Κεφάλαιο 18

Οι Συνέπειες της Απόρριψης του Ποιμένα⁠-⁠Κυβερνήτη του Θεού

 1. Γιατί δεν είναι παράξενο να παραβάλλει ο Ιεχωβά κυβερνήτες κατώτερους από Αυτόν με ποιμένες;

Ο ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟΣ Κυβερνήτης όλων παρέβαλε επανειλημμένα τον εαυτό του με ποιμένα. Εξετάστε, για παράδειγμα, την όμορφη αυτή παρομοίωση που μεταχειρίζεται καθώς προλέγει με πόση τρυφερότητα θα οδηγούσε τον εξόριστο λαό του πίσω στην πατρίδα του: «Δείτε! Ο Υπέρτατος Κύριος Ιεχωβά θα έρθει ως ισχυρός, και ο βραχίονάς του θα κυβερνάει για αυτόν. Την αμοιβή που δίνει την έχει μαζί του, και ο μισθός τον οποίο πληρώνει είναι μπροστά του. Σαν ποιμένας θα ποιμάνει το κοπάδι του. Με το βραχίονά του θα συγκεντρώσει τα αρνιά· και στην αγκαλιά του θα τα βαστάξει. Εκείνα που θηλάζουν θα τα οδηγήσει δείχνοντας φροντίδα». (Ησαΐας 40:​10, 11) Δεν είναι διόλου παράξενο, λοιπόν, το ότι έχει παραβάλει κατώτερους κυβερνήτες εδώ στη γη με ποιμένες.

 2. Με τι φυτά παρομοιάζει ο Ιεχωβά εξέχοντες κοσμικούς κυβερνήτες, και με τι παρομοιάζει, κατά τον ίδιο τρόπο, το υπόλοιπο που απελευθερώθηκε από τη Βαβυλώνα;

² Επίσης, παρομοίασε εξέχοντες κυβερνήτες με ψηλά δέντρα. Έτσι λοιπόν, ο μεγαλοπρεπής Φαραώ της αρχαίας Αιγύπτου παραβάλλεται με ένα επιβλητικό δέντρο. (Ιεζεκιήλ 31:​1⁠-⁠18) Ακόμη και το εξόριστο υπόλοιπο το οποίο απελευθέρωσε ο Ιεχωβά και το επανέφερε από τη συμβολική Βαβυλώνα στη θεόδοτη γη του χρησιμοποιώντας τον Μεσσία ή Χρισμένο του γι’ αυτόν το σκοπό το παραβάλλει με δέντρα. Το κάνει αυτό καθώς αναφέρεται στο διορισμό που ο ίδιος αναθέτει στον Μεσσία του και ο οποίος είναι: “Να παρηγορήσει όλους όσους πενθούν· να ορίσει σε εκείνους που πενθούν για τη Σιών, να τους δώσει κάλυμμα κεφαλιού αντί για στάχτη, το λάδι της αγαλλίασης αντί για πένθος, το μανδύα του αίνου αντί για το αποκαρδιωμένο πνεύμα· και θα αποκληθούν μεγάλα δέντρα δικαιοσύνης, φύτεμα του Ιεχωβά, ώστε να προσδοθεί σε αυτόν ωραιότητα”.​—⁠Ησαΐας 61:​1⁠-⁠3.

3, 4. (α) Πώς αντιδιαστέλλει ο Ζαχαρίας αυτά τα «μεγάλα δέντρα δικαιοσύνης» με τα κοσμικά «δέντρα»; (β) Σύμφωνα με τα εδάφια Ζαχαρίας 11:​1⁠-⁠3, γιατί πρόκειται να λάβει χώρα γοερός θρήνος και βρυχηθμός;

³ Σε αυτά τα συμβολικά “μεγάλα δέντρα δικαιοσύνης, το φύτεμα του Ιεχωβά”, παραπέμπει το προηγούμενο κεφάλαιο της προφητείας του Ζαχαρία, το δέκατο, εδάφια 3⁠-⁠12. Πόσο αντιδιαστέλλονται τώρα αυτά τα δέντρα με τα συμβολικά δέντρα των υψηλά ιστάμενων του καταπιεστικού μας κόσμου! Στις ημέρες του Ζαχαρία, δάση από τους ονομαστούς σε όλο τον κόσμο «κέδρους του Λιβάνου» και άλλα ευωδιαστά αειθαλή δέντρα σκέπαζαν τα μεγαλοπρεπή βουνά του Λιβάνου. Πόσο θλιβερό θα ήταν να φανταστεί κανείς ότι αυτά τα δάση θα μπορούσαν να ερημωθούν από άσβεστη φωτιά! Αυτό θα ήταν αρκετό για να προκαλέσει γοερό θρήνο. Ένας τέτοιος γοερός θρήνος περιμένει τον κόσμο, γιατί, σχεδόν σαν παρεπόμενο του δέκατου κεφαλαίου της προφητείας του Ζαχαρία, το ενδέκατο κεφάλαιο αρχίζει με τη θεϊκή εντολή που παραγγέλλει να ξεσπάσει ένας τέτοιος θρήνος. Σχετικά με αυτό διαβάζουμε:

⁴ «Άνοιξε τις πόρτες σου, Λίβανε, για να καταφάει η φωτιά τους κέδρους σου. Θρήνησε γοερά, εσύ η άρκευθος, γιατί ο κέδρος έπεσε· επειδή οι μεγαλοπρεπείς λεηλατήθηκαν! Θρηνήστε γοερά, πελώρια δέντρα της Βασάν, γιατί το αδιαπέραστο δάσος ισοπεδώθηκε! Ακούστε! Γοερός θρήνος ποιμένων, γιατί η μεγαλειότητά τους λεηλατήθηκε. Ακούστε! Βρυχηθμός χαιτοφόρων νεαρών λιονταριών, γιατί οι υπερήφανες συστάδες κατά μήκος του Ιορδάνη λεηλατήθηκαν».​—⁠Ζαχαρίας 11:​1⁠-⁠3.

 5. Πότε θα καούν οι εκτάσεις με αυτά τα συμβολικά δέντρα, κάνοντας ποιους να θρηνήσουν γοερά;

⁵ Δεν υπάρχουν για το Λίβανο πόρτες αδιαπέραστες από τη φωτιά. Όταν έρθει ο ορισμένος καιρός του Ιεχωβά οπότε η καταστρεπτική φωτιά του θα σαρώσει τη μεγαλοπρεπή γη, οι πόρτες του συμβολικού Λιβάνου θα ανοίξουν καθώς Αυτός θα δώσει την προσταγή να αφήσουν τη φωτιά να μπει. Ακόμη και οι τεράστιοι κέδροι του Λιβάνου θα πέσουν μπροστά στις θεϊκά αναμμένες φλόγες, και γι’ αυτόν το λόγο η άρκευθος που αναφέρεται εδώ σε συνδυασμό με τον κέδρο θα πρέπει να θρηνήσει γοερά. Ο πελώριος όγκος ενός δέντρου δεν θα το προστατέψει από τη φωτιά. Αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο θα πρέπει να θρηνήσουν γοερά τα αδιαπέραστα δάση των πελώριων δέντρων που σκεπάζουν τα υψίπεδα της Βασάν, ανατολικά του Ιορδάνη Ποταμού και της Θάλασσας της Γαλιλαίας. Θα καούν και αυτά στη φωτιά που θα τυλίξει τον κόσμο κατά την επερχόμενη «μεγάλη θλίψη», τη μεγαλύτερη από όλες τις θλίψεις που γνώρισε η ανθρωπότητα. Αυτός θα είναι καιρός γοερού θρήνου για τους ποιμένες⁠-⁠κυβερνήτες.

 6. Γιατί θα θρηνήσουν γοερά οι ποιμένες⁠-⁠κυβερνήτες για το ότι τα συμβολικά «δέντρα» θα γίνουν παρανάλωμα της φωτιάς, και γιατί επίσης θα βρυχηθούν σαν τα λιοντάρια στις συστάδες του Ιορδάνη;

⁶ Αν δίνουμε προσοχή με πίστη στο άγγελμα των προφητειών της Αγίας Γραφής, το οποίο αντηχεί ολοκάθαρα, θα είμαστε σε θέση να ακούσουμε το γοερό θρήνο αυτών των κοσμικών ποιμένων⁠-⁠κυβερνητών. Στον «πόλεμο της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοδύναμου», στον τόπο Αρ⁠-⁠Μαγεδών όπου θα διεξαχθεί η μάχη, θα “λεηλατηθούν” και θα απογυμνωθούν από τη μεγαλειώδη τους εμφάνιση και από τα μεγαλειώδη τους αξιώματα. (Αποκάλυψη 16:​14⁠-⁠16) Αυτοί εξεικονίστηκαν από εκείνα τα μεγαλοπρεπή δέντρα του Λιβάνου και τα πελώρια δέντρα της Βασάν. Αυτοί είναι επίσης, συμβολικά, τα “χαιτοφόρα νεαρά λιοντάρια”. Όπως τα χαιτοφόρα νεαρά λιοντάρια βρυχιούνται επειδή κάηκαν οι υπερήφανες συστάδες στις όχθες του Ιορδάνη Ποταμού​—⁠όπου αυτά τα λιοντάρια παραμόνευαν τη λεία τους⁠—​έτσι και οι όμοιοι με λιοντάρια ποιμένες⁠-⁠κυβερνήτες βρυχιούνται με απόγνωση, καθώς διαπιστώνουν ότι έχασαν τις κρυψώνες τους από όπου ορμούσαν να ξεσκίσουν τα ανυποψίαστα θύματά τους​—⁠τον κόσμο, το λαό.

 7. Πώς φαίνεται ότι το εδάφιο Μαλαχίας 4:​1 αναφέρεται στην ίδια πύρινη ημέρα, και σε τι θα οδηγήσει αυτή τους ποιμένες⁠-⁠κυβερνήτες;

⁷ Ο καιρός της πύρινης καταστροφής που θα λεηλατήσει την επιβλητική μεγαλοπρέπεια, το κύρος και τη θέση ισχύος αυτών των κοσμικών ποιμένων προειπώθηκε και από τον προφήτη Μαλαχία, ο οποίος ήρθε στο προσκήνιο μερικές δεκαετίες μετά τον Ζαχαρία. Παρομοιάζοντας τους αυθάδεις και πονηρούς ανθρώπους με φυτά, ο Μαλαχίας (4:​1) αναφέρει: «“Διότι να! έρχεται η ημέρα που καίει σαν το καμίνι, κατά την οποία όλοι οι αυθάδεις και όλοι όσοι πράττουν την πονηρία θα γίνουν σαν καλαμιά. Και η ημέρα που έρχεται θα τους καταφάει”, είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων, “ώστε δεν θα τους αφήσει ούτε ρίζα ούτε κλαρί”». Αυτοί οι πολιτικοί ποιμένες αξιώνουν ότι κυβερνούν επειδή έλαβαν τη σχετική «λαϊκή εντολή» μέσω δημοκρατικών εκλογών ή επειδή γεννήθηκαν στη γενεαλογική γραμμή κάποιας βασιλικής οικογένειας ή επειδή ο κλήρος του Χριστιανικού κόσμου τούς παραχώρησε το δικαίωμα της «ελέω Θεού μοναρχίας». Ωστόσο, αυτό δεν τους κάνει θεοκρατικούς ποιμένες ούτε κυβερνήτες διορισμένους από τον Μεγάλο Θεοκράτη μέσω του Μεσσία του. Επομένως, η επερχόμενη πύρινη ημέρα, κατά την οποία θα εκτελεστεί η κρίση του Θεού, θα καταφάει όλες αυτές τις κίβδηλες αξιώσεις. Δεν θα αφήσει ούτε ρίζα ούτε κλαρί.

ΘΕΪΚΑ ΔΙΟΡΙΣΜΕΝΟΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ

 8. Πώς έχουν πουλήσει οι ποιμένες⁠-⁠κυβερνήτες τα «πρόβατα» σε θάνατο ή σφαγή, και ποιος είναι σε θέση να εγείρει έναν ανιδιοτελή ποιμένα;

⁸ Εφόσον οι κυβερνητικοί άρχοντες παραβάλλονται με ποιμένες, κατ’ αναλογία οι υπήκοοί τους, ο λαός, παραβάλλονται με ποίμνιο προβάτων. Οι όμοιοι με ποιμένες κυβερνήτες έχουν μεταχειριστεί τα πρόβατα σαν να ήταν ιδιοκτησία τους και έχουν φανεί πρόθυμοι να τα πουλήσουν στα χέρια ιδιοτελών ανθρώπων που θα μπορούσαν να εκμεταλλευτούν και να κακομεταχειριστούν τους προβατοειδείς αυτούς ανθρώπους. Στην πραγματικότητα, τα έχουν παραδώσει σε θάνατο, σε σφαγή, για χάρη φιλόδοξων ανθρώπων που πληρώνουν κάποιο αντίτιμο ώστε να αποκτήσουν τον έλεγχο του λαού ή υπεροχή σε σχέση με αυτόν. Επιπλέον, οι κυβερνητικοί ποιμένες έχουν οδηγήσει τους ανθρώπους σε μια πορεία της οποίας τελική κατάληξη θα είναι το να σφαγιαστούν στον «πόλεμο της μεγάλης ημέρας του Θεού του Παντοδύναμου», στην παγκόσμια κατάσταση που ονομάζεται Αρ⁠-⁠Μαγεδών. (Αποκάλυψη 16:​14⁠-⁠16· 19:​11⁠-⁠21) Δεν υπάρχει, όμως, κανένας πραγματικός «ποιμένας» που να έχει αληθινά στην καρδιά του τα συμφέροντα όλων των ανθρώπων και που να είναι πρόθυμος να δαπανηθεί ο ίδιος μάλλον παρά να εκμεταλλεύεται τα πρόβατα; Ποιος είναι σε θέση να εγείρει έναν τέτοιον ποιμένα, ώστε να μπορεί κάθε πρόβατο να εμπιστευτεί τον εαυτό του στη φροντίδα του και στην κατεύθυνσή του για να γλιτώσει την τρομερή σφαγή; Ο Ιεχωβά είναι σε θέση να το κάνει αυτό.

