Εκλογή ενός Λαού για το Όνομά Του — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

Κεφάλαιο 15

Εκλογή ενός Λαού για το Όνομά Του

1. Πώς απέθανε ο Ιησούς ως κατάρα για το Ιουδαϊκό έθνος, και με ποια ευκαιρία γι’ αυτούς;

Ο Υιός του Δαβίδ, «ο άγγελος της διαθήκης» ήλθε εν ονόματι του Ιεχωβά σ’ εκπλήρωσι της προφητείας. Αλλά πέθανε μ’ έναν επάρατο τρόπο κρεμάμενος επί ξύλου ώσπου να πεθάνη. «Κατηραμένος υπό του Θεού ο κρεμάμενος,» έλεγε ο νόμος του Ιεχωβά. (Δευτερονόμιον 21:22-23) Αυτός είναι ένας από τους λόγους, για τους οποίους οι Ιουδαίοι ηγέται της Ιερουσαλήμ ήθελαν να αρθή το σώμα του Ιησού από το ξύλο πριν από τη δύσι του ηλίου της 14ης Νισάν και πριν αρχίση η εβδομαδιαία ημέρα του σαββάτου. (Ιωάννης 19:31-37) Οι Ιουδαίοι εκείνοι δεν κατανοούσαν ότι ο Ιησούς είχε γίνει κατάρα υπέρ του Ιουδαϊκού έθνους για να είναι δυνατόν ν’ απαλλαγούν από τη θεία κατάρα εναντίον των ως παραβατών της αγίας διαθήκης του, αν επίστευαν στον Ιησού Χριστό που τους αντικατέστησε.—Γαλάτας 3:10-14.

2. Ποια προφητεία εξεπληρώθη όσον αφορά τι διάθεσι του νεκρού σώματος του Ιησού;

² Οι εχθροί Ιουδαίοι δεν έλαβαν το σώμα του Ιησού για να το ρίξουν μέσα στη Γέεννά τους, στην Κοιλάδα του Εννώμ, έξω από τα τείχη της Ιερουσαλήμ, για να καή με πυρ και θείον μαζί με τ’ απορρίμματα της πόλεως. Ο Ιησούς ετάφη σ’ ένα καινούργιο μνημείο που ανήκε σ’ ένα μυστικό Ιουδαίο μαθητή, έναν πλούσιο ονομαζόμενο Ιωσήφ. Αυτός εξεπλήρωσε το εδάφιον Ησαΐου 53:9: «Και ο τάφος αυτού διωρίσθη μετά των κακούργων· πλην εις τον θάνατον αυτού εστάθη μετά του πλουσίου· διότι δεν έκαμεν ανομίαν, ουδέ ευρέθη δόλος εν τω στόματι αυτού.» Η ψυχή του Ιησού πήγε έτσι στον Σιεόλ, τον κοινό τάφο των νεκρών του ανθρωπίνου γένους.—Ψαλμός 16:10.

3. Την εποχή εκείνη ποια ήταν η στάσις και η κατάστασις των πιστών αποστόλων του Ιησού, και γιατί;

³ Στη σύλληψι, στις δίκες και στη σταύρωσι του Ιησού οι ένδεκα πιστοί απόστολοί του διεσκορπίσθησαν. Αν συνηθροίζοντο, αυτό εγίνετο μυστικά, με τις θύρες κλεισμένες, από φόβο των απίστων Ιουδαίων. Ήσαν λυπημένοι· πενθούσαν. Ήσαν απογοητευμένοι· απέβλεπαν στην απελευθέρωσι του Ισραήλ μέσω του Ιησού, αλλά, αντιθέτως, οι αρχιερείς και οι άρχοντες του Ισραήλ επροκάλεσαν τον θάνατό του την ημέρα του πάσχα, 14 Νισάν (1η Απριλίου).

4. Χωρίς τι αφήκαν τον εαυτό τους οι δήθεν Ιουδαίοι οικοδόμοι, και τίνος σπέρμα απεδείχθησαν ότι είναι;

⁴ Εκείνοι οι δήθεν οικοδόμοι του Ιουδαϊκού έθνους, η Ισραηλιτική εκκλησία, απέρριψαν τον αναγκαίο θεμέλιο λίθο, αφήνοντας τους εαυτούς των χωρίς πραγματικό, Γραφικό θεμέλιο πάνω στο οποίο να οικοδομήσουν. Εξυπηρέτησαν την υπόθεσι του Μεγάλου Όφεως, του Σατανά ή Διαβόλου, του «Βεελζεβούλ, του άρχοντος των δαιμονίων,» και απεδείχθησαν ότι ήσαν το σπέρμα του Όφεως. Αυτό ωφείλετο στο ότι ήσαν σε εχθρότητα με το Σπέρμα της «γυναικός» του Θεού. Πριν από τέσσερες χιλιάδες χρόνια και πλέον, ο Ιεχωβά Θεός είχε αποφασίσει την τελική καταστροφή του Μεγάλου Όφεως, λέγοντας: «Και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού.» (Γένεσις 3:15) Τώρα ο Όφις Σατανάς ή Διάβολος συνέτριψε το Σπέρμα της γυναικός, τον Ιησού Χριστό, με κάτι περισσότερο από μια πληγή πτέρνας, φαινομενικά, ο δε Σατανάς είχε χρησιμοποιήσει αυτούς τους θρησκευτικούς ηγέτας και άρχοντας ως ορατό επίγειο σπέρμα του για να το πράξη αυτό. Αυτοί ήσαν προφανώς κάτω από την επιρροή των δαιμόνων και του άρχοντός των, του Βεελζεβούλ.

5. (α) Τίνος γεννήματα ωνόμασε ο Ιησούς αυτούς και με ποια καταδίκη ενώπιόν τους; (β) Πώς απεδείχθησαν ότι ήσαν εναντίον της θεραπείας της πληγής που υπεβλήθη στον Ιησού;

⁵ Ο Ιησούς καλά τους είπε: «Μαρτυρείτε εις εαυτούς, ότι είσθε υιοί των φονευσάντων τους προφήτας. Αναπληρώσατε και σεις το μέτρον των πατέρων σας. Όφεις, γεννήματα εχιδνών, πώς θέλετε φύγει από της καταδίκης της γεέννης;» Δεν ευνόησαν τη θεραπεία της πληγής που επεβλήθη στον Ιησούν, διότι εζήτησαν από τον Κυβερνήτη Πιλάτο να τοποθετήση φρουρούς για να εμποδίσουν την ανάστασι του Ιησού, αν ήταν δυνατόν.—Ματθαίος 23:31-33· 27:62-66.

6. (α) Την επλήρωσι ποιας προφητείας δεν μπορούσαν να εμποδίσουν αυτοί οι εχθροί; (β) Ποιο πράγμα διέτρεξε τότε κίνδυνον, και πότε ο Ιεχωβά εξεπλήρωσε την προφητεία;

⁶ Εν τούτοις, ούτε εκείνοι οι θρησκευτικοί εχθροί ούτε ο εκλεκτός τους βασιλεύς Καίσαρ μπορούσε να εμποδίση την εκπλήρωσι του Ψαλμού 16:10, 11: «Διότι δεν θέλεις εγκαταλείψει την ψυχήν μου εν τω άδη, ουδέ θέλεις αφήσει τον Όσιόν σου να ίδη διαφθοράν. Εφανέρωσας εις εμέ την οδόν της ζωής.» Δεν μπορούσαν να εμποδίσουν τον Παντοδύναμο Θεό από το να επαναφέρη σε ζωή τον απερριμμένον «λίθον» για περαιτέρω χρήσι Του. Ο αγιασμός του ονόματος του Θεού που είχε βεβηλωθή είχε διακινδυνεύσει. Η υποσχεμένη βασιλεία του Θεού μέσω του Χριστού του είχε εκτεθή σε κίνδυνο. Η μελλοντική ανάστασις όλων των νεκρών ανθρώπων που είναι στα μνημεία, από τον πρώτο μάρτυρα Άβελ ως εκείνους που πεθαίνουν στον εικοστό αιώνα μας διεκινδύνευε. Την ίδια μέρα του μηνός που είχε προλεχθή στις Εβραϊκές Γραφές, καθώς κι από τον ίδιο τον Ιησού, ο Παντοδύναμος Θεός εθεράπευσε την πληγή της πτέρνας του Σπέρματος της «γυναικός» του, κι εξήγαγε την ψυχή αυτού από τον Σιεόλ, τον κοινό τάφο του νεκρού ανθρωπίνου γένους, κι έκαμε το μεγαλύτερο θαύμα του. Αυτό το εξετέλεσε ο Ιεχωβά Θεός πριν από την αυγή της Κυριακής, 16 Νισάν (3 Απριλίου).

7. Στον καιρό της εκπληρώσεως της προφητείας τι έλαβε χώραν σύμφωνα με την αφήγησι του Ματθαίου;

⁷ «Και ιδού, έγεινε σεισμός μέγας· διότι άγγελος Ιεχωβά καταβάς εξ ουρανού, ήλθε και απεκύλισε τον λίθον από της θύρας, και εκάθητο επάνω αυτού. Ήτο δε η όψις αυτού ως αστραπή, και το ένδυμα αυτού λευκόν ως χιών. Και από του φόβου αυτού εταράχθησαν οι φύλακες, και έγειναν ως νεκροί.»—Ματθαίος 28:1-4, ΜΝΚ.

8. Πώς δείχνει ο Πέτρος αν εκείνοι οι φύλακες είδαν τον Ιησούν εξερχόμενον από τον τάφο ή όχι, κι έτσι τι έκαμε η θεία δύναμις σχετικά με το σώμα του Ιησού;

⁸ Εκείνοι οι φύλακες του μνημείου είδαν τον άγγελο του Ιεχωβά, αλλά δεν είδαν τον Ιησούν να επανέρχεται στη ζωή και να εξέρχεται από τον τάφο. Δεν μπορούσαν να τον ιδούν, διότι ο Ιησούς ηγέρθη σε ζωή ως ένα αόρατο πνεύμα. Δεν ανέλαβε πάλι εκείνο το σώμα, με το οποίον είχε θανατωθή ως ανθρώπινη θυσία στον Θεό. Ο απόστολος Πέτρος μάς το λέγει αυτό, όπως αναφέρεται: «Ο Χριστός άπαξ έπαθε δια τας αμαρτίας, ο δίκαιος υπέρ των αδίκων, δια να φέρη ημάς προς τον Θεόν, θανατωθείς μεν κατά την σάρκα, ζωοποιηθείς δε δια του πνεύματος.» (1 Πέτρου 3:18) Θεία δύναμις μετέθεσε το ανθρώπινο σώμα, με το οποίον ο Ιησούς Χριστός είχε προσφερθή ως θυσία για τις ανθρώπινες αμαρτίες.

9. (α) Πώς επληροφορήθησαν οι μαθηταί του Ιησού και πια απόδειξι είχαν ότι ο Ιησούς ανεστήθη; (β) Ποιο είδος βαπτίσματος υπεσχέθη σ’ αυτούς ο αναστημένος Ιησούς;

⁹ Αν ο αναστημένος Ιησούς δεν υλοποιείτο με σάρκα και οστά και δεν ενεφανίζετο σε αρμοδίους μάρτυρας, οι απόστολοι και λοιποί μαθηταί του δεν θα είχαν γνωρίσει ότι ήταν ζωντανός. «Εφανέρωσεν εαυτόν ζώντα μετά το πάθος αυτού δια πολλών τεκμηρίων, εμφανιζόμενος εις αυτούς τεσσαράκοντα ημέρας, και λέγων τα περί της βασιλείας του Θεού. Και συνερχόμενος μετ’ αυτών παρήγγειλε να μη απομακρυνθώσιν από Ιεροσολύμων, αλλά να περιμένωσι την επαγγελίαν του Πατρός, την οποίαν ηκούσατε, είπε, παρ’ εμού. Διότι ο μεν Ιωάννης εβάπτισεν εν ύδατι, σεις όμως θέλετε βαπτισθή εν πνεύματι αγίω, ουχί μετά πολλάς ταύτας ημέρας.» (Πράξεις 1:1-5) Αυτοί επρόκειτο να λάβουν το είδος του βαπτίσματος, με το οποίον ο ίδιος ο Ιησούς είχε βαπτισθή από τον Ιεχωβά Θεό.

ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΣΤΟ ΟΝΟΜΑ

10. (α) Μήπως ο αναστημένος Ιησούς παρήγγειλε να παύση στο μέλλον το εν ύδατι βάπτισμα των ακολούθων του; (β) Ποια δήλωσι σχετικά με το βάπτισμα έκαμε στους μαθητάς του στη συνάντησι στη Γαλιλαία;

¹⁰ Ο Ιησούς Χριστός, εν τούτοις, δεν διέταξε να παύση το εν ύδατι βάπτισμα εκείνων οι οποίοι θα εγίνοντο μαθηταί του ή ακόλουθοι. Αλλά στο μέλλον το εν ύδατι βάπτισμα των ακολούθων του δεν επρόκειτο να είναι βάπτισμα Ιωάννου. Είχε λεχθή στους αποστόλους να συναντηθούν με τον αναστημένο Ιησού στη Γαλιλαία. Σ’ αυτή τη συνάντησι πιθανώς ανεφέρθη αργότερα ο απόστολος Παύλος, λέγοντας: «Μετά ταύτα εφάνη εις πεντακοσίους και επέκεινα αδελφούς δια μιας, εκ των οποίων οι πλειότεροι μένουσιν έως τώρα, τινές δε και εκοιμήθησαν.» (1 Κορινθίους 15:6) Ο απόστολος Ματθαίος ομιλεί γι’ αυτή τη συνάντησι με τα εξής λόγια: «Οι δε ένδεκα μαθηταί υπήγον εις την Γαλιλαίαν, εις το όρος, όπου παρήγγειλεν εις αυτούς ο Ιησούς. Και ιδόντες αυτόν, προσεκύνησαν αυτόν· τινές δε εδίστασαν. Και προσελθών ο Ιησούς ελάλησε προς αυτούς, λέγων, Εδόθη εις εμέ πάσα εξουσία εν ουρανώ και επί γης. Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς· και ιδού, εγώ είμαι μεθ’ υμών πάσας τας ημέρας, έως της συντελείας του αιώνος.»—Ματθαίος 28:16-20.

11. Ποιο είδος βαπτίσματος πρέπει να εννοηθή εδώ, και τελικά άνθρωποι ποίων εθνών επρόκειτο να βαπτίζωνται έτσι;

¹¹ Οι μαθηταί μπορούσαν να κάμουν μόνο βάπτισμα εν ύδατι. Ο Διδάσκαλός των, ο Κύριος Ιησούς, ήταν εκείνος που θα έκανε το βάπτισμα με πνεύμα άγιον. Εν τούτοις, οι μαθηταί θα εβάπτιζαν στο τέλος όχι απλώς Ιουδαίους αλλά λαόν ‘εκ πάντων των εθνών,’ και θα το έκαναν αυτό «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος.»

12. (α) Στην έκφρασι «εις το όνομα,» σε τι η λέξις «όνομα» κατ’ ανάγκην δεν αναφέρεται; (β) Πώς αυτό το γεγονός δείχνεται στη χρησιμοποίησί της σχετικά με το άγιο πνεύμα;

¹² Αυτή η έκφρασις «εις το όνομα» δεν αναφέρεται κατ’ ανάγκην σ’ ένα προσωπικό όνομα οποιουδήποτε. Είναι αληθές ότι ο Ύψιστος Θεός έχει ένα προσωπικό όνομα, δηλαδή, Ιεχωβά· όπως λέγει σ’ αυτόν ο Ψαλμός 83:18 (ΜΝΚ): «Και ας γνωρίσωσιν ότι συ, του οποίου το όνομα είναι Ιεχωβά, είσαι ο μόνος Ύψιστος επί πάσαν την γην.» Κι ο Υιός επίσης έχει ένα προσωπικό όνομα, δηλαδή, Ιησούς· και με το να είναι χρισμένος με άγιο πνεύμα είναι Χριστός ή Κεχρισμένος. Αλλά το άγιον πνεύμα δεν έχει προσωπικό όνομα. Ο λόγος τούτου είναι ότι το άγιον πνεύμα δεν είναι ένα νοητικό πρόσωπο. Είναι η απρόσωπη, αόρατη ενεργός δύναμις που βρίσκει την πηγή και δεξαμενή της στον Ιεχωβά Θεό και την οποίαν αυτός χρησιμοποιεί για να εκπληρώση το θέλημά του ακόμη και σε μεγάλες αποστάσεις, υπολογιζόμενες σε έτη φωτός του διαστήματος. Μπορεί να εκχύση αυτό το πνεύμα επάνω σε οποιονδήποτε θέλει. Μπορεί να το διοχετεύση μέσω του Υιού του Ιησού Χριστού.

13. (α) Ποια, εν πρώτοις, θα ήταν η σημασία της εκφράσεως «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος»; (β) Πώς το βάπτισμα στα ονόματα αυτά θα ήταν μια πραγματική δοκιμασία των Ιουδαίων που επίστευαν στον Θεό;

¹³ Εν πρώτοις, λοιπόν, το βάπτισμα (βύθισις) στο όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος θα εσήμαινε σε αναγνώρισι του Πατρός, του Υιού και του αγίου πνεύματος. Οι Ιουδαίοι ήδη επίστευαν στον Θεό των προπατόρων των. Εν τούτοις, εθεωρούντο ως υπηρέται ή δούλοι του, όχι ως υιοί του παρά μόνο με την έννοια ότι ήσαν πλάσματά του. Όλοι οι άλλοι άνθρωποι ήσαν, επίσης, πλάσματά του, αλλ’ αυτό δεν τους έθετε κατ’ ανάγκην στη στενή οικογένεια του Θεού. (Ησαΐας 63:16) Αλλά το μέγα σημείο, στο οποίον οι Ιουδαίοι έπρεπε να δοκιμασθούν, ήταν όσον αφορά την Πατρότητα του Θεού προς τον Ιησού και την υιότητα του Ιησού προς τον Ιεχωβά Θεό. Επίστευαν αυτοί ότι ο Θεός ήταν ο Πατήρ του Ιησού του από Ναζαρέτ, και ότι ο Ιησούς ήταν «ο Υιός του Θεού,» όπως είχαν ομολογήσει ο Ιωάννης ο Βαπτιστής κι ο απόστολος Ναθαναήλ κι ο απόστολος Πέτρος και η Μάρθα η από Βηθανίας; (Ιωάννης 1:34, 49· Ματθαίος 16:16· Ιωάννης 11:27) Όσον αφορά το άγιον πνεύμα, επίστευαν σ’ αυτό; Επίστευαν ότι αυτό ήταν επάνω στον Ιησούν ως τον Υιόν του Θεού; Το ήθελαν αυτοί οι ίδιοι, προσηύχοντο γι’ αυτό και ανέμεναν να το λάβουν από τον Θεό μέσω του Υιού του και να παράγουν τους καρπούς ή την εκδήλωσί του; Αν δεν ανεγνώριζαν τον Πατέρα και τον Υιόν και το άγιον πνεύμα, σ’ αυτή τη στενή σχέσι, δεν θα μπορούσαν βέβαια να βαπτισθούν εν ύδατι σε αναγνώρισι αυτού.

14. Σχετικά με ποια εκδήλωσι καλωσύνης ο Ιησούς εχρησιμοποίησε την έκφρασι «εις το όνομα» στα εδάφια Ματθαίος 10:41, 42;

¹⁴ Μπορεί να σημαίνη και περισσότερα απ’ αυτό η φράσις «εις το όνομα.» Σε μια περίπτωσι ο Ιησούς είπε στους αποστόλους του: «Ο δεχόμενος προφήτην εις όνομα προφήτου, μισθόν προφήτου θέλει λάβει· και ο δεχόμενος δίκαιον εις όνομα δικαίου μισθόν δικαίου θέλει λάβει. Και όστις ποτίση ένα των μικρών τούτων ποτήριον μόνον ψυχρού ύδατος εις όνομα μαθητού, αληθώς σας λέγω, δεν θέλει χάσει τον μισθόν αυτού.»—Ματθαίος 10:41, 42.

15. (α) Τι σημαίνει εκεί η έκφρασις «εις το όνομα» κι έτσι πώς μια πρόσφατη νέα μετάφρασις αποδίδει την έκφρασι; (β) Τι, λοιπόν, θα εσήμαινε επίσης η έκφρασις «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος»;

¹⁵ Εκεί η φράσις «εις όνομα» σημαίνει «υπό τον τίτλον,» δηλαδή, «επειδή είναι (κάποιος).» Γι’ αυτό μια άλλη ανεγνωρισμένη μετάφρασις της Γραφής λέγει: «Ο δεχόμενος προφήτην επειδή είναι προφήτης θα λάβη μισθόν προφήτου, και ο δεχόμενος δίκαιον επειδή είναι δίκαιος θα λάβη μισθόν δικαίου. Και όστις δώση εις ένα των μικρών τούτων ποτήριον μόνον ψυχρού ύδατος επειδή είναι μαθητής, αληθώς σας λέγω, δεν θέλει χάσει τον μισθόν αυτού.» (ΑΣΜ· ΜΝΚ) Έτσι, η φράσις «εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος» θα μπορούσε, επίσης, να σημαίνη, ‘επειδή έχει τον Θεόν ως Πατέρα του, κι επειδή είναι ακόλουθος του Υιού Του, κι επειδή έχει (ή μετέχει σ’) το άγιο πνεύμα του Θεού.’—2 Κορινθίους 13:14.

16. (α) Για ποιους ήταν προσιτό το βάπτισμα αυτό και σε τι διέφερε από το βάπτισμα του Ιωάννου; (β) Πώς ο Ιησούς έδειξε στον Ιωάννη ότι το ιδικό του βάπτισμα ήταν διάφορο από το βάπτισμα του Ιωάννου, και γιατί αυτό έπρεπε να είναι διάφορο;

¹⁶ Ένα τέτοιο βάπτισμα εν ύδατι διέφερε πολύ από το βάπτισμα του Ιωάννου. Το βάπτισμα εκείνου ήταν «βάπτισμα μετανοίας εις άφεσιν αμαρτιών.» Ήταν μόνο για τους φυσικούς Ισραηλίτας· όσοι δε ελάμβαναν αυτό το βάπτισμα εθεωρούντο μαθηταί του Ιωάννου. (Μάρκος 1:4· 2:18) Επειδή το βάπτισμά του ήταν για τους Ισραηλίτας, που μετανοούσαν κι επιθυμούσαν τη συγχώρησι των αμαρτιών των έναντι της εθνικής των διαθήκης με τον Θεό, ο Ιωάννης ο Βαπτιστής εδίστασε να βαπτίση τον Ιησούν. Ο Ιωάννης εγνώριζε ότι αυτός ο ίδιος ήταν αμαρτωλός, όχι ο Ιησούς. Το ότι το βάπτισμα που εζήτησε ο Ιησούς επρόκειτο να συμβολίση κάτι άλλο, το έδειξε ο Ιησούς όταν ενεθάρρυνε τον Ιωάννη να τον βαπτίση, λέγοντας: «Άφες τώρα· διότι ούτως είναι πρέπον εις ημάς να εκπληρώσωμεν πάσαν δικαιοσύνην.» (Ματθαίος 3:13-15) Αυτό εσήμαινε ότι ο Ιησούς είχε έλθη να παρουσιάση τον εαυτό του όπως πράξη το θέλημα του Θεού, μολονότι ο Ιωάννης δεν κατανοούσε αυτό το θείον θέλημα. Ο Ιησούς ως ο Υιός του Θεού εξ ουρανού και ως ένας πρωτότοκος υιός στον λαό Ισραήλ ανήκε ήδη στον Ιεχωβά Θεό· κι έτσι, ήλθε να κάμη το θέλημα του Θεού όπως είχε γραφή προφητικά στις θεόπνευστες Εβραϊκές Γραφές.—Ψαλμός 40:7, 8· Εβραίους 10:7-9.

