Από τη Γέννηση Μέχρι το Θάνατο, η Μεγαλύτερη Ανάγκη Μας Είναι η Αγάπη

Η αγάπη είναι η μεγαλύτερή μας ανάγκη. Τα μωρά χωρίς αυτήν πεθαίνουν. Οι ηλικιωμένοι μαραζώνουν όταν τη στερούνται. Η αρρώστια ακμάζει όταν αυτή λείπει. Βιβλία έχουν γραφτεί γι’ αυτήν. Διοργανώνονται ομαδικές συγκεντρώσεις, όπου αγγίζει και αγκαλιάζει ο ένας τον άλλο, σε αναζήτησή της. Τα κινηματογραφικά και θεατρικά έργα τη διαστρέφουν και την υποβιβάζουν. Αυτοί που έχουν σεξουαλική επαφή λένε ότι «κάνουν έρωτα» και έτσι δείχνουν την άγνοιά τους γι’ αυτήν. Ο διεφθαρμένος και βίαιος κόσμος απορρίπτει σαν μη πρακτικό το μόνο είδος αγάπης που θα μπορούσε να τον σώσει. Παρ’ όλα αυτά όμως, αυτή η σωτήρια αγάπη είναι η μεγαλύτερή μας ανάγκη.

ΣΕ ΕΝΑ επαγγελματικό σεμινάριο για τις ανθρώπινες σχέσεις ο ομιλητής μίλησε για το θάλαμο ενός νοσοκομείου που ήταν γεμάτος με ορφανά μωρά. Σε μια μακριά σειρά από κρεβάτια, τα μωρά αρρώσταιναν και μερικά πέθαιναν—εκτός από το μωρό που ήταν στο τελευταίο κρεβάτι. Αυτό πήγαινε πολύ καλά. Ο γιατρός είχε έρθει σε αμηχανία. Όλα έτρωγαν καλά, τα έκαναν μπάνιο, είχαν ζεστασιά—καμιά διαφορά στον τρόπο που τα φρόντιζαν. Όμως μόνο το μωρό που ήταν στο τελευταίο κρεβάτι συνέχιζε να αναπτύσσεται. Καθώς οι μήνες περνούσαν και έρχονταν καινούργια μωρά, η ιστορία ήταν πάντοτε η ίδια: Μόνο το μωρό που ήταν στο τελευταίο κρεβάτι πήγαινε καλά.

Τελικά ο γιατρός κρύφτηκε κάπου για να το παρακολουθήσει. Τα μεσάνυχτα, ήρθε μέσα η καθαρίστρια και γονατίζοντας καθάρισε το πάτωμα από το ένα άκρο μέχρι το άλλο. Αφού τελείωσε το πάτωμα, σηκώθηκε όρθια, τεντώθηκε και έτριψε την πλάτη της. Κατόπιν, πήγε στο τελευταίο κρεβάτι, σήκωσε το μωρό και περπάτησε γύρω στο δωμάτιο μαζί του, χαϊδεύοντάς το, μιλώντας του και νανουρίζοντάς το. Το ξανάβαλε στο κρεβάτι του και έφυγε. Ο γιατρός παρακολούθησε το επόμενο βράδι και το μεθεπόμενο. Κάθε βράδι συνέβαινε το ίδιο πράγμα. Πάντα σήκωνε το μωρό που βρισκόταν στο τελευταίο κρεβάτι, το αγκάλιαζε, του μιλούσε και του έδειχνε αγάπη. Και σε όλες τις νέες ομάδες από μωρά που έρχονταν πάντα αναπτυσσόταν το μωρό που βρισκόταν στο τελευταίο κρεβάτι, ενώ τα άλλα αρρώσταιναν και μερικά πέθαιναν.

