«Πάρτε Θάρρος! Εγώ Έχω Νικήσει τον Κόσμο»

Η ΗΜΕΡΑ του θανάτου του Ιησού—η 14η ημέρα του Ιουδαϊκού μήνα Νισάν—άρχισε με τη δύση του ήλιου την Πέμπτη 31 Μαρτίου του 33 Κ.Χ. Εκείνο το βράδυ, ο Ιησούς και οι απόστολοί του συγκεντρώθηκαν σε ένα ανώγειο κάποιου σπιτιού στην Ιερουσαλήμ για να γιορτάσουν το Πάσχα. Καθώς ετοιμαζόταν «να αποχωρήσει από αυτόν τον κόσμο και να πάει στον Πατέρα», ο Ιησούς έδειξε ότι είχε αγαπήσει τους αποστόλους του ως το τέλος. (Ιωάννης 13:1) Πώς; Διδάσκοντάς τους θαυμάσια μαθήματα με σκοπό να τους προετοιμάσει για όσα επρόκειτο να συμβούν.

Καθώς προχωρούσε η βραδιά, ο Ιησούς είπε στους μαθητές του: «Πάρτε θάρρος! Εγώ έχω νικήσει τον κόσμο». (Ιωάννης 16:33) Τι εννοούσε με αυτή τη θαρραλέα δήλωση; Εν μέρει, εννοούσε το εξής: “Το κακό που υπάρχει στον κόσμο δεν έχει δημιουργήσει μέσα μου ούτε πικρόχολη διάθεση ούτε επιθυμία για αντεκδίκηση. Δεν έχω επιτρέψει στον κόσμο να με βάλει στο καλούπι του. Αυτό μπορεί να αποδειχτεί αληθινό και στην περίπτωσή σας”. Τα όσα δίδαξε ο Ιησούς στους πιστούς αποστόλους του εκείνες τις τελευταίες ώρες της επίγειας ζωής του θα τους βοηθούσαν να νικήσουν και αυτοί παρόμοια τον κόσμο.

Ποιος μπορεί να αρνηθεί ότι το κακό βρίθει στον κόσμο σήμερα; Πώς αντιδρούμε εμείς στις αδικίες και στις πράξεις αλόγιστης βίας; Μήπως δημιουργούν μέσα μας πικρόχολη διάθεση ή μας βάζουν στον πειρασμό να ανταποδώσουμε τα ίσα; Πώς μας επηρεάζει η ηθική διαφθορά που μας περιβάλλει; Εκτός από αυτά, έχουμε να αντιμετωπίσουμε τις δικές μας ανθρώπινες ατέλειες και τις αμαρτωλές μας τάσεις, με αποτέλεσμα να διεξάγουμε μια μάχη σε δύο μέτωπα: ενάντια στον πονηρό κόσμο γύρω μας και ενάντια στις κακές τάσεις μέσα μας. Μπορούμε πράγματι να ελπίζουμε ότι θα βγούμε νικητές χωρίς τη βοήθεια του Θεού; Πώς μπορούμε να λάβουμε τη βοήθειά του; Ποιες ιδιότητες πρέπει να καλλιεργούμε οι οποίες θα μας βοηθούν να αντιστεκόμαστε στις σαρκικές τάσεις; Για να βρούμε τις απαντήσεις, ας στραφούμε στα όσα δίδαξε ο Ιησούς στους αγαπητούς του μαθητές την τελευταία ημέρα της ζωής του στη γη.

Νικήστε την Υπερηφάνεια με την Ταπεινοφροσύνη

Εξετάστε, λόγου χάρη, το πρόβλημα της υπερηφάνειας και της υπεροψίας. Σχετικά με αυτό, η Αγία Γραφή λέει: «Η υπερηφάνεια προηγείται της συντριβής και το υπεροπτικό πνεύμα της πτώσης». (Παροιμίες 16:18) Επίσης, οι Γραφές μάς συμβουλεύουν: «Αν κάποιος νομίζει ότι είναι κάτι ενώ δεν είναι τίποτα, απατάει τον ίδιο του το νου». (Γαλάτες 6:3) Ναι, η υπερηφάνεια είναι καταστροφική και απατηλή. Ενεργούμε σοφά όταν μισούμε «την αυτοεξύψωση και την υπερηφάνεια».—Παροιμίες 8:13.