17. Για συμβολισμό τίνος λοιπόν, ήταν το βάπτισμα του Ιησού, και για συμβολισμό τίνος πρέπει στο μέλλον να γίνεται αυτό από τους μαθητάς;

¹⁷ Σύμφωνα με αυτά, το εν ύδατι βάπτισμα του Ιησού εσυμβόλιζε την προσφορά του να πράξη το αποκεκαλυμμένο θέλημα του Θεού, στον καιρό που έπρεπε να γίνη αυτό το θέλημα. Αυτό έθεσε το υπόδειγμα για το βάπτισμα των ακολούθων του. Αυτοί, διδασκόμενοι, πρέπει πρώτα να γίνουν μαθηταί του, μιμούμενοι αυτόν. Κατόπιν μπορούν να βαπτισθούν εν ύδατι, συμβολίζοντας αυτή τη μαθητεία των. Η φυλή ή το χρώμα ενός ανθρώπου δεν έχει σημασία.

18. Ποιο χαρακτηριστικό, που συνώδευε το βάπτισμα των ακολούθων του Ιησού εκείνες τις ημέρες, δείχνει ότι αυτό ήταν ανώτερο από το «βάπτισμα του Ιωάννου»;

¹⁸ Για να καταδειχθή πόσο ανώτερο ήταν αυτό το εν ύδατι βάπτισμα από εκείνο του Ιωάννου, παρατηρούμε ότι στο βάπτισμα του Ιωάννου δεν επακολουθούσαν χαρίσματα του αγίου πνεύματος, ενώ στο βάπτισμα κατά το πρότυπον του Ιησού, επακολουθούσε η μετάδοσις διαφόρων θαυματουργικών χαρισμάτων του πνεύματος.—Πράξεις 19:1-8.

ΕΓΙΝΕ «ΚΕΦΑΛΗ ΓΩΝΙΑΣ»

19. (α) Στα τελευταία λόγια του στους μαθητάς του, ποια αποστολή έθεσε ενώπιόν των; (β) Πώς ο Ιησούς απεχωρίσθη απ’ αυτούς, και τι είπαν τότε σ’ αυτούς οι άγγελοι;

¹⁹ Ο Ιησούς, την τεσσαρακοστή μέρα μετά την ανάστασί του από τον θάνατο στον Σιεόλ, έκαμε την τελευταία εμφάνισί του στους αποστόλους του. Τους ωδήγησε έξω από την Ιερουσαλήμ ως τη Βηθανία στο Όρος των Ελαιών, για ν’ αποχωρισθή απ’ αυτούς εκεί και να επανέλθη στον Πατέρα του στον ουρανό. (Λουκάς 24:50-52) Τα τελευταία του λόγια ήσαν: «Θέλετε λάβει δύναμιν, όταν επέλθη το άγιον πνεύμα εφ υμάς· και θέλετε είσθαι εις εμέ μάρτυρες και εν Ιερουσαλήμ και εν πάση τη Ιουδαία και Σαμαρεία, και έως εσχάτου της γης.» Επρόκειτο για μια παγκόσμια αποστολή. «Και αφού είπε ταύτα, βλεπόντων αυτών ανελήφθη, και νεφέλη υπέλαβεν αυτόν από των οφθαλμών αυτών. Και ενώ ήσαν ατενίζοντες εις τον ουρανόν, ότε αυτός ανέβαινεν, ιδού, άνδρες δύο με ιμάτια λευκά εστάθησαν πλησίον αυτών· οίτινες και είπον, Άνδρες Γαλιλαίοι, τι ίστασθε εμβλέποντες εις τον ουρανόν; ούτος ο Ιησούς, όστις ανελήφθη αφ’ υμών εις τον ουρανόν, θέλει ελθεί ούτω, καθ’ ον τρόπον είδετε αυτόν πορευόμενον εις τον ουρανόν.»—Πράξεις 1:6-11.

20. (α) Πώς ο Ιησούς δεν διέτρεξε οποιονδήποτε κίνδυνο της ζωής του ανεβαίνοντας από τη γη στον ουρανό; (β) Με τι, λοιπόν, που είχε σχέσι με την ανθρωπίνη ζωή του, ανέβη ο Ιησούς στον ουρανό, και πώς υπηρέτησε εκεί ως Αρχιερεύς;

²⁰ Ο Ιησούς, αφήνοντας το υλικό του σώμα που είχε προσλάβει κι επιστρέφοντας στην αόρατη πνευματική του κατάστασι με την ανάληψί του, δεν διέτρεξε κίνδυνο της ζωής του όπως λόγου χάριν από τις ζώνες ακτινοβολίας γύρω από τη γη ή από τις κοσμικές ακτίνες του έξω διαστήματος. Μολονότι δεν ανελήφθη στον ουρανό με το ανθρώπινο σώμα, που είχε θυσιάσει και που κατέλιπε για πάντα στο θείον θυσιαστήριον, επέστρεψε στον ουρανό με την αξία της ανθρώπινης ζωής του που είχε καταθέσει για το θνήσκον ανθρώπινο γένος. Δεν εισήλθε, όπως ο Λευίτης Αρχιερεύς Καϊάφας, στα Άγια των Αγίων του ναού του Ηρώδου στην Ιερουσαλήμ, στη συμβολική παρουσία του Θεού. Το εδάφιον Εβραίους 9:24 λέγει: «Ο Χριστός δεν εισήλθεν εις χειροποίητα άγια, αντίτυπα των αληθινών, αλλ’ εις αυτόν τον ουρανόν, δια να εμφανισθή τώρα ενώπιον του Θεού υπέρ ημών.» Εκεί ο Ιησούς Χριστός υπηρέτησε ως Αρχιερεύς του Θεού παρουσιάζοντας την αξία ζωής της ανθρωπίνης θυσίας του, υπέρ όλων των μελλόντων πιστών του.—Εβραίους 3:1.

21. (α) Τίνος μεσίτης έγινε ο Ιησούς εκεί, και με ποιο μέσον; (β) Από ποιον απεδείχθη ότι είναι μεγαλύτερος, και με ποιο έθνος έγινε η διαθήκη εκείνη;

²¹ Στην αρχή του εορτασμού του δείπνου του Κυρίου, ο Ιησούς είπε για το ποτήριον του οίνου: «Τούτο είναι το αίμα μου το της καινής διαθήκης, το υπέρ πολλών εκχυνόμενον εις άφεσιν αμαρτιών.» Στον ουρανό ενώπιον του Πατρός του παρουσίασε, κατά ένα τρόπο, το αίμα, δηλαδή, την αξία της ζωής που συμβολίζεται από το αίμα. Με αυτόν τον τρόπο προσέφερε το αίμα για την εγκαινίασι μιας νέας διαθήκης, όπως υπόσχεται στον Ιερεμία 31:31-34. Έγινε έτσι ο Μεσίτης μιας καλυτέρας διαθήκης, και απεδείχθη ως μεγαλύτερης από τον Μωυσή, που είχε μεσιτεύσει στην παλαιά διαθήκη του Νόμου. Η παλαιά διαθήκη του Νόμου έπαυσε να λειτουργή. Η νέα διαθήκη ιδρύθη, όχι με το έθνος των κατά σάρκα Ισραηλιτών, διότι το έθνος εκείνο δεν εδέχθη τον Μεσίτη της νέας διαθήκης. Ιδρύθη με το νέο πνευματικό έθνος εκείνων που έγιναν πνευματικοί Ισραηλίται, ένας νέος λαός επάνω στον οποίον εκλήθη το όνομα του Ιεχωβά. Επρόκειτο να είναι ένας νέος λαός για το όνομά του.—Εβραίους 8:7-13· 9:11-15.

22. (α) Πώς εξεπληρώθη τότε ο Ψαλμός 110:1 στον Κύριον του Δαβίδ, αλλά τι δεν ήταν τότε εξουσιοδοτημένος να κάμη; (β) Εν τούτοις, λόγω τίνος είχε έλθει καιρός αγαλλιάσεως για εκπλήρωσι του Ψαλμού 118:22-26;

²² Κι εδώ, επίσης, εξεπληρώθη η δήλωσις του Ιεχωβά Θεού στον Κύριον του Βασιλέως Δαβίδ: «Είπεν ο Ιεχωβά προς τον Κύριόν μου, Κάθου εκ δεξιών μου, εωσού θέσω τους εχθρούς σου υποπόδιον των ποδών σου.» (Ψαλμός 110:1, ΜΝΚ) Ο Υιός του Δαβίδ έγινε έτσι ανώτερος του Βασιλέως Δαβίδ κι έγινε Κύριος του Δαβίδ. (Ματθαίος 22:41-45) Αλλ’ όταν εκάθησε στα δεξιά του Ιεχωβά δεν είχε έλθει ακόμη ο καιρός γι’ αυτόν ως το Σπέρμα της «γυναικός» του Θεού να συντρίψη την κεφαλή του Μεγάλου Όφεως, Σατανά ή Διαβόλου. Έπρεπε να αναμείνη ως τον προς τούτο καιρόν του Πατρός του. (Εβραίους 10:12, 13) Εν τούτοις, όταν ο Ιεχωβά Θεός εκάθισε τον Υιόν του στα δεξιά του στον ουρανό, εξύψωσε τον συμβολικό Λίθο, τον οποίον οι Ιουδαίοι οικοδόμοι είχαν απορρίψει, και τον έκαμε ακρογωνιαίο λίθο για το νέο οικοδόμημα των προθέσεων του Θεού. Ήταν καιρός αγαλλιάσεως, σ’ εκπλήρωσι του Ψαλμού 118:22-26: «Ο λίθος, τον οποίον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος έγεινε κεφαλή γωνίας· παρά του Ιεχωβά έγεινεν αύτη, και είναι θαυμαστή εν οφθαλμοίς ημών. Αύτη είναι η ημέρα, την οποίαν έκαμεν ο Ιεχωβά· ας αγαλλιασθώμεν, και ας ευφρανθώμεν εν αυτή. Ω Ιεχωβά! σώσον, δέομαι· ω Ιεχωβά! ευόδωσον, δέομαι. Ευλογημένος ο ερχόμενος εν ονόματι του Ιεχωβά.»—Βλέπε επίσης το εδάφιον Ματθαίος 21:42.

