Από τα Μνημεία εις «Ανάστασιν Ζωής»

 1. Σε τι είδους ζωή εισήλθαν εκείνοι, οι οποίοι γίνονται συμμέτοχοι κριταί μετά του Ιησού, μολονότι βρίσκονται ακόμη επάνω στη γη, και πώς;

Σ’ ΟΛΗ τη διάρκεια των περασμένων δέκα εννέα αιώνων, τα άτομα, που εξέλεξε ο Θεός για να γίνουν συμμέτοχοι κριταί μετά του Υιού του στην ουράνια βασιλεία, άκουσαν τη φωνή του Υιού του Θεού και, επειδή επρόσεξαν αυτά που η φωνή του τούς είπε να κάμουν, εισήλθαν σε μια πνευματική ζωή, μολονότι ευρίσκοντο ακόμη επάνω στη γη. Εδικαιώθησαν από την καταδικασμένη κατάστασι του κόσμου του ανθρωπίνου γένους, το οποίον είναι νεκρό με τις παραβάσεις και τ’ αμαρτήματα και το μισητό πνεύμα του. Ο Θεός τους απήλλαξε από την καταδίκη του θανάτου μέσω του θυσιαστικού θανάτου που υπέφερε ο Υιός του για όλους τους πιστεύοντας.—Ρωμ. 5:1· 8:1-4.

 2. Σε τι ανεφέρθη ο Ιησούς στο Ιωάννης 5:26 με την έκφρασι «ζωήν εν εαυτώ»;

² Ο Ιησούς Χριστός ανεφέρθη στο δικό του μέρος σχετικά με την πράξι του Θεού να μεταφέρη τους πιστεύοντας εκ του θανάτου στη ζωή, όταν συνεχίζοντας είπε: «Διότι καθώς ο Πατήρ έχει ζωήν εν εαυτώ, ούτως έδωκε και εις τον Υιόν να έχη ζωήν εν εαυτώ.» Λόγω του τρόπου, με τον οποίον ο Ιησούς παρέθεσε το επιχείρημά του στην ομιλία αυτή, δεν ανεφέρθη σ’ αυτό, που μερικά άτομα αποκαλούν «έμφυτη ζωή» είτε στον ουράνιο Πατέρα του είτε στον εαυτό του, η ‘αυθυπαρξία’, όπως λέγει η Μία Αμερικανική Μετάφρασις (Ιωάν. 5:26) Σύμφωνα με το επιχείρημά του ο Ιησούς ανεφέρθη στη δύναμι μεταδόσεως ζωής. Γι’ αυτό η Νέα Αγγλική Βίβλος (του 1961) αποδίδει τους λόγους του Ιησού ως εξής: «Διότι καθώς ο Πατήρ έχει την ζωοπάροχη δύναμιν εν εαυτώ, ούτως έχει και ο Υιός, εκ του δώρου του Πατρός.» Η Ρωμαιοκαθολική μετάφρασις υπό Μονσίνιορ Ρόναλντ Α. Νοξ μεταδίδει την ίδια σκέψι, όταν λέγη: «Καθώς ο Πατήρ έχει εν εαυτώ το δώρον της ζωής, ούτως έδωσε και εις τον Υιόν ώστε και αυτός επίσης να έχη εν εαυτώ το δώρον της ζωής.» Η Μετάφρασις Νέου Κόσμου των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών, του 1950, παρουσιάζει την ίδια σκέψι: «Διότι καθώς ο Πατήρ έχει εν εαυτώ το δώρον της ζωής, ούτως έδωσε εις τον Υιόν να έχη επίσης εν εαυτώ το δώρον της ζωής.»

 3. Γιατί ο Θεός μπορούσε να δώση και έδωσε στον Υιόν του να έχη «ζωήν εν εαυτώ»;

³ Πώς, πότε και γιατί ο ουράνιος Πατήρ έδωσε στον Υιό του Ιησού Χριστό να έχη ζωοπάροχη δύναμι εν εαυτώ; Εφόσον ο Ιεχωβά Θεός είναι η «πηγή της ζωής», μπορούσε να δώση στον Υιό του να έχη ζωοπάροχη δύναμι εν εαυτώ. (Ψαλμ. 36:9) Ο λόγος, για τον οποίον το έκαμε αυτό, είναι διότι η ανθρώπινη οικογένεια έβαινε στον θάνατο εξαιτίας του αμαρτήματος που διεπράχθη από τον πρώτο ανθρώπινο πατέρα της, τον Αδάμ.—Ρωμ. 5:12.

 4, 5. (α) Μέσω του Υιού του, πώς ο Θεός έκαμε προμήθεια για τη μετάδοσι ζωής στο ανθρώπινο γένος; (β) Σε ποιόν, επομένως, εφαρμόζει το Εβραίους 10:5-10 τους λόγους του Ψαλμού 40:6-8, και πώς;

⁴ Αιώνια ζωή μπορούσε να μεταδοθή στο καταδικασμένο, θνήσκον ανθρώπινο γένος μόνο μέσω μιας ανθρωπίνης θυσίας. Για να προμηθεύση αυτή την ανθρωπίνη θυσία, η οποία θ’ αντιστάθμιζε το αμάρτημα του ανθρωπίνου γένους και θα το απήλλασσε από την καταδίκη του στον θάνατο, ο Ιεχωβά Θεός, ο ουράνιος Πατήρ, απέστειλε τον Υιό του, μεταφέροντας τη ζωή του από τον ουρανό στη γη. Με θαυματουργικό τρόπο έκαμε να γεννηθή ο Υιός του ως το βρέφος Ιησούς στη Βηθλεέμ της Ιουδαίας. Ο Ιησούς εμεγάλωσε ώστε στην ηλικία των τριάντα ετών να είναι ένας τέλειος άνθρωπος, το αντίστοιχο του τελείου ανθρώπου Αδάμ στην Εδέμ. Πράγματι, τώρα κατείχε τελεία ανθρωπίνη ζωή, ελευθέρα από καταδίκη, την οποίαν, όμως, έπρεπε να θέση στη διάθεσι του ανθρωπίνου γένους, θυσιάζοντάς την στην υπηρεσία του ουρανίου Πατρός του. Έτσι, σε ηλικία τριάντα ετών, ο Ιησούς παρουσίασε τον εαυτό του για τη θυσιαστική υπηρεσία, για να υπηρετήση ως ένας ιερεύς του Θεού. Στην προς Εβραίους 10:5-10 ο θεόπνευστος συγγραφεύς εφαρμόζει τους λόγους του Ψαλμού 40:6-8 στον Ιησού και λέγει:

⁵ «Δια τούτο εισερχόμενος εις τον κόσμον, λέγει, “Θυσίαν και προσφοράν δεν ηθέλησας, αλλ’ ητοίμασας εις εμέ σώμα. Εις ολοκαυτώματα και προσφοράς περί αμαρτίας δεν ευηρεστήθης. Τότε είπον, Ιδού, έρχομαι, (εν τω τόμω του βιβλίου είναι γεγραμμένον περί εμού,) δια να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου.” Αφού είπεν ανωτέρω, “Ότι θυσίαν και προσφοράν και ολοκαυτώματα και προσφοράς περί αμαρτίας, δεν ηθέλησας, ουδέ ευηρεστήθης εις αυτάς·” (αίτινες προσφέρονται κατά τον νόμον·) τότε είπεν, “Ιδού, έρχομαι, δια να κάμω, ω Θεέ, το θέλημά σου.” Αναιρεί το πρώτον, δια να συστήση το δεύτερον. Με το οποίον θέλημα είμεθα ηγιασμένοι δια της προσφοράς του σώματος του Ιησού Χριστού άπαξ γενομένης.»

