Ο Παύλος Διοργανώνει Συνεισφορές για Παροχή Βοήθειας στους Αγίους

ΤΑ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΑ συμφέροντα είναι πρώτιστης σπουδαιότητας για τους αληθινούς Χριστιανούς. Ωστόσο, το ενδιαφέρον για τη φυσική ευημερία των άλλων είναι επίσης σημαντικό για αυτούς. Φροντίζουν συχνά για τις ανάγκες ατόμων που αντιμετωπίζουν δυσκολίες. Η αδελφική αγάπη υποκινεί τους Χριστιανούς να βοηθούν τους ομοπίστους τους που βρίσκονται σε ανάγκη.​—Ιωάννης 13:34, 35.

Η αγάπη για τους πνευματικούς αδελφούς και αδελφές του υποκίνησε τον απόστολο Παύλο να διοργανώσει μια συγκέντρωση συνεισφορών ανάμεσα στις εκκλησίες της Αχαΐας, της Γαλατίας, της Μακεδονίας και της περιφέρειας της Ασίας. Γιατί ήταν αναγκαίο αυτό; Πώς διοργανώθηκε το πρόγραμμα παροχής βοήθειας; Ποια ήταν η ανταπόκριση; Και γιατί πρέπει να ενδιαφέρει εμάς αυτό που συνέβη;

Η Κατάσταση στην Εκκλησία της Ιερουσαλήμ

Μετά την Πεντηκοστή του 33 Κ.Χ., Ιουδαίοι και προσήλυτοι από άλλα μέρη, οι οποίοι έγιναν μαθητές την Πεντηκοστή, παρέμειναν στην Ιερουσαλήμ κάποιο χρονικό διάστημα για να μάθουν περισσότερα σχετικά με την αληθινή πίστη. Όπου ήταν αναγκαίο, οι ομόπιστοι επωμίζονταν με χαρά ένα μέρος από το βάρος της παρατεταμένης παραμονής τους. (Πράξεις 2:7-11, 41-44· 4:32-37) Οι πολιτικές αναταραχές πιθανόν να έκαναν αυτή την ανάγκη ακόμη μεγαλύτερη καθώς οι Ιουδαίοι εθνικιστές υποδαύλιζαν το στασιασμό και τις οχλοκρατίες. Ωστόσο, για να μην πεινάσει κανένας ακόλουθος του Χριστού γίνονταν καθημερινές διανομές στις άπορες χήρες. (Πράξεις 6:1-6) Ο Ηρώδης δίωκε με δριμύτητα την εκκλησία, και στα μέσα της δεκαετίας του 40 Κ.Χ., η πείνα σάρωσε την Ιουδαία. Όσο για τους ακολούθους του Ιησού, όλη αυτή η κατάσταση ίσως είχε οδηγήσει, σύμφωνα με την περιγραφή του Παύλου, σε «παθήματα», «θλίψεις» και “στην αρπαγή των υπαρχόντων τους”.​—Εβραίους 10:32-34· Πράξεις 11:27–12:1.

Γύρω στο 49 Κ.Χ., η κατάσταση παρέμενε σοβαρή. Γι’ αυτό, αφού συμφώνησαν να επικεντρώσει ο Παύλος το κήρυγμά του στους Εθνικούς, ο Πέτρος, ο Ιάκωβος και ο Ιωάννης τον παρότρυναν να “έχει κατά νου τους φτωχούς”. Αυτό ακριβώς προσπάθησε να κάνει ο Παύλος.​—Γαλάτες 2:7-10.

