω θανάτω αυτού, ήσαν περισσότεροι παρά όσους εθανάτωσεν εν τη ζωή αυτού.»—Κριταί 16:23-30.
42. Με ποιους συνδέεται το όνομα του Σαμψών στην επιστολή προς Εβραίους 11:32-34;
42 Ο Σαμψών συγκαταλέγεται μεταξύ των ανδρών των αρχαίων χρόνων οι οποίοι είχαν αυτή την πίστι στον Θεό που είναι καρπός του πνεύματός Του. «Και τι έτι να λέγω;» Αυτό το ερώτημα κάνει ο συγγραφεύς της προς Εβραίους επιστολής στο 11 κεφάλαιο και απαντά: «Διότι θέλει με λείψει ο καιρός διηγούμενον περί Γεδεών, Βαράκ τε και Σαμψών και Ιεφθάε, Δαβίδ τε και Σαμουήλ και των προφητών οίτινες δια της πίστεως κατεπολέμησαν βασιλείας, ειργάσθησαν δικαιοσύνην, επέτυχον τας επαγγελίας, έφραξαν στόματα λεόντων, έσβεσαν δύναμιν πυρός, έφυγον στόματα μαχαίρας, ενεδυναμώθησαν από ασθενείας, έγειναν ισχυροί εν πολέμω, έτρεψαν εις φυγήν στρατεύματα αλλοτρίων.»—Εβραίους 11:32-34.
Ο ΚΕΧΡΙΣΜΕΝΟΣ ΤΟΥ ΙΕΧΩΒΑ
43. Τι αλλαγή συνέβη στον Δαβίδ μόλις ο Σαμουήλ τον έχρισε με έλαιον στη Βηθλεέμ;
43 Ένα αξιόλογο όνομα που μνημονεύει ο συγγραφεύς της προς Εβραίους επιστολής είναι το όνομα του Δαβίδ, γυιου του Ιεσσαί από τη Βηθλεέμ. Όταν ήταν ποιμήν σε ηλικία κάτω των είκοσι ετών, ο Δαβίδ, εχρίσθη με έλαιον από τον προφήτη Σαμουήλ για να είναι ο διωρισμένος βασιλεύς όλων των δώδεκα φυλών του Ισραήλ. Τι επακολούθησε αμέσως μετά το χρίσμα του: «Επήλθε πνεύμα Ιεχωβά επί τον Δαβίδ από της ημέρας εκείνης και εφεξής. Σηκωθείς δε ο Σαμουήλ απήλθεν εις Ραμά. Και το πνεύμα του Ιεχωβά απεσύρθη από του Σαούλ [του τότε εν ενεργεία βασιλέως].» (1 Σαμουήλ 16:13, 14, ΜΝΚ) Τελικά, ο άπιστος Βασιλεύς Σαούλ εστράφη απελπισμένος σ’ ένα πνευματιστικό μέντιουμ, για να τον φέρη σε επαφή με τους νεκρούς, αν ήταν δυνατόν. Μετά από λίγο καιρό πέθανε σε μάχη εναντίον των Φιλισταίων.
44. Πώς επολιτεύθη ο Θεός με τον Δαβίδ μετά τον θάνατο του Βασιλέως Σαούλ στη μάχη;
44 Όσο για τον Δαβίδ, αυτός άρχισε ν’ αναλαμβάνη τη βασιλεία για την οποία είχε χρισθή από τον Σαμουήλ. Ο Θεός, τον οποίο αυτός σταθερά ελάτρευε, τον ενεδυνάμωσε να κάνη κατορθώματα, ακόμη μάλιστα και να καθυποτάξη όλη τη Γη της Επαγγελίας. Και όχι μόνο αυτό, αλλά ο Θεός τον ενέπνευσε να εκφέρη και να γράψη προφητείες. Αποδείχθηκε ένας αληθινός προφήτης: Επομένως, «έπρεπε να πληρωθή η γραφή αύτη, την οποίαν προείπε το πνεύμα το άγιον δια στόματος του Δαβίδ.»—Πράξεις 1:16· 4:24, 25.
