Να Μιμείστε το Έλεος του Ιεχωβά

«Να γίνεστε ελεήμονες, όπως ο Πατέρας σας είναι ελεήμων».—ΛΟΥΚΑΣ 6:36.

1. Πώς έδειξαν οι Φαρισαίοι ότι ήταν ανελεήμονες;

ΑΝ ΚΑΙ δημιουργήθηκαν κατά την εικόνα του Θεού, οι άνθρωποι πολλές φορές αποτυγχάνουν να μιμηθούν το έλεός του. (Γένεση 1:27) Παραδείγματος χάρη, αναλογιστείτε τους Φαρισαίους. Ως ομάδα, αυτοί δεν μπόρεσαν να χαρούν όταν ο Ιησούς, δείχνοντας έλεος, θεράπευσε το ξεραμένο χέρι ενός ανθρώπου το Σάββατο. Απεναντίας, συνεννοήθηκαν εναντίον του Ιησού «για να τον θανατώσουν». (Ματθαίος 12:9-14) Σε μια άλλη περίπτωση, ο Ιησούς γιάτρεψε κάποιον άνθρωπο που ήταν τυφλός εκ γενετής. Και πάλι, «μερικοί από τους Φαρισαίους» δεν βρήκαν κανένα λόγο να χαρούν για τη συμπόνια του Ιησού. Απεναντίας, διαμαρτυρήθηκαν: «Δεν είναι από τον Θεό αυτός ο άνθρωπος, επειδή δεν τηρεί το Σάββατο».—Ιωάννης 9:1-7, 16.

2, 3. Τι εννοούσε ο Ιησούς με τη δήλωση: «Να προσέχετε από το προζύμι των Φαρισαίων»;

² Η σκληρόκαρδη στάση των Φαρισαίων αποτελούσε έγκλημα εναντίον της ανθρωπότητας και αμαρτία εναντίον του Θεού. (Ιωάννης 9:39-41) Εύλογα, ο Ιησούς προειδοποίησε τους μαθητές του: «Να προσέχετε από το προζύμι» αυτής της κλειστής ομάδας με την υψηλή κοινωνική θέση καθώς και των άλλων θρησκόληπτων ατόμων, όπως ήταν οι Σαδδουκαίοι. (Ματθαίος 16:6) Το προζύμι χρησιμοποιείται στην Αγία Γραφή για να συμβολίσει την αμαρτία ή τη διαφθορά. Συνεπώς, ο Ιησούς έλεγε ότι η διδασκαλία των “γραμματέων και των Φαρισαίων” μπορούσε να διαφθείρει την αγνή λατρεία. Πώς; Με το ότι δίδασκε τους ανθρώπους να νομίζουν ότι ο Νόμος του Θεού δεν ήταν παρά οι αυθαίρετοι κανόνες και οι τελετουργίες εκείνων, ενώ συγχρόνως παρέβλεπε «τα πιο βαρυσήμαντα ζητήματα», περιλαμβανομένου και του ελέους. (Ματθαίος 23:23) Αυτή η τυπικιστική θρησκεία καθιστούσε τη λατρεία του Θεού αβάσταχτο βάρος.

³ Στο δεύτερο μέρος της παραβολής του ασώτου, ο Ιησούς εξέθεσε το διεφθαρμένο τρόπο σκέψης των Ιουδαίων θρησκευτικών ηγετών. Στην παραβολή, ο πατέρας, ο οποίος συμβολίζει τον Ιεχωβά, λαχταρούσε να συγχωρήσει το μετανοημένο γιο του. Αλλά ο μεγαλύτερος αδελφός του νεαρού, ο οποίος εξεικόνιζε “τους Φαρισαίους και τους γραμματείς”, είχε τελείως διαφορετικά αισθήματα σχετικά με αυτό το ζήτημα.—Λουκάς 15:2.

