Κεφάλαιο 25

Κήρυγμα Δημόσιο και από Σπίτι σε Σπίτι

ΟΤΑΝ ο Ιησούς Χριστός απέστειλε τους μαθητές του, τους έδωσε την εξής οδηγία: «Καθώς πηγαίνετε, να κηρύττετε λέγοντας: ‘Η βασιλεία των ουρανών έχει πλησιάσει’». (Ματθ. 10:7) Επίσης, στην προφητική εντολή που έδωσε στους αληθινούς Χριστιανούς οι οποίοι επρόκειτο να ζουν στη διάρκεια της τελικής περιόδου του συστήματος πραγμάτων, είπε: «Αυτά τα καλά νέα της βασιλείας θα κηρυχτούν σε όλη την κατοικημένη γη για μαρτυρία». (Ματθ. 24:14) Τι σήμαινε αυτό;

Δεν σήμαινε ότι έπρεπε να χτίσουν ναούς, να χτυπούν την καμπάνα και να περιμένουν να συγκεντρωθεί το εκκλησίασμα για να τους ακούσει να κάνουν «κήρυγμα» μια φορά την εβδομάδα. Το ρήμα κηρύσσω που χρησιμοποιεί το Κείμενο σημαίνει, κατά κύριο λόγο, «εξαγγέλλω κάτι ως κήρυκας». Δεν έχει την έννοια του να εκφωνεί κάποιος ομιλίες σε έναν κλειστό κύκλο μαθητών αλλά, απεναντίας, του να κάνει ανοιχτή, δημόσια διακήρυξη.

Ο ίδιος ο Ιησούς έδωσε το παράδειγμα για το πώς πρέπει να γίνεται αυτό. Πήγαινε σε μέρη όπου μπορούσε να βρει ανθρώπους. Τον πρώτο αιώνα, οι άνθρωποι συγκεντρώνονταν τακτικά στις συναγωγές για να ακούσουν την ανάγνωση των Γραφών. Ο Ιησούς επωφελούνταν από τις ευκαιρίες που είχε να τους κηρύττει εκεί, όχι σε μια μόνο πόλη, αλλά σε πόλεις και χωριά σε όλη τη Γαλιλαία και την Ιουδαία. (Ματθ. 4:23· Λουκ. 4:43, 44· Ιωάν. 18:20) Ακόμα συχνότερα, όπως δείχνουν οι αφηγήσεις των Ευαγγελίων, κήρυττε σε ακροθαλασσιές, σε βουνοπλαγιές, στους δρόμους, σε χωριά και στα σπίτια όσων τον καλοδέχονταν. Οπουδήποτε έβρισκε ανθρώπους, μιλούσε σχετικά με το σκοπό που έχει ο Θεός για το ανθρώπινο γένος. (Λουκ. 5:3· 6:17-49· 7:36-50· 9:11, 57-62· 10:38-42· Ιωάν. 4:4-26, 39-42) Και όταν έστειλε τους μαθητές του στον αγρό, τους έδωσε οδηγίες να πάνε στα σπίτια των ανθρώπων για να βρουν τους αξίους και να τους δώσουν μαρτυρία σχετικά με τη Βασιλεία του Θεού.—Ματθ. 10:7, 11-13.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στους σύγχρονους καιρούς προσπαθούν να ακολουθούν το πρότυπο που έθεσε ο Ιησούς και οι μαθητές του τού πρώτου αιώνα.

Εξαγγελία των Νέων για την Παρουσία του Χριστού

Όταν ο Κάρολος Τέηζ Ρώσσελ και οι σύντροφοί του άρχισαν να κατανοούν το αρμονικό σχέδιο της αλήθειας που εκτίθεται στο Λόγο του Θεού, συγκινήθηκαν βαθιά από αυτά που έμαθαν γύρω από το σκοπό και τον τρόπο της επανόδου του Χριστού. Ο αδελφός Ρώσσελ αισθανόταν τόσο ότι ήταν ανάγκη να τα γνωστοποιήσει όλα αυτά όσο και ότι έπρεπε να το κάνει αυτό επειγόντως. Διευθέτησε τις υποθέσεις του έτσι ώστε να ταξιδεύει σε μέρη όπου υπήρχαν άνθρωποι στους οποίους μπορούσε να μιλήσει για αυτές τις Βιβλικές αλήθειες. Παρακολουθούσε υπαίθριες θρησκευτικές συγκεντρώσεις και εκεί επωφελούνταν από τις ευκαιρίες που έβρισκε για να μιλήσει στους παρόντες, όπως και ο Ιησούς κήρυττε στις συναγωγές. Σύντομα, όμως, συνειδητοποίησε ότι θα μπορούσε να επιτελέσει περισσότερα με άλλους τρόπους. Όπως έδειχνε η μελέτη των Γραφών την οποία έκανε, ο Ιησούς και οι απόστολοί του έκαναν το μεγαλύτερο μέρος του κηρύγματός τους καθώς μιλούσαν κατ’ ιδίαν σε διάφορα άτομα και όταν έκαναν επισκέψεις από σπίτι σε σπίτι. Αναγνώρισε, επίσης, την αξία τού να δίνεται συνέχεια στις συζητήσεις με το να αφήνει έντυπη ύλη στους ανθρώπους.

Το 1877 είχε ήδη εκδώσει το βιβλιάριο Ο Σκοπός και ο Τρόπος της Επανόδου του Κυρίου Ημών (The Object and Manner of Our Lord’s Return). Έπειτα από δυο χρόνια ανέλαβε την τακτική έκδοση του περιοδικού Η Σκοπιά της Σιών και Κήρυξ της του Χριστού Παρουσίας. Ναι, ο αντικειμενικός του σκοπός ήταν να κηρύξει, δηλαδή να εξαγγείλει, ζωτικά νέα σχετικά με την παρουσία του Χριστού.

Ήδη από το 1881, οι Σπουδαστές της Γραφής έδιναν δωρεάν τα έντυπά τους κοντά σε ναούς—όχι ακριβώς στις εισόδους των ναών αλλά εκεί κοντά, ώστε να τα παίρνουν τα θρησκευόμενα άτομα. Πολλοί Σπουδαστές της Γραφής έδιναν τέτοια έντυπα σε γνωστούς τους ή τους τα έστελναν ταχυδρομικώς. Το 1903 η Σκοπιά σύστησε να κάνουν προσπάθειες ώστε να μεταδοθούν τα καλά νέα σε κάθε άτομο μέσω διανομής φυλλαδίων από σπίτι σε σπίτι, αντί να συγκεντρώνουν την προσοχή τους στους εκκλησιαζομένους. Αυτό δεν το έκαναν όλοι οι Σπουδαστές της Γραφής, αλλά πολλοί ανταποκρίθηκαν με πραγματικό ζήλο. Αναφέρθηκε, λόγου χάρη, ότι σε πολλές μεγάλες πόλεις των Ηνωμένων Πολιτειών, καθώς και στα προάστιά τους σε ακτίνα 15 χιλιομέτρων ή και περισσότερο προς κάθε κατεύθυνση, έγιναν επισκέψεις ουσιαστικά σε κάθε σπίτι. Πολλά εκατομμύρια φυλλάδια, ή βιβλιάρια, διανεμήθηκαν με αυτόν τον τρόπο. Εκείνον τον καιρό, οι περισσότεροι από τους Σπουδαστές της Γραφής που συμμετείχαν στην εξάπλωση των καλών νέων το έκαναν αυτό χρησιμοποιώντας κάποιον τρόπο δωρεάν διανομής φυλλαδίων και άλλων εντύπων.

Άλλοι Σπουδαστές της Γραφής—λιγότεροι σε αριθμό—υπηρετούσαν ως βιβλιοπώλες ευαγγελιστές, χρησιμοποιώντας σημαντικό μέρος του χρόνου τους σε αυτό αποκλειστικά το έργο.

Οι Ζηλωτές Βιβλιοπώλες Αναλαμβάνουν την Ηγεσία

Η πρώτη έκκληση για αφιερωμένους άντρες και γυναίκες που θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν σημαντικό μέρος του χρόνου τους σε αυτή την υπηρεσία έγινε τον Απρίλιο του 1881. Επρόκειτο να προσφέρουν σε οικοδεσπότες και επιχειρηματίες ένα μικρό βιβλίο που εξηγούσε Βιβλικές αλήθειες καθώς και μια συνδρομή στη Σκοπιά. Ο αντικειμενικός τους σκοπός ήταν να βρουν εκείνους που πεινούσαν για την αλήθεια και να τους μεταδώσουν διαφώτιση. Για κάποιο διάστημα, προσπαθούσαν να λένε μόνο όσα χρειάζονταν για να εγείρουν το ενδιαφέρον, άφηναν σε κάθε σπίτι ένα πακέτο έντυπα για να τα εξετάσει ο οικοδεσπότης και κατόπιν ξαναπήγαιναν έπειτα από μερικές μέρες. Μερικοί οικοδεσπότες επέστρεφαν τα έντυπα· άλλοι μπορεί να ήθελαν να τα αγοράσουν· συχνά υπήρχαν ευκαιρίες για συζήτηση. Σχετικά με τον αντικειμενικό τους σκοπό, η Σκοπιά ανέφερε: «Δεν είναι η πώληση των πακέτων ούτε η λήψη συνδρομών, αλλά η διάδοση της αλήθειας με το να υποκινήσουμε τους ανθρώπους να διαβάσουν».

Ο αριθμός των ατόμων που συμμετείχαν σε αυτό το ευαγγελιστικό έργο βιβλιοπώλη ήταν σχετικά μικρός. Τα πρώτα 30 χρόνια, τα άτομα που συμμετείχαν σε αυτή την υπηρεσία κυμαίνονταν από λίγα μέχρι και 600 περίπου. Αυτοί οι βιβλιοπώλες ήταν σκαπανείς με την αληθινή έννοια της λέξης, καθώς άνοιγαν καινούριους τομείς. Η Άννα Άντερσεν ήταν μια βιβλιοπώλισσα που εγκαρτέρησε σε αυτή την υπηρεσία επί δεκαετίες, ταξιδεύοντας συνήθως με ποδήλατο, και η ίδια προσωπικά πήγε σχεδόν σε κάθε κωμόπολη της Νορβηγίας μεταδίδοντας τα καλά νέα. Άλλοι βιβλιοπώλες ταξίδεψαν στο εξωτερικό και ήταν οι πρώτοι που μετέδωσαν το άγγελμα σε χώρες όπως η Φινλανδία, το Μπαρμπάντος, το Ελ Σαλβαδόρ, η Γουατεμάλα, η Ονδούρα και η Βιρμανία (σημερινή Μιανμάρ). Υπήρχαν επίσης μερικοί που δεν μπορούσαν να μεταβούν σε άλλες περιοχές, αλλά οι οποίοι υπηρέτησαν ως βιβλιοπώλες ευαγγελιστές στον τόπο όπου κατοικούσαν.

