Ο Θάνατος και ο Άδης Δίδουν τους Νεκρούς

«Περί δε της αναστάσεως των νεκρών δεν ανεγνώσατε το ρηθέν προς εσάς υπό του Θεού;»—Ματθ. 22:31.

 1. Ποιο αρχαίο θρησκευτικό βιβλίο μόνο διδάσκει ανάστασι;

ΤΗΝ ανάστασι των νεκρών ανθρώπων στη διάρκεια της διακυβερνήσεως της βασιλείας του Θεού, κανένα αρχαίο ιερό βιβλίο θρησκείας δεν την διδάσκει εκτός από την Αγία Γραφή. Η Βίβλος είναι το ιερό βιβλίο, του οποίου το πρώτο μέρος εγράφη κυρίως στην Εβραϊκή και το δεύτερο μέρος στην κοινή Ελληνική την προ χιλίων εννεακοσίων ετών. Εν τούτοις, το πρώτο μέρος της μετεφράσθη από την Εβραϊκή στην Ελληνική προτού ακόμη γραφή το δεύτερο μέρος της Αγίας Γραφής στην κοινή Ελληνική. Η Ελληνική μετάφρασις των Εβραϊκών Γραφών ωνομάσθη η Ελληνική Μετάφρασις των Εβδομήκοντα και είναι γνωστή με το σύμβολο Ο΄ (ή το Λατινικό LXX), που σημαίνει «Εβδομήκοντα», Πριν από δέκα εννέα αιώνες η Ελληνική ήταν μια διεθνής γλώσσα, και έτσι την εποχή εκείνη ένα άτομο, που εγνώριζε Ελληνικά, μπορούσε να διαβάση ολόκληρη τη Γραφή. Στην εποχή μας η Αγία Γραφή έχει μεταφρασθή, εν όλω ή εν μέρει, σε 1.202 και πλέον γλώσσες, πολύ πιθανόν και στη δική σας μητρική γλώσσα. Το ιερό αυτό Βιβλίο έχει τη μεγίστη κυκλοφορία από όλα τα βιβλία και στις περισσότερες γλώσσες. Παραμένει μόνο του στη διδασκαλία του περί εγέρσεως του νεκρού ανθρωπίνου γένους σε ζωή σε μια δικαία τάξι πραγμάτων στη διάρκεια της διακυβερνήσεως της βασιλείας του Παντοδυνάμου Θεού.

 2. Γιατί είναι πιθανόν μερικοί να χλευάσουν την ιδέα μιας αναστάσεως;

² Εσείς, ο αναγνώστης, πιθανόν να μη βλέπετε την ανάγκη αναστάσεως για τους νεκρούς ανθρώπους, διότι η δική σας θρησκεία σας εδίδαξε κάτι όπως η «αθανασία της ψυχής». Γι’ αυτό, επειδή όσοι έχουν αποθάνει είναι νεκροί μόνον ως προς το ανθρώπινο σώμα αλλά είναι ζώντες σε κάποιο αόρατο βασίλειο ως ψυχές ή έχουν μετενσαρκωθή σε ένα άλλο γήινο σώμα, δεν βλέπετε την ανάγκη μιας αναστάσεως. Μερικοί αναγνώσται, συνεπώς, πιθανόν να χλευάσουν την ιδέα μιας αναστάσεως των νεκρών. Είναι πολύ φυσικό. Αλλά η διδασκαλία της Γραφής περί αναστάσεως των νεκρών έχει μια τόσο στερεά βάσι επί της οποίας στηρίζεται, ώστε το καλύτερο που έχει να κάμη κανείς είναι να ερευνήση εντίμως αντί να χλευάση. Δεν θέλομε να είμεθα όπως εκείνοι οι Έλληνες φιλόσοφοι, οι οποίοι επίστευαν στην αθανασία της ανθρωπίνης ψυχής και στους οποίους ο Χριστιανός απόστολος Παύλος εκήρυξε την ανάστασι του Ιησού Χριστού εκ νεκρών.—Πράξ. 2:31, 32· Ματθ. 26:38· Ησ. 53:12· Ιεζ. 18:4, 20.

 3. Γιατί δεν θέλομε να είμεθα σαν εκείνους τους Έλληνας φιλοσόφους;

³ Για τους Έλληνας εκείνους το ιστορικό υπόμνημα λέγει: «Οι μεν έλεγον, Τι θέλει τάχα ο σπερμολόγος ούτος να είπη; οι δε, Ξένων θεών κήρυξ φαίνεται ότι είναι· διότι εκήρυττε προς αυτούς τον Ιησούν και την ανάστασιν.» Και όταν ο απόστολος Παύλος είπε στους δικαστάς του Αρείου Πάγου στας Αθήνας, ότι ο Θεός ανέστησε τον Υιόν του Ιησούν Χριστόν από τους νεκρούς για να ενεργήση ως κριτής όλης της οικουμένης, το υπόμνημα λέγει, «ακούσαντες δε ανάστασιν νεκρών, οι μεν εχλεύαζον.» (Πράξ. 17:18, 31, 32) Εκείνοι οι Έλληνες επίστευαν στην αθανασία της ανθρωπίνης ψυχής και ότι επομένως δεν υπήρχαν νεκροί. Έτσι δεν μπορούσαν να δεχθούν τη διδασκαλία ότι οι ανθρώπινες ψυχές είναι νεκρές και χρειάζεται ν’ αναστηθούν για να ξαναζήσουν.

