Ο Θεός ας Είναι ο Υπέρτατος Κυρίαρχος της Ζωής Μας
«Εγένετο η βασιλεία (εξουσία) του κόσμου του Κυρίου ημών και του Χριστού αυτού, και βασιλεύσει εις τους αιώνας των αιώνων.»—Αποκ. 11:15.
1, 2. Έχει πραγματικά τόσο μεγάλη σημασία το ποιος είναι ο Υπέρτατος Κυρίαρχος της ζωής μας, και πώς μπορούμε να το αποδείξωμε;
ΕΧΕΙ πραγματικά τόση σημασία το ποιος είναι ο Υπέρτατος Κυρίαρχος της ζωής μας; Βεβαίως έχει! Φυσικά, σε οποιαδήποτε χώρα ο άρχων έχει απόλυτη εξουσία, εκείνο που έχει ιδιαίτερη σημασία είναι αν ο λαός κυβερνάται από έναν καλό ή ένα κακό υπέρτατο κυρίαρχο.
2 Με τον τίτλο ‘υπέρτατος κυρίαρχος’ εννοείται ένας μονάρχης ή ένας πολιτικός άρχων που έχει την υπέρτατη εξουσία και είναι ανώτερος απ’ όλους τους άλλους που είναι στη χώρα ως προς το αξίωμα, την εξουσία και την εκτελεστική ικανότητα. Ένας τέτοιος μονάρχης ή άρχων έχει υπέρτατες εξουσίες. Η κυριαρχία του επηρεάζει την ζωή όλων των υπηκόων του, είτε για καλό είτε για κακό. Ένας σοφός μονάρχης των αρχαίων χρόνων εξέθεσε το πράγμα ως εξής: «Όταν ο δίκαιοι μεγαλυνθώσιν, ο λαός ευφραίνεται· αλλ’ όταν ο ασεβής εξουσιάζη, στενάζει ο λαός.»—Παροιμ. 29:2.
3. Ποιες δύο μεγάλες πολιτικές δυνάμεις επιζητούν σήμερα να εξουσιάζουν τις ζωές των ανθρώπων στη γη;
3 Σήμερα ο καιροί είναι πολύ κρίσιμοι. Δεν μπορούμε ν’ αποφύγωμε το ζήτημα του ποιος εξουσιάζει στη ζωή μας. Επιφανειακά τα πράγματα δείχνουν ότι δύο μεγάλες πολιτικές δυνάμεις ανταγωνίζονται με δριμύτητα η μία την άλλη για κυριαρχία, για εξουσία πάνω στη ζωή όλων των ανθρώπων της γης. Ακόμη κι εκείνα τα έθνη που ισχυρίζονται ότι είναι πολιτικώς ουδέτερα, αναγκάζονται να διατηρούν ισχυρά αμυντικά μέσα ώστε να μη γίνουν λεία μιας ή της άλλης απ’ αυτές τις πανίσχυρες πολιτικές δυνάμεις. Συγκροτήματα εθνών παρατάσσονται στην κάθε πλευρά σ’ αυτόν τον ανένδοτο ανταγωνισμό για εξουσία επάνω στη ζωή των ανθρώπων. Η μία πλευρά είναι υπέρ της στρατιωτικής πειθαρχίας και της πλήρους επιβολής κανονισμών στις ιδιωτικές και στις δημόσιες υποθέσεις του λαού. Ακόμη και η θρησκεία, όταν της επιτρέπουν να υπάρχη, δεν είναι ελεύθερη από την εξουσία των πολιτικών και τους κανονισμούς που της επιβάλλουν. Η άλλη πλευρά επιτρέπει μια σχετική ελευθερία στην προσωπική ζωή και στις επιδιώξεις των πολιτικών. Ισχυρίζεται, όμως, ότι έχει το δικαίωμα να εξουσιάζη πλήρως τη ζωή των ανθρώπων όταν τα συμφέροντα του πολιτικού κράτους βρίσκωνται σε άμεσο κίνδυνο και πρέπει να τύχουν υπερασπίσεως από βίαιες επιθέσεις.
