Κεφάλαιο 31

Πώς Εκλέγονται και Καθοδηγούνται από τον Θεό

«ΕΙΝΑΙ λογικό να υπάρχει μία μόνο αληθινή θρησκεία. Αυτό βρίσκεται σε αρμονία με το γεγονός ότι ο αληθινός Θεός δεν είναι Θεός ‘ακαταστασίας αλλ’ ειρήνης’. (1 Κορινθίους 14:33) Η Βίβλος λέει ότι πραγματικά υπάρχει μόνο ‘μία πίστις’. (Εφεσίους 4:5) Ποιοι είναι λοιπόν εκείνοι που σχηματίζουν το σώμα των αληθινών λάτρεων σήμερα; Δεν διστάζουμε να πούμε ότι είναι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά», δηλώνει το βιβλίο Μπορείτε να Ζείτε για Πάντα στον Παράδεισο στη Γη.a

‘Πώς μπορείτε να είστε τόσο σίγουροι ότι έχετε την αληθινή θρησκεία;’ ίσως ρωτήσουν μερικοί. ‘Δεν έχετε καμιά υπερφυσική απόδειξη—λόγου χάρη θαυματουργικά χαρίσματα. Επίσης, στο πέρασμα των ετών χρειάστηκε να κάνετε προσαρμογές στις απόψεις και στις διδασκαλίες σας, έτσι δεν είναι; Πώς, λοιπόν, μπορείτε να είστε τόσο βέβαιοι ότι σας καθοδηγεί ο Θεός;’

Για να απαντήσουμε σε αυτές τις ερωτήσεις, είναι υποβοηθητικό να εξετάσουμε πρώτα πώς ο Ιεχωβά εξέλεξε και καθοδηγούσε το λαό του στους αρχαίους καιρούς.

Ο Τρόπος Εκλογής που Χρησιμοποίησε ο Θεός στους Βιβλικούς Χρόνους

Το 16ο αιώνα Π.Κ.Χ., ο Ιεχωβά συγκέντρωσε τους Ισραηλίτες στο όρος Σινά και τους κάλεσε να γίνουν ο εκλεγμένος λαός του. Πρώτα, όμως, ο Ιεχωβά τούς πληροφόρησε ότι υπήρχαν συγκεκριμένες απαιτήσεις τις οποίες θα έπρεπε να πληρούν. Τους είπε: ‘Αν υπακούσετε αυστηρά στη φωνή μου . . . , τότε θα γίνετε σίγουρα η ειδική μου περιουσία’. (Έξοδ. 19:5, ΜΝΚ) Μέσω του Μωυσή, ο Ιεχωβά εξέθεσε με σαφήνεια τις απαιτήσεις, για τις οποίες ο λαός, αφού τις άκουσε, απάντησε τα εξής: ‘Πάντας τους λόγους, τους οποίους ελάλησεν ο Ιεχωβά, θέλομεν κάμει’. Τότε ο Ιεχωβά σύναψε διαθήκη με τον Ισραήλ και τους έδωσε το Νόμο Του.—Έξοδ. 24:3-8, 12.

Εκλεγμένοι από τον Θεό—τι τρομερό προνόμιο! Αλλά το προνόμιο αυτό έθεσε στους ώμους του Ισραήλ την ευθύνη να υπακούει αυστηρά στο Νόμο του Θεού. Αν δεν το έκανε αυτό, τότε το αποτέλεσμα θα ήταν να απορριφτεί ως έθνος. Ο Ιεχωβά, προκειμένου να τους ενσταλάξει υγιή φόβο ώστε να τον υπακούν, προκάλεσε θεαματικά υπερφυσικά σημάδια—«έγειναν βρονταί και αστραπαί», και «όλον το όρος εσείετο σφόδρα». (Έξοδ. 19:9, 16-18· 20:18, 20) Τα επόμενα 1.500 περίπου χρόνια, οι Ισραηλίτες βρίσκονταν σε μια μοναδική θέση—ήταν ο εκλεγμένος λαός του Θεού.