 6. Σε αρμονία με αυτό, τι έκαμε τον εαυτό του ο Ιησούς, και τι του έδωσε τότε ο Θεός σε περιωρισμένο βαθμό;

⁶ Για να συμβολίση αυτή την παρουσίασι του εαυτού του στην ειδική υπηρεσία του Θεού ακόμη και μέχρι θανάτου, ο Ιησούς έπρεπε να βαπτισθή εν ύδατι από τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. (Ματθ. 3:13-17) Αμέσως μετά το βάπτισμα του Ιησού εν ύδατι, ο Ιεχωβά Θεός εβάπτισε τον αφιερωμένο τώρα Υιό του με άγιο πνεύμα από τους ουρανούς και εδήλωσε ότι ήταν πνευματικός Υιός του. Εκεί κατά το βάπτισμα ο Πατήρ έδωσε στον Υιό του να έχη την δύναμι της παροχής ζωής σε ένα περιωρισμένο βαθμό. Λόγω αυτού του γεγονότος, ο Υιός ήταν σε θέσι να θεραπεύση τον άνθρωπο, ο οποίος έκειτο ασθενής επί τριάντα οκτώ έτη και να εγείρη, επίσης, Ιουδαίους εκ νεκρών, ακόμη δε και να επαναφέρη στη ζωή τον αγαπητό του φίλο Λάζαρο ύστερ’ από τέσσερες ημέρες παραμονής στον τάφο. Αλλά ο Ιησούς δεν είχε ακόμη τη δύναμι να μεταδίδη αιώνια ζωή σε μέλη της καταδικασμένης ανθρωπίνης οικογενείας. Γιατί όχι; Διότι δεν είχε ακόμη θυσιάσει το τέλειο ανθρώπινο σώμα του σε πραγματικό θάνατο.

 7. (α) Ποια δύναμι εξήσκησε ο Θεός την τρίτη ημέρα μετά τον θάνατο του Ιησού, και πώς; (β) Με τι ανέβη ο Ιησούς στον ουρανό, και γιατί μ’ αυτό;

⁷ Εν τούτοις, ένας νεκρός Ιησούς Χριστός δεν θα μπορούσε να μεταδώση ζωή στο θνήσκον ανθρώπινο γένος. Γι’ αυτό ο Ιεχωβά Θεός ο Πατήρ, ο οποίος έχει ζωοπάροχο δύναμι εν εαυτώ, ήγειρε τον Υιόν του από τους νεκρούς την τρίτη ημέρα σε αθάνατη ζωή στον ουρανό, στο πνευματικό βασίλειο. Όταν ο Ιησούς ανέβη στους ουρανούς σαράντα ημέρες μετά την ανάστασί του εκ νεκρών, δεν παρέλαβε μαζί του στον ουρανό το θυσιασθέν ανθρώπινο σώμα—πράγμα αδύνατο!—αλλά πήρε μαζί του την αξία της θυσιασθείσης τελείας ανθρωπίνης ζωής του, για να την παρουσιάση στον ουράνιο Πατέρα προς όφελος του ανθρωπίνου γένους. Ο Θεός ο Πατήρ εδέχθη τη θυσιαστική αυτή παρουσίασι και κατέστησε τον Ιησού Χριστό Αρχιερέα του προς όφελος του ανθρώπου.—Εβρ. 9:24-26.

 8. Τι είδους πρόσωπο έγινε ο Ιησούς κατά την ανάστασί του;

⁸ Κατ’ ακολουθίαν, ο απόστολος Παύλος, γράφοντας για την ανάστασι των Χριστιανών νεκρών και για το είδος του σώματος με το οποίον αυτοί οι νεκροί επανέρχονται στη ζωή, λέγει: «Σπείρεται σώμα ζωικόν, ανίσταται σώμα πνευματικόν. Είναι σώμα ζωικόν, και είναι σώμα πνευματικόν. Ούτως είναι και γεγραμμένον, Ο πρώτος άνθρωπος Αδάμ “έγεινεν εις ψυχήν ζώσαν·” ο έσχατος Αδάμ εις πνεύμα ζωοποιούν.» (1 Κορ. 15:44, 45) Ο απόστολος Παύλος αποκαλεί τον Ιησού Χριστό ‘έσχατον Αδάμ’ και λέγει ότι έγεινε «πνεύμα ζωοποιούν» κατά την ανάστασί του.

 9. (α) Ως τι ήταν τώρα ικανός να ενεργήση ο Υιός του Θεού; (β) Γιατί ήταν αναγκαίο γι’ αυτόν να γίνη ο «Υιός του ανθρώπου», και γιατί ο θάνατος της πλειονότητος του ανθρωπίνου γένους δεν αποτελεί εμπόδιο γι’ αυτό;

⁹ Αυτός είναι ο τρόπος με τον οποίον ο Ιεχωβά Θεός ο Πατήρ έδωσε στον Υιό του Ιησού Χριστό να έχη ζωοπάροχη δύναμι εν εαυτώ. Αυτό κατέστησε τον Υιό ικανό να ενεργή ως κριτής, όχι μόνο των ζώντων, αλλ’ επίσης και των νεκρών, τους οποίους θα μπορούσε ν’ αναστήση σε ζωή κατά τον καιρό της ουρανίας βασιλείας του. Γι’ αυτό τον λόγο ο Ιησούς Χριστός συνέχισε τη συζήτησί του κι επρόσθεσε τους εξής λόγους: «Και εξουσίαν έδωκεν εις αυτόν να κάμνη και κρίσιν, διότι είναι Υιός ανθρώπου.» (Ιωάν. 5:27) Αν ο ουράνιος Υιός του Θεού δεν είχε γίνει ο «Υιός ανθρώπου» για θυσιαστικούς σκοπούς, δεν θα μπορούσε ν’ αποκτήση το προνόμιο να λάβη την ζωοπάροχη δύναμι και να διορισθή ως ο Κριτής του ανθρωπίνου γένους, ο Κριτής νεκρών και ζώντων. Είναι ευνόητο, ότι η πλειονότης του ανθρωπίνου γένους θα ήσαν νεκροί τον καιρό που θα εγκαθίστατο η βασιλεία του. Εν τούτοις, το γεγονός αυτό δεν θα τον εμπόδιζε από το να τους κρίνη, διότι τώρα κατέχει την ζωοπάροχο δύναμι και μπορεί να τους καλέση ενώπιόν του εγείροντάς τους από τους τάφους των.

ΕΝΑ ΑΚΟΜΗ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΘΑΥΜΑ

10. Για ποιο μεγαλύτερο θαύμα είπε ο Ιησούς σ’ εκείνους τους Ιουδαίους που είχαν διάθεσι να θανατώσουν στο Ιωάννης 5:28-30;

¹⁰ Όταν ο Ιησούς μίλησε για το ότι του εδόθη ζωοπάροχος δύναμις και για το ότι ήταν εξουσιοδοτημένος να κάμη έργον κρίσεως, αναμφιβόλως έκαμε τους Ιουδαίους, οι οποίοι ήθελαν να τον θανατώσουν, να θαυμάσουν. Αν, όμως, εθαύμασαν με αυτά τα πράγματα, τότε επρόκειτο να συμβή κάτι ακόμη πιο θαυμαστό. Δεν είχαν ακούσει το αποκορύφωμα του ζητήματος. Έτσι ο Ιησούς προχώρησε για να ειπή: «Μη θαυμάζετε τούτο· διότι έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοιςa θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής· οι δε πράξαντες τα φαύλα, εις ανάστασιν κρίσεως. Δεν δύναμαι εγώ να κάμνω απ’ εμαυτού ουδέν. Καθώς ακούω, κρίνω· και η κρίσις η εμή δικαία είναι· διότι δεν ζητώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με.»—Ιωάν. 5:28-30.

