Λευίτες — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

ΛΕΥΙΤΕΣ

[Του (Από τον) Λευί].

Απόγονοι του Λευί, τρίτου γιου του Ιακώβ από τη Λεία. (Γε 29:32-34) Ενίοτε, ο όρος αυτός αναφέρεται σε ολόκληρη τη φυλή, αλλά ως επί το πλείστον εξαιρείται η ιερατική οικογένεια του Ααρών. (Ιη 14:3, 4· 21:1-3) Γι’ αυτό, συνηθίζεται η έκφραση «ιερείς και Λευίτες». (1Βα 8:4· 1Χρ 23:2· Εσδ 1:5· Ιωα 1:19) Τα ιερατικά καθήκοντα είχαν ανατεθεί αποκλειστικά στα άρρενα μέλη της οικογένειας του Ααρών, ενώ οι Λευίτες, το υπόλοιπο της φυλής, υπηρετούσαν ως βοηθοί τους. (Αρ 3:3, 6-10) Αυτή η διευθέτηση ξεκίνησε με το στήσιμο της σκηνής της μαρτυρίας, δεδομένου ότι προηγουμένως δεν είχε διοριστεί κάποια συγκεκριμένη οικογένεια ή φυλή για να προσφέρει τις θυσίες.—Εξ 24:5.

Πάρθηκαν ως Λύτρο για τους Πρωτότοκους. Οι Λευίτες επιλέχθηκαν από τον Ιεχωβά αντί για όλους τους πρωτότοκους των άλλων φυλών. (Εξ 13:1, 2, 11-16· Αρ 3:41) Υπολογίζοντας από την ηλικία του ενός μηνός και πάνω, υπήρχαν 22.000 άρρενες Λευίτες που μπορούσαν να ανταλλαχτούν με ισάριθμους πρωτότοκους άρρενες των άλλων φυλών. Η απογραφή που έγινε στην έρημο του Σινά αποκάλυψε ότι στις άλλες φυλές υπήρχαν 22.273 πρωτότοκοι γιοι. Γι’ αυτό, ο Θεός ζήτησε να δοθεί στον Ααρών και στους γιους του λυτρωτικό αντίτιμο πέντε σίκλων ($11) για καθένα από τους 273 πρωτότοκους που υπερέβαιναν τον αριθμό των Λευιτών.—Αρ 3:39, 43, 46-51.

Καθήκοντα. Οι Λευίτες αποτελούνταν από τρεις οικογένειες προερχόμενες από τους γιους του Λευί: τον Γηρσών (Γηρσώμ), τον Καάθ και τον Μεραρί. (Γε 46:11· 1Χρ 6:1, 16) Σε καθεμιά από αυτές τις οικογένειες δόθηκε μια θέση κοντά στη σκηνή της μαρτυρίας στην έρημο. Η κααθιτική οικογένεια του Ααρών στρατοπέδευε μπροστά στη σκηνή, προς την ανατολή. Οι άλλοι Κααθίτες στρατοπέδευαν στη νότια πλευρά, οι Γηρσωνίτες στη δυτική και οι Μεραρίτες στη βόρεια. (Αρ 3:23, 29, 35, 38) Το στήσιμο, η αποσυναρμολόγηση και η μεταφορά της σκηνής της μαρτυρίας ήταν εργασία των Λευιτών. Όταν ερχόταν η ώρα της μετακίνησης, ο Ααρών και οι γιοι του κατέβαζαν την κουρτίνα που χώριζε τα Άγια από τα Άγια των Αγίων και κάλυπταν την κιβωτό της διαθήκης, τα θυσιαστήρια και άλλα άγια έπιπλα και σκεύη. Στη συνέχεια οι Κααθίτες κουβαλούσαν αυτά τα πράγματα. Οι Γηρσωνίτες μετέφεραν τα υφάσματα της σκηνής, τα καλύμματα, τα προπετάσματα, τα παραπετάσματα της αυλής και τα σχοινιά της σκηνής (προφανώς τα σχοινιά της ίδιας της σκηνής της μαρτυρίας), οι δε Μεραρίτες φρόντιζαν για τα πλαίσια, τους στύλους, τα πέλματα υποδοχής, τους πασσάλους της σκηνής και τα σχοινιά (τα σχοινιά της αυλής που περιέβαλλε τη σκηνή).—Αρ 1:50, 51· 3:25, 26, 30, 31, 36, 37· 4:4-33· 7:5-9.

Η εργασία των Λευιτών οργανώθηκε σε εξαιρετικό βαθμό από τον Δαβίδ, ο οποίος διόρισε επιτηρητές, επόπτες, κριτές, πυλωρούς και θησαυροφύλακες, καθώς και τεράστιο αριθμό ατόμων για να βοηθούν τους ιερείς στο ναό, στις αυλές και στις τραπεζαρίες σε σχέση με τις προσφορές, τις θυσίες, το έργο καθαρισμού, το ζύγισμα, τη μέτρηση και διάφορα καθήκοντα φύλαξης. Οι Λευίτες μουσικοί οργανώθηκαν σε 24 ομάδες, παρόμοιες με τις ιερατικές υποδιαιρέσεις, και υπηρετούσαν εκ περιτροπής. Τα καθήκοντα καθορίστηκαν με κλήρο. Όσο για τις ομάδες των πυλωρών, η πύλη που θα αναλάμβανε η καθεμιά ορίστηκε με τον ίδιο τρόπο.—1Χρ 23, 25, 26· 2Χρ 35:3-5, 10.

