«Ο Δίκαιος θα Χαρεί σε Σχέση με τον Ιεχωβά»

Η ΝΤΑΪΑΝΑ έχει περάσει τα 80. Ο σύζυγός της έπασχε από τη νόσο του Αλτσχάιμερ και ήταν σε οίκο ευγηρίας για κάποια χρόνια πριν από τον θάνατό του. Η Νταϊάνα έχασε επίσης τους δύο γιους της και πάλεψε με τον καρκίνο του μαστού. Ωστόσο, όταν οι αδελφοί της εκκλησίας της τη βλέπουν στην Αίθουσα Βασιλείας ή στη διακονία, παρατηρούν ότι είναι πάντοτε χαρούμενη.

Ο Τζον ήταν περιοδεύων επίσκοπος πάνω από 43 χρόνια. Αγαπούσε αυτή την υπηρεσία​—ήταν η ζωή του! Αλλά χρειάστηκε να σταματήσει για να φροντίσει έναν άρρωστο συγγενή του. Τώρα υπηρετεί σε μια τοπική εκκλησία. Όταν παλιοί γνωστοί του τον συναντούν σε κάποια συνέλευση, δεν βλέπουν καμιά αλλαγή πάνω του. Εξακολουθεί να ακτινοβολεί από χαρά.

Πώς γίνεται να έχουν χαρά η Νταϊάνα και ο Τζον; Πώς μπορεί κάποιος που υποφέρει συναισθηματικά και σωματικά να είναι χαρούμενος; Και πώς μπορεί κάποιος ο οποίος δεν έχει πια ένα προνόμιο υπηρεσίας που αγαπούσε να είναι ευτυχισμένος; Η Αγία Γραφή μάς βοηθάει να το καταλάβουμε αυτό, λέγοντας: «Ο δίκαιος θα χαρεί σε σχέση με τον Ιεχωβά». (Ψαλμ. 64:10) Μπορούμε να κατανοήσουμε αυτή τη σημαντική αλήθεια ακόμα καλύτερα αν δούμε τι φέρνει εσωτερική χαρά και τι όχι.

Ασφαλώς ξέρετε ότι κάποια πράγματα σχεδόν πάντα φέρνουν χαρά. Σκεφτείτε ένα ερωτευμένο ζευγάρι που παντρεύεται. Ή κάποιον που γίνεται γονέας ή λαβαίνει ένα θεοκρατικό προνόμιο. Τέτοια πράγματα φέρνουν χαρά και δικαίως, διότι αυτές οι πτυχές της ζωής προέρχονται από τον Ιεχωβά. Εκείνος θέσπισε τον γάμο, έκανε εφικτή την τεκνοποίηση και δίνει διορισμούς μέσω της Χριστιανικής εκκλησίας.​—Γέν. 2:18, 22· Ψαλμ. 127:3· 1 Τιμ. 3:1.

Εντούτοις, κάποιες αιτίες για χαρά μπορεί να είναι προσωρινές. Δυστυχώς, κάποιος που είναι παντρεμένος μπορεί να πάψει να είναι πιστός στον σύντροφό του ή να πεθάνει. (Ιεζ. 24:18· Ωσηέ 3:1) Μερικά παιδιά είναι ανυπάκουα στους γονείς τους και στον Θεό, ενώ μπορεί ακόμα και να αποκοπούν. Οι γιοι του Σαμουήλ δεν υπηρετούσαν τον Ιεχωβά με αποδεκτό τρόπο, και οι πράξεις του Δαβίδ τού προξένησαν συμφορές μέσα από το ίδιο του το σπιτικό. (1 Σαμ. 8:1-3· 2 Σαμ. 12:11) Τέτοια γεγονότα φέρνουν θλίψη και στενοχώρια. Σίγουρα δεν μας φέρνουν χαρά.

Παρόμοια, κάποια προνόμια υπηρεσίας στον λαό του Θεού μπορεί να τερματιστούν, ίσως λόγω προβλημάτων υγείας, οικογενειακών υποχρεώσεων ή θεοκρατικών προσαρμογών. Πολλοί που βιώνουν τέτοιες αλλαγές παραδέχονται ότι τους λείπει η ικανοποίηση που τους έφερνε η υπηρεσία τους.

Καταλαβαίνουμε λοιπόν ότι, σε κάποιον βαθμό, τέτοιες πηγές χαράς μπορεί να είναι σχετικές ή προσωρινές. Υπάρχει άραγε κάποιο άλλο είδος χαράς, το οποίο να παραμένει ακόμα και όταν οι καταστάσεις παίρνουν δυσμενή τροπή; Πρέπει να υπάρχει, επειδή ο Σαμουήλ, ο Δαβίδ και άλλοι διατήρησαν ως έναν βαθμό τη χαρά τους ενώ αντιμετώπιζαν δοκιμασίες.