4. Ποιος ανταγωνισμός είναι τώρα στο προσκήνιο, μεγαλύτερος από εκείνον που υπάρχει μεταξύ του κομμουνισμού και της δημοκρατίας;
4 Υπάρχει, όμως, κι ένας ανταγωνισμός για κυριαρχία στη ζωή όλων των ανθρώπων, που είναι πολύ μεγαλύτερης σπουδαιότητας από την πολιτική διαμάχη που προαναφέρθηκε. Ο ανταγωνισμός μεταξύ του διεθνούς κομμουνισμού και της κεφαλαιοκρατικής δημοκρατίας είναι παγκόσμιος. Ο μεγαλύτερος ανταγωνισμός περιλαμβάνει ολόκληρο το σύμπαν. Είναι μεταξύ των δύο μεγάλων ηθικών δυνάμεων, της μιας που είναι υπέρ του καλού και της άλλης που είναι υπέρ του κακού. Αυτός ο ανταγωνισμός συνεχίζεται επί έξη περίπου χιλιετηρίδες ανθρώπινης ιστορίας. Σύντομα θα φθάση στο κατακόρυφο. Οι δύο ανταγωνιζόμενες δυνάμεις αντιπροσωπεύουν νοήμονες προσωπικότητες. Δεν είναι επομένως δύο τυφλές δυνάμεις, όπως είναι ο μαγνητισμός και η βαρύτης, που ενεργούν απρόσωπα για το καλό και για το κακό, χωρίς να κατευθύνωνται από κάποια νοήμονα δύναμι. Συνεπώς, το κακό υπάρχει επειδή τα πρόσωπα κάνουν το κακό, και το καλό υπάρχει επειδή τα πρόσωπα κάνουν το καλό. Υπάρχει μια προσωπική πηγή για τη λειτουργία του καλού. Ομοίως, υπάρχει μια προσωπική πηγή για τη λειτουργία του κακού. Οι καλοί νόμοι πηγάζουν από μια καλή Διάνοια· ο κακοί νόμοι πηγάζουν από μια κακή Διάνοια.
5. Πώς αντιπαραβάλλονται αυτές ο δύο αντιμαχόμενες δυνάμεις και γιατί μ’ αυτόν τον τρόπο;
5 Οι δύο αντιμαχόμενες δυνάμεις αντιπαραβάλλονται με το φως και το σκότος. Η δύναμις του καλού παραβάλλεται με το φως, επειδή ο πράξεις καλωσύνης γίνονται στο φως, κι εκείνος που τις κάνει δεν αισθάνεται ούτε ντροπή ούτε φόβο. Η δύναμις του κακού παραβάλλεται με το σκότος, επειδή οι κακές πράξεις γίνονται στο σκότος κι εκείνος που τις κάνει κατανοεί ότι πράττει κάτι κακό και δεν θέλει να τιμωρηθή. Όταν ασχολήται με τα κακά έργα που γίνονται στο σκοτάδι, μισεί το φως και την αποκαλυπτική του δύναμι, επειδή δεν θέλει να γίνη αντιληπτός. Ακριβώς όπως είπε ένας πολύ γνωστός συγγραφεύς: «Οι άνθρωποι ηγάπησαν το σκότος μάλλον παρά το φως· διότι ήσαν πονηρά τα έργα αυτών. Επειδή πας, όστις πράττει φαύλα, μισεί το φως και δεν έρχεται εις το φως, δια να μη ελεγχθώσι τα έργα αυτού· όστις όμως πράττει την αλήθειαν, έρχεται εις το φως, δια τα φανερωθώσι τα έργα αυτού ότι επράχθησαν κατά Θεόν.»—Ιωάν. 3:19-21.
6. Πώς τα έργα του σκότους αντιπαραβάλλονται με τα έργα του φωτός στους Ρωμαίους 13:12-14;
6 Ένας άλλος αξιόλογος συγγραφεύς του πρώτου αιώνος μ.Χ., δείχνοντας την αντίθεσι μεταξύ των έργων που συνδέονται με το σκότος και των έργων που συνδέονται με το φως, είπε τα εξής σ’ εκείνους που έπρατταν το καλό: «Η νυξ προεχώρησεν, η δε ημέρα επλησίασεν· ας απορρίψωμεν λοιπόν τα έργα του σκότους και ας ενδυθώμεν τα όπλα του φωτός. Ας περιπατήσωμεν ευσχημόνως ως εν ημέρα, μη εις συμπόσια και μέθας, μη εις κοίτας και ασελγείας, μη εις έριδα και φθόνον· . . . μη φροντίζετε περί της σαρκός εις το να εκτελήτε τας επιθυμίας αυτής.»—Ρωμ. 13:12-14.