 4. Πώς οι αρχαίοι Έλληνες ήσαν σαν τους Βαβυλώνιους στην πίστι των όσον αφορά τους νεκρούς ανθρώπους;

⁴ Οι αρχαίοι Έλληνες επίστευαν ότι οι νεκροί άνθρωποι ζούσαν ως σκιές σε κάποιον υπόγειον, αόρατο τόπο, επί του οποίου ο Θεός που ωνομάζετο Άδης κυβερνούσε ως βασιλεύς. Αργότερα αυτός ο υπόγειος τόπος των ψυχών που απέθαναν και επί των οποίων ο θεός αυτός εβασίλευε εκλήθη, επίσης, με το όνομα Άδης. Το όνομα αυτό έφθασε, ομοίως, να εφαρμόζεται και στον τάφο.a Οι αρχαίοι εκείνοι Έλληνες ήσαν όμοιοι με τους Βαβυλωνίους της Ασίας, οι οποίοι αποκαλούσαν τον Θεό του υπογείου βασιλείου των τών νεκρών ψυχών Νεργκάλ και αποκαλούσαν αυτό το αόρατο βασίλειο των νεκρών ως τη «γη από την οποία δεν υπάρχει επιστροφή.» Οι αρχαίοι εκείνοι Βαβυλώνιοι, επομένως, δεν επίστευαν σε ανάστασι των νεκρών ανθρώπων.b

 5. Πώς η ενέργεια των Ρεφορμιστών Ιουδαίων τονίζει το γεγονός ότι η πίστις στην αθανασία του ανθρώπου και η διδασκαλία της αναστάσεως αντιβαίνουν το ένα προς το άλλο;

⁵ Αυτή η Βαβυλωνιακή πίστις στην αθανασία της ανθρωπίνης ψυχής αντιβαίνει στη διδασκαλία της Γραφής περί αναστάσεως των νεκρών ανθρώπων. Το γεγονός αυτό μπορεί ν’ αποδειχθή στην ενέργεια των Ρεφορμιστών Ιουδαίων του εικοστού μας αιώνος. Πάνω σε τούτο Η Ιουδαϊκή Εγκυκλοπαιδεία, κάτω από το θέμα «Ανάστασις», λέγει: «Στη σύγχρονη εποχή η πίστις στην ανάστασι εκλονίσθη πολύ από τη φυσική φιλοσοφία και ηγέρθη το ερώτημα από τους Ρεφορμιστάς ραββίνους και σε ραββινικές διασκέψεις . . . μήπως, οι παλαιοί λειτουργικοί τύποι, οι οποίοι εξέφραζαν πίστι στην ανάστασι, θα έπρεπε ν’ αλλάξουν κατά τρόπον, ο οποίος να δίνη σαφή έκφρασι στην ελπίδα για αθανασία της ψυχής μάλλον. Αυτό έχει γίνει σε όλα τα προσευχητάρια των Αμερικανών Ρεφορμιστών. Στη ραββινική διάσκεψι, η οποία έλαβε χώραν στη Φιλαδέλφεια, είχε σαφώς δηλωθή ότι η πίστις στην ανάστασι του σώματος δεν βρίσκει υποστήριξι στον Ιουδαϊσμό, και ότι η πίστις στην αθανασία της ψυχής πρέπει να λάβη τη θέσι της στη λειτουργία [τη συλλογή των τύπων για δημοσία λατρεία].»—Τόμος 10ος, σελίς 385, παρ. 2 (1905).

 6. Σε ποια σαφή δήλωσι της Γραφής δεν πιστεύουν αυτοί οι Ρεφορμισταί Ιουδαίοι;

⁶ Έτσι αυτοί οι Ρεφορμισταί Ιουδαίοι δεν πιστεύουν στη σαφή δήλωσι της Αγίας Γραφής, εις Ιεζεκιήλ 18:4, 20: «Η ψυχή η αμαρτήσασα, αυτή θέλει αποθάνει.»

 7. Τι είπε ο Παύλος, ο κάποτε Φαρισαίος, στον ηγεμόνα Φήλικα περί αναστάσεως;

⁷ Ο Χριστιανός απόστολος Παύλος, ο οποίος έζησε στη διάρκεια της επιγείου ζωής του Ιησού Χριστού, τον είδε κατά θαυματουργικό τρόπο μετά την ανάστασί του εκ νεκρών. Εκ γενετής ο Παύλος ήταν Ιουδαίος. Υπήρξε ένας από τους Ιουδαίους Φαρισαίους, οι οποίοι επίστευαν στην ανάστασι των νεκρών. Όταν εστάθη μπροστά στον Ρωμαίο ηγεμόνα Φήλικα, ο οποίος πιθανόν επίστευε στον Πλούτωνα τον Ρωμαίο Θεό του κάτω κόσμου των νεκρών ψυχών, ο Παύλος είπε, αναφερόμενος στους Ιουδαίους Φαρισαίους: ‘Πιστεύω εις πάντα τα γεγραμμένα εν τω νόμω [του Μωυσέως] και εν τοις προφήταις· ελπίδα έχω εις τον Θεόν, την οποίαν και αυτοί ούτοι προσμένουσιν, ότι μέλλει να γείνη ανάστασίς νεκρών, δικαίων τε και αδίκων. . . . την οποίαν [φωνήν] εφώναξα ιστάμενος μεταξύ αυτών, ότι περί αναστάσεως νεκρών εγώ κρίνομαι σήμερον από σας’.—Πράξ. 24:14-21.