Ο Ιησούς ήξερε τι είναι αληθινή χαρά. Στη διάρκεια της προανθρώπινης ύπαρξής του στον ουρανό, όταν οι περιστάσεις ήταν σαφώς ευνοϊκές, “ευφραινόταν πάντοτε ενώπιον [του Ιεχωβά]”. (Παρ. 8:30) Αλλά στη γη, ενίοτε βρισκόταν αντιμέτωπος με σοβαρές δυσκολίες. Ωστόσο, και πάλι έβρισκε ευχαρίστηση στο να κάνει το θέλημα του Πατέρα του. (Ιωάν. 4:34) Τι θα πούμε για τις οδυνηρές ώρες πριν από τον θάνατό του; Διαβάζουμε: «Για τη χαρά που είχε τεθεί μπροστά του αυτός υπέμεινε ξύλο βασανισμού». (Εβρ. 12:2) Επομένως, έχουμε βάσιμους λόγους να εξετάσουμε δύο δηλώσεις του Ιησού για την αληθινή χαρά.

Κάποτε, 70 μαθητές επέστρεψαν στον Ιησού έπειτα από έναν διορισμό κηρύγματος. Ήταν χαρούμενοι επειδή είχαν επιτελέσει δυναμικά έργα, εκβάλλοντας ακόμα και δαίμονες. Τότε ο Ιησούς τούς είπε: «Μη χαίρεστε επειδή τα πνεύματα υποτάσσονται σε εσάς, αλλά να χαίρεστε επειδή τα ονόματά σας έχουν γραφτεί στους ουρανούς». (Λουκ. 10:1-9, 17, 20) Ναι, η επιδοκιμασία του Ιεχωβά ήταν πιο σημαντική από κάποιο ειδικό προνόμιο. Εκείνος θα θυμόταν με ευμένεια τους πιστούς μαθητές​—κάτι που αποτελούσε αιτία πολύ μεγαλύτερης χαράς.

Σε μια άλλη περίπτωση, ο Ιησούς μιλούσε στο πλήθος. Μια Ιουδαία εξέφρασε την άποψη ότι η μητέρα αυτού του εξαιρετικού δασκάλου, του Ιησού, πρέπει να ήταν πολύ ευτυχισμένη. Αλλά ο Ιησούς τη διόρθωσε, λέγοντας: «Όχι· ευτυχισμένοι είναι εκείνοι που ακούν τον λόγο του Θεού και τον τηρούν!» (Λουκ. 11:27, 28) Το να καμαρώνει κάποιος για τα παιδιά του είναι θαυμάσιο. Αλλά το να απολαμβάνει μια σχέση με τον Ιεχωβά επειδή τον υπακούει αποτελεί πολύ μεγαλύτερη αιτία για χαρά.

Μάλιστα, το να νιώθουμε την επιδοκιμασία του Ιεχωβά είναι το κλειδί για να έχουμε βαθιά εσωτερική χαρά. Οι δοκιμασίες, αν και αυτές καθαυτές δεν είναι ευχάριστες, δεν μας στερούν αυτή την αίσθηση. Αντιθέτως, όταν τις υπομένουμε με ακεραιότητα, αυτό είναι μια νίκη που μας προσφέρει καλή κατάσταση καρδιάς. (Ρωμ. 5:3-5) Επιπρόσθετα, ο Ιεχωβά δίνει το πνεύμα του σε όσους εμπιστεύονται σε εκείνον, και η χαρά είναι μέρος του καρπού του πνεύματος. (Γαλ. 5:22) Αυτό μας βοηθάει να καταλάβουμε την εύστοχη δήλωση του εδαφίου Ψαλμός 64:10: «Ο δίκαιος θα χαρεί σε σχέση με τον Ιεχωβά».