11, 12. (α) Πόσοι θα εξέλθουν, και θα εξέλθουν όλοι μαζί ταυτοχρόνως; (β) Γιατί η χρήσις από τον Ιησού της λέξεως «ώρα» δεν απαιτεί να γίνη η επιστροφή όλων ταυτοχρόνως;

¹¹ Παρατηρήστε ότι ο Ιησούς είπε εδώ ότι «πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει», υπακούοντας σ’ αυτόν τον Κριτή, ο οποίος κατέχει ζωοπάροχη δύναμι. Αυτό απαιτεί να γίνη μια ανάστασις όλων αυτών, δηλαδή, όλων των νεκρών, καλών και κακών, οι οποίοι διατηρούνται στη μνήμη για να εγερθούν. Αυτό δεν σημαίνει, όμως, ότι ανασταίνονται όλοι ή ότι όλοι πρέπει ν’ αναστηθούν συγχρόνως, την ίδια ημέρα. Είναι αλήθεια ότι ο Ιησούς είπε ότι έρχεται «ώρα», κατά την οποία αυτό θα συμβή. Είναι βέβαιο, εν τούτοις, ότι η λέξις «ώρα» εδώ δεν σημαίνει ακριβώς εξήντα πρώτα λεπτά, ή 3.600 δευτερόλεπτα ακριβώς.

¹² Ασφαλώς ο απόστολος Ιωάννης, όταν έγραφε το έτος 98 μ.Χ. περίπου, δεν εννοούσε ένα εικοστό τέταρτο μέρος μιας πλήρους ημέρας, όταν έγραφε: «Παιδία, εσχάτη ώρα είναι· και καθώς ηκούσατε, ότι ο αντίχριστος έρχεται, και τώρα πολλοί αντίχριστοι υπάρχουσιν· όθεν γνωρίζομεν ότι είναι εσχάτη ώρα.» (1 Ιωάν. 2:18) Έτσι η χρήσις από τον Ιησού της λέξεως «ώρα» εδώ σημαίνει μια περίοδο χρόνου στον καιρό της εγκαθιδρυμένης βασιλείας του Θεού, η οποία χρονική περίοδος θα είναι κρίσιμη, ωσάν να ελέγετο, μια κρίσιμη «ώρα».

13. Επειδή όλοι θα εξέλθουν από τους τάφους, τι είδος αναστάσεως εννοούσε ο Ιησούς, και γιατί αυτό δεν αποδεικνύει ότι όλοι θα εξέλθουν ταυτοχρόνως;

¹³ Όταν ο Ιησούς είπε ότι όλοι οι νεκροί στα μνημεία θ’ ακούσουν τη φωνή του ως κριτού και θα εξέλθουν, εννοούσε ότι θα γίνη μια μεγάλη, γενική ανάστασις, που θα περιλαμβάνη όλους. Τονίζει, εν τούτοις, ότι τ’ αποτελέσματα αυτής της αναστάσεως, η οποία θα περιλάβη τους πάντας, θα είναι διάφορα επάνω σ’ εκείνους, οι οποίοι έχουν μέρος σ’ αυτήν. Αλλά το ότι αυτή η ανάστασις, που περιλαμβάνει όλους, δεν σημαίνει την έξοδό των όλων ταυτοχρόνως, την ίδια ημέρα, το ίδιο έτος, δείχνεται για μας σε άλλο μέρος.

14. Πώς ο απόστολος Παύλος δείχνει στην 1 Κορινθίους 15:22, 23 ότι θα υπάρξη μια τάξις στην ανάστασι;

¹⁴ Ο απόστολος Παύλος, όταν συζητούσε για την βεβαιότητα της αναστάσεως, είπε: «Επειδή καθώς πάντες αποθνήσκουσιν εν τω Αδάμ, ούτω και πάντες θέλουσι ζωοποιηθή εν τω Χριστώ· έκαστος όμως κατά την ιδίαν αυτού τάξιν· ο Χριστός είναι η απαρχή, έπειτα όσοι είναι του Χριστού, εν τη παρουσία αυτού.» (1 Κορ. 15:22, 23) Όλοι οι πνευματικοί Χριστιανοί, οι οποίοι θα είναι συμμέτοχοι κριταί με τον Ιησού Χριστό, στη βασιλεία του, δεν θα είναι νεκροί κατά τον χρόνο της ελεύσεώς του. Μερικοί θα χρειασθή να τερματίσουν την επίγεια ζωή των σ’ ένα θυσιαστικό θάνατο αργότερα, όταν θα έχουν συμπληρώσει το Θεόδοτο έργο των επάνω στη γη.

15. Πώς ο Παύλος δείχνει στην 1 Θεσσαλονικείς 4:16, 17, τη διαφορά στον χρόνο της αναστάσεως;

¹⁵ Έτσι δεν θα γίνη μια ταυτόχρονος ανάστασις όλων αυτών στον καιρό της ελεύσεως του Ιησού, αλλά στην 1 Θεσσαλονικείς 4:16, 17, ο απόστολος Παύλος λέγει: «Αυτός ο Κύριος θέλει καταβή απ’ ουρανού με κέλευσμα, με φωνήν αρχαγγέλου, και με σάλπιγγα Θεού, και οι αποθανόντες εν Χριστώ θέλουσιν αναστηθή πρώτον· έπειτα ημείς οι ζώντες όσοι απομένομεν, θέλομεν αρπαχθή μετ’ αυτών εν νεφέλαις εις απάντησιν του Κυρίου εις τον αέρα· και ούτω θέλομεν είσθαι πάντοτε μετά του Κυρίου.» Οι λέξεις «πρώτον» και «έπειτα» δηλώνουν μια διαφορά στον χρόνο της αναστάσεως.

16, 17. Στην Αποκάλυψι 20:4-6, τι έχει να πη ο Ιωάννης για κείνους οι οποίοι θα είναι συμμέτοχοι κριταί με τον Ιησού Χριστό στον ουρανό;

¹⁶ Όσον αφορά εκείνους, οι οποίοι θα καθήσουν σε ουρανίους θρόνους για να ενεργήσουν ως συμμέτοχοι κριταί με τον Ανώτερο Κριτήν Ιησού Χριστό, ο απόστολος Ιωάννης έχει να πη τα εξής, στην Αποκάλυψι 20:4-6:

¹⁷ «Και είδον θρόνους· και εκάθισαν επ’ αυτών, και κρίσις εδόθη εις αυτούς· και είδον τας ψυχάς των πεπελεκισμένων δια την μαρτυρίαν του Ιησού, και δια τον λόγον του Θεού, και οίτινες δεν προσεκύνησαν το θηρίον, ούτε την εικόνα αυτού· και δεν έλαβον το χάραγμα επί το μέτωπον αυτών και επί την χείρα αυτών· και έζησαν και εβασίλευσαν μετά του Χριστού τα χίλια έτη. Οι δε λοιποί των νεκρών δεν ανέζησαν εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη· αύτη είναι η ανάστασις η πρώτη. Μακάριος και άγιος όστις έχει μέρος εις την πρώτην ανάστασιν· επί τούτων ο θάνατος ο δεύτερος δεν έχει εξουσίαν, αλλά θέλουσιν είσθαι ιερείς του Θεού και του Χριστού, και θέλουσι βασιλεύσει μετ’ αυτού χίλια έτη.»

18. Σε ποια ανάστασι λαμβάνουν μέρος, και γιατί καθορίζεται έτσι;

¹⁸ Εκείνοι, οι οποίοι κάθηνται στους ουρανίους θρόνους και στους οποίους «κρίσις εδόθη», λαμβάνουν μέρος σ’ αυτό, που ο απόστολος Ιωάννης ονομάζει «η ανάστασις η πρώτη.» Η λέξις «πρώτη» κάνει διάκρισι της αναστάσεώς των από την ανάστασι του υπολοίπου ανθρωπίνου γένους. Είναι πρώτη, όχι μόνον από απόψεως σπουδαιότητος, αλλ’ επίσης και από απόψεως χρόνου.

