Ένας Νέος Τρόπος Ζωής

ΓΙΑ τα μέλη της κοινωνίας των Χριστιανών μαρτύρων του Ιεχωβά, η θρησκεία είναι ένα σοβαρό ζήτημα. Σημαίνει κάτι περισσότερο από το να είναι κανείς μέλος ενός θρησκευτικού δόγματος και να παρακολουθή μερικές εκκλησιαστικές λειτουργίες τις Κυριακές όταν υπάρχη ευκαιρία. Γι’ αυτούς η θρησκεία είναι το σπουδαιότερο πράγμα στη ζωή τους. Αντιπροσωπεύει γι’ αυτούς ένα νέο τρόπο ζωής.

Η Χριστιανοσύνη, στη νηπιακή της ηλικία, ήταν γνωστή ως «Η Οδός». Έτσι διαβάζομε ότι ο Σαούλ από την Ταρσό κατεδίωκε τους «εκ της οδού ταύτης.» Για τους εναντιουμένους ελέγετο ότι ‘κακολογούσαν την οδόν’. (Πράξ. 9:2· 19:9, 23) Καλείται, επίσης, «η οδός του Ιεχωβά», «η οδός του Θεού» και «η οδός της αληθείας», εφ’ όσον αποτελεί τον δρόμο που επεσημάνθη από τον Θεό στον Λόγο του για να τον ακολουθήσουν όλοι οι αληθινοί λάτρεις. (Πράξ. 18:25, 26· 2 Πέτρ. 2:2) Ότι «Η Οδός» πρέπει πράγματι να είναι ένας νέος τρόπος ζωής για κείνους, που την ενστερνίζονται, είναι σαφές από τα Γραφικά παραδείγματα.

Για μερικούς, που ζούσαν στη λίαν διεφθαρμένη πάλι της Κορίνθου, προσηλύτους στη Χριστιανοσύνη, εσήμαινε μια ριζική αλλαγή στα ήθη, διότι ο απόστολος Παύλος λέγει σ’ αυτούς: «Ή δεν εξεύρετε ότι οι άδικοι δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού; Μη πλανάσθε· ούτε πόρνοι, ούτε ειδωλολάτραι, ούτε μοιχοί, ούτε μαλακοί, ούτε αρσενοκοίται, ούτε κλέπται, ούτε πλεονέκται, ούτε μέθυσοι, ούτε λοίδοροι, ούτε άρπαγες, δεν θέλουσι κληρονομήσει την βασιλείαν του Θεού. Και τοιούτοι υπήρχετε τινές· αλλά απελούσθητε, αλλά ηγιάσθητε, αλλ’ εδικαιώθητε, δια του ονόματος του Κυρίου Ιησού, και δια του πνεύματος του Θεού ημών.»​—1 Κορ. 6:9-11.

Το ν’ ακολουθήσουν «Την Οδόν» εσήμαινε, επίσης, πλήρη μεταβολή στάσεως για κείνους, που ασκούσαν προηγουμένως μαγεία, πνευματισμό και τα παρόμοια. Προφανώς, υπήρχαν πολλοί τέτοιοι στην Έφεσο, μια πολύ θρησκευόμενη πόλι, διότι διαβάζομε γι’ αυτούς: «Πολλοί των πιστευσάντων ήρχοντο εξομολογούμενοι και φανερόνοντες τας πράξεις αυτών. Πολλοί δε και εξ εκείνων οίτινες έκαμνον τας μαγείας, φέροντες τα βιβλία αυτών, κατέκαιον ενώπιον πάντων· και αριθμήσαντες τας τιμάς αυτών, εύρον πεντήκοντα χιλιάδας αργυρίου. Ούτω κραταιώς ηύξανε και ίσχυεν ο λόγος του Ιεχωβά.»​—Πράξ. 19:18-20, ΜΝΚ.

