Να Βρίσκετε Ικανοποίηση Εφαρμόζοντας τις Γραφικές Αρχές

ΑΝΑΜΦΙΒΟΛΑ έχετε δει γάτα να κουλουριάζεται και να γουργουρίζει—εικόνα ολοφάνερης ικανοποίησης. Πόσο υπέροχο θα ήταν να χαλαρώναμε και εμείς σαν τη γάτα και να νιώθαμε την ίδια ικανοποίηση! Για πολλούς, όμως, η ικανοποίηση είναι δυσεύρετη και παροδική. Γιατί συμβαίνει αυτό;

Επειδή πέφτουμε συχνά σε λάθη λόγω της ατέλειάς μας και πρέπει να υπομένουμε τα ελαττώματα των άλλων. Επιπλέον, ζούμε στη χρονική περίοδο την οποία η Γραφή αποκαλεί «τελευταίες ημέρες» που χαρακτηρίζονται από “κρίσιμους καιρούς, δύσκολους στην αντιμετώπισή τους”. (2 Τιμόθεο 3:1-5) Ακόμη και αν έχουμε μερικές ευχάριστες αναμνήσεις από την ικανοποίηση που νιώθαμε στην παιδική μας ηλικία, οι περισσότεροι από εμάς βιώνουμε τώρα σε πλήρη βαθμό τον αντίκτυπο αυτών των “κρίσιμων καιρών”. Είναι δυνατόν να βρούμε ικανοποίηση στις ημέρες μας;

Προσέξτε ότι οι Γραφές δεν λένε πως αυτοί οι κρίσιμοι καιροί θα ήταν αφόρητοι, αλλά δύσκολοι στην αντιμετώπισή τους. Μπορούμε να τους αντιμετωπίζουμε εφαρμόζοντας Γραφικές αρχές. Ίσως να μη λύνουμε πάντοτε τα προβλήματά μας, αλλά θα βρίσκουμε κάποια ικανοποίηση. Ας εξετάσουμε τρεις τέτοιες αρχές.

Να Διατηρείτε Ρεαλιστική Άποψη

Για να βρούμε ικανοποίηση, πρέπει να διατηρούμε ρεαλιστική άποψη τόσο για τους δικούς μας περιορισμούς όσο και για των άλλων. Στην επιστολή του προς τους Ρωμαίους, ο απόστολος Παύλος τονίζει: «Όλοι έχουν αμαρτήσει και υστερούν ως προς τη δόξα του Θεού». (Ρωμαίους 3:23) Αρκετές πτυχές της δόξας του Ιεχωβά βρίσκονται πολύ πέρα από την κατανόησή μας. Ένα παράδειγμα είναι το απλό γεγονός που αναφέρεται στο εδάφιο Γένεση 1:31: «Ο Θεός είδε καθετί που είχε κάνει, και ήταν πολύ καλό». Οποτεδήποτε επιλέγει ο Ιεχωβά να κοιτάξει πίσω σε ό,τι έχει κάνει, μπορεί πάντα να πει πως «ήταν πολύ καλό». Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να το ισχυρίζεται αυτό πάντα. Η αναγνώριση των περιορισμών μας είναι το πρώτο βήμα για να βρούμε ικανοποίηση. Ωστόσο, περιλαμβάνονται περισσότερα. Χρειάζεται να κατανοήσουμε και να αποδεχτούμε την άποψη του Ιεχωβά για το ζήτημα.

Η λέξη ἁμαρτία του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου προέρχεται από μια ρίζα που σημαίνει «χάνω το στόχο». (Ρωμαίους 3:9, υποσημείωση στη ΜΝΚ) Ας το δείξουμε αυτό παραστατικά: Φανταστείτε ένα άτομο που ελπίζει να κερδίσει κάποιο βραβείο χτυπώντας έναν στόχο με βέλος. Έχει τρία βέλη στη διάθεσή του. Ρίχνει το πρώτο και αστοχεί κατά ένα μέτρο. Σημαδεύει καλύτερα με το δεύτερο βέλος αλλά και πάλι αστοχεί κατά 30 εκατοστά. Με απόλυτη συγκέντρωση ρίχνει και το τελευταίο βέλος και αστοχεί μόνο κατά 2 εκατοστά. Έφτασε πολύ κοντά στο στόχο, αλλά η αστοχία είναι αστοχία.

