ΙΩΑΝΝΗΣ (ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ)

Αφήγηση της επίγειας ζωής και διακονίας του Ιησού Χριστού, η τέταρτη και τελευταία που καταγράφηκε.

Συγγραφή. Αν και το βιβλίο δεν κατονομάζει το συγγραφέα του, είναι σχεδόν καθολικά αποδεκτό ότι το έγραψε ιδιοχείρως ο απόστολος Ιωάννης. Εξαρχής κανείς δεν αμφισβήτησε ότι ο Ιωάννης ήταν ο συγγραφέας, με εξαίρεση μια μικρή ομάδα το δεύτερο αιώνα που πρόβαλε αντιρρήσεις επειδή θεωρούσε τις διδασκαλίες του βιβλίου ανορθόδοξες, όχι όμως λόγω οποιωνδήποτε στοιχείων σχετικά με την ταυτότητα του συγγραφέα. Μόνο με την εμφάνιση της σύγχρονης «κριτικής» ανάλυσης τέθηκε εκ νέου υπό αμφισβήτηση το ότι ο Ιωάννης ήταν ο συγγραφέας.

Υπάρχει τέτοια πληθώρα και ποικιλία εσωτερικών αποδείξεων υπέρ του ότι ο απόστολος Ιωάννης, ο γιος του Ζεβεδαίου, ήταν όντως ο συγγραφέας ώστε οποιαδήποτε επιχειρήματα περί του αντιθέτου καταρρίπτονται. Εδώ δεν αναφέρονται παρά ελάχιστα σημεία, αλλά ο άγρυπνος αναγνώστης, έχοντας αυτά υπόψη, θα βρει πολύ περισσότερα. Μερικά είναι τα εξής:

(1) Ο συγγραφέας του βιβλίου ήταν προφανώς Ιουδαίος, όπως υποδεικνύει η εξοικείωσή του με τις αντιλήψεις των Ιουδαίων.—Ιωα 1:21· 6:14· 7:40· 12:34.

(2) Ήταν αυτόχθων κάτοικος της Παλαιστίνης, κάτι που συνάγεται από την πολύ καλή γνώση που είχε για τη χώρα. Οι λεπτομέρειες με τις οποίες πλαισιώνει τις διάφορες τοποθεσίες που κατονομάζει δείχνουν ότι γνώριζε προσωπικά αυτές τις τοποθεσίες. Έκανε λόγο για τη «Βηθανία στην απέναντι πλευρά του Ιορδάνη» (Ιωα 1:28) και για τη “Βηθανία κοντά στην Ιερουσαλήμ”. (11:18) Έγραψε ότι υπήρχε κήπος στον τόπο όπου είχε κρεμαστεί στο ξύλο ο Χριστός και ένα καινούριο μνημείο μέσα στον κήπο (19:41), ότι ο Ιησούς μίλησε «στο θησαυροφυλάκιο, καθώς δίδασκε στο ναό» (8:20), και ότι «ήταν χειμώνας, και ο Ιησούς περπατούσε στο ναό, στη στοά του Σολομώντα» (10:22, 23).

(3) Η προσωπική μαρτυρία του συγγραφέα και τα τεκμηριωμένα στοιχεία που παραθέτει αυτός δείχνουν ότι ήταν αυτόπτης μάρτυρας. Κατονομάζει άτομα που είπαν ή έκαναν ορισμένα πράγματα (Ιωα 1:40· 6:5, 7· 12:21· 14:5, 8, 22· 18:10), περιγράφει με λεπτομέρειες το χρόνο στον οποίο συνέβησαν διάφορα γεγονότα (4:6, 52· 6:16· 13:30· 18:28· 19:14· 20:1· 21:4), καθώς επίσης παραθέτει αριθμητικά στοιχεία στις περιγραφές του χωρίς να το κάνει αυτό με εξεζητημένο τρόπο.—1:35· 2:6· 4:18· 5:5· 6:9, 19· 19:23· 21:8, 11.