Το έργο που έκαναν οι βιβλιοπώλες ήταν εξαιρετικό. Κάποιος βιβλιοπώλης που υπηρετούσε στη δυτική ακτή των Ηνωμένων Πολιτειών έγραψε το 1898 ότι τους 33 προηγούμενους μήνες είχε διανύσει 13.000 χιλιόμετρα με το άλογο και το κάρο του, είχε δώσει μαρτυρία σε 72 κωμοπόλεις, είχε πραγματοποιήσει 18.000 επισκέψεις, είχε διανείμει 4.500 βιβλία, είχε κάνει 125 συνδρομές, είχε μοιράσει 40.000 φυλλάδια και είχε δει 40 άτομα όχι μόνο να δέχονται το άγγελμα αλλά και να αρχίζουν να το μεταδίδουν σε άλλους. Ένα αντρόγυνο που υπηρετούσαν στην Αυστραλία κατάφεραν να δώσουν 20.000 βιβλία σε ενδιαφερόμενα άτομα στη διάρκεια μιας περιόδου δυόμισι μόνο ετών.

Μήπως η διανομή πολυάριθμων εντύπων ήταν η εξαίρεση μάλλον παρά ο κανόνας; Η έκθεση του 1909 δείχνει ότι περίπου 625 βιβλιοπώλες (το σύνολο των εγγεγραμμένων εκείνον τον καιρό) πήραν από την Εταιρία 626.981 βιβλία για να τα διανείμουν στο κοινό (πάνω από χίλια κατά μέσο όρο ο κάθε βιβλιοπώλης), χωρίς να συνυπολογίζεται η μεγάλη ποσότητα εντύπων που μοίρασαν δωρεάν. Συνήθως, επειδή δεν μπορούσαν να μεταφέρουν αρκετά βιβλία από σπίτι σε σπίτι, έπαιρναν παραγγελίες και επέστρεφαν αργότερα για να παραδώσουν τα έντυπα.

Αλλά μερικοί αντέτειναν: «Αυτό δεν είναι κήρυγμα!» Στην πραγματικότητα, όμως, όπως εξήγησε ο αδελφός Ρώσσελ, ήταν κήρυγμα και μάλιστα πολύ αποτελεσματικό. Αντί να ακούν μόνο μια ομιλία, οι άνθρωποι λάβαιναν πολλές ομιλίες σε έντυπη ύλη και έτσι μπορούσαν να τις απολαμβάνουν ξανά και ξανά και επίσης να ελέγχουν το περιεχόμενό τους μέσα από τη δική τους Αγία Γραφή. Επρόκειτο για ευαγγελιστικό έργο που λάβαινε υπόψη το γεγονός ότι η γενική εκπαίδευση είχε δώσει στους ανθρώπους τη δυνατότητα να διαβάζουν. Το βιβλίο Η Νέα Κτίσις τόνιζε τα εξής: ‘Το γεγονός ότι αυτοί οι ευαγγελιστές εργάζονται με μεθόδους προσαρμοσμένες στις σημερινές συνθήκες αντί να εργάζονται με τις μεθόδους που ταίριαζαν στις συνθήκες του παρελθόντος δεν αποτελεί επιχείρημα εναντίον αυτού του έργου, όπως δεν είναι επιχείρημα και το γεγονός ότι ταξιδεύουν χρησιμοποιώντας μηχανές που κινούνται με ατμό ή με ηλεκτρισμό αντί να ταξιδεύουν με τα πόδια ή με καμήλες. Αυτό το ευαγγελιστικό έργο γίνεται με παρουσίαση της Αλήθειας . . . , του Λόγου του Θεού’.

Το γνήσιο ενδιαφέρον που έδειχναν οι Σπουδαστές της Γραφής για την υποβοήθηση των ανθρώπων φαινόταν από την επιμέλειά τους η οποία με τον καιρό έγινε χαρακτηριστικό γνώρισμα του έργου τους κηρύγματος. Η Σκοπιά 1 Μαρτίου 1917 (στην αγγλική) περιέγραφε το πρόγραμμα ως εξής: Πρώτον, οι βιβλιοπώλες επισκέπτονταν τα σπίτια μιας περιοχής και πρόσφεραν τόμους της σειράς Γραφικαί Μελέται. Κατόπιν, με βάση τα ονόματα που είχαν σημειώσει οι βιβλιοπώλες ή που είχαν δώσει τα ίδια τα άτομα όταν παρακολούθησαν κάποια δημόσια συνάθροιση, θα γίνονταν επανεπισκέψεις από εργάτες ποίμανσης.a Αυτοί προσπαθούσαν να εγείρουν την επιθυμία των ανθρώπων να διαβάσουν τα έντυπα, ενθάρρυναν τους ενδιαφερομένους να παρακολουθήσουν ειδικά διευθετημένες ομιλίες και προσπαθούσαν να σχηματίσουν τάξεις για Βεροιακή μελέτη της Αγίας Γραφής. Όταν ήταν δυνατόν, οι βιβλιοπώλες κάλυπταν ξανά την ίδια περιοχή και, κατόπιν, οι εργάτες ποίμανσης έδιναν συνέχεια στο έργο των βιβλιοπωλών προκειμένου να κρατήσουν την επαφή με εκείνους που είχαν δείξει ενδιαφέρον. Αργότερα, άλλοι εργάτες της τάξης επισκέπτονταν τα ίδια σπίτια με εθελοντική ύλη, όπως αποκαλούσαν τα φυλλάδια και τα άλλα έντυπα τα οποία πρόσφεραν δωρεάν. Έτσι καθένας μπορούσε να λάβει τουλάχιστον κάτι που ίσως να του ήγειρε την επιθυμία να μάθει περισσότερα για το σκοπό του Θεού.

Στις περιοχές όπου υπηρετούσαν μόνο ένας ή δυο βιβλιοπώλες και δεν υπήρχε εκκλησία, συνήθως οι βιβλιοπώλες αναλάμβαναν να δώσουν την περαιτέρω φροντίδα που χρειαζόταν. Γι’ αυτό, όταν ο Χέρμαν Χέρκεντελ και ο συνεργάτης του πήγαν στο Μπίλεφελτ της Γερμανίας ως βιβλιοπώλες, το 1908, είχαν ειδικές οδηγίες να φέρουν σε επαφή τούς εκεί ενδιαφερομένους μεταξύ τους και να σχηματίσουν μια εκκλησία. Έπειτα από λίγα χρόνια, η Σκοπιά ανέφερε ότι υπήρχαν και άλλοι βιβλιοπώλες που παρείχαν προσωπική φροντίδα στα ενδιαφερόμενα άτομα μέχρι του σημείου να ιδρύουν μια τάξη Σπουδαστών της Γραφής σε κάθε κωμόπολη ή πόλη στην οποία υπηρετούσαν.

Το 1921 παρασχέθηκε ένα πολύτιμο βοήθημα για αυτό το έργο—το βιβλίο Η Κιθάρα του Θεού. Το βιβλίο είχε ετοιμαστεί ειδικά για την ωφέλεια των καινούριων ατόμων και τελικά η κυκλοφορία του έφτασε τα 5.819.037 αντίτυπα σε 22 γλώσσες. Για να βοηθήσει εκείνους που έπαιρναν αυτό το βιβλίο, η Εταιρία έκανε διευθετήσεις για μια σειρά μαθημάτων μέσω αλληλογραφίας, με τη βοήθεια της οποίας θα γινόταν μελέτη της Αγίας Γραφής κατά θέματα. Αυτή η σειρά αποτελούνταν από 12 ερωτηματολόγια που αποστέλλονταν σε μια περίοδο 12 εβδομάδων. Έγιναν επίσης διευθετήσεις για ομαδικές Γραφικές συζητήσεις στα σπίτια των ενδιαφερόμενων ατόμων με τη χρήση του συγκεκριμένου βιβλίου. Αυτές τις μελέτες τις παρακολουθούσαν συνήθως αρκετοί Σπουδαστές της Γραφής.

Οι Μάρτυρες, ωστόσο, ήξεραν πολύ καλά ότι ο αγρός ήταν μεγάλος και ότι εκείνοι ήταν λίγοι σε αριθμό.—Λουκ. 10:2.

Αν και Λίγοι, Μεταδίδουν το Άγγελμα σε Πολλούς

Η Σκοπιά τόνιζε ότι εκείνοι που ήταν αληθινά χρισμένοι από το πνεύμα Χριστιανοί είχαν τη θεόδοτη ευθύνη να εντοπίσουν και να βοηθήσουν όλους όσους ήταν ειλικρινείς Χριστιανοί, είτε αυτοί ήταν άτομα που εκκλησιάζονταν είτε όχι. (Ησ. 61:1, 2) Πώς μπορούσε να γίνει αυτό;

Οι δυο Σπουδαστές της Γραφής (ο Τζ. Κ. Σάντερλιν και ο Τζ. Τζ. Μπέντερ) οι οποίοι είχαν σταλεί στην Αγγλία το 1881 δεν θα κατάφερναν πολλά πράγματα μόνοι τους· αλλά με τη βοήθεια εκατοντάδων νεαρών, οι οποίοι πληρώθηκαν για τις υπηρεσίες τους, κατόρθωσαν να διανείμουν 300.000 αντίτυπα του εντύπου Τροφή για Σκεπτομένους Χριστιανούς (Food for Thinking Christians) σε πολύ σύντομο χρόνο. Ο Αδόλφος Βέμπερ, ο οποίος επέστρεψε στην Ελβετία φέρνοντας μαζί του τα καλά νέα στα μέσα της δεκαετίας του 1890, είχε αναλάβει να κηρύξει σε έναν τεράστιο τομέα που εκτεινόταν σε αρκετές χώρες. Πώς θα μπορούσε να καλύψει όλο τον τομέα; Ο ίδιος προσωπικά έκανε μεγάλα ταξίδια ως βιβλιοπώλης, αλλά έβαζε και διαφημίσεις στις εφημερίδες και διευθετούσε να περιλάβουν τα βιβλιοπωλεία και τις εκδόσεις της Σκοπιάς στα βιβλία που πουλούσαν. Ο μικρός όμιλος των Σπουδαστών της Γραφής που υπήρχε στη Γερμανία το 1907 διευθέτησε να ταχυδρομηθούν 4.850.000 τετρασέλιδα φυλλάδια μαζί με τα φύλλα ορισμένων εφημερίδων. Σύντομα έπειτα από τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο, ένας Λετονός αδελφός, ο οποίος ήταν μέλος του προσωπικού των κεντρικών γραφείων της Εταιρίας που βρίσκονται στη Νέα Υόρκη, πλήρωσε για να μπουν διαφημίσεις σε εφημερίδες της γενέτειράς του. Ο πρώτος Σπουδαστής της Γραφής στη Λετονία ήταν ένας άντρας που ανταποκρίθηκε σε μια από αυτές τις διαφημίσεις. Η χρήση τέτοιων μέσων δημοσιότητας, ωστόσο, δεν πήρε τη θέση της επίδοσης μαρτυρίας σε προσωπική βάση ούτε και της αναζήτησης άξιων ατόμων από σπίτι σε σπίτι. Ήταν, όμως, ένα μέσο για να εξαπλωθεί η διακήρυξη σε μεγάλο βαθμό.

