ΑΝΤΑΠΟΔΟΣΗ
Η απόδοση αμοιβής ή τιμωρίας σύμφωνα με ό,τι αξίζει δικαίως ένα άτομο ή μια ομάδα.
Οι διαφορετικοί τύποι ή τα παράγωγα των ριζών σαλάμ και γκαμάλ του πρωτότυπου εβραϊκού κειμένου μεταφράζονται «ανταμοιβή», «ανταπόδοση», «ανάλογη μεταχείριση», «ξεπληρώνω», «ανταποδίδω» και ούτω καθεξής. Οι λέξεις ἀποδίδωμι, ἀντιμισθία και μισθαποδοσία του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου, καθώς και άλλες συγγενικές λέξεις, μεταφράζονται με παρόμοιο τρόπο.
Στα Έθνη που Καταδυνάστευαν τον Ισραήλ. Στον ύμνο που παρέδωσε στον Ισραήλ στις Πεδιάδες του Μωάβ λίγο προτού πεθάνει, ο Μωυσής περιέγραψε τον Ιεχωβά ως εκείνον που “ξεπληρώνει με εκδίκηση” τους αντιδίκους Του και “κάνει ανταπόδοση” σε όσους έχουν μεγάλο μίσος για Αυτόν. (Δευ 32:35, 41· Εβρ 10:30) Όταν ο Θεός επιφέρει εκδίκηση και ανταπόδοση, διατηρεί απόλυτο αυτοέλεγχο, ενώ ενεργεί σε πλήρη αρμονία με τη δικαιοσύνη του και ποτέ χωρίς άφθονες αιτίες. Για παράδειγμα, τιμώρησε τον Ισραήλ για την ανυπακοή του, χρησιμοποιώντας σε κάποιες περιπτώσεις ως όργανά του ειδωλολατρικά έθνη όπως η Ασσυρία και η Βαβυλώνα. (Δευ 28:15-68· 2Βα 17:7-23· 2Χρ 21:14-20) Ωστόσο, αυτά τα ειδωλολατρικά έθνη, από την πλευρά τους, ενήργησαν με μίσος για τον Ιεχωβά και την αληθινή λατρεία του, ενώ η αγαλλίαση που ένιωσαν για την ήττα του Ισραήλ και η καταδυνάστευση που του επέβαλαν υπερέβησαν κάθε μέτρο. Γι’ αυτό, ο Θεός εξήγγειλε κρίσεις ανταπόδοσης εναντίον τους.—Ησ 10:12· 34:1, 2, 8· Ιερ 51:6, 56· Αβδ 8-16· Ζαχ 1:15.
Ιδίως η Βαβυλώνα υπέστη ανταπόδοση για τη μακραίωνη εχθρότητα που εκδήλωνε στον Ιεχωβά και στο λαό του. Η πτώση της και η ολοκληρωτική της ερήμωση προλέχθηκαν σε προφητείες. Η Βαβυλώνα κυριεύτηκε το 539 Π.Κ.Χ. από τον Κύρο τον Πέρση, αλλά εξακολούθησε να υπάρχει ως πόλη επί αιώνες, ώσπου ερημώθηκε τελειωτικά και δεν ανοικοδομήθηκε ποτέ. (Ιερ κεφ. 50, 51) Η συμβολική Βαβυλώνα η Μεγάλη πρόκειται να υποστεί παρόμοια ανταπόδοση, εφόσον θα ριχτεί κάτω και «δεν θα ξαναβρεθεί ποτέ».—Απ 18:2, 6, 20, 21· βλέπε ΒΑΒΥΛΩΝΑ Η ΜΕΓΑΛΗ.
Υπό το Νόμο. Ο νόμος που έδωσε ο Θεός στον Ισραήλ μέσω του Μωυσή όριζε ότι έπρεπε να ανταποδίδονται τα ίσα, αν και προέβλεπε την εκδήλωση ελέους στον ακούσιο και μετανοημένο αμαρτωλό. (Λευ 5:4-6, 17-19· 6:1-7· Αρ 35:22-29) Ωστόσο, ο νόμος αυτός εφαρμοζόταν πλήρως στον εκούσιο και αμετανόητο παραβάτη. (Αρ 15:30) Σε περίπτωση που κάποιος ψευδομαρτυρούσε ενώπιον των κριτών εναντίον ενός συνανθρώπου του, έπρεπε να λάβει ως ανταπόδοση την ίδια ακριβώς τιμωρία την οποία θα υφίστατο ο αθώος εξαιτίας του. Ο Ιεχωβά είπε: «Και το μάτι σου δεν πρέπει να λυπηθεί: ψυχή θα είναι αντί ψυχής, μάτι αντί ματιού, δόντι αντί δοντιού, χέρι αντί χεριού, πόδι αντί ποδιού».—Δευ 19:16-21.
Στο Ιουδαϊκό Έθνος τον Πρώτο Αιώνα. Το Ιουδαϊκό έθνος αντέδρασε με ιδιοτέλεια στην παρ’ αξία καλοσύνη του Θεού και στις εκδηλώσεις της εύνοιάς του. Ο Ιεχωβά επέτρεψε να τους γίνει ανταπόδοση λόγω αυτής της ιδιοτελούς πορείας και στάσης τους. Εκείνοι επιδίωξαν να εδραιώσουν τη δική τους δικαιοσύνη αντί να υποταχθούν στη δικαιοσύνη του Θεού. (Ρω 10:1-3) Ως αποτέλεσμα, η πλειονότητα του έθνους πρόσκοψε στον Ιησού Χριστό και τον απέρριψε, έχοντας μερίδιο στην ενοχή αίματος για το θάνατό του, και προκαλώντας έτσι αφενός την καταστροφή της πόλης τους και του ναού τους και αφετέρου τον αφανισμό του έθνους τους. (Ματ 27:25· Δα 9:26) Ο απόστολος Παύλος παραθέτει από τους Ψαλμούς (69:22) και εφαρμόζει αυτά τα λόγια σε εκείνους όταν γράφει: «Επίσης, ο Δαβίδ λέει: “Το τραπέζι τους ας γίνει για αυτούς παγίδα και ενέδρα και σκάνδαλο και ανταπόδοση”».—Ρω 11:9.
Σε Ανυπάκουους Χριστιανούς. Ο απόστολος Παύλος αναφέρεται στην ανταποδοτική δικαιοσύνη που ίσχυε υπό το Νόμο προκειμένου να τονίσει πόσο σοβαρό είναι να υπακούν οι Χριστιανοί στον Γιο του Θεού: «Διότι αν ο λόγος που ειπώθηκε μέσω αγγέλων αποδείχτηκε σταθερός, και κάθε παράβαση και πράξη ανυπακοής έλαβε ανταπόδοση [μισθαποδοσίαν, Κείμενο] σε αρμονία με τη δικαιοσύνη, εμείς πώς θα διαφύγουμε αν έχουμε παραμελήσει μια τόσο μεγάλη σωτηρία, εφόσον αυτή άρχισε να λέγεται μέσω του Κυρίου μας και επιβεβαιώθηκε για εμάς από εκείνους που τον άκουσαν;» (Εβρ 2:2 [υποσ.]· 3· παράβαλε Εβρ 10:28-31.) Η κρίση της καταστροφής για τον αποστατικό “άνθρωπο της ανομίας” αποτελεί παράδειγμα τέτοιας ανταπόδοσης.—2Θε 2:3, 9, 10· βλέπε ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΤΗΣ ΑΝΟΜΙΑΣ.