Το Psychology Today, στην Αγγλική (Η Ψυχολογία Σήμερα), έλεγε ότι «στη διάρκεια της αρχικής περιόδου στην οποία αναπτύσσεται η διάνοια, η στέρηση διέγερσης ορισμένων αισθητηρίων—όπως η στέρηση του αγγίγματος και του νανουρίσματος από τη μητέρα—έχει σαν αποτέλεσμα, να είναι ελαττωματική ή να παρουσιάζει βλάβες η ανάπτυξη των συστημάτων των νευρώνων που ελέγχουν το συναίσθημα». Το μωρό μαθαίνει την αγάπη από μια στοργική μητέρα. Μέσα σε μερικά λεπτά από τη γέννησή του, αναπτύσσεται ένας δεσμός μεταξύ της μητέρας και του μωρού. Κατόπιν, η ανταλλαγή τρυφερότητας αναπτύσσει προσήλωση μεταξύ τους, όπως δείχνει το βιβλίο Κάνετε Την Οικογενειακή Σας Ζωή Ευτυχισμένη, στη σελίδα 101:a

«Μια μητέρα σκύβει πάνω στο μικρό της, που είναι στο κρεβατάκι του, βάζει στο στήθος του το χέρι της και το χαϊδεύει ελαφρά, καθώς πλησιάζει το πρόσωπό της στο πρόσωπο του παιδιού και λέει, ‘Σε βλέπω! Σε βλέπω!’ Το βρέφος, φυσικά, δεν γνωρίζει τις λέξεις (που, στην πραγματικότητα, δεν είναι ιδιαίτερα λογικές). Αλλά κουνά τα ποδαράκια του και τα χεράκια του και γουργουρίζει με ευχαρίστηση, διότι αναγνωρίζει ότι το παιχνιδιάρικο χέρι και ο τόνος της φωνής τού λέγουν καθαρά, ‘Σ’ αγαπώ! Σ’ αγαπώ!’ Ενθαρρύνεται και αισθάνεται ασφάλεια. Τα βρέφη και τα μικρά παιδιά που περιβάλλονται από αγάπη, το εκτιμούν αυτό και, σε μίμηση αυτής της αγάπης, δείχνουν και αυτά την ίδια αγάπη, αγκαλιάζοντας τη μητέρα τους από το λαιμό και δίνοντάς της ενθουσιώδη φιλιά. Τους ευχαριστεί η εγκάρδια συναισθηματική ανταπόκριση που βλέπουν στη μητέρα τους ως αποτέλεσμα αυτής της πράξεώς τους. Αρχίζουν να μαθαίνουν το ζωτικό μάθημα ότι είναι μακάριο να δίνουν αγάπη καθώς και να λαμβάνουν, ότι με το να δείχνουν αγάπη θερίζουν επίσης αγάπη.—Πράξεις 20:35· Λουκάς 6:38».

Στο πέρασμα των ετών, πολλές μελέτες έχουν αποδείξει ότι τα μωρά έχουν ανάγκη αγάπης. Το περιοδικό Scientific American, στην Αγγλική (Σαϊεντίφικ Αμέρικαν) δημοσίευσε της εξής έκθεση: «Ο Ρενέ Σπιτζ του Ιδρύματος Ψυχαναλυτικής της Νέας Υόρκης και η συνεργάτιδά του Καθρίν Γουλφ, κατέγραψαν ιστορίες από 91 μωρά που είχαν αφεθεί σε βρεφοκομεία, στις ανατολικές Η.Π. και στον Καναδά. Διαπίστωσαν ότι τα μωρά συχνά παρουσίαζαν έντονη ανησυχία και μελαγχολία. Η σωματική τους ανάπτυξη καθυστερούσε και δεν κατάφερναν να κερδίσουν βάρος φυσιολογικά, αλλά σε μερικές περιπτώσεις μάλλον έχαναν βάρος. Περίοδοι παρατεταμένης αϋπνίας εναλλάσσονταν με περιόδους υπνηλίας. Ο Σπιτζ και η Γουλφ ανέφεραν ότι από τα 91 μωρά, τα 34 πέθαναν ‘παρ’ όλη την καλή διατροφή και την επιμελή ιατρική φροντίδα’».

