Να Μιμείστε την Πίστη Τους

Βρήκε Παρηγοριά στον Θεό Του

Ο ΗΛΙΑΣ έτρεχε μέσα στη βροχή, καθώς ο ουρανός γινόταν όλο και πιο σκοτεινός. Είχε πολύ δρόμο ακόμη μέχρι την Ιεζραέλ, και δεν ήταν πια τόσο νέος. Παρ’ όλα αυτά, συνέχισε να τρέχει ακούραστα, επειδή «το χέρι του Ιεχωβά» ήταν πάνω του. Δεν είχε νιώσει ποτέ να τον πλημμυρίζει τέτοια ενέργεια. Μάλιστα, μόλις είχε προσπεράσει τα άλογα που έσερναν το άρμα του Βασιλιά Αχαάβ!​—1 Βασιλέων 18:46.

Τώρα είχε αφήσει πολύ πίσω τον Βασιλιά Αχαάβ, και ο δρόμος ανοιγόταν μπροστά του. Φανταστείτε τον Ηλία να τρέχει, ανοιγοκλείνοντας τα μάτια του για να διώξει τις σταγόνες της βροχής, ενώ ταυτόχρονα αναλογίζεται την πιο αλησμόνητη μέρα της ζωής του. Αναμφίβολα, ο Θεός του Ηλία, ο Ιεχωβά, και η αληθινή λατρεία είχαν θριαμβεύσει. Στο βάθος πια πίσω του, τυλιγμένα στην καταχνιά της καταιγίδας, βρίσκονταν τα ανεμοδαρμένα υψώματα του Όρους Κάρμηλος, όπου ο Ιεχωβά μέσω του Ηλία είχε καταφέρει καίριο και θαυματουργικό πλήγμα στη λατρεία του Βάαλ. Εκατοντάδες προφήτες του Βάαλ αποδείχτηκαν πονηροί απατεώνες και δικαίως εκτελέστηκαν. Κατόπιν, ο Ηλίας προσευχήθηκε στον Ιεχωβά να τερματιστεί η ξηρασία που μάστιζε τη χώρα τριάμισι χρόνια. Τελικά, ξέσπασε καταρρακτώδης βροχή!a​—1 Βασιλέων 18:18-45.

Καθώς ο Ηλίας διένυε μέσα στη νεροποντή τα 30 χιλιόμετρα ως την Ιεζραέλ, ίσως σκεφτόταν ότι επιτέλους τα πράγματα θα έπαιρναν άλλη τροπή. Δεν μπορεί! Ο Αχαάβ θα άλλαζε πια! Ύστερα από ό,τι είχε δει με τα ίδια του τα μάτια, σίγουρα θα εγκατέλειπε τη λατρεία του Βάαλ, θα χαλιναγωγούσε τη βασίλισσά του, την Ιεζάβελ, και θα τερμάτιζε το διωγμό των υπηρετών του Ιεχωβά.

Όταν όλα βαίνουν κατ’ ευχήν, είναι απολύτως φυσιολογικό να είμαστε αισιόδοξοι. Μπορεί να φανταζόμαστε ότι η ζωή μας θα γίνεται όλο και καλύτερη, ίσως μάλιστα νομίζοντας ότι τα χειρότερα πέρασαν. Διόλου παράξενο να σκεφτόταν έτσι και ο Ηλίας, εφόσον «ήταν άνθρωπος με αισθήματα σαν τα δικά μας». (Ιακώβου 5:17) Στην πραγματικότητα, όμως, τα προβλήματά του κάθε άλλο παρά είχαν τελειώσει. Μάλιστα, σε λίγες ώρες θα ήταν τόσο φοβισμένος, τόσο αποκαρδιωμένος, ώστε θα ευχόταν να πεθάνει. Τι συνέβη; Και πώς βοήθησε ο Ιεχωβά τον προφήτη του να ξαναβρεί την πίστη και το θάρρος του; Ας δούμε.

