Κεφάλαιο 19

Αυξάνουν Μαζί σε Αγάπη

ΟΤΑΝ οι απόστολοι του Ιησού Χριστού έγραφαν σε συγχριστιανούς τους, τόνιζαν ότι υπήρχε ανάγκη να αυξάνουν τα άτομα όχι μόνο σε ακριβή γνώση αλλά και σε αγάπη. Η βάση για αυτό ήταν η αγάπη που έδειχνε ο ίδιος ο Θεός και η αυτοθυσιαστική αγάπη του Χριστού, στα βήματα του οποίου προσπαθούσαν να περπατούν. (Ιωάν. 13:34, 35· Εφεσ. 4:15, 16· 5:1, 2· Φιλιπ. 1:9· 1 Ιωάν. 4:7-10) Αποτελούσαν μια αδελφότητα, και όταν βοηθούσαν ο ένας τον άλλον, οι δεσμοί της αγάπης γίνονταν ακόμα πιο ισχυροί.

Όταν οι αδελφοί της Ιουδαίας αντιμετώπισαν οικονομικές δυσκολίες εξαιτίας κάποιας πείνας, οι Χριστιανοί στη Συρία και στην Ελλάδα διέθεσαν από τα υπάρχοντά τους για να τους βοηθήσουν. (Πράξ. 11:27-30· Ρωμ. 15:26) Όταν μερικοί διώκονταν, οι άλλοι Χριστιανοί συνέπασχαν έντονα μαζί με αυτούς και έσπευδαν να προσφέρουν βοήθεια.—1 Κορ. 12:26· Εβρ. 13:3.

Φυσικά, όλοι οι άνθρωποι έχουν την ικανότητα να αγαπούν, και ασχολούνται και άλλοι εκτός από τους Χριστιανούς με πράξεις ανθρωπιστικής καλοσύνης. Αλλά οι άνθρωποι στο ρωμαϊκό κόσμο αναγνώριζαν ότι η αγάπη που έδειχναν οι Χριστιανοί ήταν διαφορετική. Ο Τερτυλλιανός, ο οποίος ήταν νομομαθής στη Ρώμη, παρέθεσε τα σχόλια που έκαναν άνθρωποι του ρωμαϊκού κόσμου σχετικά με τους Χριστιανούς, αναφέροντας τα εξής: «‘Κοιτάξτε’, λένε, ‘πώς αγαπούν ο ένας τον άλλον . . . και πώς είναι έτοιμοι να πεθάνουν ο ένας για τον άλλον’». (Απολογητικός, κεφάλαιο XXXIX, 7) Ο Τζον Χερστ, στο έργο του Ιστορία της Χριστιανικής Εκκλησίας (History of the Christian Church, Τόμος Ι, σελίδα 146), αφηγείται ότι οι άνθρωποι στις αρχαίες πόλεις Καρχηδόνα και Αλεξάνδρεια, σε περιόδους λοιμού, έδιωχναν από κοντά τους εκείνους που είχαν μολυνθεί και απογύμνωναν τους ετοιμοθάνατους από όποιο πράγμα αξίας είχαν πάνω τους. Σε αντίθεση με αυτό, αναφέρει ο ίδιος, οι Χριστιανοί σε εκείνα τα μέρη μοιράζονταν τα υπάρχοντά τους, περιποιούνταν τους αρρώστους και έθαβαν τους νεκρούς.

Κάνουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στους σύγχρονους καιρούς έργα που δείχνουν παρόμοιο ενδιαφέρον για την ευημερία των άλλων; Αν ναι, μήπως τα έργα αυτά τα κάνουν μόνο λίγα άτομα εδώ και εκεί ή μήπως ολόκληρη η οργάνωση ενθαρρύνει και υποστηρίζει τέτοιου είδους προσπάθειες;

Στοργική Βοήθεια Μέσα στις Τοπικές Εκκλησίες

Τη φροντίδα για τα ορφανά και τις χήρες που υπάρχουν μέσα στην εκκλησία, καθώς και για όποια πιστά άτομα αντιμετωπίζουν σοβαρές αντιξοότητες, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά τη θεωρούν μέρος της λατρείας τους. (Ιακ. 1:27· 2:15-17· 1 Ιωάν. 3:17, 18) Σε γενικές γραμμές, κυρίως οι κοσμικές κυβερνήσεις εξασφαλίζουν την ύπαρξη νοσοκομείων, στέγης για τους ηλικιωμένους και κοινωνικής πρόνοιας για τους ανέργους στην κοινότητα, και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά υποστηρίζουν αυτές τις διευθετήσεις με το να πληρώνουν ευσυνείδητα τους φόρους τους. Εντούτοις, επειδή αναγνωρίζουν πως μόνο η Βασιλεία του Θεού μπορεί να λύσει για πάντα τα προβλήματα του ανθρώπινου γένους, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αφιερώνουν τον εαυτό τους, καθώς και ό,τι άλλο έχουν, κυρίως στο να το διδάσκουν αυτό σε άλλους. Πρόκειται για μια ζωτική υπηρεσία που δεν την προσφέρει καμιά ανθρώπινη κυβέρνηση.