Όλοι μοιάζουμε με αυτόν τον απογοητευμένο τοξότη. Μερικές φορές φαίνεται ότι “χάνουμε το στόχο” κατά πολύ. Άλλες φορές φτάνουμε κοντά αλλά και πάλι αστοχούμε. Απογοητευόμαστε επειδή προσπαθήσαμε πολύ σκληρά, αλλά και πάλι αυτό δεν ήταν αρκετό. Τώρα, ας επιστρέψουμε στο παράδειγμα του τοξότη.

Αυτός απομακρύνεται σιγά σιγά, αποκαρδιωμένος επειδή ήθελε πραγματικά εκείνο το βραβείο. Ξαφνικά ο υπεύθυνος του διαγωνισμού τον καλεί να γυρίσει πίσω και του δίνει το βραβείο, λέγοντας: «Θέλω να σου το δώσω επειδή σε συμπαθώ, και είδα πόσο σκληρά προσπάθησες». Ο τοξότης είναι κατενθουσιασμένος!

Κατενθουσιασμένος! Όλοι όσοι λαβαίνουν από τον Θεό «το δώρο» της αιώνιας ζωής με τελειότητα θα νιώσουν έτσι. (Ρωμαίους 6:23) Από τότε και έπειτα, καθετί που θα κάνουν θα είναι καλό—ποτέ ξανά δεν θα χάσουν το στόχο. Θα είναι απόλυτα ικανοποιημένοι. Στο μεταξύ, αν το θυμόμαστε αυτό, θα νιώθουμε καλύτερα για τον εαυτό μας και για όσους μας περιβάλλουν.

Να Αναγνωρίζετε ότι τα Πράγματα Χρειάζονται το Χρόνο Τους

Είναι γεγονός ότι καθετί χρειάζεται το χρόνο του. Έχετε προσέξει, όμως, πόσο δύσκολο είναι να παραμείνετε ικανοποιημένοι όταν κάτι το οποίο περιμένετε φαίνεται να αργεί περισσότερο από όσο αναμένατε ή όταν μια δυσάρεστη κατάσταση φαίνεται να διαρκεί πιο πολύ από όσο πιστεύατε; Ωστόσο, μερικοί έχουν καταφέρει να διατηρήσουν την ικανοποίησή τους σε τέτοιες καταστάσεις. Εξετάστε το παράδειγμα του Ιησού.

Προτού έρθει στη γη, ο Ιησούς αποτελούσε πρότυπο υπακοής στον ουρανό. Εντούτοις, εδώ στη γη «έμαθε την υπακοή». Πώς; «Από όσα υπέφερε». Προηγουμένως, παρατηρούσε τα παθήματα αλλά ποτέ δεν τα είχε βιώσει προσωπικά. Όταν ήταν στη γη, ιδιαίτερα από το βάφτισμά του στον Ιορδάνη μέχρι το θάνατό του στο Γολγοθά, αντιμετώπισε πολλές δύσκολες καταστάσεις. Δεν ξέρουμε όλες τις λεπτομέρειες σχετικά με το πώς «τελειοποιήθηκε» ο Ιησούς σε αυτόν τον τομέα, αλλά γνωρίζουμε ότι η διαδικασία πήρε χρόνο.—Εβραίους 5:8, 9.

Ο Ιησούς τα κατάφερε επειδή στοχαζόταν «τη χαρά που είχε τεθεί μπροστά του», την ανταμοιβή για την πιστότητά του. (Εβραίους 12:2) Παρ’ όλα αυτά, μερικές φορές «πρόσφερε δεήσεις καθώς και ικεσίες . . . με δυνατές κραυγές και δάκρυα». (Εβραίους 5:7) Ενίοτε μπορεί να προσευχόμαστε και εμείς με τον ίδιο τρόπο. Πώς το βλέπει αυτό ο Ιεχωβά; Το ίδιο εδάφιο δείχνει ότι ο Ιεχωβά “εισάκουσε” τον Ιησού. Ο Θεός θα κάνει το ίδιο και για εμάς. Γιατί;

