Ο Ιεχωβά Εβασίλευσε

Κυβερνούσε ο Θεός πάντοτε τη γη; Τι θα σημάνη η βασιλεία του για το ανθρώπινο γένος;

ΕΠΙ πολλά έτη ο αρχαίος λαός του Ισραήλ ήταν υποδουλωμένος τυραννικά στην Αίγυπτο. Ο Φαραώ της Αιγύπτου εγκαινίασε επί πλέον μια πολιτική γενοκτονίας για να τους εξαλείψη. Τι καιρός αγαλλιάσεως ήταν όταν εξήλθαν από την Αίγυπτο στις 14 Νισάν 1513 π.Χ.! Κατάλληλα ο Θεός τούς παρήγγειλε να εορτάζουν τη μνήμη της ημέρας εκείνης. Μολονότι ο Φαραώ μετά από λίγον καιρό τούς έκαμε και πάλι να διατρέξουν μεγάλο κίνδυνο στην Ερυθρά Θάλασσα, προς στιγμήν, κι έπρεπε αυτοί οι ίδιοι να πολεμήσουν για να καταλάβουν τη γη Χαναάν, η μέρα εκείνη εσήμανε το σημείον στροφής, την αρχή της πλήρους των απελευθερώσεως.—Έξοδ. κεφ. 1-15.

Στους συγχρόνους καιρούς άλλοι λαοί εορτάζουν ετησίως άλλες ημέρες ως σημεία στροφής στην εκζήτησι της ελευθερίας των. Για τον λαό των Ηνωμένων Πολιτειών η μέρα αυτή είναι η 4η Ιουλίου 1776· για τον λαό της Βραζιλίας είναι η 15η Νοεμβρίου 1889· για τον λαό της Κίνας είναι το «διπλούν δέκα», 10 Οκτωβρίου 1911.

Αλλ η πιο σπουδαία χρονολογία για όλη την ανθρώπινη κτίσι είναι το 1914 (περίπου 1η Οκτωβρίου), διότι αυτή εσήμανε το μεγαλύτερο σημείο στροφής σε όλη την ανθρώπινη ιστορία. Τελικά θ’ απολήξη στο να παράσχη σε όλους τους καλής προς τον Θεό θελήσεως ανθρώπους ελευθερία, όχι μόνο από τους πολιτικούς τυράννους, αλλά κι απ’ όλες τις μορφές τυραννίας από αοράτους δαίμονας, από οικονομικούς γίγαντας, από ισχυρές θρησκευτικές οργανώσεις, ακόμη δε κι ελευθερία από την αμαρτία, την ασθένεια, τις θλίψεις και τον θάνατο. Πώς αυτό; Διότι απ’ εκείνο το έτος κι εμπρός εφαρμόζονται οι προφητικοί λόγοι: «Ψάλατε εις τον Ιεχωβά άσμα νέον . . . Είπατε μεταξύ των εθνών, Ο Ιεχωβά εβασίλευσε.»—Ψαλμ. 96:1, 10, ΜΝΚ.

Ο ΙΕΧΩΒΑ ΩΣ ΒΑΣΙΛΕΥΣ

Αλλ’ ίσως ερωτήσετε, Δεν ήταν πάντοτε Βασιλεύς ο Θεός—απ’ τον καιρό ακόμη που είχε τουλάχιστον ένα υπήκοο, τον μονογενή του Υιόν; Ναι, αυτό είναι αληθές ως προς τις ουράνιες κτήσεις του, αλλ’ όχι και ως προς την επίγεια. Ενόσω ο Αδάμ και η Εύα παρέμεναν ευπειθείς, η κυριαρχία του Θεού εξετείνετο αμέσως σ’ αυτή τη γη, αλλ’ όχι κι απ’ τον καιρό της αποστασίας των. Από τότε δεν υπήρξε άμεση διακυβέρνησις του Θεού επάνω σ’ αυτή τη γη εκτός από τη μικρότατη έκτασι που κατείχετο απ’ το έθνος Ισραήλ και ενόσω οι βασιλείς του ‘εκάθηντο επί του θρόνου του Ιεχωβά.’ Αυτοί υπηρετούσαν με άλλους λόγους ως αντιπρόσωποι του Ιεχωβά βασιλείς. Με την ανατροπή του τελευταίου από τους βασιλείς αυτούς, του Σεδεκία, άρχισαν οι «καιροί των εθνών.»—1 Χρον. 29:23, ΜΝΚ· Λουκ. 21:24.