Είχαν άραγε οι απόστολοι του Ιησού πρόβλημα με την αυτοεξύψωση και την υπερηφάνεια; Τουλάχιστον σε μία περίπτωση, λογομάχησαν μεταξύ τους για το ποιος ήταν ο μεγαλύτερος. (Μάρκος 9:33-37) Κάποια άλλη φορά, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης ζήτησαν προνομιακές θέσεις στη Βασιλεία. (Μάρκος 10:35-45) Ο Ιησούς επιθυμούσε να βοηθήσει τους μαθητές του να απαλλαχτούν από αυτή την τάση. Γι’ αυτό, στη διάρκεια του γεύματος του Πάσχα, σηκώθηκε, περιζώστηκε με μια πετσέτα και άρχισε να πλένει τα πόδια των μαθητών του. Δεν άφησε αμφιβολίες ως προς το τι ήθελε να τους διδάξει. «Αν . . . εγώ, μολονότι είμαι Κύριος και Δάσκαλος, έπλυνα τα πόδια σας», είπε ο Ιησούς, «και εσείς οφείλετε να πλένετε ο ένας τα πόδια του άλλου». (Ιωάννης 13:14) Η υπερηφάνεια πρέπει να αντικατασταθεί με την ακριβώς αντίθετη ιδιότητα—την ταπεινοφροσύνη.

Ωστόσο, δεν είναι εύκολο να νικηθεί η υπερηφάνεια. Αργότερα εκείνο το βράδυ, αφού ο Ιησούς είχε ήδη αποπέμψει τον Ιούδα τον Ισκαριώτη ο οποίος επρόκειτο να τον προδώσει, ξέσπασε έντονη διένεξη ανάμεσα στους 11 αποστόλους. Τι τους απασχολούσε; Το ποιος από αυτούς φαινόταν να είναι ο μεγαλύτερος! Αντί να τους επιπλήξει, για άλλη μια φορά ο Ιησούς τούς τόνισε υπομονετικά πόσο σημαντικό ήταν να υπηρετούν τους άλλους, λέγοντας: «Οι βασιλιάδες των εθνών τα καταδυναστεύουν, και εκείνοι που έχουν εξουσία πάνω τους αποκαλούνται Ευεργέτες. Εσείς, όμως, δεν πρέπει να είστε έτσι. Αλλά ο μεγαλύτερος ανάμεσά σας ας γίνει όπως ο νεότερος, και αυτός που είναι αρχηγός, όπως αυτός που διακονεί». Υπενθυμίζοντάς τους το παράδειγμά του, προσθέτει: «Εγώ . . . είμαι ανάμεσά σας ως αυτός που διακονεί».—Λουκάς 22:24-27.

Κατάλαβαν το σημείο οι απόστολοι; Από ό,τι φαίνεται, ναι. Χρόνια αργότερα ο απόστολος Πέτρος έγραψε: «Να έχετε όλοι σας το ίδιο φρόνημα, να δείχνετε κατανόηση για τους άλλους, να νιώθετε αδελφική στοργή, να είστε τρυφερά συμπονετικοί, ταπεινόφρονες». (1 Πέτρου 3:8) Πόσο ζωτικό είναι να νικήσουμε και εμείς την υπερηφάνεια εκδηλώνοντας ταπεινοφροσύνη! Είναι πορεία σοφίας το να μην παγιδευόμαστε από την επιδίωξη φήμης, δύναμης ή θέσης. «Ο Θεός εναντιώνεται στους υπερηφάνους», δηλώνει η Γραφή, «αλλά δίνει παρ’ αξία καλοσύνη στους ταπεινούς». (Ιακώβου 4:6) Παρόμοια, μια αρχαία σοφή παροιμία δηλώνει: «Το αποτέλεσμα της ταπεινοφροσύνης και του φόβου του Ιεχωβά είναι πλούτος και δόξα και ζωή».—Παροιμίες 22:4.