 8. (α) Πόσοι μάρτυρες υπήρξαν της αναστάσεως του Χριστού: (β) Τι σημαίνει η ανάστασίς του για το νεκρό ανθρώπινο γένος;

⁸ Σε όσα έγραψε περί αναστάσεως ο απόστολος Παύλος ομιλεί για πεντακοσίους και πλέον αυτόπτας μάρτυρας, περιλαμβανομένου και του εαυτού του, οι οποίοι είδαν τον αναστημένο Ιησού Χριστό αφού είχε θανατωθή δημοσία επάνω σ’ ένα ξύλο μαρτυρίου και ταφή σ’ ένα σφραγισμένο τάφο, υπό στρατιωτικήν φρούρησιν για ν’ αποφευχθή κλοπή του νεκρού σώματος που ήταν μέσα. (1 Κορ. 15:3-9· Ματθ. 27:57 έως 28:4) Για ν’ αποδείξη ότι αυτός και οι πιστοί σύντροφοι του δεν ήσαν ψευδομάρτυρες της αναστάσεως του Ιησού Χριστού, ο Παύλος ετόνισε τη σημασία της αναστάσεως του Χριστού για το νεκρό ανθρώπινο γένος λέγοντας: «Αλλά τώρα ο Χριστός ανέστη εκ νεκρών· έγεινεν απαρχή των κεκοιμημένων. Διότι επειδή ο θάνατος ήλθε δι’ ανθρώπου [του Αδάμ, του πρώτου ανθρώπου], ούτω και δι’ ανθρώπου η ανάστασις των νεκρών.» (1 Κορ. 15:20, 21) Η ανάστασις του Ιησού Χριστού άνοιξε την οδό για άλλους, δηλαδή, για ν’ αναστηθή το νεκρό ανθρώπινο γένος.

 9, 10. (α) Γιατί μπόρεσε ο Ιησούς ν’ αντιμετωπίση ένα μαρτυρικό θάνατο θαρραλέα; (β) Πώς οι λόγοι του Ιησού βεβαιώνουν ότι θα υπάρξη ανάστασις;

⁹ Το έτος 33 μ.Χ. ο Ιησούς Χριστός αντιμετώπισε θαρραλέα ένα μαρτυρικό θάνατο, διότι είχε εμπιστοσύνη ότι ο Παντοδύναμος Θεός, ο ουράνιος Πατήρ του, θα τον ήγειρε από τους νεκρούς την τρίτη ημέρα. Με αυτόν τον τρόπο ο Θεός θα του επέτρεπε να επιστρέψη στον ουρανό και να παρουσιάση την αξία της ανθρωπίνης του θυσίας στον Θεό προσωπικώς. Επί της γης ο Ιησούς Χριστός είχε πολλά να ειπή περί της αναστάσεως. Κάποτε, όταν μιλούσε περί επαναφοράς των νεκρών ανθρώπων για τελική κρίσι μέσω αναστάσεως, είπε: «Καθώς ο Πατήρ έχει ζωήν εν εαυτώ, ούτως έδωκε και εις τον Υιόν να έχη ζωήν εν εαυτώ· και εξουσίαν έδωκεν εις αυτόν να κάμνη και κρίσιν, διότι είναι Υιός ανθρώπου. Μη θαυμάζετε τούτο διότι έρχεται ώρα, καθ’ ην πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει οι πράξαντες τα αγαθά εις ανάστασιν ζωής· οι δε πράξαντες τα φαύλα εις ανάστασιν κρίσεως. Δεν δύναμαι εγώ να κάμνω απ’ εμαυτού ουδέν. Καθώς ακούω κρίνω· και η κρίσις η εμή δικαία είναι· διότι δεν ζητώ το θέλημα το εμόν, αλλά το θέλημα του πέμψαντός με.»—Ιωάν. 5:26-30.c

¹⁰ Μπορούμε, λοιπόν, να είμεθα βέβαιοι ότι θα υπάρξη ανάστασις.

ΜΙΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΗ ΕΡΩΤΗΣΙΣ

11. Ποια προσωπική ερώτησις, επομένως, έρχεται μόνη της;

¹¹ Μια πολύ προσωπική ερώτησις μάς έρχεται, επομένως, μόνη της. Και είναι αυτή: Αν, κάποτε στο μέλλον, σεις και εγώ πεθάνωμε και ταφούμε σ’ έναν τάφο ή μνημείο, θα μας χορηγηθή μήπως κατά το θέλημα του Θεού μια ανάστασις, μια επάνοδος στη ζωή από τον ύπνο του θανάτου; Αν ναι, πώς μπορούμε να το γνωρίζομε; Ποιοι θ’ αναστηθούν μαζί μας; Υπάρχουν κάποιοι που δεν πρόκειται ν’ αναστηθούν εκ νεκρών; Αυτή η ιδία ερώτησις υπήρξε αντικείμενον ενδιαφέροντος πολλών Ιουδαίων, μολονότι ήσαν προσκολλημένοι μόνον στις Εβραϊκές Γραφές, στο πρώτο, δηλαδή, μέρος του βιβλίου που ονομάζαμε Αγία Γραφή.