45. Σε ποιον αποδίδεται ο έπαινος για όλα εκείνα τα έργα πίστεως και σε επαλήθευσι του μηνύματός του στον Ζαχαρία 4:6, ποιο γεγονός εώρτασε ο Ζοροβάβελ και ο Αρχιερεύς Ιησούς;
45 Για όλα τα εξαιρετικά κατορθώματα που επετέλεσαν αυτοί οι άνδρες των αρχαίων χρόνων, ο αίνος πρέπει ν’ αποδίδεται στον Θεό της ανεξάντλητης δυναμικής ενεργείας. Αυτά τα κατορθώματα περιλαμβάνουν τη συγγραφή των τριάντα εννέα βιβλίων των θεοπνεύστων Εβραϊκών Γραφών, από τη Γένεσι έως τον Μαλαχία. Στο προφητικό βιβλίο του Ζαχαρίου δίδεται ένα ενθαρρυντικό μήνυμα στον Κυβερνήτη Ζοροβάβελ, στον οποίο ανετέθη η ανοικοδόμησις του ναού στην Ιερουσαλήμ, ο οποίος είχε καταστραφή από τους Βαβυλώνιους το έτος 607 π.Χ. Το μήνυμα που του δόθηκε ήταν το εξής: «Ουχί δια δυνάμεως ουδέ δια ισχύος αλλά δια του πνεύματός μου, λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων.» (Ζαχαρίας 4:6) Ο Κυβερνήτης Ζοροβάβελ και ο συνεργάτης του Αρχιερεύς Ιησούς, υποστηριζόμενοι από κάτι πιο ισχυρό από μια στρατιωτική δύναμι ή άλλη φυσική δύναμι, αντιμετώπισαν γενναία την εχθρική εναντίωσι και γι’ αυτό είχαν το προνόμιο να εορτάσουν την πλήρη ανοικοδόμησι του ναού του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ, στο έτος 515 π.Χ.
ΠΡΟΑΝΑΛΑΜΠΕΣ ΕΠΙΤΕΥΓΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΕΠΟΧΗΣ ΜΑΣ
46. Με ποιο τρόπο τα ανθρώπινα εκείνα επιτεύγματα μέσω του αγίου πνεύματος είναι περισσότερο από απλά γεγονότα της ιστορίας;
46 Το ενθαρρυντικό μήνυμα στον Ζοροβάβελ, δόθηκε κάτω από έμπνευσι περισσότερο από πεντακόσια χρόνια προ Χριστού. Εν τούτοις, έχει τόση σημασία για μας σήμερα όση είχε και τότε, στις ημέρες του προφήτου Ζαχαρία. Γιατί; Διότι πιστεύομε στον Ιεχωβά ως τη Θεία Πηγή της υπερανθρώπινης δυναμικής ενεργείας. Τα κατορθώματα ανδρείας και πίστεως που επετέλεσε ο Παντοδύναμος Θεός με την επενέργεια του αγίου του πνεύματος σε άνδρες και γυναίκες των αρχαίων χρόνων, είναι κάτι περισσότερο από ιστορικά γεγονότα. Ήταν επίσης προαναλαμπές επιτευγμάτων τα οποία Αυτός θα επιτελούσε από τον καιρό του Μεσσία του, του Κεχρισμένου του και εμπρός ως τη δική μας γενεά.
47, 48. (α) Ο άνδρας που προετοίμασε την οδό του προλεχθέντος Μεσσία τι ασυνήθη γέννησι είχε; (β) Με τι επρόκειτο να εμπλησθή ο πρόδρομος του Μεσσία από τη μήτρα της μητέρας του και τι θα έκανε αυτός;
47 Ένας άλλος άνδρας, του οποίου η γέννησις ήταν επίσης ασυνήθης, είχε προετοιμάσει την οδό του προλεχθέντος Μεσσία. Η γέννησις αυτού του ανδρός δεν ωφείλετο στις φυσιολογικές αναπαραγωγικές δυνάμεις των γονέων του. Αυτοί είχαν τότε περάσει την ηλικία τεκνογονίας. Οι αναπαραγωγικές των δυνάμεις ήταν ανάγκη ν’ αναζωογονηθούν για να παραγάγουν το ένα και μοναδικό τέκνο τους, ένα γυιο, τον οποίον ο πατέρας του, ο ιερεύς Ζαχαρίας, επρόκειτο να ονομάση Ιωάννη.
48 Ο άγγελος Γαβριήλ, μιλώντας για την έλευσι του πολυπόθητου γυιου, είπε στον Ζαχαρία στον ναό: «Θέλει πληρωθή πνεύματος αγίου έτι εκ κοιλίας της μητρός αυτού, και πολλούς των υιών Ισραήλ θέλει επιστρέψει εις Ιεχωβά τον Θεόν αυτών. Και αυτός θέλει ελθεί προ προσώπου αυτού εν πνεύματι και δυνάμει Ηλίου, δια να επιστρέψη τας καρδίας των πατέρων εις τα τέκνα και τους απειθείς εις την φρόνησιν των δικαίων, δια να ετοιμάση εις τον Ιεχωβά λαόν προδιατεθειμένον.»—Λουκάς 1:5-17, ΜΝΚ· παράβαλε με Μαλαχίαν 4:5, 6.
