Ένας Λαός με Ένα Σκοπό

ΙΣΩΣ η πιο μεγάλη αιτία απαθείας για θρησκευτικά ζητήματα είναι το αίσθημα, που συμμερίζονται μεγάλα πλήθη ανθρώπων, ότι μεταξύ των θρησκευτικών οργανώσεών των δεν υπάρχει πραγματική κατεύθυνσις, ένας αξιόλογος σκοπός, για τον οποίον να κοπιάσουν, κάτι για το οποίον να ενθουσιασθούν. Οι οργανώσεις των δεν διακρατούν καμμιά ελπίδα μεταστροφής του κόσμου. Πραγματικά, υπάρχει κάθε ένδειξις ότι η αθεΐα κερδίζει έδαφος σε όλη τη γη.

Ακόμη και οι θρησκευτικοί ηγέται συμμερίζονται την ανησυχία και το αίσθημα της μη ωφελιμότητος, όπως μπορούμε να σημειώσωμε από την εξής δήλωσι ενός κληρικού: «Στις στιγμές της ταπεινοφροσύνης μας γνωρίζομε ότι αποτυγχάνομε, αν και δεν γνωρίζομε γιατί. Θέλομε να χρησιμοποιηθούμε από τον Θεό για το συμφιλιωτικό Του έργο στον κόσμο, αλλά έχομε εμπλακή και συλληφθή στην άσκοπο διάθεσι του χρόνου μας. Οι ίδιοι, επίσης, στραγγαλιζόμεθα από τα σχοινία των συμφερόντων μας που έχομε επενδύσει, και ματαίως παλαίομε ν’ απελευθερωθούμε απ’ αυτό το σώμα του θανάτου. Γνωρίζομε ότι είμεθα ξηρά οστά. . . . Είμεθα οι κούφοι άνθρωποι. Έχομε τον υλικό εξοπλισμό, αλλά στερούμεθα του Πνεύματος.» (Τα πλάγια γράμματα έχουν προστεθή.)

Τι αναψυκτική αντίθεσι αποτελεί η διαπίστωσις ότι υπάρχουν σήμερα άνθρωποι με σκοπό, που είναι ενθουσιώδεις ως προς την πίστι τους, που εργάζονται ολόψυχα για να την διαδώσουν, και που έχουν εμπιστοσύνη όσον αφορά το μέλλον! Ναι, μιλούμε για την κοινωνία των Χριστιανών Μαρτύρων του Ιεχωβά. Άσχετα με το πού τους συναντάτε γύρω στον κόσμο, σημειώνονται ως ένας λαός του οποίου η ζωή περιστρέφεται γύρω από μια ζωτική δράσι, το κήρυγμα των αγαθών νέων της βασιλείας του Θεού από σπίτι σε σπίτι, και αυτό προς δόξαν Θεού και ευλογίαν των συνανθρώπων των. (Πράξ. 20:20) Είναι πραγματικά ευτυχείς. «Ω, πόσο θα ήθελα να είμαι σαν αυτούς», ακούσθηκαν μερικοί να λένε. Αν πραγματικά θέλετε να είσθε, μπορείτε να γίνετε σαν αυτούς.