Όμως, τον πρώτο αιώνα Κ.Χ., η κατάσταση άλλαξε ριζικά. Ο Ισραήλ έχασε την προνομιακή του θέση, εφόσον ο Ιεχωβά τούς απέρριψε επειδή δεν δέχτηκαν τον Γιο του. (Ματθ. 21:43· 23:37, 38· Πράξ. 4:24-28) Κατόπιν ο Ιεχωβά έφερε σε ύπαρξη την πρώτη Χριστιανική εκκλησία, το θεμέλιο της οποίας ήταν ο Χριστός. Την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ., ο Ιεχωβά εξέχυσε το άγιό του πνεύμα στους ακολούθους του Ιησού στην Ιερουσαλήμ, καθιστώντας τους ‘εκλεγμένο γένος, . . . άγιο έθνος, λαό για ειδική ιδιοκτησία’. (1 Πέτρ. 2:9· Πράξ. 2:1-4· Εφεσ. 2:19, 20) Έγιναν οι «εκλεγμένοι του Θεού».—Κολ. 3:12.

Για να γίνει κανείς μέλος αυτού του εκλεγμένου έθνους έπρεπε να ανταποκρίνεται σε ορισμένες προϋποθέσεις. Ο Ιεχωβά διατύπωσε αυστηρές ηθικές και πνευματικές απαιτήσεις οι οποίες έπρεπε να πληρούνται. (Γαλ. 5:19-24) Εκείνοι που συμμορφώνονταν με αυτές τις απαιτήσεις αποκτούσαν τη δυνατότητα να εκλεγούν από αυτόν. Όταν, όμως, είχαν πια εκλεγεί από τον Θεό, ήταν ζωτικό να παραμένουν υπάκουοι στους νόμους του. Μόνο ‘όσοι τον υπάκουαν ως άρχοντα’ θα εξακολουθούσαν να λαβαίνουν το άγιό του πνεύμα. (Πράξ. 5:32) Όσοι δεν τον υπάκουαν κινδύνευαν να εκβληθούν από την εκκλησία και να χάσουν την κληρονομιά τους στη Βασιλεία του Θεού.—1 Κορ. 5:11-13· 6:9, 10.

Αλλά πώς θα ήταν βέβαιοι οι άλλοι ότι ο Θεός είχε εκλέξει εκείνη την πρώτη Χριστιανική εκκλησία για να αντικαταστήσει τον Ισραήλ ως ‘η εκκλησία του Θεού’; (Πράξ. 20:28) Η εκλογή που έκανε ο Θεός ήταν φανερή. Μετά το θάνατο του Ιησού, Εκείνος έδωσε θαυματουργικά χαρίσματα σε μέλη της πρώτης Χριστιανικής εκκλησίας για να δείξει ότι αυτοί ήταν τώρα οι εκλεγμένοι του Θεού.—Εβρ. 2:3, 4.