Επειδή ο Ιεχωβά γνωρίζει τους περιορισμούς μας και μας βοηθάει. Ο καθένας έχει όρια ως προς αυτά που μπορεί να υπομείνει. Οι άνθρωποι στο Μπενίν της Αφρικής λένε: «Το υπερβολικό νερό θα πνίξει τελικά ακόμη και τους βατράχους». Ο Ιεχωβά γνωρίζει καλύτερα από εμάς πότε πλησιάζουμε στα όριά μας. Δείχνει στοργικά «έλεος και . . . παρ’ αξία καλοσύνη για βοήθεια στον κατάλληλο καιρό». (Εβραίους 4:16) Το έκανε αυτό για τον Ιησού και το έχει κάνει για πολλούς άλλους. Εξετάστε πώς το βίωσε αυτό η Μόνικα.

Η Μόνικα μεγάλωσε ως ένα ξένοιαστο, ζωντανό άτομο με χαρούμενη διάθεση. Το 1968, ενώ ήταν λίγο πάνω από 20 ετών, συγκλονίστηκε όταν έμαθε ότι είχε σκλήρυνση κατά πλάκας, μια αρρώστια που οδηγεί συνήθως σε μερική παράλυση. Αυτή η αρρώστια άλλαξε τελείως τη ζωή της και απαίτησε μεγάλες προσαρμογές στην ολοχρόνια διακονία της. Η Μόνικα συνειδητοποίησε ότι η εξέλιξη της ασθένειάς της θα ήταν μακροχρόνια διαδικασία. Δεκαέξι χρόνια αργότερα, η ίδια είπε: «Η αρρώστια μου εξακολουθεί να είναι αθεράπευτη και μπορεί να παραμείνει έτσι μέχρις ότου το νέο σύστημα του Θεού κάνει όλα τα πράγματα νέα». Παραδέχτηκε ότι η κατάσταση δεν ήταν εύκολη: «Μολονότι οι φίλοι μου λένε πως έχω διατηρήσει την εύθυμη διάθεσή μου και ότι είμαι τόσο χαρούμενη όσο πάντα, . . . οι πιο στενοί μου φίλοι ξέρουν ότι μερικές φορές κλαίω πολύ».

Η Μόνικα, όμως, παρατήρησε: «Έχω μάθει να είμαι υπομονετική και να χαίρομαι με το παραμικρό σημάδι προόδου. Η προσωπική μου σχέση με τον Ιεχωβά έχει ενισχυθεί καθώς κατανοώ πόσο αβοήθητος είναι ο άνθρωπος στον αγώνα του ενάντια στην αρρώστια. Μόνο ο Ιεχωβά μπορεί να φέρει πλήρη θεραπεία». Με τη βοήθεια του Ιεχωβά, η Μόνικα έχει διατηρήσει την ικανοποίησή της και μπορεί τώρα να αναπολεί 40 και πλέον χρόνια ολοχρόνιας υπηρεσίας.

Ομολογουμένως, καταστάσεις όπως αυτή της Μόνικα δεν είναι εύκολες. Αλλά είναι βέβαιο ότι θα είστε πιο ικανοποιημένοι αν αναγνωρίζετε πως μερικά πράγματα ίσως χρειάζονται περισσότερο χρόνο από όσο αναμένατε. Όπως η Μόνικα, έτσι και εσείς μπορείτε να είστε πεπεισμένοι ότι ο Ιεχωβά δίνει «βοήθεια στον κατάλληλο καιρό».