Ένας ψυχίατρος από τη Φλώριδα είπε: «Το παιδί που δεν το παίρνουμε στην αγκαλιά μας, και δεν το χαϊδεύουμε αρκετά, μπορεί μεγαλώνοντας να γίνει εσωστρεφές, να αδιαφορεί για τους άλλους ή να θέλει να μείνει αποξενωμένο. . . . Η σωματική επαφή μεταξύ του γονέα και του παιδιού είναι τόσο απαραίτητη για την ανάπτυξη του παιδιού, ώστε σε μερικές περιπτώσεις, παιδιά που δεν τα αγκάλιαζαν ή δεν τα χάιδευαν στη διάρκεια του πρώτου έτους της ζωής τους, δεν επέζησαν».

Μια έκθεση σχετικά με τα πορίσματα του Δρα Τζέιμς Πρίσκοτ, του Εθνικού Ιδρύματος Υγείας, ανέφερε: «Σε πολλούς Αμερικανούς στερούν, από τη στιγμή της γέννησης, κάτι που θα μπορούσε να τους εμποδίσει, όταν μεγαλώσουν, να γίνουν εγκληματίες, ψυχοπαθείς ή επιθετικοί. Αυτό το κάτι είναι η αίσθηση του αγγίγματος και η φυσική στοργή—ένα είδος ‘απόλαυσης των αισθήσεων’ που οι άνθρωποι χρειάζονται τόσο, όσο την τροφή». Το Psychology Today, συμφωνεί. Σχετικά με την ανάγκη που έχουν τα μωρά για επαφή και νανούρισμα, έλεγε: «Επειδή τα ίδια συστήματα επηρεάζουν τα κέντρα του εγκέφαλου που συνδέονται με τη βία, . . . το αποστερημένο βρέφος ίσως αντιμετωπίσει δυσκολία στον έλεγχο βίαιων ξεσπασμάτων σαν ενήλικος».

Το Journal of Lifetime Living, στην Αγγλική (Τζόρναλ οβ Λάιφτάιμ Λίβινγκ) κάποτε σχολίασε: «Οι ψυχίατροι, στην τρομερή τους μάχη κατά της ψυχοπάθειας, έχουν καταλήξει, τελικά, ότι τα βαθιά αίτια των ψυχικών παθήσεων βρίσκονται στην έλλειψη αγάπης. Οι παιδοψυχολόγοι, που διαφωνούν πάνω στο αν πρέπει τα παιδιά να τρώνε με πρόγραμμα ή όταν πεινάσουν και αν πρέπει να τρώνε ξύλο ή όχι, έχουν διαπιστώσει ότι κανένα από αυτά τα πράγματα δεν έχει τόση σημασία αρκεί να εκδηλώνεται στο παιδί αγάπη. Οι κοινωνιολόγοι έχουν βρει την αγάπη σαν απάντηση στη νεανική εγκληματικότητα, οι εγκληματολόγοι την έχουν βρει σαν απάντηση στο έγκλημα και οι πολιτικοί επιστήμονες την έχουν βρει σαν απάντηση στον πόλεμο».

Μπορεί να έχουν βρει την απάντηση, αλλά είναι ολοφάνερο ότι δεν την έχουν βάλει σε εφαρμογή. Ο Δρ Κλωντ Α. Φρέζιερ προειδοποίησε ότι αν η τεχνολογική μας κοινωνία δεν εξανθρωπιστεί από την αγάπη, «το αποτέλεσμα, όπως μπορούμε να αντιληφθούμε, θα είναι ένα έθνος που οι πόλεις του θα μετατραπούν σε ζούγκλα μίσους, οι οικογένειές του θα διαλυθούν από έντονες διαμάχες, οι νέοι του θα αναζητήσουν τη φυγή στα ναρκωτικά και το θάνατο, δηλαδή ένας κόσμος έτοιμος να αυτοκαταστραφεί κάθε λεπτό».