19. (α) Πώς ο Παύλος στην Φιλιππησίους 3:11 αναφέρεται στον χρόνο της αναστάσεως; (β) Ποιους θα περιλάβουν εκείνοι που θα συμμετάσχουν στην πρώτη ανάστασι;

¹⁹ Ο απόστολος Παύλος είχε αυτό το ζήτημα του χρόνου υπ’ όψι του, όταν έγραψε για τις προσπάθειές του, «ίνα οπωσδήποτε καταντήσω εις την πρώτην ανάστασιν εκ των νεκρών», όπως λέγει. (Φιλιππησ. 3:11, μετάφρασις Ρόδερχαμ· ΜΝΚ) Αυτοί, που λαμβάνουν μέρος στην «πρώτην ανάστασιν» και κάθηνται στους θρόνους εκείνους για να κρίνουν, θα περιλαμβάνουν τους δώδεκα πιστούς αποστόλους του Ιησού, όπως αυτός ο ίδιος υπεσχέθη. (Ματθ. 19:27, 28) Ο απόστολος Παύλος είπε ότι αυτή θα περιελάμβανε, επίσης, τους πιστούς, «ηγιασμένους» Χριστιανούς αδελφούς του. (1 Κορ. 1:1, 2· 6:2) Όλοι μαζί θα είναι 144.000, αυτούς δε ο απόστολος Ιωάννης σε όραμα είδε σφραγισμένους στα μέτωπα με τη σφραγίδα του ζώντος Θεού και ισταμένους με το Αρνίον του Θεού, που έχει θυσιασθή, τον Ιησού Χριστό, πάνω στο ουράνιο Όρος Σιών.—Αποκάλ. 7:4-8· 14:1-3.

«ΟΙ ΛΟΙΠΟΙ ΤΩΝ ΝΕΚΡΩΝ»

20, 21. (α) Σε ποια ανάστασι έχουν μέρος οι «λοιποί των νεκρών»; (β) Πώς ο απόστολος Ιωάννης περιγράφει την ανάστασι και την κρίσι των;

²⁰ Η ανάστασις των 144.000 μετόχων της πρώτης αναστάσεως, οι οποίοι κάθηνται σε θρόνους με εξουσία κρίσεως, αφήνει τους ‘λοιπούς των νεκρών’ υπολόγους. Εφόσον αυτοί δεν έχουν μέρος στην πρώτη ανάστασι, πρέπει να έχουν μέρος σε μια δευτέρα ή μεταγενέστερη ανάστασι. Στο ίδιο όραμα ο απόστολος Ιωάννης είδε την ανάστασι των ‘λοιπών των νεκρών’ και την περιέγραψε ως εξής:

²¹ «Και είδον θρόνον λευκόν μέγαν, και τον καθήμενον επ’ αυτού, από προσώπου του οποίου έφυγεν η γη και ο ουρανός· και δεν ευρέθη τόπος δι’ αυτά· και είδον τους νεκρούς μικρούς και μεγάλους, ισταμένους ενώπιον του Θεού, και τα βιβλία ηνοίχθησαν· και βιβλίον άλλο ηνοίχθη, το οποίον είναι της ζωής· και εκρίθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών. Και έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς· και εκρίθησαν έκαστος κατά τα έργα αυτών. Και ο θάνατος και ο άδης ερρίφθησαν εις την λίμνην του πυρός· ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος. Και όστις δεν ευρέθη γεγραμμένος εν τω βιβλίω της ζωής, ερρίφθη εις την λίμνην του πυρός.» (Αποκάλ. 20:11-15) Η ‘λίμνη η καιομένη με πυρ και θείον’ αναφέρεται πάλι στην Αποκάλυψι 21:8, αλλά εκεί σε συσχετισμό με Χριστιανούς, οι οποίοι ευρίσκοντο στη γραμμή ν’ αποτελέσουν μέρος των 144.000, αλλ’ οι οποίοι απέτυχαν διότι δεν υπερνίκησαν αυτόν τον κόσμο λόγω δειλίας, ελλείψεως πίστεως και επιστροφής στην πονηρία.

22. Γιατί η γη και ο ουρανός που φεύγουν δεν είναι κατά γράμμα;

²² Η γη και ο ουρανός, οι οποίοι έφυγαν από του προσώπου του καθημένου στον μεγάλον λευκόν θρόνον της κρίσεως είναι, βεβαίως, συμβολικοί, και όχι κατά γράμμα γη και ουρανός. Άλλως, πού θα μπορούσαν να σταθούν οι αναστημένοι άνθρωποι ενώπιον του θρόνου της κρίσεως; Ή πώς θα μπορούσαν να εξέλθουν από τους τάφους, οι οποίοι βρίσκονται στην κατά γράμμα γην, ή να εξέλθουν από τον Άδη, που είναι ο κοινός τάφος του νεκρού ανθρωπίνου γένους στην κατά γράμμα γη, ή να εξέλθουν από τη θάλασσα όπου πολλοί έχουν πνιγή; Επομένως η γη και ο ουρανός οι οποίοι έφυγαν είναι συμβολικοί.

23. Πότε ή με ποιόν τρόπο θα φύγη η συμβολική γη, και έπειτα οι συμβολικοί ουρανοί;

²³ Η συμβολική γη φεύγει, όταν η Βαβυλών η Μεγάλη καταστρέφεται και αμέσως αφού το συμβολικόν θηρίον και ο «ψευδοπροφήτης» και οι βασιλείς της γης και οι στρατιές των καταστρέφονται στον πόλεμο του Αρμαγεδδώνος, όπως περιγράφεται στην Αποκάλυψι 16:13-16· 17:15-18· 19:19-21. Οι συμβολικοί ουρανοί φεύγουν, όταν ο Σατανάς ο Διάβολος και οι δαίμονές του δένωνται και κλείνωνται στην άβυσσο για τα χίλια έτη της βασιλείας του Χριστού επάνω στη γη, όπως περιγράφεται στην Αποκάλυψι 20:1-3. Έτσι αυτές οι πονηρές επίγειες και ουράνιες δυνάμεις δεν θα είναι εκεί για να παρέμβουν στο έργο της κρίσεως των επιγείων νεκρών στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού.

24. (α) Γιατί είναι παράλογο να νομίζωμε ότι αυτή η ημέρα κρίσεως είναι μήκους είκοσι τεσσάρων ωρών; (β) Πώς υπολογίζομε το μήκος εκείνης της ημέρας κρίσεως;

²⁴ Θυμηθήτε ότι ο απόστολος Παύλος δείχνει ότι θα υπάρξη μια τάξις και σειρά στην ανάστασι των νεκρών. Επομένως δεν πρέπει να συμπεράνωμε ότι όλοι αυτοί οι επίγειοι νεκροί εγείρονται από τον Άδη και τη θάλασσα όλοι ταυτοχρόνως ή όλοι μέσα σε μια εικοσιτετράωρη ημέρα. Δεν υπάρχει ανάγκη μιας τόσο βεβιασμένης διαδικασίας κρίσεως. Αφού τόσο πολλοί άνθρωποι είναι οι νεκροί, δεκάδες δισεκατομμύρια, πώς θα μπορούσαν να κριθούν όλοι κατάλληλα σε μια εικοσιτετράωρη ημέρα, έστω και από τους 144.000 συμμέτοχους κριτάς μαζί με τον Ανώτερο Κριτή των, τον Ιησού Χριστό; Εφ’ όσον οι 144.000 συμμέτοχοι κριταί ζουν και βασιλεύουν με τον Χριστό επί χίλια έτη, η ημέρα της κρίσεως των νεκρών θα είναι διαρκείας χιλίων ετών. Αυτό θα παραχωρήση αρκετό χρόνο ώστε κάθε αναστημένος να τεθή σε δοκιμασία και ν’ αποφασισθή αν το όνομά του θα γραφή στο βιβλίον της ζωής ή όχι. Μήπως δεν αναφέρεται στην 2 Πέτρου 3:8 (ΜΝΚ): «Έν δε τούτο ας μη σας λανθάνη, αγαπητοί, ότι παρά Ιεχωβά μία ημέρα είναι ως χίλια έτη, και χίλια έτη ως ημέρα μία»; Ναι. Ώστε ας λογικευθούμε Γραφικώς.