(4) Ο συγγραφέας ήταν απόστολος. Μόνο κάποιος απόστολος θα μπορούσε να είναι αυτόπτης μάρτυρας σε τόσο πολλά γεγονότα της διακονίας του Ιησού. Επίσης, η βαθιά γνώση του για τον τρόπο σκέψης και τα αισθήματα του Ιησού, καθώς και για τους λόγους που ωθούσαν τον Ιησού σε συγκεκριμένες ενέργειες, αποκαλύπτει ότι ανήκε στην ομάδα των 12 που τον συνόδευαν σε όλη τη διακονία του. Για παράδειγμα, μας λέει ότι ο Ιησούς απηύθυνε μια ερώτηση στον Φίλιππο για να τον δοκιμάσει, «γιατί ο ίδιος γνώριζε τι επρόκειτο να κάνει». (Ιωα 6:5, 6) Ο Ιησούς ήξερε «μέσα του ότι οι μαθητές του γόγγυζαν». (6:61) Γνώριζε «όλα όσα επρόκειτο να έρθουν πάνω του». (18:4) «Στέναξε στο πνεύμα και ταράχτηκε». (11:33· παράβαλε 13:21· 2:24· 4:1, 2· 6:15· 7:1.) Ο συγγραφέας ήταν επίσης εξοικειωμένος με τις σκέψεις και τις εντυπώσεις των αποστόλων, μερικές από τις οποίες ήταν λανθασμένες και διορθώθηκαν αργότερα.—2:21, 22· 11:13· 12:16· 13:28· 20:9· 21:4.

(5) Επιπρόσθετα, ο συγγραφέας χαρακτηρίζεται ως “ο μαθητής τον οποίο αγαπούσε ο Ιησούς”. (Ιωα 21:20, 24) Ήταν προφανώς ένας από τους τρεις πιο στενούς συντρόφους του Ιησού μεταξύ των αποστόλων, τους οποίους είχε κοντά του ο Ιησούς σε αρκετές περιπτώσεις, όπως στη μεταμόρφωση (Μαρ 9:2) και στις ώρες οδύνης που πέρασε στον κήπο της Γεθσημανή. (Ματ 26:36, 37) Από αυτούς τους τρεις αποστόλους, ο Ιάκωβος αποκλείεται να είναι ο συγγραφέας διότι θανατώθηκε γύρω στο 44 Κ.Χ. από τον Ηρώδη Αγρίππα Α΄, και δεν υπάρχει κανένα απολύτως στοιχείο που να υποδεικνύει ότι αυτό το Ευαγγέλιο γράφτηκε τόσο νωρίς. Ο Πέτρος επίσης εξαιρείται, εφόσον κατονομάζεται μαζί με «το μαθητή που αγαπούσε ο Ιησούς».—Ιωα 21:20, 21.

Αυθεντικότητα. Το Ευαγγέλιο του Ιωάννη ήταν αποδεκτό ως κανονικό από την πρώτη Χριστιανική εκκλησία. Εμφανίζεται σχεδόν σε όλους τους αρχαίους καταλόγους, χωρίς να εγείρεται κανένα ερώτημα ως προς την αυθεντικότητά του. Οι επιστολές του Ιγνατίου της Αντιόχειας (περ. 110 Κ.Χ.) περιέχουν σαφή στοιχεία που μαρτυρούν ότι ο Ιγνάτιος χρησιμοποιούσε το Ευαγγέλιο του Ιωάννη, το ίδιο ισχύει δε και για τα συγγράμματα του Ιουστίνου του Μάρτυρα μία γενιά αργότερα. Το εν λόγω Ευαγγέλιο υπάρχει σε όλους τους σημαντικότερους κώδικες των Χριστιανικών Ελληνικών Γραφών—τον Σιναϊτικό, τον Βατικανό, τον Αλεξανδρινό, τον Κώδικα του Εφραίμ, του Βέζα, της Ουάσινγκτον I και τους κώδικες της Κοριδήθου—καθώς και σε όλες τις παλαιότερες μεταφράσεις. Ένα σπάραγμα αυτού του Ευαγγελίου που περιέχει τμήμα του 18ου κεφαλαίου υπάρχει στον Πάπυρο Τζον Ράιλαντς 457 (P⁵²) ο οποίος χρονολογείται από το πρώτο ήμισυ του δεύτερου αιώνα. Επίσης τμήματα του 10ου και του 11ου κεφαλαίου περιέχονται στον Πάπυρο Τσέστερ Μπίτι Αρ. 1 (P⁴⁵), και ένα μεγάλο κομμάτι ολόκληρου του βιβλίου περιέχεται στον Πάπυρο Μπόντμερ Αρ. 2 (P⁶⁶) που ανάγεται στις αρχές του τρίτου αιώνα.