Αλλ’, ίσως, κανείς άλλος δεν εδοκίμασε περισσότερο εκκαθαριστική αλλαγή από τον παλαιό στον νέο τρόπο ζωής από τον απόστολο Παύλο. Ως Σαούλ από την Ταρσό υπήρξε, όπως ο ίδιος ομολογεί, ‘βλάσφημος, και διώκτης και υβριστής’, και ‘ο πρώτος των αμαρτωλών’. Αλλά μετά τη μεταστροφή του μπορούσε να γράψη: «Σεις είσθε μάρτυρες και ο Θεός, ότι οσίως και δικαίως και αμέμπτως εφέρθημεν προς εσάς τους πιστεύοντας· καθώς εξεύρετε, ότι ένα έκαστον υμών, ως πατήρ τα εαυτού τέκνα, σας προετρέπομεν και παρηγορούμεν· και διεμαρτυρόμεθα, δια να περιπατήσητε αξίως του Θεού, του προσκαλούντος υμάς εις την εαυτού βασιλείαν και δόξαν.»​—1 Τιμ. 1:13, 15· 1 Θεσ. 2:10-12.

Ό,τι ήταν αληθινό για κείνους, που απεδέχοντο τη Χριστιανοσύνη στις ημέρες των αποστόλων, είναι αληθινό, επίσης, για κείνους, που σήμερα αποδέχονται και ακολουθούν «Την Οδόν». Υιοθετούν νέο τρόπο σκέψεως, πίστεως, ομιλίας, ενεργείας, έναν εξ ολοκλήρου νέο τρόπο ζωής. Κάθε πλευρά της ζωής των επηρεάζεται. Άνθρωποι, με τους οποίους συνεδέοντο προηγουμένως, εκπλήσσονται με την αλλαγή που προέκυψε. Επρόσεξαν αληθινά τη συμβουλή του αποστόλου: «Μη συμμορφόνεσθε με τον αιώνα τούτον, αλλά μεταμορφόνεσθε δια της ανακαινίσεως του νοός σας, ώστε να δοκιμάζητε τι είναι το θέλημα του Θεού το αγαθόν και ευάρεστον και τέλειον.» (Ρωμ. 12:2) Έφθασαν στο σημείο να γνωρίσουν και να εκτιμήσουν ότι το διακριτικό σημείο των αληθινών ακολούθων του Ιησού Χριστού είναι ότι ‘αγαπούν αλλήλους’.​—Ιωάν. 13:34, 35.

Ο νέος τρόπος ζωής απαιτεί κατάλληλη προσαρμογή στις οικογενειακές των σχέσεις. Οι άνδρες δείχνουν ότι αγαπούν τις γυναίκες των ως τα δικά των σώματα, ως μέρος του εαυτού των, ενώ οι γυναίκες πειθήνιες αποδίδουν υποταγή στους συζύγους των καθώς στον Κύριον. Οι γονείς, αν και σταθεροί όταν το απαιτή η περίστασις, μεταχειρίζονται τα τέκνα των με στοργικόν ενδιαφέρον. Δεν τα ερεθίζουν ούτε τα παροργίζουν χωρίς λόγο, αλλά, μάλλον, τα ανατρέφουν «εν παιδεία και νουθεσία Ιεχωβά.» Ακολουθώντας τα παιδιά αυτόν τον νέο τρόπο ζωής, προσέχουν την εντολή της Γραφής να υπακούουν στους γονείς των σ’ ενότητα με τον Κύριον «κατά πάντα».​—Εφεσ. 5:22-26· 6:1-4, ΜΝΚ· Κολ. 3:20, 21.

Παρομοίως, εκείνοι, που ακολουθούν «Την Οδόν», κατευθύνονται από τις Γραφικές αρχές στη συμπεριφορά των προς τους γείτονάς των. Δεν εκδηλώνουν προκατάληψι λόγω διαφοράς φυλής, εθνικότητος ή γλώσσης. Εφαρμόζουν τη διδασκαλία του Ιησού: «Καθώς θέλετε να πράττωσιν εις εσάς οι άνθρωποι, και σεις πράττετε ομοίως εις αυτούς.» (Λουκ. 6:31) Απέναντι των εργοδοτών ενεργούν με τιμιότητα, αποδίδοντας έντιμο έργο μιας ημέρας αντί της αμοιβής μιας ημέρας. Δεν προσέρχονται αργά, ούτε αποχωρούν ενωρίς, αν σκέπτωνται ότι μπορούν να το επιτύχουν. Δεν γίνονται οκνηροί, όταν κανείς δεν επιβλέπη, ούτε υπεξαιρούν τα εμπορεύματα του εργοδότου των, τα μετρητά ή τα εργαλεία του, έστω και αν αυτό είναι δυνατόν να διαπραχθή χωρίς ν’ ανακαλυφθή. «Ο κλέπτων, ας μη κλέπτη πλέον», είναι η εντολή στην οποία υπακούουν.​—Εφεσ. 4:28.

