Ποιος Πρέπει να Κυβερνήση το Ανθρώπινο Γένος;

Θα είναι μήπως άνδρες της Ανατολής ή της Δύσεως; Ή μήπως ο Θεός έχει κάποιον άλλο σκοπό;

ΣΤΗΝ Κομμουνιστική Ανατολή και στις δικτατορίες, που υπάρχουν στις Δυτικές χώρες και οι οποίες μισούν την ελευθερία, αυταρχικοί κυβερνήται επιβάλλουν τη θέλησί των σ’ ένα δισεκατομμύριο και πλέον ανθρώπους, στο ένα τρίτον του πληθυσμού της γης. Σκληρά καταδυναστεύουν τους υπηκόους των, κακοποιώντας βάρβαρα οποιονδήποτε που θα εκφράση επιθυμία για ελευθερία. Εκείνοι, που αποστρέφονται τους δεσποτικούς άρχοντες, συμφωνούν ότι τέτοιοι άνθρωποι δεν πρέπει να κυβερνούν αλλά, αφ’ ετέρου, συμφωνούν μήπως μεταξύ των για εκείνον, ο οποίος πρέπει να κυβερνήση το ανθρώπινο γένος;

Ο συνεχής παραγκωνισμός των πολιτικών κομμάτων στις φιλελεύθερες χώρες για την αποβολή εκείνων που βρίσκονται στην εξουσία και αντικατάστασί των από άλλους άνδρες καταδεικνύει τη δυσαρέσκεια και μεταξύ αυτών των κυβερνώντων. Μολονότι αυτοί εκλέγονται από τον λαό, είναι κοινό πράγμα το να διαβάζη κανείς ότι αυτοί οι δημόσιοι λειτουργοί αποδεικνύονται διεφθαρμένοι, ιδιοτελείς και οικτρώς αδιάφοροι στις ανάγκες εκείνων που τους εξέλεξαν. Γι’ αυτόν τον λόγο σε πολλές χώρες ο νόμος περιορίζει τον χρόνο της παραμονής ενός στο υπούργημά του. Καμμιά από τις πολιτικές κυβερνήσεις της γης δεν είναι σε θέσι να αναδείξη έναν άρχοντα τόσο αμώμου ακεραιότητος, ο οποίος να είναι τόσο πλήρως αφωσιωμένος στην ευημερία του λαού, άσχετα με τη φυλή του ή την οικονομική του κατάστασι, που η διακυβέρνησίς του ν’ αποτελή πραγματική και διαρκή ευλογία σε όλο το ανθρώπινο γένος. Το καλύτερο που μπορούν να παραγάγουν είναι μια κυβέρνησις, που μπορεί να προσφέρη περιωρισμένα οφέλη για όλους και μεγαλύτερα οφέλη για λίγους προνομιούχους, κι αυτό για μια βραχεία μόνο χρονική περίοδο. Γιατί;

Ο γραπτός λόγος του Ιεχωβά Θεού αποκαλύπτει γιατί οι προσπάθειες του ανθρώπου ν’ αυτοκυβερνηθή υπήρξαν μια τόσο ματαιωτική πείρα. Λέγει: «Παρεστάθησαν οι βασιλείς της γης, και οι άρχοντες συνήχθησαν ομού, κατά του Ιεχωβά, και κατά του χριστού αυτού, λέγοντες, “Ας διασπάσωμεν τους δεσμούς αυτών, και ας απορρίψωμεν αφ’ ημών τας αλύσεις αυτών”.» (Ψαλμ. 2:2, 3, ΜΝΚ) Οι άρχοντες του Χριστιανικού κόσμου μπορεί ν’ αντιτείνουν ότι δεν είναι εναντίον του Θεού, ότι δεν απορρίπτουν τον κεχρισμένον του Υιόν, αλλ’ ο Θεός λέγει ότι τον απορρίπτουν. Η ιστορία της ανθρωπίνης διακυβερνήσεως δείχνει το γιατί.