23, 24. (α) Τι ήταν το νέον οικοδόμημα που επρόκειτο ν’ ανεγερθή, ποιος ήταν ο ακρογωνιαίος λίθος, και πού αυτός ετέθη; (β) Σχετικά με τους λίθους γι’ αυτό το οικοδόμημα και τη σχετική στάσι εκείνων που απέρριψαν και εκείνων που εδέχθησαν αυτόν τον ακρογωνιαίον λίθον, τι έγραψε ο Πέτρος;

²³ Τώρα επρόκειτο να υπάρχη για τον Ιεχωβά ένα νέο βασιλικό ανάκτορο, ένας νέος ναός, στον οποίον αυτός θα διέμενε με το πνεύμα του. Θα ήταν ένας ζων ναός, αποτελούμενος από «ζώντας λίθους.» Ο πρώτος απ’ αυτούς τους «ζώντας λίθους,» ο συμβολικός ακρογωνιαίος λίθος, ήταν ο δοξασμένος Ιησούς Χριστός, που ετέθη ήδη στη Σιών, την ουράνια οργάνωσι του Θεού. (Ησαΐας 28:16) Σε υποστήριξι του γεγονότος αυτού, ο απόστολος Πέτρος λέγει στους τότε βαπτισμένους πιστούς, που είχαν αγιασθή με το άγιον πνεύμα του Θεού, τα εξής λόγια:

²⁴ «Εις τον οποίον προσερχόμενοι, ως εις λίθον ζώντα, υπό μεν των ανθρώπων αποδεδοκιμασμένον, παρά δε τω Θεώ εκλεκτόν, έντιμον, και σεις, ως λίθοι ζώντες, οικοδομείσθε οίκος πνευματικός, ιεράτευμα άγιον, δια να προσφέρητε πνευματικάς θυσίας, ευπροσδέκτους εις τον Θεόν δια Ιησού Χριστού. Δια τούτο και περιέχεται εν τη γραφή, «Ιδού, θέτω εν Σιών λίθον ακρογωνιαίον, εκλεκτόν, έντιμον· και ο πιστεύων επ’ αυτόν δεν θέλει καταισχυνθή.» Εις εσάς λοιπόν τους πιστεύοντας είναι η τιμή· εις δε τους απειθούντας, «ο λίθος τον οποίον απεδοκίμασαν οι οικοδομούντες, ούτος έγεινε κεφαλή γωνίας,» και «λίθος προσκόμματος, και πέτρα σκανδάλου·» οίτινες προσκόπτουσιν εις τον λόγον, όντες απειθείς· εις τον οποίον και ήσαν προσδιωρισμένοι. Σεις όμως είσθε «γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον,» λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός, δια να εξαγγείλητε τας αρετάς εκείνου, όστις σας εκάλεσεν εκ του σκότους εις το θαυμαστόν αυτού φως· οι ποτέ μη όντες λαός, τώρα δε λαός του Θεού.»—1 Πέτρου 2:4-10.

25, 26. (α) Έχοντας υπ’ όψι τ’ ανωτέρω, ποιο οικοδόμημα στη γη δεν υπολογίζεται πια; (β) Ποια προφητεία του Μαλαχία εξεπλήρωσε ο Ιησούς σχετικά με αυτόν τον ναό;

²⁵ Τώρα, που οικοδομούσε ο Θεός τον πνευματικό του ναό των «ζώντων λίθων» πάνω στον Ιησού Χριστό, δεν υπελογίζετο πια ο υλικός ναός του Ηρώδου στην Ιερουσαλήμ. Σχετικά με τον επίγειο εκείνο ναό, ο Ιησούς, ως ο «άγγελος της διαθήκης» εξεπλήρωσε τα εδάφια Μαλαχίας 3:1-5 (ΜΝΚ):

²⁶ «Ιδού, εγώ αποστέλλω τον άγγελόν μου [Ιωάννην τον Βαπτιστήν], και θέλει κατασκευάσει την οδόν έμπροσθέν μου· και ο Κύριος, τον οποίον σεις ζητείτε, εξαίφνης θέλει έλθει εις τον ναόν αυτού, ναι, ο άγγελος της διαθήκης, τον οποίον σεις θέλετε· ιδού, έρχεται, λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων. Αλλά τις δύναται να υπομείνη την ημέραν της ελεύσεως αυτού; και τις δύναται να σταθή εις την παρουσίαν αυτού; διότι αυτός είναι ως πυρ χωνευτού, και ως σμίγμα γναφέων. Και θέλει καθίσει ως ο χωνεύων και καθαρίζων το αργύριον· και θέλει καθαρίσει τους υιούς του Λευί, και θέλει στραγγίσει αυτούς ως το χρυσίον και το αργύριον, και θέλουσιν προσφέρει εις τον Ιεχωβά προσφοράν εν δικαιοσύνη. Τότε η προσφορά του Ιούδα και της Ιερουσαλήμ θέλει είσθαι αρεστή εις τον Ιεχωβά, καθώς εν ταις ημέραις ταις αρχαίαις, και καθώς εν τοις προλαβούσιν έτεσι. Και θέλω πλησιάσει προς εσάς δια κρίσιν· . . . λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων.»

27. Κάνοντας την τελική του επιθεώρησι του ναού του Ηρώδου, πώς ο Ιησούς είχε την ευκαιρία να επιθεωρήση όλους τους «υιούς του Λευί,» και πώς τους εύρε συμπεριφερομένους;

²⁷ Στις 10 και 11 Νισάν του 33 μ.Χ., όταν ο Ιησούς επεσκέφθη τον ναό του Ηρώδου, όλοι οι ιερείς του Ισραήλ συνήρχοντο στην Ιερουσαλήμ για τον εθνικό εορτασμό του πάσχα. Όλοι αυτοί οι ιερείς ήσαν μέλη της ιερατικής οικογενείας του Ααρών της φυλής Λευί. Ήσαν, λοιπόν, Λευίται ιερείς. Όλα τα άλλα ικανά άρρενα μέλη της φυλής Λευί βοηθούσαν αυτούς τους Λευιτικούς ιερείς στον ναό. Όταν ο Ιησούς κατόπιν ήλθε στον ναό εν ονόματι του Ιεχωβά για κρίσι, σ’ εκπλήρωσι των εδαφίων Μαλαχίας 3:1-5, πώς βρήκε τους Λευίτας, «τους υιούς του Λευί» να συμπεριφέρωνται; Αυτοί επέτρεπαν να μολύνεται ο ναός. Άφηναν την εμπορικότητα να διεξάγεται στον ναό, έτσι ώστε να γίνη «σπήλαιον ληστών» αντί να είναι «οίκος προσευχής.» Ο Ιησούς, ως αγγελιαφόρος του Ιεχωβά κι εκπρόσωπός του, αισθάνθηκε την υποχρέωσι να καθαρίση τον ναό βγάζοντας έξω τους εμπορευομένους.

28, 29. (α) Γι’ αυτόν τον καθαρισμό, τι απεφάσισαν να κάμουν οι αρχιερείς; (β) Πώς αυτοί εξεπλήρωσαν τα εδάφια Μαλαχίας 1:6, 7, 12 όσον αφορά την «τράπεζαν» του Ιεχωβά;

²⁸ Γι’ αυτό οι Ιουδαίοι αρχιερείς, ο Άννας και ο Καϊάφας, απεφάσισαν να θανατώσουν τον Ιησούν. Αυτοί οι ιερατικοί «υιοί του Λευί» δεν επίστευαν στην ανάγκη καθαρών θυσιών στο θυσιαστήριον του Ιεχωβά, στην «τράπεζά» του. Έτσι εβεβήλωναν με αυτόν τον τρόπο το όνομά Του. Συνέβαινε πάλι εκείνο, για το οποίον είπε παραπονούμενος ο Ιεχωβά πριν από εκατοντάδες χρόνια δια του προφήτου Μαλαχίου:

²⁹ «Και αν κύριος εγώ, πού [είναι] ο φόβος μου; Λέγει ο Ιεχωβά των δυνάμεων προς εσάς, ιερείς, οίτινες καταφρονείτε το όνομά μου· και λέγετε, εις τι κατεφρονήσαμεν το όνομά σου; Προσεφέρετε άρτον μεμιασμένον επί του θυσιαστηρίου μου· και είπετε, Εις τι σε εμιάναμεν; Εις το ότι λέγετε, Η τράπεζα του Ιεχωβά είναι αξιοκαταφρόνητος. . . . Σεις όμως εβεβηλώσατε αυτό, λέγοντες, Η τράπεζα του Ιεχωβά είναι μεμιασμένη· και τα επιτιθέμενα επ’ αυτήν, το φαγητόν αυτής, αξιοκαταφρόνητον.»—Μαλαχίας 1:6, 7, 12, ΜΝΚ.

30. Μετά τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού, τι έγινε το ζωτικό ζήτημα γι αυτούς τους «υιούς του Λευί,» και πώς διαιρέθηκαν επάνω στο ζήτημα;

³⁰ Μετά τον θάνατο και την ανάστασι του Ιησού από τους νεκρούς, το ζωτικό ζήτημα για όλους τους «υιούς του Λευί,» που υπηρετούσαν εκεί στον ναό του Ηρώδου, ήταν, Θα εδέχοντο τη θυσία που επρομήθευσε ο Θεός, «τον Αμνόν του Θεού τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου»; Θα εδέχοντο τη δικαιοσύνη του Θεού μέσω αυτού; Θα εγίνοντο πνευματικό ιερατείον του Θεού για να προσφέρουν πνευματικές θυσίες στον «πνευματικόν οίκον» του; Στην πάροδο του χρόνου μερικοί το έκαμαν αυτό. Ήταν κάποιος Ιωσήφ, ο οποίος επωνομάσθη Βαρνάβας και ήταν Λευίτης. (Πράξεις 4:36, 37) Όσον αφορά τους Λευιτικούς ιερείς, το εδάφιον Πράξεις 6:7 λέγει: «Και ο λόγος του Θεού ηύξανε, και επληθύνετο ο αριθμός των μαθητών εν Ιερουσαλήμ σφόδρα· και πολύ πλήθος των ιερέων υπήκουον εις την πίστιν.» Εκαθαρίσθησαν από τον «άγγελον της διαθήκης» του Ιεχωβά. Εστράφησαν προς τον αγιασμό του ονόματος του Ιεχωβά. Οι άλλοι «υιοί του Λευί,» ιερατικοί και μη, εξακολουθούσαν να το βεβηλώνουν. Η κρίσις του Ιεχωβά εξετελέσθη επάνω σ’ αυτούς το 70 μ.Χ., όταν κατεστράφη ο ναός του Ηρώδου και η αγία των πόλις Ιερουσαλήμ.

ΒΑΠΤΙΣΜΑ ΣΤΟ ΑΓΙΟΝ ΠΝΕΥΜΑ

31, 32. (α) Την ημέρα της Πεντηκοστής, 33 μ.Χ., στις 9 π.μ., πού ήσαν οι μαθηταί του Ιησού στην Ιερουσαλήμ; (β) Ποιο θαύμα έγινε τότε;

³¹ Όχι στον ναό του Ηρώδου, αλλά σ’ ένα «ανώγεον» [«υπερώον,» Κείμενον] έξω απ’ αυτόν ανέμεναν οι ένδεκα πιστοί απόστολοι και άλλοι μαθηταί, υπακούοντας στις τελευταίες οδηγίες του Ιησού. Εκεί είχαν συγκεντρωθή—«(ήτο δε ο αριθμός των εκεί παρόντων ως εκατόν είκοσιν)»—μαζί με τη Μαρία, την επίγειο μητέρα του Ιησού, και τους άλλους γυιους της, τους ετεροθαλείς αδελφούς του Ιησού, όπως ο Ιάκωβος κι ο Ιούδας. Πέρασαν δέκα μέρες. Η εορτή της Πεντηκοστής έφθασε, 6 Σιβάν. Ήταν η πεντηκοστή μέρα από την ανάστασι του Ιησού, και αντιστοιχούσε με την Κυριακή, 22 Μαΐου, 33 μ.Χ. Ήταν κατά τις εννέα η ώρα το πρωί.

³² «Ήσαν άπαντες ομοθυμαδόν εν τω αυτώ τόπω. Και εξαίφνης έγεινεν ήχος εκ του ουρανού ως ανέμου βιαίως φερομένου, και εγέμισεν όλον τον οίκον όπου ήσαν καθήμενοι. Και εφάνησαν εις αυτούς διαμεριζόμεναι γλώσσαι ως πυρός, και εκάθισεν επί ένα έκαστον αυτών. Και επλήσθησαν άπαντες πνεύματος αγίου, και ήρχισαν να λαλώσι ξένας γλώσσας, καθώς το πνεύμα έδιδεν εις αυτούς να λαλώσιν.»