12. Τι είδους εικόνα της ημέρας της αναστάσεως δίνει η Γραφή;

¹² Μερικοί θρησκευτικοί κληρικοί του «Χριστιανικού κόσμου» προσπάθησαν να εικονίσουν πώς θα φαίνεται η ημέρα της αναστάσεως σ’ ένα άτομο που θα ζη ακόμη επάνω στη γη την εποχή εκείνη. Φαντάσθηκαν μερικά άγρια και πράγματι φριχτά πράγματα γι’ αυτήν, όπως ευρέως διασκορπισμένα μέλη ανθρωπίνων πτωμάτων που συρίζουν καθώς διασχίζουν τον αέρα για να συναντήσουν τα άλλα μέλη στα οποία ανήκαν ως ένα σώμα κατά τον θάνατο. Η Γραφή δεν παρουσιάζει μια τέτοια τρομακτική εικόνα του καιρού της αναστάσεως, ούτε ακόμη και στην όρασι του προφήτου Ιεζεκιήλ της κοιλάδας των ξηρών οστών, που η δύναμις του Παντοδυνάμου Θεού τα συνήνωσε και τα επενέδυσε με ζωντανή σάρκα και πάλιν. (Ιεζ. 37:1-10) Πολύ διαφορετικά, μέσω καταλλήλων συμβόλων, το τελευταίο βιβλίο της Γραφής μάς δίνει μια εικόνα της επιγείου αναστάσεως μετά την εκδίωξι από τον ουρανό και τη γη των πονηρών δυνάμεων. Αυτή η ελπιδοφόρος όρασις μάς καθιστά ικανούς να προσδιορίσωμε ποιοι θα συμμετάσχουν στην επίγεια ανάστασι.

13. Στην Αποκάλυψι 20:11-15 ποια όρασις είχε δοθή στον Ιωάννη;

¹³ Η όρασις, όπως την είδε ο Χριστιανός απόστολος Ιωάννης, περιγράφεται στην Αποκάλυψι 20:11-15 με τα εξής λόγια: «Και είδον θρόνον λευκόν μέγαν, και τον καθήμενον επ’ αυτού, από προσώπου του οποίου έφυγεν η γη και ο ουρανός· και δεν ευρέθη τόπος δι’ αυτά· και είδον τους νεκρούς μικρούς και μεγάλους, ισταμένους ενώπιον του Θεού, και τα βιβλία ηνοίχθησαν· και βιβλίον άλλο ηνοίχθη, το οποίον είναι της ζωής· και εκρίθησαν οι νεκροί εκ των γεγραμμένων εν τοις βιβλίοις κατά τα έργα αυτών. Και έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς, και ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς· και εκρίθησαν έκαστος κατά τα έργα αυτών. Και ο θάνατος και ο άδης ερρίφθησαν εις την λίμνην του πυρός· ούτος είναι ο δεύτερος θάνατος. Και όστις δεν ευρέθη γεγραμμένος εν τω βιβλίω της ζωής, ερρίφθη εις την λίμνην του πυρός.»—Βλέπε, επίσης, Αποκάλυψις 21:8.

14. Γιατί η Αποκάλυψις 20:13 είναι πιο περιεκτική από τους λόγους του Ιησού εις Ιωάννην 5:28, 29, σχετικά με την ανάστασι;

¹⁴ Όλα τα άτομα, που έχουν πεθάνει, δεν πέθαναν στην ξηρά για να ταφούν σ’ ένα μνημείο στους κόλπους της γης. (Γέν. 1:9, 10) Αναρίθμητοι πέθαναν στη θάλασσα σε ναυάγια πλοίων και τρικυμίες και ναυμαχίες και ετάφησαν στη θάλασσα ή τα σώματα των δεν έχουν ποτέ επανευρεθή για να τους δοθή μια ταφή στην ξηρά. (1 Βασ. 22:48, 49· 2 Χρον. 20:36, 37· Ψαλμ. 48:7· Δαν. 11:40) Επομένως, η Αποκάλυψις 20:13, περιγράφοντας την ημέρα της αναστάσεως του ανθρωπίνου γένους, λέγει ότι όχι μόνον «ο θάνατος και ο άδης έδωκαν τους εν αυτοίς νεκρούς», αλλά και «έδωκεν η θάλασσα τους εν αυτή νεκρούς.» Μπορούμε να εκτιμήσουμε ότι το εδάφιο αυτό, Αποκάλυψις 20:13, είναι μια πιο περιεκτική δήλωσις περί αναστάσεως από εκείνην του Ιησού, όταν είπε: «Πάντες οι εν τοις μνημείοις θέλουσιν ακούσει την φωνήν αυτού· και θέλουσιν εξέλθει . . . εις ανάστασιν.»—Ιωάν. 5:28, 29.