 9. Συμμετέχοντας σε ένα προφητικό δράμα, ποιο ποίμνιο λαβαίνει οδηγία ο Ζαχαρίας να ποιμάνει;

⁹ Σε εξεικόνιση αυτού του γεγονότος, ο προφήτης Ζαχαρίας κλήθηκε να διαδραματίσει έναν αλληγορικό ρόλο, να συμμετάσχει σε ένα προφητικό δράμα. Ο ίδιος ο προφήτης Ζαχαρίας μάς το περιγράφει αυτό, με τα εξής λόγια: «Αυτό είπε ο Ιεχωβά ο Θεός μου: “Ποίμαινε το ποίμνιο το προορισμένο για τη σφαγή, το οποίο σφάζουν οι αγοραστές χωρίς να θεωρούνται ένοχοι. Και εκείνοι που το πουλούν λένε: «Ας είναι ευλογημένος ο Ιεχωβά, ενώ εγώ θα αποκτώ πλούτη». Και οι ποιμένες δεν του δείχνουν συμπόνια”».​—⁠Ζαχαρίας 11:​4, 5.

10. Ποιοι αποτελούν το συμβολικό «ποίμνιο», τίνος ιδιοκτησία είναι, και γιατί διορίστηκε ο Ζαχαρίας ποιμένας του “ποιμνίου του προορισμένου για τη σφαγή”;

¹⁰ Πόσο αξιολύπητη είναι η κατάσταση του “ποιμνίου του προορισμένου για τη σφαγή”! Εκείνη την εποχή, το «ποίμνιο» ήταν το έθνος του Ισραήλ. Ο ψαλμωδός απευθύνθηκε σε Εκείνον ο οποίος είναι ο πραγματικός ιδιοκτήτης αυτού του ποιμνίου, λέγοντας: «Ποιμένα του Ισραήλ, δώσε ακρόαση, εσύ που οδηγείς τον Ιωσήφ σαν να είναι ποίμνιο». Σε αναγνώριση του γεγονότος ότι Εκείνος ήταν ο ιδιοκτήτης, ο ψαλμωδός είπε: «Διότι αυτός είναι ο Θεός μας και εμείς είμαστε ο λαός της βοσκής του και τα πρόβατα των χεριών του». (Ψαλμός 80:​1· 95:​7) Εφόσον Εκείνος ήταν ο ιδιοκτήτης, είχε το δικαίωμα να διορίσει σε αυτούς έναν πιστό ποιμένα. Αυτό και έκανε διορίζοντας τον προφήτη Ζαχαρία. Ο καινούριος αυτός επίγειος ποιμένας δεν έλαβε κάποια «λαϊκή εντολή» δημοκρατικά. Έλαβε έναν θεοκρατικό διορισμό από τον Κυβερνήτη Θεό, τον Ιεχωβά. Αυτός ο ουράνιος Ιδιοκτήτης είχε στο νου του να σώσει μερικά άτομα από αυτό το «ποίμνιο το προορισμένο για τη σφαγή». Είχε ήδη πει: «Ο Ιεχωβά ο Θεός τους θα τους σώσει εκείνη την ημέρα σαν το ποίμνιο του λαού του· διότι αυτοί θα είναι σαν πέτρες διαδήματος που αστράφτουν πάνω στη γη του». (Ζαχαρίας 9:​16) Για να προωθηθεί αυτός ο σκοπός, ο Μεγάλος Θεοκράτης διόρισε τον Ζαχαρία να ποιμαίνει το ποίμνιο.

11. Με ποιον τρόπο δεν έδειχναν συμπόνια για τα πρόβατα οι «ποιμένες» που τα πουλούσαν, και πώς γίνονταν αυτοί συνεργοί στη σφαγή τους;

¹¹ Ο Ζαχαρίας δεν ήταν σαν τους ποιμένες⁠-⁠κυβερνήτες που νόμιζαν ότι είχαν την εξουσία να πουλούν τα πρόβατα του Ιεχωβά για προσωπικό κέρδος. Ενώ συγκέντρωναν με αυτόν τον τρόπο πλούτη για τον εαυτό τους, πίστευαν ότι ο Θεός ήταν εκείνος που τους έκανε να πλουτίζουν. Έπειτα από την άκαρδη πώληση, αυτοί οι προδοτικοί ποιμένες⁠-⁠κυβερνήτες έλεγαν υποκριτικά: «Ας είναι ευλογημένος ο Ιεχωβά, ενώ εγώ θα αποκτώ πλούτη». Με αυτόν τον τρόπο, οι ποιμένες δεν “έδειχναν συμπόνια” στους προβατοειδείς ανθρώπους οι οποίοι είχαν εμπιστευτεί τον εαυτό τους σε αυτούς. Οι ποιμένες ήξεραν ότι οι αγοραστές θα σκότωναν τα «πρόβατα» που τους πουλούσαν για να προωθήσουν φιλόδοξα, εγωιστικά σχέδια. Και το χειρότερο ήταν ότι οι αγοραστές δεν θα “θεωρούνταν ένοχοι” για τη σφαγή. Τουλάχιστον δεν θα τους θεωρούσαν ένοχους οι ποιμένες που τα είχαν πουλήσει. Έτσι εκείνοι γίνονταν συνεργοί στη σφαγή. Για αυτούς τα πρόβατα δεν ήταν τίποτα άλλο παρά ένα “ποίμνιο προορισμένο για τη σφαγή”.

12. Τίνος πρόβατα αξιώνουν ότι είναι οι άνθρωποι του Χριστιανικού κόσμου, και είναι θεοκρατικά διορισμένοι οι επίγειοι θρησκευτικοί ποιμένες τους;

¹² Όλα αυτά μας φέρνουν στο νου μια παρόμοια κατάσταση που επικρατεί στο Χριστιανικό κόσμο σήμερα, στον εικοστό αιώνα. Οι άνθρωποι, ισχυριζόμενοι ότι είναι Χριστιανοί, αξιώνουν ότι είναι πρόβατα του Θεού. Εφαρμόζουν στον εαυτό τους το εδάφιο Ψαλμός 95:​7 (το οποίο παρατέθηκε προηγουμένως) και απαγγέλλουν ομόφωνα στις εκκλησίες το εδάφιο Ψαλμός 23:​1, ΝΜ: «Ο Κύριος είναι ο ποιμήν μου· δεν θέλω στερηθή ουδενός». Ταυτόχρονα, όμως, αυτοί οι εκκλησιαζόμενοι αποβλέπουν σε επίγειους «ποιμένες». Με θρησκευτική κυρίως έννοια, οι κληρικοί του Χριστιανικού κόσμου αξιώνουν ότι είναι οι ποιμένες αυτών των προβάτων, καθώς η καθεμιά από τις εκατοντάδες θρησκευτικές αιρέσεις έχει το δικό της ποίμνιο. Ωστόσο, αυτοί οι ποιμένες δεν έχουν θεοκρατικό διορισμό όπως είχε ο Ζαχαρίας, γιατί καθένας από αυτούς χειροτονείται από τους ιεράρχες της αίρεσης ή του θρησκεύματος στο οποίο ανήκει, ή από κάποιον επίσκοπο ή άλλον υψηλά ιστάμενο εκκλησιαστικό τιτλούχο ή από ένα εκκλησιαστικό σώμα. Μιμούνται αυτοί οι κληρικοί τους ποιμένες των ημερών του Ζαχαρία;

13. Πώς έχουν μιμηθεί τέτοιοι κληρικοί τους ποιμένες των ημερών του Ζαχαρία πουλώντας τα «πρόβατα» για σφαγή;

¹³ Έχει επισημανθεί με παρρησία ότι ο κλήρος του Χριστιανικού κόσμου, με τους εκατοντάδες εκατομμύρια θρησκευόμενους που βρίσκονται υπό τον πνευματικό έλεγχό του, θα μπορούσε να είχε αποτρέψει τον παγκόσμιο πόλεμο το έτος 1914 Κ.Χ. Αλλά δεν το έκανε αυτό.a Χωρίς καμιά αντίσταση παρέδωσε τα ποίμνιά του για περισσότερα από τέσσερα χρόνια στον πιο κτηνώδη πόλεμο που είχε συμβεί μέχρι τότε σε ολόκληρη την ανθρώπινη ιστορία. Στην πραγματικότητα, πούλησαν τα ποίμνιά τους για να γλιτώσουν το διωγμό που θα επέφερε η εμμονή τους στην αμιγή Χριστιανοσύνη και για να κερδίσουν την εύνοια των στρατιωτικών και των κυβερνητικών ποιμένων. Αυτό έγινε και στην περίπτωση του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, που όπως και ο πρώτος άρχισε μέσα στην καρδιά του Χριστιανικού κόσμου. Η «σφαγή» σε αυτή τη δεύτερη παγκόσμια σύρραξη ήταν ακόμη πιο φρικιαστική από την πρώτη. Επιπλέον, ο κλήρος έχει ικανοποιήσει τις επιθυμίες των κερδοσκόπων εμπόρων και των πολιτικών. Έχει αναμειχθεί στην πολιτική και έχει πουλήσει τα ποίμνιά του σε ανθρώπους που επιδιώκουν υψηλές θέσεις και οι οποίοι δεν έχουν τύψεις συνείδησης για την εκμετάλλευση των ανθρώπων.

14. Σύμφωνα με τον ισχυρισμό των “ποιμένων”, ποιος τους έχει πλουτίσει με αυτόν τον τρόπο, και γιατί οι αγοραστές των προβάτων δεν έχουν τύψεις συνείδησης για το ότι εκμεταλλεύονται τα πρόβατα ή για το ότι προκαλούν τη σφαγή τους;

¹⁴ Ενώ αποκτούν πλούτο με αυτόν τον τρόπο, με την έννοια των υλικών αγαθών και της δημοτικότητας ανάμεσα στην άρχουσα τάξη αυτού του κόσμου, πιστεύουν ότι ο Θεός είναι εκείνος που τους ευλογεί. Έτσι λοιπόν, λένε με ευσεβοφάνεια: «Ευλογητός ο Κύριος, διότι επλούτησα». (Ζαχαρίας 11:​5, ΝΜ ) Λόγω του ότι οι «αγοραστές» των αξιολύπητων προβάτων έχουν την ευλογία του κλήρου, δεν αισθάνονται καμιά ενοχή για το ότι εκμεταλλεύονται τα πρόβατα ή ακόμη και για το ότι προκαλούν τη βίαιη, μαζική σφαγή των προβάτων. Δεν «θεωρούνται ένοχοι» από τον κλήρο του Χριστιανικού κόσμου, αλλά παραμένουν απολύτως ευυπόληπτα μέλη της εκκλησίας. Είναι καταφανές, λοιπόν, ότι οι «ποιμένες», θρησκευτικοί και κυβερνητικοί, “δεν δείχνουν συμπόνια” στα «πρόβατα» του Χριστιανικού κόσμου.

15. Όσον αφορά την εκμετάλλευση από προδοτικούς ποιμένες, πώς γνωρίζουμε ότι αυτό αρέσει στο λαό;

¹⁵ Παρ’ όλα αυτά, η κατάσταση είναι ακριβώς όπως την παρουσίασε ο Θεός στο εδάφιο Ιερεμίας 5:​31: «Οι προφήτες προφητεύουν με ψεύδη· οι δε ιερείς καταδυναστεύουν με τη δύναμη που έχουν. Και στο λαό μου αρέσει αυτό· και τι θα κάνετε όταν έρθει το τέλος του;» Και πώς γνωρίζουμε ότι “αυτό αρέσει” σε εκείνους που ομολογούν ότι είναι λαός του Θεού; Παρατηρώντας ότι ο καθ’ ομολογία λαός του Θεού δεν ακολουθεί την ηγεσία του πιστού ποιμένα που έχει εγείρει ο Θεός και τον οποίο προεικόνιζε ο προφήτης Ζαχαρίας. Αυτοί συνεχίζουν να επιτρέπουν σε εκείνους που τους εμπορεύονται ως «πρόβατα», αγοραστές και πωλητές, να τους οδηγούν στη «σφαγή». Είναι, λοιπόν, άξιοι συμπόνιας όταν υφίστανται τις συνέπειες της πορείας τους;

16. Σχετικά με το ζήτημα της συμπόνιας, ποια είναι η θεϊκή απάντηση στο εδάφιο Ζαχαρίας 11:6;

¹⁶ Η θεϊκή απάντηση δόθηκε στον προφήτη Ζαχαρία, το θεοκρατικό ποιμένα: «“Διότι δεν θα δείξω πια συμπόνια στους κατοίκους του τόπου”, λέει ο Ιεχωβά. “Εγώ, λοιπόν, θα κάνω τους ανθρώπους να βρεθούν ο καθένας στο χέρι του πλησίον του και στο χέρι του βασιλιά του· και θα κατασυντρίψουν τον τόπο και δεν θα φέρω απελευθέρωση από το χέρι τους”».​—⁠Ζαχαρίας 11:6.