7. (α) Ποια εξουσία επεκράτησε την νύχτα που προδόθηκε ο Ιησούς; (β) Ποιος ενδιαφερόταν περισσότερο για την διάπραξι αυτού του μεγάλου εγκλήματος που έγινε την ημέρα του Πάσχα του έτους 33 μ.Χ.;
7 Όταν ο ιδρυτής της Χριστιανοσύνης προδόθηκε από έναν από τους δώδεκα αποστόλους του, τον προδότη Ιούδα Ισκαριώτη, είπε στον ωπλισμένο όχλο που πήγε κάτω από κάλυμμα της νύχτας να τον συλλάβη μυστικά: «Αύτη είναι η ώρα σας και η εξουσία του σκότους.» (Λουκ. 22:53) Η εξουσία του σκότους επεκράτησε εκείνη την τραγική νύχτα, αλλά χρειάσθηκαν ανθρώπινα όργανα για να εκτελέσουν τα έργα του σκότους, που ωδήγησαν στο μεγαλύτερο έγκλημα της ανθρώπινης ιστορίας το επόμενο απόγευμα, την ημέρα του Πάσχα του έτους 33 μ.Χ. Αλλά υπήρχε κάποιος ανώτερος και ισχυρότερος ο οποίος ενδιαφερόταν περισσότερο για τη διάπραξι εκείνου του εγκλήματος, απ’ όσο ο ανθρώπινοι δράστες του. Ήταν μια αόρατη ανώτερη διάνοια που χρησιμοποιούσε την επιρροή της σ’ αυτούς για να τους κάμη να διαπράξουν αυτό το έγκλημα. Η υπερανθρώπινη εκείνη διάνοια ήταν εκείνη που επωφελήθηκε από την ευκαιρία και εισήγαγε μέσα στην καρδιά του Ιούδα του Ισκαριώτου τη βασική ιδέα να προδώση τον αθώο Διδάσκαλο του. Η αφήγησις με αλάνθαστα λόγια λέγει τα εξής: «Εισήλθε δε ο Σατανάς εις τον Ιούδαν τον επονομαζόμενον Ισκαριώτην, όντα εκ του αριθμού των δώδεκα [αποστόλων], και υπήγε και συνελάλησε μετά των αρχιερέων και των στρατηγών το πώς να παραδώση αυτόν εις αυτούς.» (Λουκ. 22:3, 4) Όταν στο δείπνο του Πάσχα ο Ιησούς Χριστός απεκάλυψε τον προδότη του δίνοντάς του ένα τεμάχιο άρτου, τότε, όπως μας λέγει η αφήγησις, «μετά το ψωμίον . . . εισήλθεν εις εκείνον ο Σατανάς. . . . Λαβών λοιπόν εκείνος το ψωμίον, εξήλθεν ευθύς· ήτο δε νυξ.»—Ιωάν. 13:27-30.
8. Πώς ο Ιησούς υπέδειξε τον πραγματικό υποκινητή όλης της εγκληματικής δράσεως και, μήπως αυτός απεδείχθη νικητής;
8 Κατόπιν όταν ο Ιησούς ήταν μόνος του με τους ένδεκα πιστούς αποστόλους, υπέδειξε τον πραγματικό υποκινητή όλης της εγκληματικής δράσεως που διεξήγετο, λέγοντας σ’ αυτούς: «Ιδού, ο Σατανάς σάς εζήτησε δια να σας κοσκινήση ως τον σίτον.» (Λουκ. 22:31) Ως αποτέλεσμα, εκείνοι οι ένδεκα απόστολοι διασκορπίσθηκαν για λίγο καιρό όπως ο κοσκινισμένος σίτος, εγκαταλείποντας ακόμη και τον Αρχηγόν τους τον Ιησού. Αλλά ο Σατανάς ή Διάβολος δεν επέτυχε, διότι αυτοί οι απόστολοι συγκεντρώθηκαν πάλι και συνεργάσθηκαν σαν μια ενωμένη ομάδα κάτω από την ηγεσία του αναστημένου Αρχηγού των. Σ’ αυτούς περιελαμβάνετο και ο απόστολος Σίμων Πέτρος, ο οποίος είχε αρνηθή τον Ιησού τρεις φορές εκείνη την νύχτα του Πάσχα.—Λουκ. 22:47-62· Ματθ. 26:31-35· Μάρκ. 14:50-52.
Ο ΠΟΝΗΡΟΣ ΑΡΧΩΝ
9. Πώς ο Ιησούς έδειξε ότι υπήρχε μια υπερανθρώπινη διάνοια πίσω από τους Ιουδαίους που ήθελαν να τον θανατώσουν;
9 Δεν υπάρχει περιθώριο για αμφιβολίες! Εκείνο τον καιρό, στον πρώτο αιώνα μ.Χ. υπήρχε μια υπερανθρώπινη διάνοια που ήταν αόρατη στους ανθρώπινους οφθαλμούς, αλλ’ η οποία κατηύθυνε αποτελεσματικά τις ενέργειες των ανθρωπίνων οργάνων για να εκτελούν έργα ηθικού σκότους. Ήταν ο Σατανάς ή Διάβολος. Ο Ιησούς Χριστός μάλιστα είπε σε μερικούς συμπατριώτες του ο οποίοι είχαν πέσει στα χέρια εκείνου του πονηρού: «Εάν ήσθε τέκνα του Αβραάμ, τα έργα του Αβραάμ ηθέλατε κάμνει. Τώρα δε ζητείτε να με θανατώσητε, . . . τούτο ο Αβραάμ δεν έκαμε. Σεις κάμνετε τα έργα του πατρός σας. . . . Σεις είσθε εκ πατρός του διαβόλου και τας επιθυμίας του πατρός σας θέλετε να πράττητε. Εκείνος ήτο απ’ αρχής ανθρωποκτόνος και δεν μένει εν τη αληθεία, διότι αλήθεια δεν υπάρχει εν αυτώ· όταν λαλή το ψεύδος, εκ των ιδίων λαλεί, διότι είναι ψεύστης και πατήρ αυτού του ψεύδους.»—Ιωάν. 8:39-44.