Στις ημέρες του Μωυσή, ένας Λευίτης αναλάμβανε σε ηλικία 30 ετών τα πλήρη καθήκοντά του, όπως τη μεταφορά της σκηνής της μαρτυρίας και των αντικειμένων της κατά τις μετακινήσεις. (Αρ 4:46-49) Κάποια καθήκοντα μπορούσαν να εκτελεστούν από την ηλικία των 25, αλλά προφανώς όχι η κοπιαστική υπηρεσία, όπως η μεταφορά της σκηνής. (Αρ 8:24) Την εποχή του Βασιλιά Δαβίδ, η ηλικία μειώθηκε στα 20 χρόνια. Η εξήγηση που έδωσε ο Δαβίδ ήταν ότι η σκηνή της μαρτυρίας (η οποία επρόκειτο να αντικατασταθεί τώρα από το ναό) δεν θα χρειαζόταν πλέον να μεταφέρεται. Ο διορισμός της υποχρεωτικής υπηρεσίας τερματιζόταν στην ηλικία των 50 ετών. (Αρ 8:25, 26· 1Χρ 23:24-26· βλέπε ΗΛΙΚΙΑ.) Οι Λευίτες έπρεπε να είναι καλά καταρτισμένοι στο Νόμο, καθώς καλούνταν συχνά να τον διαβάζουν δημόσια και να τον διδάσκουν στον κοινό λαό.—1Χρ 15:27· 2Χρ 5:12· 17:7-9· Νε 8:7-9.

Πώς Συντηρούνταν. Οι Λευίτες συντηρούνταν κυρίως από τα δέκατα των άλλων φυλών, καθώς τους δινόταν το δέκατο από όλα τα προϊόντα της γης και από τα κοπάδια των ζώων. Οι Λευίτες, με τη σειρά τους, έδιναν το ένα δέκατο από αυτά στους ιερείς. (Αρ 18:25-29· 2Χρ 31:4-8· Νε 10:38, 39) Επίσης, μολονότι οι Λευίτες απαλλάσσονταν από τη στρατιωτική υπηρεσία, μοιράζονταν μαζί με τους ιερείς κάποια από τα λάφυρα της μάχης. (Αρ 1:45-49· 31:25-31· βλέπε ΔΕΚΑΤΟ.) Οι Λευίτες δεν έλαβαν εδαφική κληρονομιά στη Χαναάν, διότι ο Ιεχωβά ήταν το μερίδιό τους. (Αρ 18:20) Ωστόσο, οι άλλες φυλές του Ισραήλ τούς έδωσαν συνολικά 48 πόλεις διασκορπισμένες σε όλη την Υποσχεμένη Γη.—Αρ 35:1-8.

Παρείχαν Υποστηρικτές της Αληθινής Λατρείας. Από τους Λευίτες προήλθαν μερικοί που υποστήριξαν με υποδειγματικό ζήλο την αληθινή λατρεία. Αυτό έγινε φανερό στο περιστατικό με το χρυσό μοσχάρι και επίσης όταν οι Λευίτες έφυγαν από την περιοχή του Ιεροβοάμ μετά τη διαίρεση του βασιλείου. (Εξ 32:26· 2Χρ 11:13, 14) Εξάλλου, υποστήριξαν με ζήλο τους βασιλιάδες Ιωσαφάτ, Εζεκία και Ιωσία, καθώς και τους κυβερνήτες Ζοροβάβελ και Νεεμία και τον ιερέα-γραμματέα Έσδρα στις προσπάθειες που έκαναν να αποκαταστήσουν την αληθινή λατρεία στον Ισραήλ.—2Χρ 17:7-9· 29:12-17· 30:21, 22· 34:12, 13· Εσδ 10:15· Νε 9:4, 5, 38.

Ως φυλή, όμως, δεν υποστήριξαν τον Γιο του Θεού στο δικό του έργο αποκατάστασης, μολονότι κάποιοι μεμονωμένοι Λευίτες έγιναν Χριστιανοί. (Πρ 4:36, 37) Πολλοί από τους Λευίτες ιερείς υπάκουσαν στην πίστη. (Πρ 6:7) Με την καταστροφή της Ιερουσαλήμ και του ναού της το 70 Κ.Χ., τα οικογενειακά αρχεία των Λευιτών χάθηκαν ή καταστράφηκαν, γεγονός που έθεσε τέλος στο Λευιτικό σύστημα. Εντούτοις, μια «φυλή του Λευί» αποτελεί μέρος του πνευματικού Ισραήλ.—Απ 7:4, 7.

Το όνομα αυτής της φυλής αποτελεί επίσης τη βάση της ονομασίας του Γραφικού βιβλίου Λευιτικό. Αυτό το βιβλίο ασχολείται επισταμένα με τους Λευίτες και τα καθήκοντά τους.