Ο Φρέζιερ είπε επίσης: «Ως γιατρός, διαπίστωσα ότι ένας σημαντικός αριθμός από τους ασθενείς που βλέπω καθημερινά, υποφέρουν από αρρώστιες που προέρχονται από την έλλειψη αυτού του συναισθήματος. . . . Οι αρρώστιες που συνήθως αναφέρονται σχετικά με αυτό είναι πράγματα όπως πονοκέφαλοι, προβλήματα της μέσης, έλκη και καρδιοπάθειες. Ωστόσο, μερικοί ιατρικοί ερευνητές πρόσθεσαν στον κατάλογο φοβερές ασθένειες, όπως τον καρκίνο».

Ενώ οι στοργικές ανθρώπινες σχέσεις και η αγάπη είναι ωφέλιμες στην υγεία μας, αντίθετα η έλλειψη συντροφιάς μπορεί να είναι επιβλαβής. Οι πιέσεις της σύγχρονης ζωής, τα διαλυμένα σπίτια, οι οικογένειες με ένα γονέα, τα συναισθηματικώς παραμελημένα παιδιά, η μανία για υλικά πράγματα, η κατάρρευση της ηθικής, η παρακμή των αληθινών αξιών—όλα προσθέτουν στη συναισθηματική αστάθεια και στη μοναξιά που βλάπτει την υγεία μας. Ο Τζέιμς Τζ. Λιντς, ασχολείται με αυτό λεπτομερώς στο βιβλίο του The Broken Heart—The Medical Consequences of Loneliness, στην Αγγλική (Η Συντριμμένη Καρδιά—Το Ιατρικό Αποτέλεσμα της Μοναξιάς). «Το αντίτιμο που πληρώνουμε για την αποτυχία μας να καταλάβουμε τις βιολογικές μας ανάγκες για αγάπη και ανθρώπινη συντροφιά», λέει ότι, «μπορεί σε τελική ανάλυση να το πληρώσουν η καρδιά μας και τα αιμοφόρα αγγεία μας. . . . Η καρδιά μας εκδηλώνει τη βιολογική ανάγκη που έχουμε για στοργικές ανθρώπινες σχέσεις και την οποία παραλείπουμε να ικανοποιήσουμε, για το δικό μας κακό».

Το επίπεδο της χοληστερίνης δεν εξαρτάται μόνο από τη διατροφή, αλλά και από τη συναισθηματική πίεση. Αυτή η συναισθηματική πίεση μπορεί να αυξήσει επίσης την πίεση του αίματος. Τα καρδιαγγειακά νοσήματα είναι η αιτία για το 55 τοις εκατό από όλους τους θανάτους στις Ηνωμένες Πολιτείες και προκαλούν μεγαλύτερες απώλειες σ’ αυτούς που είναι μόνοι τους. Ο Λιντς αναφέρει: «Οι στατιστικές θανάτων λόγω καρδιοπάθειας ανάμεσα στους ενήλικους Αμερικανούς που δεν είναι παντρεμένοι είναι εντυπωσιακές—η αναλογία θανάτων από καρδιοπάθεια είναι δύο ως πέντε φορές πιο υψηλή για τα ανύπαντρα άτομα, στα οποία περιλαμβάνονται οι διαζευγμένοι ή αυτοί που έχει πεθάνει ο σύντροφός τους, παρά για τους παντρεμένους Αμερικανούς». Πρόσφατες επιστημονικές μελέτες δείχνουν ότι η μοναξιά μπορεί να εξασθενίσει το ανοσοποιητικό σύστημα του σώματος, κάνοντάς το πιο ευπρόσβλητο σε ασθένειες. Η μοναξιά είναι επικίνδυνη για την υγεία σας. Ακόμη και ο Αδάμ αισθάνθηκε ότι κάτι του έλειπε μέσα στον παραδεισένιο κήπο. Ο Θεός είδε ότι δεν ήταν καλό για τον άνθρωπο να είναι μόνος και του έδωσε την Εύα.—Γένεσις 2:18, 20-23.