10. Τι είπε ο Ιησούς για τη φανταστική «λατρεία» στον Θεό, αλλά ποιος κανόνας εφαρμόζεται εδώ;
10 Έως σήμερα οι φυσικοί, περιτετμημένοι Ιουδαίοι υποφέρουν τις λυπηρές συνέπειες των έργων του σκότους που είχαν γίνει στο έθνος των πριν από δέκα εννέα αιώνες. Αυτό μας δείχνει τι μπορεί να συμβή σ’ ένα ολόκληρο έθνος που είναι κάτω από την επιρροή της αοράτου αυτής υπερανθρώπινης διανοίας, του Σατανά ή Διαβόλου. Ο Ιησούς Χριστός απεκάλεσε αυτόν τον Πονηρό ‘άρχοντα του κόσμου τούτου,’ και το ίδιο το έθνος του Ιησού υπετάχθη σ’ αυτόν σαν να ήταν ο «άρχων» του, ο υπέρτατος κυρίαρχός του, αντί να υποταχθή στον Θεό, τον οποίον ωμολογούσε ότι ελάτρευε στον ναό της Ιερουσαλήμ. Ο Ιησούς Χριστός είχε πει στους πιστούς αποστόλους του: «Έρχεται ώρα, καθ’ ην πας όστις σας θανατώση θέλει νομίσει ότι προσφέρει λατρείαν εις τον Θεόν.» (Ιωάν. 12:31· 16:2) Αλλά δεν είναι έτσι! Ο παρωδηγημένος θρησκευόμενος που πράττει το κακό αποδίδει πραγματικά λατρεία στον Εχθρό του Θεού, τον Σατανά ή Διάβολο. Ο κανών που εφαρμόζεται εδώ εκτίθεται σωστά με τα εξής λόγια. «Εις όντινα παριστάνετε εαυτούς δούλους προς υπακοήν, είσθε δούλοι εκείνου εις τον οποίον υπακούετε.»—Ρωμ. 6:16.
11. Αφυπνίζοντάς μας για το ότι υπάρχουν κι άλλοι πονηροί άρχοντες εκτός απ’ αυτούς που έχουν σάρκα και αίμα, τι έγραψε ο Παύλος σχετικά με την πάλη που διεξάγουν ο Χριστιανοί;
11 Είναι καιρός σήμερα ν’ αντιληφθούν οι άνθρωποι ότι υπάρχουν και άλλοι παγκόσμιοι άρχοντες εκτός από τους ορατούς που είναι από αίμα και σάρκα και κυβερνούν εδώ στη γη. Ο απόστολος Παύλος, που υπέφερε στα χέρια εκείνων που πίστευαν ότι ελάτρευαν τον Θεό, αφυπνίζοντάς μας ως προς αυτό το γεγονός, είπε στους ομοπίστους του που ήσαν στην ειδωλολατρική πόλι της Εφέσου της Μικράς Ασίας. «Ενδύθητε την πανοπλίαν του Θεού, δια να δυνηθήτε να σταθήτε εναντίον εις τας μεθοδείας του διαβόλου· διότι δεν είναι η πάλη ημών εναντίον εις αίμα και σάρκα, αλλ’ εναντίον εις τας αρχάς, (Κυριαρχίας, Βίβλος της Ιερουσαλήμ) εναντίον εις τας εξουσίας, εναντίον εις τους κοσμοκράτορας του σκότους του αιώνος τούτου, (δυνάμεις που πηγάζουν από το σκότος αυτού του κόσμου, Βίβλος της Ιερουσαλήμ) εναντίον εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις, (τις πνευματικές δυνάμεις του κακού στους ουρανούς Βίβλος της Ιερουσαλήμ).»—Εφεσ. 6:11, 12.