15. Γιατί η «θάλασσα» δεν ρίπτεται μέσα στην «λίμνην του πυρός» επίσης;

¹⁵ Ένα άλλο σημείο προς παρατήρησιν είναι το εξής: Οτιδήποτε και αν εννοούμε εδώ ότι είναι ο Άδης, εκείνοι, που βρίσκονται μέσα σ’ αυτόν νεκροί, δεν είναι στην ίδια θέσι μ’ εκείνους που πέθαναν στη θάλασσα, διότι οι νεκροί στη θάλασσα είναι σ’ έναν υδάτινο τόπο. Η θάλασσα ποτέ δεν θα παύση, κατά ένα κατά γράμμα τρόπο, να υπάρχη επάνω στη γη. Γι’ αυτό η Αποκάλυψις 20:14 (Αρχαίον Κείμενον) λέγει: «Ο θάνατος και ο Άδης εβλήθησαν εις την λίμνην του πυρός. Ούτος ο θάνατος ο δεύτερος εστιν, η λίμνη του πυρός.» Αν η κατά γράμμα θάλασσα ερρίπτετο στην «λίμνην του πυρός» θα έσβηνε την λίμνη του πυρός και η λίμνη του πυρός θα έπαυε να υπάρχη μάλλον αντί η θάλασσα να παύση να υπάρχη. Αλλά η Γραφή είναι σαφής ότι ο «δεύτερος θάνατος», ο οποίος συμβολίζεται από την «λίμνην του πυρός», δεν θα παύση ποτέ να υπάρχη. Κατά ένα συμβολικό τρόπο, αυτή η «λίμνη του πυρός» θα καίη πάντοτε.

16. Είναι ο Άδης της Γραφής όμοιος με εκείνον που εφαντάσθησαν οι Έλληνες; Γιατί;

¹⁶ Ποιος είναι, λοιπόν, ο Άδης, ο οποίος ρίπτεται μέσα στη συμβολική «λίμνην του πυρός»; Ποια είναι η κατάστασις εκείνων, που βρίσκονται μέσα σ’ αυτόν τον Άδη; Ένα πράγμα είναι βέβαιον, ότι ο Άδης, ο οποίος περιγράφεται στην Αγία Γραφή, δεν είναι ο Άδης, που εφαντάσθηκαν οι αρχαίοι μη Χριστιανοί Έλληνες και ο οποίος περιγράφεται στις μυθολογίες των. Δεν θα υπάρξη γενική ανάστασις από τον μυθολογικό Άδη των ειδωλολατρών Ελλήνων.

17. Με ποια διπλή έννοια μιλούσαν οι αρχαίοι Έλληνες περί αναστάσεως;

¹⁷ Κάτω από τον υπότιτλο «Β. Η Ανάστασις στον Ελληνικό Κόσμο», το Θεολογικό Λεξικό της Καινής Διαθήκης, Τόμος 1, σελίς 369, λέγει: «Εκτός από τη μετεμφύχωσι, . . . ο Έλλην ομιλεί περί αναστάσεως με μια διπλή έννοια, α. Η ανάστασις είναι αδύνατος. . . . β. Η ανάστασις πιθανόν να λάβη χώραν ως ένα μεμονωμένο θαύμα. . . . Η έγερσις μιας φαινομενικώς νεκράς κόρης στη Ρώμη από τον Απολλώνιο τον Τυανέα εξιστορείται. . . , ως συμπληρωματική προικοδότησις προσεφέρθησαν 150.000 δηνάρια. . . . Η ιδέα μιας γενικής αναστάσεως κατά το τέλος του αιώνος είναι ξένη στους Έλληνας. Πράγματι, υφίσταται ίσως επίθεσι σε μία Φρυγιανή επιγραφή: [Πράγματι αποβλέπουν όλοι οι δυστυχισμένοι σε μια ανάστασι;]. Στις Πράξεις 17:18 φαίνεται ότι η «ανάστασις» παρενοήθη από τους ακροατάς ως ένα κύριον όνομα (παράβαλε 17:31 και επόμενα).»d Βεβαίως, η «φαινομενικώς νεκρά κόρη», την οποίαν ο Απολλώνιος ήγειρε, πέθανε πάλι.

18. Ανόμοια με τους ειδωλολάτρας, ποια ελπίδα είχε ο λαός του Θεού;

¹⁸ Στο άρθρο της περί «Άδου» η Εγκυκλοπαιδεία Μακ Κλίντοκ και Στρονγκ, Τόμος Δ΄, έκδοσις 1891, κάνει την εξής αποδοχή, στη σελίδα 9, τελευταία παράγραφο: «Στον πιστό Εβραίο μόνο η διαμονή στον σιεόλ εφαίνετο ως μια προσωρινή και ενδιάμεση ύπαρξις. Οι ειδωλολάτραι δεν είχαν ελπίδα πέραν από το σκοτεινό βασίλειο του· οι κιγκλίδες του ήσαν αιώνιες γι’ αυτόν: και η ιδέα μιας αναστάσεως ήταν τελείως ξένη και στη θρησκεία του και στη φιλοσοφία του. Αλλά όλες οι ελπίδες γεννήθηκαν στα στήθη του αληθινού λαού του Θεού σε συνδυασμό με την προσδοκία μιας αναστάσεως νεκρών. Επειδή μόνο αυτή μπορούσε να πραγματοποιήση την ακύρωσι του κακού, το οποίον ήλθε δια της αμαρτίας, και να καταστρέψη πράγματι τον καταστροφέα, για τούτο τίποτε ολιγώτερο από αυτό δεν είχε εξαγγελθή στην πρώτη εκείνη υπόσχεσι, η οποία έδιδε βεβαίωσι για την συντριβή του πειραστού.»—Βλέπε Γένεσι 3:15· Ρωμαίους 16:20.