Ο ΥΠΕΡΤΑΤΟΣ ΣΚΟΠΟΣ

Εν πρώτοις, πρέπει να μάθετε ποιος είναι ο υπέρτατος σκοπός που ωθεί σε δράσι αυτόν τον λαό. Δεν αποτελεί σκοπόν τους να αναμορφώσουν και να βελτιώσουν τις κυβερνήσεις ή τα βιοτικά επίπεδα. Ο αντικειμενικός τους σκοπός δεν είναι να μεταστρέψουν τον κόσμο. Είναι ακόλουθοι του Ιησού Χριστού, αποβλέποντας πάντοτε σ’ αυτόν ως το υπόδειγμα της πορείας των. Ο Ιησούς έθεσε το παράδειγμα στην πλήρη σκοπού ζωή του, πριν από 1.900 περίπου χρόνια, όταν είπε: «Το εμόν φαγητόν είναι να πράττω το θέλημα του πέμψαντός με, και να τελειώσω το έργον αυτού.» «Κατέβην εκ του ουρανού, ουχί δια να κάμω το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με.» Φθάνοντας στο τέλος της επιγείας διακονίας του μπορούσε αληθινά να πη σε προσευχή προς τον ουράνιο Πατέρα του: «Εγώ σε εδόξασα επί της γης· το έργον ετελείωσα το οποίον μοι έδωκας δια να κάμω.» (Ιωάν. 4:34· 6:38· 17:4) Επομένως, η δύναμις, που υπεστήριζε και κρατούσε τον Ιησούν σε δράσι, ήταν η πεποίθησις ότι όλες του οι ενέργειες ήσαν ευθυγραμμισμένες με τον σκοπό του Πατρός του. Δεν επέτρεπε σε άλλη σκέψι να τον αποτρέψη ή να τον εμποδίση από την πορεία αυτή.

Συνεπώς, όταν τα πλάσματα αφιερώνωνται κατά πρώτον και κύριον λόγον στο να πράττουν το θέλημα του Θεού, κάνουν στην πραγματικότητα τον σκοπό του Θεού δικό τους σκοπό, αφού δε ο σκοπός του Θεού είναι βέβαιον ότι θα πραγματοποιηθή, μπορούν πάντοτε να είναι βέβαιοι για μια ικανοποιητική επίτευξι. Και ποιος είναι ο σκοπός του Θεού; Ας απαντήσουν τα λόγια της Αγίας Γραφής: «Γνωστοποιήσας εις ημάς το μυστήριον του θελήματος αυτού κατά την ευδοκίαν αυτού, την οποίαν προέθετο εν εαυτώ, εις οικονομίαν του πληρώματος των καιρών, να συγκεφαλαιώση τα πάντα εν τω Χριστώ, και τα εν τοις ουρανοίς και τα επί της γης.» (Εφεσ. 1:9, 10) Επομένως, είναι ο αναλλοίωτος σκοπός του Θεού, στον καθωρισμένο του χρόνο, να θέση τέρμα σε όλα τα διαιρετικά, αντιμαχόμενα στοιχεία σε όλο το σύμπαν, και να ενώση για πάντα τα ευπειθή πλάσματα κάτω από την ειρηνική διακυβέρνησι του εκλεκτού του βασιλέως, Ιησού Χριστού.

Ο παντοδύναμος Δημιουργός μπορεί να επιτελέση τον σκοπό του οποτεδήποτε επιθυμεί. Σήμερα ή αύριο μπορεί ν’ αποκόψη το νήμα της ζωής όλων εκείνων, οι οποίοι, χάριν ιδιοτελούς κέρδους, αντιτίθενται στον σκοπό του και προάγουν πολιτικές και κοινωνικές διαιρέσεις και φατρίες μέσα στην ανθρώπινη οικογένεια. Ωστόσο, προμηθεύει, εν πρώτοις, με έλεος χρόνο για μια παγκόσμιο διακήρυξι του σκοπού του, ώστε οι άνθρωποι να μπορέσουν νοημόνως να ευθυγραμμισθούν μαζί του ή με τους εχθρούς του. Επομένως, η κοινωνία των αφιερωμένων του μαρτύρων είναι εκείνη, που επιμελώς απασχολείται με το έργο που αποτελεί το θέλημα του Ιεχωβά στις ημέρες αυτές, ένα έργο που προελέχθη σαφώς με τα λόγια του Ιησού: «Και θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη· και τότε θέλει ελθεί το τέλος.» (Ματθ. 24:14) Το ευαγγέλιον της βασιλείας είναι πραγματικά ένα άγγελμα, που συνιστά τον Ιεχωβά Θεό ως τον αληθινό και κυρίαρχο Θεό, ως τον Μόνον, που είναι άξιος να υπηρετήται και να λατρεύεται, ως τον Μόνον, που μπορεί να εκπληρώση και θα εκπληρώση τις επιθυμίες των καρδιών των πράων και ταπεινών πλασμάτων.