Στις 69.000 και πλέον εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά παγκόσμια, συνήθως παρέχεται σε ατομική βάση η φροντίδα για τις ειδικές ανάγκες που ανακύπτουν λόγω προχωρημένης ηλικίας και ασθένειας διαφόρων μελών. Όπως δείχνουν τα εδάφια 1 Τιμόθεο 5:4, 8, ο κάθε Χριστιανός είναι εκείνος που έχει κυρίως την ευθύνη για τη φροντίδα των μελών του σπιτικού του. Παιδιά, εγγόνια ή άλλοι στενοί συγγενείς εκδηλώνουν Χριστιανική αγάπη με το να προσφέρουν τη βοήθειά τους στους ηλικιωμένους και ανήμπορους ανάλογα με τις ανάγκες τους. Οι εκκλησίες των Μαρτύρων του Ιεχωβά δεν μειώνουν αυτό το αίσθημα της ευθύνης με το να αναλαμβάνουν οικογενειακές υποχρεώσεις. Αν, όμως, δεν υπάρχουν στενοί συγγενείς ή αν εκείνοι που έχουν την ευθύνη απλούστατα δεν μπορούν να σηκώσουν το φορτίο μόνοι τους, άλλα άτομα στην εκκλησία σπεύδουν με στοργή να βοηθήσουν. Όπου είναι απαραίτητο, η εκκλησία ως σύνολο μπορεί να φροντίσει για την παροχή βοήθειας σε κάποιον αδελφό ή κάποια αδελφή που βρίσκεται σε ανάγκη και έχει ένα μακρύ παρελθόν πιστής υπηρεσίας.—1 Τιμ. 5:3-10.

Η μέριμνα για αυτές τις ανάγκες δεν αφήνεται στην τύχη. Στα μαθήματα της Σχολής Διακονίας της Βασιλείας, την οποία οι πρεσβύτεροι έχουν παρακολουθήσει επανειλημμένα από το 1959 και μετά, έχει εξεταστεί πολλές φορές και με ιδιαίτερη προσοχή η υποχρέωση που έχουν σε αυτόν τον τομέα ενώπιον του Θεού ως ποιμένες του ποιμνίου. (Εβρ. 13:1, 16) Όχι πως δεν γνώριζαν αυτή την ανάγκη πριν από εκείνον τον καιρό. Το 1911, για παράδειγμα, η Εκκλησία Όλνταμ, στο Λανκασάιρ της Αγγλίας, πρόσφερε υλική βοήθεια σε εκείνους από ανάμεσά τους οι οποίοι αντιμετώπιζαν σοβαρά οικονομικά προβλήματα. Από τότε, όμως, η παγγήινη οργάνωση έχει μεγαλώσει, ο αριθμός εκείνων που αντιμετωπίζουν σοβαρά προβλήματα έχει αυξηθεί, και οι Μάρτυρες του Ιεχωβά συνειδητοποιούν ολοένα και περισσότερο αυτά που δείχνει η Αγία Γραφή ότι πρέπει να κάνουν σε τέτοιες περιπτώσεις. Ειδικά στα πρόσφατα χρόνια, έχουν εξεταστεί στις συναθροίσεις όλων των εκκλησιών οι ευθύνες που έχει ο κάθε Χριστιανός προς εκείνους από ανάμεσά τους οι οποίοι έχουν ειδικές ανάγκες—τους ηλικιωμένους, τους ανήμπορους, τις οικογένειες με ένα γονέα και όσους αντιμετωπίζουν οικονομικές δυσχέρειες.a

Το ενδιαφέρον που δείχνουν ατομικά οι Μάρτυρες προς τους άλλους προχωρεί πολύ πιο πέρα από το να λένε απλώς: «Να ζεσταίνεστε και να χορταίνετε». Αυτοί εκδηλώνουν στοργικό προσωπικό ενδιαφέρον. (Ιακ. 2:15, 16) Εξετάστε μερικά παραδείγματα.

Όταν μια νεαρή Σουηδέζα Μάρτυρας του Ιεχωβά έπαθε μηνιγγίτιδα στη διάρκεια μιας επίσκεψής της στην Ελλάδα το 1986, είδε παράλληλα τι σημαίνει να έχει κανείς Χριστιανούς αδελφούς και αδελφές σε πολλές χώρες. Ειδοποιήθηκε ο πατέρας της στη Σουηδία. Εκείνος ήρθε αμέσως σε επαφή με έναν πρεσβύτερο στην τοπική εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Σουηδία και, μέσω εκείνου, επικοινώνησε με ένα Μάρτυρα στην Ελλάδα. Μέχρι να μπορέσει η νεαρή Μάρτυρας να επιστρέψει στη Σουηδία, έπειτα από τρεις εβδομάδες, οι καινούριοι φίλοι της στην Ελλάδα δεν έφυγαν ούτε στιγμή από το πλευρό της.