Ήταν πάντοτε απαραίτητα τα υπερφυσικά σημάδια, δηλαδή τα θαύματα, για να προσδιορίζεται η ταυτότητα εκείνων που ήταν εκλεγμένοι και καθοδηγούνταν από τον Θεό στους Βιβλικούς χρόνους; Όχι, δεν ήταν. Τα θαυματουργικά έργα δεν αποτελούσαν συνηθισμένο φαινόμενο στη Βιβλική ιστορία. Η πλειονότητα των ατόμων που έζησαν στους Βιβλικούς χρόνους δεν παρέστησαν ποτέ μάρτυρες κάποιου θαύματος. Τα περισσότερα από τα θαύματα που είναι καταγραμμένα στην Αγία Γραφή έλαβαν χώρα στις μέρες του Μωυσή και του Ιησού του Ναυή (16ος και 15ος αιώνας Π.Κ.Χ.), τον καιρό του Ηλία και του Ελισσαιέ (10ος και 9ος αιώνας Π.Κ.Χ.), καθώς και τον καιρό του Ιησού και των αποστόλων του (1ος αιώνας Κ.Χ.). Άλλα πιστά άτομα που είχε εκλέξει ο Θεός για συγκεκριμένους σκοπούς, λόγου χάρη ο Αβραάμ και ο Δαβίδ, είτε είδαν είτε δοκίμασαν οι ίδιοι εκδηλώσεις της δύναμης του Θεού, αλλά δεν υπάρχουν στοιχεία που να δείχνουν ότι έκαναν θαύματα οι ίδιοι. (Γέν. 18:14· 19:27-29· 21:1-3· παράβαλε 2 Σαμουήλ 6:21· Νεεμίας 9:7). Όσο για τα θαυματουργικά χαρίσματα που υπήρχαν τον πρώτο αιώνα, η Αγία Γραφή προείπε ότι αυτά θα ‘καταργούνταν’. (1 Κορ. 13:8) Αυτό ακριβώς έγινε όταν πέθαναν οι τελευταίοι από τους 12 αποστόλους και εκείνοι που είχαν λάβει τα θαυματουργικά χαρίσματα μέσω αυτών.—Παράβαλε Πράξεις 8:14-20.

Ποιον Τρόπο Εκλογής Χρησιμοποιεί ο Θεός Σήμερα;

Μετά τον πρώτο αιώνα, η προλεχθείσα αποστασία αναπτύχτηκε ανεμπόδιστη. (Πράξ. 20:29, 30· 2 Θεσ. 2:7-12) Επί πολλούς αιώνες ο λύχνος της αληθινής Χριστιανοσύνης έφεγγε πολύ αχνά. (Παράβαλε Ματθαίος 5:14-16). Ωστόσο, ο Ιησούς έδειξε σε μια παραβολή ότι, στην «τελική περίοδο του συστήματος πραγμάτων», θα γινόταν σαφής ο διαχωρισμός ανάμεσα στο «σιτάρι» (αληθινοί Χριστιανοί) και στα «ζιζάνια» (κατ’ απομίμηση Χριστιανοί). Το σιτάρι, δηλαδή οι «εκλεγμένοι», θα συλλέγονταν για να αποτελέσουν μία αληθινή Χριστιανική εκκλησία, όπως τον πρώτο αιώνα. (Ματθ. 13:24-30, 36-43· 24:31) Επίσης, ο Ιησούς περιέγραψε τα χρισμένα μέλη εκείνης της εκκλησίας ως ‘τον πιστό και φρόνιμο δούλο’ και έδειξε ότι, στον καιρό του τέλους, τα μέλη αυτά θα διένεμαν πνευματική τροφή. (Ματθ. 24:3, 45-47) Με τον πιστό δούλο θα ενωνόταν και «ένα μεγάλο πλήθος» αληθινών λάτρεων από όλα τα έθνη.—Αποκ. 7:9, 10· παράβαλε Μιχαίας 4:1-4.

Πώς θα προσδιορίζονταν οι αληθινοί λάτρεις που θα ζούσαν στον καιρό του τέλους; Θα είχαν πάντοτε δίκιο, θα ήταν η κρίση τους αλάθητη; Οι απόστολοι του Ιησού δεν έπαψαν να χρειάζονται διόρθωση. (Λουκ. 22:24-27· Γαλ. 2:11-14) Όπως οι απόστολοι, έτσι και οι αληθινοί ακόλουθοι του Χριστού στις μέρες μας πρέπει να είναι ταπεινοί, πρόθυμοι να δεχτούν διαπαιδαγώγηση και, όταν χρειάζεται, να κάνουν προσαρμογές, προκειμένου να εναρμονίζουν όλο και περισσότερο τον τρόπο σκέψης τους με τον τρόπο σκέψης του Θεού.—1 Πέτρ. 5:5, 6.