17. Σε ποια κατάσταση εγωκεντρισμού και έλλειψης αγάπης θα επιτρέψει ο Ιεχωβά να περιέλθει το «ποίμνιο το προορισμένο για τη σφαγή», και γιατί θα είναι μάταιες οι φωνές τους;

¹⁷ Το ίδιο θα συμβεί και με το Χριστιανικό κόσμο στην εποχή μας. Θα έρθει ο καιρός που ο Ιεχωβά θα πάψει να δείχνει συμπόνια στο «ποίμνιο το προορισμένο για τη σφαγή». Θα επιτρέψει στους άστοργους προβατοειδείς ανθρώπους να λυμαίνονται ο ένας τον άλλον​—⁠οι ποιμένες (θρησκευτικοί και κυβερνητικοί) να λυμαίνονται τα πρόβατα, ο βασιλιάς ή βασιλικός ποιμένας να λυμαίνεται τα πρόβατα και τα πρόβατα να λυμαίνονται το ένα το άλλο. Θα επικρατεί αναρχία. Και τι άλλο θα μπορούσε να προκύψει από αυτό, παρά μια γενική κατάρρευση της οργανωμένης ανθρώπινης κοινωνίας; Το σύστημα πραγμάτων δεν θα διατηρήσει άλλο τη συνοχή του, εφόσον τα πράγματα δεν θα γίνονται συστηματικά πλέον σύμφωνα με την κοσμική σοφία. Με μια συμβολική έννοια, εκείνοι που, προωθώντας ένα κλίμα αναρχίας και χάους, πέφτουν θύμα ο ένας του άλλου αναπόφευκτα θα «κατασυντρίψουν τον τόπο», δηλαδή την οργανωμένη επίγεια επικράτειά τους. Όσο δυνατά και παρατεταμένα και αν φωνάξουν τότε, ο Ιεχωβά δεν πρόκειται να “φέρει απελευθέρωση από το χέρι τους”. Και γιατί να φέρει άλλωστε; Επανειλημμένα, είχαν αρνηθεί να ακολουθήσουν το δικό του διορισμένο ποιμένα.

Ο ΜΙΣΘΟΣ ΤΟΥ ΠΟΙΜΕΝΑ​—⁠ΤΡΙΑΝΤΑ ΑΣΗΜΕΝΙΑ ΝΟΜΙΣΜΑΤΑ

18. Τι είδους διορισμός ήταν ο διορισμός που είχε ο Ζαχαρίας να ποιμαίνει το “ποίμνιο” του Ισραήλ, και ποιο ερώτημα εγείρεται ως προς τις υπηρεσίες του;

¹⁸ Σε ποιο βαθμό εκτιμούν αυτοί που απλώς αξιώνουν ότι είναι λαός του Θεού τον πνευματικό «ποιμένα» τον οποίο ήγειρε Εκείνος και τον οποίο τους έστειλε; Αυτό μας περιγράφεται προφητικά μέσα από μια εμπειρία που είχε ο προφήτης Ζαχαρίας. Εκείνος στάλθηκε να “ποιμαίνει” το ποίμνιο του Ισραήλ, όχι κατόπιν λαϊκής εντολής, αλλά με θεοκρατικό διορισμό. Πόσο πολύ εκτιμήθηκε για αυτό; Πόσο αποτιμήθηκαν οι υπηρεσίες του; Με απόλυτη ειλικρίνεια, μας λέει ο ίδιος:

19. Πόσα ραβδιά πήρε ο Ζαχαρίας, πόσους ποιμένες εξάλειψε σε έναν μήνα, και πώς έδειξε ότι διέλυε τη διαθήκη του με το λαό;

¹⁹ «Και άρχισα να ποιμαίνω το ποίμνιο το προορισμένο για τη σφαγή, για λογαριασμό σας, ταλαιπωρημένοι του ποιμνίου [ή πιθανώς, “για λογαριασμό των εμπόρων του ποιμνίου” (ΜΝΚ με Υποσημειώσεις, στην αγγλική)]. Πήρα, λοιπόν, δύο ραβδιά. Το ένα το ονόμασα Τερπνότητα και το άλλο το ονόμασα Ένωση [κατά γράμμα, Δεσμοί], και ποίμαινα το ποίμνιο. Και τελικά εξάλειψα τρεις ποιμένες σε έναν σεληνιακό μήνα, καθώς η ψυχή μου έχασε σταδιακά την υπομονή της με αυτούς και η δική τους ψυχή επίσης με σιχάθηκε. Στο τέλος είπα: “Δεν θα σας ποιμαίνω πια. Αυτό που πεθαίνει ας πεθαίνει. Και αυτό που εξαλείφεται ας εξαλείφεται. Και εκείνα που έχουν απομείνει ας καταβροχθίσουν το καθένα τη σάρκα του συντρόφου του”. Πήρα, λοιπόν, το ραβδί μου, την Τερπνότητα, και το έκανα κομμάτια, ώστε να διαλύσω τη διαθήκη μου την οποία είχα συνάψει με όλους τους λαούς. Και αυτή διαλύθηκε εκείνη την ημέρα και οι ταλαιπωρημένοι του ποιμνίου που με παρατηρούσαν γνώρισαν έτσι ότι ήταν ο λόγος του Ιεχωβά».​—⁠Ζαχαρίας 11:​7⁠-⁠11.

20. Σε τι χρησίμευαν τα ραβδιά, πώς ονόμασε ο Ζαχαρίας καθένα από τα ραβδιά, και γιατί;

²⁰ Για το ποιμαντικό του έργο, ο Ζαχαρίας εξοπλίστηκε με δύο ραβδιά, ένα για να οδηγεί τα πρόβατα και ένα άλλο για να τα προστατεύει. Ο Δαβίδ, ο οποίος κατά τη νεότητά του ήταν ποιμένας, αναφέρθηκε σε τέτοιου είδους ραβδιά στα εδάφια Ψαλμός 23:​1⁠-⁠4, λέγοντας: «Ο Ιεχωβά είναι ο Ποιμένας μου. . . . Αν και περπατώ σε κοιλάδα βαθιάς σκιάς, δεν φοβάμαι κανένα κακό, γιατί εσύ είσαι μαζί μου· το ραβδί σου και το μπαστούνι σου, αυτά με παρηγορούν». Το ένα ραβδί, προφανώς εκείνο με το οποίο οδηγούσε τα πρόβατα, ο Ζαχαρίας το ονόμασε Τερπνότητα, κάτι που αναφερόταν στην εύνοια η οποία δειχνόταν στα πρόβατα. Το άλλο ραβδί, προφανώς εκείνο με το οποίο χτυπούσε ό,τι ορμούσε στα πρόβατα, το ονόμασε Ένωση (κατά γράμμα, Δεσμοί, που κρατούν κάτι ενιαίο). Αποτελούσε εκδήλωση εύνοιας από μέρους του Θεού του Ζαχαρία, του Ιεχωβά των στρατευμάτων, προς τα πρόβατα το ότι ο Ιεχωβά διόρισε τον Ζαχαρία ποιμένα των προβάτων. Γι’ αυτό και το ένα ραβδί ονομάστηκε Τερπνότητα.

21. Τι είδους πρόβατα ποίμανε ο Ζαχαρίας, από ποιες εθνικότητες αποτελούνταν αυτά, και ποιον αντιπροσώπευε ο Ζαχαρίας ως ποιμένας;

²¹ Ωστόσο, ο προφήτης του Ιεχωβά δεν έγινε ποιμένας κατά γράμμα προβάτων. Αυτά ήταν συμβολικά πρόβατα· ήταν ο οίκος του Ισραήλ, τον οποίο αποτελούσε τότε ένα υπόλοιπο από το βασίλειο του Ιούδα και ένα υπόλοιπο από μέλη του δεκάφυλου βόρειου βασιλείου του Ισραήλ, κύρια φυλή του οποίου ήταν ο Εφραΐμ. Ο Ζαχαρίας, λοιπόν, έλαβε το θεοκρατικό διορισμό να ασκεί πνευματική επίβλεψη στο υπόλοιπο όλου του οίκου του Ισραήλ, σαν άρχοντας ή κυβερνήτης. Με αυτή την ιδιότητα αντιπροσώπευε πράγματι τον Ιεχωβά, τον ουράνιο Ποιμένα.

22. Ήταν ο Ζαχαρίας υποχρεωμένος να ποιμάνει χωρίς αμοιβή, γιατί ήταν οι Ισραηλίτες υποχρεωμένοι να δεχτούν την ποίμανσή του, και τι δείχνει ότι υπήρχε κάποιο σχετικό συμβόλαιο;

²² Ο προφήτης Ζαχαρίας δεν επρόκειτο να ποιμάνει χωρίς αμοιβή. Δικαιούνταν κάποιο μισθό για τις υπηρεσίες που πρόσφερε. Στο τέλος των υπηρεσιών του θα μπορούσε δικαιωματικά να ζητήσει την αμοιβή του. Εφόσον αυτός ήταν ο ποιμένας που είχε διορίσει ο Μεγάλος Θεοκράτης, ο Ιεχωβά, το υπόλοιπο του Ισραήλ ήταν υποχρεωμένο να δεχτεί την ποίμανσή του και να δείξει εκτίμηση για αυτήν μέσω της τιμής με την οποία θα την αποτιμούσε. Υπήρχε μήπως κάποιο συγκεκριμένο συμβόλαιο, κάποια συμφωνία, με τον οίκο του Ισραήλ βάσει του οποίου θα έπρεπε να γίνει αυτό το ποιμαντικό έργο; Το ότι υπήρχε ένα τέτοιο συμβόλαιο, ή διαθήκη, υποδηλώνεται από όσα μας λέει ο Ζαχαρίας όταν εξηγεί τους λόγους για τους οποίους παραιτήθηκε από την εργασία του: «Πήρα, λοιπόν, το ραβδί μου, την Τερπνότητα, και το έκανα κομμάτια, ώστε να διαλύσω τη διαθήκη μου την οποία είχα συνάψει με όλους τους λαούς». (Ζαχαρίας 11:​10) Δηλαδή, με «όλους τους λαούς» του Ισραήλ.

23. Τίνος συμβόλαιο με τον Ισραήλ περιλαμβανόταν εδώ, και γιατί απαντάτε έτσι;

²³ Τίνος, λοιπόν, ήταν αυτή η «διαθήκη» ή το επίσημο συμβόλαιο; Φαινομενικά ήταν μια προσωπική διαθήκη του Ζαχαρία. Ας θυμηθούμε, όμως, ότι ο Ιεχωβά ήταν εκείνος που του είπε: «Ποίμαινε το ποίμνιο το προορισμένο για τη σφαγή». (Ζαχαρίας 11:​4) Ο Ιεχωβά το έκανε αυτό επειδή οι εν ενεργεία ποιμένες πουλούσαν τα πρόβατα του ποιμνίου για σφαγή ή θανάτωση​—⁠ενώ αυτά στην πραγματικότητα ανήκαν στον Ιεχωβά Θεό. Αυτό σήμαινε ότι στην προκειμένη περίπτωση περιλαμβανόταν η διαθήκη του Ιεχωβά· εκτελώντας τη διαθήκη του με τον Ισραήλ, αυτός διόρισε ποιμένα του έθνους τον προφήτη. Σε αρμονία με αυτό το βασικό γεγονός, οι υποσημειώσεις στην Μπίμπλια Χεμπράικα (Biblia Hebraica) του Ρούντολφ Κίτελ, που εκδόθηκε στη Στουτγάρδη της Δυτικής Γερμανίας, αναφέρουν ότι, αντί της φράσης «τη διαθήκη μου την οποία [εγώ] είχα συνάψει», το κείμενο πρέπει μάλλον να λέει: «τη διαθήκη του Ιεχωβά την οποία είχε συνάψει ο Ιεχωβά». Ο λόγος είναι ότι, σε αυτή την περίπτωση, οι αντωνυμικές καταλήξεις στο εβραϊκό κείμενο οι οποίες συνήθως μεταφράζονται ως «μου» και «εγώ» στην πραγματικότητα είναι συντμήσεις του θεϊκού ονόματος Ιεχωβά.​—⁠Βλέπε υποσημειώσεις στη Μετάφραση Νέου Κόσμου των Αγίων Γραφών, έκδοση 1971 (στην αγγλική).