Χρόνος και Τόπος Συγγραφής. Γενικά πιστεύεται ότι τον καιρό που έγραψε ο Ιωάννης το Ευαγγέλιό του, γύρω στο 98 Κ.Χ., είχε ήδη αφεθεί ελεύθερος από την εξορία του στην Πάτμο και βρισκόταν στην Έφεσο ή κάπου εκεί κοντά, σε απόσταση περίπου 100 χλμ. από την Πάτμο. Ο Ρωμαίος Αυτοκράτορας Νέρβας (96-98 Κ.Χ.) ανακάλεσε πολλούς που είχαν εξοριστεί στο τέλος της διακυβέρνησης του προκατόχου του, του Δομιτιανού. Ίσως ο Ιωάννης να ήταν μεταξύ αυτών. Σύμφωνα με την Αποκάλυψη που δόθηκε στον Ιωάννη στην Πάτμο, η Έφεσος ήταν μία από τις εκκλησίες στις οποίες έλαβε την εντολή να γράψει.

Ο Ιωάννης ήταν πολύ ηλικιωμένος, πιθανώς γύρω στα 90 ή 100, όταν έγραψε το Ευαγγέλιό του. Οπωσδήποτε ήταν εξοικειωμένος με τις άλλες τρεις αφηγήσεις για την επίγεια ζωή και διακονία του Ιησού, καθώς και με τις Πράξεις των Αποστόλων και τις επιστολές του Παύλου, του Πέτρου, του Ιακώβου και του Ιούδα. Είχε την ευκαιρία να δει πλήρως αποκαλυμμένες τις Χριστιανικές διδασκαλίες και είχε δει την επίδραση του κηρύγματός τους σε όλα τα έθνη. Είχε επίσης δει την αρχή “του ανθρώπου της ανομίας”. (2Θε 2:3) Είχε ήδη παραστεί μάρτυρας της εκπλήρωσης πολλών προφητειών του Ιησού, και κυρίως της καταστροφής της Ιερουσαλήμ και του τέλους εκείνου του Ιουδαϊκού συστήματος πραγμάτων.

Ο Σκοπός του Ευαγγελίου του Ιωάννη. Υπό την έμπνευση του αγίου πνεύματος, ο Ιωάννης υπήρξε επιλεκτικός ως προς τα γεγονότα που περιέλαβε στο χρονικό του, διότι όπως λέει ο ίδιος: «Ασφαλώς ο Ιησούς εκτέλεσε και πολλά άλλα σημεία μπροστά στους μαθητές, τα οποία δεν είναι γραμμένα σε αυτόν το ρόλο», και «Υπάρχουν, μάλιστα, και άλλα πολλά που έκανε ο Ιησούς, τα οποία, αν γράφονταν με κάθε λεπτομέρεια, ο κόσμος ο ίδιος, νομίζω, δεν θα μπορούσε να χωρέσει τους ρόλους που θα γράφονταν».—Ιωα 20:30· 21:25.