33. (α) Ποιοι είχαν πλησιάσει προς τον τόπο του θαύματος; (β) Ποιο μέσον ξεκλειδώματος εχρησιμοποίησε τότε ο Πέτρος, και τι πραγματικά ήταν αυτό;

³³ Δεν επρόκειτο για κανένα ήρεμο γεγονός, κι ένα πλήθος εορταστών της Πεντηκοστής, τόσο φυσικοί Ιουδαίοι όσο και περιτετμημένοι προσήλυτοι, είχαν απομακρυνθή από τον ναό του Ηρώδου προς το μέρος αυτού του υπερώου. Είναι πιθανόν ότι μερικοί απ’ αυτούς τους προσηλύτους ήσαν Ρηχαβίται, απόγονοι του Ιωναδάβ, γυιου του Ρηχάβ. Πρώτος ο απόστολος Πέτρος σηκώθηκε να δώση μια εξήγησι στις συγκεντρωμένες εκεί χιλιάδες. Ο Πέτρος, κάνοντας τούτο, εχρησιμοποίησε το πρώτο από «τα κλειδία της βασιλείας των ουρανών,» που είχε πει ο Ιησούς ότι θα έδινε στον Πέτρο. Το πρώτο αυτό ‘κλειδίον’ δεν ήταν ένα κατά γράμμα κλειδί, αλλ’ ήταν η ανάθεσις στον Πέτρο να μεταδώση κάτω από έμπνευσι τη ζωτική γνώσι στους Ιουδαίους και στους περιτετμημένους προσηλύτους και με τη γνώσι αυτή ως βάσι θα μπορούσαν να μετανοήσουν και να έλθουν στη γραμμή για συμμετοχή στη «βασιλεία των ουρανών.»—Ματθαίος 16:19.

34. Τι εξήγησε σ’ αυτούς ο Πέτρος ότι ήταν η θαυματουργική ομιλία σε ξένες γλώσσες;

³⁴ Τι, λοιπόν, εσήμαινε αυτό—Γαλιλαίοι να μιλούν ξένες γλώσσες, έτσι ώστε όλες αυτές οι χιλιάδες των ανθρώπων που ήσαν εκεί από διάφορες χώρες τους άκουσαν να μιλούν στις τοπικές των γλώσσες «τα μεγαλεία του Θεού»; «Τούτο,» εξήγησε ο Πέτρος, «είναι το ρηθέν δια του προφήτου Ιωήλ· [στις ημέρες του Ιηού και του προφήτου Ελισσαιέ],

«“Και εν ταις εσχάταις ημέραις», λέγει ο Θεός, «θέλω εκχέει από του πνεύματός μου επί πάσαν σάρκα· και θέλουσι προφητεύσει οι υιοί σας και αι θυγατέρες σας, και οι νεανίσκοι σας θέλουσιν ιδεί οράσεις, και οι πρεσβύτεροί σας θέλουσιν ενυπνιασθή ενύπνια· και έτι επί τους δούλους μου και επί τας δούλας μου εν ταις ημέραις εκείναις θέλω εκχέει από του πνεύματός μου, και θέλουσι προφητεύσει· και θέλω δείξει τέρατα εν τω ουρανώ άνω, και σημεία επί της γης κάτω, αίμα και πυρ και ατμίδα καπνού· ο ήλιος θέλει μεταστραφή εις σκότος, και η σελήνη εις αίμα, πριν έλθη η ημέρα του Ιεχωβά η μεγάλη και επιφανής. Και πας όστις αν επικαλεσθή το όνομα του Ιεχωβά, θέλει σωθή”.»—Πράξεις 2:1-21, ΜΝΚ.

35. Πώς εξήγησε ο Πέτρος τον τρόπο που συνέβη αυτό το θαύμα, περιλαμβάνοντας την εκπλήρωσι των Ψαλμών 16:10 και 110:1;

³⁵ Ο Πέτρος παρέθεσε τα εδάφια Ιωήλ 2:28-32. Κατόπιν προέβη στο να εξηγήση ότι ο Ιεχωβά Θεός εξέχυσε αυτό το πνεύμα στους ακολούθους του Ιησού Χριστού μέσω του ιδίου του Ιησού Χριστού. Πώς; Με αυτόν τον τρόπο: Ο Θεός εξεπλήρωσε την προφητεία του Ψαλμού 16:10 αναβιβάζοντας την ψυχή ή ζωή του Ιησού του Ναζωραίου από τον Σιεόλ και γνωστοποιώντας έτσι σ’ αυτόν πάλι την οδόν της ζωής στην εύνοια του Ιεχωβά. Ο Ιεχωβά κατόπιν εξεπλήρωσε τον Ψαλμό 110:1 εξυψώνοντας τον αναστημένο Ιησού στα δεξιά του στους αοράτους ουρανούς και κάνοντας έτσι τον εξυψωμένο Βασιλέα να είναι Κύριος του Δαβίδ, ως προς τον βαθμό. «Βεβαίως λοιπόν ας εξεύρη πας ο οίκος του Ισραήλ, ότι ο Θεός Κύριον και Χριστόν έκαμεν αυτόν τούτον τον Ιησούν, τον οποίον σεις εσταυρώσατε.» (Πράξεις 2:22-36) Ο Θεός, λοιπόν, εχρησιμοποίησε τον Κύριον Ιησούν Χριστόν στα δεξιά του στον ουρανό για να εκχύση το άγιον πνεύμα.

36. (α) Πώς απήντησε ο Πέτρος στην ερώτησί των τι να κάμουν; (β) Σε αρμονία με το εδάφιο Ιωήλ 2:32, πώς αυτοί έπρεπε να επικαλεσθούν το όνομα του Ιεχωβά με αποτέλεσμα, και γιατί;

³⁶ Είχε γίνει πολύ προφανές ότι, αν οι Ιουδαίοι επιθυμούσαν να λάβουν αυτό το άγιον πνεύμα σ’ εκπλήρωσι του Ιωήλ 2:28-32, θα έπρεπε να το λάβουν μέσω του Ιησού, κι έπρεπε να δεχθούν τον Ιησούν ως Κύριον του Δαβίδ και ως τον Χριστόν ή κεχρισμένον του Ιεχωβά. Εκείνοι που επλήγησαν βαθιά για το έγκλημα στο οποίον ήσαν συνυπεύθυνοι, ερώτησαν: «Τι πρέπει να κάμωμεν, άνδρες αδελφοί;» Ο Πέτρος απήντησε: «Μετανοήσατε, και ας βαπτισθή έκαστος υμών εις το όνομα του Ιησού Χριστού, εις άφεσιν αμαρτιών· και θέλετε λάβει την δωρεάν του αγίου πνεύματος· διότι προς εσάς είναι η επαγγελία [του πνεύματος] και προς τα τέκνα σας, και προς πάντας τους εις μακράν, όσους αν προσκαλέση Ιεχωβά ο Θεός ημών.» Για να επικαλεσθούν τώρα το όνομα του Ιεχωβά και να σωθούν αυτοί οι Ιουδαίοι και οι προσήλυτοι, που μετενόησαν, έπρεπε να επικαλεσθούν το όνομά του μέσω του Κυρίου Ιησού Χριστού. Αν δεν το επεκαλούντο μέσω του Κυρίου Ιησού Χριστού, δεν θα ελάμβαναν άφεσιν των αμαρτιών. Γιατί; Διότι ο Ιησούς Χριστός είναι τώρα ο ιερεύς «κατά την τάξιν Μελχισεδέκ» σ’ εκπλήρωσι της ενόρκου βεβαιώσεως του Ιεχωβά, που εκτίθεται στον ίδιο Ψαλμό 110, εδάφιον 4.

37. Τι, λοιπόν, εσήμαινε το να βαπτισθούν στο όνομα του Ιησού Χριστού;

³⁷ Εκείνοι οι εορτασταί της Πεντηκοστής επίστευαν ήδη στον Ιεχωβά Θεό και είδαν τη λειτουργία του αγίου του Πνεύματος μπροστά στα ίδια τους μάτια. Όταν, λοιπόν, εβαπτίζοντο, αυτό έπρεπε να το πράττουν και για την αποδοχή μιας άλλης αληθείας, δηλαδή, ότι ο Ιησούς ήταν Κύριος και Χριστός. Έπρεπε να βαπτισθούν στο όνομα του Ιησού Χριστού. Η εποχή του βαπτίσματος του Ιωάννου, ακόμη και για τους Ιουδαίους και προσηλύτους, είχε παρέλθει.

38. Πόσοι εβαπτίσθησαν έτσι, και γιατί εξακολούθησαν να είναι αφωσιωμένοι στη διδασκαλία των αποστόλων του Ιησού;

³⁸ Τρεις χιλιάδες περίπου Ιουδαίοι και περιτετμημένοι προσήλυτοι εβαπτίσθησαν στο όνομα του Υιού του Θεού την ίδια εκείνη μέρα. Εξακολούθησαν να είναι αφωσιωμένοι στη διδασκαλία των αποστόλων του Ιησού, διότι έτσι μόνο μπορούσαν να μάθουν τα γεγονότα που είχαν σχέσι με αυτόν ως εκπλήρωσις προφητείας, εφόσον αυτοί οι απόστολοι συνήρχοντο ‘καθ’ όλον τον καιρόν καθ’ ον εισήλθε και εξήλθε προς αυτούς ο Κύριος Ιησούς, αρχίσας από του βαπτίσματος του Ιωάννου έως της ημέρας καθ’ ην ανελήφθη απ’ αυτών.’—Πράξεις 2:37-42· 1:21, 22.

39. (α) Με το να τους βαπτίση με πνεύμα εκείνη την ημέρα, τι άρχισε να οικοδομή ο Ιησούς, κι επάνω σε τι; (β) Τι έγιναν όσον αφορά τη διάρθρωσι, την εθνικότητα, τη σχέσι με τη διαθήκη, το χρίσμα, τη θέσι των ως μελών του σώματος;

³⁹ Ο εξυψωμένος στον ουρανό Ιησούς Χριστός, εκχύνοντας το άγιον πνεύμα του Θεού στους βαπτισμένους πιστούς του εκεί στην Ιερουσαλήμ την ημέρα της Πεντηκοστής, άρχισε να οικοδομή την εκκλησία του πάνω στον εαυτό του ως τον λίθον. Αυτοί έγιναν ο «πνευματικός οίκος,» ο ναός του Θεού για να κατοική σ’ αυτούς ο Θεός με το άγιον πνεύμα του. Έγιναν το «άγιον έθνος» του Ιεχωβά, ο πνευματικός Ισραήλ· ο δε Ιησούς Χριστός ως Μεσίτης μεταξύ Θεού και ανθρώπων τους εισήγαγε στη νέα διαθήκη με τον Ιεχωβά Θεό δια του «αίματος της διαθήκης» του Ιησού. Εχρίσθησαν με το πνεύμα του Ιεχωβά, όπως είχε χρισθή κι ο Ιησούς, για να κηρύξουν τ’ αγαθά νέα και για να διατηρήσουν, επίσης, την ελπίδα του να είναι με αυτόν στην ουράνια βασιλεία. Εβαπτίσθησαν στο σώμα του Χριστού για να συναποτελέσουν με αυτόν το Σπέρμα του Αβραάμ για την ευλογία όλων των φυλών της γης.—Ρωμαίους 6:3· 1 Κορινθίους 12:12, 13, 27· Γαλάτας 3:7-29.