Αλλά στις εφημερίδες δεν δημοσιεύονταν μόνο διαφημίσεις. Στη διάρκεια των ετών που προηγήθηκαν του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ομιλίες του αδελφού Ρώσσελ τυπώνονταν σε τακτική βάση υπό την επίβλεψη του ίδιου. Σε σύντομο διάστημα, ο αριθμός αυτών των δημοσιεύσεων σημείωσε καταπληκτική αύξηση. Πάνω από 2.000 εφημερίδες, με συνολικό αναγνωστικό κοινό 15.000.000 άτομα, παρουσίαζαν αυτές τις ομιλίες ταυτόχρονα στις Ηνωμένες Πολιτείες, στον Καναδά, στη Βρετανία, στην Αυστραλία και στη Νότια Αφρική. Μήπως θα μπορούσαν να γίνουν περισσότερα; Αυτό πίστευε ο αδελφός Ρώσσελ.

Έπειτα από δυο χρόνια προετοιμασίας, τον Ιανουάριο του 1914 παρουσιάστηκε για πρώτη φορά το «Φωτόδραμα της Δημιουργίας». Το «Φωτόδραμα» παρουσιάστηκε σε τέσσερα μέρη. Το οχτάωρο πρόγραμμα περιελάμβανε προβολή κινηματογραφικής ταινίας και διαφανειών σε συγχρονισμό με ηχογραφήσεις. Ήταν μια πραγματικά εξαίρετη παραγωγή που απέβλεπε στο να αυξήσει την εκτίμηση των ανθρώπων για την Αγία Γραφή και το σκοπό του Θεού όπως εκτίθεται σε αυτήν. Οι προβολές είχαν οργανωθεί με τέτοιον τρόπο ώστε να μπορούν να εξυπηρετούνται 80 πόλεις κάθε μέρα. Γινόταν διαφήμιση εκ των προτέρων μέσω εφημερίδων, με άφθονες επιγραφές σε παράθυρα και βιτρίνες, καθώς και με τη διανομή μεγάλων ποσοτήτων δωρεάν έντυπης ύλης η οποία είχε σκοπό να εγείρει το ενδιαφέρον για το «Φωτόδραμα». Όπου προβαλλόταν, ολόκληρα πλήθη πήγαιναν να το δουν. Μέσα σε ένα χρόνο, το «Φωτόδραμα» το είχαν δει 8.000.000 και πλέον θεατές στις Ηνωμένες Πολιτείες και στον Καναδά, και επιπλέον πλήθη, όπως ανέφεραν οι εκθέσεις, γέμιζαν ασφυκτικά τις αίθουσες προβολής στη Βρετανία και στην ηπειρωτική Ευρώπη, καθώς και στην Αυστραλία και στη Νέα Ζηλανδία. Το «Φωτόδραμα» το ακολούθησε μια κάπως συντομότερη παραγωγή (χωρίς την κινηματογραφική ταινία) για χρήση σε κωμοπόλεις και περιοχές της υπαίθρου. Σε πολλές γλώσσες το Δράμα εξακολούθησε να χρησιμοποιείται επί δυο τουλάχιστον δεκαετίες. Δημιουργήθηκε πολύ ενδιαφέρον, πολλοί ενδιαφερόμενοι έδωσαν το όνομά τους και έγιναν πολλές επανεπισκέψεις.

Κατόπιν, στη δεκαετία του 1920, έγινε διαθέσιμο άλλο ένα μέσο με το οποίο θα μπορούσε να δοθεί ευρεία δημοσιότητα στο άγγελμα της Βασιλείας. Ο αδελφός Ρόδερφορντ πίστευε ακράδαντα ότι ήταν φανερό το χέρι του Κυρίου στην ανάπτυξη που είχε αυτό το μέσο. Ποιο ήταν αυτό; Το ραδιόφωνο. Πριν κλείσουν δυο χρόνια από τότε που άρχισε να εκπέμπει κανονικά ο πρώτος εμπορικός ραδιοφωνικός σταθμός στον κόσμο (το 1920), ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ, πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, μίλησε από το ραδιόφωνο για να μεταδώσει τη Βιβλική αλήθεια. Τώρα υπήρχε ένα μέσο που μπορούσε να προσεγγίσει εκατομμύρια ανθρώπους ταυτόχρονα. Μέσα σε δυο ακόμα χρόνια, το 1924, η Εταιρία είχε το δικό της ραδιοφωνικό σταθμό, τον WBBR, που λειτουργούσε στη Νέα Υόρκη. Το 1933, το έτος αιχμής, η Εταιρία χρησιμοποιούσε 408 σταθμούς για τη μετάδοση του αγγέλματος στις πέντε ηπείρους. Εκτός από τις ζωντανές εκπομπές, μεταδίδονταν και ηχογραφημένα προγράμματα γύρω από δεκάδες θέματα. Γινόταν έντονη διαφήμιση τοπικά μέσω διανομής τυπωμένων ανακοινώσεων ώστε οι άνθρωποι να έχουν υπόψη τους τις εκπομπές και να μπορούν να ωφεληθούν από αυτές. Αυτές οι εκπομπές διέλυσαν πολλή προκατάληψη και άνοιξαν τα μάτια ατόμων που είχαν ειλικρινή καρδιά. Πολλοί άνθρωποι, επειδή φοβούνταν τους γείτονές τους και τον κλήρο, απέφευγαν να παρακολουθούν τις συναθροίσεις που διοργάνωναν οι Σπουδαστές της Γραφής, αλλά αυτό δεν τους εμπόδιζε να ακούν ραδιόφωνο κατ’ ιδίαν στο σπίτι τους. Οι ραδιοφωνικές εκπομπές δεν αντικατέστησαν την ανάγκη για μαρτυρία από σπίτι σε σπίτι· μετέφεραν, ωστόσο, τη Βιβλική αλήθεια σε δυσπρόσιτα μέρη και αποτελούσαν θαυμάσιες αφορμές για έναρξη συζητήσεων όταν οι Μάρτυρες επισκέπτονταν αυτοπροσώπως τα σπίτια.

Καθένας Έχει Ευθύνη να Δίνει Μαρτυρία

Η ευθύνη της προσωπικής συμμετοχής στην επίδοση μαρτυρίας τονιζόταν στη Σκοπιά επί δεκαετίες. Αλλά από το 1919 και ύστερα, αποτελούσε μόνιμο θέμα συζήτησης στα έντυπα και στα προγράμματα των συνελεύσεων. Όμως, για πολλούς δεν ήταν εύκολο να πλησιάζουν αγνώστους στις πόρτες τους, και αρχικά μόνο ένας περιορισμένος αριθμός Σπουδαστών της Γραφής συμμετείχε τακτικά στη μαρτυρία από σπίτι σε σπίτι.

Δόθηκε ένθερμη Γραφική ενθάρρυνση. «Ευλογημένοι Είναι οι Άφοβοι» ήταν το κύριο θέμα στα τεύχη 1 και 15 Αυγούστου 1919 της Σκοπιάς (στην αγγλική). Προειδοποιούσε για το φόβο του ανθρώπου, έστρεφε την προσοχή στους 300 θαρραλέους πολεμιστές του Γεδεών οι οποίοι ήταν άγρυπνοι και πρόθυμοι να υπηρετήσουν οπουδήποτε τους κατηύθυνε ο Κύριος και παρά τις φαινομενικά αξεπέραστες αντιξοότητες, και επαινούσε την άφοβη εμπιστοσύνη που είχε ο Ελισσαιέ στον Ιεχωβά. (Κριτ. 7:1-25· 2 Βασ. 6:11-19· Παρ. 29:25) Το 1921, το άρθρο «Να Έχετε Θάρρος» τόνιζε, όχι απλώς ότι είναι καθήκον, αλλά το τι προνόμιο είναι να υπηρετεί κάποιος στο πλευρό του Κυρίου εναντίον των σατανικών δυνάμεων του σκοταδιού συμμετέχοντας στην πραγματοποίηση του έργου που προλέχτηκε στο εδάφιο Ματθαίος 24:14. Εκείνοι οι οποίοι είχαν περιορισμούς λόγω των περιστάσεών τους παροτρύνονταν να μην αποθαρρύνονται και ταυτόχρονα να μη σταματούν να κάνουν ό,τι μπορούν.

Με ξεκάθαρες Γραφικές συζητήσεις, η Σκοπιά έκανε όλους όσους αξίωναν ότι ήταν χρισμένοι δούλοι του Θεού να αντιληφθούν την ευθύνη που είχαν να είναι διαγγελείς της Βασιλείας του Θεού. Το τεύχος 15 Αυγούστου 1922 είχε ένα μεστό, εύστοχο άρθρο με τίτλο «Η Υπηρεσία Ουσιώδης»—δηλαδή, υπηρεσία σε μίμηση του Χριστού, υπηρεσία που θα έκανε κάποιον να πάει στα σπίτια άλλων για να τους μιλήσει γύρω από τη Βασιλεία του Θεού. Αργότερα εκείνο το ίδιο έτος, καταδείχτηκε ότι αυτού του είδους η υπηρεσία, προκειμένου να έχει αξία ενώπιον του Θεού, πρέπει να υποκινείται από αγάπη. (1 Ιωάν. 5:3) Ένα άρθρο, στο τεύχος 1 Ιουλίου 1926, δήλωνε ότι ο Θεός δεν εντυπωσιάζεται διόλου από τυπικιστική λατρεία· αυτό που θέλει είναι υπακοή, και αυτό περιλαμβάνει την εκτίμηση για οποιοδήποτε μέσο χρησιμοποιεί εκείνος προκειμένου να επιτελέσει το σκοπό του. (1 Σαμ. 15:22) Το επόμενο έτος, όταν εξεταζόταν το θέμα «Η Επί της Γης του Χριστιανού Αποστολή», η προσοχή στράφηκε στο ρόλο που είχε ο Ιησούς ως «ο πιστός και αληθινός μάρτυρας», καθώς και στο γεγονός ότι ο απόστολος Παύλος κήρυττε «δημόσια και από σπίτι σε σπίτι».—Αποκ. 3:14· Πράξ. 20:20.