Με αυτά υπόψη, ο Ιωάννης αναφέρει για ποιο σκοπό έγραψε υπό θεϊκή έμπνευση αυτή την αφήγηση, στην οποία επανέλαβε ελάχιστα από όσα είχαν γραφτεί νωρίτερα: «Αυτά, όμως, έχουν γραφτεί για να πιστεύετε ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ο Γιος του Θεού, και, επειδή πιστεύετε, να έχετε ζωή μέσω του ονόματός του».—Ιωα 20:31.

Ο Ιωάννης τόνισε το γεγονός ότι αυτά που έγραψε ήταν πραγματικά και αληθινά και ότι είχαν όντως συμβεί. (Ιωα 1:14· 21:24) Το Ευαγγέλιό του είναι πολύτιμο συμπλήρωμα του Βιβλικού κανόνα καθώς αποτελεί τη μαρτυρία των όσων είδε με τα ίδια του τα μάτια ο τελευταίος επιζών από τους αποστόλους του Ιησού Χριστού.

Ευρεία Κυκλοφορία. Το Ευαγγέλιο του Ιωάννη έχει την ευρύτερη κυκλοφορία από οποιοδήποτε άλλο μέρος της Αγίας Γραφής. Εκτός του ότι περιλαμβάνεται στις εκδόσεις ολόκληρης της Γραφής, αυτό το Ευαγγέλιο έχει τυπωθεί και διανεμηθεί ξεχωριστά σε χιλιάδες αντίτυπα.

Αξία. Σε αρμονία με την Αποκάλυψη, στην οποία ο Ιησούς Χριστός λέει για τον εαυτό του ότι είναι «η αρχή της δημιουργίας του Θεού» (Απ 3:14), ο Ιωάννης τονίζει ότι Αυτός ήταν «στην αρχή» μαζί με τον Θεό και ότι «τα πάντα ήρθαν σε ύπαρξη μέσω αυτού». (Ιωα 1:1-3) Σε όλο το Ευαγγέλιο εξαίρει τη στενή σχέση του μονογενούς Γιου του Θεού με τον Πατέρα του και παραθέτει πολλές δηλώσεις του Ιησού που αποκαλύπτουν αυτή τη στενή σχέση. Σε όλο το βιβλίο επισημαίνεται αυτή η σχέση μεταξύ Πατέρα και Γιου, η υποταγή του Γιου και η λατρεία του Ιεχωβά ως Θεού από τον Γιο του. (Ιωα 20:17) Αυτή η στενή σχέση έδινε στον Γιο τη δυνατότητα να αποκαλύψει τον Πατέρα όπως δεν θα μπορούσε κανένας άλλος να κάνει και όπως κανένας από τους υπηρέτες του Θεού στο παρελθόν δεν είχε ποτέ αντιληφθεί. Ο Ιωάννης επίσης υπογραμμίζει τη στοργική αγάπη του Πατέρα προς τον Γιο και προς εκείνους που γίνονται γιοι του Θεού ασκώντας πίστη στον Γιο.

Ο Ιησούς Χριστός παρουσιάζεται ως ο αγωγός μέσω του οποίου ευλογεί ο Θεός την ανθρωπότητα και ως η μόνη οδός για να πλησιάσει κανείς τον Θεό. Αποκαλύπτεται ως Εκείνος μέσω του οποίου η παρ’ αξία καλοσύνη και η αλήθεια γίνονται πραγματικότητα (Ιωα 1:17), επίσης ως «το Αρνί του Θεού» (1:29), “ο μονογενής Γιος του Θεού” (3:18), «ο γαμπρός» (3:29), «το αληθινό ψωμί από τον ουρανό» (6:32), «το ψωμί του Θεού» (6:33), «το ψωμί της ζωής» (6:35), «το ζωντανό ψωμί» (6:51), «το φως του κόσμου» (8:12), “ο Γιος του ανθρώπου” (9:35), «η πόρτα» της μάντρας των προβάτων (10:9), «ο καλός ποιμένας» (10:11), «η ανάσταση και η ζωή» (11:25), «η οδός και η αλήθεια και η ζωή» (14:6) και «το αληθινό κλήμα» (15:1).