25, 26. (α) Πώς υπονοείται η τάξις και σειρά σχετικά με την επίγεια ανθρωπίνη ανάστασι εις Εβραίους 11:35; (β) Για ποιους επεφυλάσσετο αυτό, και πώς τους αποκαλούσαν επί πολύν καιρό;

²⁵ Σημειώστε τώρα κάτι που υπονοεί τάξι και σειρά σχετικά με το ζήτημα της επιγείου ανθρωπίνης αναστάσεως. Στην προς Εβραίους 11:1 μέχρι 12:1 ο συγγραφεύς δίνει μια σύντομη αφήγησι ενός «τοσούτου νέφους μαρτύρων», οι οποίοι έζησαν πριν από τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού Χριστού και οι οποίοι ήσαν μάρτυρες του Ιεχωβά την εποχή εκείνη. (Ησ. 43:10-12· 44:8) Στο τριακοστό πέμπτο εδάφιο του ενδεκάτου κεφαλαίου ο συγγραφεύς ομιλεί προφανώς για όλους αυτούς ως αξίους καλυτέρας αναστάσεως. Το εδάφιο λέγει: «Έλαβον γυναίκες τους νεκρούς αυτών αναστηθέντας· άλλοι δε εβασανίσθησαν μη δεχθέντες την απολύτρωσιν, δια να αξιωθώσι καλητέρας αναστάσεως.»

²⁶ Αυτή η ‘καλητέρα ανάστασις’ ήταν προφανώς εκείνη, η οποία επεφυλάσσετο για όλους όσοι περιελαμβάνοντο σ’ αυτό το ‘τοσούτον νέφος μαρτύρων,’ για την οποία αιτία μερικοί εδέχθησαν ακόμη και να βασανισθούν μέχρι θανάτου για να αξιωθούν αυτής. Αφού μας πληροφορεί για τις ταλαιπωρίες και τα μαρτύριά των, η επιστολή προς Εβραίους 11:38 λέγει γι’ αυτούς τους αρχαίους μάρτυρας: «Των οποίων δεν ήτο άξιος ο κόσμος.» Γι’ αυτό, επί ένα μακρό χρονικό διάστημα οι Χριστιανοί σπουδασταί των Γραφών συνήθιζαν να τους αποκαλούν και ανεφέροντο σ’ αυτούς ως τους «αρχαίους αριστείς.»b

27. (α) Πώς το Εβραίους 11:39, 40 δείχνει μια διαφορά στην ανάστασι, και ποια είναι η διαφορά; (β) Κατά ποιον τρόπο η ανάστασις των αρχαίων μαρτύρων είναι μια ‘καλητέρα’ ανάστασις;

²⁷ Για το ότι θα υπήρχε μια διαφορά μεταξύ της αναστάσεως του αρχαίου εκείνου «νέφους μαρτύρων» και της αναστάσεως των 144.000 Χριστιανών, οι οποίοι γίνονται συμμέτοχοι κριταί με τον Χριστό στους ουρανούς, η επιστολή προς Εβραίους 11:39, 40 λέγει γι’ αυτούς τους αρχαίους μάρτυρας: «Και ούτοι πάντες αν και έλαβον καλήν μαρτυρίαν δια της πίστεως, δεν απήλαυσαν την επαγγελίαν· διότι ο Θεός προέβλεψε καλήτερόν τι περί ημών, δια να μη λάβωσι την τελειότητα χωρίς ημών.» Ναι, ο Θεός προέβλεψε κάτι καλύτερο για τους πιστούς ακολούθους του Χριστού, κάτι καλύτερο από εκείνο, που λαμβάνει το αρχαίο ‘νέφος μαρτύρων’ κατά την ανάστασί του. Το ‘νέφος μαρτύρων’ δεν έχει μέρος στην πρώτη ανάστασι, η οποία είναι ουρανία ή πνευματική ανάστασις. Έχουν μια επίγεια ανάστασι. Εν τούτοις, η ανάστασίς των είναι καλυτέρα από εκείνη που έλαβαν τα άτομα εκείνα, τα οποία ήγειραν οι αρχαίοι προφήται από τους νεκρούς, τα άτομα, που υπονοούνται με τους λόγους, «έλαβον γυναίκες τους νεκρούς αυτών αναστηθέντας.» Η ανάστασίς των θα γίνη κάτω από τη βασιλεία του Θεού με τον Χριστό ως Βασιλέα. Επομένως, δεν θα χρειασθή να πεθάνουν και πάλι αν παραμείνουν πιστοί.

28. Σε τίνος τους προπάτορας αναφέρεται ο Ψαλμός 45:16, και τι θα συμβή σ’ αυτούς;

²⁸ Ο Ψαλμός 45 αναφέρεται σε μερικούς από εκείνους τους προ Χριστού αρχαίους μάρτυρας, οι οποίοι βρίσκονται στη γραμμή γι’ αυτή την ‘καλητέρα ανάστασι’. Ο Ψαλμός 45 μιλεί προφητικώς για τον Μεσσιανικό Βασιλέα, τον Ιησού Χριστό, και για το γάμο του με την τάξι της νύμφης, τους 144.000 συγκληρονόμους του στην ουράνια βασιλεία. Κατόπιν, απευθυνόμενος στον Βασιλέα Ιησού Χριστό, ο Ψαλμός 45:16, προφητικά λέγει: «Αντί των πατέρων σου θέλουσιν είσθαι οι υιοί σου· αυτούς θέλεις καταστήσει άρχοντας επί πάσαν την γην.» Μεταξύ των προπατόρων του Ιησού Χριστού ως ανθρώπου είναι ο Αβραάμ, Ισαάκ και Ιακώβ και ο Βασιλεύς Δαβίδ, οι οποίοι υπήρξαν πιστοί άνδρες, πιστοί μάρτυρες του Ιεχωβά.

29, 30. (α) Τι μπορεί να λεχθή όσον αφορά το αν ο διορισμός αρχόντων σε όλη τη γη θα περιορισθή μόνο στους προπάτορας του Χριστού; (β) Τι αποδεικνύει ο διορισμός των ως αρχόντων για κείνους που θα εξέλθουν κατά την ανάστασι;

²⁹ Για να διορίση τους πιστούς προπάτοράς του «άρχοντας επί πάσαν την γην» κάτω από την ουρανία βασιλεία του, ο Ιησούς Χριστός πρέπει να τους αναστήση από τα μνημεία. Αν οι άλλοι άνθρωποι επάνω στη γη πρόκειται να λάβουν τα οφέλη της αρχοντικής διακυβερνήσεως των πιστών προπατόρων του Χριστού στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του, είναι ανάγκη αυτοί οι προπάτορες ν’ αναστηθούν ενωρίς στη διάρκεια της βασιλείας του, μολονότι απέθαναν πριν από χιλιάδες έτη. Εφόσον ο ανάσσων Βασιλεύς Ιησούς Χριστός περιώρισε τον διορισμό αρχόντων για όλη τη γη στους ευσεβείς προπάτοράς του μόνο, έπεται ότι δεν θα υπάρχουν πολλοί τέτοιοι άρχοντες σε όλη τη γη. Και άλλοι άνδρες της αρχαίας εποχής υπήρξαν εξίσου πιστοί μεταξύ του «τοσούτου νέφους μαρτύρων.» Είναι, επομένως, πολύ λογικό ότι αυτοί οι πιστοί μάρτυρες θα θεωρηθούν, επίσης, άξιοι να διορισθούν άρχοντες σε διάφορα μέρη της γης.