Ο πρώτος άνθρωπος, ο Αδάμ, ήταν εκείνος που απέρριψε τον νόμον του Θεού, αποφασίζοντας μόνος τι ήταν καλό και τι ήταν κακό. Αλλ’ ιδιαίτερα από τον καιρό του δικτάτορος Νεβρώδ, ο οποίος, μετά τον κατακλυσμό των ημερών του Νώε, εγκατεστάθη ως ισχυρός, ως άρχων των συνανθρώπων του, προσεπάθησαν οι άνθρωποι να ιδρύσουν κυβερνήσεις που δεν θα ήσαν κάτω από τον έλεγχο του Θεού. Απέρριψαν ασύνετα τον Υπέρτατον Κυρίαρχον από το να είναι ο αόρατος Άρχων αυτών και αρνήθησαν να υπακούσουν στους νόμους του. Οι δυσκολίες, στις οποίες μπορεί να οδηγήση αυτό, διευκρινίσθησαν καλά στο έθνος Ισραήλ.

«ΔΟΣ ΕΙΣ ΗΜΑΣ ΒΑΣΙΛΕΑ»

Επί τέσσερες αιώνες μετά τη φυγή των από την Αίγυπτο, το έθνος Ισραήλ ήταν μοναδικό μεταξύ των εθνών του κόσμου. Δεν είχε ορατό βασιλέα αλλ’ εκυβερνάτο από τον Ιεχωβά Θεό. Οι νόμοι αυτού ερρύθμιζαν τα του έθνους, δεσμεύοντάς το στενά με την κυριαρχία του. Πιστοί άνδρες εχρησίμευσαν ως επίσκοποι για να επιβλέπουν αν εκτελήται το θέλημά του για το καλό του λαού. Εφ’ όσον υπήκουαν στον αόρατον Άρχοντά των ευημερούσαν. Αλλ’ αντί ν’ αρκούνται σ’ αυτόν τον δίκαιον Βασιλέα, ζητούσαν έναν ανθρώπινον άρχοντα.

«Δος εις ημάς βασιλέα»! εκραύγαζαν στον προφήτη Σαμουήλ. (1 Σαμ. 8:6) Ήθελαν να είναι όπως τα γύρω τους έθνη, έχοντας έναν ανθρώπινο βασιλέα που να εξέρχεται και να προπορεύεται στους πολέμους, έναν του οποίου να μπορούν να βλέπουν την πομπή και τη λαμπρότητα. Όχι ότι δεν είχαν άρχοντα· είχαν—τον ίδιο τον Ιεχωβά Θεό. Αυτός ήταν ο Βασιλεύς των. Ο Ιεχωβά μάλιστα τους έδωσε ορατούς κυβερνητικούς εκπροσώπους, τους κριτάς, πιστούς άνδρες, τους οποίους αυτός ήγειρε να υπηρετήσουν τον λαό του. Αλλά δεν υπήρχε κληρονομική γραμμή αρχόντων· κανείς δεν υπήρχε με την επιδεκτικότητα που εχαρακτήριζε τη βασιλεία τών πέριξ αυτών εθνών. Ασύνετα απέρριψαν τον Ιεχωβά ως Βασιλέα των. Παρά την προειδοποίησι του Σαμουήλ περί του πώς ένας ανθρώπινος βασιλεύς θα τους κατεδυνάστευε, επέμεναν να γίνωνται τα πράγματα με τον δικό τους τρόπο. Ο Ιεχωβά είπε στον Σαμουήλ, ο οποίος εθλίβη από την ισχυρογνωμοσύνη των: «Δεν απέβαλον σε, αλλ’ εμέ απέβαλον από του να βασιλεύω επ’ αυτούς.» (1 Σαμ. 8:7) Ο Ιεχωβά, εν τούτοις, με την αποδοχή του αιτήματός των για ένα ανθρώπινο βασιλέα, δεν παρητήθη της εξουσίας του σ’ αυτούς.

Η κυβέρνησις στον Ισραήλ εξακολούθησε να είναι θεοκρατική. Ο βασιλεύς εχρίετο κατ’ εντολήν του Ιεχωβά, οι δε νόμοι της χώρας ήσαν νόμοι του Θεού. Αλλά δεν πέρασε πολύς καιρός κι ο βασιλεύς ο ίδιος δεν υπετάσσετο σ’ Εκείνον, στου οποίου τον λαόν εβασίλευε. Οι νόμοι του Θεού ενεπαίζοντο· η λατρεία Του εγκατελείφθη. Όταν έτσι το έθνος έστρεψε τα νώτα στον Θεό, επακολούθησε συμφορά.