Μια Αναπάντεχη Τροπή των Γεγονότων

Όταν ο Αχαάβ έφτασε στο ανάκτορό του στην Ιεζραέλ, έδειξε μήπως ότι είχε αλλάξει κάπως, ότι ήταν πλέον πιο πνευματικός; Διαβάζουμε: «Ο Αχαάβ είπε στην Ιεζάβελ όλα όσα είχε κάνει ο Ηλίας και όλα τα σχετικά με το πώς σκότωσε όλους τους προφήτες με σπαθί». (1 Βασιλέων 19:1) Προσέξτε ότι ο Αχαάβ δεν είπε λέξη για τον Θεό του Ηλία, τον Ιεχωβά, ενόσω εξιστορούσε τα γεγονότα της μέρας. Εφόσον ήταν σαρκικό άτομο, είδε εκείνα τα θαυματουργικά γεγονότα από καθαρά ανθρώπινη σκοπιά​—ως πράγματα που «είχε κάνει ο Ηλίας». Προφανώς, δεν είχε μάθει να σέβεται τον Ιεχωβά Θεό. Και πώς αντέδρασε η εκδικητική Ιεζάβελ;

Έγινε πυρ και μανία! Έξαλλη από οργή, διαμήνυσε στον Ηλία τα εξής: «Έτσι να κάνουν οι θεοί και έτσι να προσθέσουν σε αυτό, αν αύριο αυτή την ώρα δεν κάνω την ψυχή σου σαν την ψυχή καθενός από αυτούς!» (1 Βασιλέων 19:2) Εκείνα δεν ήταν λόγια του αέρα​—η ζωή του όντως απειλούνταν. Στην ουσία, η Ιεζάβελ ορκιζόταν να πεθάνει η ίδια αν δεν φρόντιζε να θανατωθεί ο Ηλίας την επόμενη μέρα, παίρνοντας εκδίκηση για τους δικούς της προφήτες του Βάαλ. Φανταστείτε τον Ηλία να αναγκάζεται να ξυπνήσει, ενώ κοιμάται σε κάποιο φτωχικό κατάλυμα στην Ιεζραέλ εκείνη τη νύχτα της καταιγίδας, μόνο και μόνο για να ακούσει τον αγγελιοφόρο της βασίλισσας να του μεταφέρει αυτά τα φοβερά λόγια. Πώς ένιωσε ακούγοντάς τα;

Λυγίζει από την Αποθάρρυνση και το Φόβο

Αν ο Ηλίας είχε την εντύπωση ότι ο πόλεμος εναντίον της λατρείας του Βάαλ κόντευε να τελειώσει, οι ελπίδες του γκρεμίστηκαν στη στιγμή. Η Ιεζάβελ παρέμενε απτόητη. Πάρα πολλοί πιστοί συνεργάτες του Ηλία είχαν ήδη εκτελεστεί με δική της διαταγή, και τώρα φαινόταν ότι είχε έρθει η σειρά του. Η Αγία Γραφή μάς λέει: «Αυτός φοβήθηκε». Οραματίστηκε άραγε ο Ηλίας το φρικτό θάνατο που του επιφύλασσε η Ιεζάβελ; Αν καλλιέργησε τέτοιες σκέψεις, ήταν επόμενο να χάσει το θάρρος του. Όπως και να έχει, «έφυγε για χάρη της ψυχής του»​—το έβαλε στα πόδια για να γλιτώσει.​—1 Βασιλέων 18:4· 19:3.

