¹² Αργότερα, ο Παύλος έγραψε ότι όλοι οι Χριστιανοί χρειάζεται ‘να συνεχίσουν να επεξεργάζονται τη δική τους σωτηρία με φόβο και τρόμο’. Ωστόσο αυτό ήταν δυνατό να γίνει, ‘γιατί ο Θεός είναι εκείνος που, για χάρη της ευαρέστησής [ευδοκίας] του, ενεργεί μέσα σας προκειμένου και να θέλετε και να ενεργείτε’.—Φιλιππησίους 2:12, 13, ΜΝΚ.

Δεν υπήρχε αμφιβολία ότι τα βαφτισμένα άτομα εκείνης της εποχής είχαν την επιδοκιμασία του Ιεχωβά, επειδή αυτός τους έχριζε με άγιο πνεύμα, υιοθετώντας τους ως πνευματικούς γιους. Ο απόστολος Παύλος έγραψε τα εξής: «Προορίσας ημάς εις υιοθεσίαν δια Ιησού Χριστού εις εαυτόν, κατά την ευδοκίαν [ευαρέστηση, ΜΝΚ] του θελήματος αυτού». (Εφεσίους 1:5) Έτσι, στη διάρκεια εκείνου του αιώνα άρχισαν να αποδεικνύονται αληθινά όσα είχαν προβλέψει οι άγγελοι τον καιρό της γέννησης του Ιησού: «Ειρήνη εν ανθρώποις ευδοκίας [καλής θέλησης, ΜΝΚ· δηλαδή, σε ανθρώπους που έχουν την επιδοκιμασία του Θεού]».—Λουκάς 2:14, Κείμενο.

18. Γιατί δεν μπορούσαν οι χρισμένοι Χριστιανοί να θεωρούν δεδομένη την επιδοκιμασμένη υπόσταση που είχαν ενώπιον του Θεού;

¹⁸ Για να διατηρηθεί αυτή η ειρήνη, ήταν απαραίτητο για εκείνους τους ‘ανθρώπους καλής θέλησης’ να ‘συνεχίσουν να επεξεργάζονται τη δική τους σωτηρία με φόβο και τρόμο’. (Φιλιππησίους 2:12, ΜΝΚ) Αυτό δεν ήταν εύκολο, επειδή ήταν ακόμη ατελείς άνθρωποι. Θα αντιμετώπιζαν πειρασμούς και πιέσεις για να κάνουν ό,τι ήταν άδικο. Αν ενέδιδαν στην αδικοπραγία, θα έχαναν την επιδοκιμασία του Θεού.