24. (α) Πόσο καιρό ποίμανε ο Ζαχαρίας το ποίμνιο, και πώς το γνωρίζουμε αυτό; (β) Για λογαριασμό τίνος ποίμανε το ποίμνιο;

²⁴ Εκείνη την εποχή εργάζονταν και άλλοι ως ποιμένες. Προφανώς, αυτοί δυσανασχετούσαν με την εισβολή του προφήτη του Ιεχωβά στο πεδίο των δραστηριοτήτων τους. Ο Ζαχαρίας εργάστηκε ως ποιμένας έναν μήνα τουλάχιστον, γιατί μας λέει: «Τελικά εξάλειψα τρεις ποιμένες σε έναν σεληνιακό μήνα, καθώς η ψυχή μου έχασε σταδιακά την υπομονή της με αυτούς και η δική τους ψυχή επίσης με σιχάθηκε». (Ζαχαρίας 11:​8) Δεν μας αναφέρεται ποιοι ήταν αυτοί οι τρεις ποιμένες. Εφόσον, όμως, ο Ζαχαρίας ήταν διορισμένος από τον Ύψιστο Θεό, κατείχε ανώτερη εξουσία από τη δική τους και επομένως μπορούσε να τους καθαιρέσει και τους τρεις. Δεν γνωρίζουμε πόσο καιρό ακόμη συνέχισε να ποιμαίνει αφότου εξάλειψε εκείνους τους τρεις ποιμένες. Ο λόγος για τον οποίο φρόντισε το ποίμνιο, όπως είχε διατάξει ο Ιεχωβά, ήταν ακριβώς αυτός που εξήγησε: «Άρχισα να ποιμαίνω το ποίμνιο το προορισμένο για τη σφαγή, για λογαριασμό σας, ταλαιπωρημένοι του ποιμνίου». (Ζαχαρίας 11:​7) Αυτό ήταν πιο συμπονετικό από μέρους του Ζαχαρία από ό,τι αν “ποίμαινε το ποίμνιο το προορισμένο για τη σφαγή για λογαριασμό των εμπόρων του ποιμνίου”. (ΜΝΚ με Υποσημειώσεις) Αυτά τα πρόβατα είχαν ουσιαστικά εγκαταλειφθεί στους εμπόρους. Πόσο άκαρδο ήταν αυτό!

25. (α) Ποια συναισθήματα αναπτύχθηκαν ανάμεσα στον Ζαχαρία και στους τρεις ποιμένες, και γιατί; (β) Ποιος ζήτησε να διαλυθεί η «διαθήκη» με το ποίμνιο, και πώς το γνωρίζουμε αυτό;

²⁵ Ο Ζαχαρίας δεν έχασε την υπομονή του με το ποίμνιο των ταλαιπωρημένων προβάτων. Η «ψυχή» του, ολόκληρο το είναι του, έχασε την υπομονή της με τους τρεις εγκληματικούς ποιμένες. Επειδή ο Ζαχαρίας ποίμαινε το ποίμνιο πιστά και συμπονετικά, αυτοί οι ποιμένες τον σιχάθηκαν. Εκείνος δεν συνεργάστηκε μαζί τους στα σχέδιά τους. Αφού τους εξάλειψε από τη θέση του ποιμένα, στον ορισμένο καιρό του Ιεχωβά, ο Ζαχαρίας εγκατέλειψε την εργασία του. Με αυτόν τον τρόπο, διαλύθηκε η «διαθήκη» που είχε “συναφθεί με όλους τους λαούς” του Ισραήλ. Ο Ζαχαρίας δείχνει ότι αυτό δεν έγινε με δική του πρωτοβουλία, αλλά με βάση την κατεύθυνση και την απόφαση του Μεγάλου Ποιμένα. Διότι, αφού έκανε κομμάτια το ραβδί του που ονομαζόταν Τερπνότητα​—⁠μια ενέργεια που συμβόλιζε τη διάλυση της διαθήκης⁠—​στη συνέχεια είπε: «Και αυτή διαλύθηκε εκείνη την ημέρα και οι ταλαιπωρημένοι του ποιμνίου που με παρατηρούσαν γνώρισαν έτσι ότι ήταν ο λόγος του Ιεχωβά».​—⁠Ζαχαρίας 11:​10, 11.

26. Τι σήμαινε η διάλυση της διαθήκης για το ποίμνιο του Ισραήλ, όσον αφορά την ευημερία και την ενότητά του;

²⁶ Τι σήμαινε η διάλυση της διαθήκης για το ποίμνιο των λαών του Ισραήλ; Ακριβώς αυτό που είπε ο Ζαχαρίας όταν έπαψε να τους ποιμαίνει: «Δεν θα σας ποιμαίνω πια. Αυτό που πεθαίνει ας πεθαίνει. Και αυτό που εξαλείφεται ας εξαλείφεται. Και εκείνα που έχουν απομείνει ας καταβροχθίσουν το καθένα τη σάρκα του συντρόφου του». (Ζαχαρίας 11:​9) Ποιος θα φρόντιζε το ποίμνιο τώρα που ο διορισμένος ποιμένας του Ιεχωβά έλαβε την εντολή να αποσυρθεί; Εκείνοι που επιδίωκαν να κερδίσουν σε βάρος του ποιμνίου θα άφηναν αυτά που πέθαιναν να πεθαίνουν, δεν θα έδιναν προσοχή σε αυτά που εξαλείφονταν ή εξαφανίζονταν ώστε να τα γλιτώσουν από την απώλεια, και αυτά που είχαν απομείνει θα τα άφηναν να μάχονται μεταξύ τους καταβροχθίζοντας το ένα το άλλο, εφόσον δεν θα εκδήλωναν αγάπη αλλά θα εκμεταλλεύονταν με ιδιοτέλεια το ένα το άλλο.

27. Η διαθήκη διαλύθηκε επειδή σταμάτησε η εκδήλωση συμπόνιας από μέρους τίνος, και ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα όταν θα γινόταν πράξη η παραπάνω απόφαση;

²⁷ Μήπως, λοιπόν, η διάλυση της διαθήκης οφειλόταν σε έλλειψη ελέους από την πλευρά του Ζαχαρία; Όχι· οφειλόταν στο ότι τα χρονικά περιθώρια κατά τα οποία ο Ιεχωβά έδειχνε συμπόνια είχαν εξαντληθεί και είχαν φτάσει στο τέλος τους. Γι’ αυτό και είχε ειπωθεί προηγουμένως στον Ζαχαρία: «“Διότι δεν θα δείξω πια συμπόνια στους κατοίκους του τόπου”, λέει ο Ιεχωβά. “Εγώ, λοιπόν, θα κάνω τους ανθρώπους να βρεθούν ο καθένας στο χέρι του πλησίον του και στο χέρι του βασιλιά του· και θα κατασυντρίψουν τον τόπο και δεν θα φέρω απελευθέρωση από το χέρι τους”». (Ζαχαρίας 11:​6) Πόση αναρχία θα προέκυπτε εξαιτίας του ότι οι λαοί δεν άκουγαν το διορισμένο ποιμένα του Θεού, τον οποίο τους είχε στείλει από συμπόνια! Πόσο μεγάλη θα ήταν η σύγκρουση ανάμεσα στα ιδιοτελή τους συμφέροντα! Πόση καταπίεση! Πόση ανασφάλεια! Πόσο μεγάλη καταστροφή θα έπληττε το σύστημα πραγμάτων εξαιτίας των ολέθριων δραστηριοτήτων των ανόμων και των ταραχοποιών! Πόσο τρομερή ήταν η εμπειρία που περίμενε το ποίμνιο των καθ’ ομολογία προβάτων του Ιεχωβά, όταν η θεϊκή απόφαση θα γινόταν πράξη!

Ο ΜΙΣΘΟΣ ΚΑΙ Η ΤΙΜΗ ΜΕ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΑΠΟΤΙΜΗΘΗΚΕ Ο ΠΟΙΜΕΝΑΣ

28. Ποιον εξεικόνιζε εδώ ο Ζαχαρίας, τι είδους διορισμό έλαβε εκείνος, και ποιο σημείο δόθηκε σχετικά με αυτό;

²⁸ Ο Ζαχαρίας διαδραμάτιζε κάποιο ρόλο σε αυτή την προφητική εικόνα ή αλληγορία. Εξεικόνιζε έναν μεγαλύτερο ποιμένα στην εκπλήρωση της προφητείας. Αυτός ήταν ο Μεσσίας του Ιεχωβά, ο Ιησούς, απόγονος και μόνιμος κληρονόμος του Βασιλιά Δαβίδ. (Ματθαίος 1:​1⁠-⁠6) Αφού εργάστηκε πρώτα ως ξυλουργός στη Ναζαρέτ της Γαλιλαίας ώσπου έγινε τριάντα χρονών, στάλθηκε στο έθνος του Ισραήλ ως πνευματικός ποιμένας. Οι κυβερνήτες εκείνου του τόπου, πολιτικοί και θρησκευτικοί, δεν του ζήτησαν να κάνει κάτι τέτοιο. Ο ποιμαντικός του διορισμός δεν έγινε με κάποια «λαϊκή εντολή», αλλά ήταν θεοκρατικός διορισμός και τον τοποθετούσε σε ανώτερη θέση από όλους τους ανθρωποποίητους «ποιμένες». Στη Ναζαρέτ, την πατρίδα του, τόνισε ότι είχε χριστεί με το πνεύμα του Ιεχωβά για να είναι Μεσσίας και, ως εκ τούτου, ποιμένας του ποιμνίου του λαού του Θεού. Ο προφήτης Ιωάννης ο Βαφτιστής είδε αυτόν τον Ιησού να χρίεται με το άγιο πνεύμα μέσω μιας ορατής φανέρωσης. Αυτό συνέβη αμέσως μετά το βάφτισμα του Ιησού από τον Ιωάννη στον Ιορδάνη Ποταμό, σύμφωνα με το θέλημα του Ιεχωβά.​—⁠Ιωάννης 1:​19⁠-⁠36.

29. Πώς έδειξε ο Ιησούς, μέσω μιας παραβολής, ότι τα πρόβατα θα του παραδίδονταν από κάποιο συμβολικό “θυρωρό”;

²⁹ Ο Ιωάννης ο Βαφτιστής, ως ο πρόδρομος του Μεσσία Ιησού, έπαιξε το ρόλο του “θυρωρού” στη μάντρα των προβάτων του Ισραήλ. Ο Ιησούς Χριστός μίλησε για αυτό σε κάποια παραβολή του με τα εξής λόγια: «Αληθινά, αληθινά σας λέω: Αυτός που δεν μπαίνει στη μάντρα των προβάτων από την πόρτα αλλά σκαρφαλώνει από άλλο μέρος, αυτός είναι κλέφτης και λεηλατητής. Αλλά αυτός που μπαίνει από την πόρτα είναι ποιμένας των προβάτων. Ο θυρωρός ανοίγει σε αυτόν, και τα πρόβατα ακούν τη φωνή του, και φωνάζει τα δικά του πρόβατα με το όνομά τους και τα οδηγεί έξω. Αφού βγάλει έξω όλα τα δικά του, πηγαίνει μπροστά από αυτά και τα πρόβατα τον ακολουθούν, επειδή γνωρίζουν τη φωνή του. Ξένο δεν πρόκειται να ακολουθήσουν, αλλά θα φύγουν από αυτόν, επειδή δεν γνωρίζουν τη φωνή των ξένων. . . . Ο κλέφτης δεν έρχεται παρά μόνο για να κλέψει και να σφάξει και να καταστρέψει. Εγώ ήρθα για να έχουν ζωή και να την έχουν με αφθονία. Εγώ είμαι ο καλός ποιμένας· ο καλός ποιμένας παραδίδει την ψυχή του για χάρη των προβάτων».​—⁠Ιωάννης 10:​1⁠-⁠11.

30. (α) Σε ποιους περιόρισε ο Ιησούς την ποίμανσή του, και πώς το έδειξε αυτό; (β) Πώς και πότε προείπε ο Μωυσής τον ερχομό αυτού του προφήτη;

³⁰ Περιορίζοντας τις προσπάθειές του αποκλειστικά μέσα στο ποίμνιο του Ισραήλ, απέστειλε τους δώδεκα αποστόλους του και τους είπε: «Μην πάτε στο δρόμο των εθνών και μην μπείτε σε πόλη Σαμαρειτών· αλλά, αντίθετα, να πηγαίνετε στα χαμένα πρόβατα του οίκου του Ισραήλ. Καθώς πηγαίνετε, να κηρύττετε λέγοντας: “Η βασιλεία των ουρανών έχει πλησιάσει”». (Ματθαίος 10:​5⁠-⁠7) Προτού ασχοληθεί με το αίτημα μιας Φοίνισσας γυναίκας να γιατρέψει την κόρη της, η οποία δαιμονιζόταν άσχημα, ο Ιησούς τής υπενθύμισε: «Δεν στάλθηκα σε κανέναν παρά μόνο στα χαμένα πρόβατα του οίκου του Ισραήλ». (Ματθαίος 15:​22⁠-⁠24) Αυτό βρισκόταν σε συμφωνία με τη διαθήκη του θεϊκού νόμου που είχε συνάψει ο Ιεχωβά Θεός με τον οίκο του Ισραήλ, με μεσίτη τον Μωυσή στο Όρος Σινά το 1513 Π.Κ.Χ. Λίγο πριν από το θάνατό του, ο Μωυσής, συμβουλεύοντας τους Ισραηλίτες να είναι υπάκουοι σε εκείνη τη διαθήκη με το να αποστρέφονται όλες τις μορφές δαιμονισμού, είπε στους Ισραηλίτες: «Προφήτη σαν εμένα θα εγείρει για εσένα ο Ιεχωβά ο Θεός σου από ανάμεσά σου, από τους αδελφούς σου​—αυτόν πρέπει να ακούτε». (Δευτερονόμιο 18:​15) Εκείνος ο υποσχεμένος προφήτης που θα ήταν μεγαλύτερος από τον Μωυσή ήταν ο Μεσσίας, ο Ιησούς.​—⁠Δευτερονόμιο 18:​16⁠-⁠19· Πράξεις 3:​22, 23.