Ο Ηλίας δεν ήταν ο μόνος πιστός άνθρωπος που λύγισε από το φόβο. Πολύ μεταγενέστερα, ο απόστολος Πέτρος είχε παρόμοιο πρόβλημα. Λόγου χάρη, όταν ο Ιησούς τού έδωσε τη δυνατότητα να περπατήσει μαζί Του πάνω στο νερό, εκείνος γύρισε και “κοίταξε την ανεμοθύελλα”. Τότε έχασε το θάρρος του και άρχισε να βουλιάζει. (Ματθαίος 14:30) Επομένως, τα παραδείγματα του Πέτρου και του Ηλία μάς προσφέρουν ένα πολύτιμο μάθημα. Αν θέλουμε να διατηρήσουμε το θάρρος μας, δεν πρέπει να καλλιεργούμε σκέψεις για τους κινδύνους που μας φοβίζουν. Πρέπει να παραμένουμε συγκεντρωμένοι στην Πηγή της ελπίδας και της δύναμής μας.

«Αρκεί!»

Κυριευμένος από φόβο, ο Ηλίας διένυσε 150 χιλιόμετρα προς τα νοτιοδυτικά, φτάνοντας στη Βηρ-σαβεέ, μια πόλη κοντά στο νότιο σύνορο του Ιούδα. Εκεί άφησε τον υπηρέτη του και μπήκε μόνος του στην έρημο. Η αφήγηση λέει ότι έκανε «δρόμο μιας ημέρας», άρα μπορούμε να υποθέσουμε ότι ξεκίνησε τα χαράματα, προφανώς χωρίς να πάρει μαζί του τίποτα. Καταθλιμμένος, με το φόβο συνεχώς στο κατόπι του, περπατούσε με δυσκολία στο κακοτράχαλο και άγονο έδαφος κάτω από τον καυτό ήλιο. Καθώς αυτός ο διάπυρος δίσκος γινόταν σιγά σιγά κόκκινος και βυθιζόταν στον ορίζοντα, ο Ηλίας ένιωσε τις δυνάμεις του να σβήνουν. Αποκαμωμένος, κάθησε κάτω από ένα σπάρτο​—το μόνο σημείο όπου μπορούσε να είναι κάπως προστατευμένος σε εκείνο το γυμνό τοπίο.​—1 Βασιλέων 19:4.

Ο Ηλίας προσευχήθηκε μέσα σε βαθιά απόγνωση και ζήτησε να πεθάνει, λέγοντας: «Δεν είμαι εγώ καλύτερος από τους προπάτορές μου». Ήξερε ότι οι προπάτορές του ήταν πια μονάχα χώμα και κόκαλα στον τάφο, ανήμποροι να κάνουν καλό σε οποιονδήποτε. (Εκκλησιαστής 9:10) Ο Ηλίας ένιωθε εξίσου άχρηστος. Γι’ αυτό και φώναξε: «Αρκεί!» Τι την ήθελε τη ζωή του;

Μήπως πρέπει να μας ξαφνιάζει το ότι κάποιος άνθρωπος του Θεού αποκαρδιώθηκε τόσο πολύ; Όχι απαραίτητα. Αρκετοί πιστοί άντρες και γυναίκες που αναφέρονται στη Γραφή λέγεται ότι ένιωσαν τέτοια στενοχώρια ώστε ευχήθηκαν να πεθάνουν​—μεταξύ αυτών η Ρεβέκκα, ο Ιακώβ, ο Μωυσής και ο Ιώβ.​—Γένεση 25:22· 37:35· Αριθμοί 11:13-15· Ιώβ 14:13.

Σήμερα, ζούμε σε “κρίσιμους καιρούς, δύσκολους στην αντιμετώπισή τους”. Συνεπώς, δεν μας εκπλήσσει το ότι πολλά άτομα, ακόμη και πιστοί υπηρέτες του Θεού, νιώθουν μερικές φορές καταρρακωμένοι. (2 Τιμόθεο 3:1) Αν βρεθείτε ποτέ σε τέτοια δεινή θέση, ακολουθήστε το παράδειγμα του Ηλία από την εξής άποψη: Εκφράστε τα αισθήματά σας στον Θεό. Στο κάτω κάτω, ο Ιεχωβά είναι «ο Θεός κάθε παρηγοριάς». (2 Κορινθίους 1:3) Παρηγόρησε τον Ηλία;