ΠΕΝΙΧΡΗ ΙΣΤΟΡΙΑ

Από σαράντα τρεις βασιλείς σε μια περίοδο 510 ετών μόνον έξη είχαν τόσο αρκετά καλές σχέσεις με τον Θεό, ώστε μπορούσε να λεχθή ότι έκαμαν το ορθόν στα όμματα του Ιεχωβά. Αυτοί ήσαν ο Δαβίδ, ο Ασά, ο Ιωσαφάτ, ο Ιωθάμ, ο Εζεκίας κι ο Ιωσίας. Οι άλλοι τριάντα επτά ήσαν ένοχοι αποτυχιών που εμόλυναν το βασίλειόν των τόσον, ώστε δεν τους άξιζε ένα ευνοϊκό σχόλιο.

Ο πρώτος τους βασιλεύς ανέπτυξε μια φυσιωμένη γνώμη για τον εαυτό του και τους έδωσε ένα κακό παράδειγμα παρακούοντας στον Θεό. Ο τρίτος τους βασιλεύς Σολομών, επίσης, εστράφη προς το κακόν, οδηγώντας τους στην παγανιστική ειδωλολατρία. Αυτός ήταν υπαίτιος του αηδούς εθίμου τού να καίουν τους γυιούς και τις θυγατέρες των ως θυσίες σε αλλόκοτα είδωλα. Η βδελυρή αυτή λατρεία ψευδών θεών επέφερε τη δίκαιη αγανάκτησι του Ιεχωβά εναντίον του έθνους συνολικά, ο οποίος ενήργησε ώστε να διαιρεθή αυτό σε δύο βασίλεια στη διάρκεια της βασιλείας του Ροβοάμ, γυιού του Σολομώντος.

Οι δέκα φυλές που απεσπάσθησαν εσχημάτισαν ένα βόρειο βασίλειο. Μολονότι ο Ιεχωβά τούς ενουθέτησε δια των προφητών του, κανείς από τους είκοσι μονάρχας που τους εκυβέρνησαν στη διάρκεια της υπάρξεως του Βορείου Βασιλείου δεν οδήγησε τον λαό στον δρόμο της υπακοής στον Ιεχωβά και της καθαρής λατρείας. Κανείς τους δεν είχε τελείως καλές σχέσεις με αυτόν. Αυτό μπορούσε να οδηγήση σε ένα μόνο πράγμα.

ΕΘΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΡΕΥΣΙΣ

Ο Ιεχωβά, ωργισμένος εναντίον του Βορείου Βασιλείου του Ισραήλ λόγω της επιμονής του στο να κάνη ό,τι ήταν κακό, επέφερε βιαίως το τέλος του ύστερ’ από μια ύπαρξι 257 ετών. «Ο Ιεχωβά ωργίσθη σφόδρα κατά του Ισραήλ, και απέβαλεν αυτούς από προσώπου αυτού.» (2 Βασ. 17:18, ΜΝΚ) Ο τελευταίος βασιλεύς, Ωσηέ, ανετράπη σε μια τριετή πολιορκία, που άρχισε από τον Ασσύριο βασιλέα Σαλμανασάρ, και κατόπιν οι δέκα φυλές του Ισραήλ ηχμαλωτίσθησαν, πιθανώς κατά διαταγήν του Σαργών Β΄. Η εθνική αυτή καταστροφή του Βορείου Βασιλείου ήταν ένας προάγγελος του τι επρόκειτο να επέλθη στο Νότιο Βασίλειο για τον ίδιο λόγο—γι’ απιστία στον Θεό.—2 Βασ. 18:9-12.