Είναι αληθές ότι οποτεδήποτε ήσαν αναμεμιγμένοι οι σκοποί του Ιεχωβά, αυτός ασκούσε διακυβέρνησι στο «βασίλειο των ανθρώπων,» κατευθύνοντας ανθρώπους και έθνη σύμφωνα με το κυρίαρχον θέλημά του. Αλλ’ αυτοί οι άνθρωποι και τα έθνη δεν υπήρξαν εκπρόσωποί του ούτε και βασίλειά του. Αντιθέτως, υπήρξαν αντιπρόσωποι και βασίλεια του Σατανά ή Διαβόλου. Γι’ αυτό το λόγο προσδιορίζεται ο Σατανάς ως ο «άρχων του κόσμου τούτου,» και «ο θεός του παρόντος συστήματος πραγμάτων,» στου οποίου την εξουσία «όλος ο κόσμος . . . κείται». Αλλιώς δεν θα μας εδίδασκε ο Ιησούς να προσευχώμεθα να έλθη η βασιλεία του Θεού.—Δαν. 4:17· Ιωάν. 16:11· 2 Κορ. 4:4, ΜΝΚ· 1 Ιωάν. 5:19.

Γιατί ο Θεός ηνέχθη την ανταρσία επάνω στη γη, και μάλιστα επί τόσο μακρό διάστημα; Την επέτρεψε μόνο—κι αυτό προσωρινά—λόγω της καυχήσεως του Σατανά ότι θα μπορούσε ν’ απομακρύνη όλους τους ανθρώπους από τον Θεό. (Ιώβ, κεφάλαια 1, 2) Στον ωρισμένο του καιρό ο Ιεχωβά Θεός αναλαμβάνει δράσι, διότι δεν μπορεί για πάντα να επιτρέπη αυτές τις συνθήκες χωρίς, πραγματικά, ν’ αρνηθή την κυριαρχία του, πράγμα που είναι αδύνατο να το πράξη. (2 Τιμ. 2:13) Όταν επιδείξη την κυριαρχία του αποκαθιστώντας άμεση διακυβέρνησι της γης, θα εφαρμοσθούν οι προφητικοί λόγοι: «Ο Ιεχωβά εβασίλευσε!» (ΜΝΚ). «Ο Γιαχβέ έγινε βασιλεύς.»—Ψαλμ. 97:1, ΜΙΡ.

Η παράλειψις από μέρους πολλών μεταφραστών της Γραφής να εκτιμήσουν αυτές τις αλήθειες εξηγεί το γεγονός ότι πολλές μεταφράσεις αποδίδουν τα λόγια του ψαλμωδού, «Ο Ιεχωβά [ή, Ο Κύριος] βασιλεύει!» (Νεοελληνική Μετάφρασις· ΑΣ· ΚΕΜ· ΑΣΜ· ΜΑΜ) Κι έτσι βρίσκομε, επίσης, ότι οι Βιβλικοί σχολιασταί γενικά εφαρμόζουν αυτά τα λόγια είτε στην αιώνια διακυβέρνησι του Θεού είτε σε μερικούς ετησίους εορτασμούς των Ιουδαίων. Εν τούτοις, αυτές οι αποδόσεις κι εξηγήσεις δεν εναρμονίζονται με την αρχική Εβραϊκή λέξι, ούτε με τα περιστατικά που προεκάλεσαν τον Ψαλμό 96.