Το Δελτίο (Bulletin), το μηνιαίο τους υπηρεσιακό φύλλο οδηγιών, παρείχε λεπτομερείς παρουσιάσεις που μπορούσαν να απομνημονεύσουν οι ευαγγελιζόμενοι. Δινόταν ενθάρρυνση να συμμετέχουν στην υπηρεσία αγρού τακτικά κάθε εβδομάδα. Αλλά ο αριθμός εκείνων που πραγματικά έδιναν μαρτυρία κάνοντας επισκέψεις από σπίτι σε σπίτι ήταν μικρός αρχικά, και μερικοί που είχαν αρχίσει δεν συνέχισαν αυτό το έργο. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, για παράδειγμα, ο εβδομαδιαίος μέσος όρος ατόμων που έδιναν έκθεση συμμετοχής στην υπηρεσία αγρού το 1922 ήταν 2.712. Αλλά το 1924 αυτός ο αριθμός είχε πέσει στα 2.034 άτομα. Το 1926 ο μέσος όρος ανέβηκε στα 2.261 άτομα και υπήρξε ένας ανώτατος αριθμός 5.937 ατόμων που συμμετείχαν στη διάρκεια μιας εβδομάδας ειδικής δράσης.

Κατόπιν, στα τέλη του 1926, η Εταιρία άρχισε να ενθαρρύνει τις εκκλησίες να αφιερώνουν ένα μέρος της Κυριακής για ομαδική μαρτυρία και να προσφέρουν σε αυτή την περίσταση όχι μόνο φυλλάδια αλλά και βιβλία για μελέτη της Αγίας Γραφής. Το 1927, η Σκοπιά παρότρυνε τα όσια άτομα στις εκκλησίες να απομακρύνουν από τη θέση του πρεσβυτέρου οποιουσδήποτε έδειχναν, με λόγια ή με ενέργειες, ότι δεν αποδέχονταν την ευθύνη που είχαν να δίνουν μαρτυρία δημόσια και από σπίτι σε σπίτι. Έτσι, αφαιρέθηκαν, σαν να λέγαμε, τα κλαδιά που δεν έκαναν καρπό, και αυτά που παρέμειναν κλαδεύτηκαν προκειμένου να φέρουν περισσότερο καρπό προς αίνο του Θεού. (Παράβαλε με την παραβολή του Ιησού στα εδάφια Ιωάννης 15:1-10). Κατέληξε πράγματι αυτό σε αύξηση του δημόσιου αίνου στον Ιεχωβά; Το έτος 1928 σημειώθηκε αύξηση 53 τοις εκατό στον εβδομαδιαίο μέσο όρο εκείνων που συμμετείχαν στην επίδοση μαρτυρίας στις Ηνωμένες Πολιτείες!

Αυτό που έκαναν τώρα οι Μάρτυρες δεν ήταν πια να δίνουν απλώς στους ανθρώπους ένα δωρεάν φυλλάδιο και να προχωρούν στην επόμενη πόρτα. Ολοένα και περισσότεροι μιλούσαν για λίγο στους οικοδεσπότες, προσπαθώντας να κεντρίσουν το ενδιαφέρον τους για το άγγελμα της Αγίας Γραφής και κατόπιν τους πρόσφεραν βιβλία για να τα διαβάσουν.

Οι Μάρτυρες εκείνης της παλιάς εποχής ήταν ασφαλώς θαρραλέοι, μολονότι δεν ήταν όλοι τους διακριτικοί. Παρ’ όλα αυτά, ξεχώριζαν ως διαφορετικοί από τις άλλες θρησκευτικές ομάδες. Δεν έλεγαν απλώς ότι καθένας πρέπει να δίνει μαρτυρία για την πίστη του. Ολοένα και περισσότεροι από αυτούς το έκαναν στην πράξη.

Κάρτες Μαρτυρίας και Φωνογράφοι

Στα τέλη του 1933 άρχισε να εφαρμόζεται μια διαφορετική μέθοδος κηρύγματος. Αντί προλόγου, οι Μάρτυρες έδιναν στους ανθρώπους να διαβάσουν μια κάρτα μαρτυρίας η οποία είχε ένα σύντομο άγγελμα για τον οικοδεσπότη. Αυτό αποτελούσε μεγάλη βοήθεια ιδιαίτερα για τους καινούριους ευαγγελιζομένους, οι οποίοι δεν λάβαιναν αρκετή εκπαίδευση εκείνες τις μέρες. Κατά κανόνα, αυτοί έλεγαν μόνο λίγα σύντομα λόγια στον οικοδεσπότη μετά την ανάγνωση της κάρτας· ορισμένοι μιλούσαν εκτενέστερα, χρησιμοποιώντας την Αγία Γραφή. Η χρήση της κάρτας μαρτυρίας συνεχίστηκε και κατά τη διάρκεια αρκετών ετών της δεκαετίας του 1940. Συνέβαλλε στη γοργή κάλυψη του τομέα και έδινε στους Μάρτυρες τη δυνατότητα να πλησιάζουν περισσότερους ανθρώπους, να διανέμουν περισσότερα πολύτιμα Γραφικά έντυπα στους ανθρώπους, να δίνουν ομοιόμορφη μαρτυρία και, επιπλέον, να παρουσιάζουν το άγγελμα σε ανθρώπους των οποίων τη γλώσσα δεν μπορούσαν να μιλήσουν. Έφερε επίσης και μερικές στιγμές αμηχανίας όταν οι οικοδεσπότες κρατούσαν την κάρτα και έκλειναν την πόρτα τους, αναγκάζοντας έτσι το Μάρτυρα να ξαναχτυπήσει για να πάρει πίσω την κάρτα!

Οι ηχογραφημένες Γραφικές ομιλίες έπαιξαν επίσης εξέχοντα ρόλο στη δεκαετία του 1930 και στις αρχές της δεκαετίας του 1940. Το 1934 μερικοί Μάρτυρες άρχισαν να παίρνουν μαζί τους ένα φορητό φωνογράφο όταν πήγαιναν να δώσουν μαρτυρία. Το μηχάνημα ήταν αρκετά βαρύ, γι’ αυτό και το είχαν στο αυτοκίνητό τους ή το άφηναν σε κάποιο βολικό μέρος ωσότου βρουν ανθρώπους που ήταν πρόθυμοι να ακούσουν μια ηχογραφημένη Γραφική ομιλία. Κατόπιν, το 1937, εγκαινιάστηκε η χρήση του φορητού φωνογράφου στο κατώφλι της κάθε πόρτας. Η διαδικασία ήταν απλή: Αφού ανέφερε ότι είχε ένα σημαντικό άγγελμα από την Αγία Γραφή, ο Μάρτυρας έβαζε τη βελόνα στο δίσκο και άφηνε το φωνογράφο να «μιλήσει». Ο Κάσπερ Κάιμ, ένας Γερμανός σκαπανέας που υπηρετούσε στην Ολλανδία, ήταν πολύ ευγνώμων για τον «Ααρών» του, όπως αποκαλούσε το φωνογράφο, επειδή το έβρισκε πολύ δύσκολο να δίνει μαρτυρία στην ολλανδική. (Παράβαλε Έξοδος 4:14-16). Από περιέργεια, μερικές φορές ολόκληρες οικογένειες άκουγαν τους δίσκους.

Το 1940 χρησιμοποιούνταν πάνω από 40.000 φωνογράφοι. Εκείνο το έτος παρουσιάστηκε ένα καινούριο όρθιο μοντέλο που είχε σχεδιαστεί και κατασκευαστεί από τους Μάρτυρες και το οποίο χρησιμοποιήθηκε ιδιαίτερα στην Αμερική. Προκαλούσε ακόμα μεγαλύτερη περιέργεια επειδή οι οικοδεσπότες δεν μπορούσαν να δουν το δίσκο καθώς έπαιζε. Οι δίσκοι ήταν 78 στροφών και είχαν διάρκεια τεσσεράμισι λεπτά. Οι τίτλοι τους ήταν σύντομοι και εύστοχοι: «Βασιλεία», «Προσευχή», «Οδός προς τη Ζωή», «Τριάδα», «Καθαρτήριο», «Γιατί Εναντιώνεται ο Κλήρος στην Αλήθεια». Είχαν ηχογραφηθεί πάνω από 90 ομιλίες· είχαν τεθεί σε χρήση ένα εκατομμύριο και πλέον δίσκοι. Οι παρουσιάσεις ήταν σαφείς και ευκολονόητες. Πολλοί οικοδεσπότες άκουγαν με εκτίμηση· μερικοί αντιδρούσαν βίαια. Δινόταν, ωστόσο, αποτελεσματική και ομοιόμορφη μαρτυρία.

Θαρραλέα Εξαγγελία των Καλών Νέων σε Δημόσιους Χώρους

Μολονότι οι κάρτες μαρτυρίας και οι φωνογραφικοί δίσκοι «μιλούσαν» αρκετά, χρειαζόταν μεγάλο θάρρος για να είναι κάποιος Μάρτυρας εκείνες τις μέρες. Αυτή καθαυτή η φύση του έργου έκανε τον κάθε Μάρτυρα δημόσιο θέαμα.

Μετά τη συνέλευση στο Κολόμπους του Οχάιο το 1931, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διένειμαν το βιβλιάριο Η Βασιλεία, η Ελπίς του Κόσμου, το οποίο περιείχε μια απόφαση με τίτλο ‘Προειδοποίηση από τον Ιεχωβά’ και απευθυνόταν ‘Προς τους Άρχοντες και προς το Λαό’. Αναγνώριζαν ότι, ως Μάρτυρες υπέρ του Ιεχωβά, είχαν τη σοβαρή υποχρέωση να επιδώσουν την προειδοποίηση που εκτίθεται στο Λόγο του. (Ιεζ. 3:17-21) Δεν ταχυδρόμησαν απλώς εκείνα τα βιβλιάρια ούτε τα έριξαν μόνο κάτω από τις πόρτες. Τα έδωσαν οι ίδιοι προσωπικά. Επισκέφτηκαν όλους τους κληρικούς και, όσο ήταν δυνατόν, τους πολιτικούς, τους αξιωματικούς του στρατού και τα ανώτερα στελέχη των μεγάλων επιχειρήσεων. Επιπρόσθετα, έκαναν επισκέψεις στο πλατύ κοινό στις εκατό σχεδόν χώρες στις οποίες έδιναν τότε οργανωμένη μαρτυρία οι Μάρτυρες του Ιεχωβά.