Έτσι εξηγείται γιατί η Νταϊάνα και ο Τζον μπόρεσαν να διατηρήσουν τη χαρά τους παρά τις δύσκολες περιστάσεις τους. Η Νταϊάνα αναφέρει: «Έχω βρει καταφύγιο στον Ιεχωβά, όπως θα έκανε ένα παιδί με τον γονέα του». Πώς νιώθει την επιδοκιμασία του Θεού; «Αισθάνομαι ότι με έχει ευλογήσει δίνοντάς μου την ικανότητα να συνεχίζω να κηρύττω τακτικά με το χαμόγελο στα χείλη». Ο Τζον, που παρέμεινε δραστήριος στη διακονία όταν σταμάτησε το έργο περιοδεύοντα επισκόπου, το οποίο αγαπούσε τόσο πολύ, εξηγεί τι τον βοήθησε ιδιαίτερα: «Το 1998 διορίστηκα εκπαιδευτής στη Σχολή Διακονικής Εκπαίδευσης. Από τότε και έπειτα, έχω κάνει περισσότερη προσωπική μελέτη από ποτέ προηγουμένως». Μιλώντας για τον εαυτό του και τη γυναίκα του, προσθέτει: «Γενικά η στάση μας όλα αυτά τα χρόνια είναι να υπηρετούμε τον Ιεχωβά σε οποιονδήποτε διορισμό μπορούμε, και αυτό έχει κάνει την προσαρμογή σχετικά εύκολη. Δεν το έχουμε μετανιώσει καθόλου».

Πολλά άλλα άτομα έχουν επίσης διαπιστώσει πόσο αληθινά είναι τα λόγια του εδαφίου Ψαλμός 64:10. Πάρτε για παράδειγμα ένα ζευγάρι που υπηρέτησε πάνω από 30 χρόνια στο Μπέθελ των Ηνωμένων Πολιτειών. Κατόπιν διορίστηκαν στον αγρό ως ειδικοί σκαπανείς. Μιλώντας ρεαλιστικά, παραδέχτηκαν: «Η θλίψη είναι μια φυσιολογική αντίδραση όταν χάνεις κάτι που αγαπάς». Αλλά πρόσθεσαν: «Δεν μπορείς να είσαι θλιμμένος για πάντα». Άρχισαν αμέσως να συμμετέχουν στη διακονία με την εκκλησία τους. Επίσης ανέφεραν: «Προσευχόμασταν για κάποια πολύ συγκεκριμένα πράγματα. Όταν είδαμε πώς απαντήθηκαν οι προσευχές μας, ενθαρρυνθήκαμε και χαρήκαμε. Λίγο καιρό αφότου πήγαμε σε εκείνη την εκκλησία, άρχισαν και άλλα άτομα το σκαπανικό, και εμείς ευλογηθήκαμε με δύο προοδευτικές Γραφικές μελέτες».

Ομολογουμένως, δεν είναι πάντοτε εύκολο να χαιρόμαστε, και θα υπάρχουν μεταπτώσεις στη διάθεσή μας. Παρ’ όλα αυτά, ο Ιεχωβά ενέπνευσε τα καθησυχαστικά λόγια του εδαφίου Ψαλμός 64:10. Ακόμα και όταν νιώθουμε αποθαρρυμένοι, μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι, όσοι αποδεικνύονται “δίκαιοι” παραμένοντας πιστοί παρά τις αλλαγές στις περιστάσεις τους, “θα χαρούν σε σχέση με τον Ιεχωβά”. Επιπλέον, μπορούμε να αποβλέπουμε στην εκπλήρωση της υπόσχεσης του Ιεχωβά για «νέους ουρανούς και νέα γη». Τότε η ατέλεια θα εξαλειφθεί εντελώς. Όλος ο λαός του Θεού “θα αγάλλεται και θα χαίρεται παντοτινά” για ό,τι δημιουργεί και παρέχει Εκείνος.​—Ησ. 65:17, 18.

Φανταστείτε τι θα σημάνει αυτό: Ο καθένας θα απολαμβάνει τέλεια υγεία και θα αρχίζει την κάθε μέρα γεμάτος ενέργεια. Τα βαθιά συναισθηματικά τραύματα του παρελθόντος δεν θα φέρνουν πια οδυνηρές αναμνήσεις. Μας δίνεται η διαβεβαίωση ότι «τα παλιά δεν θα έρχονται στη μνήμη ούτε θα ανεβαίνουν στην καρδιά». Το θαύμα της ανάστασης θα ενώσει και πάλι αγαπημένα πρόσωπα. Αναρίθμητα εκατομμύρια θα νιώσουν όπως οι γονείς του 12χρονου κοριτσιού που ο Ιησούς επανέφερε στη ζωή: «Αυτοί ένιωσαν απερίγραπτη χαρά και κυριεύτηκαν από μεγάλη έκσταση». (Μάρκ. 5:42) Τελικά, κάθε άνθρωπος στη γη θα είναι «δίκαιος» με την πληρέστερη έννοια της λέξης και “θα χαίρεται σε σχέση με τον Ιεχωβά” για όλη την αιωνιότητα.