Η Οργή ενός Αδελφού

4, 5. Με ποια έννοια ήταν «χαμένος» ο αδελφός του ασώτου;

⁴ «Ο μεγαλύτερος γιος του, όμως, ήταν στον αγρό· και, καθώς ήρθε και πλησίασε στο σπίτι, άκουσε μουσική συναυλία και χορό. Φώναξε, λοιπόν, έναν από τους υπηρέτες και ρώτησε τι σήμαιναν αυτά. Εκείνος του είπε: “Ήρθε ο αδελφός σου, και ο πατέρας σου έσφαξε το θρεμμένο μοσχάρι, επειδή τον έλαβε πίσω υγιή”. Αλλά αυτός οργίστηκε και δεν ήθελε να μπει μέσα».—Λουκάς 15:25-28.

⁵ Σαφώς, ο άσωτος δεν ήταν ο μόνος που είχε πρόβλημα στην παραβολή του Ιησού. «Και οι δυο γιοι που σκιαγραφούνται εδώ είναι χαμένοι», λέει κάποιο σύγγραμμα, «ο ένας εξαιτίας της αδικίας που τον εξαχρειώνει, και ο άλλος εξαιτίας της αυτοδικαίωσης που τον τυφλώνει». Προσέξτε ότι ο αδελφός του ασώτου όχι μόνο αρνήθηκε να χαρεί αλλά επίσης «οργίστηκε». Η λέξη οργή υποδηλώνει, όχι τόσο ένα ξέσπασμα θυμού, όσο μια διαρκή κατάσταση της διάνοιας. Προφανώς, ο αδελφός του ασώτου έτρεφε βαθιά ριζωμένη μνησικακία και έτσι ένιωθε ότι ήταν ακατάλληλο να γιορτάσει την επιστροφή κάποιου ο οποίος δεν έπρεπε να είχε εγκαταλείψει καν το σπίτι.

6. Ποιους συμβολίζει ο αδελφός του ασώτου, και γιατί;

⁶ Ο αδελφός του ασώτου συμβολίζει εύστοχα εκείνους οι οποίοι δυσανασχετούσαν με τη συμπόνια και τη φροντίδα που έδειχνε ο Ιησούς στους αμαρτωλούς. Εκείνα τα αυτοδικαιούμενα άτομα δεν είχαν συγκινηθεί από το έλεος του Ιησού· ούτε και αντανακλούσαν τη χαρά που γίνεται στον ουρανό όταν συγχωρείται ένας αμαρτωλός. Αντίθετα, το έλεος του Ιησού ξεσήκωσε την οργή τους, και άρχισαν να “σκέφτονται πονηρά πράγματα” στις καρδιές τους. (Ματθαίος 9:2-4) Σε κάποια περίπτωση, ο θυμός μερικών Φαρισαίων ήταν τόσο έντονος ώστε κάλεσαν έναν άνθρωπο τον οποίο είχε γιατρέψει ο Ιησούς και κατόπιν «τον πέταξαν έξω» από τη συναγωγή—προφανώς αποβάλλοντάς τον! (Ιωάννης 9:22, 34) Όπως ο αδελφός του ασώτου, ο οποίος «δεν ήθελε να μπει μέσα», έτσι και οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί ηγέτες αρνήθηκαν να “χαρούν με όσους χαίρονταν”, όταν είχαν την ευκαιρία να το κάνουν αυτό. (Ρωμαίους 12:15) Ο Ιησούς εξέθεσε περαιτέρω τους πονηρούς συλλογισμούς τους καθώς συνέχισε την παραβολή του.

Εσφαλμένοι Συλλογισμοί

7, 8. (α) Με ποιον τρόπο δεν είχε διακρίνει ο αδελφός του ασώτου τι σημαίνει το να είναι κανείς γιος; (β) Πώς ήταν ο μεγαλύτερος γιος διαφορετικός από τον πατέρα του;

⁷ «Τότε βγήκε ο πατέρας του και άρχισε να τον ικετεύει. Απαντώντας αυτός είπε στον πατέρα του: “Τόσα χρόνια τώρα σε υπηρετώ σαν δούλος και ούτε μία φορά δεν παρέβηκα την εντολή σου· και όμως σε εμένα δεν έδωσες ούτε μία φορά ένα κατσικάκι να διασκεδάσω με τους φίλους μου. Μόλις, όμως, έφτασε αυτός ο γιος σου, που έφαγε το βιος σου με πόρνες, έσφαξες για αυτόν το θρεμμένο μοσχάρι”».—Λουκάς 15:28-30.