Παρόμοια, όταν ένας ηλικιωμένος χήρος Μάρτυρας στο Γουόλισμπεργκ, στο Οντάριο του Καναδά, χρειάστηκε βοήθεια, μια οικογένεια την οποία εκείνος είχε βοηθήσει πνευματικά έδειξε την εκτίμησή της κάνοντάς τον μέλος της οικογένειας. Ύστερα από μερικά χρόνια, όταν αυτοί μετακόμισαν στο Μπάρις Μπέι, πήγε και εκείνος μαζί τους. Τον είχαν μαζί τους και τον φρόντιζαν με στοργή επί 19 χρόνια, ως το 1990 που πέθανε.

Στην Πόλη της Νέας Υόρκης, ένα αντρόγυνο Μαρτύρων φρόντιζε κάποιον ηλικιωμένο ο οποίος παρακολουθούσε τις συναθροίσεις στη δική τους Αίθουσα Βασιλείας, και μάλιστα τον φρόντιζε επί 15 περίπου χρόνια ως το 1986 που πέθανε. Όταν έπαθε εγκεφαλικό επεισόδιο, αυτοί ανέλαβαν να κάνουν τα ψώνια, το καθάρισμα, το μαγείρεμα και το πλύσιμο των ρούχων του. Του φέρθηκαν σαν να ήταν πατέρας τους.

Στοργική μέριμνα επιδεικνύεται επίσης και σε άλλου είδους ανάγκες. Ένα αντρόγυνο Μαρτύρων στις Ηνωμένες Πολιτείες πούλησαν το σπίτι τους και μετακόμισαν στη Μοντάνα για να βοηθήσουν εκεί κάποια εκκλησία. Με τον καιρό, όμως, παρουσιάστηκαν σοβαρά προβλήματα υγείας, ο αδελφός έχασε τη δουλειά του και τα χρήματά τους εξαντλήθηκαν. Πώς θα τα έφερναν βόλτα; Ο αδελφός προσευχήθηκε στον Ιεχωβά για βοήθεια. Μόλις τελείωσε την προσευχή του, χτύπησε την πόρτα κάποιος άλλος Μάρτυρας. Βγήκαν μαζί να πάνε για έναν καφέ. Όταν επέστρεψε ο αδελφός, βρήκε όλο τον πάγκο της κουζίνας γεμάτο τρόφιμα. Μαζί με τα τρόφιμα υπήρχε και ένας φάκελος, ο οποίος περιείχε χρήματα και ένα σημείωμα που έγραφε: «Από τους αδελφούς και τις αδελφές σας που σας αγαπούν πάρα πολύ». Τα μέλη της εκκλησίας είχαν αντιληφθεί την ανάγκη του αντρογύνου και είχαν συνδράμει όλοι για να καλύψουν αυτή την ανάγκη. Βαθιά συγκινημένοι από την αγάπη τους, εκείνος και η σύζυγός του δεν μπορούσαν να κρατήσουν τα δάκρυά τους και ευχαρίστησαν τον Ιεχωβά, το παράδειγμα αγάπης του οποίου υποκινεί τους δούλους του.

Το γενναιόδωρο ενδιαφέρον που δείχνουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά για εκείνους που βρίσκονται ανάμεσά τους και στους οποίους παρουσιάζεται κάποια ανάγκη έχει γίνει ευρέως γνωστό. Μερικές φορές, αυτό το έχουν εκμεταλλευτεί ορισμένοι απατεώνες. Γι’ αυτό οι Μάρτυρες έμαθαν αναγκαστικά να είναι προσεκτικοί, χωρίς παράλληλα να καταπνίγουν την επιθυμία που έχουν να βοηθούν εκείνους που το αξίζουν.

Όταν ο Πόλεμος Στερεί από τους Ανθρώπους τα Πάντα

Σε πολλά μέρη της γης, ο πόλεμος έχει στερήσει από τους ανθρώπους τα πάντα. Οργανώσεις παροχής βοήθειας προσπαθούν να κάνουν κάτι, αλλά συχνά αυτοί οι μηχανισμοί κινούνται αργά. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά δεν θεωρούν ότι το έργο το οποίο κάνουν αυτές οι υπηρεσίες τούς απαλλάσσει από την ευθύνη που έχουν απέναντι στους Χριστιανούς αδελφούς τους στις περιοχές εκείνες. Όταν γνωρίζουν ότι οι αδελφοί τους βρίσκονται σε ανάγκη, δεν ‘κλείνουν την πόρτα της τρυφερής τους συμπόνιας’ σε αυτούς, αλλά αμέσως κάνουν ό,τι μπορούν για να τους φέρουν ανακούφιση.—1 Ιωάν. 3:17, 18.