Η αρχική Εβραϊκή λέξις που αποδίδεται εδώ από τόσο πολλούς «βασιλεύει» δεν σημαίνει μια συνεχή ή αιώνια βασιλεία αλλ’ αναφέρεται στην αρχή μιας βασιλείας. Γι’ αυτό οι Βιβλικοί συγγραφείς την εχρησιμοποίησαν σχετικά με την αρχή των βασιλειών του Αδωνία, του Ιωσαφάτ και του Εζεκία.—1 Βασ. 1:18· 22:41· 2 Χρον. 29:1.

Το ότι εμφαίνεται η έναρξις βασιλείας μπορεί, επίσης, να παρατηρηθή, αν ληφθούν υπ’ όψι τα περιστατικά που έκαμαν τον Βασιλέα Δαβίδ ν’ αναφωνήση από μέρους του, «Ο Ιεχωβά, αυτός εβασίλευσε!» Η ιερή κιβωτός της διαθήκης είχε ληφθή από ιερείς σε μάχη για να εξασφαλίση την Ισραηλιτική νίκη, σαν να ήταν κανένα μαγικό φίλτρο που θ’ απειργάζετο θαύματα έστω κι αν οι Ισραηλίται ήσαν κάτω από τη δυσμένεια του Θεού. Προς τρόμον των Ισραηλιτών, οι Φιλισταίοι την εκυρίευσαν, αλλ’ οι τελευταίοι αυτοί πολύ έχαιραν ν’ απαλλαγούν από την κιβωτό λόγω της πανωλεθρίας που τους επροξένησε. Επί έτη από τότε η κιβωτός παρέμεινε στα σπίτια δύο Λευιτών, του Αβιναδάβ και του Ωβήδ-Εδώμ, ώσπου ο Βασιλεύς Δαβίδ κατηύθυνε να φερθή στο Όρος Σιών. Επειδή αυτή η κιβωτός αποτελούσε σύμβολον της παρουσίας του Ιεχωβά, ο Δαβίδ μπορούσε τώρα ν’ αναφωνήση ότι ο Ιεχωβά ο ίδιος άρχισε να κυβερνά στο βασιλικό όρος.—1 Χρον. 16:7-36.

ΑΠΟ ΤΟ 1914

Ο Ιεχωβά Θεός βασιλεύει δια του Υιού του Ιησού Χριστού και μέσω αυτού. Όταν, λοιπόν, ο Ιησούς ανελήφθη στον ουρανό, σαράντα μέρες μετά την ανάστασί του, ο Θεός του είπε: «Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου.» Όταν ήλθε εκείνος ο καιρός εξεπληρώθησαν οι προφητικοί λόγοι: «Έχρισα τον βασιλέα μου επί Σιών, το όρος το άγιόν μου. . . . Υιός μου είσαι συ· εγώ σήμερον σε εγέννησα· ζήτησον παρ’ εμού, και θέλω σοι δώσει τα έθνη κληρονομίαν σου, και ιδιοκτησίαν σου τα πέρατα της γης.»—Ψαλμ. 110:1· 2:6-8.

Σύμφωνα μ’ αυτές τις προφητείες, ο Ιησούς Χριστός παρωμοίωσε τον εαυτό του μ’ έναν ευγενή κύριον, ο οποίος ανεχώρησε σε μια μακρινή χώρα για να λάβη μια βασιλεία και κατόπιν επέστρεψε, συνδέοντας έτσι σαφώς την έναρξι της βασιλείας του Θεού με την επάνοδο του Χριστού. Πότε επρόκειτο να επανέλθη; Σε απάντησι σ’ αυτό το ερώτημα ο Ιησούς έδωσε τις προφητείες που αναγράφονται στο κατά Ματθαίον 24, 25, Μάρκον 13 και Λουκάν 21. Μεταξύ των διαφόρων αποδείξεων, που πιστοποιούν το σημείον της επανόδου του, ο Ιησούς ανέφερε πολέμους, λιμούς, σεισμούς και λοιμούς. Προείπε, επίσης, ότι η ανομία θα ηύξανε πολύ και ότι «θέλει κηρυχθή τούτο το ευαγγέλιον της βασιλείας εν όλη τη οικουμένη, προς μαρτυρίαν εις πάντα τα έθνη.» Τα γεγονότα πιστοποιούν ότι όλοι αυτοί οι λόγοι του Ιησού λαμβάνουν μια πολύ έντονη εκπλήρωσι απ’ το έτος 1914.