Το 1933 είχαν αρχίσει να χρησιμοποιούν ισχυρά μηχανήματα αναπαραγωγής ήχου σε δημόσιους χώρους για να μεταδίδουν ηχογραφημένες Γραφικές ομιλίες οι οποίες μιλούσαν χωρίς περιστροφές. Οι αδελφοί Σμετς και Πέλμανς εγκατέστησαν τη συσκευή τους σε ένα τρίκυκλο και στέκονταν δίπλα καθώς η συσκευή βροντοφώναζε το άγγελμα στις αγορές και κοντά σε ναούς στη Λιέγη του Βελγίου. Πολλές φορές το έκαναν αυτό επί δέκα ώρες τη μέρα. Οι άνθρωποι στην Τζαμάικα συγκεντρώνονταν πρόθυμα όταν άκουγαν μουσική, και γι’ αυτό οι αδελφοί εκεί έβαζαν πρώτα μουσική. Όταν τα πλήθη άρχισαν να συρρέουν από τη ζούγκλα στους κεντρικούς δρόμους για να δουν τι συνέβαινε, έβρισκαν Μάρτυρες του Ιεχωβά να μεταδίδουν το άγγελμα της Βασιλείας.

Μερικά από εκείνα τα μηχανήματα αναπαραγωγής ήχου τα εγκαθιστούσαν σε αυτοκίνητα και σε πλεούμενα, βάζοντας τα μεγάφωνα στην οροφή για να φτάνει μακρύτερα ο ήχος. Ο Μπερτ και η Βάι Χόρτον, στην Αυστραλία, χρησιμοποιούσαν ένα κλειστό φορτηγάκι το οποίο είχε στερεωμένο στην οροφή του ένα μεγάλο μεγάφωνο με χωνί που έφερε την επιγραφή «Άγγελμα της Βασιλείας». Κάποιο έτος έκαναν σχεδόν κάθε δρόμο της Μελβούρνης να αντηχεί από τις συνταρακτικές αποκαλύψεις για την ψεύτικη θρησκεία και τις ενθαρρυντικές περιγραφές των ευλογιών που θα φέρει η Βασιλεία του Θεού. Εκείνα τα χρόνια ο Κλάουντ Γκούντμαν έκανε σκαπανικό στην Ινδία. Η χρήση του αυτοκινήτου με τα μεγάφωνα, με δίσκους στις τοπικές γλώσσες, του έδωσε τη δυνατότητα να προσεγγίσει μεγάλα πλήθη σε παζάρια, σε πάρκα, στους δρόμους—οπουδήποτε βρίσκονταν άνθρωποι.

Όταν οι αδελφοί από το Λίβανο πάρκαραν το αυτοκίνητο με τα μεγάφωνα σε κάποιο λόφο και μετέδιδαν διαλέξεις, ο ήχος έφτανε κάτω στις κοιλάδες. Οι άνθρωποι στα χωριά, μη βλέποντας την πηγή της φωνής, τρόμαζαν μερικές φορές, νομίζοντας ότι τους μιλούσε ο Θεός από τον ουρανό!

Οι αδελφοί πέρασαν, βέβαια, και μερικές στιγμές έντασης. Σε μια περίπτωση, στη Συρία, ο ιερέας ενός χωριού άφησε στη μέση το φαγητό του, άρπαξε το μεγάλο του μπαστούνι και όρμησε στο πλήθος το οποίο συγκεντρωνόταν για να ακούσει μια Γραφική ομιλία που μεταδιδόταν από ένα αυτοκίνητο με μεγάφωνα. Κραδαίνοντας το μπαστούνι του θυμωμένα και φωνάζοντας, έλεγε επιτακτικά: «Σταματήστε! Σας διατάζω να σταματήσετε!» Αλλά οι αδελφοί αντιλήφθηκαν ότι δεν συμφωνούσαν όλοι μαζί του· υπήρχαν και εκείνοι που ήθελαν να ακούσουν. Σε λίγο, μερικοί από το πλήθος σήκωσαν τον ιερέα στα χέρια, τον κουβάλησαν πίσω στο σπίτι του και τον άφησαν ξανά στο τραπέζι από όπου είχε σηκωθεί! Παρά την εναντίωση του κλήρου, οι Μάρτυρες θαρραλέα φρόντιζαν να δοθεί στους ανθρώπους η ευκαιρία να ακούσουν.

Εκείνη την εποχή έγινε επίσης εκτενής χρήση διαφημιστικών πλακάτ που τα φορούσαν οι Μάρτυρες στις εμπορικές περιοχές καθώς διένεμαν προσκλήσεις για ειδικές διαλέξεις. Αυτό άρχισε να γίνεται το 1936 στη Γλασκώβη της Σκωτίας. Εκείνο το έτος η ίδια μέθοδος διαφήμισης χρησιμοποιήθηκε στο Λονδίνο της Αγγλίας και κατόπιν στις Ηνωμένες Πολιτείες. Έπειτα από δυο χρόνια αυτή η μέθοδος διαφήμισης έγινε πιο έντονη με τη μεταφορά πινακίδων που ήταν στερεωμένες σε κοντάρια. Αυτές οι πινακίδες διακήρυτταν: ‘Η Θρησκεία Είναι Παγίδα και Απάτη’b και «Υπηρετήστε τον Θεό και τον Βασιλιά Χριστό». Όποτε γινόταν κάποια μεγάλη συνέλευση, η παρέλαση εκείνων που μετέφεραν αυτές τις πινακίδες μπορεί να είχε μήκος αρκετά χιλιόμετρα. Καθώς περπατούσαν ήσυχα ο ένας πίσω από τον άλλον σε δρόμους μεγάλης κυκλοφορίας, το αποτέλεσμα ήταν παρόμοιο με εκείνο που προκάλεσε ο στρατός του αρχαίου Ισραήλ όταν περπατούσε γύρω από την Ιεριχώ πριν πέσουν τα τείχη της. (Ιησ. Ναυή 6:10, 15-21) Τέτοια θαρραλέα δημόσια μαρτυρία δινόταν από το Λονδίνο της Αγγλίας μέχρι τη Μανίλα των Φιλιππίνων.

Άλλη μια μέθοδος δημόσιας μαρτυρίας άρχισε να χρησιμοποιείται το 1940. Σε αρμονία με το εδάφιο που αναφέρει ότι ‘η αληθινή σοφία φωνάζει στους δρόμους’, το Φεβρουάριο εκείνου του έτους οι Μάρτυρες του Ιεχωβά άρχισαν να προσφέρουν τα περιοδικά Σκοπιά και Παρηγορία (που σήμερα είναι γνωστό ως Ξύπνα!) στις γωνιές των δρόμων.c (Παρ. 1:20, ΜΝΚ) Φώναζαν μερικές επιλεγμένες φράσεις που τραβούσαν το ενδιαφέρον στα περιοδικά και στο άγγελμα που περιείχαν. Σε μεγάλες πόλεις και σε μικρές κωμοπόλεις σε κάθε μέρος του κόσμου, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά που προσφέρουν τα περιοδικά τους αποτελούν συνηθισμένο θέαμα. Όμως, για να κάνει κάποιος αυτό το έργο χρειάζεται θάρρος, και τέτοιο θάρρος χρειαζόταν ιδιαίτερα όταν άρχισε αυτό το έργο, επειδή ήταν εποχή μεγάλου διωγμού συνδυασμένου με τον εθνικιστικό πυρετό της πολεμικής περιόδου.

Όταν καλούνταν να συμμετάσχουν σε τέτοιου είδους δημόσια μαρτυρία, οι Μάρτυρες ανταποκρίνονταν με πίστη. Ο αριθμός εκείνων που συμμετείχαν προσωπικά στο έργο εξακολούθησε να αυξάνει. Το θεωρούσαν προνόμιο να δείχνουν την ακεραιότητά τους στον Ιεχωβά με αυτόν τον τρόπο. Είχαν όμως να μάθουν περισσότερα.

Καθένας Ικανός να Εξηγήσει την Πίστη Του

Το 1942 τέθηκε σε εφαρμογή ένα εκπληκτικό πρόγραμμα εκπαίδευσης. Ξεκίνησε στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία των Μαρτύρων του Ιεχωβά και το επόμενο έτος άρχισε να εγκαινιάζεται στις εκκλησίες των Μαρτύρων σε όλο τον κόσμο. Με την πεποίθηση ότι το πνεύμα του Θεού ήταν πάνω τους και ότι εκείνος είχε βάλει το λόγο του στο στόμα τους, ήταν αποφασισμένοι να κηρύξουν αυτόν το λόγο ακόμα και αν οι διώκτες τους τούς αποστερούσαν τις εκδόσεις της Σκοπιάς ή και την ίδια την Αγία Γραφή. (Ησ. 59:21) Υπήρχαν ήδη χώρες, όπως η Νιγηρία, όπου οι Μάρτυρες δεν είχαν τίποτα άλλο να χρησιμοποιήσουν στο κήρυγμα παρά μόνο την Αγία Γραφή, εφόσον η κυβέρνηση είχε απαγορεύσει όλα τα έντυπα της Σκοπιάς και είχε ακόμα κατασχέσει τις εκδόσεις που είχαν πολλοί αδελφοί στην ιδιωτική τους βιβλιοθήκη.

Στις 16 Φεβρουαρίου 1942, ο αδελφός Νορ εγκαινίασε μια προχωρημένη σειρά μαθημάτων για τη θεοκρατική διακονία στον Οίκο Μπέθελ στο Μπρούκλιν της Νέας Υόρκης. Η σειρά μαθημάτων παρείχε εκπαίδευση σε θέματα όπως: έρευνα, πώς να εκφράζεται κανείς καθαρά και σωστά, κατάρτιση σχεδίων για παρουσίαση σε διαλέξεις, αποτελεσματική εκφώνηση ομιλιών, πειστική παρουσίαση ιδεών και άσκηση διακριτικότητας. Ήταν ευπρόσδεκτοι να την παρακολουθούν τόσο οι αδελφοί όσο και οι αδελφές, αλλά μόνο άντρες κλήθηκαν να εγγραφούν και να κάνουν ομιλίες σπουδαστή στις οποίες θα λάβαιναν συμβουλή. Σύντομα έγιναν φανερά τα οφέλη, όχι μόνο στις ομιλίες από το βήμα, αλλά και στη μεγαλύτερη αποτελεσματικότητα στο κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι.