19. Τώρα, λοιπόν, διαφέρει ο Άδης της Γραφής από εκείνον των Ελλήνων;

¹⁹ Ώστε στη Γραφή ο Άδης διαφέρει από τον Άδη των ειδωλολατρών Ελλήνων, κατά το ότι η Γραφή επανειλημμένως δηλώνει ότι θα υπάρξη ανάστασις από τον Άδη για όσους βρίσκονται εκεί. Δεν είναι τόπος όπως εκείνος για τον οποίον έλεγαν οι αρχαίοι Βαβυλώνιοι, δηλαδή, ότι είναι η «γη από την οποία δεν υπάρχει επιστροφή.» Αλλά, τότε, πού είναι ο Άδης αυτός της Γραφής, και ποια είναι η κατάστασις εκείνων που βρίσκονται εκεί; Είναι ένας τόπος «ενδιαμέσου υπάρξεως» για τους νεκρούς; Μόνον αν λάβωμε την απάντησι της ιδίας της Γραφής θα έχωμε τις ορθές απαντήσεις, τις αληθινές απαντήσεις, πάνω στις οποίες θα μπορή να στηριχθή ακλόνητα η πίστις μας, Τι λέγει η Γραφή ;

ΑΔΗΣ

20. Ποια πρέπει να είναι η κατάστασις εκείνων που είναι στον Άδη;

²⁰ Στα παλαιότερα γνωστά χειρόγραφα αντίγραφα των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών η λέξις Άδης συναντάται δέκα φορές.e Είναι ζώντες οι άνθρωποι στον Άδη της Γραφής; Οι έντιμοι αναγνώσται της Γραφής θα πουν ότι είναι χωρίς ζωή, εφόσον η Αποκάλυψις 20:13 λέγει ότι εκείνοι τους οποίους «ο θάνατος και ο άδης έδωκαν» ήσαν ‘οι εν αυτοίς νεκροί’. Βεβαίως οι νεκροί στον θάνατο δεν είναι ζώντες. Ομοίως ούτε και οι νεκροί οι οποίοι είναι στον Άδη θα μπορούσαν να είναι ζώντες. Εν τούτοις, οι θρησκευόμενοι του «Χριστιανικού κόσμου» είναι εμποτισμένοι από την ειδωλολατρική Ελληνική μυθολογία και θα πουν: «Δεν είναι έτσι. Οι νεκροί στον Άδη δεν είναι πράγματι νεκροί. Μόνο το σώμα των είναι νεκρό, αλλά η ψυχή των ζη διότι είναι αθάνατη. Γι’ αυτούς θάνατος σημαίνει μόνον ότι είναι αποχωρισμένοι από τον Θεό. Με άλλους λόγους, αυτές οι αθάνατες ψυχές στον Άδη πράγματι ζουν.» Είναι, όμως, αυτό το επιχείρημα των θρησκευόμενων του «Χριστιανικού κόσμου» ορθό; Είναι αυτό που διδάσκει η Γραφή σχετικά με την κατάστασι εκείνων που είναι νεκροί στον Άδη και που θα έχουν ανάστασι από τον Άδη; Ερευνήστε τη Γραφή.

21. (α) Είναι ο Άδης στους ουρανούς; (β) Πηγαίνει στον Άδη η Χριστιανική εκκλησία;

²¹ Στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές η πρώτη χρήσις της λέξεως Άδης βρίσκεται εις Ματθαίον 11:23. Εκεί ο Κύριος Ιησούς Χριστός λέγει: «Και συ, Καπερναούμ, η υψωθείσα έως του ουρανού, θέλεις καταβιβασθή έως άδου.» (Επίσης εις Λουκάν 10:15) Γι’ αυτόν τον λόγο ο Άδης δεν μπορεί να είναι στον ουρανό. Η επόμενη χρήσις της λέξεως Άδης είναι εις Ματθαίον 16:18, όπου ο Ιησούς λέγει στον απόστολο του Πέτρο: «Εγώ δε σοι λέγω, Ότι συ είσαι Πέτρος, και επί ταύτης της πέτρας θέλω οικοδομήσει την εκκλησίαν μου· και πύλαι άδου δεν θέλουσιν ισχύσει κατ’ αυτής.» Αυτά τα λόγια του Ιησού σημαίνουν ότι η εκκλησία των ακολούθων του θα απέθνησκε και θα εισήρχετο μέσω των πυλών στον Άδη. Κατ’ αυτόν τον τρόπο θα καταντούσαν μαζί μ’ εκείνους οι οποίοι είναι νεκροί στον Άδη.