Όταν ο κόσμος εισήλθε στις τελευταίες μέρες το 1914, ποια ομάδα απέδειξε ότι ήταν η μία αληθινή Χριστιανική οργάνωση; Ο Χριστιανικός κόσμος ήταν γεμάτος εκκλησίες που ισχυρίζονταν ότι εκπροσωπούσαν τον Χριστό. Αλλά το ερώτημα είναι: Ποια από αυτές, αν υπήρχε καμιά, πληρούσε τις Γραφικές απαιτήσεις;

Η μία αληθινή Χριστιανική εκκλησία έπρεπε να είναι μια οργάνωση που προσκολλιέται στην Αγία Γραφή αναγνωρίζοντάς την ως την πρώτιστη αυθεντία της, όχι μια οργάνωση που παραθέτει σκόρπια εδάφια αλλά απορρίπτει τα υπόλοιπα όταν αυτά δεν συμφωνούν με τη σύγχρονη θεολογία της. (Ιωάν. 17:17· 2 Τιμ. 3:16, 17) Έπρεπε να είναι μια οργάνωση της οποίας τα μέλη—όχι μερικά αλλά όλα—πραγματικά δεν είναι μέρος του κόσμου, ως μιμητές του Χριστού. Πώς θα μπορούσαν, λοιπόν, να αναμειχτούν στην πολιτική, όπως έχουν κάνει επανειλημμένα οι εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου; (Ιωάν. 15:19· 17:16) Η αληθινή Χριστιανική οργάνωση έπρεπε να δίνει μαρτυρία για το θεϊκό όνομα Ιεχωβά και να κάνει το έργο που πρόσταξε ο Ιησούς—το κήρυγμα των καλών νέων της Βασιλείας του Θεού. Σαν την εκκλησία του πρώτου αιώνα, όχι απλώς λίγα μέλη, αλλά όλα τα μέλη της θα ήταν ολόψυχοι ευαγγελιστές. (Ησ. 43:10-12· Ματθ. 24:14· 28:19, 20· Κολ. 3:23) Επίσης, οι αληθινοί λάτρεις θα ήταν γνωστοί για την αυτοθυσιαστική αγάπη του ενός προς τον άλλον, μια αγάπη που θα ξεπερνούσε φυλετικούς και εθνικούς φραγμούς και θα τους ένωνε σε μια παγκόσμια αδελφότητα. Αυτή η αγάπη έπρεπε να εκδηλώνεται, όχι απλώς σε μεμονωμένες περιπτώσεις, αλλά με τρόπο που πραγματικά θα τους διέκρινε ως οργάνωση.—Ιωάν. 13:34, 35.

Είναι φανερό ότι, όταν άρχισε ο καιρός του τέλους το 1914, καμιά από τις εκκλησίες του Χριστιανικού κόσμου δεν ανταποκρινόταν σε αυτά τα Γραφικά πρότυπα για τη μία αληθινή Χριστιανική εκκλησία. Αλλά ποια ήταν η κατάσταση των Σπουδαστών της Γραφής, όπως ήταν τότε γνωστοί οι Μάρτυρες του Ιεχωβά;

Καρποφόρα Αναζήτηση για την Αλήθεια

Όταν ο Κ. Τ. Ρώσσελ ήταν νέος, κατέληξε στο συμπέρασμα πως ο Χριστιανικός κόσμος έδινε μια κατάφωρα εσφαλμένη εικόνα για την Αγία Γραφή. Πίστευε επίσης ότι ήταν καιρός να γίνει κατανοητός ο Λόγος του Θεού και ότι εκείνοι που θα μελετούσαν με ειλικρίνεια την Αγία Γραφή και θα την εφάρμοζαν στη ζωή τους θα αποκτούσαν κατανόηση.