⁸ Με αυτά τα λόγια, ο αδελφός του ασώτου έδειξε καθαρά ότι δεν είχε διακρίνει τι σημαίνει στ’ αλήθεια το να είναι κανείς γιος. Υπηρετούσε τον πατέρα του όπως περίπου ένας υπάλληλος υπηρετεί τον εργοδότη του. Όπως είπε ο ίδιος στον πατέρα του: «Σε υπηρετώ σαν δούλος». Είναι αλήθεια ότι αυτός ο μεγαλύτερος γιος ποτέ δεν είχε εγκαταλείψει το σπίτι ούτε είχε παραβεί την εντολή του πατέρα του. Υποκινούνταν όμως η υπακοή του από αγάπη; Έβρισκε πραγματική χαρά υπηρετώντας τον πατέρα του ή, απεναντίας, είχε περιπέσει σε μια κατάσταση αυτάρεσκης μακαριότητας, θεωρώντας τον εαυτό του καλό γιο απλώς και μόνο επειδή εκτελούσε τα καθήκοντά του «στον αγρό»; Αν ήταν αληθινά αφοσιωμένος γιος, γιατί δεν αντανακλούσε το νου του πατέρα του; Όταν του δόθηκε η ευκαιρία να δείξει έλεος στον αδελφό του, γιατί δεν είχε χώρο για συμπόνια στην καρδιά του;—Παράβαλε Ψαλμός 50:20-22.

9. Εξηγήστε πώς έμοιαζαν οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί ηγέτες με το μεγαλύτερο γιο.

⁹ Οι Ιουδαίοι θρησκευτικοί ηγέτες έμοιαζαν με αυτόν το μεγαλύτερο γιο. Πίστευαν ότι ήταν όσιοι στον Θεό επειδή προσκολλούνταν αυστηρά σε έναν κώδικα νόμων. Ομολογουμένως, η υπακοή είναι ζωτική. (1 Σαμουήλ 15:22) Το γεγονός, όμως, ότι έδιναν υπερβολική έμφαση στα έργα μετέτρεπε τη λατρεία του Θεού σε μηχανική ρουτίνα, ένα απλό επίχρισμα αφοσίωσης χωρίς αληθινή πνευματικότητα. Οι παραδόσεις είχαν γίνει έμμονη ιδέα στις διάνοιές τους. Οι καρδιές τους δεν είχαν αγάπη. Μάλιστα, οι ίδιοι έβλεπαν τον κοινό λαό όπως τη σκόνη κάτω από τα πόδια τους, φτάνοντας μέχρι του σημείου να αναφέρονται περιφρονητικά σε αυτούς ως “καταραμένους ανθρώπους”. (Ιωάννης 7:49) Πράγματι, πώς θα μπορούσε να εντυπωσιαστεί ο Θεός με τα έργα τέτοιων ηγετών όταν η καρδιά τους ήταν πολύ απομακρυσμένη από αυτόν;—Ματθαίος 15:7, 8.