Όσοι ακολουθούν «Την Οδόν» δεν εξαπατούν την κυβέρνησι, κάτω από την οποία ζουν, στο ζήτημα των φόρων. Δεν ασχολούνται σε πολιτικές ή κοινωνικές εκδηλώσεις ή αναταραχές, δεν διάγουν θορυβωδώς, δεν χαρτοπαίζουν. Αντιθέτως, έχουν την πρόθεσι να ζουν σύμφωνα με τις απαιτήσεις του νέου τρόπου ζωής που διάλεξαν ν’ ακολουθήσουν. Δεν είναι μια εύκολη οδός, με ευρεία πύλη και ελευθερία κινήσεων για να ενεργή κανείς όπως του είναι αρεστόν, αλλά η πύλη είναι στενή και η ίδια η οδός «τεθλιμμένη». Ωστόσο, πόσο χαρούμενοι είναι που την βρήκαν, διότι οδηγεί σε ζωή.​—Ματθ. 7:13, 14.

Τι είναι εκείνο που καθιστά ικανούς αυτούς τους ανθρώπους να κάμουν μια τόσο μεγάλη αλλαγή στη ζωή τους; Επιμελής μελέτη του Λόγου του Θεού, προσωπική και στις συναθροίσεις εκκλησίας, φέρει υπ’ όψιν τα παρορμητικά παραδείγματα εκείνων, που στο παρελθόν προτίμησαν να εγκαταλείψουν τον παλαιό και ιδιοτελή τρόπο ζωής και να υιοθετήσουν τον νέο. Μαθαίνουν ότι πιστή προσκόλλησις στα Γραφικά πρότυπα φέρει τώρα ειρήνη και ικανοποίησι, επίσης δε διανοίγει μια ατελείωτη προοπτική ζωής σ’ ένα νέο σύστημα πραγμάτων, που ο Θεός υπόσχεται ως αμοιβή σ’ εκείνους, που παραμένουν πιστοί. Ανακαλύπτουν ότι η απαίτησις του Θεού για κείνους, που κερδίζουν ζωή στη νέα του τάξι πέραν του Αρμαγεδδώνος, είναι να προσπαθούν ευσυνείδητα να ζουν σύμφωνα με τον νέο τρόπο ζωής ΤΩΡΑ.

Μ’ εμπιστοσύνη τα μέλη αυτά της Χριστιανικής κοινωνίας των μαρτύρων του Ιεχωβά στηρίζονται στη μεγαλειώδη υπόσχεσι του Θεού των, την οποίαν και υποθάλπουν μέσα τους: «Και θέλω δώσει εις αυτούς καρδίαν μίαν και οδόν μίαν, δια να με φοβώνται πάσας τας ημέρας, δια το καλόν αυτών, και των τέκνων αυτών μετ’ αυτούς· και θέλω κάμει διαθήκην αιώνιον προς αυτούς, ότι δεν θέλω αποστρέψει απ’ οπίσω αυτών, δια να αγαθοποιώ αυτούς· και θέλω δώσει τον φόβον μου εις τας καρδίας αυτών, δια να μη αποστατήσωσιν απ’ εμού· και θέλω ευφραίνεσθαι επ’ αυτούς εις το να αγαθοποιώ αυτούς, και θέλω φυτεύσει αυτούς εν τη γη ταύτη κατά αλήθειαν, εξ όλης μου της καρδίας και εξ όλης μου της ψυχής.»​—Ιερεμ. 32:39-41.