Νικήστε το Μίσος—Πώς;

Εξετάστε άλλο ένα συνηθισμένο χαρακτηριστικό του κόσμου—το μίσος. Όπως και αν προκαλείται, από φόβο, άγνοια, προκατάληψη, καταδυνάστευση, αδικία, εθνικισμό, φυλετισμό ή από ρατσισμό, το μίσος φαίνεται να υπάρχει παντού γύρω μας. (2 Τιμόθεο 3:1-4) Το μίσος αφθονούσε και στις ημέρες του Ιησού. Οι εισπράκτορες φόρων μισούνταν και θεωρούνταν απόβλητοι στην Ιουδαϊκή κοινωνία. Οι Ιουδαίοι δεν είχαν δοσοληψίες με τους Σαμαρείτες. (Ιωάννης 4:9) Οι δε Εθνικοί, δηλαδή οι μη Ιουδαίοι, ήταν επίσης αντικείμενο περιφρόνησης από τους Ιουδαίους. Τελικά, όμως, ο τρόπος λατρείας που εγκαινίασε ο Ιησούς θα περιλάμβανε ανθρώπους από όλα τα έθνη. (Πράξεις 10:34, 35· Γαλάτες 3:28) Γι’ αυτό, έδωσε στοργικά στους μαθητές του κάτι καινούριο.

Ο Ιησούς δήλωσε: «Σας δίνω μια καινούρια εντολή, να αγαπάτε ο ένας τον άλλον· όπως εγώ σας αγάπησα, να αγαπάτε και εσείς ο ένας τον άλλον». Έπρεπε να μάθουν να εκδηλώνουν αυτό το είδος αγάπης, επειδή εκείνος συνέχισε: «Από αυτό θα γνωρίσουν όλοι ότι είστε μαθητές μου, αν έχετε αγάπη μεταξύ σας». (Ιωάννης 13:34, 35) Η εντολή ήταν καινούρια με την έννοια ότι προχωρούσε πέρα από το να αγαπάει κάποιος “το συνάνθρωπό του όπως τον εαυτό του”. (Λευιτικό 19:18) Με ποιον τρόπο; Ο Ιησούς διασαφήνισε το ζήτημα λέγοντας: «Αυτή είναι η εντολή μου, να αγαπάτε ο ένας τον άλλον όπως εγώ σας έχω αγαπήσει. Κανείς δεν έχει αγάπη μεγαλύτερη από αυτήν, από το να παραδώσει την ψυχή του για χάρη των φίλων του». (Ιωάννης 15:12, 13) Έπρεπε να είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν την ίδια τους τη ζωή ο ένας για τον άλλον καθώς και για άλλους.

Πώς μπορούν ατελείς άνθρωποι να αποβάλουν το μοχθηρό μίσος από τη ζωή τους; Αντικαθιστώντας το με αυτοθυσιαστική αγάπη. Εκατομμύρια ειλικρινείς άνθρωποι με κάθε είδους εθνικό, πολιτισμικό, θρησκευτικό και πολιτικό παρελθόν κάνουν ακριβώς αυτό. Απαρτίζουν τώρα μια ενωμένη, απαλλαγμένη από το μίσος κοινωνία—την παγκόσμια αδελφότητα των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Παίρνουν στα σοβαρά τα θεόπνευστα λόγια του αποστόλου Ιωάννη: «Όποιος μισεί τον αδελφό του είναι ανθρωποκτόνος, και γνωρίζετε ότι κανένας ανθρωποκτόνος δεν έχει αιώνια ζωή που να παραμένει σε αυτόν». (1 Ιωάννη 3:15) Οι αληθινοί Χριστιανοί, όχι μόνο αρνούνται να πάρουν όπλα σε οποιαδήποτε μάχη, αλλά προσπαθούν επίσης έντονα να δείχνουν αγάπη ο ένας στον άλλον.

Ποια πρέπει να είναι, όμως, η διανοητική μας στάση σχετικά με όσους δεν είναι ομόπιστοί μας και μπορεί να εκδηλώνουν μίσος απέναντί μας; Ενώ βρισκόταν κρεμασμένος στο ξύλο, ο Ιησούς προσευχήθηκε για τους εκτελεστές του, λέγοντας: «Πατέρα, συγχώρησέ τους, γιατί δεν ξέρουν τι κάνουν». (Λουκάς 23:34) Όταν κάποιοι λιθοβόλησαν από μίσος τον μαθητή Στέφανο μέχρι θανάτου, τα τελευταία λόγια του Στεφάνου ήταν: «Ιεχωβά, μην τους καταλογίσεις αυτή την αμαρτία». (Πράξεις 7:60) Ο Ιησούς και ο Στέφανος επιθυμούσαν το καλύτερο ακόμη και για εκείνους που τους μισούσαν. Δεν είχαν έχθρα στην καρδιά τους. «Ας εργαζόμαστε το καλό προς όλους», μας συμβουλεύει η Γραφή.—Γαλάτες 6:10.