40. (α) Τι απενεμήθη μαζί με την έκχυσι του αγίου πνεύματος; (β) Ποιος έλαβε την ηγεσία στο κήρυγμα, και ενώπιον ποιας απαγορεύσεως των θρησκευτικών εξουσιών;

⁴⁰ Η έκχυσις του αγίου πνεύματος μέσω του Ιησού Χριστού, που είναι στα δεξιά του Θεού, συνωδεύθηκε από τα θαυματουργικά χαρίσματα του πνεύματος, πρωτίστως από το χάρισμα των ξένων γλωσσών. Οι απόστολοι ανέλαβαν την ηγεσία στην κήρυξι των αγαθών νέων από σπίτι σε σπίτι, όπως είχαν διδαχθή από τον Ιησούν, όταν ήταν στη γη εν σαρκί. Εξακολούθησαν να το πράττουν αυτό ακόμη και μετά από τότε που το ανώτατο δικαστήριο των Ιουδαίων, το Ιουδαϊκό Σάνχεδριν της Ιερουσαλήμ, τους διέταξε «να μη λαλώσι καθόλου, μηδέ να διδάσκωσιν εν τω ονόματι του Ιησού.» Όταν οι απόστολοι είπαν στο Ιουδαϊκό Σάνχεδριν: «Πρέπει ναι πειθαρχώμεν εις τον Θεόν μάλλον παρά εις τους ανθρώπους,» το εννοούσαν αυτό. Γι’ αυτούς τους αποστόλους η αφήγησις λέγει: «Εκείνοι λοιπόν ανεχώρουν από προσώπου του συνεδρίου χαίροντες, ότι υπέρ του ονόματος αυτού ηξιώθησαν να ατιμασθώσι. Και πάσαν ημέραν εν τω ιερώ [του Ηρώδου] και κατ’ οίκον δεν έπαυον διδάσκοντες και ευαγγελιζόμενοι τον Ιησούν Χριστόν.»—Πράξεις 4:17, 18· 5:29-42.

41. (α) Πόσο αυξήθηκε τώρα ο αριθμός των πιστών, και πώς αυτοί διεσκορπίσθησαν σε άλλες κοινότητες; (β) Όλοι αυτοί οι πιστοί ποιας καταγωγής ήσαν, και τι ήσαν σε σύγκρισι με όλους τους καθ’ ομολογίαν Ισραηλίτας;

⁴¹ Τότε ο αριθμός των Ιουδαίων και προσηλύτων πιστών της Ιερουσαλήμ αυξήθηκε σε πέντε χιλιάδες άνδρες περίπου, μη συμπεριλαμβανομένων των γυναικών. (Πράξεις 4:4) Μαθηταί ευρίσκοντο σε πολλές πόλεις, επειδή όσοι είχαν πιστεύσει και βαπτισθή στην Ιερουσαλήμ επέστρεψαν στους τόπους των μετά το τέλος της Πεντηκοστής. Ο διωγμός έκαμε τους βαπτισμένους πιστούς (εκτός από τους αποστόλους) να διασκορπισθούν από την Ιερουσαλήμ και να βρεθούν σε νέους τόπους ως κήρυκες των αγαθών νέων. Ακόμη και οι περιτετμημένοι Σαμαρείται εδέχθησαν τότε την αλήθεια κι εβαπτίζοντο κι ελάμβαναν τη δωρεά του αγίου πνεύματος από τα χέρια των αποστόλων. Αλλά όλοι εκείνοι οι βαπτισμένοι πιστοί που είχαν γίνει δεκτοί στην εκκλησία με τη χρήσι του πρώτου από «τα κλειδία της βασιλείας των ουρανών» από τον Πέτρο ήσαν φυσικοί Ιουδαίοι ή περιτετμημένοι προσήλυτοι ή περιτετμημένοι Σαμαρείται. Ήσαν μόνο ένα υπόλοιπο απ’ όλους τους καθ’ ομολογίαν Ισραηλίτας.

42. (α) Η ανάκτησις του υπολοίπου εκείνου ποιου γεγονότος ήταν απόδειξις σχετικά με την πολιτεία του Θεού; (β) Με τι παρέβαλε ο απόστολος Παύλος αυτό το Χριστιανικό υπόλοιπο, που ελήφθη από τον Ισραήλ;

⁴² Αυτό το υπόλοιπο ή μικρό μέρος των φυσικών Ισραηλιτών και περιτετμημένων προσηλύτων αποδεικνύει κάτι. Τι; Ότι ο Θεός δεν απέρριψε τον οίκον ή έθνος του φυσικού Ισραήλ στην ολότητά του, λόγω της εθνικής απορρίψεως του Υιού του Θεού. Αυτό ήταν μια παρηγοριά για ένα τουλάχιστον Ιουδαίο, τον απόστολο Παύλο, ο οποίος έγινε ένας απ’ αυτό το υπόλοιπο. Αυτός γράφει: «Λέγω, λοιπόν, Μήπως απέρριψεν ο Θεός τον λαόν αυτού; Μη γένοιτο· διότι και εγώ Ισραηλίτης είμαι, εκ σπέρματος Αβραάμ, εκ φυλής Βενιαμίν. Δεν απέρριψεν ο Θεός τον λαόν αυτού τον οποίον προεγνώρισεν. Ή δεν εξεύρετε τι λέγει η γραφή περί του Ηλία; πώς ομιλεί προς τον Θεόν κατά του Ισραήλ, λέγων, «Κύριε [Ιεχωβά, ΜΝΚ], τους προφήτας σου εθανάτωσαν, και τα θυσιαστήριά σου κατέσκαψαν· και εγώ εναπελείφθην μόνος, και ζητούσι την ψυχήν μου.» Αλλά τι αποκρίνεται προς αυτόν ο Θεός; «Αφήκα εις εμαυτόν επτά χιλιάδας ανδρών, οίτινες δεν έκλιναν γόνυ εις τον Βάαλ.» Ούτω λοιπόν και επί του παρόντος καιρού απέμεινε κατάλοιπόν τι κατ’ εκλογήν χάριτος. . . . Τι λοιπόν; Ο Ισραήλ δεν επέτυχεν εκείνο το οποίον ζητεί· οι εκλεκτοί όμως επέτυχον, οι δε λοιποί ετυφλώθησαν. (Καθώς είναι γεγραμμένον).»—Ρωμαίους 11:1-8.

43. Συνεπώς, τίνος πανομοιότυπον ήταν ο Ισραήλ στις ημέρες του Ιωάννου, του Ιησού και των αποστόλων, και για ποιον τύπον θρησκείας ήταν ένοχος ο Ισραήλ;

⁴³ Ο Ιωάννης ο Βαπτιστής είχε έλθει «εν πνεύματι και δυνάμει Ηλίου,» ο δε προφήτης αυτός του Ιεχωβά Θεού εθανατώθη από τον Ηρώδη Αντίπα, τον περιτετμημένο προσήλυτο άρχοντα της Γαλιλαίας και Περαίας. Βάσει αυτού του ομοίου με τον Ηλία προδρόμου ήλθε ο Ιησούς ο Υιός του Θεού, και οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί ηγέται τον εθανάτωσαν. Σύμφωνα με αυτά, οι ανωτέρω λόγοι του αποστόλου Παύλου περί του υπολοίπου των εκλεκτών απέδειξαν ότι ο φυσικός Ισραήλ στις ημέρες του Ιωάννου του Βαπτιστού και του Ιησού και των αποστόλων του ήταν το πανομοιότυπον του δεκαφύλου βασιλείου του Ισραήλ στις ημέρες του Βασιλέως Αχαάβ και της Βασιλίσσης Ιεζάβελ. Πραγματικά, ο φυσικός Ισραήλ ήταν ένοχος πνευματικού Βααλισμού (χωρίς τις υλικές εικόνες του). Γι’ αυτό, ο Ισραήλ είχε άδικο που έλεγε ότι ο Ιησούς έκανε τα θαύματά του δια του «Βεελζεβούλ, του άρχοντος των δαιμονίων.»

44. Γιατί παρέστη ανάγκη για τον Ιησού να δώση τη χρήσι του δευτέρου από τα «κλειδία της βασιλείας των ουρανών» και πότε συνέβη αυτό;

⁴⁴ Επειδή το εκλεκτό υπόλοιπο του φυσικού Ισραήλ δεν επαρκούσε να παράσχη πλήρη τον αριθμό των «ζώντων λίθων» για να συμπληρωθή ο πνευματικός ναός του Θεού, παρέστη ανάγκη να δώση ο δοξασμένος Ιησούς Χριστός το δεύτερο από τα «κλειδία της βασιλείας των ουρανών» για να χρησιμοποιηθή στον ωρισμένο καιρό του Θεού. Επρόκειτο για μια πλήρη «εβδομάδα» ετών από τότε που βαπτίσθηκε ο Ιησούς στο ύδωρ κι εχρίσθη με το άγιο πνεύμα για να γίνη ‘Χριστός ο Ηγούμενος.’ (Δανιήλ 9:24-27) Αυτό έγινε στην αρχή του φθινοπώρου του έτους 36 μ.Χ., κατά τον καιρό του εορτασμού της Ιουδαϊκής εορτής της συγκομιδής ή σκηνοπηγίας. (Έξοδος 23:16· Λευιτικόν 23:33-43) Εκείνο τον καιρό δεν ήταν ο απόστολος Πέτρος στην Ιερουσαλήμ, αλλά δυτικά, στην Ιόππη (τη σημερινή Τελ Αβίβ-Γιάφα).

45. Σε τι διεκρίνετο ο Κορνήλιος, ο Ιταλός εκατόνταρχος της Καισαρείας, και τι του είπε ο άγγελος του Θεού να κάμη;

⁴⁵ Σαράντα οκτώ περίπου χιλιόμετρα βορείως της ακτής της Μεσογείου έκειτο η Καισάρεια, κέντρον του Ρωμαίου ηγεμόνος της Ιουδαίας, τριάντα επτά χιλιόμετρα νοτίως του Όρους Καρμήλου. Η Καισάρεια είχε πλήρως εθνικοποιηθή. Εκεί ο Ρωμαίος ηγεμών είχε τοποθετημένο ένα λόχο στρατιωτών, που ήταν γνωστός ως Ιταλικό σώμα, στο οποίον ανήκε ο αξιωματικός Κορνήλιος, εκατόνταρχος. Ο Κορνήλιος εφοβείτο τον Θεό των Ιουδαίων. Έδινε φιλανθρωπικές δωρεές στον λαό του Θεού και προσηύχετο στον Θεό. Αλλά δεν ήταν περιτετμημένος προσήλυτος. Ένα απόγευμα ενεφανίσθη ο άγγελος του Θεού στον Κορνήλιο και του είπε να στείλη και να καλέση από την Ιόππη τον Σίμωνα Πέτρο, για να μάθη περισσότερα περί του Θεού.

46. Πώς ο Πέτρος έλαβε οδηγίες να πάη με τους ανθρώπους που απέστειλε ο Κορνήλιος, και τι είπε ο Κορνήλιος στον Πέτρο μετά την είσοδό του στον οίκον αυτού του Εθνικού;

⁴⁶ Ο Κορνήλιος έστειλε τρεις άνδρες, δύο δούλους του οίκου του κι ένα πιστό στρατιώτη από το λόχο του των εκατό ανδρών. Την επόμενη μέρα, ενώ αυτοί ευρίσκοντο καθ’ οδόν, εδόθη ένα όραμα στον Πέτρο, στην Ιόππη, στο τέλος του οποίου του ελέχθη: «Όσα ο Θεός εκαθάρισε, συ μη λέγε βέβηλα.» Όταν έφθασαν οι τρεις άνδρες, ελέχθη στον Πέτρο από το πνεύμα να πάη μαζί τους, «μηδόλως διστάζων, διότι εγώ απέστειλα αυτούς.» Την επόμενη μέρα ο Πέτρος και μερικοί από τους περιτετμημένους πιστούς της Ιόππης πήγαν προς βορράν με τους τρείς άνδρες στην Καισάρεια. Ο Πέτρος, κανονικά, ως φυσικός Ιουδαίος, θα θεωρούσε τον μη Ιουδαϊκό εκείνον οίκο σαν κάτι το ακάθαρτο ώστε να μη μπορή να μπη μέσα. Αλλ’ εδέχθη την πρόσκλησι του Κορνηλίου να εισέλθη εκεί όπου ο Κορνήλιος είχε συγκαλέσει τους συγγενείς και τους στενούς φίλους του. Εξήγησε πώς προέβη στο να στείλη να ζητήση τον Πέτρο και είπε: «Τώρα λοιπόν ημείς πάντες παριστάμεθα ενώπιον του Θεού, δια να ακούσωμεν πάντα όσα προσετάχθησαν εις σε υπό του Ιεχωβά.»