³⁰ Ο διορισμός των σε καθήκοντα αρχόντων προϋποθέτει την έγκαιρη ανάστασί των πριν από τους άλλους επιγείους υπηκόους της βασιλείας του Θεού. Τούτο αποδεικνύει ότι θα τηρηθή τάξις και σειρά κατά την επίγεια ανάστασι. Εφόσον πρόκειται αυτό να γίνη, τότε ο Άδης και η θάλασσα δεν θα δώσουν όλους τους επιγείους νεκρούς των συγχρόνως, δίχως να γίνουν προηγουμένως οι αναγκαίες διευθετήσεις για φροντίδα των επανερχομένων νεκρών.c

‘ΑΝΑΣΤΑΣΙΣ ΖΩΗΣ’

31. (α) Τι διερωτήθησαν μερικοί σχολιασταί της Γραφής όσον αφορά το Ιωάννης 5:28, 29; (β) Πώς διεχώρισε ο Ιησούς εκείνους που θ’ αναστηθούν;

³¹ Ο Ιησούς μίλησε, για την επιστροφή από τα μνημεία ως μια γενική ενέργεια. Εν τούτοις, τονίζει ότι μια τέτοια ανάστασις πάντων θα καταλήξη σε διάφορα αποτελέσματα για τα διάφορα άτομα. Εις Ιωάννην 5:28, 29 λέγει: «Πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής· οι δε πράξαντες τα φαύλα, εις ανάστασιν κρίσεως.» Γι’ αυτό μερικοί σχολιασταί της Γραφής διερωτήθησαν μήπως αυτό σημαίνει δύο αναστάσεις για τις δύο αυτές σειρές, τις δύο τάξεις που αναφέρονται εδώ.d Εν τούτοις, εδώ ο Ιησούς Χριστός δεν συζητεί περί αναστάσεως για να την διαχωρίση στην ‘πρώτη ανάστασι’ και την ανάστασι όλων των ‘λοιπών των νεκρών.’ Διαχωρίζει το ανθρώπινο γένος μόνον όσον αφορά το αποτέλεσμα για τους αναστημένους.

32. Ποιους περιλαμβάνουν οι πράξαντες τα αγαθά, οι οποίοι κερδίζουν αιώνια ζωή;

³² Στο Ιωάννης 5:29 βρίσκομε το μόνο σημείο στη Γραφή, όπου συναντάται η έκφρασις ‘ανάστασις ζωής’. Ο Ιησούς είπε ότι θα την απολαύσουν «οι πράξαντες τα αγαθά.» Ποιους περιλαμβάνουν αυτοί «οι πράξαντες τα αγαθά»; Η Γραφή απαντά, ΟΛΟΙ οι αναστημένοι, οι οποίοι φθάνουν σε αιώνια ζωή στη μέλλουσα δικαία νέα τάξι πραγμάτων του Θεού κάτω από τον Μεσσία του, ασχέτως αν η ζωή αυτών θα είναι ζωή με αθανασία στους ουρανούς ως συγκληρονόμων και συμμέτοχων κριτών με τον Ιησού Χριστό ή ζωή σε ανθρώπινη τελειότητα πάνω στη γη κάτω από τη βασιλεία του Θεού δια του Μεσσίου του.e Μια τέτοια ζωή κερδίζεται μέσω του Ιησού Χριστού.

33, 34. (α) Η έκφρασις ‘ανάστασις ζωής’ καθ’ εαυτήν μήπως σημαίνει στιγμιαία είσοδο σε τελειότητα ζωής; (β) Τι μπορεί, όμως, να λεχθή για την ανάστασι του Χριστού και των 144.000 συγκληρονόμων του και για το υπόλοιπο τούτων;

³³ Η ‘ανάστασις ζωής’ δεν σημαίνει καθ’ εαυτήν μια αφύπνισι από τον θάνατο σε μια στιγμιαία είσοδο σε τελειότητα ζωής είτε στους ουρανούς ως πνευματικών πλασμάτων είτε στη γη ως ανθρωπίνων πλασμάτων. Στην περίπτωσι των 144.000 Χριστιανών, οι οποίοι κρίνονται άξιοι να γίνουν συμμέτοχοι του Ιησού Χριστού ως κριταί, βασιλείς και ιερείς στους ουρανούς, η ανάστασίς των θα σημαίνη πραγματικά μια στιγμιαία τελειοποίησί των ως αθανάτων, αφθάρτων πνευματικών υιών του Θεού. Όταν ο Αρχηγός των Ιησούς Χριστός ανεστήθη, αυτό ήταν μια στιγμιαία τελειοποίησίς του ως πρώτου πνευματικού Υιού του Θεού. Η ανάστασις των 144.000 συγκληρονόμων του θα είναι ομοία με τη δική του. (Ρωμ. 6:5) Ο απόστολος Παύλος, όταν συζητή για την ανάστασι, μιλεί για πιστούς Χριστιανούς, οι οποίοι επιζούν επάνω στη γη μέχρι της ελεύσεως του Κυρίου των και οι οποίοι δεν παρίσταται ανάγκη να κοιμηθούν στον θάνατο, όταν τερματίσουν την επίγεια σταδιοδρομία των, κοιμώμενοι μέχρι της επανόδου του. Στην 1 Κορινθίους 15:49-54 ο Παύλος γράφει:

³⁴ «Και καθώς εφορέσαμεν την εικόνα του χοϊκού [του πρώτου ανθρώπου Αδάμ], θέλομεν φορέσει και την εικόνα του επουρανίου [του Ιησού Χριστού]. Τούτο δε λέγω, αδελφοί, ότι σαρξ και αίμα βασιλείαν Θεού δεν δύνανται να κληρονομήσωσιν, ουδέ η φθορά κληρονομεί την αφθαρσίαν. Ιδού, μυστήριον λέγω προς εσάς· πάντες μεν δεν θέλομεν κοιμηθή, πάντες όμως θέλομεν μεταμορφωθή, εν μια στιγμή, εν ριπή οφθαλμού, εν τη εσχάτη σάλπιγγι· διότι θέλει σαλπίσει, και οι νεκροί θέλουσιν αναστηθή άφθαρτοι, και ημείς θέλομεν μεταμορφωθή. Διότι πρέπει το φθαρτόν τούτο να ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο να ενδυθή αθανασίαν. Όταν δε το φθαρτόν τούτο ενδυθή αφθαρσίαν, και το θνητόν τούτο ενδυθή αθανασίαν, τότε θέλει γείνει ο λόγος ο γεγραμμένος “Κατεπόθη ο θάνατος εν νίκη”.»

35. Περνούν από κρίσι οι 144.000 πριν από την ανάστασι τους σε στιγμιαία τελειότητα, και τι δείχνει το 2 Κορινθίους 5:10;

³⁵ Εφόσον οι 144.000 ανασταίνονται σε στιγμιαία τελειότητα ουρανίας πνευματικής ζωής, μήπως αυτό σημαίνει ότι δεν υφίστανται κρίσι προηγουμένως; Όχι! Στη 2 Κορινθίους 5:10 ο απόστολος Παύλος γράφει στην εκκλησία των πιστών ακολούθων του Χριστού: «Διότι πρέπει πάντες να εμφανισθώμεν έμπροσθεν του βήματος του Χριστού, δια να ανταμειφθή έκαστος κατά τα πεπραγμένα δια του σώματος, καθ’ α έπραξεν, είτε αγαθόν, είτε κακόν.» Έτσι οι συγκληρονόμοι του Χριστού βρίσκονται υπό κρίσιν τώρα.