Ο Ιεχωβά Στήριξε τον Προφήτη Του

Πώς νομίζετε ότι ένιωθε ο Ιεχωβά βλέποντας από τον ουρανό τον αγαπητό του προφήτη να έχει γείρει κάτω από εκείνο το δέντρο στην έρημο και να παρακαλάει να τον βρει ο θάνατος; Δεν χρειάζεται να μαντέψουμε. Όταν ο Ηλίας αποκοιμήθηκε, ο Ιεχωβά τού έστειλε έναν άγγελο, ο οποίος τον ξύπνησε ήρεμα με ένα άγγιγμα και του είπε: «Σήκω, φάε». Εκείνος υπάκουσε, μιας και ο άγγελος του πρόσφερε με καλοσύνη ένα λιτό γεύμα από φρέσκο, ζεστό ψωμί και νερό. Ευχαρίστησε άραγε τον άγγελο; Η αφήγηση λέει μόνο ότι ο προφήτης έφαγε, ήπιε και μετά ξανακοιμήθηκε. Μήπως ήταν τόσο απογοητευμένος ώστε δεν είχε διάθεση ούτε να μιλήσει; Πάντως, ο άγγελος τον ξύπνησε δεύτερη φορά, ίσως την αυγή. Και πάλι, τον παρακίνησε “να σηκωθεί και να φάει”, προσθέτοντας τα εξής αξιοπρόσεκτα λόγια: «Το ταξίδι είναι πολύ μεγάλο για εσένα».​—1 Βασιλέων 19:5-7.

Χάρη στη θεόδοτη ενόρασή του, ο άγγελος ήξερε προς τα πού κατευθυνόταν ο Ηλίας. Ήξερε ακόμη ότι το ταξίδι ήταν τόσο μεγάλο ώστε δεν θα μπορούσε να το ολοκληρώσει με τις δικές του δυνάμεις. Πόσο παρηγορητικό είναι να υπηρετούμε έναν Θεό ο οποίος ξέρει τους στόχους και τους περιορισμούς μας καλύτερα και από εμάς! (Ψαλμός 103:13, 14) Πώς ωφελήθηκε ο Ηλίας από αυτό το γεύμα;

Διαβάζουμε: «Σηκώθηκε . . . και έφαγε και ήπιε, και περπατούσε με τη δύναμη εκείνης της τροφής σαράντα ημέρες και σαράντα νύχτες, ώσπου έφτασε στο βουνό του αληθινού Θεού, το Χωρήβ». (1 Βασιλέων 19:8) Όπως ο Μωυσής περίπου έξι αιώνες πρωτύτερα, και ο Ιησούς σχεδόν δέκα αιώνες μετά, έτσι και ο Ηλίας δεν έφαγε 40 μέρες και 40 νύχτες. (Έξοδος 34:28· Λουκάς 4:1, 2) Εκείνο το ένα γεύμα δεν έλυσε όλα του τα προβλήματα, αλλά τον στήριξε θαυματουργικά. Φανταστείτε αυτόν τον ηλικιωμένο άνθρωπο να βαδίζει με κόπο μέσα στην έρημο, μια έκταση χωρίς ούτε ένα μονοπάτι, για μέρες και εβδομάδες, επί σχεδόν ενάμιση μήνα!

Ο Ιεχωβά στηρίζει και σήμερα τους υπηρέτες του, όχι με θαυματουργικά υλικά γεύματα, αλλά με πολύ πιο ζωτικό τρόπο. Τους παρέχει πνευματικές προμήθειες. (Ματθαίος 4:4) Όταν μαθαίνουμε για τον Θεό από το Λόγο του και από έντυπα που βασίζονται προσεκτικά στη Γραφή, λαβαίνουμε πνευματική στήριξη. Αυτή η πνευματική τροφή ενδεχομένως δεν λύνει όλα μας τα προβλήματα, αλλά μας βοηθάει να υπομένουμε καταστάσεις που διαφορετικά θα ήταν ανυπόφορες. Επίσης, οδηγεί σε «αιώνια ζωή».​—Ιωάννης 17:3.