12. Κάτω από την εξουσία ποίου βρίσκονται «τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις» και ποιο ερώτημα κάνομε στον εαυτό μας εφόσον βρισκόμεθα σ’ αυτόν τον κόσμο;
12 Ποιοι σήμερα, στο δεύτερο ήμισυ αυτού του εικοστού αιώνος, θ’ αμφισβητήσουν ότι το ηθικό σκοτάδι—δηλαδή τα κακά έργα και ο κακές πράξεις—επικρατεί στη γη; Όσο κι αν το αρνούνται πολλοί υλισταί και σοφοί του κόσμου τούτου, παραμένει αναμφισβήτητο γεγονός ότι υπάρχουν ο «κοσμοκράτορες του σκότους του αιώνος τούτου.» Όλα αυτά «τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις» βρίσκονται κάτω από την εξουσία του Σατανά του Διαβόλου, του πονηρού.» (Εφεσ. 6:16· Ματθ. 13:19) Ας αντιμετωπίσωμε όλοι ρεαλιστικά αυτό το ολοφάνερο γεγονός. Σημαίνει κάτι το πολύ προσωπικό για μας. Ποιο είναι αυτό; Όλοι μας αναπόφευκτα είμαστε μέσα ‘στον κόσμο.’ (Ιωάν. 17:11) Αισθανόμεθα λοιπόν τις επιδράσεις όλων των δυσκόλων καιρών που διέρχεται το ανθρώπινο γένος, ιδιαίτερα από το έτος 1914, κι αυτό μας κάνει να κατανοήσωμε την κακή κατάστασι στην οποία βρισκόμεθα. Επομένως, το ερώτημα που κανείς μας δεν μπορεί ν’ αγνοήση είναι αυτό: Εφόσον ο Σατανάς ή Διάβολος είναι ο «άρχων του κόσμου τούτου,» όπου βρισκόμεθα, είναι επομένως αυτός ο υπέρτατος κυρίαρχος της ζωής μας;
13. Σε ποια κατάστασι βρίσκεται ο κόσμος όσον αφορά τον Πονηρό και γι’ αυτό ποιες ερωτήσεις είναι σκόπιμο να υποβάλωμε στον εαυτό μας;
13 Αυτό το προσωπικό ερώτημα αξίζει να το εξετάσωμε σοβαρά και ειλικρινά. Η κατάστασις των υποθέσεων του κόσμου σήμερα δεν έχει αλλάξει καθόλου από εκείνη που υπήρχε πριν από δέκα εννέα αιώνες, όταν ο τελευταίος συγγραφεύς της Βίβλου είπε: «Ο κόσμος όλος εν τω πονηρώ κείται.» (1 Ιωάν. 5:19) Μπορούμε λοιπόν να ρωτήσωμε τον εαυτό μας ο καθένας ατομικά, Περιλαμβάνει αυτό κι εμένα; Είμαι κι εγώ κάτω από την εξουσία του Διαβόλου, του πονηρού, του ‘άρχοντος του κόσμου’ τούτου; Δεν θ’ αποβή προς τα καλό μας το να θιγούμε απ’ αυτό το ερώτημα και να πούμε, ‘Μου είναι αποκρουστικό να εξετάσω αυτό το ερώτημα, στην πραγματικότητα, με προσβάλλει και να το προσέξω ακόμη επειδή σέβομαι την αξιοπρέπειά μου.’ Εμείς βέβαια δεν θέλομε να εξαπατηθούμε, έτσι δεν είναι; Και όμως μπορεί να συμβή αυτό. Ο Βιβλικός συγγραφεύς προέλεγε τα γεγονότα της εποχής μας όταν περιέγραψε τον εξευτελισμό του Πονηρού και των πνευματικών του δυνάμεων, λέγοντας:
14, 15. Ποιους πλανά ο Διάβολος και πότε δεν θα είναι σε θέσι να το κάνη αυτό;
14 «Και ερρίφθη ο δράκων ο μέγας, ο όφις ο αρχαίος, ο καλούμενος Διάβολος και ο Σατανάς, ο πλανών την οικουμένην όλην, ερρίφθη εις την γην, και ο άγγελοι αυτού ερρίφθησαν μετ’ αυτού. Και ήκουσα φωνήν μεγάλην εν τω ουρανώ, . . . Ουαί εις τους κατοικούντας την γην και την θάλασσαν, διότι κατέβη ο διάβολος εις εσάς έχων θυμόν μέγαν, επειδή γνωρίζει ότι ολίγον καιρόν έχει.»—Αποκάλ. 12:9-12.
15 Αυτός ο Αρχιαπατεών δεν επιθυμεί το καλό κανενός. Είναι ακόμη ελεύθερος στα γειτονικά μέρη της γης μας στην οποία έχει καταρριφθή. Αυτός δεν θα εμποδισθή να συνεχίση να πλανά όλη την οικουμένη, μέχρι τον καιρό που θα εκσπάση ο σταθερά πλησιάζων «πόλεμος της ημέρας εκείνης της μεγάλης του Θεού του Παντοκράτορος» στον Αρμαγεδδώνα. Τότε πρώτος αυτός, μαζί με τους δαιμονικούς του αγγέλους, θα ριφθή στην άβυσσο «δια να μη πλανήση τα έθνη πλέον, εωσού πληρωθώσι τα χίλια έτη.» (της Βασιλείας του Ιησού Χριστού) (Αποκάλ. 16:14, 16· 20:1-3) Αυτός ο καιρός της απομακρύνσεως του Σατανά ή Διαβόλου και των δαιμόνων του από τα γειτονικά μέρη της γης μας και της απομονώσεώς των σε μια μακρυνή άβυσσο δεν έχει έλθει ακόμη και η εικόνα που παρουσιάζει σήμερα η γη αποδεικνύει ότι δεν ήλθε ακόμη. Όλοι μας επομένως, χωρίς εξαίρεσι, είμεθα ακόμη εκτεθειμένοι στην πλάνη του Διαβολικού κυριάρχου του κόσμου. Αν εμείς με αυτοπεποίθησι ισχυρισθούμε ότι δεν πλανώμεθα από εκείνον στου οποίου την εξουσία βρίσκεται όλος ο κόσμος, τότε πώς μπορούμε να αγωνισθούμε εναντίον των υπερανθρωπίνων δυνάμεων της πονηρίας με επιτυχή τρόπο; Ή πλανώμεθα ή αγωνιζόμεθα· ή το ένα συμβαίνει ή το άλλο.