10. (α) Γιατί αποτελούσαν κατάλληλη συμβουλή τα λόγια: «Έλεος θέλω και όχι θυσία»; (β) Πόσο σοβαρό ζήτημα είναι η έλλειψη ελέους;

¹⁰ Ο Ιησούς είπε στους Φαρισαίους να “πάνε και να μάθουν τι σημαίνει: «Έλεος θέλω και όχι θυσία»”. (Ματθαίος 9:13· Ωσηέ 6:6) Οι προτεραιότητές τους ήταν συγκεχυμένες, εφόσον χωρίς έλεος όλες οι θυσίες τους ήταν άχρηστες. Αυτό είναι πράγματι σοβαρό ζήτημα, διότι η Αγία Γραφή δηλώνει ότι οι «ανελεήμονες» συγκαταλέγονται σε εκείνους τους οποίους ο Θεός θεωρεί “άξιους θανάτου”. (Ρωμαίους 1:31, 32) Δεν προξενεί έκπληξη, λοιπόν, το γεγονός ότι ο Ιησούς είπε πως, ως ομάδα, οι θρησκευτικοί ηγέτες προορίζονταν για αιώνια καταστροφή. Προφανώς, η από μέρους τους έλλειψη ελέους συνέβαλλε σε μεγάλο βαθμό στο να αξίζουν αυτή την κρίση. (Ματθαίος 23:33) Ωστόσο, άτομα από αυτή την τάξη ίσως θα μπορούσαν να βοηθηθούν. Ολοκληρώνοντας την παραβολή του, ο Ιησούς προσπάθησε να διορθώσει τον τρόπο σκέψης τέτοιων Ιουδαίων με τα λόγια που είπε ο πατέρας στο μεγαλύτερο γιο του. Ας δούμε πώς.

Το Έλεος ενός Πατέρα

11, 12. Πώς προσπαθεί ο πατέρας στην παραβολή του Ιησού να λογικέψει το μεγαλύτερο γιο του, και τι είναι σημαντικό σε σχέση με το γεγονός ότι ο πατέρας χρησιμοποιεί τη φράση «ο αδελφός σου»;

¹¹ «Τότε εκείνος του είπε: “Παιδί μου, εσύ είσαι πάντοτε μαζί μου, και όλα όσα είναι δικά μου είναι δικά σου· αλλά έπρεπε να διασκεδάσουμε και να χαρούμε, επειδή αυτός ο αδελφός σου ήταν νεκρός και ήρθε στη ζωή, και ήταν χαμένος και βρέθηκε”».—Λουκάς 15:31, 32.

¹² Προσέξτε ότι ο πατέρας χρησιμοποίησε την έκφραση «ο αδελφός σου». Γιατί; Θυμηθείτε ότι νωρίτερα, μιλώντας στον πατέρα του, το μεγαλύτερο παιδί είχε αποκαλέσει τον άσωτο «ο γιος σου»—όχι «ο αδελφός μου». Δεν φαινόταν να αναγνωρίζει τον οικογενειακό δεσμό που υπήρχε ανάμεσα στον ίδιο και στον αδελφό του. Τώρα λοιπόν, ο πατέρας στην ουσία λέει στο μεγαλύτερο παιδί του: “Αυτός δεν είναι απλώς γιος μου. Είναι αδελφός σου, σάρκα και αίμα σου. Έχεις κάθε λόγο να χαίρεσαι για την επιστροφή του!” Το μήνυμα του Ιησού θα έπρεπε να είναι σαφές για τους Ιουδαίους θρησκευτικούς ηγέτες. Οι αμαρτωλοί τους οποίους εκείνοι καταφρονούσαν ήταν στην πραγματικότητα «αδελφοί» τους. Πράγματι, «δεν υπάρχει άνθρωπος δίκαιος στη γη που να κάνει συνεχώς το καλό και να μην αμαρτάνει». (Εκκλησιαστής 7:20) Οι εξέχοντες Ιουδαίοι είχαν κάθε λόγο, λοιπόν, να χαίρονται όταν μετανοούσαν κάποιοι αμαρτωλοί.