Στη διάρκεια του Β΄ Παγκόσμιου Πολέμου, ακόμα και σε χώρες που μαστίζονταν από ελλείψεις, οι Μάρτυρες στην ύπαιθρο, οι οποίοι εξακολουθούσαν να έχουν προμήθειες τροφίμων, τις μοιράζονταν με τους λιγότερο ευνοημένους αδελφούς τους στις πόλεις. Στην Ολλανδία αυτό γινόταν με μεγάλο κίνδυνο εξαιτίας των σκληρών περιορισμών που είχαν επιβάλει οι ναζιστές. Σε μια τέτοια αποστολή βοήθειας, ο Γκέριτ Μπέμερμαν ήταν επικεφαλής μιας ομάδας αδελφών με τρίκυκλα τα οποία ήταν γεμάτα τρόφιμα σκεπασμένα με μουσαμάδες. Ξαφνικά έφτασαν σε ένα σημείο ελέγχου στην πόλη Άλκμααρ. «Δεν είχαμε άλλη εκλογή παρά να εμπιστευτούμε πλήρως στον Ιεχωβά», είπε ο Γκέριτ. Χωρίς να κόψει πολύ την ταχύτητά του, φώναξε δυνατά στον αξιωματικό: «Βο ιστ Άμστερνταμ;» (Προς τα πού πάνε για το Άμστερνταμ;) Ο αξιωματικός παραμέρισε και έδειξε μπροστά φωνάζοντας: «Γκεράντε άους!» (Όλο ευθεία!). «Ντάνκε σεν!» (Ευχαριστώ!) ακούστηκε η απάντηση του Γκέριτ, καθώς ολόκληρη η ομάδα με τα τρίκυκλα περνούσε με μεγάλη ταχύτητα ανάμεσα από ένα πλήθος που τους παρακολουθούσε κατάπληκτο. Σε κάποια άλλη περίπτωση, οι Μάρτυρες κατάφεραν να πάνε ένα ολόκληρο πλοιάριο φορτωμένο με πατάτες στους αδελφούς τους στο Άμστερνταμ.

Το ίδιο πνεύμα έδειχναν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά και μέσα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης στην Ευρώπη. Ενώ βρισκόταν έγκλειστος σε ένα στρατόπεδο κοντά στο Αμερσφόορτ στην Ολλανδία, ένας 17χρονος έχανε συνέχεια βάρος ώσπου έμεινε σκελετός. Στα μετέπειτα χρόνια όμως, δεν ξέχασε ποτέ ότι, αφού τον είχαν αναγκάσει να κάνει ασκήσεις μέσα σε καταρρακτώδη βροχή μέχρι τα μεσάνυχτα και κατόπιν τον είχαν αφήσει χωρίς φαγητό, ένας Μάρτυρας από κάποιο άλλο μέρος του στρατοπέδου κατάφερε να φτάσει κοντά του και να του βάλει ένα κομμάτι ψωμί μέσα στο χέρι του. Επίσης, στο στρατόπεδο συγκέντρωσης στο Μαουτχάουζεν της Αυστρίας, ένας Μάρτυρας, που ο διορισμός του απαιτούσε να πηγαίνει από ένα τμήμα του στρατοπέδου σε ένα άλλο, έβαζε συχνά σε κίνδυνο τη ζωή του με το να παίρνει το φαγητό που είχαν φυλάξει ορισμένοι Μάρτυρες από το πενιχρό τους συσσίτιο και να το πηγαίνει σε άλλους Μάρτυρες πολύ πιο στερημένους.

Μετά τον πόλεμο, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά που βγήκαν από τις γερμανικές φυλακές και τα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης δεν είχαν τίποτα παρά μόνο τη στολή των φυλακών που φορούσαν. Η ακίνητη περιουσία πολλών που δεν βρίσκονταν στη φυλακή είχε καταστραφεί. Σε μεγάλο μέρος της Ευρώπης υπήρχε έλλειψη στα τρόφιμα, στα ρούχα και στα καύσιμα. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σε αυτές τις χώρες οργάνωσαν αμέσως εκκλησιαστικές συναθροίσεις και άρχισαν να βοηθούν άλλους πνευματικά με το να τους μιλούν για τα καλά νέα της Βασιλείας του Θεού. Αλλά αυτοί οι ίδιοι χρειάζονταν άλλου είδους βοήθεια. Πολλοί από αυτούς ήταν τόσο αδύναμοι από την πείνα ώστε συχνά λιποθυμούσαν στη διάρκεια των συναθροίσεων.

