ουχί δια της όψεως.» Κάνει έκκλησι σ’ αυτούς, «ελπίζω δε ότι και εις τας συνειδήσεις σας είμεθα φανεροί.»

Ο Παύλος αρχίζει το έκτο κεφάλαιο παρακαλώντας τους και λέγοντας «να μη δεχθήτε την χάριν του Θεού ματαίως,» και κατόπιν εισέρχεται σε λεπτομέρειες για το πόσο προσεκτικός ήταν ώστε να μην υπάρχη μομφή στη διακονία του. Αφού τους διαβεβαιώνει κατόπιν για την αγάπη του και τους λέγει να διευρυνθή η στοργή των γι’ αυτόν, τους προειδοποιεί να μην ομοζυγούν με τους απίστους. Συνεχίζοντας τους συμβουλεύει: «Ας καθαρίσωμεν εαυτούς από παντός μολυσμού σαρκός και πνεύματος, εκπληρούντες αγιωσύνην εν φόβω Θεού.» Κατόπιν ο Παύλος υπερασπίζει πάλι την πορεία του: «Ουδένα ηδικήσαμεν, . . . εις ουδένα εστάθημεν πλεονέκται.»

Στα κεφάλαια οκτώ και εννέα ο Παύλος θίγει το ζήτημα των εισφορών των για τους ενδεείς αδελφούς της Ιερουσαλήμ και κατόπιν δίνει συνετή και παρηγορητική διαβεβαίωσι: «Εάν προϋπάρχη η προθυμία, είναι τις ευπρόσδεκτος καθ’ όσα έχει, ουχί καθ’ όσα δεν έχει,» και, «ο σπείρων με φειδωλίαν, και με φειδωλίαν θέλει θερίσει· και ο σπείρων με αφθονίαν και με αφθονίαν θέλει θερίσει. Έκαστος κατά την προαίρεσιν της καρδίας αυτού . . . διότι τον ιλαρόν δότην αγαπά ο Θεός.»—2 Κορ. 8:12· 9:6, 7.

Κατόπιν ο Παύλος λέγει ότι στον Χριστιανικό του αγώνα δεν έκαμε χρήσι σαρκικών μεθόδων και ‘όπλων’ αλλά τα «όπλα» του ήσαν εντούτοις ισχυρά για ν’ ανατρέψουν διαλογισμούς και να φέρουν κάθε σκέψι σε υποταγή στον Χριστό. Έτσι τους επιτιμά που παραπονούνται ότι οι επιστολές του είναι «βαρείαι» αλλά η «παρουσία του σώματος [του] ασθενής και ο λόγος εξουθενημένος,» Όλες οι συμβουλές του εν τούτοις δίδονται από ενδιαφέρον για την πνευματική ευεξία τους, διότι αυτός τους ηρραβώνισε σαν μια παρθένο νύμφη με τον Χριστό. Γι’ αυτό τους επιπλήττει για τους ‘πρωτίστους αποστόλους’ των, παραθέτει τα δικά του προσόντα και κατόπιν αφηγείται ένα εντυπωσιακό κατάλογο πραγμάτων που υπέμεινε ως δούλος του Χριστού. Αν οποιοσδήποτε ήταν ένας αφοσιωμένος δούλος του Χριστού, ο Παύλος ήταν τέτοιος περισσότερο ακόμη!—2 Κορ. 11:1-33.

Αληθινά, η δεύτερη επιστολή προς Κορινθίους αποτελεί μια έκφρασι του μεγάλου στοργικού ενδιαφέροντος του Παύλου για τα πνευματικά του τέκνα της Κορίνθου. Δεν υπάρχει αμφισβήτησις ότι η μεγάλη παρρησία του προς αυτούς είναι σε αρμονία με την παροιμία που λέγει ότι, ‘πληγαί φίλου είναι πισταί.’

Ενθυμείσθε;

Έχετε, διαβάσει προσεκτικά τα πρόσφατα τεύχη της Σκοπιάς; Αν είναι έτσι, ασφαλώς θα ενθυμήσθε αυτά τα σημεία:

● Τι εννοούσε ο Βασιλεύς Σολομών όταν είπε: «Η αφροσύνη ετέθη εις πολλάς υψηλάς θέσεις . . . Είδον δούλους εφ’ ίππων, και άρχοντας περιπατούντας ως δούλους επί της γης;» ΜΝΚ.—Εκκλησ. 10:6, 7.

Σ’ αυτό τον κόσμο, ακατάλληλα άτομα μπορεί να βρίσκωνται επικεφαλής ικανών ανθρώπων ευγενούς ή αρχοντικής υποστάσεως. Σ’ αυτούς τους ευγενείς άνδρες μπορεί να μην αποδίδουν αξιοπρέπεια, αλλά να τους μεταχειρίζωνται σαν δούλους εκείνοι ακριβώς που έχουν την εξουσία, αλλ’ οι οποίοι πραγματικά στερούνται των προσόντων να την εκπληρώνουν κατάλληλα.—Σελ. 198.a

● Γιατί μπορούσε να λέγη ο απόστολος Παύλος ότι ‘αι θλίψεις μου είναι δόξα’ για τους Χριστιανούς;—Εφεσ. 3:13.

Η πιστή εγκαρτέρησις του Παύλου εξύψωσε τη Χριστιανοσύνη σαν κάτι άξιο να υποφέρη κανείς ακόμη δε και να πεθάνη. Απέδειξε ότι το να είναι ένας μαθητής του Ιησού Χριστού είναι ένα πολύτιμο πράγμα που αξίζει κάθε θυσία.—Σελ. 252, 253.

● Ποιο είναι το σημείο που τονίζεται στις Παροιμίες 15:15: «Πάσαι αι ημέραι του τεθλιμμένου είναι κακαί· ο δε ευφραινόμενος την καρδίαν έχει ευωχίαν παντοτεινήν»;

Εκείνος που αφήνει τη θλίψι ή τη λύπη να κυριαρχή στη ζωή του διαπιστώνει ότι κάθε μέρα του είναι κακή. Αποτυγχάνει να δη ευλογίες που μπορεί να τον περιβάλλουν. Αλλά εκείνος δεν αφήνει τη δυσαρέσκεια να κυριαρχήση στην καρδιά του δοκιμάζει μια εσωτερική χαρά από μέρα σε μέρα. Η θετική του άποψις τον κάνει ικανό να είναι χαρούμενος σαν ν’ απολαμβάνη μια παντοτεινή ‘ευωχία.’»—Σελ. 261.

● Μήπως η υπόσχεσις του Θεού ότι θ’ αφαιρέση τον πόνο σημαίνει, ότι όλες οι αισθήσεις του πόνου θ’ ανήκουν στο παρελθόν;—Αποκάλ. 21:4.

Όχι, οι αισθήσεις του πόνου εξυπηρετούν ένα ευεργετικό σκοπό αφυπνίζοντας το άτομο στον κίνδυνο, κάνοντάς το ικανό να ενεργήση γρήγορα και ν’ αποφύγη περαιτέρω επαφή με την πηγήν του πόνου. Πόνος ‘δεν θέλει είσθαι πλέον’ διότι οι αιτίες των ανθρωπίνων παθημάτων η κατάθλιψις, το έγκλημα,