Τονίζεται η θέση του Ιησού Χριστού ως Βασιλιά (Ιωα 1:49· 12:13· 18:33), όπως επίσης η εξουσία του ως Κριτή (5:27) και η δύναμη της ανάστασης που του έδωσε ο Πατέρας του. (5:28, 29· 11:25) Ο Ιωάννης αποκαλύπτει το ρόλο που έπαιξε ο Χριστός στέλνοντας το άγιο πνεύμα ως “βοηθό” που υπενθυμίζει, δίνει μαρτυρία για Αυτόν και διδάσκει. (14:26· 15:26· 16:14, 15) Αλλά ο Ιωάννης δεν αφήνει τον αναγνώστη να λησμονήσει ότι αυτό είναι στην ουσία το πνεύμα του Θεού, ότι εκπορεύεται από τον Θεό και αποστέλλεται με τη δική Του εξουσία. Ο Ιησούς κατέστησε σαφές ότι το άγιο πνεύμα δεν θα μπορούσε να έρθει και να διαδραματίσει αυτούς τους ρόλους αν δεν πήγαινε ο ίδιος στον Πατέρα, ο οποίος είναι μεγαλύτερος από αυτόν. (16:7· 14:28) Κατόπιν, οι μαθητές του θα έκαναν ακόμη μεγαλύτερα έργα, λόγω του ότι ο Χριστός θα ήταν και πάλι με τον Πατέρα του και θα απαντούσε στα αιτήματα που θα υποβάλλονταν στο όνομά του, και όλα αυτά προς δόξα του Πατέρα.—14:12-14.

Ο Ιωάννης αποκαλύπτει επίσης ότι ο Ιησούς Χριστός είναι η λυτρωτική θυσία για το ανθρώπινο γένος. (Ιωα 3:16· 15:13) Ο τίτλος του «Γιος του ανθρώπου» μάς υπενθυμίζει την πολύ στενή σχέση που τον συνδέει με τον άνθρωπο, καθώς έγινε σάρκα και καταστάθηκε συγγενής του ανθρώπου, και λόγω αυτού, όπως προσκιάστηκε στο Νόμο, έγινε ο εξαγοραστής και εκδικητής του αίματος. (Λευ 25:25· Αρ 35:19) Ο Χριστός είπε στους μαθητές του ότι ο άρχοντας αυτού του κόσμου δεν είχε καμιά επιρροή πάνω του, αλλά ότι ο ίδιος είχε νικήσει τον κόσμο και, ως αποτέλεσμα, ο κόσμος είχε κριθεί και ο άρχοντάς του επρόκειτο να ριχτεί έξω. (Ιωα 12:31· 14:30) Οι ακόλουθοι του Ιησού παροτρύνονται να νικήσουν τον κόσμο διακρατώντας οσιότητα και ακεραιότητα στον Θεό όπως έκανε ο Ιησούς. (Ιωα 16:33) Αυτό εναρμονίζεται με την Αποκάλυψη που είχε λάβει ο Ιωάννης, στην οποία ο Χριστός επαναλαμβάνει την ανάγκη για νίκη και υπόσχεται σε εκείνους που είναι σε ενότητα μαζί του πλούσια ουράνια ανταμοιβή κοντά του.—Απ 2:7, 11, 17, 26· 3:5, 12, 21.