Μετά την πτώσι του Βορείου Βασιλείου, το Νότιο Βασίλειο εξακολούθησε να υπάρχη επί 133 έτη. Μολονότι ο καλός βασιλεύς Ιωσίας εβασίλευσε επί τριάντα ένα από τα έτη αυτά, ήταν ανίκανος ν’ ανατρέψη την εθνική τάσι. Μετά τον θάνατό του ο λαός εξακολούθησε την οδόν της ειδωλολατρίας και γενικής παρακοής στον Ιεχωβά, όπως και πριν από τη βασιλεία του. Τελικά ο Θεός επέφερε το τέλος στο Νότιο Βασίλειο και τη δυναστεία των Ιουδαίων βασιλέων, παραδίδοντάς τα στα χέρια των Βαβυλωνίων. Οι πόλεις του κατεστράφησαν, οι περισσότεροι από όσους επέζησαν απήχθησαν αιχμάλωτοι στη Βαβυλώνα και η γη των ερημώθηκε.

Παρά τις επανειλημμένες προειδοποιήσεις από τους προφήτας του Ιεχωβά, οι λαοί και των δύο βασιλείων ακολούθησαν το αηδιαστικό παράδειγμα των πολλών κακών βασιλέων των. «Και ελάτρευσαν τα είδωλα, περί των οποίων ο Ιεχωβά είπε προς αυτούς, Δεν θέλετε κάμει το πράγμα τούτο. Και διεμαρτυρήθη ο Ιεχωβά κατά του Ισραήλ, και κατά του Ιούδα, δια χειρός πάντων των προφητών, πάντων των βλεπόντων, λέγων, Επιστρέψατε από των οδών υμών των πονηρών, και φυλάττετε τας εντολάς μου, τα διατάγματά μου, κατά πάντα τον νόμον τον οποίον προσέταξα εις τους πατέρας σας, και τον οποίον απέστειλα εις εσάς δια μέσου των δούλων μου των προφητών.»—2 Βασ. 17:12, 13, ΜΝΚ.

Το σοβαρό σφάλμα, που έκαμε αυτός ο λαός, απορρίπτοντας τον Θεόν ως Βασιλέα του και αμελώντας να υπακούση στις εντολές του, ωδήγησε σε εθνική καταστροφή. Η πείρα των εξεικονίζει κατάλληλα το σημείο ότι το ανθρώπινο γένος πρέπει να υπακούση στον Θεό και να υποταχθή στις διατάξεις του αν πρόκειται να ευημερήση.

ΣΥΓΧΡΟΝΕΣ ΚΥΒΕΡΝΗΣΕΙΣ

Έχει ο Θεός τώρα μεταξύ των κυβερνήσεων στη γη μια, η οποία τον εκπροσωπεί; Υπάρχει κανένας ανθρώπινος βασιλεύς, δικτάτωρ, πρωθυπουργός ή πρόεδρος που κυβερνά με θεία εντολή; Όχι! Δεν υπήρξε καμμιά τέτοια από Θεού επιδοκιμασμένη κυβέρνησις μεταξύ ανθρώπων, αφότου ο Θεός επέτρεψε στις Βαβυλωνιακές ορδές ν’ ανατρέψουν την Ιερουσαλήμ στον έβδομον αιώνα προ Χριστού. Ο Ιεχωβά είπε στον τελευταίο βασιλέα της Ιερουσαλήμ, τον Σεδεκία: «Σήκωσον το διάδημα, και αφαίρεσον το στέμμα· αυτό δεν θέλει είσθαι τοιούτον· ο ταπεινός θέλει υψωθή, και ο υψηλός θέλει ταπεινωθή. Θέλω ανατρέψει, ανατρέψει, ανατρέψει αυτό, και δεν θέλει υπάρχει εωσού έλθη εκείνος εις ον ανήκει· και εις τούτον θέλω δώσει αυτό.»—Ιεζ. 21:26, 27.