Το γεγονός ότι οι μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν ένα σκοπό στη ζωή, τουτέστι, τον σκοπό του Ιεχωβά, τους κάνει αξιοσημείωτα διαφορετικούς και δυναμικούς. Αυτός είναι ο λόγος, για τον οποίον είναι τόσο ευδιάθετοι και απηλλαγμένοι από τους φόβους αυτού του συστήματος πραγμάτων. Κάθε αφιερωμένο, βαπτισμένο μέλος της κοινωνίας των είναι ένας διάκονος, ένας κήρυξ του ευαγγελίου. Τόσο πολύ κυριαρχεί στη ζωή τους αυτός ο σκοπός, ώστε ο Μάρτυς, ως άτομον, θ’ αποφύγη οτιδήποτε και κάθε τι, που απειλεί να παρέμβη σ’ αυτόν, έστω και αν αυτό θα εσήμαινε επιδίωξι κάποιας άλλης επαγγελματικής ενασχολήσεως. Η πρόοδος και η υψηλή θέσις ως προς την επαγγελματική δράσι συχνά θυσιάζονται χάριν του έργου του κηρύγματος. Τόσο μεγάλη απορροφητική δύναμι έχει αυτός ο σκοπός στη ζωή τους, ώστε, κατά περιστάσεις, ολόκληρες οικογένειες μετακινούνται από μια χώρα σε άλλη, όπου είναι δυνατόν να υπάρχη μεγαλύτερη ανάγκη για το κήρυγμα του ευαγγελίου. Ο ίδιος ζήλος κι ενθουσιασμός προς υποστήριξιν υποκινεί άνδρες με οικογένεια και γυναίκες με παιδιά να λάβουν αποφασιστική στάσι και να διαθέσουν χρόνο στη ζωή τους για να κηρύξουν το ευαγγέλιο σε όλους εκείνους στους οποίους μπορούν να φθάσουν. Τακτικά επισκέπτονται τα σπίτια των άλλων καθώς συμμετέχουν στη διακονία.

Πολλά άλλα άτομα έχουν ένα σκοπό στη ζωή, αλλά συχνά δεν τον επιτυγχάνουν, ή, αν τον επιτύχουν, απογοητεύονται κάπως στην πραγματοποίησί του. Το να υποτάσσωμε τον εαυτό μας και τη ζωή μας στον σκοπό του Ιεχωβά φέρει ευτυχία και βεβαιότητα επιτυχίας. Πόσο ανόητο και μάταιο είναι να βυθιζώμεθα στους ευτελείς σκοπούς κι επιδιώξεις ανθρώπων και εθνών, όταν αυτά εξαφανίζωνται μπρος στον γνωστοποιημένον σκοπό του Παντοδυνάμου Θεού! Τελικά, όλες αυτές οι κινήσεις και οι υποστηρικταί των, που δεν έχουν σχέσι με τον Θεό και με την επίτευξι του σκοπού του, θα εύρουν το τέλος των στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος», όταν ο Ιεχωβά θα εγερθή για να εκτελέση κρίσιν κατά των εχθρών του. (Αποκάλ. 16:14) Σοφά άτομα θα επιζητήσουν τώρα να κάμουν ειρήνη με τον Θεό, ν’ αφιερώσουν τη ζωή τους σ’ αυτόν και να συμμετάσχουν, μαζί με την κοινωνία των Χριστιανών μαρτύρων του, στη διακήρυξι του σκοπού του σε όλους εκείνους που θ’ ακούσουν.

Και σεις, επίσης, μπορείτε να συμμερισθήτε την ευτυχία και την καταλληλότητα προς χρησιμοποίησιν αυτού του λαού με το να συνταυτισθήτε και να υπηρετήτε μ’ αυτούς κατά μίμησιν του Χριστού. «Σκεύη . . . προς χρήσιν τιμίαν» είναι ‘ηγιασμένα, εύχρηστα εις τον δεσπότην [Ιεχωβά Θεόν], ητοιμασμένα εις παν έργον αγαθόν’.​—2 Τιμ. 2:20, 21.