Μια βιογραφία του Ρώσσελ, η οποία δημοσιεύτηκε λίγο μετά το θάνατό του, εξηγούσε: «Δεν ήταν ο ιδρυτής μιας καινούριας θρησκείας και ποτέ δεν ισχυρίστηκε κάτι τέτοιο. Αναβίωσε τις μεγάλες αλήθειες που δίδαξαν ο Ιησούς και οι Απόστολοι και έστρεψε το φως του εικοστού αιώνα πάνω σε αυτές. Δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι έλαβε ειδική αποκάλυψη από τον Θεό, αλλά υποστήριζε πως ήταν ο ορισμένος καιρός του Θεού για να κατανοηθεί η Αγία Γραφή· και ότι, επειδή ήταν πλήρως καθιερωμένος στον Κύριο και στην υπηρεσία Του, του επιτράπηκε να την κατανοήσει. Λόγω του ότι αφοσιώθηκε στο να καλλιεργεί τους καρπούς και τις αρετές του Αγίου Πνεύματος, εκπληρώθηκε σε αυτόν η υπόσχεση του Κυρίου: ‘Διότι, εάν ταύτα υπάρχωσιν εις εσάς και περισσεύωσι, σας καθιστώσιν ουχί αργούς ουδέ ακάρπους εις την επίγνωσιν του Κυρίου ημών Ιησού Χριστού’.—2 Πέτρου 1:5-8».—Σκοπιά 1 Δεκεμβρίου 1916, σ. 356 (στην αγγλική).

Η αναζήτηση του Κ. Τ. Ρώσσελ και των συντρόφων του για κατανόηση της Αγίας Γραφής ήταν καρποφόρα. Ως άτομα που αγαπούσαν την αλήθεια, πίστευαν ότι η Αγία Γραφή είναι ο εμπνευσμένος Λόγος του Θεού. (2 Τιμ. 3:16, 17) Απέρριψαν τις ιδέες του Δαρβίνου περί εξέλιξης και τις καταστροφικές για την πίστη απόψεις των ανώτερων κριτικών της Αγίας Γραφής. Εφόσον δέχονταν τις Γραφές ως την ύψιστη αυθεντία, απέρριψαν επίσης ως αντιγραφικές τις διδασκαλίες της Τριάδας, της αθανασίας της ψυχής και των αιώνιων βασάνων—δοξασίες με ειδωλολατρικές θρησκευτικές ρίζες. Στις «μεγάλες αλήθειες» που δέχτηκαν συμπεριλαμβανόταν το ότι ο Ιεχωβά είναι ο Δημιουργός των πάντων, ότι ο Ιησούς Χριστός είναι ο Γιος του Θεού, που έδωσε τη ζωή του ως λύτρο χάρη άλλων, και ότι ο Ιησούς στην επάνοδό του θα ήταν αόρατα παρών ως πνευματικό πλάσμα. (Ματθ. 20:28· Ιωάν. 3:16· 14:19· Αποκ. 4:11) Επίσης, κατανόησαν ξεκάθαρα ότι ο άνθρωπος είναι θνητή ψυχή.—Γέν. 2:7· Ιεζ. 18:20.

Αυτό δεν σημαίνει πως οι Σπουδαστές της Γραφής που ήταν συνταυτισμένοι με τον Ρώσσελ αποκάλυψαν όλες αυτές τις αλήθειες· πολλές από αυτές τις είχαν κατανοήσει νωρίτερα ειλικρινείς άνθρωποι που ομολογούσαν πως ήταν Χριστιανοί, μερικοί από τους οποίους μάλιστα έμειναν προσκολλημένοι σε αυτές όταν τέτοιου είδους δοξασίες δεν ήταν δημοφιλείς. Αλλά συμμορφώνονταν εκείνα τα άτομα με όλες τις Γραφικές απαιτήσεις για την αληθινή λατρεία; Για παράδειγμα, αλήθευε για αυτούς ότι πραγματικά δεν ήταν μέρος του κόσμου, όπως είχε πει ο Ιησούς για τους αληθινούς ακολούθους του;