47. Τι είπε ο Πέτρος στη συγκέντρωσι των Εθνικών, και ποιο θαύμα συνέβη ενόσω ακόμη μιλούσε;

⁴⁷ Ο Πέτρος πρώτα παρετήρησε, σύμφωνα με την όρασι που του εδόθη: «Επ’ αληθείας γνωρίζω, ότι δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός· αλλ’ εν παντί έθνει όστις φοβείται αυτόν, και εργάζεται δικαιοσύνην, είναι δεκτός εις αυτόν.» Κατόπιν ο Πέτρος τούς εκήρυξε για το βάπτισμα του Ιωάννου και για το ότι ο Ιησούς εχρίσθη με το πνεύμα του Θεού, για τον θάνατο και την ανάστασί του και για την εμφάνισί του σε μάρτυρας μετά την έγερσί του από τους νεκρούς. Ο Πέτρος προσέθεσε: «Και παρήγγειλεν εις ημάς να κηρύξωμεν προς τον λαόν, και να μαρτυρήσωμεν, ότι αυτός είναι ο ωρισμένος υπό του Θεού κριτής ζώντων και νεκρών· εις τούτον πάντες οι προφήται μαρτυρούσιν, ότι δια του ονόματος αυτού θέλει λάβει άφεσιν αμαρτιών πας ο πιστεύων εις αυτόν.» Προτού ο Πέτρος πη περισσότερα, το άγιον πνεύμα επήλθε σ’ εκείνους τους απεριτμήτους μη Ιουδαίους.

48, 49. (α) Ποιο ήταν το αποτέλεσμα της εκχύσεως του πνεύματος εκεί, και ποια επίκαιρη ερώτησι έκαμε τότε ο Πέτρος; (β) Τι προσέταξε ο Πέτρος να κάμουν, κι έτσι ποιο μέσον εχρησιμοποίησε εκεί;

⁴⁸ «Και εξεπλάγησαν οι εκ περιτομής πιστοί, όσοι ήλθαν μετά του Πέτρου, ότι η δωρεά του αγίου πνεύματος εξεχύθη και επί τα έθνη. Διότι ήκουον αυτούς λαλούντας γλώσσας, και μεγαλύνοντας τον Θεόν. Τότε απεκρίθη ο Πέτρος, Μήπως δύναταί τις να εμποδίση το ύδωρ, ώστε να βαπτισθώσιν ούτοι, οίτινες έλαβον το πνεύμα το άγιον καθώς και ημείς;»

⁴⁹ Κανείς από τους περιτετμημένους πιστούς εκεί δεν μπορούσε να το κάμη αυτό. «Και προσέταξεν αυτούς να βαπτισθώσιν εις το όνομα του Ιησού Χριστού.» (Πράξεις 10:1-48, ΜΝΚ) Ο Πέτρος έτσι εχρησιμοποίησε το δεύτερο από τα «κλειδία της βασιλείας των ουρανών» για ν’ ανοίξη την οδόν της Βασιλείας στους απεριτμήτους μη Ιουδαίους.

50. Έπειτα στην Ιερουσαλήμ πώς υπερήσπισε ο Πέτρος τη διαγωγή του στον οίκον του Κορνηλίου, και ποια εντολή του Ιησού μπορούσε να εκτελεστή τώρα πλήρως από τους μαθητάς του;

⁵⁰ Αργότερα, όταν ο Πέτρος επέστρεψε στην Ιερουσαλήμ, υπεστήριξε ενώπιον περιτετμημένων πιστών, ακολούθων του Χριστού πώς ενήργησε σχετικά με τον Κορνήλιο. Ο Πέτρος είπε: «Τότε ενεθυμήθην τον λόγον του Κυρίου, ότι έλεγεν, Ιωάννης μεν εβάπτισεν εν ύδατι, σεις όμως θέλετε βαπτισθή εν πνεύματι αγίω. Εάν λοιπόν ο Θεός έδωκεν εις αυτούς την ίσην δωρεάν ως και εις ημάς, διότι επίστευσαν εις τον Κύριον Ιησούν Χριστόν, εγώ τις ήμην ώστε να δυνηθώ να εμποδίσω τον Θεόν;» Αυτό ικανοποίησε τους επικριτάς του. «Και εδόξαζον τον Θεόν, λέγοντες, Και εις τα έθνη λοιπόν έδωκεν ο Θεός την μετάνοιαν εις ζωήν.» (Πράξεις 11:1-18) Από τότε μπορούσε να εκτελεσθή η εντολή του αναστημένου Ιησού: «Πορευθέντες λοιπόν μαθητεύσατε πάντα τα έθνη, βαπτίζοντες αυτούς εις το όνομα του Πατρός και του Υιού και του αγίου πνεύματος, διδάσκοντες αυτούς να φυλάττωσι πάντα όσα παρήγγειλα εις εσάς.» (Ματθαίος 28:19, 20) Η θύρα τώρα ήταν ανοιχτή για τους απεριτμήτους μη Ιουδαίους ή Εθνικούς.

51. Τι επέμεναν μερικοί Ιουδαίοι πιστοί στην Αντιόχεια ότι πρέπει να γίνεται από τους μεταστρεφομένους μη Ιουδαίους, και σε ποιους εστάλησαν ο Παύλος και άλλοι σχετικά με αυτή τη διένεξι;

⁵¹ Ο Παύλος ήταν ειδικά «απόστολος των εθνών.» (Ρωμαίους 11:13) Η είδησις της μεταστροφής των απεριτμήτων μη Ιουδαίων ώστε να γίνουν ακόλουθοι του Χριστού επροξένησε μεγάλη χαρά στους πιστούς. Αλλ’ υπήρχαν ακόμη κι εκείνοι που έλεγαν: «Εάν δεν περιτέμνησθε κατά το έθος του Μωυσέως, δεν δύνασθε να σωθήτε.» Λόγω της διενέξεως σ’ αυτό το ζήτημα στην Αντιόχεια της Συρίας, ο Παύλος κι ο συνιεραπόστολός του Βαρνάβας μαζί με μερικούς άλλους εστάλησαν στην Ιερουσαλήμ, στους εκεί αποστόλους και πρεσβυτέρους, εν σχέσει με αυτή τη διένεξι.

52, 53. (α) Ποιες πληροφορίες προσέφεραν ο Πέτρος και ο Παύλος και ο Βαρνάβας επίσης σ’ αυτή τη σύναξι στην Ιερουσαλήμ; (β) Πώς ο Ιάκωβος, με την εφαρμογή που έκαμε της προφητείας, έδειξε πώς ο Θεός ενήργησε στην περίπτωσι του Πέτρου;

⁵² Στη σύναξι των αποστόλων και πρεσβυτέρων της Ιερουσαλήμ ο Πέτρος εξιστόρησε την επίσκεψί του στον Κορνήλιο και τα όσα συνέβησαν. Κατόπιν ο Παύλος κι ο Βαρνάβας είπαν πώς το έργον των μεταξύ των απεριτμήτων μη Ιουδαίων επεδοκιμάσθη με σημεία και θαυμάσια από τον Θεό. Τελικά ο Ιάκωβος, προφανώς ο ετεροθαλής αδελφός του Ιησού, έκαμε αυτές τις αποφασιστικές παρατηρήσεις:

⁵³ «Άνδρες αδελφοί, ακούσατέ μου. Ο Συμεών [Πέτρος] εφανέρωσε τίνι τρόπω καταρχάς ο Θεός επεσκέφθη τα έθνη, ώστε να λάβη εξ αυτών λαόν δια το όνομα αυτού. Και με τούτο συμφωνούσιν οι λόγοι των προφητών καθώς είναι γεγραμμένον, ‘Μετά ταύτα θέλω επιστρέψει και θέλω ανοικοδομήσει την σκηνήν του Δαβίδ την πεπτωκυίαν· και τα κατηδαφισμένα αυτής θέλω ανοικοδομήσει, και θέλω ανορθώσει αυτήν· δια να εκζητήσωσι τον Ιεχωβά οι λοιποί των ανθρώπων, και πάντα τα έθνη, επί τα οποία καλείται το όνομά μου, λέγει ο Ιεχωβά ο ποιών ταύτα πάντα. Απ’ αιώνος είναι γνωστά εις τον Θεόν πάντα τα έργα αυτού.’»—Πράξ. 15:1-18, ΜΝΚ. Αμώς 9:11, 12.

54. (α) Επάνω σε ποιους το όνομα του Θεού εξακολουθούσε να καλήται, αλλ’ από ποιους είχε αποσυρθή; (β) Ποιοι ήλθαν τώρα να περιληφθούν στον «λαόν δια το όνομα αυτού» και κάτω από ποια εντολή τελούσαν και τι αποτελούσε υποχρέωσί τους να κάμουν όλοι όσοι ανήκαν σ’ αυτόν τον λαόν;

⁵⁴ «Λαόν δια το όνομα αυτού»! Ο Θεός, αποστέλλοντας τον Συμεών ή Πέτρον στον οίκον του απεριτμήτου μη Ιουδαίου, ενός Ιταλού, για να χρησιμοποιήση το δεύτερο από τα «κλειδία της βασιλείας των ουρανών,» άρχισε να λαμβάνη από τα μη Ιουδαϊκά έθνη ένα «λαόν δια το όνομα αυτού.» Το υπόλοιπο των πιστών Ιουδαίων, τους οποίους είχε λάβει ο Θεός από τον άπιστο Ισραήλ, ήσαν επίσης λαός για το όνομα αυτού. Το όνομα του Θεού εξακολουθούσε να καλήται επάνω σ’ αυτό το περιτετμημένο Ιουδαϊκό υπόλοιπο· αλλά το όνομά του είχε αποσυρθή από τον λαό του φυσικού Ισραήλ, διότι αυτοί απέρριψαν τον Υιόν του Θεού, που είχε έλθει εν τω ονόματι του Ιεχωβά. Τώρα, από το έτος 36 μ.Χ. κι έπειτα, προσετέθησαν στο Ιουδαϊκό υπόλοιπο οι απερίτμητοι πιστοί απ’ όλα τα μη Ιουδαϊκά έθνη, στα οποία εδόθη μαρτυρία. Μ’ αυτόν τον τρόπο, όλοι αυτοί μαζί, και οι πιστεύοντες Ιουδαίοι και οι πιστεύοντες μη Ιουδαίοι, έγιναν ένας ‘λαός δια το όνομα αυτού.’ (Εφεσίους 2:11-22) Όλοι αποτελούσαν τον πνευματικό «Ισραήλ του Θεού.» (Γαλάτας 6:16) Το όνομα του Ιεχωβά ‘εκαλείτο’ τώρα σε όλους αυτούς. Όλοι ήσαν «μάρτυρες» του Ιεχωβά, στους οποίους εφηρμόζοντο οι λόγοι του Ησαΐου 43:10-12, που ενίσχυαν την καρδιά. Όλοι τελούσαν κάτω από την εντολή να φέρουν μαρτυρία στο όνομα του Ιεχωβά. Αποτελούσε υποχρέωσί των στην νέα διαθήκη να αγιάζουν αυτό το όνομα.