36. Συνεπώς, ποια προειδοποίησι δίνει στους 144.000 η 1 Πέτρου 4:17, 18;

³⁶ Αυτή την προειδοποίησι τους δίνει ο απόστολος Πέτρος στην 1 Πέτρου 4:17, 18, λέγοντας: «Διότι έφθασεν ο καιρός τού να αρχίση η κρίσις από του οίκου του Θεού· και αν αρχίζη πρώτον αφ’ ημών, τι θέλει είσθαι το τέλος των απειθούντων εις το ευαγγέλιον του Θεού; και “αν ο δίκαιος μόλις σώζηται, ο ασεβής και αμαρτωλός πού θέλει φανή;”»

37. Πότε και πού οφείλουν οι 144.000 ν’ αποδείξουν ότι είναι «οι πράξαντες τα αγαθά»;

³⁷ Επομένως, πριν ακόμη πεθάνουν και απολαύσουν την «ανάστασιν ζωής», οφείλει ο Κριτής ν’ αποδείξη το γεγονός ότι είναι εξ εκείνων οι οποίοι ‘έπραξαν τα αγαθά.’ Εφόσον στην ανάστασι αυτοί οι 144.000 συγκληρονόμοι λαμβάνουν μια στιγμιαία τελειοποίησι ζωής ως πνευματικά πλάσματα στον ουρανό, πρέπει ν’ αποδειχθούν ως πράττοντες αγαθά έργα σ’ αυτή την περίοδο, εν σαρκί. Αυτό πρέπει να γίνη πριν ακόμη ενδυθούν στιγμιαίως με αθανασία και αφθαρσία στους ουρανούς.

ΟΙ ΑΛΛΟΙ ΠΟΥ ΕΠΡΑΞΑΝ ΑΓΑΘΑ

38. Όσον αφορά εκείνους, οι οποίοι ανασταίνονται με μια ευκαιρία αιωνίου ζωής επάνω στη γη, τι είναι εκείνο που θα καθορίση εάν θα εγγραφούν και θα παραμείνουν εγγεγραμμένοι στο «βιβλίον της ζωής»;

³⁸ Τι θα λεχθή για τα άτομα, τα οποία έχουν μια επίγεια ανάστασι με ελπίδα τελείας ζωής σ’ ένα επίγειο παράδεισο υπό την βασιλεία του Θεού; Αυτοί δεν χρειάζονται ούτε έχουν μια στιγμιαία αλλαγή σε ανθρώπινη τελειότητα κατά την αφύπνισί των από τον θάνατο στα μνημεία. Τα έργα θα καθορίσουν αν θα εγγραφούν στο βιβλίον της ζωής και αν θα παραμείνουν εγγεγραμμένοι εκεί, αλλά τα έργα αυτά δεν ανήκουν όλα στο παρελθόν. Ποια θα είναι τα έργα των επάνω στη γη στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού; Εκτός τούτου, ενώπιον όλων αυτών βρίσκεται η τελική δοκιμασία, όταν ο Σατανάς και οι δαίμονές του λύωνται από την άβυσσο στο τέλος των χιλίων ετών. (Αποκάλ. 20:7-10) Σ’ εκείνο τον μελλοντικό καιρό θα καθορισθή οριστικώς αν είναι οι «πράξαντες τα αγαθά» με το να παραμείνουν πιστοί κάτω από αυτή τη δοκιμασία.

39, 40. (α) Τι θα πρέπει να μάθη εκείνο το ‘τοσούτον νέφος μαρτύρων,’ περιλαμβανομένου και του Ιωάννου του Βαπτιστού; (β) Τι θα πρέπει να αποδείξουν όσον αφορά τον εαυτό τους εκείνο το ‘τοσούτον νέφος μαρτύρων’ και από ποια προμήθεια για τις αμαρτίες θα μπορέσουν να επωφεληθούν;

³⁹ Σκεφθήτε, παραδείγματος χάριν, εκείνο το ‘τοσούτον νέφος μαρτύρων’ των αρχαίων χρόνων, που περιλαμβάνει τον Αβραάμ, τον Ισαάκ και τον Ιακώβ, τον Μωυσή, τον Βασιλέα Δαβίδ, τον Ιωάννη τον Βαπτιστή. Αναμένομε ότι αυτοί θα είναι ‘άρχοντες επί πάσαν την γην.’ Θα έχουν πολλά να μάθουν, ιδιαίτερα σχετικά με τον Μεσσία Ιησού και το μέρος, που έχει στη βουλή και στις διευθετήσεις του Θεού. Θα πρέπει να φθάσουν σε μια κατανόησι τούτου και να δοκιμασθούν σχετικά με την πληροφορία αυτή που τους εδόθη μετά την ανάστασί των. Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής απεκεφαλίσθη περίπου δύο χρόνια πριν από τον θάνατο, την ανάστασι και την επιστροφή στον ουρανό του Ιησού Χριστού. Έτσι ο Ιωάννης έχει να μάθη πολλά και να δοκιμασθή σ’ αυτά μετά την ανάστασί του σε ζωή επάνω στη γη. Ακόμη και μέσ’ απ’ το κελλί της φυλακής του ο Ιωάννης ο Βαπτιστής έστειλε να πληροφορηθή για τον Ιησού αν αυτός ήταν η τελική εκπλήρωσις του Μεσσία ή ακόμη επρόκειτο να έλθη κάποιος άλλος διάφορος, ο οποίος θα ωλοκλήρωνε τα ζητήματα.

⁴⁰ Συνεπώς, μέχρι τέλους της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού, τα μέλη εκείνου του «τοσούτου νέφους μαρτύρων», οι οποίοι απολαμβάνουν μια ‘καλυτέρα ανάστασι’, θα χρειασθή ν’ αποδειχθούν ότι πράττουν αγαθά. Στους αρχαίους χρόνους είχαν την ωφέλεια μόνο θυσιών ζώων, οι οποίες δεν μπορούσαν στην πραγματικότητα να αφαιρέσουν τα ανθρώπινα αμαρτήματα· όταν, όμως, θ’ αναστηθούν επάνω στη γη, θα μπορέσουν να επωφεληθούν της απολυτρωτικής θυσίας του Ιησού και των υπηρεσιών του ως Αρχιερέως του Θεού για τους αμαρτωλούς ανθρώπους. Η αιωνία ζωή των εξαρτάται από αυτό.