Ο Ηλίας περπάτησε σχεδόν 320 χιλιόμετρα, φτάνοντας τελικά στο Όρος Χωρήβ, όπου πριν από πολύ καιρό ο Ιεχωβά Θεός μέσω ενός αγγέλου είχε εμφανιστεί στον Μωυσή, στην καιόμενη βάτο, και όπου μετέπειτα ο Ιεχωβά είχε συνάψει τη διαθήκη του Νόμου με τον Ισραήλ. Εκεί ο Ηλίας βρήκε καταφύγιο σε μια σπηλιά.

Πώς Παρηγόρησε και Ενίσχυσε ο Ιεχωβά τον Προφήτη Του

Στο Χωρήβ, ο «λόγος» του Ιεχωβά​—τον οποίο προφανώς μετέδωσε ένα πνεύμα σε ρόλο αγγελιοφόρου—​έκανε την εξής απλή ερώτηση: «Τι δουλειά έχεις εδώ, Ηλία;» Η ερώτηση έγινε πιθανότατα σε ήπιο τόνο, διότι ο Ηλίας τη θεώρησε αφορμή να εκφράσει τα αισθήματά του. Μίλησε, λοιπόν, σαν χείμαρρος: «Έχω σταθεί απόλυτα ζηλότυπος για τον Ιεχωβά, τον Θεό των στρατευμάτων· διότι οι γιοι του Ισραήλ εγκατέλειψαν τη διαθήκη σου, γκρέμισαν τα θυσιαστήριά σου και σκότωσαν τους προφήτες σου με σπαθί, ώστε μόνο εγώ απέμεινα· και ζητούν την ψυχή μου για να την αφαιρέσουν». (1 Βασιλέων 19:9, 10) Τα λόγια του Ηλία φανερώνουν τουλάχιστον τρεις λόγους για τους οποίους ένιωθε αποκαρδιωμένος.

Πρώτον, πίστευε ότι το έργο του είχε πάει χαμένο. Χρόνια ολόκληρα ήταν «απόλυτα ζηλότυπος» για την υπηρεσία του Ιεχωβά, βάζοντας το ιερό όνομα και τη λατρεία του Θεού πάνω από όλα. Εντούτοις, έβλεπε τα πράγματα να πηγαίνουν από το κακό στο χειρότερο. Ο λαός εξακολουθούσε να είναι άπιστος και στασιαστικός, η δε ψεύτικη λατρεία οργίαζε. Δεύτερον, ο Ηλίας ένιωθε μοναξιά. «Μόνο εγώ απέμεινα», είπε, λες και ήταν ο τελευταίος άνθρωπος σε ολόκληρο το έθνος ο οποίος υπηρετούσε ακόμη τον Ιεχωβά. Τρίτον, φοβόταν. Πολλοί προφήτες της εποχής του είχαν ήδη θανατωθεί, και ήταν σίγουρος πως είχε έρθει η σειρά του. Όσο δύσκολο και αν του ήταν, όμως, να ομολογήσει αυτά τα αισθήματα, δεν άφησε την υπερηφάνεια ή την αμηχανία να τον πτοήσουν. Ανοίγοντας την καρδιά του στον Θεό του με προσευχή, αποτέλεσε καλό παράδειγμα για όλους τους πιστούς.​—Ψαλμός 62:8.