“Ένας Βοηθός για Πάντα”

Καθώς εξελισσόταν η σύναξη με τους 11 πιστούς αποστόλους του, ο Ιησούς τούς ενημέρωσε ότι σε λίγο δεν θα βρισκόταν πια μαζί τους με σάρκα. (Ιωάννης 14:28· 16:28) Ωστόσο, τους διαβεβαίωσε: «Θα παρακαλέσω τον Πατέρα και θα σας δώσει έναν άλλον βοηθό για να είναι μαζί σας για πάντα». (Ιωάννης 14:16) Ο υποσχεμένος βοηθός είναι το άγιο πνεύμα του Θεού. Αυτό θα τους δίδασκε βαθιά πράγματα από τις Γραφές και θα επανέφερε στη μνήμη τους όλα όσα τους είχε διδάξει ο Ιησούς στη διάρκεια της επίγειας διακονίας του.—Ιωάννης 14:26.

Πώς μπορεί το άγιο πνεύμα να βοηθήσει εμάς σήμερα; Η Αγία Γραφή είναι ο εμπνευσμένος Λόγος του Θεού. Οι άνθρωποι που χρησιμοποιήθηκαν για να προφητεύσουν και να γράψουν την Αγία Γραφή «κατευθύνονταν από άγιο πνεύμα». (2 Πέτρου 1:20, 21· 2 Τιμόθεο 3:16) Η μελέτη των Γραφών και η εφαρμογή των όσων μαθαίνουμε μας προσφέρει γνώση, σοφία, κατανόηση, ενόραση, διάκριση και ικανότητα σκέψης. Δεν είμαστε έτσι καλύτερα προετοιμασμένοι για να αντιμετωπίζουμε τις πιέσεις του πονηρού κόσμου;

Το άγιο πνεύμα είναι βοηθός και με έναν ακόμη τρόπο. Το άγιο πνεύμα του Θεού αποτελεί μια ισχυρή δύναμη η οποία ωθεί προς το καλό, δίνοντας την ικανότητα σε όσους βρίσκονται υπό την επενέργειά της να εκδηλώνουν θεοσεβείς ιδιότητες. «Οι καρποί του πνεύματος είναι: αγάπη, χαρά, ειρήνη, μακροθυμία, καλοσύνη, αγαθότητα, πίστη, πραότητα, εγκράτεια», λέει η Γραφή. Αυτές δεν είναι άραγε εκείνες ακριβώς οι ιδιότητες τις οποίες χρειαζόμαστε για να νικήσουμε τις σαρκικές τάσεις που μας ωθούν προς την ανηθικότητα, την έριδα, τη ζήλια, τα ξεσπάσματα θυμού και άλλα παρόμοια πράγματα;—Γαλάτες 5:19-23.

Βασιζόμενοι στο πνεύμα του Θεού, μπορούμε επίσης να λάβουμε «δύναμη που ξεπερνάει το φυσιολογικό» για να αντιμετωπίσουμε οποιαδήποτε προβλήματα ή στενοχώριες. (2 Κορινθίους 4:7) Αν και το άγιο πνεύμα ίσως να μην εξαφανίζει τις δοκιμασίες ή τους πειρασμούς, μπορεί σίγουρα να μας βοηθάει να τα υπομένουμε αυτά. (1 Κορινθίους 10:13) «Για όλα τα πράγματα έχω τη δύναμη χάρη σε αυτόν που μου δίνει δύναμη», έγραψε ο απόστολος Παύλος. (Φιλιππησίους 4:13) Ο Θεός δίνει τέτοια δύναμη μέσω του αγίου του πνεύματος. Πόσο ευγνώμονες μπορούμε να είμαστε για το άγιο πνεύμα! Σύμφωνα με την υπόσχεση που έχει δοθεί, αυτό χορηγείται σε όσους “αγαπούν τον Ιησού και τηρούν τις εντολές του”.—Ιωάννης 14:15.