22. Γιατί οι πύλες του Άδου δεν θα ίσχυαν επί της εκκλησίας του Ιησού;

²² Αλλά, γιατί «πύλαι άδου» δεν θα ίσχυαν επί της εκκλησίας του Ιησού; Γιατί εκείνες οι ‘πύλες’ δεν θα παρέμεναν για πάντα κλειστές πάνω στους ακολούθους του Ιησού, κάνοντας έτσι τον Άδη μια «γη από την οποία δεν υπάρχει επιστροφή»; Λόγω των όσων είπε ο Ιησούς αργότερα στον ηλικιωμένο απόστολο Ιωάννη στο τελευταίο βιβλίο της Αγίας Γραφής, στην Αποκάλυψι 1:17, 18. Σ’ αυτά τα εδάφια ο αναστημένος Ιησούς Χριστός στους ουρανούς είπε στον Ιωάννη: «Μη φοβού· εγώ είμαι ο πρώτος και ο έσχατος, και ο ζων, και έγεινα νεκρός· και ιδού, είμαι ζων εις τους αιώνας των αιώνων αμήν και έχω τα κλειδία του άδου και του θανάτου.» Εφόσον αυτός έχει τα κλειδιά του θανάτου και του Άδου, ο ουράνιος Ιησούς Χριστός μπορεί να ξεκλειδώση εκείνες τις ‘πύλες του άδου’ και ν’ απελευθερώση την νεκρή εκκλησία του, αποκαθιστώντας την μ’ αυτόν τον τρόπο σε ζωή.

23. Ώστε ο Ιησούς υπεσχέθη να υπερίσχυση του Άδου ποιόν καιρό;

²³ Επειδή είχε αυτό υπ’ όψι του, ο Ιησούς είπε ότι εκείνες οι πύλες του Άδου δεν θα ίσχυαν επί της εκκλησίας του. Μάλλον, ο Ιησούς θα υπερίσχυε επί του Άδου και θα ελευθέρωνε την εκκλησία του από τον Άδη. Ο Ιησούς έκαμε μια άμεση υπόσχεσι τούτου, όταν είπε, όπως αναγράφεται στο κατά Ιωάννην 6:39, 40: «Τούτο δε είναι το θέλημα του πέμψαντός με Πατρός, παν ό,τι μοι έδωκε, να μη απολέσω ουδέν εξ αυτού, αλλά να αναστήσω αυτό εν τη εσχάτη ημέρα. Και τούτο είναι το θέλημα του πέμψαντός με, πας όστις βλέπει τον Υιόν και πιστεύει εις αυτόν, να έχη ζωήν αιώνιον, και εγώ θέλω αναστήσει αυτόν εν τη εσχάτη ημέρα.»

24. (α) Στη Γραφή ποια λέξις είναι συνδεδεμένη με τον Άδη; (β) Κατά τον θάνατο του πού πήγε ο Ιησούς, σύμφωνα με τον Ψαλμό 16:10, 11;

²⁴ Είναι ενδιαφέρον να σημειωθή ότι στις δέκα περιπτώσεις, που συναντάται ο Άδης στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές, αναφέρεται μαζί και η λέξις «θάνατος». (Αποκάλ. 1:18· 6:8· 20:13, 14) Ώστε θάνατος, και όχι ζωή, είναι συνταυτισμένος με τον Άδη. Σχετικά με αυτό, λοιπόν, ερωτούμε, Όταν ο ίδιος ο Ιησούς Χριστός απέθανε και ετάφη στο μνημείον του φίλου του, Ιωσήφ του από Αριμαθαίας, την ίδια εκείνη ημέρα, αυτός ο Ιησούς πού επήγε; (Ματθ. 27:57-61) Ένα άτομο, στο οποίο μπορούμε να βασισθούμε ότι θα μας πη την αλήθεια σχετικά με αυτό το ερώτημα, είναι ο ίδιος ο στενός απόστολος του Ιησού, Σίμων Πέτρος. Την ημέρα της εορτής της Πεντηκοστής στην Ιερουσαλήμ, πενήντα μία ημέρες μετά τον θάνατο και την ταφή του Ιησού, το άγιο πνεύμα του Θεού εξεχύθη επάνω στον Πέτρο και τους άλλους αποστόλους του Ιησού. Έτσι, κάτω από έμπνευσι του πνεύματος του Θεού, ο Πέτρος ωμίλησε και ανέφερε τον Ψαλμό 16:10, 11 λέγοντας: «Διότι δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εν τω άδη, ουδέ θέλεις αφήσει τον όσιόν σου να ίδη διαφθοράν. Εφανέρωσας εις εμέ την οδόν της ζωής· χορτασμός ευφροσύνης είναι το πρόσωπόν σου.» Τα λόγια αυτά που ανέφερε ο Πέτρος είχαν γραφή από τον Βασιλέα Δαβίδ, ο οποίος έγραψε ως ένας εμπνευσμένος προφήτης του Θεού.