Διοργανώνεται η Συγκέντρωση των Συνεισφορών

Ο Παύλος επέβλεπε τη συγκέντρωση συνεισφορών για τους φτωχούς Χριστιανούς στην Ιουδαία. Γύρω στο 55 Κ.Χ., είπε στους Κορινθίους: «Σχετικά με τη συνεισφορά που είναι για τους αγίους, σύμφωνα με τις εντολές που έδωσα στις εκκλησίες της Γαλατίας, έτσι να κάνετε και εσείς. Κάθε πρώτη ημέρα της εβδομάδας ας βάζει ο καθένας σας στο δικό του σπίτι κάτι στην άκρη ανάλογα με το πόσο ευημερεί . . . [Κατόπιν] όποιους επιδοκιμάσετε με επιστολές, αυτούς θα στείλω για να μεταφέρουν στην Ιερουσαλήμ τη δωρεά που προσφέρετε με καλοσύνη». (1 Κορινθίους 16:1-3) Έναν χρόνο αργότερα, ο Παύλος είπε ότι συμμετείχαν και οι εκκλησίες της Μακεδονίας και της Αχαΐας. Όταν στάλθηκαν στην Ιερουσαλήμ οι συνεισφορές, η παρουσία εκπροσώπων από την περιφέρεια της Ασίας φαίνεται να υποδηλώνει πως οι εκκλησίες από εκείνη την περιοχή είχαν επίσης συνεισφέρει.​—Πράξεις 20:4· 2 Κορινθίους 8:1-4· 9:1, 2.

Κανείς δεν πιέστηκε να δώσει περισσότερα από όσα μπορούσε. Τουναντίον, ήταν θέμα εξισορρόπησης ώστε οποιοδήποτε περίσσευμα υπήρχε να αντισταθμίσει την έλλειψη των αγίων στην Ιερουσαλήμ και στην Ιουδαία. (2 Κορινθίους 8:13-15) «Ο καθένας ας ενεργήσει ακριβώς όπως έχει αποφασίσει στην καρδιά του», είπε ο Παύλος, «όχι απρόθυμα ή αναγκαστικά, γιατί ο Θεός αγαπάει το χαρωπό δότη».​—2 Κορινθίους 9:7.

Ο απόστολος ανέφερε στους Κορινθίους έναν βάσιμο λόγο για να είναι γενναιόδωροι. Ο Ιησούς “είχε γίνει φτωχός για χάρη τους, ώστε αυτοί να γίνουν πλούσιοι” πνευματικά. (2 Κορινθίους 8:9) Ασφαλώς, θα έπρεπε να μιμηθούν το γενναιόδωρο πνεύμα του. Επιπλέον, εφόσον ο Θεός τούς έκανε πλούσιους «για κάθε είδους γενναιοδωρία», ήταν κατάλληλο να συμβάλουν στην κάλυψη των αναγκών των αγίων.​—2 Κορινθίους 9:10-12.

Η Στάση Όσων Συμμετείχαν

Μπορούμε να μάθουμε πολλά σχετικά με τις προαιρετικές προσφορές εξετάζοντας τη στάση όσων συμμετείχαν στο πρόγραμμα παροχής βοήθειας για τους αγίους τον πρώτο αιώνα. Η συνεισφορά ξεπέρασε το απλό ενδιαφέρον για τους φτωχούς συλλάτρεις τους. Υποδήλωνε ότι υπήρχε ένας αδελφικός δεσμός ανάμεσα στους Ιουδαίους και στους Εθνικούς Χριστιανούς. Η προσφορά και η αποδοχή των συνεισφορών φανέρωνε ενότητα και φιλία μεταξύ εκείνων των Εθνικών και των Ιουδαίων. Μοιράστηκαν υλικά αλλά και πνευματικά αγαθά.​—Ρωμαίους 15:26, 27.

Ο Παύλος ίσως δεν είχε ζητήσει αρχικά από τους Μακεδόνες Χριστιανούς να συμμετάσχουν​—και αυτοί επίσης βρίσκονταν σε βαθιά φτώχεια. Εντούτοις, “παρακαλούσαν για το προνόμιο του να κάνουν προσφορά”. Μάλιστα, αν και «ταλαιπωρούνταν στη διάρκεια μιας μεγάλης δοκιμασίας», έδωσαν με χαρά «πέρα από την πραγματική δυνατότητά τους»! (2 Κορινθίους 8:1-4) Η μεγάλη δοκιμασία τους περιλάμβανε προφανώς κατηγορίες ότι ασκούσαν μια θρησκεία που ήταν παράνομη για Ρωμαίους. Επομένως, είναι κατανοητό γιατί ένιωθαν συμπόνια για τους Ιουδαίους αδελφούς τους, οι οποίοι υπέφεραν παρόμοιες κακουχίες.​—Πράξεις 16:20, 21· 17:5-9· 1 Θεσσαλονικείς 2:14.