Το επόμενο έτος αυτή η σχολή άρχισε να λειτουργεί στις κατά τόπους εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά παγκόσμια. Πρώτα άρχισε να γίνεται στην αγγλική και κατόπιν σε άλλες γλώσσες. Ο δηλωμένος σκοπός της σχολής ήταν να βοηθήσει τον κάθε Μάρτυρα του Ιεχωβά να μπορεί να διδάσκει άλλους όταν επισκέπτεται τους ανθρώπους από σπίτι σε σπίτι, όταν κάνει επανεπισκέψεις και όταν διεξάγει Γραφικές μελέτες. Κάθε Μάρτυρας επρόκειτο να βοηθηθεί να γίνει διάκονος με τα κατάλληλα προσόντα. (2 Τιμ. 2:2) Το 1959 δόθηκε η ευκαιρία και στις αδελφές να εγγραφούν στη σχολή και να παρουσιάζουν ομιλίες υπό τύπον κάποιας μορφής υπηρεσίας αγρού—χωρίς να απευθύνονται σε ολόκληρο το ακροατήριο αλλά, αντίθετα, σε κάποια που είχε διοριστεί να παίξει το ρόλο της οικοδέσποινας. Και τα πράγματα δεν σταμάτησαν εκεί.

Από το 1926, οι περιοδεύοντες εκπρόσωποι της Εταιρίας συνεργάζονταν με Μάρτυρες σε ατομική βάση στην υπηρεσία αγρού, προκειμένου να τους βοηθούν να βελτιώνουν τις ικανότητές τους. Ωστόσο, σε μια διεθνή συνέλευση στη Νέα Υόρκη το 1953, ενώ οι επίσκοποι περιοχής και περιφερείας κάθονταν μπροστά από την εξέδρα, ο αδελφός Νορ δήλωσε ότι το κύριο έργο όλων των υπηρετών, δηλαδή των επισκόπων, πρέπει να είναι να βοηθούν κάθε Μάρτυρα να είναι τακτικός διάκονος από σπίτι σε σπίτι. «Καθένας», είπε, «θα πρέπει να είναι ικανός να κηρύττει τα καλά νέα από σπίτι σε σπίτι». Προκειμένου να επιτευχθεί αυτό ξεκίνησε μια παγγήινη εκστρατεία.

Γιατί δόθηκε τόση έμφαση σε αυτό το θέμα; Πάρτε για παράδειγμα τις Ηνωμένες Πολιτείες: Εκείνον τον καιρό το 28 τοις εκατό των Μαρτύρων περιόριζαν τη δράση τους στη διανομή διαφημιστικών ή στο να στέκονται στους δρόμους κρατώντας περιοδικά. Και πάνω από το 40 τοις εκατό των Μαρτύρων δεν συμμετείχαν τακτικά στην υπηρεσία αγρού, αφήνοντας να περάσουν μήνες χωρίς να δώσουν καθόλου μαρτυρία. Υπήρχε ανάγκη στοργικής βοήθειας μέσω προσωπικής εκπαίδευσης. Έγιναν σχέδια που θα καθιστούσαν δυνατόν για όλους τους Μάρτυρες του Ιεχωβά που δεν είχαν γίνει ακόμα Μάρτυρες από σπίτι σε σπίτι να λάβουν βοήθεια στο να πλησιάζουν τους ανθρώπους στις πόρτες τους, να τους μιλούν από την Αγία Γραφή και να απαντούν στις ερωτήσεις τους. Θα μάθαιναν να προετοιμάζουν Γραφικές ομιλίες που θα τις έκαναν ίσως μέσα σε τρία λεπτά σε ανθρώπους οι οποίοι ήταν απασχολημένοι ή περίπου μέσα σε οχτώ λεπτά σε άλλους. Ο αντικειμενικός σκοπός ήταν να βοηθηθεί ο κάθε Μάρτυρας να γίνει ώριμος Χριστιανός ευαγγελιστής.

Αυτή την εκπαίδευση δεν την έδιναν μόνο οι περιοδεύοντες επίσκοποι. Την παρείχαν επίσης οι τοπικοί υπηρέτες, δηλαδή οι επίσκοποι· και τα μετέπειτα χρόνια, άλλοι Μάρτυρες με τα κατάλληλα προσόντα διορίστηκαν να εκπαιδεύσουν ορισμένα άτομα. Επί χρόνια, στην εβδομαδιαία Συνάθροιση Υπηρεσίας της κάθε εκκλησίας παρουσιάζονταν επιδείξεις που έδειχναν πώς πρέπει να γίνεται το έργο. Αλλά αυτό συνοδευόταν τώρα από αυξημένη έμφαση στην προσωπική εκπαίδευση στον αγρό.

Τα αποτελέσματα ήταν εξαιρετικά. Ο αριθμός των Μαρτύρων που κήρυτταν από σπίτι σε σπίτι αυξήθηκε, όπως και ο αριθμός εκείνων που συμμετείχαν τακτικά στη διακονία αγρού. Μέσα σε μια δεκαετία ο συνολικός αριθμός των Μαρτύρων παγκόσμια αυξήθηκε κατά 100 τοις εκατό. Επίσης, έκαναν 126 τοις εκατό περισσότερες επανεπισκέψεις για να απαντήσουν στις Γραφικές ερωτήσεις που είχαν τα ενδιαφερόμενα άτομα και διεξήγαν 150 τοις εκατό περισσότερες τακτικές οικιακές Γραφικές μελέτες με εκείνους που έδειχναν ότι πεινούσαν για τη Βιβλική αλήθεια. Πραγματικά αποδείκνυαν ότι ήταν διάκονοι με τα κατάλληλα προσόντα.

Έχοντας υπόψη την ποικιλία του μορφωτικού και πολιτιστικού επιπέδου από το οποίο προέρχονταν αυτοί οι Μάρτυρες και το γεγονός ότι ήταν διασκορπισμένοι σε μικρούς ομίλους σε όλη τη γη, είναι φανερό γιατί οι Μάρτυρες αποδίδουν την τιμή, όχι σε κάποιον άνθρωπο, αλλά στον Ιεχωβά Θεό για τον τρόπο με τον οποίο έχουν εξοπλιστεί και εκπαιδευτεί για να διακηρύττουν τα καλά νέα.—Ιωάν. 14:15-17.

Κήρυγμα από Σπίτι σε Σπίτι—Ένα Αναγνωριστικό Σημάδι

Σε διάφορες εποχές, άλλες θρησκευτικές ομάδες έχουν ενθαρρύνει τα μέλη τους να επισκέπτονται τα σπίτια των ανθρώπων στην κοινότητά τους για να μιλούν περί θρησκείας. Μερικά άτομα έχουν δοκιμάσει να το κάνουν αυτό. Ορισμένοι, μάλιστα, μπορεί να κάνουν αυτό το έργο ως ιεραπόστολοι επί δυο-τρία χρόνια, αλλά εκεί τελειώνει η προσπάθειά τους. Ωστόσο, μόνο στους Μάρτυρες του Ιεχωβά συμβαίνει να συμμετέχουν ουσιαστικά όλοι, νέοι και γέροι, άντρες και γυναίκες, τον ένα χρόνο μετά τον άλλον στη διακονία από σπίτι σε σπίτι. Μόνο οι Μάρτυρες του Ιεχωβά προσπαθούν αληθινά να πάνε σε όλη την κατοικημένη γη για να μεταφέρουν το άγγελμα της Βασιλείας, υπακούοντας στην προφητική εντολή που βρίσκεται στο εδάφιο Ματθαίος 24:14.

Αυτό δεν σημαίνει ότι όλοι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά βρίσκουν εύκολο αυτό το έργο.d Απεναντίας, πολλοί από αυτούς, όταν πρωτοάρχισαν να μελετούν την Αγία Γραφή, είπαν: ‘Ένα μόνο πράγμα δεν πρόκειται να κάνω ποτέ μου: να πάω από σπίτι σε σπίτι!’ Ωστόσο, αυτή είναι μια δραστηριότητα στην οποία συμμετέχουν όλοι σχεδόν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά εφόσον είναι σωματικά ικανοί να το κάνουν αυτό. Εξάλλου, πολλοί που δεν είναι σωματικά ικανοί το κάνουν παρ’ όλα αυτά—μετακινούμενοι με αναπηρικό καροτσάκι, περπατώντας με μπαστούνι, και ούτω καθεξής. Άλλοι—που αδυνατούν εντελώς να βγουν από το σπίτι τους, είτε μόνιμα είτε προσωρινά, ή προκειμένου να προσεγγίσουν άτομα με τα οποία δεν μπορούν να επικοινωνήσουν με κάποιον άλλον τρόπο—δίνουν μαρτυρία μέσω τηλεφώνου ή γράφοντας επιστολές. Γιατί γίνεται αυτή η αποφασιστική προσπάθεια;

Καθώς φτάνουν στο σημείο να γνωρίσουν τον Ιεχωβά, η αγάπη τους για αυτόν αλλάζει εντελώς τον τρόπο με τον οποίο βλέπουν τη ζωή. Θέλουν να μιλούν για Αυτόν. Τα θαυμάσια πράγματα που επιφυλάσσει για εκείνους που τον αγαπούν είναι τόσο υπέροχα που δεν μπορούν να τα κρατήσουν μόνο για τον εαυτό τους. Αισθάνονται επίσης ευθύνη ενώπιον του Θεού να προειδοποιήσουν τους ανθρώπους για τη μεγάλη θλίψη που είναι πολύ κοντά. (Ματθ. 24:21· παράβαλε Ιεζεκιήλ 3:17-19). Γιατί όμως το κάνουν αυτό πηγαίνοντας από σπίτι σε σπίτι;

Γνωρίζουν ότι ο Ιησούς δίδαξε τους μαθητές του να πηγαίνουν στα σπίτια των ανθρώπων για να τους κηρύξουν και να τους διδάξουν. (Ματθ. 10:11-14) Γνωρίζουν ότι, αφότου εκχύθηκε το άγιο πνεύμα την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ., οι απόστολοι συνέχισαν αδιάκοπα να διακηρύττουν τα καλά νέα «στο ναό [της Ιερουσαλήμ] και από σπίτι σε σπίτι». (Πράξ. 5:42) Κάθε Μάρτυρας ξέρει το εδάφιο Πράξεις 20:20, που λέει ότι ο απόστολος Παύλος δίδασκε «δημόσια και από σπίτι σε σπίτι». Επιπλέον, βλέπουν άφθονες αποδείξεις της ευλογίας του Ιεχωβά σε αυτό το έργο στους σύγχρονους καιρούς. Συνεπώς, καθώς αποκτούν πείρα στη διακονία από σπίτι σε σπίτι, η δραστηριότητα η οποία κάποτε τους προξενούσε φόβο συνήθως γίνεται κάτι που το περιμένουν με λαχτάρα.