Εάν απομονωνόμασταν σε ένα σκοτεινό και αθόρυβο περιβάλλον, θα αισθανόμασταν διανοητικά αποπροσανατολισμένοι. Χρειάζεται να πάρουμε πληροφορίες μέσω των αισθήσεών μας για να λειτουργεί το μυαλό μας σωστά. Επειδή είμαστε από τη φύση μας κοινωνικοί, χρειάζεται να έχουμε επαφή με τους άλλους ανθρώπους. Χρειαζόμαστε συντροφιά ακόμη και αν δεν υπάρχει συνομιλία. Χρειαζόμαστε ανταλλαγή αισθημάτων. Οι ενθαρρυντικές εκφράσεις είναι καλές, αλλά μια ομιλία που θα ήταν κενή από αίσθημα, δεν θα απομάκρυνε τη μοναξιά. Μπορεί να υπάρξει και πιο βαθιά επικοινωνία από αυτή που είναι δυνατό να επιτευχθεί με λέξεις.

Τέτοια είναι η περίπτωση της γυναίκας που κοιτάζει ανήσυχα τον άντρα της στο πρόσωπο όταν αυτός είναι προβληματισμένος και έτσι του μεταδίδει μια θεραπευτική δύναμη που προέρχεται από τον εσωτερικό της κόσμο. Ή επίσης η περίπτωση του 75χρονου άντρα, που ήταν στο τμήμα της εντατικής παρακολούθησης, ξέροντας ότι θα πεθάνει και είχε μόνο μια απλή επιθυμία—η σύζυγός του με την οποία ήταν παντρεμένος για 48 χρόνια, να μείνει στο πλευρό του. Εκείνη το έκανε αυτό, και σ’ όλο αυτό το διάστημα, του χάιδευε απαλά το χέρι, επικοινωνώντας μαζί του με έναν ήσυχο και ειρηνικό τρόπο που ήταν ανώτερος από τη δύναμη των λέξεων. Ή πηγαίνοντας ακόμα πιο βαθιά, η νοσοκόμα που απαλά κρατάει το χέρι ενός άντρα που βρίσκεται σε βαθύ κώμα και αναπνέει μέσω μηχανήματος, καταφέρνει να μειώσει την ταχυκαρδία του και να ελαττώσει την πίεση του αίματός του, κάνοντας έτσι κάποιον να εκτιμήσει τη δύναμη του ανθρώπινου αγγίγματος.

«Θέλεις αγαπά τον πλησίον σου ως σεαυτόν», είπε ο Ιησούς, παραθέτοντας από τον Μωσαϊκό Νόμο. (Μάρκος 12:31· Λευιτικόν 19:18) Αυτή η φράση δεν δείχνει αυταρέσκεια ή εγωκεντρισμό. Μάλλον η αναγνώριση του λάθους, η μετάνοια, το να ζητάμε συγχώρηση, η προσπάθεια να κάνουμε ό,τι καλύτερο μπορούμε—αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης του θέματος μάς βοηθάει να σεβόμαστε τον εαυτό μας και να λαβαίνουμε τη συγχώρηση από τον Θεό. Καθώς αυτός «ενθυμείται ότι είμεθα χώμα», μας συγχωρεί σπλαχνικά και η συγχώρησή του ελαφρύνει τα αισθήματά μας ενοχής, τα οποία διαφορετικά θα επηρέαζαν τελικά και τους άλλους, φθείροντας έτσι τις σχέσεις μας με αυτούς. (Ψαλμός 103:14· 1 Ιωάννου 1:9) Έτσι με αυτό τον τρόπο, μπορούμε να δεχόμαστε τον εαυτό μας όπως είναι, να τον αγαπούμε, και μετά, να αγαπούμε τους άλλους όπως τον εαυτό μας. Να αγαπάτε τον εαυτό σας χωρίς να απαιτείτε τελειότητα από αυτόν· να αγαπάτε και τους άλλους χωρίς να απαιτείτε τελειότητα από αυτούς.