55. Ένεκα της εκπληρώσεως της προφητείας, τι οδηγίες απεφάνθη ο Ιάκωβος ότι πρέπει να δοθούν στους μη Ιουδαίους πιστούς;

⁵⁵ Ένεκα της εκπληρώσεως της προφητείας του Αμώς 9:11, 12, όπως παρατίθεται από τον Ιάκωβο, και ένεκα της εκπληρώσεως του Ιωήλ 2:28-32, τι απεφάνθη ο Ιάκωβος σχετικά με τον λαό που ελήφθη από τα μη Ιουδαϊκά έθνη για το όνομα του Ιεχωβά; «Όθεν εγώ κρίνω να μη παρενοχλώμεν τους από των εθνών επιστρέφοντας εις τον Θεόν· αλλά να γράφωμεν προς αυτούς να απέχωσιν από των μιασμάτων των ειδώλων, και από της πορνείας, και του πνικτού, και του αίματος.» Αυτό, μολονότι δεν απαιτούσε περιτομή, συμφωνούσε ωστόσο με τον νόμον του Μωυσέως, τον οποίον οι Ιουδαίοι χρησιμοποιούσαν για να κηρύττουν από πόλι σε πόλι, ‘εν ταις συναγωγαίς, αναγινωσκόμενον κατά παν σάββατον.’

56. (α) Τι αποφάσισε τότε η σύναξις να πράξη, για να υποστηριχθή η προφορική έκθεσις; (β) Τι εξέθετε αυτή η επιστολή;

⁵⁶ Οι απόστολοι και οι πρεσβύτεροι αντιμετώπιζαν την εκπλήρωσι της θείας προφητείας σχετικά με τους Εθνικούς ή απεριτμήτους μη Ιουδαίους, οποιασδήποτε εθνικότητος. Ήσαν υποχρεωμένοι να συμφωνούν με ό,τι απεφάνθη ο Ιάκωβος. Συνέταξαν, λοιπόν, μια επιστολή, που εξέθετε την ομόφωνη απόφασί των για την περίπτωσι των απεριτμήτων μη Ιουδαίων πιστών. Απηύθυναν την επιστολή σ’ αυτούς τους πιστούς. Αυτό θα υπεστήριζε την προφορική έκθεσι, που θα τους εδίδετο από τον Παύλο και τον Βαρνάβα. Αυτή η επίσημη επιστολή στο τέλος έλεγε τα εξής:

«Εφάνη εύλογον εις το άγιον πνεύμα και εις ημάς, να μη επιβάλλωμεν εις εσάς μηδέν πλειότερον βάρος εκτός των αναγκαίων τούτων, να απέχητε από ειδωλοθύτων, και αίματος, και πνικτού, και πορνείας· από των οποίων φυλάττοντες εαυτούς, θέλετε πράξει καλώς· Έρρωσθε.»

57. Ποιο ήταν το αποτέλεσμα αυτής της επιστολής, σ’ όσους την άκουσαν αναγινωσκομένη, και πού έφερε τώρα ο Παύλος το άγγελμα του Θεού;

⁵⁷ Όταν αυτή η επιστολή ανεγνώσθη στις εκκλησίες, εχάρησαν, ειδικά οι μη Ιουδαίοι πιστοί. «Αι μεν λοιπόν εκκλησίαι εστερεούντο εις την πίστιν, και ηυξάνοντο τον αριθμόν καθ’ ημέραν.» Κατόπιν ο Παύλος έφερε το άγγελμα του Θεού στην ειδωλολατρική Ευρώπη, αρχίζοντας από τη Μακεδονία.—Πράξεις 15:19-35· 16:4-15.

58. (α) Πώς ωνομάσθησαν οι μαθηταί πρώτα στην Αντιόχεια, κι έτσι ποιου είδους μάρτυρες έγιναν; (β) Σύμφωνα με την επιστολή από την Ιερουσαλήμ, τι ήσαν υποχρεωμένοι να κάμουν οι απερίτμητοι μη Ιουδαίοι Χριστιανοί;

⁵⁸ Στην Αντιόχεια της Συρίας, εκείνοι που ελήφθησαν για το όνομα του Ιεχωβά ωνομάσθησαν Χριστιανοί, Μεσσιανισταί. Το εδάφιον Πράξεις 11:26 λέγει: «Πρώτον εν Αντιοχεία ωνομάσθησαν οι μαθηταί Χριστιανοί.» Μπορούσαν τώρα να λέγωνται Χριστιανοί μάρτυρες του Ιεχωβά. Πάντοτε οι φυσικοί Ιουδαίοι και οι περιτετμημένοι προσήλυτοι, προτού γίνουν Χριστιανοί, απείχαν από ειδωλόθυτα κι από αίμα κι από πτώματα ζώων, των οποίων το αίμα δεν είχε στραγγισθή διότι αυτά μόνον εστραγγαλίζοντο, κι από πορνεία και μοιχεία, σύμφωνα με τον νόμον του Μωυσέως. Ως Χριστιανοί οι Ιουδαίοι εκείνοι πιστοί εξακολούθησαν να το πράττουν αυτό. Αλλά τώρα οι Χριστιανοί που ελαμβάνοντο από τα απερίτμητα μη Ιουδαϊκά έθνη υπεβάλλοντο στην υποχρέωσι να τα πράττουν αυτά. Σύμφωνα με τον νόμον της νέας διαθήκης του Ιεχωβά, που άρχισε μέσω του Ιησού Χριστού, τους απηγορεύετο να έχουν οποιαδήποτε σχέσι με την ειδωλολατρία ή να διαπράττουν σεξουαλική ανηθικότητα, ή να τρώγουν κρέας μη αποστραγγισμένο από το αίμα του και να λαμβάνουν αίμα σε οποιαδήποτε μορφή για να συντηρήσουν τα σώματά των. Η αποχή «από αίματος» μπορούσε, επίσης, να σημαίνη αποχήν από αιματοχυσία, από φόνο.

59. Με τη συναίνεσι τίνος εγράφη εκείνη η επιστολή στην Ιερουσαλήμ, και για πόσο χρόνο συνεχίζεται η εφαρμογή της;

⁵⁹ Αυτή η εντολή των αποστόλων και πρεσβυτέρων της Ιερουσαλήμ εγράφη με την επιδοκιμασία του «αγίου πνεύματος.» Εκείνο που παραγγέλλει σε όλους τους Χριστιανούς δεν έχει γίνει νεκρό γράμμα, νόμος που δεν ισχύει πια. Εφαρμόζεται στους Χριστιανούς της σήμερον όσο και στους Χριστιανούς του πρώτου αιώνος.

60. (α) Αργότερα, ποιας διαθέσεως άνθρωποι εισήλθαν στην εκκλησία; (β) Πώς ο Ιωάννης στο μήνυμά του προς την εκκλησίαν Θυατείρων εμνημόνευσε την παρουσία αυτών των προσώπων;

⁶⁰ Στο πέρασμα του χρόνου εισήλθαν στην εκκλησία του λαού για το όνομα του Ιεχωβά άνθρωποι, οι οποίοι προσπαθούσαν να παροτρύνουν τους Χριστιανούς ν’ αγνοήσουν και να παραβούν αυτήν την απόφασι των αποστόλων και των πρεσβυτέρων με το άγιον πνεύμα. Αυτό έγινε το έτος 96 μ.Χ. περίπου, πολύν καιρό μετά την καταστροφή της Ιερουσαλήμ. Εκείνο το έτος (σύμφωνα με την κατά παράδοσιν χρονολόγησι) ο ηλικιωμένος απόστολος Ιωάννης έγραψε το βιβλίο της Αποκαλύψεως, στο οποίον απέστειλε μηνύματα στις επτά εκκλησίες της Μικράς Ασίας. Στην εκκλησία των Θυατείρων είπε, μεταξύ άλλων, τα εξής βαρυσήμαντα λόγια:

«Ταύτα λέγει ο Υιός του Θεού, . . . Εξεύρω τα έργα σου, . . . Έχω όμως κατά σου ολίγα, διότι αφίνεις την γυναίκα Ιεζάβελ, ήτις λέγει εαυτήν προφήτιν, να διδάσκη και να πλανά τους δούλους μου εις το να πορνεύωσι και να τρώγωσιν ειδωλόθυτα. Και έδωκα εις αυτήν καιρόν να μετανοήση εκ της πορνείας αυτής, και δεν μετενόησεν. Ιδού, εγώ βάλλω αυτήν εις κλίνην, και τους μοιχεύοντας μετ’ αυτής εις θλίψιν μεγάλην, εάν δεν μετανοήσωσιν εκ των έργων αυτών. Και τα τέκνα αυτής θέλω αποκτείνει με θάνατον. Και θέλουσι γνωρίσει πάσαι αι εκκλησίαι, ότι εγώ είμαι ο ερευνών νεφρούς και καρδίας· και θέλω σας δώσει εις έκαστον κατά τα έργα σας.»

61. (α) Για ποιο πράγμα και σε ποιους τα λόγια της Αποκαλύψεως 2:18-23 αποτελούν προειδοποίησι; (β) Για ν’ αποδειχθούν ‘λαός δια το όνομα αυτού,’ σε ποιο στοιχείο ή επιρροή πρέπει οι Χριστιανοί ν’ αντισταθούν;

⁶¹ Αυτά τα λόγια της Αποκαλύψεως 2:18-23 αποτελούν προειδοποίησι του ότι οι Χριστιανοί, που ενδίδουν σε επιρροές όμοιες με την επιρροή της Βασιλίσσης Ιεζάβελ μεταξύ των Ισραηλιτών και οι οποίοι παροτρύνονται να παραβούν την απόφασι, που εξεδόθη από τους αποστόλους και πρεσβυτέρους της Ιερουσαλήμ, θα τιμωρηθούν. Αν δεν μετανοήσουν από έργα που είναι όμοια με τα έργα εκείνης και δεν συμμορφωθούν, θα υποστούν μεγάλη θλίψι, διότι είναι, πνευματικώς, τέκνα της. Απαιτούνται Χριστιανοί, που να είναι όμοιοι με τον Ηλία και τον Ελισσαιέ, ναι, όμοιοι με τον Ιωάννη τον Βαπτιστή, για ν’ αντισταθούν σ’ αυτό το στοιχείο ή επιρροή τη Ιεζάβελ μέσα στην εκκλησία και να υπερνικήσουν το πνεύμα του παλαιού αυτού κόσμου. Μόνο αν το πράττουν αυτό, μπορούν οι ευπειθείς, πιστοί Χριστιανοί ν’ αποδειχθούν ότι είναι ‘λαός δια το όνομα αυτού,’ για το όνομα του Ιεχωβά.

62. Ποιον λαόν πρέπει να έχη ο Ιεχωβά σήμερα στη γη, και γιατί αυτό;

⁶² Είναι πολύ λογικό ν’ αναμένεται ότι ο Θεός θα είχε ένα λαό για το όνομά του στη γη σ’ αυτόν τον εικοστό αιώνα, στον «αιώνα του διαστήματος.» Ο Ψαλμός 135:13 (ΜΝΚ) λέγει: «Το όνομά σου, Ιεχωβά, μένει εις τον αιώνα· το μνημόσυνόν σου, Ιεχωβά, εις γενεάν και γενεάν.» Η Αγία Γραφή, το Βιβλίο που περιέχει την αληθινή αυτή δήλωσι, έχει παραμείνει ως τον παρόντα καιρό. Το αναμνηστικό όνομα του Θεού έχει παραμείνει ως αυτή τη δική μας γενεά. Για να προσαρμόζεται σ’ αυτά τα γεγονότα, ο Θεός θα έπρεπε να έχη, επίσης, σήμερα στη γη ένα λαό για το όνομά του. Τα γνωστά γεγονότα αποδεικνύουν ότι έχει.