Εκτός από τις απόψεις τους γύρω από την Αγία Γραφή, με ποιους άλλους τρόπους ξεχώριζαν ως διαφορετικοί οι πρώτοι Σπουδαστές της Γραφής που ήταν συνταυτισμένοι με τον Ρώσσελ; Σίγουρα στο ζήλο που εκδήλωναν όταν μετέδιδαν τα πιστεύω τους σε άλλους, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στη διακήρυξη του ονόματος και της Βασιλείας του Θεού. Μολονότι ήταν σχετικά λίγοι αριθμητικά, μετέδωσαν γρήγορα σε πάμπολλες χώρες τα καλά νέα. Επίσης, αλήθευε για αυτούς ότι πραγματικά δεν ήταν μέρος του κόσμου, ως ακόλουθοι του Χριστού; Σε ορισμένα θέματα, ναι. Αλλά η κατανόηση που είχαν σχετικά με την ευθύνη που δημιουργεί αυτό έχει αυξηθεί από τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και μετά, ώσπου σήμερα έχει γίνει εξέχον χαρακτηριστικό των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Δεν πρέπει να παραβλέπει κανείς το γεγονός ότι, όταν άλλες θρησκευτικές ομάδες χαιρέτιζαν την Κοινωνία των Εθνών και αργότερα τα Ηνωμένα Έθνη, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διακήρυτταν ως μοναδική ελπίδα του ανθρώπινου γένους τη Βασιλεία του Θεού—όχι κάποια ανθρωποποίητη οργάνωση.

Αλλά δεν έχουν υποστεί προσαρμογές μερικές δοξασίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά στο πέρασμα των ετών; Στο κάτω-κάτω, αν όντως αυτοί είναι εκλεγμένοι και καθοδηγούνται από τον Θεό και αν οι διδασκαλίες τους υποστηρίζονται από την αυθεντία της Αγίας Γραφής, γιατί να είναι αναγκαίες αυτές οι αλλαγές;

Πώς Καθοδηγεί ο Ιεχωβά το Λαό Του

Εκείνοι που απαρτίζουν τη μία αληθινή Χριστιανική οργάνωση σήμερα δεν έχουν αγγελικές αποκαλύψεις ή θεϊκή έμπνευση. Έχουν, όμως, τις θεόπνευστες Άγιες Γραφές, οι οποίες περιέχουν αποκαλύψεις του τρόπου σκέψης και του θελήματος του Θεού. Ως οργάνωση αλλά και ως άτομα, πρέπει να δέχονται την Αγία Γραφή ως τη θεϊκή αλήθεια, να τη μελετούν προσεκτικά και να την αφήνουν να τους επηρεάζει. (1 Θεσ. 2:13) Αλλά πώς καταλήγουν στη σωστή κατανόηση του Λόγου του Θεού;

Η ίδια η Αγία Γραφή λέει: «Δεν ανήκουσιν εις τον Θεόν αι εξηγήσεις;» (Γέν. 40:8) Αν, καθώς μελετούν τις Γραφές, υπάρχει κάποιο εδάφιο που δυσκολεύονται να το κατανοήσουν, πρέπει να ψάξουν να βρουν άλλα θεόπνευστα εδάφια τα οποία να ρίχνουν φως στο θέμα. Έτσι, αφήνουν την Αγία Γραφή να αυτοερμηνεύεται, και από αυτή την ερμηνεία εκείνοι προσπαθούν να κατανοήσουν «το υπόδειγμα» της αλήθειας το οποίο εκτίθεται στο Λόγο του Θεού. (2 Τιμ. 1:13) Ο Ιεχωβά τούς οδηγεί ή τους κατευθύνει σε αυτή την κατανόηση μέσω του αγίου του πνεύματος. Αλλά, προκειμένου να λάβουν την καθοδηγία αυτού του πνεύματος, πρέπει να καλλιεργούν τους καρπούς του, όχι να το θλίβουν ή να ενεργούν αντίθετα με αυτό, και να εξακολουθούν να ανταποκρίνονται στις υπαγορεύσεις του. (Γαλ. 5:22, 23, 25· Εφεσ. 4:30) Επιπλέον, εφαρμόζοντας με ζήλο τα όσα μαθαίνουν, οικοδομούν συνεχώς την πίστη τους, ως βάση για να αποκτούν ολοένα και σαφέστερη κατανόηση του πώς πρέπει να κάνουν το θέλημα του Θεού ενόσω ζουν μέσα στον κόσμο του οποίου δεν είναι μέρος.—Λουκ. 17:5· Φιλιπ. 1:9, 10.

