κόσμου τούτου, του οποίου ο «Χριστιανισμός» κατ’ εξοχήν αποτελεί μέρος, εθανατώθηκε το έργο των μαρτύρων του Θεού στο 1918. Άψυχοι σαν νεκρά σώματα έκειντο «επί της πλατείας της πόλεως της μεγάλης, ήτις καλείται πνευματικώς («μεταφορικώς», ΑΤ) Σόδομα και Αίγυπτος, όπου και ο Κύριος ημών εσταυρώθη.» (Αποκάλυψις 11:8) Η προφητεία του Ησαΐα, στη μεγαλύτερη και τελική της εκπλήρωσι. απευθύνεται στον «Χριστιανισμό», όταν λέγη «έθνος αμαρτωλόν, λαέ πεφορτωμένε ανομίαν, σπέρμα κακοποιών, υιοί διεφθαρμένοι», του «Χριστιανισμού» δε οι κυβερνήται είναι όπως οι ‘άρχοντες των Σοδόμων’, και ο λαός σαν τον ‘λαόν των Γομόρρων’. (Ησαΐας 1:4, 10) Ο Ιούδας προειδοποιεί ότι οι ασεβείς εκείνοι που προσπαθούν να εισχωρήσουν στην οργάνωσι του Θεού είναι σαν τους κατοίκους των Σοδόμων και των Γομόρρων «ενυπνιαζόμενοι», που ‘μιαίνουν την σάρκα’.—Ιούδας 7, 8.

Εκείνος που εκζητεί την αλήθεια τώρα στον έσχατο καιρό, δεν πρέπει επίσης εσφαλμένως να νομίζη ότι οι προφητείες που προέλεγαν την καταδίκη της Βαβυλώνας εξεπληρώθησαν τελείως στο έτος 539 π.Χ. Και μάλιστα για τον ειδικό λόγο ότι ύστερα από 600 χρόνια και πλέον περιγράφεται ζωηρά η «ΒΑΒΥΛΩΝ Η ΜΕΓΑΛΗ, Η ΜΗΤΗΡ ΤΩΝ ΠΟΡΝΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΒΔΕΛΥΓΜΑΤΩΝ ΤΗΣ ΓΗΣ», στα κεφάλαια 17 και 18 της Αποκαλύψεως. Η καταδικαστική απόφασις που εξεφέρθη εναντίον της αντιτυπικής Βαβυλώνος, «της πόρνης της μεγάλης, . . . μετά της οποίας επόρνευσανοι βασιλείς της γης, και εμεθύσθηααν οι κατοικούντες την γην εκ του οίνου της πορνείας αυτής», θα εκτελεσθή σύντομα.—Αποκάλυψις 18:9, 10.

Από τα ανωτέρω καθίσταται σαφές ότι οι Εβραϊκές Γραφές δεν αποτελούν απλώς παλαιά ιστορία, αλλά περιέχουν τύπους και σκιές πραγμάτων που λαμβάνουν χώραν τώρα στη γενεά αυτή του εικοστού αιώνος. Ολόκληρη η Βίβλος είναι επωφελής για τη μελέτη μας, και κανείς δεν έχει εξουσία ν’ αποκόπτη ως άχρηστα τα τρία τέταρτα της διδασκαλίας της.—2 Τιμόθεον 3:16, 17· Αποκάλυψις 22:19· Δευτερονόμιον 4:2.

Ιεραποστολική Δράσις στη Χρυσή Ακτή

ΥΠΑΚΟΥΟΝΤΑΣ στην εντολή του Ιησού οι μάρτυρες του Ιεχωβά σήμερα «μαθητεύουν πάντα τα έθνη». Ένα γράμμα που έχομε στα χέρια μας δείχνει πώς το έργο αυτό γίνεται στη Χρυσή Ακτή της Αφρικής.

«Την Τετάρτη εβαδίσαμε δύο μίλια μέχρι την Μπράουτα, δίνοντας μαρτυρία και στο χωριά Αμοάντα που ήταν στο δρόμο μας. Για να συνεχίσουν το έργο της μαρτυρίας μαζί μας οι αδελφές μεταφέρουν τα μωρά τους στη ράχι τους, επίσης δε και φορτία στα κεφάλι τους. Οι αδελφοί έχουν μάθει πολλά στα περασμένα λίγα χρόνια και τώρα μεταφέρουν κι αυτοί πότε-πότε το μωρό, κάποτε δε και το μωρό και το φορτίο για να ξεκουράσουν τις αδελφές, πράγμα πολύ ασυνήθιστο μεταξύ των Αφρικανών αυτών ιθαγενών. Στο παρελθόν με κατέκριναν που μετέφερα τον χαρτοφύλακά μου στα ταξίδια μου μέσα στα δάση· ‘αυτή είναι γυναικεία δουλειά,’ θα έλεγαν. Η Θεοκρατική οργάνωσις επιτελεί μια καταπληκτική διαφορά στους αδελφούς μας εδώ. Η καλωσύνη και η αγάπη που δείχνουν δεν βρίσκεται γενικά μεταξύ των Αφρικανών στις σχέσεις τους με τις συζύγους των και τις οικογένειές των και αυτό έχει παρατηρηθή ευρύτατα. Έδωσα μια δημόσια ομιλία στην Μπράουτα και παρευρέθησαν σ’ αυτήν 297.