13. Το απότομο τέλος της παραβολής του Ιησού μάς αφήνει με ποιο αφυπνιστικό ερώτημα;

¹³ Μετά την έκκληση του πατέρα, η παραβολή τερματίζεται απότομα. Είναι σαν να προσκαλεί ο Ιησούς τους ακροατές του να δώσουν το δικό τους τέλος στην ιστορία. Όποια και αν ήταν η απάντηση του μεγαλύτερου γιου, ο κάθε ακροατής αντιμετώπιζε το ερώτημα: “Θα νιώσεις και εσύ τη χαρά που γίνεται στον ουρανό όταν μετανοεί κάποιος αμαρτωλός;” Οι Χριστιανοί σήμερα έχουν και αυτοί την ευκαιρία να δείξουν έμπρακτα ποια είναι η δική τους απάντηση σε αυτό το ερώτημα. Πώς;

Μιμούμενοι το Έλεος του Θεού Σήμερα

14. (α) Πώς μπορούμε να εφαρμόσουμε τη συμβουλή του Παύλου που βρίσκεται στο εδάφιο Εφεσίους 5:1 σε ό,τι αφορά το ζήτημα του ελέους; (β) Από ποια παρανόηση πρέπει να φυλαγόμαστε σε σχέση με το έλεος του Θεού;

¹⁴ Ο Παύλος νουθέτησε τους Εφεσίους: «Να γίνεστε . . . μιμητές του Θεού, ως αγαπητά παιδιά». (Εφεσίους 5:1) Συνεπώς, ως Χριστιανοί θα πρέπει να εκτιμήσουμε το έλεος του Θεού, να το εμφυτεύσουμε βαθιά στην καρδιά μας και κατόπιν να εκδηλώνουμε αυτή την ιδιότητα στις σχέσεις μας με τους άλλους. Ωστόσο, είναι κατάλληλη μια προειδοποίηση. Το έλεος του Θεού δεν θα πρέπει να εκλαμβάνεται ως κάτι που μειώνει τη σοβαρότητα της αμαρτίας. Παραδείγματος χάρη, υπάρχουν μερικοί που θα μπορούσαν αδιάφορα να σκεφτούν: “Αν διαπράξω κάποιο αμάρτημα, μπορώ πάντα να προσευχηθώ στον Θεό για συγχώρηση, και εκείνος θα είναι ελεήμων”. Τέτοια στάση θα ισοδυναμούσε με αυτό που ο Βιβλικός συγγραφέας Ιούδας αποκάλεσε “μετατροπή της παρ’ αξία καλοσύνης του Θεού μας σε δικαιολογία για χαλαρή διαγωγή”. (Ιούδα 4) Αν και ο Ιεχωβά είναι ελεήμων, «δεν πρόκειται να δώσει απαλλαγή από την τιμωρία» όταν πολιτεύεται με αμετανόητους αδικοπραγούντες.—Έξοδος 34:7· παράβαλε Ιησούς του Ναυή 24:19· 1 Ιωάννη 5:16.

15. (α) Γιατί ιδιαίτερα οι πρεσβύτεροι χρειάζεται να διατηρούν ισορροπημένη άποψη για το έλεος; (β) Αν και δεν ανέχονται την εκούσια αδικοπραγία, τι θα πρέπει να προσπαθούν να κάνουν οι πρεσβύτεροι, και γιατί;

¹⁵ Από την άλλη μεριά, χρειάζεται να φυλαγόμαστε με την ίδια προσοχή από το άλλο άκρο—την τάση να γίνουμε άκαμπτοι και επικριτικοί προς εκείνους που εκδηλώνουν γνήσια μετάνοια και θεοσεβή λύπη για τις αμαρτίες τους. (2 Κορινθίους 7:11) Εφόσον η φροντίδα των προβάτων του Ιεχωβά έχει ανατεθεί στους πρεσβυτέρους, είναι απαραίτητο να διατηρούν ισορροπημένη άποψη ως προς αυτό, ειδικά όταν χειρίζονται δικαστικά ζητήματα. Η Χριστιανική εκκλησία πρέπει να διατηρείται καθαρή, και είναι κατάλληλο από Γραφική άποψη να “απομακρύνεται ο πονηρός άνθρωπος” μέσω αποκοπής. (1 Κορινθίους 5:11-13) Συγχρόνως, το να δείχνεται έλεος όταν υπάρχει σαφής βάση για αυτό είναι κάτι καλό. Επομένως, αν και οι πρεσβύτεροι δεν ανέχονται την εκούσια αδικοπραγία, προσπαθούν να επιδιώκουν μια στοργική και ελεήμονα πορεία, μέσα στα όρια της δικαιοσύνης. Έχουν πάντοτε υπόψη τους τη Γραφική αρχή: «Αυτός που δεν πράττει έλεος θα λάβει κρίση χωρίς έλεος. Το έλεος αγάλλεται θριαμβευτικά επί της κρίσης».—Ιακώβου 2:13· Παροιμίες 19:17· Ματθαίος 5:7.