Τα Νόθα Εδάφια Ιωάννης 7:53–8:11. Αυτά τα 12 εδάφια έχουν προφανέστατα προστεθεί στο πρωτότυπο κείμενο του Ευαγγελίου του Ιωάννη. Δεν υπάρχουν στο Σιναϊτικό Χειρόγραφο ούτε στο Βατικανό Χειρόγραφο Αρ. 1209, παρότι εμφανίζονται στον Κώδικα του Βέζα, ο οποίος χρονολογείται από τον 5ο αιώνα, και σε μεταγενέστερα ελληνικά χειρόγραφα. Παραλείπονται, όμως, από τις περισσότερες παλαιότερες μεταφράσεις. Είναι προφανές ότι δεν αποτελούν μέρος του Ευαγγελίου του Ιωάννη. Μια οικογένεια ελληνικών χειρογράφων τοποθετεί αυτή την περικοπή στο τέλος του Ευαγγελίου του Ιωάννη, ενώ μια άλλη ομάδα την τοποθετεί μετά το εδάφιο Λουκάς 21:38, κάτι που ενισχύει το συμπέρασμα ότι πρόκειται για νόθο και όχι θεόπνευστο κείμενο.

[Πλαίσιο στη σελίδα 1368]

ΚΥΡΙΑ ΣΗΜΕΙΑ ΤΟΥ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟΥ ΤΟΥ ΙΩΑΝΝΗ

Η αφήγηση του αποστόλου Ιωάννη για τη ζωή του Ιησού, με κύριο θέμα το ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός, ο Γιος του Θεού, και ότι μέσω αυτού είναι δυνατή η αιώνια ζωή

Γράφτηκε γύρω στο 98 Κ.Χ., 30 και πλέον χρόνια μετά τη συγγραφή του τελευταίου από τα άλλα τρία Ευαγγέλια και 65 χρόνια μετά το θάνατο του Ιησού

Ο Λόγος γίνεται σάρκα και προσδιορίζεται ως το Αρνί του Θεού, ο Γιος του Θεού και ο Χριστός (1:1-51)

Ο Λόγος, που στην αρχή ήταν με τον Θεό, κατοικεί ανάμεσα στους ανθρώπους αλλά απορρίπτεται από το λαό του· σε όσους τον δέχονται δίνεται η εξουσία να γίνουν παιδιά του Θεού

Ο Ιωάννης ο Βαφτιστής πιστοποιεί ότι ο Ιησούς είναι ο Γιος του Θεού και το Αρνί του Θεού το οποίο αφαιρεί την αμαρτία του κόσμου

Ο Ανδρέας και στη συνέχεια άλλοι πείθονται ότι ο Ιησούς είναι ο Χριστός

Τα θαύματα και το κήρυγμα του Ιησού καταδεικνύουν ότι αυτός είναι ο Χριστός, μέσω του οποίου καθίσταται εφικτή η αιώνια ζωή (2:1–6:71)

Ο Ιησούς μετατρέπει το νερό σε κρασί στην Κανά

Λέει στον Νικόδημο ότι ο Θεός έστειλε τον μονογενή Του Γιο ώστε οι πιστοί να έχουν αιώνια ζωή

Μιλάει σε μια Σαμαρείτισσα για το πνευματικό νερό το οποίο δίνει αιώνια ζωή και προσδιορίζει τον εαυτό του ως τον Χριστό

Ο Ιησούς κάνει θαυματουργικές θεραπείες· οι Ιουδαίοι αντιδρούν όταν κάποια θεραπεία λαβαίνει χώρα Σάββατο και θέλουν να τον σκοτώσουν

Ο Ιησούς διακηρύττει ότι εκείνοι που πιστεύουν σε αυτόν έχουν αιώνια ζωή και προλέγει την ανάσταση όλων όσων βρίσκονται στα μνημεία

Τρέφει θαυματουργικά περίπου 5.000 άντρες· όταν το πλήθος θέλει να τον κάνει βασιλιά, εκείνος αποσύρεται· όταν συνεχίζουν να τον ακολουθούν, περιγράφει τον εαυτό του ως το ψωμί που κατέβηκε από τον ουρανό και τους λέει ότι πρέπει να φάνε τη σάρκα του και να πιουν το αίμα του αν θέλουν αιώνια ζωή