»Την Παρασκευή, τρεις από μας—ο διερμηνεύς, ένας νεαρός ιθαγενής οκτώ ή εννέα ετών (ποτέ δεν γνωρίζουν πόσων ετών είναι ακριβώς) και εγώ—πήγαμε δύο μίλια μακρύτερα, στο Ομπγιούμπι. Αφού γνωστοποιήσαμε την παρουσία μας και το σκοπό της επισκέψεώς μας, μας συνώδευσαν στο ανάκτορο του αρχηγού, όπου περιμέναμε την άφιξι των πρεσβυτέρων και του αρχηγού με την τυπική στολή. Εκεί καθήσαμε στην ερημική αυλή των ανακτόρων, μπροστά από μια γραμμή δώδεκα καθισμάτων, που μπροστά από κάθε ένα υπήρχε ένα δέρμα ζώου, ειδικά δε μπροστά στο κάθισμα του αρχηγού υπήρχε ένα δέρμα δορκάδος. Αφού μπήκαν και έλαβαν τις θέσεις των, άρχισα τους τυπικούς χαιρετισμούς και τις χειραψίες πρώτα με τον κατώτερο σε θέσι μέχρι του αρχηγού. Όταν ετελείωσα κι εκάθησα, ήλθαν εκείνοι και μου έσφιξαν το χέρι, πρώτος ο αρχηγός και ύστερα οι άλλοι μέχρι του κατωτέρου.

»Έπειτα ο αρχηγός μού μίλησε, μέσω ενός διερμηνέως, που χρησίμευσε ως λόγος, γιατί η συνήθεια της φυλής του απαγορεύει να ομιλή απ’ ευθείας σ’ ένα πρόσωπο. Μου ανέφερε τι έγινε στο χωριό του προ της αφίξεώς μου, κλπ. Εγώ του είπα με συντομία τον σκοπό της επισκέψεώς μου και κατόπιν εκείνος μου διεβίβασε τους χαιρετισμούς των πρεσβυτέρων και των υπηκόων του. Μόνο τότε μπόρεσα να προχωρήσω στη μαρτυρία και να του υποβάλω την παράκλησί μου όπως χτυπήση το «γκογκ» [σήμαντρο] για να καλέση τους χωρικούς στη συγκέντρωσί μου και τη δημοσία ομιλία. Κατά τη διάρκεια της μαρτυρίας μου όλα ήσαν πολύ ήσυχα. Τότε εκάλεσα τον νεαρό να διαβάση από τη μεγάλη Γραφή στην τοπική τους γλώσσα, το Ιώβ 32:9, που ήταν ένα αγαπημένο του εδάφιο και που το εδιάβαζε εκπληκτικά καλά. Το μικρό αγόρι, που ήταν ντυμένο όπως οι ιθαγενείς, προχώρησε στο μέσον της αυλής, άνοιξε τη Γραφή στο μέρος που έπρεπε και διάβασε στον αρχηγό: ‘Οι μεγαλήτεροι δεν είναι πάντοτε σοφοί· ούτε οι γέροντες νοούσι κρίσιν.’ Η ανάγνωσις του μικρού επέδρασε με ταπεινόφρονα τρόπο στον αρχηγό.

»Προχώρησα τότε στη μαρτυρία και όταν ετελείωσα ο αρχηγός είπε πώς η άφιξίς μου στο χωριό ήταν κάτι που ποτέ πριν δεν έγινε στην ιστορία του λαού του· ποτέ λευκός δεν πήγε εκεί με τόσο ταπεινή και τόσο φιλική διαθεσι απέναντι στους μαύρους Αφρικανούς. Ξεχνώντας τα ήθη και έθιμα, ο αρχηγός μού μίλησε με τόσο θερμό και φιλικό τρόπο που ήταν καταφανές ότι ήσαν ευτυχείς που με εδέχοντο, όχι σαν αντιπρόσωπο των λευκών αλλά σαν πρέσβυ της βασιλείας του Ιεχωβά. Ούτε ο αρχηγός ούτε και κανείς από τους πρεσβυτέρους ήξευραν να διαβάσουν. Εν τούτοις, ο διδάσκαλος του σχολείου ήξευρε και του άφησα μερικά έντυπα, στη γλώσσα Τουί, για τον εαυτό του και για να τα διαβάση στον αρχηγό. Αναμφιβόλως όλο το χωριό ήλθε ν’ ακούση την ομιλία γιατί παρευρέθησαν 475.

»Την άλλη μέρα εβαδίσαμε άλλα δύο μίλια ανάμεσα από τα θαμνώδη δάση στο Μπερεκού. Οι φυτείες ήσαν τόσο πυκνές, ώστε έμοιαζε σαν να βαδίζης μέσα σε μια σήραγγα· επειδή ήταν πολύ σκοτεινά, δεν μπόρεσα να πάρω καμμιά φωτογραφία. Ένας ιθαγενής Μεθοδιστής κληρικός ακούοντας ένα από τους νεαρούς μάρτυρας να διαβάζη από τη Γραφή θέλησε να με δη. Μ’ ερώτησε πώς συνέβαινε ώστε τόσο πολλοί από τους δικούς μας μπορούσαν να διαβάζουν, ενώ εκείνος εδίδασκε τα παιδιά πολύν καιρό στο σχολείο των Μεθοδιστών και αυτά σχεδόν δεν μπορούσαν να διαβάσουν τόσο καλά όσο οι δικοί μας. Ο νεαρός μάρτυς τού έδωσε ικανοποιητική απάντησι. 232 προσήλθαν ν’ ακούσουν τη δημοσία ομιλία στο Μπερεκού.

»Από εκεί ταξίδευσα στο Ουινέμπα, ένα χωριό κοντά σε μια ακτή με 15.000 περίπου κατοίκους όπου την Κυριακή