Αυτό το είδος αγάπης προσδιορίζεται πολύ καλά, από το τι κάνει και το τι δεν κάνει: «Η αγάπη μακροθυμεί, αγαθοποιεί, η αγάπη δεν φθονεί, η αγάπη δεν αυθαδιάζει, δεν επαίρεται, δεν ασχημονεί, δεν ζητεί τα εαυτής, δεν παροξύνεται, δεν διαλογίζεται το κακόν, δεν χαίρει εις την αδικίαν, συγχαίρει δε εις την αλήθειαν· πάντα ανέχεται, πάντα πιστεύει, πάντα ελπίζει, πάντα υπομένει. Η αγάπη ουδέποτε εκπίπτει».—1 Κορινθίους 13:4-8.

Θέλετε να σας αγαπούν με αυτό το θαυμάσιο τρόπο; Τότε, σπείρετε αγάπη για να θερίσετε αγάπη. Εξασκήστε την σαν να ήταν μυς του σώματός σας. Κάντε την να αυξηθεί, να μεγαλώσει, μέχρι να σας γεμίσει ώστε να γίνει ένα μ’ εσάς. Κατόπιν, δείξτε ότι είναι ζωντανή, κάνοντας στοργικές πράξεις. «Δίδετε [κάντε συνήθεια το να δίνετε (ΜΝΚ )]», είπε ο Ιησούς «και θέλει δοθή εις εσάς· μέτρον καλόν πεπιεσμένον και συγκεκαθισμένον και υπερεκχυνόμενον θέλουσι δώσει εις τον κόλπον σας. Διότι με το αυτό μέτρον, με το οποίον μετρείτε, θέλει αντιμετρηθή εις εσάς». (Λουκάς 6:38) Με το να δίνετε, παρακινείτε και άλλους να μάθουν να δίνουν και έτσι όλοι μοιράζονται τη χαρά. Όπως είπε επίσης ο Ιησούς: «Μακάριον είναι να δίδη τις μάλλον παρά να λαμβάνη». (Πράξεις 20:35) Ο καλύτερος τρόπος να δίνετε, είναι να δίνετε από τον εαυτό σας—το χρόνο σας, την προσοχή σας, τη συμπόνια σας, την κατανόησή σας. Να «συμπεριφέρεστε στους άλλους όπως θα θέλατε να σας συμπεριφέρονται». (Ματθαίος 7:12, Η Νέα Αγγλική Βίβλος ) Να έχετε επικοινωνία. Συμμεριστείτε τα αισθήματά τους, τις χαρές τους, ακόμη και τα δάκρυά τους. Και πάνω από όλα τα άλλα, δώστε τον εαυτό σας στον Θεό.—Ψαλμός 40:7, 8· Εβραίους 10:8, 9.