Επρόκειτο για μια κατάσταση την οποία οι Μάρτυρες δεν είχαν αντιμετωπίσει ποτέ προηγουμένως σε τόσο μεγάλη κλίμακα. Ωστόσο, τον ίδιο μήνα που τερματίστηκε επισήμως ο πόλεμος στην περιοχή του Ειρηνικού, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διεξήγαγαν μια ειδική συνέλευση στο Κλίβελαντ του Οχάιο, στην οποία εξέτασαν τι χρειαζόταν να κάνουν για να παράσχουν βοήθεια στους Χριστιανούς αδελφούς τους στις ερειπωμένες από τον πόλεμο χώρες και πώς να το πετύχουν αυτό. Η εγκαρδιωτική ομιλία ‘Η Απερίγραπτη Δωρεά Του’, που την εκφώνησε ο Φ. Γ. Φρανς, παρουσίασε ορισμένες Γραφικές συμβουλές που ανταποκρίνονταν πλήρως στις ανάγκες της κατάστασης.b

Μέσα σε λίγες εβδομάδες, αμέσως μόλις επιτράπηκαν τα ταξίδια στην περιοχή αυτήν, ο Ν. Ο. Νορ, πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά, και ο Μ. Τζ. Χένσελ πήγαν στην Ευρώπη για να δουν οι ίδιοι τις συνθήκες. Προτού ακόμα ξεκινήσουν αυτό το ταξίδι, είχαν ήδη αρχίσει να γίνονται διευθετήσεις για παροχή βοήθειας.

Τα πρώτα φορτία έφυγαν από την Ελβετία και τη Σουηδία. Ακολούθησαν και άλλα από τις Ηνωμένες Πολιτείες, τον Καναδά και από άλλες χώρες. Μολονότι ο αριθμός των Μαρτύρων στις χώρες που ήταν τότε σε θέση να προσφέρουν αυτή τη βοήθεια ανερχόταν μόλις στις 85.000 περίπου, αυτοί ανέλαβαν να στείλουν ρουχισμό και τρόφιμα σε συμμάρτυρές τους στην Αγγλία, στην Αυστρία, στο Βέλγιο, στη Βουλγαρία, στη Γαλλία, στη Γερμανία, στη Δανία, στην Ελλάδα, στην Ιταλία, στην Κίνα, στη Νορβηγία, στην Ολλανδία, στην Ουγγαρία, στην Πολωνία, στη Ρουμανία, στην Τσεχοσλοβακία, στις Φιλιππίνες και στη Φινλανδία. Δεν επρόκειτο για προσπάθεια που έγινε μόνο μια φορά. Φορτία με προμήθειες εξακολούθησαν να αποστέλλονται επί δυόμισι χρόνια. Μεταξύ Ιανουαρίου 1946 και Αυγούστου 1948, είχαν σταλεί 479.114 κιλά είδη ρουχισμού, 124.110 ζευγάρια παπούτσια και 326.081 κιλά τρόφιμα ως προσφορά σε συμμάρτυρες. Από τα χρηματικά ποσά που προσφέρθηκαν τίποτα δεν διατέθηκε για διαχειριστικά έξοδα. Ο διαχωρισμός και η συσκευασία έγιναν από άμισθους εθελοντές. Τα χρήματα των συνεισφορών χρησιμοποιήθηκαν όλα για να βοηθηθούν οι άνθρωποι για τους οποίους προορίζονταν.

Φυσικά, η ανάγκη για παροχή βοήθειας σε πρόσφυγες και σε άλλους, που ο πόλεμος τους στέρησε τα πάντα, δεν περιορίστηκε στη δεκαετία του 1940. Εκατοντάδες πόλεμοι έχουν γίνει από το 1945 και μετά. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά όμως εξακολουθούν να δείχνουν το ίδιο στοργικό ενδιαφέρον. Κάτι τέτοιο έγινε στη διάρκεια του πολέμου της Μπιάφρας στη Νιγηρία, καθώς και έπειτα, από το 1967 ως το 1970. Παρόμοια βοήθεια παρασχέθηκε στη Μοζαμβίκη τη δεκαετία του 1980.

Επίσης, στη Λιβερία προκλήθηκε πείνα ως αποτέλεσμα του πολέμου που άρχισε το 1989. Καθώς οι άνθρωποι εγκατέλειπαν τη χώρα, ο περίβολος των εγκαταστάσεων της Σκοπιάς στη Μονρόβια γέμισε εκατοντάδες πρόσφυγες. Όσα τρόφιμα υπήρχαν εκεί, καθώς και το νερό από το πηγάδι, μοιράζονταν τόσο σε Μάρτυρες όσο και σε μη Μάρτυρες γείτονες. Κατόπιν, μόλις το επέτρεψαν οι περιστάσεις, ήρθαν επιπρόσθετες προμήθειες που έστειλαν Μάρτυρες από τη Σιέρα Λεόνε και την Ακτή Ελεφαντοστού στη Δυτική Αφρική, από την Ολλανδία και την Ιταλία στην Ευρώπη, και από τις Ηνωμένες Πολιτείες.