31. Πώς γίνεται καταφανές από το ιστορικό υπόμνημα ότι ο Ιησούς έδειχνε συμπόνια στα πρόβατα, αλλά τι μπορούμε να πούμε για τους άλλους ποιμένες;

³¹ Το ότι ο Ιησούς έτρεφε αληθινή συμπόνια για το ποίμνιο του Ισραήλ, όπως άλλωστε έπρεπε να τρέφει ο αληθινός Μεσσιανικός ποιμένας, φαίνεται από την ακόλουθη αφήγηση: «Ο Ιησούς άρχισε περιοδεία σε όλες τις πόλεις και τα χωριά, διδάσκοντας στις συναγωγές τους και κηρύττοντας τα καλά νέα της βασιλείας και θεραπεύοντας κάθε είδους ασθένεια και κάθε είδους πάθηση. Βλέποντας τα πλήθη, τα σπλαχνίστηκε, επειδή ήταν γδαρμένοι και παραπεταμένοι σαν πρόβατα χωρίς ποιμένα». (Ματθαίος 9:​35, 36) Δεν μπορούμε παρά να συμπεράνουμε ότι οι άλλοι που θα έπρεπε να είναι ποιμένες δεν εκπλήρωναν το καθήκον τους.

32. Ποιους εξεικόνιζαν στις ημέρες του Ιησού οι «τρεις ποιμένες» που καθαίρεσε ο Ζαχαρίας;

³² Σε εκπλήρωση της προφητικής εικόνας, λοιπόν, ποιοι ήταν οι «τρεις ποιμένες» τους οποίους εξάλειψε, εξέκοψε και καθαίρεσε ο Ιησούς Χριστός από τις θέσεις που είχαν καταλάβει; Το ιστορικό υπόμνημα της ζωής του Ιησού δεν δείχνει να υπήρχαν τρεις συγκεκριμένοι άντρες που να εκπλήρωσαν αυτό το προφητικό πρότυπο. Προφανώς, οι τρεις ποιμένες τους οποίους καθαίρεσε ο προφήτης Ζαχαρίας εξεικόνιζαν τρεις τάξεις αντρών στην εποχή του Ιησού. Στο ιστορικό υπόμνημα εμφανίζονται τρεις τάξεις που κατείχαν κυβερνητική και θρησκευτική δύναμη στον Ισραήλ. Αυτοί ήταν (1) οι Φαρισαίοι και (2) οι Σαδδουκαίοι​—⁠και οι δύο αυτές τάξεις εκπροσωπούνταν στο Ιουδαϊκό Σάνχεδριν στην Ιερουσαλήμ. Αυτό το δικαστικό σώμα είχε κάποιες περιορισμένες κυβερνητικές αρμοδιότητες, υπό την εποπτεία του Ρωμαίου κυβερνήτη, καθώς και θρησκευτικές αρμοδιότητες. Έτσι λοιπόν, κάποιος Νικόδημος, ο οποίος ήταν Φαρισαίος και μέλος του Σάνχεδριν, ήταν «άρχοντας των Ιουδαίων». (Ιωάννης 3:​1, 2· 7:​50⁠-⁠52) Ο Ιωσήφ, ένας πλούσιος άντρας από την Αριμαθαία, ήταν και αυτός μέλος του Σάνχεδριν. (Ματθαίος 27:​57⁠-⁠60· Λουκάς 23:​50⁠-⁠53) Το Σάνχεδριν ήταν διχασμένο σε μεγάλο βαθμό ανάμεσα στους Φαρισαίους και στους Σαδδουκαίους. (Πράξεις 23:​1⁠-⁠9) Εκτός από αυτές τις αιρέσεις των Ιουδαίων, υπήρχαν επίσης (3) οι Ηρωδιανοί, οι “οπαδοί της παράταξης του Ηρώδη”.​—⁠Μάρκος 12:13.

33. Πώς “έχασε την υπομονή” του ο Ιησούς με εκείνους τους «τρεις ποιμένες», όπως είχε εξεικονιστεί από την περίπτωση του Ζαχαρία;

³³ Όπως αισθάνονταν οι «τρεις ποιμένες» για τον Ζαχαρία ως ποιμένα, έτσι και αυτές οι τρεις ομάδες γρήγορα “σιχάθηκαν” τον Ιησού Χριστό ως Μεσσιανικό ποιμένα. Συνωμότησαν ή συνεργάστηκαν εναντίον του Ιησού για να τον κακοπαραστήσουν στα μάτια του ποιμνίου του Ισραήλ. (Ματθαίος 22:​15⁠-⁠22· Μάρκος 3:​6) Ο Ιησούς δεν εξάλειψε, δεν εξέκοψε ούτε καθαίρεσε αυτές τις τρεις εχθρικές ομάδες σε «έναν» κατά γράμμα «σεληνιακό μήνα». Ο “σεληνιακός μήνας”, που στην περίπτωση του Ζαχαρία ήταν κατά γράμμα, στην περίπτωση του Ιησού συμβόλιζε μια σύντομη χρονική περίοδο. (Ζαχαρίας 11:​8) Από την αρχή κιόλας της διακονίας του, ο Ιησούς αρνήθηκε να έχει οποιαδήποτε σχέση με αυτές τις εγωκεντρικές ομάδες της άρχουσας τάξης συνεργαζόμενος με αυτές. Τελικά, προς το τέλος της διακονίας του, η ψυχή του “έχασε την υπομονή της” μαζί τους. Αποστόμωσε δημόσια και τις τρεις αυτές ομάδες, τόσο σε θέματα κυβερνητικής εξουσίας όσο και σε δογματικά θέματα. (Ματθαίος 22:​15⁠-⁠45) Το αποτέλεσμα ήταν αυτό που αναφέρει το εδάφιο Ματθαίος 22:​46: «Κανείς δεν μπορούσε να του απαντήσει λέξη ούτε τόλμησε κανείς από εκείνη την ημέρα [Τρίτη 11 Νισάν του 33 Κ.Χ.] να του κάνει πια ερωτήσεις».

34. (α) Τι είπε ο Ιησούς αποκορυφώνοντας την επίκρισή του εναντίον των γραμματέων και των Φαρισαίων; (β) Τι είπε στην Ιερουσαλήμ, σαν να έκανε κομμάτια το ραβδί που ονομαζόταν Τερπνότητα;

³⁴ Ο Ιησούς Χριστός τούς είχε μόλις πει τα εξής: «Η βασιλεία του Θεού θα αφαιρεθεί από εσάς και θα δοθεί σε έθνος που παράγει τους καρπούς της». (Ματθαίος 21:​23⁠-⁠43· Μάρκος 12:​1⁠-⁠12· Λουκάς 20:​9⁠-⁠44) Σύντομα μετά τη δήλωση αυτή, επέκρινε ανοιχτά τους γραμματείς και τους Φαρισαίους ως καταπιεστικούς ποιμένες και θρησκευτικούς υποκριτές. Αποκορύφωσε την επίκρισή του λέγοντας: «Άρα, δίνετε μαρτυρία εναντίον του εαυτού σας ότι είστε γιοι εκείνων που δολοφόνησαν τους προφήτες. Συμπληρώστε, λοιπόν, το μέτρο των προπατόρων σας. Φίδια, γεννήματα οχιάς, πώς θα ξεφύγετε από την κρίση της Γέεννας;» (Ματθαίος 23:​1⁠-⁠33· Μάρκος 12:​38⁠-⁠40· Λουκάς 20:​45⁠-⁠47) Κατόπιν, σαν να έκανε κομμάτια το ποιμενικό ραβδί που ονομαζόταν Τερπνότητα, πρόσθεσε: «Ιερουσαλήμ, Ιερουσαλήμ, αυτή που σκοτώνει τους προφήτες και λιθοβολεί τους απεσταλμένους σε αυτήν​—πόσες φορές θέλησα να συγκεντρώσω τα παιδιά σου, όπως συγκεντρώνει η κλώσα τα κλωσόπουλά της κάτω από τις φτερούγες της! Αλλά εσείς δεν το θελήσατε. Δείτε! Ο οίκος σας εγκαταλείπεται σε εσάς».​—⁠Ματθαίος 23:​37, 38.

35. Τι ανήγγειλε ο Ιησούς με αυτά τα λόγια στους Ιουδαίους αναφορικά με τη Διαθήκη του Νόμου που είχε συνάψει μαζί τους ο Θεός, και τι γνώρισαν τότε οι «ταλαιπωρημένοι» που παρατηρούσαν τον Ιησού;

³⁵ Όταν ο Ιεχωβά Θεός εγκατέλειψε τον Ιουδαϊκό ναό της λατρείας του στην Ιερουσαλήμ, αυτό σήμαινε ότι διέλυσε τη διαθήκη του νόμου που είχε συνάψει με το έθνος του Ισραήλ μέσω του Μωυσή. Ο Ιησούς, λοιπόν, ως ο ποιμένας που προσκιάστηκε από τον Ζαχαρία, ανήγγειλε ότι η διαθήκη την οποία είχε συνάψει ο Ιεχωβά με τους λαούς του Ισραήλ επρόκειτο να διαλυθεί. Οι «ταλαιπωρημένοι» του ποιμνίου του Ισραήλ που παρατηρούσαν τον Ιησού και άκουγαν τα λόγια του «γνώρισαν έτσι ότι ήταν ο λόγος του Ιεχωβά».​—⁠Ζαχαρίας 11:11.

36. Τι σήμαινε αυτό αναφορικά με την εκδήλωση τερπνότητας από μέρους του Θεού προς τον Ισραήλ, και τελικά πόσο τρομερές ήταν οι συνέπειες της απόρριψης του Ποιμένα⁠-⁠Κυβερνήτη που είχε διορίσει ο Ιεχωβά;

³⁶ Αυτό σήμαινε ότι ο Ιεχωβά δεν επρόκειτο να εκδηλώνει πλέον τερπνότητα απέναντι στον ανυπάκουο εκλεκτό του λαό. Αυτός θα σταματούσε να “δείχνει συμπόνια” στους κατοίκους της «γης του Ιούδα». Εκείνη η γη θα υφίστατο όλη τη φρίκη της εισβολής στην Ιουδαία και της καταστροφής των πόλεών της και των οχυρών της, περιλαμβανομένης της Ιερουσαλήμ και του ναού της, κατά τα οδυνηρά έτη 70⁠-⁠73 Κ.Χ. Ο Ιησούς Χριστός προείπε αυτή την τραγωδία την ίδια εκείνη ημέρα, την 11η Νισάν του 33 Κ.Χ., στην προφητεία του σχετικά με την “τελική περίοδο του συστήματος πραγμάτων”. (Ματθαίος 24:​1⁠-⁠22· Μάρκος 13:​1⁠-⁠20· Λουκάς 21:​5⁠-⁠24) Αυτή η εθνική συμφορά ήταν, αν μη τι άλλο, μια οδυνηρή ένδειξη του ότι η διαθήκη του Μωσαϊκού Νόμου που υπήρχε ανάμεσα στον Θεό και στον Ισραήλ είχε διαλυθεί. Πόσο τρομερές ήταν οι συνέπειες της απόρριψης του Ποιμένα⁠-⁠Κυβερνήτη που είχε διορίσει ο Θεός!

37. Πώς καταδείχτηκε η τιμή με την οποία αποτιμήθηκε η ποίμανση του Ζαχαρία, τι του είπε τότε ο Ιεχωβά να κάνει, και τι έκανε κομμάτια εκείνος στη συνέχεια;

³⁷ Πόσο υψηλή ήταν η τιμή με την οποία αποτίμησαν οι λαοί του Ισραήλ το διορισμένο ποιμένα του Ιεχωβά; Ο προφήτης Ζαχαρίας μιλάει για αυτό παραστατικά καθώς μας περιγράφει την προσωπική του εμπειρία, και με αυτόν τον τρόπο προσκιάζει ένα γεγονός πολύ μεγαλύτερης σπουδαιότητας. Μας λέει λοιπόν: «Ύστερα τους είπα: “Αν φαίνεται καλό στα μάτια σας, δώστε μου το μισθό μου· αν όμως όχι, μην τον δίνετε”. Και πλήρωσαν το μισθό μου, τριάντα ασημένια νομίσματα. Τότε, ο Ιεχωβά μού είπε: “Ρίξε τα στο θησαυροφυλάκιο​—η μεγαλοπρεπής τιμή με την οποία αποτιμήθηκα κατά την άποψή τους”. Έτσι λοιπόν, πήρα τα τριάντα ασημένια νομίσματα και τα έριξα μέσα στο θησαυροφυλάκιο στον οίκο του Ιεχωβά. Ύστερα έκανα κομμάτια το δεύτερο ραβδί μου, την Ένωση, ώστε να διαλύσω την αδελφοσύνη ανάμεσα στον Ιούδα και στον Ισραήλ».​—⁠Ζαχαρίας 11:​12⁠-⁠14.