16. Αν κάνωμε τους εαυτούς μας μέρος αυτού του κόσμου εναντίον τίνος δεν θα αγωνιζώμεθα και γιατί ο προσπάθειές μας να μεταρρυθμίσωμε αυτόν τον κόσμο θ’ αποτύχουν;
16 Όλοι εκείνοι που ισχυρίζονται με επιμονή ότι ο Σατανάς ή Διάβολος δεν είναι ο υπέρτατος κυρίαρχος της ζωής των ας ρωτήσουν τον εαυτό τους με κάθε ειλικρίνεια, Αγωνίζομαι εγώ θριαμβευτικά εναντίον «εις τας αρχάς» της αόρατης υπερανθρώπινης οργανώσεως του Διαβόλου, εναντίον «εις τας εξουσίας» της, εναντίον «εις τους κοσμοκράτορας του σκότους,» εναντίον «εις τα πνεύματα της πονηρίας εν τοις επουρανίοις;» (Εφεσ. 6:12) Το πλανώμενο ανθρώπινο γένος δεν το κάνει αυτό, κι αν εμείς γινώμεθα μέρος αυτού του κόσμου, τότε ούτε κι εμείς το κάνομε αυτό, οσοδήποτε κι αν προσπαθούμε να μεταρρυθμίσωμε αυτόν τον κόσμο πολιτικώς, θρησκευτικώς, κοινωνικώς ή υλικώς. Οι άνθρωποι, προσπαθώντας να βελτιώσουν την ορατή οργάνωσι του Διαβόλου στη γη, επιδιώκουν απλώς να την διατηρήσουν πολύν καιρό ακόμη και να την καταστήσουν πιο ελκυστική και ανεκτική. Αυτές ο μεταρρυθμιστικές προσπάθειες ποτέ δεν θα εισαγάγουν μια χιλιετηρίδα ειρήνης, ευημερίας και ευτυχίας για ολόκληρο το ανθρώπινο γένος. Αυτός ο κόσμος, δηλαδή η ανθρώπινη κοινωνία όπως είναι στη σημερινή της κατάστασι, δεν προορίζεται για παγκόσμια μεταρρύθμισι. Προορίζεται για καταστροφή και ο «άρχων του κόσμου τούτου» δεν μπορεί να την εμποδίση!
ΚΑΝΟΝΤΑΣ ΕΚΛΟΓΗ ΥΠΕΡ ΕΚΕΙΝΟΥ ΠΟΥ ΕΙΝΑΙ Ο ΥΠΕΡΤΑΤΟΣ ΚΥΡΙΑΡΧΟΣ ΜΑΣ
17, 18. Αν δεν επιθυμούμε να είναι ο Διάβολος ο υπέρτατος κυρίαρχος της ζωής μας τότε ποιον πρέπει να προτιμήσωμε ως Υπέρτατον και τι λέγει Αυτός για την ύπαρξί του;
17 Αφού δεν μπορούμε να βγούμε απ’ αυτόν τον κόσμο, αλλά είμεθα υποχρεωμένοι να ζούμε μέσα σ’ αυτόν, μήπως πρέπει ν’ αφήσωμε τον Σατανά ή Διάβολο, τον πρωτουργό της ανομίας, να γίνη ο υπέρτατος κυρίαρχος της ζωής μας; Αν δεν επιθυμούμε να συμβή αυτό, τότε ποιος είναι εκείνος που πρέπει να προτιμήσωμε ως τον υπέρτατο κυρίαρχο στη ζωή μας; Είναι Εκείνος εναντίον του οποίου ο Σατανάς ή Διάβολος είναι ο μέγας Αντίδικος. Αυτός είναι ο μόνος ζων και αληθινός Θεός. (Ιερεμ. 10:10) Αυτός είναι Εκείνος ο οποίος, όπως λέγει η Αγία Γραφή, φέρει το όνομα Ιεχωβά. (Ψαλμ. 83:18 , ΜΝΚ) Αυτός δεν είναι μια αφηρημένη έννοια, ούτε ένα απρόσωπο, άμορφο, ρευστό πνεύμα που εισχωρεί σ’ όλο το σύμπαν και σ’ όλα τα χειροπιαστά πράγματα που βρίσκονται σ’ αυτό. Αυτός είναι πρόσωπο ακριβώς όπως είναι πρόσωπο και ο Σατανάς. Χρησιμοποιεί για τον εαυτό του εκφράσεις που δείχνουν ότι αυτός είναι μια οντότης της οποίας όμως τη μορφή δεν μπορούμε να την φαντασθούμε. Σε αντίθεσι με τον Σατανά ή Διάβολο, που ο ίδιος έκαμε τον εαυτό του Θεό, ο Ιεχωβά είναι ο αρχικός Θεός, ο Θεός που δεν δημιουργήθηκε από υπάρχοντα όντα, ο Θεός που ήταν μόνος πριν από όλα τα δημιουργήματα. Ορθώς, αυτός λέγει για τον εαυτό του, σε αντίθεσι με τους ανθρωποποίητους θεούς των εθνών:
18 «Προ εμού άλλος Θεός δεν υπήρξεν ουδέ θέλει υπάρχει μετ’ εμέ. Εγώ, εγώ είμαι ο Ιεχωβά· και εκτός εμού σωτήρ δεν υπάρχει.»—Ησ. 43:10, 11, ΜΝΚ.