Και πάλι, το 1990, όταν πια ο πόλεμος στο Λίβανο είχε μετατρέψει τμήματα της Βηρυτού σε ερείπια, λες και είχε γίνει σεισμός, οι πρεσβύτεροι των Μαρτύρων του Ιεχωβά συγκρότησαν μια επιτροπή έκτακτης βοήθειας η οποία θα βοηθούσε τους αδελφούς ανάλογα με τις ανάγκες τους. Δεν χρειάστηκε να καλέσουν εθελοντές· κάθε μέρα πολλοί πρόσφεραν από μόνοι τους βοήθεια.

Στη διάρκεια μιας περιόδου μεγάλων πολιτικών και οικονομικών αναταραχών στην Ευρώπη, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Αυστρία, στη Γιουγκοσλαβία, στην Ουγγαρία και στην Τσεχοσλοβακία έστειλαν πάνω από 70 τόνους αναγκαία είδη στους Χριστιανούς αδελφούς τους στη Ρουμανία το 1990.

Κατόπιν ακολούθησαν και άλλες αποστολές βοήθειας στην Ανατολική Ευρώπη. Το Κυβερνών Σώμα ζήτησε από το γραφείο τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά στη Δανία να οργανώσει την παροχή βοήθειας σε Μάρτυρες στην Ουκρανία που βρίσκονταν σε ανάγκη. Ενημερώθηκαν οι εκκλησίες και έδειξαν προθυμία να συνδράμουν. Στις 18 Δεκεμβρίου 1991, πέντε μεγάλα και δυο μικρά φορτηγά, που τα οδηγούσαν Μάρτυρες εθελοντές, έφτασαν στη Λβιφ με 22 τόνους προμήθειες—μια έκφραση στοργικού ενδιαφέροντος για τους Χριστιανούς αδελφούς τους. Στη συνέχεια, το 1992 εξακολούθησαν να φτάνουν φορτία με προμήθειες από τους Μάρτυρες της Αυστρίας—πάνω από 100 τόνοι τρόφιμα και είδη ρουχισμού. Επιπρόσθετες προμήθειες στάλθηκαν από τους Μάρτυρες της Ολλανδίας—πρώτα 26 τόνοι τρόφιμα, κατόπιν μια φάλαγγα από 11 φορτηγά με είδη ρουχισμού και ύστερα και άλλα τρόφιμα για την αντιμετώπιση της συνεχιζόμενης ανάγκης. Οι παραλήπτες ήταν ευγνώμονες στον Θεό και απέβλεπαν σε εκείνον για να χρησιμοποιήσουν με σοφία όσα τους είχαν σταλεί. Προσευχήθηκαν όλοι μαζί πριν ξεφορτώσουν τα φορτηγά και μετά ξανά όταν έγινε η όλη δουλειά. Μάρτυρες από την Ιταλία, τη Φινλανδία, τη Σουηδία και την Ελβετία έστειλαν και άλλα μεγάλα φορτία με προμήθειες. Ενόσω γίνονταν όλα αυτά, οι αναταραχές που λάβαιναν χώρα στις δημοκρατίες οι οποίες αποτελούσαν πρωτύτερα τη Γιουγκοσλαβία έγιναν αιτία να ανακύψει ανάγκη και εκεί. Στάλθηκαν και στην περιοχή εκείνη προμήθειες, δηλαδή τρόφιμα, ρουχισμός και φάρμακα. Στο μεταξύ, οι Μάρτυρες στις εκεί πόλεις άνοιξαν τα σπίτια τους για να φροντίσουν εκείνους που οι κατοικίες τους είχαν καταστραφεί.

Μερικές φορές τα άτομα που απεγνωσμένα χρειάζονται βοήθεια βρίσκονται σε απόμακρα μέρη, και η κατάστασή τους δεν γίνεται ευρέως γνωστή. Αυτό έγινε με 35 οικογένειες Μαρτύρων του Ιεχωβά στη Γουατεμάλα. Στα χωριά τους είχαν εισβάλει ομάδες που πολεμούσαν μεταξύ τους. Όταν τελικά κατάφεραν να επιστρέψουν το 1989, χρειάζονταν βοήθεια για την ανοικοδόμηση. Ως συμπλήρωμα στη βοήθεια που πρόσφερε η κυβέρνηση στους επαναπατριζόμενους, το γραφείο τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά συγκρότησε μια επιτροπή έκτακτης ανάγκης για να βοηθήσει αυτές τις οικογένειες των Μαρτύρων, και άλλοι 500 περίπου Μάρτυρες από 50 εκκλησίες προθυμοποιήθηκαν να βοηθήσουν στην ανοικοδόμηση.