38. Ποια ήταν η αξία της αμοιβής που δόθηκε στον Ζαχαρία, και πώς αναφέρθηκε ο Ιεχωβά σε αυτή την αμοιβή;

³⁸ «Τριάντα ασημένια νομίσματα»​—⁠τριάντα ασημένιοι σίκλοι⁠—​ήταν το αντίτιμο για έναν δούλο, σύμφωνα με τη διαθήκη του Μωσαϊκού Νόμου. (Έξοδος 21:​32) Δεν άξιζε ο προφήτης Ζαχαρίας ή οι ποιμαντικές υπηρεσίες του περισσότερο από έναν δούλο; Και, εφόσον ο Ουράνιος Ποιμένας Ιεχωβά είχε διορίσει τον Ζαχαρία, η αποτίμηση του διορισμένου εκπροσώπου του, του Ζαχαρία, ισοδυναμούσε με αποτίμηση του Ιεχωβά ως Ποιμένα. Ο Ιεχωβά μπορούσε να αναφερθεί σε αυτήν ως την «τιμή με την οποία αποτιμήθηκα κατά την άποψή τους». (Εκτός αν ο Ζαχαρίας έκανε εδώ μια παρενθετική αναφορά στον εαυτό του!) Είναι αλήθεια ότι ο Ιεχωβά αναφέρθηκε σε αυτήν ως “μεγαλοπρεπή τιμή” και όχι ως τιμή δούλου· προφανώς, όμως, αυτό δεν ήταν έκφραση ικανοποίησης αλλά μια σαρκαστική ή δηκτική παρατήρηση. Σήμαινε ότι η έλλειψη εκτίμησης είχε γίνει αντιληπτή.

39. Τι έδειχνε αναφορικά με το δωδεκάφυλο έθνος του Ισραήλ το ότι ο Ζαχαρίας κομμάτιασε το ραβδί που ονομαζόταν Ένωση (ή Δεσμοί);

³⁹ Με μια τέτοια υποτίμηση του ποιμένα που αντιπροσώπευε τον Ιεχωβά καταργούνταν η βάση για ενότητα στο ποίμνιο του καθ’ ομολογία λαού του Θεού. Δεν θα υπήρχε ένας ποιμένας και ένα ποίμνιο. Αυτό θα καταργούσε την προστατευτική δύναμη που προτάσσει η ενότητα εναντίον των εξωτερικών επιθέσεων. Ο Ζαχαρίας, λοιπόν, έκανε κομμάτια το ραβδί που ονομαζόταν Ένωση (ή Δεσμοί) στην κατάλληλη στιγμή. Αυτή η ενέργεια έδειχνε ότι καταργούνταν το θεμέλιο για την «αδελφοσύνη» ανάμεσα σε εκείνους που ανήκαν στο βασίλειο του Ιούδα και σε εκείνους που ανήκαν στο δεκάφυλο βασίλειο του Ισραήλ. Το αν θα είχαν ή όχι έναν Μεσσιανικό βασιλιά από τη βασιλική γραμμή του Δαβίδ ήταν ο λόγος για τον οποίο είχε διασπαστεί το δωδεκάφυλο έθνος σε δύο βασίλεια​—⁠το βασίλειο του Ιούδα και το βασίλειο του Ισραήλ⁠—​μετά το θάνατο του Βασιλιά Σολομώντα το 997 Π.Κ.Χ. Επομένως, η διάλυση της διαθήκης του Μωσαϊκού Νόμου σήμαινε, όχι μόνο το τέλος της “τερπνότητας” ή της εύνοιας του Ιεχωβά προς τον πρώην εκλεκτό λαό του, αλλά και ότι είχε πάψει η εκδήλωση θεϊκής φροντίδας και προστασίας για τη διατήρηση της συνοχής του έθνους ως αρμονικού συνόλου. Οι πνευματικοί δεσμοί που συντελούσαν στην αδελφοσύνη είχαν καταργηθεί, και ο σαρκικός δεσμός μόνο δεν θα ήταν αρκετά ισχυρός για να τους κρατήσει ενωμένους ως αδελφούς.

40. (α) Γιατί ήταν αυτή η υποτίμηση του ποιμένα του Ιεχωβά πιο σοβαρή στην περίπτωση εκείνου που εξεικονίστηκε από τον Ζαχαρία; (β) Τι πρέπει να λαβαίνει ως αμοιβή ένας ποιμένας⁠-⁠κυβερνήτης από τους υπηκόους του;

⁴⁰ Η υποτίμηση των προμηθειών του Θεού και η απόρριψή τους έχουν πάντοτε θλιβερές συνέπειες. Όσο μεγάλη και αν ήταν η υποτίμηση που δέχτηκε ο Ιεχωβά ως ο Μεγάλος Ποιμένας στην περίπτωση του προφήτη Ζαχαρία, ήταν κατά πολύ μικρότερη από αυτό που έγινε στην περίπτωση του Μεσσιανικού Ποιμένα, ο οποίος εξεικονίστηκε από τον Ζαχαρία. Αυτός δεν ήταν άλλος από τον Γιο του Θεού, τον οποίο έστειλε ο Θεός από τον ουρανό για να γίνει ο Καλός Ποιμένας και να παραδώσει την ψυχή του, ή να καταθέσει την τέλεια ανθρώπινη ζωή του, για χάρη όλων των προβατοειδών ανθρώπινων πλασμάτων. (Ιωάννης 10:​14⁠-⁠18) Εφόσον ο Μεσσίας Ιησούς ενεργούσε ως ποιμένας εκ μέρους του ουράνιου Πατέρα του, θα μπορούσε να είχε ασκήσει το δικαίωμά του να ζητήσει εκ μέρους του Πατέρα του το μισθό του. Τι μισθό ή αμοιβή ζητάει ένας κυβερνητικός ποιμένας από τους υπηκόους του; Αυτό που ζητάει από τους υπηκόους του είναι να υποστηρίζουν τον ίδιο και την κυβέρνησή του είτε με υλικό τρόπο είτε με τις όσιες υπηρεσίες τους. Οι αξιωματούχοι τους οποίους διορίζει ο κυβερνητικός ποιμένας είναι εκείνοι που έχουν την υποχρέωση να φροντίζουν να παίρνει ο ποιμένας το μισθό του ή την αμοιβή του από όλους τους υπηκόους του. Όπως έγραψε ο Σολομών, ένας θεοκρατικά διορισμένος βασιλιάς: «Γιε μου, να φοβάσαι τον Ιεχωβά και το βασιλιά. Με εκείνους που θέλουν να έρθει αλλαγή μην έχεις ανάμειξη».​—⁠Παροιμίες 24:21.

41. (α) Μήπως ο Ζαχαρίας ανάγκασε το λαό να του δώσει το μισθό του για το ποιμαντικό του έργο; (β) Πότε θα μπορούσαν οι Ιουδαίοι εκπρόσωποι να πληρώσουν τον Ιησού ως ποιμένα, αλλά πότε αναγκάστηκαν να τον αποτιμήσουν;

⁴¹ Ο Ιησούς υπηρέτησε πιστά ως πνευματικός ποιμένας για τα «χαμένα πρόβατα του οίκου του Ισραήλ» επί τριάμισι χρόνια σχεδόν. Προς το τέλος του ποιμαντικού του έργου, την τελευταία εβδομάδα της ζωής του με ανθρώπινη σάρκα εδώ στη γη, δεν πήγε απευθείας στους όμοιους με ποιμένες εκπροσώπους του Ισραήλ, όπως έκανε ο προφήτης Ζαχαρίας, για να ζητήσει το μισθό του ή την αμοιβή του. Ο Ζαχαρίας είπε στους συγχρόνους του ότι δεν χρειαζόταν να πληρώσουν αν δεν ήθελαν: «Αν φαίνεται καλό στα μάτια σας, δώστε μου το μισθό μου· αν όμως όχι, μην τον δίνετε». (Ζαχαρίας 11:​12) Στην περίπτωση του Ιησού, οι όμοιοι με ποιμένες εκπρόσωποι του Ισραήλ θα μπορούσαν να του είχαν δώσει το μισθό του με το να τον αποδεχτούν ως τον αληθινό Μεσσία που είχε στείλει και χρίσει ο Ιεχωβά, όταν εκείνος μπήκε θριαμβευτικά στην Ιερουσαλήμ επιβαίνοντας στο πουλάρι ενός γαϊδουριού. Αλλά δεν το έκαναν αυτό. Ωστόσο, τρεις μόλις ημέρες αργότερα (στις 12 Νισάν του 33 Κ.Χ.), αναγκάστηκαν να τον αποτιμήσουν με κάποια χρηματική τιμή ως πνευματικό ποιμένα. Πώς; Ας διαβάσουμε:

42. Ποια τιμή συμφωνήθηκε με τον Ιούδα τον Ισκαριώτη για τον Ιησού, και πότε;

⁴² «Τότε ένας από τους δώδεκα, αυτός που ονομαζόταν Ιούδας Ισκαριώτης, πήγε στους πρωθιερείς και είπε: “Τι θα μου δώσετε για να σας τον προδώσω;” Αυτοί του καθόρισαν τριάντα ασημένια νομίσματα. Από τότε [12 Νισάν], λοιπόν, εκείνος ζητούσε μια καλή ευκαιρία για να τον προδώσει. Την πρώτη ημέρα των άζυμων άρτων [14 Νισάν] πλησίασαν οι μαθητές τον Ιησού, λέγοντας: “Πού θέλεις να σου ετοιμάσουμε να φας το πάσχα;”»​—⁠Ματθαίος 26:​14⁠-⁠17.

43. Ποια στάση τήρησε ο Ιησούς σχετικά με την πώλησή του από τον προδότη του, τον οποίο ήξερε από πριν, και πότε συντελέστηκε η πώληση;

⁴³ Αυτοί οι θρησκευτικοί ποιμένες έδωσαν στον Ιούδα τον Ισκαριώτη τους τριάντα ασημένιους σίκλους. (Μάρκος 14:​10, 11· Λουκάς 22:​3⁠-⁠6) Ο Ιησούς ήξερε εκ των προτέρων ότι θα έπεφτε θύμα προδοσίας και ότι ο προδότης θα ήταν ο Ιούδας ο Ισκαριώτης. (Ματθαίος 17:​22, 23· 20:​17⁠-⁠19· 26:​1, 2, 24, 25) Ο Ιησούς δεν έκανε τίποτα για να εμποδίσει την προδοτική πώλησή του. (Ματθαίος 26:​45⁠-⁠57) Στην πραγματικότητα, επίσπευσε την προδοσία ώστε να λάβει χώρα στον ορισμένο καιρό του Θεού, καθώς στη διάρκεια του πασχαλινού δείπνου υπέδειξε τον Ιούδα τον Ισκαριώτη και τον έδιωξε με τα εξής λόγια: «Ό,τι κάνεις κάνε το πιο γρήγορα». Ο προδότης βγήκε αμέσως για να συνεχίσει την αγοραπωλησία με τους θρησκευτικούς ποιμένες. (Ιωάννης 13:​21⁠-⁠30) Μερικές ώρες αργότερα, εκείνη τη νύχτα του Πάσχα, έλαβε χώρα η προδοσία και ο Ιούδας ο Ισκαριώτης κέρδισε τα χρήματά του. (Ιωάννης 18:​1⁠-⁠14) Η αξιολόγηση του Ιησού, του Μεσσιανικού Ποιμένα, είχε συντελεστεί: τριάντα ασημένιοι σίκλοι, το αντίτιμο για έναν δούλο, σύμφωνα με τη διαθήκη του Μωσαϊκού Νόμου! Μια μεγαλοπρεπής τιμή!