Από το έτος εκείνο βλέπομε, επίσης, την εκπλήρωσι της προφητείας του Παύλου: «Γίνωσκε δε τούτο, ότι εν ταις εσχάταις ημέραις θέλουσιν ελθεί καιροί κακοί· διότι θέλουσιν είσθαι οι άνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, . . . ακρατείς, ανήμεροι, . . . φιλήδονοι μάλλον παρά φιλόθεοι, έχοντες μεν μορφήν ευσεβείας, ηρνημένοι δε την δύναμιν αυτής.»—2 Τιμ. 3:1-5.

Πολλοί εμπαίζουν, περιγελούν και χλευάζουν όταν αυτά τα πράγματα τίθενται υπ’ όψιν των, αλλά δεν μπορούν να υποδείξουν άλλη χρονική περίοδο στην ιστορία του κόσμου που αυτές οι προφητείες είχαν τόσο πλήρη εκπλήρωσι. Πραγματικά, ο ίδιος ο περίγελώς των αποτελεί απόδειξι, διότι κι αυτός, επίσης, προελέχθη: «Θέλουσιν ελθεί εν ταις εσχάταις ημέραις εμπαίκται, περιπατούντες κατά τας ιδίας αυτών επιθυμίας· και λέγοντες, Πού είναι η υπόσχεσις της παρουσίας αυτού; διότι αφ’ ης ημέρας οι πατέρες εκοιμήθησαν, τα πάντα διαμένουσιν ούτως απ’ αρχής της κτίσεως.»—2 Πέτρ. 3:3, 4.

Η ΒΑΣΙΛΕΙΑ ΙΔΡΥΘΗ ΣΤΟΥΣ ΟΥΡΑΝΟΥΣ

Το ότι το 1914 σημαίνει πραγματικά το έτος, στο οποίον ο Ιεχωβά έγινε Βασιλεύς, αποδεικνύεται πειστικά από τις φωνές που έγιναν στον ουρανό, τις οποίες άκουσε ο Ιωάννης στην αποκαλυπτική του όρασι: «Αι βασιλείαι του κόσμου έγειναν του Κυρίου ημών, και του Χριστού αυτού, και θέλει βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων.» «Ευχαριστούμέν σοι, Ιεχωβά Θεέ Παντοκράτωρ, ο Ων και ο Ην και ο Ερχόμενος διότι έλαβες την δύναμίν σου την μεγάλην, και εβασίλευσας· και τα έθνη ωργίσθησαν, και ήλθεν η οργή σου, και ο καιρός . . . να διαφθείρης τους διαφθείροντας την γην.» Αναμφιβόλως, το 1914 σημαίνει τον καιρόν που τα έθνη ωργίσθησαν τόσο όσο ποτέ πριν.—Αποκάλ. 11:15-18, ΜΝΚ.

Τι πραγματικά συνέβη στον ουρανό εκείνο τον καιρό ο απόστολος Ιωάννης προχωρεί να το πη. Αφού κάνει την εισαγωγή της θείας ουρανίας οργανώσεως αγγελικών πλασμάτων υπό το σύμβολον ‘μιας γυναικός ενδεδυμένης τον ήλιον,’ και Σατανά του Διαβόλου ως του ‘μεγάλου κοκκίνου δράκοντος,’ περιγράφει την έναρξι της βασιλείας του Θεού ως τη γέννησιν ενός υιού ο οποίος «μέλλει να ποιμάνη πάντα τα έθνη εν ράβδω σιδηρά.»