16. (α) Χρησιμοποιώντας την Αγία Γραφή, δείξτε πώς επιθυμεί αληθινά ο Ιεχωβά να επιστρέψουν σε αυτόν τα άτομα που έχουν σφάλει. (β) Πώς μπορούμε να δείξουμε ότι δεχόμαστε και εμείς ευμενώς την επιστροφή των μετανοημένων αμαρτωλών;

¹⁶ Η παραβολή του ασώτου καθιστά σαφές ότι ο Ιεχωβά επιθυμεί να επιστρέψουν σε αυτόν τα άτομα που έχουν σφάλει. Πράγματι, εκείνος συνεχίζει να τους απευθύνει την πρόσκληση μέχρις ότου αποδείξουν ότι δεν υπάρχει πλέον ελπίδα για αυτά. (Ιεζεκιήλ 33:11· Μαλαχίας 3:7· Ρωμαίους 2:4, 5· 2 Πέτρου 3:9) Όπως ο πατέρας του ασώτου, ο Ιεχωβά συμπεριφέρεται με αξιοπρέπεια σε εκείνους που επιστρέφουν και τους δέχεται να γυρίσουν ως ισότιμα μέλη της οικογένειας. Μιμείστε εσείς τον Ιεχωβά σε αυτό; Όταν επανεντάσσεται ένας ομόπιστος που ήταν αποκομμένος για κάποιο διάστημα, πώς αντιδράτε; Ήδη γνωρίζουμε ότι γίνεται «χαρά στον ουρανό». (Λουκάς 15:7) Γίνεται όμως χαρά στη γη, στην εκκλησία σας, ακόμη και στην καρδιά σας; Ή, όπως συνέβη με το μεγαλύτερο γιο στην παραβολή, υπάρχει κάποια δυσφορία, σαν να μην αξίζει να δεχτούμε ευμενώς κάποιον ο οποίος δεν έπρεπε να είχε εγκαταλείψει καν το ποίμνιο του Θεού;

17. (α) Ποια κατάσταση δημιουργήθηκε στην Κόρινθο του πρώτου αιώνα, και πώς συμβούλεψε ο Παύλος τα μέλη της εκκλησίας να χειριστούν το ζήτημα; (β) Γιατί ήταν χρήσιμη η νουθεσία του Παύλου, και πώς μπορούμε εμείς να την εφαρμόσουμε σήμερα; (Βλέπε επίσης το πλαίσιο στα δεξιά.)

¹⁷ Για να βοηθηθούμε να εξετάσουμε τον εαυτό μας ως προς αυτό, ας αναλογιστούμε τι συνέβη περίπου το έτος 55 Κ.Χ. στην Κόρινθο. Εκεί, κάποιος άντρας ο οποίος είχε αποβληθεί από την εκκλησία τελικά καθάρισε τη ζωή του. Τι έπρεπε να κάνουν οι αδελφοί; Μήπως θα έπρεπε να βλέπουν με σκεπτικισμό τη μετάνοιά του και να συνεχίσουν να τον αποφεύγουν; Απεναντίας, ο Παύλος παρότρυνε τους Κορινθίους: «Να τον συγχωρήσετε με καλοσύνη και να τον παρηγορήσετε, μήπως έναν τέτοιον άνθρωπο τον καταπιεί η υπερβολική λύπη. Γι’ αυτό, σας προτρέπω να επιβεβαιώσετε την αγάπη σας για αυτόν». (2 Κορινθίους 2:7, 8) Πολλές φορές, οι μετανοημένοι παραβάτες είναι ιδιαίτερα ευάλωτοι σε αισθήματα ντροπής και απόγνωσης. Συνεπώς, αυτά τα άτομα χρειάζονται τη διαβεβαίωση ότι τα αγαπούν οι ομόπιστοί τους και ο Ιεχωβά. (Ιερεμίας 31:3· Ρωμαίους 1:12) Αυτό είναι ζωτικό. Γιατί;