Μην Κάνετε Συγκρίσεις—Να Θέτετε Λογικούς Στόχους

Είστε ξεχωριστό άτομο. Κανένας δεν είναι ακριβώς σαν εσάς. Ένα ρητό στην αφρικανική γλώσσα γκουν εκφράζει αυτό το γεγονός με απλότητα: «Δεν έχουν όλα τα δάχτυλα το ίδιο μήκος». Θα ήταν ανόητο να συγκρίνουμε ένα δάχτυλο με κάποιο άλλο. Ασφαλώς δεν θα θέλατε να σας συγκρίνει ο Ιεχωβά με κάποιο άλλο άτομο, και ποτέ δεν θα κάνει κάτι τέτοιο. Ωστόσο, οι άνθρωποι έχουν έντονη την τάση για σύγκριση και αυτό μπορεί να τους στερήσει την ικανοποίησή τους. Προσέξτε πώς το κατέδειξε αποτελεσματικά αυτό ο Ιησούς, καθώς διαβάζουμε τα εδάφια Ματθαίος 20:1-16.

Ο Ιησούς μίλησε για έναν “ιδιοκτήτη” ο οποίος χρειαζόταν εργάτες για το αμπέλι του. Βρήκε μερικούς άνεργους άντρες και τους μίσθωσε «νωρίς το πρωί», πιθανώς στις 6:00 π.μ. Συμφώνησαν να λάβουν το συνηθισμένο ημερομίσθιο της εποχής, ένα δηνάριο για 12 ώρες εργασίας. Αναμφίβολα, οι άντρες χάρηκαν που βρήκαν εργασία και μάλιστα με τον κανονικό μισθό. Αργότερα, ο ιδιοκτήτης βρήκε και άλλες ομάδες ανέργων και τους έβαλε να εργαστούν—στις 9:00 π.μ., στις 12:00 το μεσημέρι, στις 3:00 μ.μ., ακόμη δε και στις 5:00 μ.μ. Καμία από αυτές τις ομάδες δεν θα εργαζόταν μία πλήρη εργάσιμη ημέρα. Για τους μισθούς, ο ιδιοκτήτης τούς υποσχέθηκε «ό,τι είναι δίκαιο» και οι εργάτες συμφώνησαν.

Στο τέλος της ημέρας, ο ιδιοκτήτης έδωσε εντολή στον επιστάτη του να πληρώσει τους μισθούς. Του είπε να φωνάξει τους εργάτες και να πληρώσει πρώτα όσους είχαν προσληφθεί τελευταίοι. Αυτοί είχαν εργαστεί μόνο μία ώρα αλλά, προς έκπληξή τους, έλαβαν το μισθό μιας ολόκληρης ημέρας. Μπορούμε να φανταστούμε τη ζωηρή συζήτηση που επακολούθησε. Όσοι είχαν εργαστεί 12 πλήρεις ώρες συμπέραναν ότι θα έπαιρναν αναλόγως περισσότερα. Ωστόσο, και αυτοί έλαβαν το ίδιο ποσό.

Πώς αντέδρασαν; «Μόλις το έλαβαν, άρχισαν να γογγύζουν εναντίον του οικοδεσπότη και είπαν: “Αυτοί οι τελευταίοι πρόσφεραν εργασία μιας ώρας· και όμως τους έκανες ίσους με εμάς που βαστάξαμε το βάρος της ημέρας και τη φοβερή ζέστη!”»

Ο ιδιοκτήτης, όμως, έβλεπε τα πράγματα διαφορετικά. Τους τόνισε πως έλαβαν ό,τι είχαν συμφωνήσει, τίποτα λιγότερο. Όσο για τους άλλους, εκείνος αποφάσισε να τους δώσει μισθό μιας ολόκληρης ημέρας, αναμφίβολα περισσότερα από όσα προσδοκούσαν. Στην πραγματικότητα κανένας δεν έλαβε λιγότερα από τα συμφωνημένα. Μάλιστα πολλοί έλαβαν περισσότερα από όσα ανέμεναν. Γι’ αυτό στο τέλος, ο ιδιοκτήτης ρώτησε: «Δεν είναι νόμιμο να κάνω ό,τι θέλω με τα δικά μου πράγματα;»

Τώρα φανταστείτε να είχε πληρώσει ο επιστάτης πρώτα τους άντρες της αρχικής ομάδας και αυτοί να είχαν αποχωρήσει αμέσως. Θα έμεναν ικανοποιημένοι. Η δυσαρέσκεια προέκυψε μόνο όταν είδαν ότι οι άλλοι είχαν λάβει τον ίδιο μισθό για λιγότερη εργασία. Αυτό τους έκανε να θυμώσουν, μέχρι του σημείου να γογγύζουν εναντίον του ιδιοκτήτη, στον οποίο ήταν τόσο ευγνώμονες στην αρχή επειδή τους είχε προσλάβει.