Αφού ο Σατανάς υπήρξε άρχων αυτού τον πονηρού κόσμου ή συστήματος πραγμάτων χωρίς καμμιά διακοπή από το έτος 607 π.Χ., δεν πρέπει ν’ αναμένεται ότι αυτός θα άφηνε τη γέννησι της βασιλείας του Θεού να λάθη χώραν χωρίς να προκαλέση μια μάχη. Και γι’ αυτό αναγινώσκομε ότι «έγεινε πόλεμος εν τω ουρανώ· ο Μιχαήλ [Ιησούς Χριστός] και οι άγγελοι αυτού επολέμησαν κατά του δράκοντος, και ο δράκων επολέμησε και οι άγγελοι αυτού. Και δεν υπερίσχυσαν, ουδέ ευρέθη πλέον τόπος αυτών εν τω ουρανώ. Και ερρίφθη ο δράκων ο μέγας, ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος, και ο Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην, ερρίφθη εις την γην· και οι άγγελοι αυτού ερρίφθησαν μετ’ αυτού.» Το ότι αυτή η σύγκρουσις ήταν μια πραγματική μάχη μπορεί να παρατηρηθή από το εδάφιον του Δανιήλ 10:13, ο οποίος αναφέρει μια περίπτωσι που ένας από τους αγγέλους του Θεού εσταματήθη επί είκοσι μίαν μέρες από ένα των δαιμόνων του Σατανά.—Αποκάλ. 12:7-9.

Πόσον καιρό ακριβώς διήρκεσε αυτός ο πόλεμος στον ουρανό δεν το λέγει η Γραφή. Εν τούτοις, όταν ληφθούν υπ’ όψιν όσα άλλες προφητείες αποκαλύπτουν περί της ελεύσεως του Ιεχωβά και του γιου του στον πνευματικό ναό του Θεού για κρίσι στο έτος 1918, έπεται ότι ο «πόλεμος εν τω ουρανώ» πρέπει να είχε λήξει τουλάχιστον τότε. Εκείνη η νίκη εσήμαινε χαρά για κείνους που ήσαν στους ουρανούς αλλά «ουαί εις . . . την γην.»—Αποκάλ. 12:12.

Και γιατί, μπορεί να ρωτήσετε, εφόσον είχε έλθει ο καιρός του Θεού για να επεκτείνη την άμεση διακυβέρνησί του προς τη γη, δεν επέσπευσαν ο Μιχαήλ και οι άγγελοί του την επίθεσί των εναντίον του Σατανά και των δαιμόνων του ν’ απαλλάξουν τη γη από τη ολέθρια επιρροή των; Κυρίως για τέσσερες λόγους, όπως τονίζουν ρητώς οι Γραφές: (1) Για να γίνουν γνωστά το όνομα και η βασιλεία του Ιεχωβά σε όλη τη γη. (2) Για να επιτραπή στον λαό του Θεού, που είχε παραπλανηθή, ν’ ανανήψη, να καθαρισθή και να γίνη δραστήριος στην υπηρεσία του Θεού. (3) Για να μπορέσουν οι ειλικρινούς προς τον Θεόν θελήσεως άνθρωποι να προσέξουν την πρόσκλησι: «Εξέλθετε εξ αυτής [της αντιτυπικής Βαβυλώνος, ή παγκοσμίου οργανώσεως του Σατανά], ο λαός μου, δια να μη συγκοινωνήσητε εις τας αμαρτίας αυτής, και να μη λάβητε εκ των πληγών αυτής.» (4) Για να προειδοποιηθούν όλοι οι ασεβείς, ώστε, όταν υποστούν καταστροφή από τα χέρια του Θεού στον Αρμαγεδδώνα να γνωρίσουν ότι αυτή προέρχεται από τον Θεό και ότι αυτός είναι υπέρτατος.—Έξοδ. 9:16· Ησ. 12:1· Αποκάλ. 18:4· 16:14, 16.