Υπάρχουν και άλλες καταστάσεις που οδηγούν τους ανθρώπους σε τρομερή ανάγκη χωρίς να φταίνε οι ίδιοι. Οι σεισμοί, οι τυφώνες και οι πλημμύρες αποτελούν συνηθισμένα φαινόμενα. Λέγεται ότι κατά μέσο όρο ο κόσμος πλήττεται από 25 και πλέον μεγάλες καταστροφές το χρόνο.

Όταν Μαίνονται τα Στοιχεία της Φύσης

Όταν εξαιτίας καταστροφών ανακύπτουν σοβαρές καταστάσεις έκτακτης ανάγκης οι οποίες επηρεάζουν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά, λαβαίνονται αμέσως μέτρα για την παροχή της απαραίτητης βοήθειας. Οι τοπικοί πρεσβύτεροι έχουν μάθει πως, όταν αντιμετωπίζουν τέτοιες καταστάσεις, πρέπει να καταβάλουν επίμονες προσπάθειες για να επικοινωνήσουν με το κάθε μέλος της εκκλησίας. Το γραφείο τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά το οποίο επιβλέπει το έργο της Βασιλείας για την περιοχή εκείνη εξετάζει αμέσως την κατάσταση και κατόπιν την αναφέρει στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία. Όταν χρειάζεται περισσότερη βοήθεια από αυτήν που μπορεί να παρασχεθεί τοπικά, γίνονται προσεκτικά συντονισμένες διευθετήσεις, μερικές φορές μάλιστα σε διεθνή κλίμακα. Ο σκοπός δεν είναι να βελτιωθεί το βιοτικό επίπεδο των πληγέντων, αλλά να βοηθηθούν να έχουν τα αναγκαία για τη ζωή στην οποία ήταν συνηθισμένοι.

Απλώς και μόνο μια είδηση της τηλεόρασης, που αναφέρει την καταστροφή, αρκεί για να υποκινήσει πολλούς Μάρτυρες να τηλεφωνήσουν στους υπεύθυνους πρεσβυτέρους της περιοχής και να προσφέρουν τις υπηρεσίες τους ή να προσφέρουν χρήματα ή υλικά πράγματα. Άλλοι στέλνουν στο γραφείο τμήματος ή στα παγκόσμια κεντρικά γραφεία χρήματα που προορίζονται για την παροχή βοήθειας. Γνωρίζουν ότι χρειάζεται να δοθεί βοήθεια και θέλουν να συμμετάσχουν στην παροχή της. Όταν υπάρχει μεγαλύτερη ανάγκη, η Εταιρία Σκοπιά μπορεί να ενημερώσει τους αδελφούς σε μια συγκεκριμένη περιοχή προκειμένου να βοηθήσουν όπως μπορούν. Συγκροτείται μια επιτροπή παροχής βοήθειας με σκοπό να συντονιστεί ο χειρισμός των ζητημάτων στην περιοχή της καταστροφής.

Έτσι, όταν το μεγαλύτερο μέρος της Μανάγκουα, στη Νικαράγουα, καταστράφηκε από έναν ισχυρό σεισμό το Δεκέμβριο του 1972, οι επίσκοποι των εκκλησιών των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην περιοχή εκείνη συναντήθηκαν μέσα σε λίγες ώρες για να συντονίσουν τις προσπάθειές τους. Έγινε αμέσως ένας έλεγχος για να εξακριβωθεί αν όλοι οι Μάρτυρες στην πόλη ήταν καλά. Την ίδια εκείνη μέρα άρχισαν να καταφτάνουν προμήθειες από κοντινές εκκλησίες· κατόπιν έφτασαν εσπευσμένα προμήθειες από την Κόστα Ρίκα, την Ονδούρα και το Ελ Σαλβαδόρ. Στα περίχωρα της Μανάγκουα δημιουργήθηκαν 14 σημεία διανομής προμηθειών. Χρήματα και προμήθειες από Μάρτυρες σε πολλά μέρη του κόσμου διοχετεύτηκαν στη Νικαράγουα μέσω των διεθνών κεντρικών γραφείων της Εταιρίας Σκοπιά. Μοιράστηκαν τρόφιμα και άλλες προμήθειες (λόγου χάρη κεριά, σπίρτα και σαπούνια) ανάλογα με το μέγεθος της κάθε οικογένειας—οι προμήθειες που δίνονταν σε κάθε οικογένεια ήταν για εφτά μέρες. Στο ζενίθ των εργασιών, παρεχόταν τροφή σε περίπου 5.000 άτομα—σε Μάρτυρες, στις οικογένειές τους και σε συγγενείς που έμεναν μαζί τους. Οι εργασίες παροχής βοήθειας συνεχίστηκαν επί δέκα μήνες. Βλέποντας αυτό που λάβαινε χώρα, οι κυβερνητικές υπηρεσίες και ο Ερυθρός Σταυρός προμήθευσαν και εκείνοι τρόφιμα, σκηνές και άλλα πράγματα.