Μάλιστα είναι επιμελείς σε αυτήν. Κρατούν προσεκτικές σημειώσεις ώστε να μπορούν να κάνουν επίσκεψη και πάλι για να μιλήσουν στα άτομα που απουσίαζαν από το σπίτι τους. Όχι μόνο αυτό, αλλά κάνουν επίσης επανειλημμένες επισκέψεις σε κάθε σπίτι.

Λόγω της αποτελεσματικότητας της διακονίας από σπίτι σε σπίτι, οι εναντιούμενοι σε πολλές χώρες προσπαθούν να σταματήσουν αυτή τη διακονία. Προκειμένου να κερδίσουν επισήμως το σεβασμό για το δικαίωμα που έχουν να κηρύττουν από πόρτα σε πόρτα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν προσφύγει σε κυβερνητικούς παράγοντες. Όπου ήταν αναγκαίο, πήγαν στα δικαστήρια προκειμένου να εδραιώσουν νομικά το δικαίωμά τους να διαδίδουν τα καλά νέα με αυτόν τον τρόπο. (Φιλιπ. 1:7) Επίσης, όπου καταπιεστικές κυβερνήσεις επιμένουν να απαγορεύουν αυτό το έργο, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά μερικές φορές απλώς το κάνουν με λιγότερο εμφανή τρόπο ή, αν είναι απαραίτητο, χρησιμοποιούν άλλα μέσα για να μεταδώσουν στους ανθρώπους το άγγελμα της Βασιλείας.

Μολονότι οι ραδιοφωνικές και οι τηλεοπτικές εκπομπές έχουν χρησιμοποιηθεί για την εξάπλωση του αγγέλματος της Βασιλείας, εντούτοις οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αναγνωρίζουν ότι η προσωπική επαφή που επιτυγχάνεται με τις επισκέψεις από σπίτι σε σπίτι είναι πολύ πιο αποτελεσματική. Έτσι τους δίνεται καλύτερα η ευκαιρία να απαντήσουν στα ερωτήματα του κάθε οικοδεσπότη και να ψάξουν να βρουν τους αξίους. (Ματθ. 10:11) Αυτός είναι ένας από τους λόγους για τους οποίους, το 1957, η Εταιρία Σκοπιά πούλησε το ραδιοφωνικό σταθμό WBBR που είχε στη Νέα Υόρκη.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, ωστόσο, δεν έχουν την άποψη ότι το έργο τους τελειώνει όταν δώσουν προσωπική μαρτυρία. Αυτή δεν είναι παρά η αρχή.

«Κάντε Μαθητές . . . Διδάσκοντάς Τους»

Ο Ιησούς παρήγγειλε στους ακολούθους του να κάνουν περισσότερα από το να κηρύττουν. Μιμούμενοι εκείνον, πρέπει επίσης να διδάσκουν. (Ματθ. 11:1) Πριν από την ανάληψή του στον ουρανό, τους έδωσε τις εξής οδηγίες: «Πηγαίνετε, λοιπόν, και κάντε μαθητές από όλα τα έθνη, . . . διδάσκοντάς τους να τηρούν όλα όσα σας έχω παραγγείλει». (Ματθ. 28:19, 20) Η διδασκαλία διαφέρει από το κήρυγμα στο ότι ο δάσκαλος δεν διακηρύττει απλώς· εκπαιδεύει, εξηγεί, παρουσιάζει αποδείξεις.

Ήδη από τον Απρίλιο του 1881, η Σκοπιά έδινε μερικές σύντομες εισηγήσεις σχετικά με το πώς να διδάσκει κανείς. Μερικοί από τους πρώτους βιβλιοπώλες έκαναν ιδιαίτερη προσπάθεια να επισκέπτονται ξανά εκείνους που έδειχναν ενδιαφέρον, για να τους ενθαρρύνουν να διαβάζουν τα βιβλία της Εταιρίας και να συναθροίζονται με άλλους για τακτική μελέτη του Λόγου του Θεού. Συνήθως χρησιμοποιούνταν για αυτόν το σκοπό το βιβλίο Η Κιθάρα του Θεού (το οποίο εκδόθηκε το 1921). Αργότερα, όμως, έγιναν ακόμα περισσότερα για την παροχή προσωπικής φροντίδας στα ενδιαφερόμενα άτομα. Σε αυτή τη δραστηριότητα χρησιμοποιήθηκαν, κατά κύριο λόγο, ηχογραφημένες Γραφικές ομιλίες σε συνδυασμό με έντυπους οδηγούς μελέτης. Ποιες εξελίξεις οδήγησαν εκεί;

Από τις αρχές του 1933, η Εταιρία, ως συμπλήρωμα των ραδιοφωνικών εκπομπών της, κυκλοφόρησε ηχογραφήσεις που παίζονταν σε φορητά μηχανήματα αναπαραγωγής ήχου σε αίθουσες διαλέξεων, μέσα σε πάρκα, μπροστά σε εισόδους εργοστασίων, και ούτω καθεξής. Μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα, οι Μάρτυρες που εντόπιζαν ενδιαφερόμενα άτομα καθώς πραγματοποιούσαν επισκέψεις από σπίτι σε σπίτι έκαναν διευθετήσεις να επιστρέψουν για να τους βάλουν μερικές από αυτές τις ηχογραφήσεις να τις ακούσουν στο σπίτι τους. Όταν έγινε διαθέσιμο το βιβλίο Πλούτη το 1936, οι Μάρτυρες, μετά τις ηχογραφήσεις, έκαναν συζητήσεις μέσα από αυτό για να αρχίσουν μελέτες τις οποίες θα μπορούσαν να παρακολουθούν τα ενδιαφερόμενα άτομα σε εκείνη την περιοχή. Δόθηκε έμφαση σε αυτό το έργο με σκοπό ιδιαίτερα να βοηθηθούν τα πιθανά μελλοντικά μέλη του ‘μεγάλου πλήθους’ να γνωρίσουν την αλήθεια.—Αποκ. 7:9.

Εκείνον περίπου τον καιρό, η Καθολική ιεραρχία ενέτεινε την πίεσή της στους ιδιοκτήτες και στους διευθυντές των ραδιοφωνικών σταθμών, καθώς και στις κυβερνητικές υπηρεσίες, κάνοντας μια αποφασιστική προσπάθεια να σταματήσει τις εκπομπές των προγραμμάτων της Σκοπιάς. Ένα αίτημα που υπογράφτηκε από 2.630.000 άτομα στις Ηνωμένες Πολιτείες ζητούσε να γίνει δημόσια συζήτηση μεταξύ του Ι. Φ. Ρόδερφορντ και ενός μέλους της ιεραρχίας της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας. Κανένα μέλος του Καθολικού κλήρου δεν ήταν πρόθυμο να δεχτεί την πρόκληση. Έτσι, το 1937, ο αδελφός Ρόδερφορντ έκανε ηχογραφήσεις με τίτλο «Εκτεθείσα» και «Θρησκεία και Χριστιανοσύνη», οι οποίες παρουσίαζαν βασικές Βιβλικές διδασκαλίες, που στόχευαν ειδικά στην αναίρεση αντιγραφικών Καθολικών δογμάτων. Το ίδιο υλικό δημοσιεύτηκε στα βιβλιάρια Προστασία και Αποκαλυφθέντα, και ένα αντίτυπο του βιβλιαρίου Αποκαλυφθέντα δόθηκε προσωπικά στον καθένα που είχε υπογράψει το αίτημα, ώστε να μπορέσουν οι άνθρωποι να διαβάσουν μόνοι τους τις Γραφικές αλήθειες τις οποίες επιδίωκε να καταπνίξει η Καθολική ιεραρχία.

Προκειμένου να βοηθηθούν οι άνθρωποι να δουν ξεκάθαρα τα ζητήματα που περιλαμβάνονταν και να εξετάσουν τη Γραφική βάση που υπήρχε για αυτά, τυπώθηκε το βιβλιάριο Πρότυπος Σπουδή Αρ. 1 ώστε να χρησιμοποιηθεί στις συναθροίσεις που είχαν διευθετηθεί για ενδιαφερόμενα άτομα. Αυτό το βιβλιάριο περιελάμβανε ερωτήσεις, απαντήσεις, καθώς και Γραφικά εδάφια προς υποστήριξη των απαντήσεων που δίνονταν. Στην αρχή, εκείνος που διεξήγε τη συνάθροιση έβαζε έναν ή περισσότερους δίσκους των ηχογραφημένων ομιλιών που προαναφέρθηκαν, ώστε όλοι να μπορούν να ακούσουν ολόκληρο το επιχείρημα. Μετά ακολουθούσε η συζήτηση, στην οποία χρησιμοποιούσαν την ύλη του βιβλιαρίου Πρότυπος Σπουδή και εξέταζαν τα εδάφια οι ίδιοι. Το βιβλιάριο Πρότυπος Σπουδή Αρ. 1 ακολουθήθηκε από το Αρ. 2 και το Αρ. 3, σε συνδυασμό με άλλες ηχογραφημένες διαλέξεις. Αυτές οι μελέτες διοργανώνονταν αρχικά σε τοποθεσίες όπου θα μπορούσαν να συγκεντρωθούν ομάδες ενδιαφερόμενων ατόμων, αλλά σύντομα διεξάγονταν επίσης με μεμονωμένα άτομα και οικογένειες.

Από τότε και έπειτα έχουν γίνει διαθέσιμα πολλά έξοχα βιβλία για να τα χρησιμοποιούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ιδιαίτερα στη διεξαγωγή οικιακών Γραφικών μελετών. Τη μεγαλύτερη κυκλοφορία είχαν τα βιβλία «Έστω ο Θεός Αληθής», Η Αλήθεια που Οδηγεί στην Αιώνιο Ζωή και το Μπορείτε να Ζείτε για Πάντα στον Παράδεισο στη Γη. Εκδόθηκαν επίσης και βιβλιάρια 32 σελίδων—«Τούτο το Ευαγγέλιον της Βασιλείας», Η Οδός του Θεού Είναι Αγάπη, «Ιδού, Κάμνω Νέα τα Πάντα» και πολλά άλλα. Ακολούθησαν ειδικά βιβλιάρια, όπως το Απολαύστε Ζωή στη Γη για Πάντα!, το οποίο περιέχει μια πολύ απλή και ευκολονόητη παρουσίαση των βασικών διδασκαλιών της Αγίας Γραφής.