Η Αγία Γραφή λέει ότι «ο Θεός είναι αγάπη». (1 Ιωάννου 4:8) Μερικοί αντιτάσσουν το επιχείρημα, ‘Εάν ο Θεός είναι αγάπη, γιατί επιτρέπει την ανομία;’ Σκοπός του είναι να τερματίσει όλα τα είδη ανομίας, αλλά καθυστερεί λόγω της αγάπης του για μας: «Δεν βραδύνει ο Κύριος την υπόσχεσιν αυτού, ως τινές λογίζονται τούτο βραδύτητα, αλλά μακροθυμεί εις ημάς, μη θέλων να απολεσθώσί τινες, αλλά πάντες να έλθωσιν εις μετάνοιαν». (2 Πέτρου 3:9) Λόγω της ευσπλαχνίας του, επιτρέπει τώρα την ανομία, ώστε αυτοί που μετανοούν να σταματήσουν να τη διαπράττουν και να ζήσουν. (Ιεζεκιήλ 33:14-16) Αλλά στον ορισμένο του καιρό, θα τερματίσει την ανομία, αφανίζοντας εκείνους που εμμένουν σε αυτή. Θα τερματίσει τον πόλεμο αφανίζοντας τους υπέρμαχους του πολέμου, θα τερματίσει το έγκλημα αφανίζοντας τους εγκληματίες, θα τερματίσει τη μόλυνση αφανίζοντας αυτούς που την προκαλούν, θα τερματίσει τη χονδροειδή ανηθικότητα, το βιασμό, την αιμομιξία και τη σεξουαλική διαστροφή, αφανίζοντας εκείνους που επιμένουν να τα διαπράττουν. Όλα τα είδη ανομίας θα τερματίσουν, όταν ο Θεός θα αφανίσει όλους τους εργάτες της ανομίας. Ενεργώντας έτσι, δείχνει αγάπη για εκείνους που θέλουν να ζήσουν με ειρήνη και δικαιοσύνη. (Ψαλμός 37:10, 11· Παροιμίαι 2:21, 22) Όπως ξέρει κάθε κηπουρός, τα αγριόχορτα πρέπει να βγουν πριν ανθίσουν τα λουλούδια.

Επειδή ο Θεός είναι αγάπη, δημιούργησε τη γη, έβαλε τον άνθρωπο επάνω της και έκανε τα αγαθά της διαθέσιμα για όλους, και για τους καλούς και για τους κακούς: «Αυτός ανατέλλει τον ήλιον αυτού επί πονηρούς και αγαθούς και βρέχει επί δικαίους και αδίκους». (Ματθαίος 5:45) Επειδή ο Θεός είναι αγάπη, θα τερματίσει την αρρώστια και το θάνατο. Ήδη έχει προμηθεύσει ένα μέσον για τη σωτηρία όλου του ανθρώπινου γένους: «Τόσον ηγάπησεν ο Θεός τον κόσμον, ώστε έδωκε τον Υιόν αυτού τον μονογενή, δια να μη απολεσθή πας ο πιστεύων εις αυτόν, αλλά να έχη ζωήν αιώνιον». (Ιωάννης 3:16) Επειδή ο Θεός είναι αγάπη, «δεικνύει την εαυτού αγάπην εις ημάς, διότι ενώ ημείς ήμεθα έτι αμαρτωλοί, ο Χριστός απέθανεν υπέρ ημών». (Ρωμαίους 5:8) Πάρα πολλοί άνθρωποι κατηγορούν τον Θεό επειδή ανέχεται την ανομία, ακόμη και αν οι ίδιοι απολαμβάνουν να τη διαπράττουν, αλλά εκείνοι που είναι ευγνώμονες για την αγάπη του, ανταποκρίνονται διαφορετικά: «Ημείς αγαπώμεν . . . , διότι αυτός πρώτος ηγάπησεν ημάς».—1 Ιωάννου 4:19.

Σ’ αυτό τον κόσμο, υπάρχει έλλειψη αγάπης για τον Θεό, και υπάρχει έλλειψη αγάπης για τον συνάνθρωπο, αλλά δεν υπάρχει έλλειψη αγάπης από τον Θεό για τον άνθρωπο. Και είναι η δική του αγάπη για μας, που είναι η μεγαλύτερή μας ανάγκη.

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 4]

«Αν σπείρετε αγάπη θα θερίσετε αγάπη»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 5]

«Τα βαθιά αίτια των ψυχικών παθήσεων βρίσκονται στην έλλειψη αγάπης»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 6]

Χρειάζεται να πάρουμε πληροφορίες μέσω των αισθήσεών μας για να λειτουργεί το μυαλό μας σωστά

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 7]

Συμμεριστείτε τα αισθήματά τους, τις χαρές τους, ακόμη και τα δάκρυά τους