41. (α) Σε ποια τάξι ανήκει ο ‘πολύς όχλος’ που αναφέρεται στην Αποκάλυψι 7:9-17; (β) Ποια είναι η ελπίς των για επιβίωσι, και θα μεταμορφωθούν στιγμιαίως σε ανθρώπινη τελειότητα;

⁴¹ Στην Αποκάλυψι 7:9-17 περιγράφεται ένας «όχλος πολύς». Αυτή είναι μια επίγεια τάξις ανθρώπων. Δεν είναι μια τάξις αποκυημένη από το πνεύμα του Θεού. Έτσι δεν είναι μια τάξις με ουράνιο προορισμό. Ανήκουν στα «άλλα πρόβατα», τα οποία ο Καλός Ποιμήν Ιησούς Χριστός φέρνει μέσα στη μία ποίμνη του των σωσμένων ανθρώπων, σύμφωνα με όσα είπε εις Ιωάννην 10:16. Όλα τα «άλλα πρόβατα» πρόκειται να ζήσουν στη ‘νέα γη’ κάτω από την ουράνια βασιλεία του Θεού. Πολλοί, όμως, από τον ‘πολύν όχλον’ σήμερα ελπίζουν να επιζήσουν της μάχης του Αρμαγεδδώνος, με την οποία τερματίζεται αυτό το σύστημα πραγμάτων, ακριβώς όπως οι υιοί και οι νύμφες του Νώε επέζησαν μαζί με τον Νώε και τη σύζυγό του μέσα στην κιβωτό. Έτσι ελπίζουν να ζήσουν στο νέο σύστημα πραγμάτων μετά τον Αρμαγεδδώνα δίχως να πεθάνουν. Δεν θα μεταμορφωθούν στιγμιαίως σε τέλεια ανθρώπινα πλάσματα αμέσως μετά τη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Ως μία τάξις δεν θα φθάσουν στην ανθρώπινη τελειότητα παρά στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού μέσω της βοηθείας της βασιλείας του.

42. Εκείνοι από τον ‘πολύν όχλον’, οι οποίοι πεθαίνουν πριν από τη μάχη του Αρμαγεδδώνος, πότε θα κερδίσουν ανθρώπινη τελειότητα και θ’ αποδείξουν ότι είναι «οι πράξαντες τα αγαθά»;

⁴² Πολλοί από αυτόν τον ‘πολύν όχλον’ έχουν ήδη πεθάνει πιστοί στην υπηρεσία του Θεού. Άλλοι από αυτούς θα πεθάνουν, επίσης, πριν από τη μάχη του Αρμαγεδδώνος. Θα χρειασθή ν’ ακούσουν τη φωνή του ενδοξασμένου Υιού τού ανθρώπου και να εξέλθουν από τα μνημεία σε ανάστασι. Δεν θα εγερθούν στιγμιαίως σε ανθρώπινη τελειότητα ακριβώς όπως και εκείνοι που θα επιζήσουν της μάχης του Αρμαγεδδώνος δεν θα μεταμορφωθούν σε μια στιγμή σε ανθρώπινη τελειότητα αμέσως μετά το τέλος του Αρμαγεδδώνος. Όπως εκείνοι που θα επιζήσουν επάνω στη γη μετά τον Αρμαγεδδώνα, έτσι και εκείνοι, οι οποίοι θα εξέλθουν από τα μνημεία, δεν θα φθάσουν σε ανθρώπινη τελειότητα παρά στο τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού. Και τότε θα έχουν ν’ αντιμετωπίσουν το λύσιμο του Σατανά και των δαιμόνων του, για ν’ αποδείξουν αν θα συνεχίσουν να πράττουν τα αγαθά. Μόνον «οι πράξαντες τα αγαθά» παρά το σύντομο λύσιμο του Σατανά θα κερδίσουν αιώνια ζωή επάνω στη γη.

43. Ποιους περιλαμβάνουν οι νεκροί που αναφέρονται στην Αποκάλυψι 20:11-13;

⁴³ Όσον αφορά το νεκρό ανθρώπινο γένος γενικά, η Αποκάλυψις 20:11-13 λέγει ότι τόσο ο Άδης όσο και η θάλασσα θα δώσουν τους νεκρούς των. Αυτοί οι νεκροί, θα περιλαμβάνουν και τους πιστούς προφήτας και μάρτυρας από τον Άβελ ως τον Ιωάννην τον Βαπτιστή, καθώς, επίσης, και εκείνους από τον σημερινό ‘πολύν όχλον’, που πεθαίνουν πριν από τον Αρμαγεδδώνα, και όλους τους υπολοίπους, οι οποίοι βρίσκονται τότε, όπως είπε ο Ιησούς, «εν τοις μνημείοις».

44. Ποιο θα είναι τότε το ζήτημα σχετικά με αυτούς, και σύμφωνα με τι θα κριθούν;

⁴⁴ Το ζήτημα, λοιπόν, είναι, Τίνος το όνομα θα γραφή ή θα παραμείνη γραμμένο στο «βιβλίον της ζωής»; Προφανώς εκείνων, οι οποίοι τελικά θα κριθούν ως «οι πράξαντες τα αγαθά.» Για να θεωρηθούν τελικά τέτοιοι, πρέπει να εναρμονίσουν τη ζωή των με τα «βιβλία» της θείας εκπαιδεύσεως, τα οποία θ’ ανοιχθούν στη διάρκεια της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού. Θα χρειασθούν εκείνα τα ανοιγμένα βιβλία ως ένας οδηγός για τις πράξεις των στη διάρκεια της βασιλείας του Χριστού, διότι «κατά τα έργα αυτών» θα κριθούν εκείνοι, οι οποίοι ίστανται ενώπιον του ‘μεγάλου λευκού θρόνου.’—Αποκάλ. 20:12.

45. (α) Πότε μερικοί από αυτούς θα θεωρηθούν δικαίως «οι τα αγαθά πράξαντες»; (β) Τι θα συμβή σ’ εκείνους, οι οποίοι δεν θα ευρεθούν γεγραμμένοι στο βιβλίον της ζωής;

⁴⁵ Όταν θα έλθη σ’ αυτούς η αποφασιστική δοκιμασία με το λύσιμο του Σατανά και των δαιμόνων του για λίγο καιρό κατά το τέλος της χιλιετούς βασιλείας του Χριστού, πρέπει να περάσουν αυτή τη δοκιμασία πιστά. Μόνον αφού περάσουν αυτή την τελική, αποφασιστική δοκιμασία θα θεωρηθούν δικαίως για πρώτη φορά αμεταβλήτως ως «οι πράξαντες τα αγαθά.» Τα ονόματά των θα ‘ευρεθούν γεγραμμένα εν τω βιβλίω της ζωής.’ Ναι, μερικών τα ονόματα θα ευρεθούν γεγραμμένα στο βιβλίο της ζωής, διότι αυτό που θα συμβή σ’ εκείνους, οι οποίοι δεν είναι γεγραμμένοι, αναφέρεται στην Αποκάλυψι 20:15. Όσοι δεν ευρεθούν γεγραμμένοι θα πεθάνουν τον ‘δεύτερον θάνατον’. Μ’ αυτόν τον τρόπο θα καθορισθή τελικά ποιοι από εκείνους, οι οποίοι εξήλθαν από τα μνημεία, εξήλθαν εις «ανάστασιν ζωής.»

[Υποσημειώσεις]

Εν τοις μνημείοις. Τάφος δίνει την έννοιαν της ταφής (θάπτω), ως εις Ματθαίον 23:27, Μνημείον (από τη λέξι μνήμη· μιμνήσκομαι, ενθυμούμαι) κάτι που ανακαλεί στη μνήμη πρόσωπον ή πράγμα· ένα αναμνηστικό (επιτύμβιος ως ένα αναμνηστικόν).»

«Εδώ λίγα λέγονται για το ότι πάντες θα εγερθούν συγχρόνως, όπως στο εδάφιο 25 ότι όλοι οι πνευματικώς νεκροί θα ζωογονηθούν συγχρόνως.»

Η Διεθνής Στερεότυπος Εγκυκλοπαιδεία της Γραφής, Τόμος 4 (έκδοσις 1955), σχολιάζει την «Ανάστασι» και στη σελίδα 2564α, αναφέρεται στο Ιωάννης 6:39, 40, 44, 54· 11:25 και Ιωάννης 5:28, 29 και λέγει: «Αν αυτά τα εδάφια υπονοούν δύο αναστάσεις ή τονίζουν μόνο την άκρα διαφορά των συνθηκών κατά τη μία [ανάστασι] δεν μπορεί να καθορισθή.»