18, 19. (α) Πώς είχαν δείξει πριν από λίγο καιρό οι Κορίνθιοι ότι ήταν υπερβολικά επιεικείς; (β) Πώς θα μπορούσε μια στάση έλλειψης ελέους να έχει ως αποτέλεσμα να “εξαπατηθούν από τον Σατανά” οι Κορίνθιοι;

¹⁸ Προτρέποντας τους Κορινθίους να δείχνουν συγχωρητικότητα, ο Παύλος ανέφερε ως έναν από τους λόγους το «να μην εξαπατηθούμε από τον Σατανά, γιατί δεν έχουμε άγνοια για τα σχέδιά του». (2 Κορινθίους 2:11) Τι εννοούσε; Πριν από λίγο καιρό, ο Παύλος είχε χρειαστεί να ελέγξει την εκκλησία της Κορίνθου για το ότι ήταν υπερβολικά επιεικής. Είχαν επιτρέψει σε αυτόν τον ίδιο άντρα να συνεχίζει να αμαρτάνει ατιμώρητος. Κάνοντάς το αυτό, η εκκλησία—και ιδιαίτερα οι πρεσβύτεροί της—είχε γίνει υποχείριο του Σατανά, διότι εκείνος θα ήθελε πολύ να φέρει την εκκλησία σε κατάσταση ανυποληψίας.—1 Κορινθίους 5:1-5.

¹⁹ Αν όμως πήγαιναν στο άλλο άκρο και αρνούνταν να συγχωρήσουν το μετανοημένο άτομο, ο Σατανάς θα τους εξαπατούσε προς μια άλλη κατεύθυνση. Πώς; Επωφελούμενος από το ότι ήταν σκληροί και ανελεήμονες. Αν τον μετανοημένο αμαρτωλό τον “κατάπινε η υπερβολική λύπη”—ή, όπως το αποδίδει η Σημερινή Αγγλική Μετάφραση (Today’s English Version), «λυπόταν τόσο ώστε να παραιτηθεί εντελώς»—τι βαριά ευθύνη θα έφεραν οι πρεσβύτεροι ενώπιον του Ιεχωβά! (Παράβαλε Ιεζεκιήλ 34:6· Ιακώβου 3:1.) Εύλογα, αφού πρώτα προειδοποίησε τους ακολούθους του να μη σκανδαλίσουν «έναν από αυτούς τους μικρούς», ο Ιησούς είπε: «Προσέχετε σε ό,τι αφορά τον εαυτό σας. Αν ο αδελφός σου διαπράξει αμαρτία, επίπληξέ τον, και αν μετανοήσει, συγχώρησέ τον».a—Λουκάς 17:1-4.

20. Με ποιον τρόπο γίνεται χαρά και στον ουρανό και στη γη όταν μετανοεί ένας αμαρτωλός;

²⁰ Τα χιλιάδες άτομα που επιστρέφουν στην αγνή λατρεία κάθε χρόνο νιώθουν ευγνωμοσύνη για το έλεος που τους έχει δείξει ο Ιεχωβά. «Δεν θυμάμαι κάποια περίοδο στη ζωή μου που να ήμουν τόσο ευτυχισμένη για οποιονδήποτε λόγο», λέει μια Χριστιανή αδελφή σχετικά με την επανένταξή της. Ασφαλώς, οι άγγελοι συμμερίζονται τη χαρά της. Είθε και εμείς να νιώθουμε τη χαρά που γίνεται «στον ουρανό» όταν μετανοεί ένας αμαρτωλός. (Λουκάς 15:7) Κάνοντάς το αυτό, θα μιμούμαστε το έλεος του Ιεχωβά.