Ο Ιεχωβά οδηγούσε ανέκαθεν το λαό του σε σαφέστερη κατανόηση του θελήματός Του. (Ψαλμ. 43:3) Το πώς ακριβώς τους έχει καθοδηγήσει μπορεί να καταδειχτεί ως εξής: Αν κάποιος βρισκόταν σε ένα σκοτεινό δωμάτιο επί μεγάλο χρονικό διάστημα, δεν θα ήταν καλύτερα να εκτεθεί στο φως βαθμιαία; Ο Ιεχωβά έχει εκθέσει το λαό του στο φως της αλήθειας με παρόμοιο τρόπο· τους έχει διαφωτίσει προοδευτικά. (Παράβαλε Ιωάννης 16:12, 13). Έχει γίνει αυτό που λέει η παροιμία: ‘Η οδός των δικαίων είναι ως το λαμπρόν φως, το φέγγον επί μάλλον και μάλλον, εωσού γείνη τελεία ημέρα’.—Παρ. 4:18.

Η πολιτεία του Ιεχωβά με τους εκλεγμένους δούλους του στους Βιβλικούς χρόνους επιβεβαιώνει ότι η σαφής κατανόηση του θελήματός του και των σκοπών του συχνά έρχεται βαθμιαία. Έτσι, ο Αβραάμ δεν κατανοούσε πλήρως πώς θα επιτελούνταν ο σκοπός του Ιεχωβά σχετικά με το «σπέρμα». (Γέν. 12:1-3, 7· 15:2-4· παράβαλε Εβραίους 11:8). Ο Δανιήλ δεν αντιλαμβανόταν την τελική έκβαση των προφητειών που κατέγραψε. (Δαν. 12:8, 9) Ο Ιησούς, όταν ήταν στη γη, παραδέχτηκε ότι δεν γνώριζε τη μέρα και την ώρα που θα τερματιζόταν το παρόν σύστημα πραγμάτων. (Ματθ. 24:36) Οι απόστολοι δεν κατανοούσαν αρχικά ότι η Βασιλεία του Ιησού θα ήταν ουράνια, ότι δεν θα εγκαθιδρυόταν τον πρώτο αιώνα και ότι θα την κληρονομήσουν μέχρι και Εθνικοί.—Λουκ. 19:11· Πράξ. 1:6, 7· 10:9-16, 34, 35· 2 Τιμ. 4:18· Αποκ. 5:9, 10.

Δεν πρέπει να μας εκπλήσσει το ότι και στους σύγχρονους καιρούς ο Ιεχωβά καθοδηγεί συχνά το λαό του ως προοδευτική οργάνωση, διαφωτίζοντάς τους βαθμιαία όσον αφορά τις Βιβλικές αλήθειες. Αυτό που αλλάζει δεν είναι οι αλήθειες αυτές καθαυτές. Η αλήθεια παραμένει αλήθεια. Το θέλημα και ο σκοπός του Ιεχωβά, όπως εκφράζονται στην Αγία Γραφή, παραμένουν σταθερά. (Ησ. 46:10) Αλλά η κατανόηση του λαού Του σχετικά με αυτές τις αλήθειες γίνεται προοδευτικά ολοένα και σαφέστερη «στον κατάλληλο καιρό», τον ορισμένο καιρό του Ιεχωβά. (Ματθ. 24:45· παράβαλε Δανιήλ 12:4, 9). Μερικές φορές, λόγω ανθρώπινου λάθους ή παροδηγημένου ζήλου, η άποψή τους ίσως χρειάζεται να προσαρμοστεί.