44, 45. (α) Τι έγιναν τα χρήματα με τα οποία αποτιμήθηκε ο Ζαχαρίας; (β) Τι έγιναν τα χρήματα που δέχτηκε ο Ιούδας ο Ισκαριώτης για να προδώσει τον Ιησού;

⁴⁴ Ο Ιούδας ο Ισκαριώτης δέχτηκε αυτή την τιμή. Ήταν ο ταμίας των δώδεκα αποστόλων, αλλά δεν έβαλε τα χρήματα στο κουτί στο οποίο φύλαγαν τα χρήματα. Τα κράτησε για τον εαυτό του​—⁠όμως για λίγο! (Ιωάννης 12:​4⁠-⁠6) Στο αρχαίο περιστατικό με τον προφήτη Ζαχαρία, εκείνος δεν κράτησε τους τριάντα ασημένιους σίκλους που του είχαν δοθεί ως μισθός. Αυτά τα χρήματα, στην πραγματικότητα, ανήκαν στον Κύριό του, τον Ιεχωβά, γι’ αυτό και ο Ιεχωβά τού είπε: «Ρίξε τα στο θησαυροφυλάκιο». Αυτό και έκανε ο Ζαχαρίας. (Ζαχαρίας 11:​12, 13) Η ενέργειά του αυτή προμήνυε κάτι. Όχι ότι ο Ζαχαρίας προσκίαζε τον Ιούδα τον Ισκαριώτη, αλλά όπως ο Ζαχαρίας, έτσι και ο Ιούδας δεν κράτησε τους τριάντα ασημένιους σίκλους του. Σχετικά με το τι τους έκανε, ή μάλλον, με το τι έγιναν τελικά τα χρήματα της προδοσίας τα οποία πέταξε, μας λέγονται τα εξής:

⁴⁵ «Αφού ήρθε το πρωί, όλοι οι πρωθιερείς και οι πρεσβύτεροι του λαού έκαναν σύσκεψη εναντίον του Ιησού για να τον θανατώσουν. Και αφού τον έδεσαν, τον πήραν από εκεί και τον παρέδωσαν στον Πιλάτο τον κυβερνήτη. Τότε ο Ιούδας, ο οποίος τον πρόδωσε, όταν είδε ότι είχε καταδικαστεί, ένιωσε τύψεις και επέστρεψε τα τριάντα ασημένια νομίσματα στους πρωθιερείς και στους πρεσβυτέρους, λέγοντας: “Αμάρτησα που πρόδωσα δίκαιο αίμα”. Αυτοί είπαν: “Τι μας ενδιαφέρει εμάς; Δική σου υπόθεση είναι!” Αυτός, λοιπόν, έριξε τα ασημένια νομίσματα στο ναό και έφυγε, και πήγε και κρεμάστηκε. Αλλά οι πρωθιερείς πήραν τα ασημένια νομίσματα και είπαν: “Δεν είναι νόμιμο να τα βάλουμε στο ιερό θησαυροφυλάκιο, επειδή είναι τιμή αίματος”. Αφού συσκέφθηκαν, αγόρασαν με αυτά τον αγρό του αγγειοπλάστη για να θάβουν ξένους. Γι’ αυτό, εκείνος ο αγρός αποκαλείται “Αγρός Αίματος” μέχρι και σήμερα. Τότε εκπληρώθηκε αυτό που λέχθηκε μέσω του Ιερεμία του προφήτη, ο οποίος είπε: “Και πήραν τα τριάντα ασημένια νομίσματα, την τιμή για τον άνθρωπο που αποτιμήθηκε, εκείνον για τον οποίο μερικοί από τους γιους του Ισραήλ καθόρισαν τιμή, και τα έδωσαν για τον αγρό του αγγειοπλάστη, σύμφωνα με ό,τι με είχε διατάξει ο Ιεχωβά”».​—⁠Ματθαίος 27:​1⁠-⁠10.

46. (α) Με ποιον τρόπο αναφέρθηκε ο απόστολος Πέτρος αργότερα στον Ιούδα τον Ισκαριώτη και στο πώς διατέθηκαν οι τριάντα σίκλοι; (β) Ποια ασυνέπεια έδειξαν οι ιερείς όσον αφορά το αίμα που αντιπροσώπευαν αυτοί οι τριάντα σίκλοι;

⁴⁶ Επειδή τα χρήματα που χρησιμοποίησαν οι ιερείς για την αγορά του αγρού του αγγειοπλάστη τα έδωσε ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, ο απόστολος Πέτρος αναφέρεται στον Ιούδα ως τον αγοραστή του αγρού που προοριζόταν για την ταφή όσων Ιουδαίων πέθαιναν ενώ είχαν έρθει να επισκεφτούν την Ιερουσαλήμ ή για την ταφή των προσηλύτων. Ο Πέτρος είπε τα εξής στη Χριστιανική εκκλησία σχετικά με τον Ιούδα: «Αυτός, λοιπόν, αγόρασε έναν αγρό με το μισθό της αδικίας και, πέφτοντας με το κεφάλι [αφού προηγουμένως είχε κρεμαστεί από κάποιο ψηλό σημείο], σκίστηκε με θόρυβο στη μέση και χύθηκαν έξω όλα του τα έντερα. Και αυτό έγινε γνωστό σε όλους τους κατοίκους της Ιερουσαλήμ, ώστε εκείνος ο αγρός ονομάστηκε στη γλώσσα τους Ακελδαμά, δηλαδή Αγρός Αίματος». (Πράξεις 1:​18, 19) Οι ιερείς απλώς ενήργησαν αντί του Ιούδα με το να πάρουν τα χρήματα από το αγιαστήριο του ναού, όπου ο Ιούδας είχε πετάξει τους τριάντα ασημένιους σίκλους, και να τα δώσουν σε αυτόν που τους πούλησε τον αγρό του αγγειοπλάστη. Οι ιερείς διέκριναν ότι ήταν ακατάλληλο να ρίξουν κάτι που ήταν «τιμή αίματος» στο θησαυροφυλάκιο του ναού, αλλά ταυτόχρονα θεωρούσαν τους εαυτούς τους κατάλληλους να υπηρετούν στον ίδιο εκείνον ναό παρά το ότι ήταν οι υπαίτιοι για το ότι χύθηκε αυτό το αίμα.

47. (α) Πώς είναι δυνατόν να κάνει λόγο ο απόστολος Ματθαίος για τον Ιερεμία και ωστόσο, στην πραγματικότητα, να εννοεί τον Ζαχαρία; (β) Πώς λύνει το πρόβλημα η Αραμαϊκή Μετάφραση;

⁴⁷ Παρατηρούμε ότι στα εδάφια Ματθαίος 27:​9, 10 ο απόστολος Ματθαίος λέει πως εκπληρώθηκε αυτό που είχε λεχθεί μέσω του προφήτη Ιερεμία. Αν ο Ματθαίος αναφερόταν στο τμήμα των Εβραϊκών Γραφών που ήταν γνωστό ως «Οι Προφήτες» και το οποίο στις ημέρες του Ματθαίου άρχιζε με το προφητικό βιβλίο του Ιερεμία, τότε το όνομα «Ιερεμίας» εμπερικλείει όλα τα άλλα προφητικά βιβλία, περιλαμβανομένου και του βιβλίου του Ζαχαρία. Σε μια τέτοια περίπτωση, ο Ματθαίος εννοούσε στην πραγματικότητα τον Ζαχαρία, παρ’ όλο που χρησιμοποίησε το όνομα «Ιερεμίας».b Η Αγία Γραφή από Αρχαία Ανατολικά Χειρόγραφα (Πεσίτα ) (The Holy Bible from Ancient Eastern Manuscripts [Peshitta]) παραλείπει το όνομα και λέει τα εξής: «Τότε εκπληρώθηκε αυτό που λέχθηκε μέσω του προφήτη, δηλαδή: “Πήρα τα τριάντα ασημένια νομίσματα, την ακριβή τιμή που συμφωνήθηκε με τα παιδιά του Ισραήλ, και τα έδωσα για τον αγρό του αγγειοπλάστη, όπως με διέταξε ο Κύριος». (Τζορτζ Μ. Λάμσα, 1957) Η Συριακή Νέα Διαθήκη, μετάφραση του Τζέιμς Μέρντοκ στην αγγλική από την Πεσίτα (έκδοση 1893), έχει παρεμφερή διατύπωση παραλείποντας και αυτή το όνομα του προφήτη.c

48. (α) Πώς δείχνει η παράφραση της προφητείας του Ζαχαρία από τον Ματθαίο με ποιον τρόπο διατέθηκαν οι τριάντα σίκλοι; (β) Ποιον εξεικόνιζε εδώ ο Ζαχαρίας όπως επιβεβαιώνεται από αυτή την εκπλήρωση της προφητείας του;

⁴⁸ Εφόσον τα εδάφια Ματθαίος 27:​9, 10 ταιριάζουν με το εδάφιο Ζαχαρίας 11:​13, και όχι με κάποιο εδάφιο από το βιβλίο του Ιερεμία, η παράθεση που κάνει ο Ματθαίος πρέπει να είναι παράφραση του εδαφίου Ζαχαρίας 11:​13. Ο Ματθαίος προφανώς μετέφρασε έτσι το εδάφιο Ζαχαρίας 11:​13 για να δείξει πώς εκτυλίχθηκε η εκπλήρωση του εδαφίου Ζαχαρίας 11:​13, δηλαδή ότι οι ιερατικοί εκπρόσωποι του Ισραήλ «πήραν» τα τριάντα ασημένια νομίσματα από το πάτωμα του ναού και «τα έδωσαν [οι ιερείς, αντί του Ιούδα του Ισκαριώτη] για τον αγρό του αγγειοπλάστη». Το εδάφιο Ζαχαρίας 11:​13 δεν μας λέει με ποιο συγκεκριμένο τρόπο διατέθηκαν αργότερα οι τριάντα ασημένιοι σίκλοι που έριξε ο Ζαχαρίας στο θησαυροφυλάκιο του ναού του Ιεχωβά. Ο Ματθαίος, όμως, μας λέει πώς διατέθηκαν τα χρήματα στην εκπλήρωση της προφητείας, σε αρμονία με τις διαφορετικές τώρα περιστάσεις. Αυτή η εκπλήρωση θα επιβεβαίωνε ότι ο ποιμένας Ζαχαρίας εξεικόνιζε εδώ τον Μεσσιανικό Ποιμένα, τον Ιησού, ο οποίος αποτιμήθηκε τόσο φτηνά όταν προδόθηκε και πουλήθηκε.

49. Πότε έλαβε χώρα η εκπλήρωση της προφητείας του Ζαχαρία για το κομμάτιασμα του ραβδιού που ονομαζόταν «Ένωση», και ποιες συνέπειες είχε αυτό για τους Ιουδαίους;

⁴⁹ Ακριβώς όπως ο Ζαχαρίας έσπασε στη συνέχεια το δεύτερο ραβδί το οποίο ονομαζόταν «Ένωση» ή «Δεσμοί», έτσι και η προδοσία του Ιησού για τριάντα ασημένιους σίκλους οδήγησε στο να ακυρώσει ο Ιεχωβά τη διαθήκη του Μωσαϊκού Νόμου που είχε συνάψει με τον Ισραήλ. Όταν ο αναστημένος Ιησούς αναλήφθηκε στον ουρανό και εμφανίστηκε ενώπιον της παρουσίας του Θεού και Του παρουσίασε την αξία της τέλειας ανθρώπινης θυσίας του, τότε η διαθήκη του Μωσαϊκού Νόμου εξαλείφθηκε και εγκαινιάστηκε η υποσχεμένη νέα διαθήκη με τον πνευματικό Ισραήλ, τον Χριστιανικό Ισραήλ. (Εφεσίους 2:​13⁠-⁠16· Κολοσσαείς 2:​14⁠-⁠17· Εβραίους 9:​24⁠-⁠28) Το γεγονός αυτό άφησε τους φυσικούς, περιτμημένους Ιουδαίους που αρνήθηκαν τη νέα διαθήκη με μεσίτη τον Ιησού Χριστό εκτεθειμένους στους Ιουδαίους ψευδόχριστους. Τους απογύμνωσε από κάθε αληθινό θεοκρατικό δεσμό ενότητας, και η διάσπασή τους σε πολυάριθμες θρησκευτικές αιρέσεις αποδείχτηκε καταστροφική για αυτούς κατά την πολιορκία και την καταστροφή της Ιερουσαλήμ από τους Ρωμαίους το έτος 70 Κ.Χ.

50. Με ποιον τρόπο στην ουσία αποτίμησε φτηνά ο Χριστιανικός κόσμος τον Μεσσιανικό Ποιμένα Ιησού Χριστό, πώς είναι ένοχος για παραβίαση της διαθήκης, και πώς θα τον επηρεάσει το ότι δεν κατάφερε να απολαμβάνει την Τερπνότητα του Θεού;

⁵⁰ Σαν τον αρχαίο Ισραήλ, ο Χριστιανικός κόσμος με τις εκατοντάδες αιρέσεις του έχει απορρίψει την ποιμαντική φροντίδα του Μεσσιανικού Ποιμένα, του ουράνιου Ιησού Χριστού. Με ποιον τρόπο; Όχι βεβαίως με τους ευσεβοφανείς ισχυρισμούς του, αλλά με τα έργα του. Τον έχει προδώσει προδίδοντας τους αληθινούς μαθητές του, τους οποίους δίωξε μέχρι θανάτου σε πολλές περιπτώσεις. Έχει αρνηθεί τις υπηρεσίες των πνευματικών ποιμένων τους οποίους έστειλε σε αυτόν ο ουράνιος Μεσσιανικός Ποιμένας. Ό,τι έχει κάνει σε αυτούς στην ουσία το έχει κάνει σε εκείνον. (Ματθαίος 25:​40, 45· Μάρκος 9:​37· Ιωάννης 15:​20, 21) Έχει, λοιπόν, αποτιμήσει φτηνά τις ποιμαντικές υπηρεσίες του, απορρίπτοντάς τες. Αυτό αποκαλύπτει ότι δεν βρίσκεται σε αρμονία με τη νέα διαθήκη, την οποία ο ίδιος εφαρμόζει στον εαυτό του· επομένως, αν βασιστούμε στα όσα ο ίδιος λέει, έχει παραβιάσει αυτή τη νέα διαθήκη. Συνεπώς, δεν απολαμβάνει την Τερπνότητα ή την εύνοια του Ιεχωβά Θεού, και Εκείνος δεν τον προστατεύει ώστε να τον κρατάει ενωμένο. Μένει και αυτός εκτεθειμένος σε όλους τους ψευδόχριστους. Οι διαιρέσεις του θα υφίστανται μέχρι την επερχόμενη «μεγάλη θλίψη» η οποία προεικονίστηκε από την καταστροφή της Ιερουσαλήμ το 70 Κ.Χ.​—⁠Ματθαίος 24:​21, 22.