19, 20. Γιατί ο Ιεχωβά Θεός είναι η Πηγή κάθε αγαθού και ‘καθ’ ομοίωσιν’ τίνος Αυτός εδημιούργησε τον πρώτο άνθρωπο;
19 Αυτός είναι το νοήμον προσωπικό υπέρτατο Ον που είναι η πηγή κάθε αγαθού. Διότι Αυτός ο ίδιος είναι πανάγαθος. Αυτός είναι Εκείνος που εδημιούργησε τη γη και τους ουρανούς και όλα όσα περιλαμβάνονται σ’ αυτά. Αυτός είναι εκείνος που έθεσε τον άνθρωπο στη γη, κάνοντάς τον όμοιο μ’ εκείνον που είναι πανάγαθος. Το πρώτο βιβλίο της Αγίας Γραφής μάς λέγει: «Και εποίησεν ο Θεός τον άνθρωπον κατ’ εικόνα εαυτού· κατ’ εικόνα Θεού εποίησεν αυτόν· άρσεν και θήλυ εποίησεν αυτούς· και ευλόγησεν αυτούς ο Θεός· και είπε προς αυτούς ο Θεός, Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και γεμίσατε την γην και κυριεύσατε αυτήν, και εξουσιάζετε επί των ιχθύων της θαλάσσης και επί των πετεινών του ουρανού και επί παντός ζώου κινουμένου επί της γης.» . . .
20 «Και είδεν ο Θεός πάντα όσα εποίησε· και ιδού, ήσαν καλά λίαν. Και έγεινεν εσπέρα και έγεινε πρωί, ημέρα έκτη.»—Γεν. 1:27-31.
21. Σε ποια κατάστασι άφησε ο Θεός την δημιουργία του να παραμένη, και τι δεν σκέφθηκε να δημιουργήση;
21 Όταν ο Θεός είδε ότι όλα όσα εδημιούργησε «ήσαν καλά λίαν,» τα άφησε να παραμένουν καλά, και έπαυσε να δημιουργή άλλα πράγματα σχετικά με τη γη και τον άνθρωπο που ήταν πάνω σ’ αυτήν. Δεν είπε: «Για όλα τα πράγματα πρέπει να υπάρχουν τα αντίθετά τους. Σε αντίθεσι μ’ εκείνο που είναι ‘καλό λίαν’ πρέπει να υπάρχη το αντίθετό του, εκείνο που είναι κακό. Και γι’ αυτό πρέπει να δημιουργήσω εκείνο που είναι κακό. Είμαι ένας καλός Θεός, και γι’ αυτό πρέπει να δημιουργήσω το αντίθετό μου, δηλαδή έναν κακό θεό. Πρέπει να θέσω σε λειτουργία μια κακή αρχή. Πρέπει να δώσω στο ανθρώπινο γένος μια εσωτερική τάσι για να κάνη αυτό που είναι κακό.»