Η χρήση αυτών των «εργαλείων», σε συνδυασμό με την εκτεταμένη εκκλησιαστική και προσωπική εκπαίδευση, είχε ως αποτέλεσμα την εντυπωσιακή αύξηση του αριθμού των οικιακών Γραφικών μελετών που διεξάγονται. Το 1950, οι οικιακές Γραφικές μελέτες, που συνήθως διεξάγονται μια φορά την εβδομάδα, ήταν 234.952 κατά μέσο όρο. Οι μελέτες που δεν σημείωναν επαρκή πρόοδο διακόπτονταν. Πολλοί σπουδαστές προόδευσαν μέχρι του σημείου να γίνουν οι ίδιοι, με τη σειρά τους, δάσκαλοι. Παρά το γεγονός ότι, συνεχώς, πολλές οικιακές Γραφικές μελέτες σταματούν ή ολοκληρώνονται, ο αριθμός τους συνεχίζει να αυξάνει, συχνά με ραγδαίο ρυθμό. Το 1992 οι Μάρτυρες διεξήγαν 4.278.127 οικιακές Γραφικές μελέτες παγκόσμια.

Προκειμένου να επιτελέσουν αυτό το τεράστιο έργο κηρύγματος και διδασκαλίας σε όλες τις γλώσσες της γης, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά έχουν κάνει εκτενή χρήση της έντυπης ύλης. Αυτό απαιτεί εκδοτικές εργασίες γιγαντιαίων διαστάσεων.

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 556]

Οπουδήποτε έβρισκε ανθρώπους, ο Ιησούς μιλούσε σχετικά με το σκοπό που έχει ο Θεός για το ανθρώπινο γένος

[Πλαίσιο στη σελίδα 559]

Ιδιαίτερη Ευλογία στο Έργο από Πόρτα σε Πόρτα

«Όπως και στη διάρκεια της πρώτης παρουσίας, το έργο από πόρτα σε πόρτα αντί του κηρύγματος από τον άμβωνα φαίνεται ότι λαβαίνει την ιδιαίτερη ευλογία του Κυρίου».—«Σκοπιά» 15 Ιουλίου 1892 (στην αγγλική).

[Πλαίσιο στη σελίδα 570]

Γιατί Κάνουν οι Μάρτυρες Επανειλημμένες Επισκέψεις

Εξηγώντας γιατί κάνουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά επανειλημμένες επισκέψεις σε κάθε σπίτι, η «Σκοπιά» της 1ης Οκτωβρίου 1962 έλεγε: ‘Οι περιστάσεις συνεχώς μεταβάλλονται. Σήμερα ένας άνθρωπος μπορεί να μην είναι στο σπίτι του, την επόμενη φορά μπορεί να είναι. Σήμερα μπορεί να είναι πολύ απασχολημένος και δεν μπορεί να ακούσει, αλλά την επόμενη φορά μπορεί να μην είναι απασχολημένος. Σήμερα ανοίγει την πόρτα ένα μέλος της οικογένειας, την επόμενη φορά την ανοίγει ένα άλλο μέλος· και οι Μάρτυρες θέλουν να φτάσουν, όχι απλώς σε κάθε σπίτι του τόπου της δράσης τους, αλλά επίσης, αν αυτό είναι δυνατόν, σε κάθε ώριμο άτομο του κάθε σπιτιού. Συχνά, οικογένειες είναι διαιρεμένες ως προς τη θρησκεία, και έτσι δεν είναι πάντοτε δυνατόν να μιλάει ένα μέλος εκ μέρους όλης της οικογένειας. Εκτός από αυτό, οι άνθρωποι συνεχώς μετακομίζουν, και γι’ αυτό οι Μάρτυρες ποτέ δεν μπορούν να είναι βέβαιοι για το ποιον ακριβώς θα συναντήσουν σε μια ορισμένη πόρτα.

Δεν αλλάζουν μόνο οι περιστάσεις, αλλά και οι ίδιοι οι άνθρωποι. . . . Είναι δυνατόν ένας άνθρωπος, για κάποια ασήμαντη αιτία, να μη βρίσκεται σε καλή διάθεση και να μην είναι καθόλου διατεθειμένος να συζητήσει για τη θρησκεία ή για οποιοδήποτε άλλο ζήτημα, άσχετα με το ποιος ήρθε στην πόρτα του, αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα έχει την ίδια διάθεση κάποια άλλη φορά. Ή, επειδή ένας άνθρωπος δεν ενδιαφέρθηκε διόλου να συζητήσει για θρησκεία τον περασμένο μήνα, αυτό δεν σημαίνει ότι δεν θα ενδιαφερθεί και αυτόν το μήνα. Από την τελευταία φορά που τον επισκέφτηκε κάποιος Μάρτυρας, αυτός ο άνθρωπος πιθανόν να είχε κάποια εμπειρία που τον κατέθλιψε ή με κάποιον άλλον τρόπο να έμαθε κάτι που να τον έκανε ταπεινό αντί να είναι υπερήφανος, να πεινά και να συναισθάνεται την πνευματική του ανάγκη αντί να είναι ικανοποιημένος με τον εαυτό του.

Εκτός από αυτό, το άγγελμα που φέρνουν οι Μάρτυρες φαίνεται παράδοξο σε πολλούς, και αυτοί δεν αντιλαμβάνονται ότι είναι επείγον. Μόνο με το να ακούν κατ’ επανάληψη φτάνουν βαθμιαία στο σημείο να κατανοήσουν περί τίνος πρόκειται’.

[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 574]

Χρησιμοποιούν «Κάθε Δυνατό Τρόπο»

«Εμείς που είμαστε στην οργάνωση του Κυρίου προσπαθούμε, με κάθε δυνατό τρόπο, να στρέψουμε την προσοχή [του κόσμου] στο άγγελμα της ζωής. Έχουμε χρησιμοποιήσει συνθήματα, ολοσέλιδες διαφημίσεις, το ραδιόφωνο, αυτοκίνητα με μεγάφωνα, φορητούς φωνογράφους, τεράστιες συνελεύσεις, παρελάσεις περιπατητών που κουβαλούσαν πινακίδες με πληροφορίες, και μια αυξανόμενη στρατιά διακόνων που κηρύττουν από σπίτι σε σπίτι. Αυτή η δράση έχει συμβάλει στο χωρισμό των ανθρώπων—από το ένα μέρος σε αυτούς που έχουν ταχθεί με την εγκαθιδρυμένη Βασιλεία του Θεού και από το άλλο σε εκείνους που είναι εναντίον της. Αυτό ήταν το έργο που ο Ιησούς προφήτεψε ότι θα γινόταν στη γενιά μου».—Το έγραψε ο Μέλβιν Σάρτζεντ το 1987, σε ηλικία 91 ετών.

[Εικόνα]

Μέλβιν Σάρτζεντ

[Γράφημα στη σελίδα 574]

(Για το πλήρως μορφοποιημένο κείμενο, βλέπε έντυπο)

Αύξηση των Οικιακών Γραφικών Μελετών

4.000.000

3.000.000

2.000.000

1.000.000

1950 1960 1970 1980 1992

[Εικόνες στη σελίδα 557]

Δεκάδες εκατομμύρια τέτοια φυλλάδια διανεμήθηκαν, δωρεάν, κοντά σε ναούς, από σπίτι σε σπίτι και ταχυδρομικώς

[Εικόνες στη σελίδα 558]

Οι βιβλιοπώλες ευαγγελιστές διένεμαν βιβλία που εξηγούσαν την Αγία Γραφή

[Εικόνα στη σελίδα 559]

Η Άννα Άντερσεν πήγε σχεδόν σε κάθε κωμόπολη της Νορβηγίας δίνοντας Γραφικά έντυπα

[Εικόνα στη σελίδα 560]

Οι διαφημίσεις στις εφημερίδες βοήθησαν στην προσέγγιση ανθρώπων με τους οποίους δεν ήταν δυνατόν να έρθει κανείς σε επαφή με άλλους τρόπους

[Εικόνα στη σελίδα 561]

Πάνω από 2.000 εφημερίδες σε τέσσερις ηπείρους παρουσίαζαν ταυτόχρονα κηρύγματα του αδελφού Ρώσσελ

[Εικόνες στη σελίδα 562]

Το «Φωτόδραμα της Δημιουργίας» έδωσε ισχυρή μαρτυρία σε εκατομμύρια ανθρώπους πολλών χωρών

[Εικόνα στη σελίδα 563]

Μέσω του ραδιοφώνου, ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ μπόρεσε να δώσει μαρτυρία σε εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον κόσμο μέσα στο ίδιο τους το σπίτι

[Εικόνα στη σελίδα 564]

Έτοιμοι να ξεκινήσουν με το ποδήλατό τους για ομαδική μαρτυρία στην Αγγλία

[Εικόνα στη σελίδα 565]

Από το 1933 και ύστερα, χρησιμοποιήθηκαν τυπωμένες κάρτες μαρτυρίας

[Εικόνα στη σελίδα 566]

Οι ηχογραφημένες Γραφικές ομιλίες έδωσαν ισχυρή μαρτυρία στις δεκαετίες του 1930 και του 1940

[Εικόνα στη σελίδα 567]

Αυτοκίνητα με μεγάφωνα, μερικές φορές πολλά μαζί (όπως εδώ στην Αυστραλία), χρησιμοποιήθηκαν για να ακουστεί η Βιβλική αλήθεια σε δημόσιους χώρους

[Εικόνα στη σελίδα 568]

Οι φωτεινές επιγραφές στα παράθυρα των σπιτιών Μαρτύρων του Ιεχωβά έδιναν μαρτυρία 24 ώρες το 24ωρο

[Εικόνα στη σελίδα 568]

Τα διαφημιστικά πλακάτ και οι πινακίδες συνέβαλαν στην επίδοση θαρραλέας δημόσιας μαρτυρίας (όπως εδώ στη Σκωτία)

[Εικόνα στη σελίδα 569]

Η διανομή των περιοδικών «Σκοπιά» και «Παρηγορία» στο δρόμο (όπως εδώ στις Η.Π.Α.) άρχισε το 1940

[Εικόνα στη σελίδα 569]

Από το 1943 και ύστερα, οι αδελφοί στις εκκλησίες άρχισαν να εκπαιδεύονται στις ομιλίες μπροστά σε κοινό

[Εικόνες στη σελίδα 571]

Διεξάγονται οικιακές Γραφικές μελέτες με τα ενδιαφερόμενα άτομα. Κάτω εικονίζονται έντυπα που ετοιμάστηκαν ειδικά για αυτόν το σκοπό και τα οποία εκδόθηκαν πρώτα στην αγγλική και κατόπιν σε πολλές άλλες γλώσσες

[Εικόνες στη σελίδα 572, 573]

Νέοι και γέροι, άντρες και γυναίκες, οι Μάρτυρες σε όλη την υδρόγειο δίνουν μαρτυρία από σπίτι σε σπίτι

Ρουμανία

Βολιβία

Ζιμπάμπουε

Χονγκ Κονγκ

Βέλγιο

Ουρουγουάη

Φίτζι