25, 26. Την Πεντηκοστή τι είπε ο Πέτρος σχετικά με τον Δαβίδ και τον Ιησού;

²⁵ Έπειτα ο απόστολος Πέτρος, γεμάτος από το πνεύμα του Θεού, συνέχισε για να πη στις χιλιάδες των Ιουδαίων που παρακολουθούσαν την εορτή της Πεντηκοστής:

²⁶ «Άνδρες αδελφοί, δύναμαι να σας είπω μετά παρρησίας περί του πατριάρχου Δαβίδ, ότι και ετελεύτησε και ετάφη, και το μνήμα αυτού είναι παρ’ ημίν μέχρι της ημέρας ταύτης. Επειδή λοιπόν ήτο προφήτης, και ήξευρεν ότι μεθ’ όρκου ώμοσε προς αυτόν ο Θεός, ότι εκ του καρπού της οσφύος αυτού θέλει αναστήσει κατά σάρκα τον Χριστόν, δια να καθίση αυτόν επί του θρόνου αυτού, προϊδών ελάλησε περί της αναστάσεως του Χριστού, ότι δεν εγκατελείφθη η ψυχή αυτού εν τω άδη, ουδέ η σαρξ αυτού είδε διαφθοράν. Τούτον τον Ιησούν ανέστησεν ο Θεός, του οποίου πάντες ημείς είμεθα μάρτυρες. Αφού λοιπόν υψώθη δια της δεξιάς του Θεού, και έλαβε παρά του Πατρός την επαγγελίαν του Αγίου Πνεύματος, εξέχεε τούτο, το οποίον τώρα σεις βλέπετε και ακούετε. Διότι ο Δαβίδ δεν ανέβη εις τους ουρανούς· λέγει όμως αυτός, “Είπεν ο Ιεχωβά προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου”. Βεβαίως λοιπόν ας εξεύρη πας ο οίκος του Ισραήλ, ότι ο Θεός Κύριον και Χριστόν έκαμεν αυτόν τούτον τον Ιησούν, τον οποίον σεις εσταυρώσατε.»—Πράξ 2:27-36, ΜΝΚ.

27. Πώς ο Ιησούς Χριστός κατέστη ικανός να αναστήση την εκκλησία του από τον Άδη;

²⁷ Σ’ αυτή την ομιλία ο θεόπνευστος Πέτρος σαφώς είπε σχετικά με τον Κύριο Ιησού Χριστό ότι «δεν εγκατελείφθη . . . εν τω άδη», και ότι εις εκπλήρωσιν του Ψαλμού 16:10 δεν εγκατελείφθη η ψυχή αυτού εν τω Άδη. Έτσι, όταν ο νεκρός Ιησούς ετάφη στο μνήμα, η ψυχή του επήγε στον Άδη. Την τρίτη ημέρα ο Παντοδύναμος Θεός τον ανέστησε από τον Άδη και τότε ο Θεός παρέδωσε στον αναστημένο Ιησού τα «κλειδία του άδου και του θανάτου»· γι’ αυτό ο Ιησούς μπορούσε να πη, εις Αποκάλυψιν 1:18: «Έγεινα νεκρός· και ιδού, είμαι ζων εις τους αιώνας των αιώνων· αμήν· και έχω τα κλειδία του άδου και του θανάτου.» Επειδή κατέχει αυτά τα κλειδιά, μπορεί να αναστήση όλους εκείνους οι οποίοι είναι νεκροί στον Άδη, περιλαμβανομένης και αυτής της εκκλησίας του.f

28. (α) Σε ποια γλώσσα ανέφερε ο Πέτρος την Πεντηκοστή τον Ψαλμό 16:10; (β) Πώς, λοιπόν, θα βρούμε τι και πού είναι ο Άδης της Γραφής;

²⁸ Ο απόστολος Πέτρος, εφόσον ήταν ένας Εβραίος ή Ιουδαίος, προφανώς ωμίλησε στην Εβραϊκή της εποχής εκείνης, όταν έδωσε την ομιλία του την ημέρα της Πεντηκοστής. Γι’ αυτό, όταν παρέθεσε περικοπή από τον δέκατο έκτο Ψαλμό, ανέφερε κατ’ ευθείαν από το Εβραϊκό κείμενο, όχι από την Ελληνική Μετάφρασι των Εβδομήκοντα του Εβραϊκού κειμένου. Επομένως ο Πέτρος δεν εχρησιμοποίησε την Ελληνική λέξι Άδης, αλλά εχρησιμοποίησε την αρχική λέξι του Εβραϊκού κειμένου, δηλαδή, Σιεόλ. Η ουσία του γεγονότος είναι ότι η Μετάφρασις των Εβδομήκοντα, αποδίδοντας στην Ελληνική γλώσσα την Εβραϊκή λέξι Σιεόλ, εχρησιμοποίησε τη λέξι Άδης.g Στις θεόπνευστες Εβραϊκές Γραφές η λέξις Σιεόλ αναφέρεται εξήντα πέντε φορές σε εξήντα τρία διάφορα εδάφια, περιλαμβανομένου και του Ψαλμού 16:10, τον οποίον ανέφερε ο Πέτρος. Στην Εβραϊκή το εδάφιο αυτό έχει ως εξής: «Διότι δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εν τω Σιεόλ. Δεν θέλεις αφήσει τον πιστόν σου να ίδη τον λάκκον.»h Συνεπώς, αν εύρωμε τι και πού είναι ο Σιεόλ και ποια είναι η κατάστασις εκείνων, οι οποίοι βρίσκονται στον Σιεόλ, θα εύρωμε συγχρόνως τι και πού είναι ο Άδης της Γραφής και ποια η κατάστασις εκείνων οι οποίοι βρίσκονται στον Άδη.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 263]

Ο ΑΝΑΣΤΗΜΕΝΟΣ ΙΗΣΟΥΣ ΕΜΦΑΝΙΖΕΤΑΙ ΣΤΟΝ ΠΑΥΛΟ