Για παράδειγμα, κατά καιρούς στη σύγχρονη ιστορία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, ο ζήλος και ο ενθουσιασμός τους για τη δικαίωση της κυριαρχίας του Ιεχωβά τούς έχει οδηγήσει σε πρώιμες προσδοκίες όσον αφορά το πότε θα έρθει το τέλος του πονηρού συστήματος πραγμάτων του Σατανά. (Ιεζ. 38:21-23) Αλλά ο Ιεχωβά δεν έχει αποκαλύψει εκ των προτέρων την ακριβή χρονική στιγμή. (Πράξ. 1:7) Γι’ αυτό, έχει χρειαστεί να προσαρμόσει ο λαός του Ιεχωβά τις απόψεις του ως προς αυτό το θέμα.

Τέτοιες προσαρμογές απόψεων δεν σημαίνουν ότι έχει αλλάξει ο σκοπός του Θεού. Ούτε υποδηλώνουν ότι το τέλος αυτού του συστήματος θα έρθει κατ’ ανάγκη στο απώτερο μέλλον. Απεναντίας, η εκπλήρωση των Βιβλικών προφητειών σχετικά με ‘την τελική περίοδο του συστήματος πραγμάτων’ επιβεβαιώνει την εγγύτητα του τέλους. (Ματθ. 24:3) Μήπως, όμως, το γεγονός ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά είχαν κάποιες πρώιμες προσδοκίες σημαίνει ότι δεν καθοδηγούνται από τον Θεό; Όχι, εφόσον και το ερώτημα που έθεσαν οι μαθητές για την εγγύτητα της Βασιλείας στις μέρες τους δεν σήμαινε πως αυτοί δεν ήταν εκλεγμένοι και πως δεν καθοδηγούνταν από τον Θεό!—Πράξ. 1:6· παράβαλε Πράξεις 2:47· 6:7.

Γιατί είναι τόσο σίγουροι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ότι έχουν την αληθινή θρησκεία; Επειδή πιστεύουν και δέχονται τα όσα λέει η Αγία Γραφή για τα γνωρίσματα που προσδιορίζουν ποιοι είναι οι αληθινοί λάτρεις. Η σύγχρονη ιστορία τους, όπως αναφέρεται σε προηγούμενα κεφάλαια αυτού του βιβλίου, δείχνει ότι, όχι απλώς ως άτομα αλλά ως οργάνωση, αυτοί πληρούν τις εξής απαιτήσεις: Υποστηρίζουν πιστά την Αγία Γραφή ως τον ιερό Λόγο αλήθειας του Θεού (Ιωάν. 17:17)· παραμένουν πλήρως αποχωρισμένοι από τις κοσμικές υποθέσεις (Ιακ. 1:27· 4:4)· δίνουν μαρτυρία για το θεϊκό όνομα Ιεχωβά και διακηρύττουν τη Βασιλεία του Θεού ως τη μοναδική ελπίδα του ανθρώπινου γένους (Ματθ. 6:9· 24:14· Ιωάν. 17:26)· επίσης, αγαπούν γνήσια ο ένας τον άλλον.—Ιωάν. 13:34, 35.

Γιατί αποτελεί η αγάπη εξέχον χαρακτηριστικό γνώρισμα για τον προσδιορισμό των λάτρεων του αληθινού Θεού; Τι είδους αγάπη είναι αυτή που προσδιορίζει τους αληθινούς Χριστιανούς;

[Υποσημείωση]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 705]

Όταν είχαν πια εκλεγεί από τον Θεό, ήταν ζωτικό να παραμένουν υπάκουοι στους νόμους του

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 706]

Πώς θα προσδιορίζονταν οι αληθινοί λάτρεις που θα ζούσαν στον καιρό του τέλους;

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 707]

«Δεν ισχυρίστηκε ποτέ ότι έλαβε ειδική αποκάλυψη από τον Θεό»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 708]

Αφήνουν την Αγία Γραφή να αυτοερμηνεύεται

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 709]

Ο Ιεχωβά καθοδηγεί το λαό του ως προοδευτική οργάνωση, διαφωτίζοντάς τους βαθμιαία όσον αφορά τις Βιβλικές αλήθειες