[Υποσημειώσεις]

Ανασκόπηση

◻ Από ποια άποψη έμοιαζε ο αδελφός του ασώτου με τους Ιουδαίους θρησκευτικούς ηγέτες;

◻ Με ποιον τρόπο δεν διέκρινε ο αδελφός του ασώτου τι σημαίνει στ’ αλήθεια το να είναι κανείς γιος;

◻ Αναλογιζόμενοι το έλεος του Θεού, ποια δύο άκρα χρειάζεται να αποφεύγουμε;

◻ Πώς μπορούμε να μιμούμαστε το έλεος του Θεού σήμερα;

[Πλαίσιο στη σελίδα 17]

«ΝΑ ΕΠΙΒΕΒΑΙΩΣΕΤΕ ΤΗΝ ΑΓΑΠΗ ΣΑΣ ΓΙΑ ΑΥΤΟΝ»

Σχετικά με τον αποβληθέντα παραβάτη που είχε εκδηλώσει μετάνοια, ο Παύλος είπε στην εκκλησία της Κορίνθου: «Σας προτρέπω να επιβεβαιώσετε την αγάπη σας για αυτόν». (2 Κορινθίους 2:8) Η λέξη του Κειμένου είναι ένας νομικός όρος ο οποίος σημαίνει «επικυρώνω». Ναι, τα μετανοημένα άτομα που επανεντάσσονται χρειάζεται να αισθάνονται ότι τα αγαπούν και ότι είναι και πάλι ευπρόσδεκτα ως μέλη της εκκλησίας.

Πρέπει να θυμόμαστε, όμως, ότι οι περισσότεροι στην εκκλησία δεν γνωρίζουν τις συγκεκριμένες περιστάσεις οι οποίες οδήγησαν στην αποβολή ενός ατόμου ή στην επανένταξή του. Επιπλέον, μπορεί να υπάρχουν μερικοί που έχουν επηρεαστεί προσωπικά ή έχουν υποστεί βλάβη—ίσως μάλιστα και σε μακροπρόθεσμη βάση—από την αδικοπραγία του μετανοημένου ατόμου. Δείχνοντας ευαισθησία, λοιπόν, σε τέτοια ζητήματα, όταν γίνεται μια ανακοίνωση επανένταξης εννοείται ότι θα αποφεύγουμε εκδηλώσεις καλωσορίσματος μέχρις ότου μπορούν να γίνουν αυτές σε προσωπική βάση.

Πόσο ενισχύεται η πίστη εκείνων που έχουν επανενταχθεί όταν γνωρίζουν ότι είναι ευπρόσδεκτοι να επιστρέψουν ως μέλη της Χριστιανικής εκκλησίας! Μπορούμε να ενθαρρύνουμε αυτά τα μετανοημένα άτομα συζητώντας μαζί τους και απολαμβάνοντας τη συναναστροφή τους στην Αίθουσα Βασιλείας, στη διακονία και σε άλλες κατάλληλες περιστάσεις. Επιβεβαιώνοντας, ή αλλιώς επικυρώνοντας, με αυτόν τον τρόπο την αγάπη μας για αυτά τα προσφιλή άτομα, σε καμία περίπτωση δεν υποβαθμίζουμε τη σοβαρότητα των αμαρτημάτων που διέπραξαν. Απεναντίας, μαζί με τις ουράνιες στρατιές, χαιρόμαστε για το γεγονός ότι έχουν απορρίψει την αμαρτωλή πορεία και έχουν επιστρέψει στον Ιεχωβά.—Λουκάς 15:7.

[Εικόνα στη σελίδα 15]

Ο μεγαλύτερος γιος αρνήθηκε να χαρεί για την επιστροφή του αδελφού του