Πώς καθησύχασε ο Ιεχωβά τους φόβους και τις ανησυχίες του Ηλία; Ο άγγελος του είπε να σταθεί στο στόμιο της σπηλιάς. Εκείνος υπάκουσε, χωρίς να ξέρει τι θα ακολουθούσε. Ξαφνικά, σηκώθηκε ένας θυελλώδης άνεμος! Το βουητό του πρέπει να ήταν εκκωφαντικό, καθώς ήταν τόσο δυνατός ώστε έσκιζε βουνά και απόκρημνους βράχους. Φανταστείτε τον Ηλία να προσπαθεί να προστατέψει τα μάτια του, ενώ κρατάει σφιχτά πάνω του το χοντρό τρίχινο ένδυμά του που το μαστιγώνουν οι ριπές του ανέμου. Κατόπιν, ίσα που καταφέρνει να μείνει όρθιος, διότι η γη αρχίζει να τρέμει και να δονείται​—ένας σεισμός συγκλονίζει την περιοχή! Προτού καλά καλά συνέλθει, μια μεγάλη φωτιά σαρώνει τα πάντα, αναγκάζοντάς τον να οπισθοχωρήσει μέσα στη σπηλιά για να γλιτώσει από την πύρινη ανάσα της.​—1 Βασιλέων 19:11, 12.

Κάθε φορά, η αφήγηση μας υπενθυμίζει ότι ο Ιεχωβά δεν βρισκόταν σε αυτές τις θεαματικές εκδηλώσεις των δυνάμεων της φύσης. Ο Ηλίας ήξερε ότι ο Ιεχωβά δεν ήταν κάποιος μυθικός θεός της φύσης, όπως ο Βάαλ, ο οποίος υμνούνταν από τους πλανημένους λάτρεις του ως ο «Ιππέας των Νεφών», δηλαδή αυτός που φέρνει τις βροχές. Ο Ιεχωβά είναι η πραγματική Πηγή όλης της εκπληκτικής δύναμης που υπάρχει στη φύση, αλλά είναι επίσης απείρως ανώτερος από οτιδήποτε έχει πλάσει. Ακόμη και οι υλικοί ουρανοί δεν μπορούν να τον χωρέσουν! (1 Βασιλέων 8:27) Πώς, όμως, βοήθησαν όλα αυτά τον Ηλία; Θυμηθείτε το φόβο του. Έχοντας στο πλευρό του έναν Θεό όπως ο Ιεχωβά, με όλη αυτή την ακατανίκητη δύναμη στη διάθεσή Του, δεν είχε κανέναν λόγο να φοβάται τον Αχαάβ και την Ιεζάβελ!​—Ψαλμός 118:6.

Μετά τη φωτιά, επικράτησε ησυχία. Ο Ηλίας άκουσε «μια ήρεμη, χαμηλή φωνή» που τον καλούσε να εκφραστεί και πάλι, πράγμα που έκανε, διατυπώνοντας τις ανησυχίες του για δεύτερη φορά.b Ίσως αυτό του πρόσφερε επιπλέον ανακούφιση. Το σίγουρο είναι, όμως, ότι ο Ηλίας βρήκε ακόμη μεγαλύτερη παρηγοριά σε αυτά που του είπε μετά η «ήρεμη, χαμηλή φωνή». Ο Ιεχωβά τον διαβεβαίωσε ότι δεν ήταν ούτε κατά διάνοια άχρηστος. Πώς το έκανε αυτό; Ο Θεός τού αποκάλυψε πολλά σχετικά με το πώς θα εξελισσόταν ο σκοπός του σε βάθος χρόνου όσον αφορά τον πόλεμο εναντίον της λατρείας του Βάαλ στον Ισραήλ. Ήταν σαφές ότι το έργο του Ηλία δεν είχε πάει χαμένο, διότι ο σκοπός του Θεού προχωρούσε ακάθεκτα. Επιπλέον, ο Ηλίας εξακολουθούσε να παίζει κάποιον ρόλο σε αυτόν το σκοπό, διότι ο Ιεχωβά τον έστειλε και πάλι να κάνει ένα έργο, δίνοντάς του συγκεκριμένες οδηγίες.​—1 Βασιλέων 19:12-17.