49. Έπρεπε λοιπόν ο αληθινός Μεσσίας να αυτοσυστηθή ή να τον συστήσουν άλλοι και πώς;
49 Ο αληθινός Μεσσίας, που είχε έναν τέτοιο πρόδρομο, δεν επρόκειτο να είναι κάποιο φιλόδοξο πρόσωπο που θ’ ανελάμβανε την τιμή να είναι ο Μεσσίας και που θ’ ανήγγελλε τον εαυτό του στο έθνος Ισραήλ και θα περιεφέρετο διαφημίζοντας τον εαυτόν του για να προσελκύση μια ομάδα ακολούθων. (Ησαΐας 42:2-4) Αντιθέτως, θα συνιστάτο μ’ ένα λογικό τρόπο στους εκζητητάς του Μεσσία από έναν άνθρωπο που είχε σταλή από τον Θεό και είχε τη θεία υποστήριξι.—Ησαΐας 40:3-5· Ιωάννης 1:6, 7.
50. Τι είπε ο Ιωήλ στα εδάφια 2:28-32 ότι θα συνέβαινε μετά την έλευσι του Μεσσία;
50 Μετά την έλευσι του Μεσσία επρόκειτο να εκπληρωθή η έντονη προφητεία του Ιωήλ 2:28-32, ΜΝΚ: «Και μετά ταύτα θέλω εκχέει το πνεύμα μου επί πάσαν σάρκα· και θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας και αι θυγατέρες σας· οι πρεσβύτεροι σας θέλουσι ενυπνιασθή ενύπνια, οι νεανίσκοι σας θέλουσιν ιδεί οράσεις. Και έτι επί τους δούλους μου και επί τας δούλας μου εν ταις ημέραις εκείναις θέλω εκχέει το πνεύμα μου. Και θέλω δείξει τέρατα εν τοις ουρανοίς και επί της γης, αίμα και πυρ και ατμίδα καπνού. Ο ήλιος θέλει μεταστραφή εις σκότος και η σελήνη εις αίμα, πριν έλθη η ημέρα του Ιεχωβά η μεγάλη και επιφανής. Και πας όστις επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά, θέλει σωθή· διότι εν τω όρει Σιών και εν Ιερουσαλήμ θέλει είσθαι σωτηρία, καθώς είπεν ο Ιεχωβά, και εις τους υπολοίπους τους οποίους ο Ιεχωβά θέλει προσκαλέσει.»
51. (α) Έχοντας υπ’ όψι την προφητεία του Ιωήλ, τι ερωτήματα είναι κατάλληλος καιρός να θέσωμε.· (β) Γιατί πρέπει τώρα να επικαλήται κανείς το όνομα του Ιεχωβά;
51 Τώρα είναι κατάλληλος καιρός να ρωτήσωμε, Ποιοι είναι εκείνοι που λαμβάνουν αυτό που ο Ιεχωβά υποσχέθηκε να εκχύση σε κάθε σάρκα; Με την κινητήριο δύναμι αυτού που εκχύνεται, αυτοί θα πρέπει να προφητεύσουν. Η προφητεία των είναι πολύ επίκαιρη, εφόσον, πρόκειται να προηγηθή και να προείπη ότι ‘θα έλθη η ημέρα του Ιεχωβά η μεγάλη και επιφανής.’ Εκείνοι που δίνουν προσοχή σ’ αυτή την προφήτευσι, μπορεί να συγκαταλεχθούν μεταξύ εκείνων που θα διασωθούν. Μπορεί να είναι μεταξύ των ‘επιζώντων.’ Αν κρίνωμε απ’ όλες τις περιστάσεις της εποχής μας, από το έτος 1914 μ.Χ. «η ημέρα του Ιεχωβά» που είναι εμπρός μας, προμηνύεται πράγματι «μεγάλη και επιφανής.» Επιθυμούμε εμείς να ‘σωθούμε;’ Αν είναι αυτή η επιθυμία μας, τότε είναι σκόπιμο να ‘επικαλεσθούμε το όνομα του Ιεχωβά,’ Εκείνου του οποίου το πνεύμα είναι πίσω από την ερχόμενη νέα τάξι.