Η ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ ΣΤΗ ΓΗ

Αφού καταστραφούν όλοι οι ασεβείς της γης και ο Σατανάς και οι δαίμονές του ριφθούν στην άβυσσο επί χίλια έτη «δια να μη πλανήση τα έθνη πλέον,» η εξουσία της Βασιλείας θα φέρη σ’ αυτή τη γη χαρά, ελευθερία από κάθε δουλεία κι εκπλήρωσι του πόθου κάθε δίκαιης καρδιάς. Τότε το θέλημα του Θεού θα γίνεται στη γη όπως και στον ουρανό. Τότε η γη «θέλει είσθαι πλήρης της γνώσεως του Ιεχωβά, καθώς τα ύδατα σκεπάζουσι την θάλασσαν.» Τότε οι πραείς «θέλουσι κληρονομήσει την γην· και θέλουσι κατατρυφά εν πολλή ειρήνη.» Τότε «θέλει εξαλείψει ο Θεός παν δάκρυον από των οφθαλμών αυτών, και ο θάνατος δεν θέλει υπάρχει πλέον· ούτε πένθος, ούτε κραυγή, ούτε πόνος δεν θέλουσιν υπάρχει πλέον.»—Αποκάλ. 20:3· Ησ. 11:9, ΜΝΚ· Ψαλμ. 37:11· Αποκάλ. 21:4.

Μάλιστα δε, υπό την διακυβέρνησι του Θεού το ανθρώπινο γένος βαθμηδόν θ’ απαλλαγή από κάθε ατέλεια και αμαρτωλότητα. Τότε οι άνθρωποι δεν θα στενάζουν πια όπως ο απόστολος Παύλος: «Επειδή εκείνο το οποίον θέλω, τούτο δεν πράττω, αλλ’ εκείνο το οποίον μισώ, τούτο πράττω. Ταλαίπωρος άνθρωπος εγώ.» Τι ευλογητή ελευθερία θα υπάρξη απ’ αυτή τη ματαιότητα!—Ρωμ. 7:15, 24.

Ασφαλώς τ’ αγαθά νέα ότι όλες αυτές οι ευλογίες είναι αμέσως ενώπιόν μας αποτελούν αιτία ψαλμού. Όσοι έχουν τη βέβαιη ελπίδα των πραγμάτων αυτών τη διαγγέλλουν τώρα ευρέως σε 175 περίπου χώρες και εδάφη, χρησιμοποιώντας έντυπα σε 125 και πλέον γλώσσες. Φέρνουν τ’ αγαθά αυτά νέα στους ανθρώπους προφορικώς, με έντυπα, με το ραδιόφωνο και την τηλεόρασι. Μιλούν για τα πράγματα αυτά στις οδούς, μεταβαίνουν στις πόρτες και στα σπίτια των ανθρώπων καθώς και στις Αίθουσες Βασιλείας.

Όλοι, λοιπόν, οι καλής προς τον Θεό θελήσεως άνθρωποι ας αναθαρρήσουν. Ας μη φοβούνται λόγω των αποτυχιών των ανθρώπων, ούτε να ελπίζουν τυφλά ότι κατά κάποιον τρόπο, κάποτε οι άνθρωποι θα φέρουν δικαιοσύνη και ειρήνη σ’ αυτή τη γη. Ας μην επιτρέψουν στη θρησκευτική προκατάληψι να κλείση τ’ αυτιά των σ’ αυτό το ωραίο άσμα ότι ο ίδιος ο Ιεχωβά άρχισε να κυβερνά ως Βασιλεύς και ότι επομένως αυτές οι ευλογίες επίκεινται. Αντιθέτως, ας εναποθέσουν την εμπιστοσύνη των στον Ιεχωβά και στη βασιλεία του. Ας το μάθουν οι ίδιοι το νέο αυτό άσμα και κατόπιν ας ενωθούν στην ωδή του άσματος αυτού, ώστε κι άλλοι ακόμη να μπορέσουν να το ακούσουν. Όλοι όσοι το πράττουν αυτό γίνονται οι πιο ευτυχείς απ’ όλους τους ανθρώπους της γης σήμερα κι έχουν την προοπτική ν’ απολαύσουν άφθαστη ευτυχία σε όλη την αιωνιότητα στον ευτυχή νέο κόσμο του Θεού.