Αυτό δείχνει παραστατικά τι συμβαίνει όταν κάνουμε συγκρίσεις. Αν στοχάζεστε την προσωπική σας σχέση με τον Ιεχωβά και εκτιμάτε πόσο πολύ σας ευλογεί, θα είστε ικανοποιημένοι. Μη συγκρίνετε την κατάστασή σας με την κατάσταση των άλλων. Αν φαίνεται ότι ο Ιεχωβά έχει αποφασίσει να κάνει κάτι παραπάνω για τους άλλους, να χαίρεστε για αυτούς και μαζί με αυτούς.

Εντούτοις, ο Ιεχωβά όντως αναμένει κάτι από εσάς. Τι είναι αυτό; Το εδάφιο Γαλάτες 6:4 λέει: «Ο καθένας ας αποδεικνύει τι είναι το δικό του έργο, και τότε θα έχει λόγο για αγαλλίαση σε σχέση με τον εαυτό του μόνο». Με άλλα λόγια, να θέτετε λογικούς στόχους για τον εαυτό σας. Να σχεδιάζετε όσα μπορείτε ρεαλιστικά να κάνετε και κατόπιν να εργάζεστε προς το στόχο σας. Αν ο στόχος είναι λογικός και τον πετύχετε, θα “έχετε λόγο για αγαλλίαση”. Θα γευτείτε ικανοποίηση.

Επίκεινται Ανταμοιβές

Οι τρεις αρχές που έχουμε εξετάσει δείχνουν ότι η εφαρμογή των Γραφικών αρχών μπορεί πράγματι να οδηγήσει στο να βρίσκουμε ικανοποίηση ακόμη και σε αυτές τις τελευταίες ημέρες και παρά την ατέλειά μας. Κατά την καθημερινή σας ανάγνωση της Γραφής, γιατί να μην αναζητάτε τέτοιες αρχές, είτε αυτές δηλώνονται σαφώς είτε υποδηλώνονται σε αφηγήσεις και παραβολές;

Αν πιστεύετε ότι η ικανοποίηση που νιώθετε μειώνεται, προσπαθήστε να προσδιορίσετε την πραγματική αιτία. Κατόπιν αναζητήστε αρχές που θα ήταν δυνατόν να εφαρμόσετε για να διορθώσετε την κατάσταση. Λόγου χάρη, θα μπορούσατε να ανατρέξετε στις σελίδες 110 και 111 του βιβλίου «Όλη η Γραφή Είναι Θεόπνευστη και Ωφέλιμη».a Εκεί εξετάζεται το βιβλίο των Παροιμιών, και θα βρείτε μεγάλη ποικιλία αρχών και συμβουλών που αναφέρονται κάτω από 12 υποτίτλους. Το Ευρετήριο Εκδόσεων Σκοπιάςb και η Βιβλιοθήκη της Σκοπιάς σε CD-ROMc είναι εξαιρετικές πηγές πληροφοριών. Χρησιμοποιώντας τες σε τακτική βάση, θα γίνετε ικανοί να εντοπίζετε εφαρμόσιμες αρχές.

Έρχεται ο καιρός κατά τον οποίο ο Ιεχωβά θα χορηγήσει στους αξίους αιώνια ζωή με τελειότητα σε μια παραδεισιακή γη. Τότε η ζωή τους θα ξεχειλίζει από ικανοποίηση.

[Υποσημείωση]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 12]

«Όλοι έχουν αμαρτήσει και υστερούν ως προς τη δόξα του Θεού».—Ρωμαίους 3:23

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 13]

Ο Ιησούς «έμαθε την υπακοή από όσα υπέφερε».—Εβραίους 5:8, 9

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 15]

«Θα έχει λόγο για αγαλλίαση σε σχέση με τον εαυτό του μόνο και όχι σε σύγκριση με τον άλλον».—Γαλάτες 6:4