22. Πώς έδειξαν ο απόστολοι, ότι ο Θεός δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα η πηγή του καλού και του κακού;
22 Όχι! Ο Θεός δεν διετύπωσε μια τέτοια εσφαλμένη φιλοσοφία. Αυτός δεν μπορούσε να είναι ταυτοχρόνως η πηγή του καλού και του κακού, όπως μια βρύση δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα πηγή γλυκού και αλμυρού νερού. (Ιακ. 3:12) Αυτός δεν μπορεί να είναι ταυτόχρονα φως και σκότος. Ο απόστολος Παύλος έκαμε το εύστοχο ερώτημα: «Τίνα μετοχήν έχει η δικαιοσύνη με την ανομίαν; τίνα δε κοινωνίαν το φως προς το σκότος;» (2 Κορ. 6:14) Ο απόστολος Ιωάννης, για να δείξη ότι ο αληθινός Θεός είναι καθαρός, λαμπρός, σαφής και διαφωτιστικός, έγραψε τα εξής: «Ο Θεός είναι φως και σκοτία εν αυτώ δεν υπάρχει ουδεμία. Εάν είπωμεν ότι κοινωνίαν έχομεν μετ’ αυτού και περιπατώμεν εν τω σκότει, ψευδόμεθα και δεν πράττομεν την αλήθειαν· εάν όμως περιπατώμεν εν τω φωτί, καθώς αυτός είναι εν τω φωτί, έχομεν κοινωνίαν μετ’ αλλήλων.»—1 Ιωάν. 1:5-7.
23, 24. (α.) Πώς ο Θεός είναι ο «Πατήρ των φώτων»; (β) Πώς, καθώς συνέβη την πρώτη δημιουργική ημέρα με το φυσικό φως—έστειλε ο Θεός πνευματικό φως στην εποχή των αποστόλων;
23 Ο Ιεχωβά είναι ο Θεός της διαφωτίσεως προς όφελος των πλασμάτων του, και των ουρανίων και των επιγείων. Πόσο σημαντικό ήταν το ότι την πρώτη μέρα της δημιουργικής εβδομάδος του Θεού, η εντολή του ήταν: «Γενηθήτω φως»! Επειδή αυτός εδημιούργησε φωτοφόρα σώματα στους ουρανούς για να φωτίζουν τα γήινα δημιουργήματά του, ωνομάσθηκε «ο Πατήρ των φώτων.» Το φυσικό φως της ημέρας είναι ένα από τα αγαθά που προέρχονται απ’ αυτόν, καθώς είναι γραμμένο: «Πάσα δόσις αγαθή και παν δώρημα τέλειον είναι άνωθεν καταβαίνον από του Πατρός των φώτων, εις τον οποίον δεν υπάρχει αλλοίωσις ή σκιά μεταβολής.»—Γεν. 1:3, 14-18· Ιακ. 1:17.
24 Πόσο εύγλωττη είναι η δήλωσις του αποστόλου Παύλου σχετικά με τη δύναμι του Θεού να διαφωτίζη: «Ο Θεός ο ειπών να λάμψη φως εκ του σκότους, είναι όστις έλαμψεν εν ταις καρδίαις ημών προς φωτισμόν της γνώσεως της δόξης του Θεού δια του προσώπου του Ιησού Χριστού.» (2 Κορ. 4:6) Έχοντας υπ’ όψιν αυτή τη μαρτυρία, κανείς δεν μπορεί ειλικρινά να πη ότι ο Ιεχωβά, ο Θεός της Αγίας Γραφής, υποστηρίζει το σκότος της αγνοίας και των ψευδών διδασκαλιών. Μαζί με τον Χριστιανό απόστολο Ιωάννη πρέπει να αναφωνήσωμε ότι «ο Θεός είναι φως» και λόγω αυτής της χαρακτηριστικής ιδιότητός του είναι ο μεγαλύτερος Διαφωτιστής σ’ ολόκληρο το σύμπαν. Η αληθινή Χριστιανοσύνη και όχι εκείνη που ισχυρίζονται ότι έχουν οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου, αποτελεί την μεγαλύτερη διαφώτισι που έστειλε ποτέ ο Θεός στο ανθρώπινο γένος. Αυτή, όπως το φως, παρέχει ζωή και ελευθερία.
25. Αν εμείς αφήσωμε αυτόν τον Θεό της Διαφωτίσεως να είναι ο Υπέρτατος Κυρίαρχος της ζωής μας, τότε πώς θα λαμπρυνθή η ζωή μας;
25 Είναι αυτός ο Θεός της διαφωτίσεως το πνευματικό Πρόσωπο που επιθυμούμε να έχωμε ως υπέρτατο Κυρίαρχο στη ζωή μας; Αν τον δεχθούμε ως Υπέρτατον Κυρίαρχο, τότε η ζωή μας πρόκειται να λαμπρυνθή με το φως της αληθείας, με το φως που μας ελευθερώνει και μας βοηθεί να πράττωμε ελεύθερα και με νοημοσύνη εκείνο που είναι ορθό, και με το φως που μας δείχνει την οδό της αιωνίου ζωής σε αρμονία με τον Υπέρτατο Κυρίαρχο του σύμπαντος.
[Εικόνα στη σελίδα 77]
Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης επέτρεψε στον Σατανά τον Διάβολο να γίνη κύριός του, με αποτέλεσμα να προδώση τον Ιησού Χριστό