Η εχθρότητα απέναντι στον Γιο του Θεού εντείνεται (7:1–12:50)

Ο Ιησούς κηρύττει θαρραλέα στην περιοχή του ναού παρότι οι πρωθιερείς και οι Φαρισαίοι ζητούν να τον πιάσουν

Ο Ιησούς δηλώνει ότι είναι το φως του κόσμου και ότι η αλήθεια μπορεί να ελευθερώσει τους ακροατές του, αλλά αυτοί προσπαθούν να τον λιθοβολήσουν

Το Σάββατο, ο Ιησούς θεραπεύει έναν εκ γενετής τυφλό· οι Φαρισαίοι εξαγριώνονται

Ο Ιησούς προσδιορίζει τον εαυτό του ως τον καλό ποιμένα, εξηγώντας ότι τα πρόβατά του ακούν τη φωνή του· οι Ιουδαίοι προσπαθούν και πάλι να τον λιθοβολήσουν

Η ανάσταση του Λαζάρου γεμίζει φόβο τους Ιουδαίους θρησκευτικούς ηγέτες· αποφασίζουν ότι τόσο ο Ιησούς όσο και ο Λάζαρος πρέπει να πεθάνουν

Ο Ιησούς μπαίνει στην Ιερουσαλήμ ανεβασμένος σε γαϊδουράκι, και το πλήθος, όχι όμως και οι Φαρισαίοι, τον χαιρετίζει ως Βασιλιά

Το τελευταίο Πάσχα, ο Ιησούς δίνει αποχαιρετιστήριες συμβουλές στους ακολούθους του (13:1–17:26)

Πλένει τα πόδια τους για να τους διδάξει ταπεινοφροσύνη και δίνει «μια καινούρια εντολή», ότι πρέπει να αγαπούν ο ένας τον άλλον όπως τους αγάπησε εκείνος

Προσδιορίζει τον εαυτό του ως την οδό, την αλήθεια και τη ζωή· υπόσχεται να στείλει το άγιο πνεύμα στους μαθητές του μετά την αναχώρησή του

Για να κάνουν καρπό οι ακόλουθοί του πρέπει να παραμένουν ενωμένοι με αυτόν, με το αληθινό κλήμα· παρ’ όλα αυτά, θα υποστούν διωγμό.

Ο Ιησούς προσεύχεται για τους ακολούθους του και αναφέρει στον Πατέρα του ότι έχει τελειώσει το έργο που του είχε ανατεθεί, φανερώνοντας το όνομά Του

Ο Ιησούς συλλαμβάνεται, απορρίπτεται από το Ιουδαϊκό έθνος και τον κρεμούν σε ξύλο (18:1–19:42)

Στη Γεθσημανή, ο Ιησούς συλλαμβάνεται· οδηγείται ενώπιον του Άννα, του Καϊάφα και ακολούθως ενώπιον του Πιλάτου

Λέει στον Πιλάτο ότι η βασιλεία Του δεν είναι μέρος του κόσμου

Όταν οι προσπάθειες που κάνει ο Πιλάτος να απελευθερώσει τον Ιησού πέφτουν στο κενό, κρεμούν τον Ιησού σε ξύλο όπου και πεθαίνει

Ο Ιωσήφ από την Αριμαθαία και ο Νικόδημος φροντίζουν για την ταφή του

Οι μαρτυρίες για την ανάσταση του Ιησού ολοκληρώνουν τις αποδείξεις που παραθέτει ο Ιωάννης για το ότι ο Ιησούς είναι πράγματι ο Χριστός (20:1–21:25)

Η Μαρία η Μαγδαληνή και κατόπιν οι υπόλοιποι μαθητές, μεταξύ αυτών και ο Θωμάς, βλέπουν τον Ιησού

Στη Γαλιλαία κάνει ένα τελευταίο θαύμα, παρέχοντας θαυματουργική ψαριά, και κατόπιν αναθέτει την αποστολή: «Βόσκε τα προβατάκια μου»