Μολονότι ο Παύλος είχε χρησιμοποιήσει τον αρχικό ζήλο που έδειξαν οι Κορίνθιοι για τη συνεισφορά προκειμένου να ενθαρρύνει τους Μακεδόνες, ο ενθουσιασμός στην Κόρινθο είχε μειωθεί. Τώρα ο απόστολος αναφέρθηκε στη γενναιοδωρία των Μακεδόνων για να υποκινήσει τους Κορινθίους. Το θεώρησε αναγκαίο να τους υπενθυμίσει ότι ήταν καιρός να ολοκληρώσουν αυτό που είχαν αρχίσει έναν χρόνο νωρίτερα. Τι είχε συμβεί;​—2 Κορινθίους 8:10, 11· 9:1-5.

Ο Τίτος είχε ξεκινήσει τη συγκέντρωση συνεισφορών στην Κόρινθο, αλλά ανέκυψαν προβλήματα που πιθανόν εμπόδισαν τις προσπάθειές του. Αφού συμβουλεύτηκε τον Παύλο στη Μακεδονία, ο Τίτος επέστρεψε με άλλους δύο για να ενισχύσει την εκκλησία της Κορίνθου και να τελειώσει τη συγκέντρωση των συνεισφορών. Μερικοί μπορεί να είχαν υπαινιχθεί ότι ο Παύλος είχε προσπαθήσει να εκμεταλλευτεί τους Κορινθίους. Πιθανώς γι’ αυτό έστειλε τρεις άντρες να ολοκληρώσουν τη συγκέντρωση των συνεισφορών και έδωσε συστάσεις για τον καθένα από αυτούς. «Αποφεύγουμε το ενδεχόμενο να βρει κανείς σφάλμα σε εμάς σε σχέση με αυτή την απλόχερη συνεισφορά την οποία εμείς διαχειριζόμαστε», είπε ο Παύλος. «Διότι “λαβαίνουμε πρόνοια με εντιμότητα, όχι μόνο ενώπιον του Ιεχωβά, αλλά και ενώπιον των ανθρώπων”».​—2 Κορινθίους 8:6, 18-23· 12:18.

Παράδοση της Συνεισφοράς

Την άνοιξη του 56 Κ.Χ., τα χρήματα που προσφέρθηκαν ήταν έτοιμα για να σταλούν στην Ιερουσαλήμ. Ο Παύλος θα πήγαινε με την αντιπροσωπεία που επιλέχθηκε από τους συνεισφέροντες. Το εδάφιο Πράξεις 20:4 λέει: «Τον συνόδευαν ο Σώπατρος, ο γιος του Πύρρου από τη Βέροια, ο Αρίσταρχος και ο Σεκούνδος από τους Θεσσαλονικείς, ο Γάιος από τη Δέρβη και ο Τιμόθεος, και από την περιφέρεια της Ασίας ο Τυχικός και ο Τρόφιμος». Προφανώς, ανάμεσά τους ήταν και ο Λουκάς, που ίσως εκπροσωπούσε τους Χριστιανούς των Φιλίππων. Συνεπώς, τουλάχιστον εννιά άτομα πήγαν σε αυτή την αποστολή.

«Το συνολικό ποσό που συγκεντρώθηκε για τη συνεισφορά πρέπει να ήταν αξιόλογο», λέει ο μελετητής Ντίτερ Γκιόργκι, «επειδή οι τελικές προσπάθειες, στις οποίες θα μετείχε ο Παύλος και τόσο πολλοί εκπρόσωποι, δεν θα άξιζαν αλλιώς τον κόπο και τη δαπάνη». Η ύπαρξη μιας ολόκληρης ομάδας δεν αποσκοπούσε μόνο στο να κατοχυρωθεί η ασφάλεια της αποστολής αλλά και να προστατευτεί ο Παύλος από οποιαδήποτε κατηγορία για ανεντιμότητα. Όσοι στάλθηκαν εκπροσωπούσαν τις εκκλησίες των Εθνικών ενώπιον των αγίων της Ιερουσαλήμ.