“ΕΝΑΣ ΑΧΡΗΣΤΟΣ ΠΟΙΜΕΝΑΣ”

51. (α) Η απόρριψη του Μεσσιανικού Ποιμένα από το Χριστιανικό κόσμο αφήνει το λαό στην ηγεσία τίνων; (β) Ποια οργάνωση διάλεξε ο Χριστιανικός κόσμος αντί να δεχτεί τον Μεσσιανικό Ποιμένα που προμήθευσε ο Ιεχωβά;

⁵¹ Όταν άνθρωποι που ομολογούν ότι λατρεύουν τον Θεό της Αγίας Γραφής απορρίπτουν τον Καλό Ποιμένα του Ιεχωβά, τον Ιησού Χριστό, και τους αληθινούς υποποιμένες του, δεν τους απομένει τίποτα πια παρά να περιέλθουν στην ηγεσία ιδιοτελών ποιμένων με κοσμικό τρόπο σκέψης. (1 Πέτρου 5:​1⁠-⁠4) Ο Ιεχωβά επέκρινε τους εγωκεντρικούς κυβερνητικούς ποιμένες και καθησύχασε τον προβατοειδή λαό λέγοντας: «Θα εγείρω για αυτά έναν ποιμένα και θα τα βοσκήσει, τον υπηρέτη μου τον Δαβίδ. Αυτός θα τα βοσκήσει και αυτός θα γίνει ποιμένας τους. Και εγώ, ο Ιεχωβά, θα γίνω Θεός τους, και ο υπηρέτης μου, ο Δαβίδ, αρχηγός στο μέσο τους. Εγώ, ο Ιεχωβά, μίλησα». (Ιεζεκιήλ 34:​23, 24) Ο Ιησούς Χριστός, ο γιος του αρχαίου Βασιλιά Δαβίδ, είναι αυτός ο υποσχεμένος Ποιμένας. Το έτος 1919 Κ.Χ., ο Χριστιανικός κόσμος υποτίμησε την αξία της ποιμαντικής φροντίδας του και απέρριψε τον ίδιο και τη βασιλεία του. Αντί για αυτόν, διάλεξε μια ανθρωποποίητη διεθνή οργάνωση για την παγκόσμια ειρήνη και ασφάλεια, την Κοινωνία των Εθνών, διάδοχος της οποίας είναι τα Ηνωμένα Έθνη που το 1972 αριθμούσαν 132 κράτη⁠-⁠μέλη. Έχει θερίσει τις συνέπειες για αυτό.

52. Ποιες συνέπειες έχει θερίσει ο Χριστιανικός κόσμος από την απόρριψη του Μεσσιανικού Ποιμένα και της ηγεσίας του;

⁵² Ποιες συνέπειες; Μια σοδειά φιλόδοξων, αυτοεξυψούμενων κυβερνητικών ποιμένων και των θρησκευτικών συνεργατών τους. Μέσω του προφήτη Ζαχαρία, ο Ιεχωβά Θεός έδειξε παραστατικά ποιες είναι οι συνέπειες αυτές: κοσμικοί ποιμένες όπως προεικονίστηκαν από “έναν άχρηστο ποιμένα”, μια ανόητη, ανίκανη, ανάξια τάξη ηγετών. Έπειτα από τόσες δεκαετίες εμπειριών με τέτοιους ηγέτες, από το 1919 Κ.Χ. και μετά, μπορούμε να δούμε πόσο ταιριάζουν αυτοί οι ηγέτες με τον ποιμένα τον οποίο περιέγραψε προφητικά ο Ιεχωβά Θεός και ο οποίος αναφέρεται στο υπόμνημα του Ζαχαρία:

53. Στον Ζαχαρία ειπώθηκε να πάρει τα σύνεργα τίνος, πώς θα ενεργούσε ο ποιμένας που θα εγειρόταν, και τι θα του συνέβαινε;

⁵³ «Και ο Ιεχωβά μού είπε: “Τώρα πάλι, πάρε τα σύνεργα άχρηστου ποιμένα. Διότι εγώ αφήνω να εγερθεί ποιμένας σε αυτή τη γη. Στα πρόβατα που εξαλείφονται δεν θα δώσει προσοχή. Το μικρό δεν θα το αναζητήσει και το πρόβατο που έχει σπασμένα κόκαλα δεν θα το γιατρέψει. Αυτό που στέκεται δεν θα το εφοδιάσει με τροφή, και τη σάρκα αυτού που είναι παχύ θα τη φάει, και τις οπλές των προβάτων θα τις κόψει. Αλίμονο στον ανάξιο ποιμένα μου, ο οποίος εγκαταλείπει το ποίμνιο! Σπαθί θα βρεθεί στο βραχίονά του και στο δεξί του μάτι. Ο βραχίονάς του εξάπαντος θα ξεραθεί και το δεξί του μάτι εξάπαντος θα θαμπώσει”».​—⁠Ζαχαρίας 11:​15⁠-⁠17.

54. Τι είδους “ποιμένες” έχουν οι άνθρωποι σήμερα όπως αποδεικνύεται από την κατάσταση των εθνών, και γιατί επιτράπηκε να εγερθούν τέτοιοι ηγέτες;

⁵⁴ Δεν είναι άραγε οι άνθρωποι σήμερα, ακόμη και αυτοί που ανήκουν στο Χριστιανικό κόσμο​—⁠για να μη μιλήσουμε για όσους ανήκουν στον ειδωλολατρικό κόσμο⁠—​σαν πρόβατα που έχουν εξαλειφθεί ή χαθεί, που έχουν σπασμένα κόκαλα και δεν έχουν γιατρευτεί, που είτε είναι πεινασμένα είτε απειλούνται από παγκόσμια πείνα, που τα τρέφουν διεφθαρμένοι, δωρολήπτες, παρασιτικοί, ανάξιοι ποιμένες, οι οποίοι τα καταβροχθίζουν μη αφήνοντας ούτε “οπλή” ή τα οδηγούν σε δρόμους τόσο τραχείς που σκίζουν τις «οπλές» τους; Η κατάσταση των εθνών, τόσο των αποκαλούμενων Χριστιανικών όσο και των ειδωλολατρικών, δίνει εύγλωττη απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Πόσο καιρό ακόμη θα αντέξουν τα «πρόβατα»; Αυτές είναι, όμως, οι συνέπειες της απόρριψης του Μεσσιανικού Ποιμένα του Ιεχωβά. Εφόσον έτσι το διάλεξαν, εκείνος επέτρεψε να εγερθεί στη γη, ακόμη και στην επικράτεια του Χριστιανικού κόσμου, μια τάξη άχρηστου, ανάξιου, επιβλαβούς ποιμένα.

55. Γιατί δεν υπέστη ο Ζαχαρίας το αλίμονο που εξήγγειλε ο Ιεχωβά εναντίον ενός τέτοιου ανάξιου ποιμένα, παρότι ο ίδιος πήρε τα σύνεργα άχρηστου ποιμένα;

⁵⁵ Ο προφήτης Ζαχαρίας έλαβε την οδηγία να απεικονίσει την έγερση μιας τάξης «άχρηστου ποιμένα» στην εποχή μας, καθώς και στην εποχή του Ιησού Χριστού και των αποστόλων του τον πρώτο αιώνα Κ.Χ. Ο Ζαχαρίας δεν έγινε ο ίδιος ένας τέτοιος άχρηστος, ανόητος ποιμένας· του ειπώθηκε απλώς να πάρει τα σύνεργα ή τον εξοπλισμό του ποιμένα και να απεικονίσει την παρουσία και την εσφαλμένη συμπεριφορά ενός τέτοιου ποιμένα. Γι’ αυτό και ο Ζαχαρίας δεν υπέστη το αλίμονο που εξήγγειλε ο Ιεχωβά για τον εγκληματικό, ανάξιο, άκαρδο ποιμένα.

56. Πώς θα βρεθεί «σπαθί» στο «βραχίονα» και στο «δεξί μάτι» της τάξης του «άχρηστου ποιμένα»;

⁵⁶ Ολόκληρος ο κόσμος της ανθρωπότητας δεν μπορεί να περιμένει ανακούφιση ή απελευθέρωση από αυτούς τους κυβερνητικούς ποιμένες των οποίων η εκλογή και ο διορισμός έγιναν από ανθρώπους. Το εκτελεστικό σπαθί της εξουσίας του Ιεχωβά είναι εναντίον αυτών των ποιμένων⁠-⁠κυβερνητών οι οποίοι φορούν και οι ίδιοι επί μακρόν το «σπαθί» της εκτελεστικής εξουσίας. (Ρωμαίους 13:​4· Πράξεις 12:​1, 2) Επειδή δεν έχουν την ευλογία του Ιεχωβά σε αυτόν τον «καιρό του τέλους» τους, ο «βραχίονας» της εξουσίας τους και της ικανότητάς τους ήδη ξεραίνεται· το “δεξί τους μάτι”, το «καλό» τους μάτι το οποίο τους βοηθάει στον εντοπισμό λύσεων και στην κυβερνητική επιστασία, θαμπώνει όλο και περισσότερο. Αλλά στην παγκόσμια «μεγάλη θλίψη» που επίκειται, ο Ιεχωβά θα καταστρέψει την τάξη του «άχρηστου ποιμένα»​—⁠τα μάτια του, τους βραχίονές του τα πάντα.

[Υποσημειώσεις]

»“Στη θέση του Θεού”, είπε, “έχουν ενθρονίσει το δαίμονα του πολέμου. Οι εκκλησίες δεν παίρνουν τον εαυτό τους στα σοβαρά. Αρκούνται στο να αποτελούν ένα απλό στοιχείο της κοινωνικής οργάνωσης και να υπερασπίζουν τις χώρες τους και τους κυβερνήτες τους​—⁠δίκαιους ή άδικους. Η εκκλησία έχει φιμωθεί και εξαναγκαστεί σε υποταγή. Είναι σαν ένα μουγκό, γέρικο σκυλί που δεν έχει δόντια και δεν μπορεί να δαγκώσει πια.

»”Πολλοί από εμάς περιμέναμε ότι οι σοσιαλιστικές δυνάμεις θα απέτρεπαν έναν πόλεμο σαν αυτόν, και απογοητευτήκαμε πικρά από τους Ευρωπαίους Σοσιαλιστές που απέτυχαν να το κάνουν αυτό. Ποτέ όμως δεν αποβλέπαμε στις εκκλησίες, στα Μουσουλμανικά τεμένη και στις συναγωγές ελπίζοντας ότι θα απέτρεπαν τον πόλεμο. Κανείς από εμάς δεν περίμενε κάτι τέτοιο, και γνωρίζουμε τι θα συνέβαινε σε οποιονδήποτε ηγέτη της Εκκλησίας της Αγγλίας ο οποίος θα τολμούσε να υψώσει τη φωνή του ενάντια στη συμμετοχή της χώρας του στην τωρινή σύρραξη.

»”Κάθε Πάσχα ο Φραγκίσκος Ιωσήφ διεξάγει την ανούσια εθιμοτυπική τελετή κατά την οποία πλένει τα πόδια δεκάδων προσκυνητών, και η εκκλησία είναι ικανοποιημένη μαζί του. Ο τσάρος είναι επικεφαλής της εκκλησίας του την Κυριακή και επικεφαλής του στρατεύματός του την υπόλοιπη εβδομάδα.

»”Και όταν τα έθνη προετοιμάζονταν για αυτόν τον πόλεμο, δεν συμβουλεύτηκαν σε καμιά περίπτωση τις εκκλησίες, επειδή γνώριζαν ότι, όπως βασίζονταν στις ιατρικές μονάδες τους και στις μονάδες τροφοδοσίας, το ίδιο μπορούσαν να βασίζονται και στις εκκλησίες για να τους προσφέρουν υποστήριξη.

»”Θα ήταν προτιμότερο να διδάσκουν οι ιεραπόστολοι τη Χριστιανοσύνη πρώτα στις χώρες τους”.

»Ο ραβίνος ολοκλήρωσε:

»“Πληγωνόμαστε κατάβαθα όταν διαβάζουμε για την καταστροφή των καθεδρικών ναών στη Ρενς και αλλού, όμως αυτοί οι καθεδρικοί ναοί είχαν καταστραφεί πολύ νωρίτερα, και τώρα έπεσαν μόνο οι εξωτερικοί τους τοίχοι.

»”Στο πέρασμα των αιώνων, οι θεοί του πολέμου, οι θεοί του χρήματος και οι θεοί της εξουσίας έχουν καταστρέψει σιγά σιγά αυτά τα κτίρια”».​—⁠Αμέρικαν (American) της Νέας Υόρκης, 12 Οκτωβρίου 1914, σελίδα 4.