Τι θα λεχθεί, όμως, για τα αισθήματα μοναξιάς που βασάνιζαν τον Ηλία; Ο Ιεχωβά έκανε δύο πράγματα σχετικά με αυτό. Πρώτον, είπε στον Ηλία να χρίσει τον Ελισαιέ ως τον προφήτη ο οποίος τελικά θα τον διαδεχόταν. Αυτός ο νεότερος άντρας θα γινόταν συνεργάτης και βοηθός του για πολλά χρόνια. Πόσο χρήσιμη ήταν αυτή η παρηγοριά στην πράξη! Δεύτερον, ο Ιεχωβά αποκάλυψε τα εξής συναρπαστικά νέα: «Έχω αφήσει εφτά χιλιάδες στον Ισραήλ, όλα τα γόνατα που δεν λύγισαν στον Βάαλ και κάθε στόμα που δεν τον φίλησε». (1 Βασιλέων 19:18) Ο Ηλίας δεν ήταν καθόλου μόνος. Το ηθικό του πρέπει να αναπτερώθηκε όταν άκουσε ότι χιλιάδες πιστοί αρνούνταν να λατρέψουν τον Βάαλ. Αυτοί είχαν ανάγκη να συνεχίσει ο Ηλίας την πιστή του υπηρεσία, να αποτελεί παράδειγμα ακλόνητης οσιότητας στον Ιεχωβά σε εκείνους τους ζοφερούς καιρούς. Ο Ηλίας πρέπει να συγκινήθηκε βαθιά ακούγοντας αυτά τα λόγια μέσω του αγγελιοφόρου του Ιεχωβά, της “ήρεμης, χαμηλής φωνής” του Θεού του.

Όπως ο Ηλίας, έτσι και εμείς μπορεί δικαιολογημένα να κυριευόμαστε από δέος μπροστά στις ασύλληπτες φυσικές δυνάμεις που είναι φανερές στη δημιουργία. Αυτή αντανακλά έντονα τη δύναμη του Δημιουργού. (Ρωμαίους 1:20) Ακόμη και σήμερα ο Ιεχωβά χρησιμοποιεί ευχαρίστως την απεριόριστη κραταιότητά του για να βοηθάει τους πιστούς υπηρέτες του. (2 Χρονικών 16:9) Ωστόσο, ο Θεός μάς μιλάει πληρέστερα μέσα από τις σελίδες του Λόγου του, της Αγίας Γραφής. (Ησαΐας 30:21) Κατά μία έννοια, η Γραφή μοιάζει με εκείνη την «ήρεμη, χαμηλή φωνή», και μέσω αυτής ο Ιεχωβά σήμερα μας καθοδηγεί, μας διορθώνει, μας ενθαρρύνει και μας διαβεβαιώνει για την αγάπη του.

Δέχτηκε ο Ηλίας την παρηγοριά που του πρόσφερε ο Ιεχωβά στο Όρος Χωρήβ; Δεν υπάρχει αμφιβολία για αυτό! Σύντομα, δραστηριοποιήθηκε ξανά, και ήταν πάλι ο θαρραλέος, πιστός προφήτης που ύψωνε το ανάστημά του ενάντια στην πονηρία της ψεύτικης λατρείας. Αν παίρνουμε και εμείς στα σοβαρά τα λόγια του Θεού, “την παρηγοριά από τις Γραφές”, θα μπορούμε να μιμούμαστε την πίστη του Ηλία.​—Ρωμαίους 15:4.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 19]

Ο Ιεχωβά ευλόγησε τον Ηλία πλουσιοπάροχα, σε καλούς και κακούς καιρούς

[Εικόνα στη σελίδα 20]

Όντας εντελώς απελπισμένος, ο Ηλίας άνοιξε την καρδιά του στον Ιεχωβά

[Εικόνα στη σελίδα 21]

Ο Ιεχωβά παρηγόρησε και ενθάρρυνε τον Ηλία με την εκπληκτική δύναμή του