Αποπλέοντας από την Κόρινθο για τη Συρία, τα μέλη της αντιπροσωπείας θα έφταναν στην Ιερουσαλήμ μέχρι το Πάσχα. Εντούτοις, όταν έμαθαν πως είχε στηθεί μια πλεκτάνη για να θανατωθεί ο Παύλος άλλαξαν τα σχέδιά τους. (Πράξεις 20:3) Οι εχθροί του ίσως είχαν σκοπό να τον εξοντώσουν όταν ταξίδευαν στη θάλασσα.

Ο Παύλος είχε άλλες ανησυχίες. Προτού αναχωρήσει, έγραψε στους Χριστιανούς στη Ρώμη να προσεύχονται για “να απελευθερωθεί από τους απίστους στην Ιουδαία και για να αποδειχτεί ευπρόσδεκτη στους αγίους η διακονία του που ήταν για την Ιερουσαλήμ”. (Ρωμαίους 15:30, 31) Παρ’ όλο που οι άγιοι αναμφίβολα θα λάβαιναν τις συνεισφορές με βαθιά εκτίμηση, ο Παύλος ίσως ανησυχούσε για τις δυσκολίες που θα μπορούσε να προκαλέσει η άφιξή του ανάμεσα στους Ιουδαίους γενικά.

Βέβαια, ο απόστολος είχε κατά νου τους φτωχούς. Μολονότι οι Γραφές δεν αναφέρουν πότε δόθηκε η συνεισφορά, η παράδοσή της προήγαγε την ενότητα και επέτρεψε στους Εθνικούς Χριστιανούς να εκδηλώσουν ευγνωμοσύνη προς τους Ιουδαίους ομοπίστους τους για τα πνευματικά πλούτη που είχαν λάβει από αυτούς. Η παρουσία του Παύλου στο ναό λίγο μετά την άφιξή του στην Ιερουσαλήμ προκάλεσε αναταραχή και κατέληξε στη σύλληψή του. Αλλά αυτό του πρόσφερε τελικά ευκαιρίες να δώσει μαρτυρία σε κυβερνήτες και βασιλιάδες.​—Πράξεις 9:15· 21:17-36· 23:11· 24:1–26:32.

Οι Συνεισφορές μας Σήμερα

Έχουν αλλάξει πολλά από τον πρώτο αιώνα​—αλλά δεν άλλαξαν οι θεμελιώδεις αρχές. Είναι κατάλληλο να ενημερώνονται οι Χριστιανοί για τις οικονομικές ανάγκες. Οποιεσδήποτε συνεισφορές κάνουν για αυτούς που βρίσκονται σε ανάγκη πρέπει να είναι προαιρετικές, να υποκινούνται από αγάπη για τον Θεό και τους συνανθρώπους τους.​—Μάρκος 12:28-31.

Τα μέτρα παροχής βοήθειας για τους αγίους τον πρώτο αιώνα δείχνουν ότι η διαχείριση αυτών των συνεισφορών πρέπει να είναι καλά οργανωμένη και να γίνεται με σχολαστικά έντιμο τρόπο. Βέβαια, ο Ιεχωβά Θεός γνωρίζει τις ανάγκες και προμηθεύει για τους υπηρέτες του ώστε να μπορούν να συνεχίζουν το κήρυγμα των καλών νέων της Βασιλείας παρά τις δυσκολίες. (Ματθαίος 6:25-34) Ωστόσο, όλοι μας μπορούμε να κάνουμε το μέρος μας, όποια και αν είναι η οικονομική μας κατάσταση. Έτσι, “αυτός που έχει πολύ δεν θα έχει πάρα πολύ, και αυτός που έχει λίγο δεν θα έχει πολύ λίγο”.​—2 Κορινθίους 8:15.