Εκείνο τον καιρό ο Σατανάς ή Διάβολος έγινε με την πλήρη έννοια «ο Θεός του κόσμου τούτου.» (2 Κορ. 4:4) Όλες οι κυβερνήσεις του ανθρωπίνου γένους υπήρξαν κάτω από τον έλεγχό του. Γι’ αυτόν τον λόγο ο απόστολος Ιωάννης εδήλωσε: «Εξεύρομεν ότι εκ του Θεού είμεθα· και ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται.» (1 Ιωάν. 5:19) Επομένως, είτε προσωπικώς εφαρμόζεται η ιδέα σ’ έναν είτε όχι, αν αυτός πιστεύη στη Γραφή πρέπει να παραδεχθή το γεγονός ότι όλοι οι άρχοντες των κυβερνήσεων της γης, άσχετα με το πόσο καλές προθέσεις μπορεί να έχουν μερικοί απ’ αυτούς, είναι κάτω από τον έλεγχο του Σατανά ή Διαβόλου. Ο Ιησούς είπε για τους ακολούθους του: «[Σεις] δεν είσθε εκ του κόσμου.» (Ιωάν. 15:19) Αλλ’ οι άρχοντες του κόσμου τούτου πολύ φανερά αποτελούν μέρος του κόσμου τούτου. Είναι αφωσιωμένοι φίλοι του κι εργάζονται για τη διαιώνισί του. Μπορεί να είναι πιστά μέλη εκκλησιών και να ομολογούν ότι λατρεύουν και υπηρετούν τον Θεό της Γραφής, αλλ’ η Γραφή καθορίζει τα πράγματα όταν λέγη: «Δεν εξεύρετε ότι η φιλία του κόσμου είναι έχθρα του Θεού; όστις λοιπόν θελήση να ήναι φίλος του κόσμου, εχθρός του Θεού καθίσταται.» (Ιάκ. 4:4) Σοβαρή απογοήτευσις αναμένει εκείνους που έθεσαν την εμπιστοσύνη των σ’ αυτούς. Τώρα όσο ποτέ προηγουμένως είναι επείγον ν’ αποβλέπωμε σ’ Εκείνον που είναι επιδοκιμασμένος από τον Θεό και να υποταχθούμε στη διακυβέρνησί του.

Ο ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΙΚΟΣ ΑΡΧΩΝ

Εκείνος «εις ον ανήκει» και ο οποίος έλαβε την εξουσία από τον Θεό να άρχη, δεν είναι ένας αρχομανής αθεϊστικός δικτάτωρ της Ανατολής, ούτε είναι ένας άρχων της Δύσεως που εξελέγη δημοκρατικά. Ο εξουσιοδοτημένος από τον Θεό είναι ο ίδιος ο Υιός του Ιησούς Χριστός. Ήδη αυτός έχει ενθρονισθή ως βασιλεύς στους ουρανούς. Σ’ αυτόν έχει δοθή από τον Θεό «η εξουσία, και η δόξα, και η βασιλεία, δια να λατρεύωσιν αυτόν πάντες οι λαοί, τα έθνη και αι γλώσσαι.» (Δαν. 7:14) Οι βασιλείς της γης και οι άρχοντες, που εξακολουθούν ν’ αγωνίζωνται για τη διακυβέρνησι της γης, ενεργούν έτσι κατά πρόκλησιν προς τη βασιλεία του Θεού. Δεν θέλουν να υποταχθούν στον ενθρονισμένο βασιλέα του Θεού· αυτοί θέλουν να είναι στην εξουσία. Ο δεύτερος Ψαλμός, αφού σχολιάζει την προκλητική τους στάσι, προχωρεί και λέγει: «Ο καθήμενος εν ουρανοίς θέλει γελάσει· ο Ιεχωβά θέλει εκμυκτηρίσει αυτούς. Τότε θέλει λαλήσει προς αυτούς τη οργή αυτού, και εν τω θυμώ αυτού θέλει συνταράξει αυτούς. Αλλ’ εγώ, θέλει ειπεί, έχρισα τον Βασιλέα μου επί Σιών, το όρος το άγιόν μου.» Στον Βασιλέα του λέγει: «Θέλεις ποιμάνει αυτούς εν ράβδω σιδηρά· ως σκεύος κεραμέως θέλεις συντρίψει αυτούς.»—Ψαλμ. 2:4-6, 9, ΜΝΚ.

Ναι, ο Βασιλεύς Χριστός θα καταστρέψη όλους αυτούς που απομακρύνουν την προσοχή τού ανθρωπίνου γένους από τη βασιλεία του Θεού, που είναι η μόνη ελπίς του ανθρωπίνου γένους. Πλησιάζει τώρα ο καιρός, που ο Χριστός θ’ αναλάβη δράσι εναντίον των ανόμων στοιχείων, ορατών και αοράτων, και θα καταστρέψη αυτούς στον «πόλεμον της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος.»—Αποκάλ. 16:14.