«Παραμείνετε στην Αγάπη Μου»

Εκείνη την τελευταία νύχτα που έζησε ο Ιησούς ως άνθρωπος, είπε επίσης στους αποστόλους του: «Αυτός που έχει τις εντολές μου και τις τηρεί, εκείνος είναι που με αγαπάει. Και εκείνος που με αγαπάει θα αγαπηθεί από τον Πατέρα μου». (Ιωάννης 14:21) «Παραμείνετε στην αγάπη μου», τους παρότρυνε. (Ιωάννης 15:9) Πώς το να παραμένουμε στην αγάπη του Πατέρα και του Γιου μάς βοηθάει στη μάχη που διεξάγουμε με τις αμαρτωλές τάσεις μέσα μας και με τον πονηρό κόσμο γύρω μας;

Άραγε, μπορούμε να ελέγχουμε τις κακές τάσεις αν δεν έχουμε ισχυρό κίνητρο για να το κάνουμε αυτό; Ποια υποκίνηση μπορεί να είναι μεγαλύτερη από την επιθυμία να έχουμε καλή σχέση με τον Ιεχωβά Θεό και τον Γιο του; Ο Ερνέστο,a ένας νεαρός ο οποίος διεξήγε σκληρή μάχη ενάντια στον ανήθικο τρόπο ζωής που είχε υιοθετήσει από τα πρώτα χρόνια της εφηβείας του, εξηγεί: «Ήθελα να ευαρεστώ τον Θεό και έμαθα από την Αγία Γραφή ότι εκείνος δεν επιδοκίμαζε τον τρόπο με τον οποίο ζούσα. Γι’ αυτό, αποφάσισα να γίνω διαφορετικός άνθρωπος, να συμμορφωθώ με τις κατευθυντήριες αρχές του Θεού. Καθημερινά έπρεπε να αγωνίζομαι ενάντια στις αρνητικές, ακάθαρτες σκέψεις οι οποίες εξακολουθούσαν να κατακλύζουν τη διάνοιά μου. Αλλά ήμουν αποφασισμένος να κερδίσω αυτή τη μάχη και προσευχόμουν για τη βοήθεια του Θεού ακατάπαυστα. Έπειτα από δύο χρόνια το χειρότερο είχε περάσει, ωστόσο συνεχίζω να είμαι αυστηρός με τον εαυτό μου».

Όσον αφορά τη μάχη με τον κόσμο γύρω μας, εξετάστε την τελική προσευχή που ανέπεμψε ο Ιησούς προτού φύγει από εκείνο το ανώγειο στην Ιερουσαλήμ. Για χάρη των μαθητών του, προσευχήθηκε στον Πατέρα του και ζήτησε: «Δεν σε παρακαλώ να τους πάρεις από τον κόσμο, αλλά να τους φυλάξεις εξαιτίας του πονηρού. Δεν είναι μέρος του κόσμου, όπως εγώ δεν είμαι μέρος του κόσμου». (Ιωάννης 17:15, 16) Πόσο καθησυχαστικό είναι αυτό! Ο Ιεχωβά φυλάει όσους αγαπάει και τους ενισχύει καθώς παραμένουν αποχωρισμένοι από τον κόσμο.

«Να Ασκείτε Πίστη»

Η τήρηση των εντολών του Ιησού μπορεί όντως να μας βοηθήσει να βγούμε νικητές στον αγώνα μας απέναντι στον πονηρό κόσμο και στις αμαρτωλές μας τάσεις. Ωστόσο, όσο σημαντικές και αν είναι αυτές οι νίκες, δεν μπορούν να εξαλείψουν ούτε τον κόσμο ούτε την κληρονομημένη αμαρτία. Αλλά δεν χρειάζεται να απελπιζόμαστε.

«Ο κόσμος παρέρχεται καθώς και η επιθυμία του», λέει η Γραφή, «αλλά αυτός που κάνει το θέλημα του Θεού παραμένει για πάντα». (1 Ιωάννη 2:17) Ο Ιησούς έδωσε τη ζωή του για να σώσει από την αμαρτία και το θάνατο “όποιον ασκεί πίστη σε αυτόν”. (Ιωάννης 3:16) Καθώς αυξάνουμε σε γνώση για το θέλημα και τους σκοπούς του Θεού, ας βάλουμε, λοιπόν, στην καρδιά μας τη νουθεσία του Ιησού: «Να ασκείτε πίστη στον Θεό, να ασκείτε πίστη και σε εμένα».—Ιωάννης 14:1.

[Υποσημείωση]

[Εικόνα στη σελίδα 6, 7]

«Παραμείνετε στην αγάπη μου», παρότρυνε ο Ιησούς τους αποστόλους του

[Εικόνα στη σελίδα 7]

Η απελευθέρωση από την αμαρτία και τις συνέπειές της σε λίγο θα γίνει πραγματικότητα