Κάτω από τη διακυβέρνησι της Βασιλείας του η δικαιοσύνη θα επικρατήση σε κάθε μέρος της γης. Οι άπληστοι, ιδιοτελείς άρχοντες θα ανήκουν στο παρελθόν. Σχετικά με αυτόν τον βασιλέα του Νέου Κόσμου ελέχθη: «Σκήπτρον ευθύτητος είναι το σκήπτρον της βασιλείας σου. Ηγάπησας δικαιοσύνην, και εμίσησας ανομίαν· δια τούτο έχρισέ σε ο Θεός, ο Θεός σου, έλαιον αγαλλιάσεως υπέρ τους μετόχους σου.» «Εν ταις ημέραις αυτού θέλει ανθεί ο δίκαιος· και αφθονία ειρήνης θέλει είσθαι εωσού μη υπάρξη η σελήνη. Και θέλει κατακυριεύει από θαλάσσης έως θαλάσσης, και από του ποταμού [Ευφράτου] έως των περάτων της γης.» Τι χαρά θα υπάρχη, όταν θα είναι άρχων όλου του ανθρωπίνου γένους ένας που πραγματικά αγαπά δικαιοσύνη! Τι ευλογία θα είναι η διακυβέρνησις από έναν, ο οποίος είναι επιδοκιμασμένος από τον Θεό και του οποίου την εξουσία ο Θεός θα στεφανώση με βέβαιη επιτυχία!—Εβρ. 1:8, 9· Ψαλμ. 72:7, 8· Ησ. 9:7.

Με αυτόν τον δικαιωματικόν άρχοντα όλου του ανθρωπίνου γένους η γη θα φθάση σε μια κατάστασι παραδεισιακής ωραιότητος, απηλλαγμένη από πολέμους και συμφορές, καθώς και από ασθένειες και θάνατο. Αυτός είναι ο άρχων, που θα οδηγήση το ανθρώπινο γένος σε ενωμένη λατρεία και υπακοή στον Ιεχωβά Θεό, προς δόξαν του Πατρός του και προς ευλογίαν όλων των υπηκόων του.—1 Κορ. 15:26· Ησ. 66:23.

Και τι διαβεβαίωσις υπάρχει ότι αυτά τα πράγματα θα επέλθουν; Η διαβεβαίωσις του ιδίου του Θεού, ο οποίος τα υπεσχέθη. Δεν πρόκειται για μάταιες ελπίδες ανθρώπων, αλλά για τους σκοπούς του Θεού που εκτίθενται στον λόγον Του, την Αγία Γραφή. Ο Ιεχωβά Θεός, ο Δημιουργός του ουρανού και της γης, είναι παντοδύναμος· δεν υπάρχει τίποτα που να μπορή να κάμη ώστε οι σκοποί του Θεού να επιστρέψουν σ’ αυτόν χωρίς εκπλήρωσι. Το ζήτημα της παγκοσμίου διακυβερνήσεως είναι ήδη αποφασισμένο από αυτόν. Σε λίγο όλοι όσοι δεν υποτάσσονται στον ανάσσοντα Βασιλέα του Ιεχωβά θα καταστραφούν για πάντα. Τώρα, λοιπόν, είναι καιρός ν’ αποδείξωμε ότι είμεθα μαθηταί του, τηρούμενοι χωριστά από τον κόσμο, από τα πολιτικά συστήματα, που αρπάζουν την εξουσία, και τις θρησκείες, που δεν τιμούν τον Θεό και παραμερίζουν τον λόγον του Θεού. Τώρα είναι καιρός ν’ αφιερωθούμε στον Θεό και να γίνωμε δημόσιοι συνήγοροι της βασιλείας του στα χέρια του Ιησού Χριστού. Κάνοντας τούτο, θα συγκαταριθμηθούμε μεταξύ εκείνων, τους οποίους αυτός θα διαφυλάξη ζώντας μέσ’ από το τέλος του κόσμου τούτου, για να γίνουν ευτυχείς υπήκοοί του στον νέον κόσμο, που θα διαμένη.