Το 1986 όταν, εξαιτίας των εκρήξεων ενός ηφαιστείου, 10.000 άνθρωποι αναγκάστηκαν να εγκαταλείψουν το νησί Ίζου-Οσίμα, το οποίο βρίσκεται κοντά στις ακτές της Ιαπωνίας, τα πλοιάρια που μετέφεραν τους πρόσφυγες τα προϋπάντησαν Μάρτυρες του Ιεχωβά οι οποίοι έκαναν φιλόπονες προσπάθειες να εντοπίσουν τους πνευματικούς αδελφούς τους. Ένας από εκείνους που εγκατέλειψαν το νησί είπε: «Όταν φύγαμε από το Οσίμα, ούτε και εμείς ξέραμε πού πηγαίναμε». Έγιναν όλα πολύ γρήγορα. «Όμως, μόλις κατεβήκαμε από το πλοίο, είδαμε μια ταμπέλα που έλεγε ‘Μάρτυρες του Ιεχωβά’. . . . Τα μάτια της συζύγου μου πλημμύρισαν δάκρυα από την ανακούφιση που ένιωσε βλέποντας τους αδελφούς μας εκεί να μας περιμένουν στην προβλήτα». Όταν ο κόσμος είδε τον τρόπο με τον οποίο φρόντισαν οι Μάρτυρες τους συμμάρτυρές τους που είχαν εγκαταλείψει το νησί, όχι μόνο όταν έφτασαν στις ακτές αλλά και μετά, ακόμα και άτομα που πρωτύτερα τους αντιμετώπιζαν περιφρονητικά είπαν: «Κάνατε πολύ καλά που προσκολληθήκατε στη θρησκεία αυτήν».

Οι Μάρτυρες καταβάλλουν κάθε προσπάθεια για να στείλουν βοήθεια στις περιοχές της καταστροφής όσο γρηγορότερα γίνεται. Το 1970, όταν έπληξε το Περού ένας από τους πιο καταστροφικούς σεισμούς στην ιστορία αυτής της χώρας, στάλθηκαν αμέσως από τα παγκόσμια κεντρικά γραφεία της Νέας Υόρκης χρήματα για την αντιμετώπιση των έκτακτων αναγκών και ακολούθησαν 15 τόνοι είδη ρουχισμού. Ωστόσο, ακόμα και πριν φτάσουν αυτά τα φορτία, ορισμένοι Μάρτυρες είχαν σχηματίσει μια φάλαγγα οχημάτων με προμήθειες και είχαν πάει στην περιοχή όπου είχαν καταστραφεί πόλεις και χωριά, και μάλιστα μέσα σε λίγες ώρες από τη στιγμή που άνοιξαν οι δρόμοι. Προοδευτικά τις επόμενες μέρες και εβδομάδες, πρόσφεραν την αναγκαία βοήθεια, τόσο από υλική όσο και από πνευματική πλευρά, στους διάφορους ομίλους ψηλά στις Άνδεις. Και το 1980, όταν ένας μεγάλος σεισμός συντάραξε ορισμένα μέρη της Ιταλίας, το βράδυ της 23ης Νοεμβρίου, το πρώτο φορτηγό που ήταν γεμάτο με προμήθειες και το οποίο στάλθηκε από τους Μάρτυρες έφτασε στην πληγείσα περιοχή την επόμενη κιόλας μέρα. Αμέσως αυτοί έστησαν δική τους κουζίνα, και η διανομή του φαγητού που μαγείρευαν εκεί οι αδελφές γινόταν κάθε μέρα. Ένας παρατηρητής των προσπαθειών για παροχή βοήθειας σε ένα νησί της Καραϊβικής είπε: «Οι Μάρτυρες κινήθηκαν γρηγορότερα από την κυβέρνηση». Ίσως αυτό συμβαίνει μερικές φορές, όμως οι Μάρτυρες του Ιεχωβά αναμφίβολα εκτιμούν το ότι οι υπεύθυνοι τους βοηθούν διευκολύνοντας τις προσπάθειες που κάνουν για να φτάσουν γρήγορα στις περιοχές της καταστροφής.

Στη διάρκεια μιας περιόδου πείνας στην Ανγκόλα το 1990, μαθεύτηκε ότι οι Μάρτυρες εκεί είχαν απελπιστική ανάγκη για τροφή και ρουχισμό. Το να φτάσουν σε αυτούς, όμως, ήταν πρόβλημα, επειδή οι Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν υπό απαγόρευση στη χώρα εκείνη επί πολλά χρόνια. Ωστόσο, οι Χριστιανοί αδελφοί τους στη Νότια Αφρική φόρτωσαν σε ένα φορτηγό 25 τόνους προμήθειες. Στο δρόμο, επισκέφτηκαν το προξενείο της Ανγκόλας και πήραν την άδεια να περάσουν τα σύνορα. Για να φτάσουν στους αδελφούς, χρειάστηκε να περάσουν από 30 στρατιωτικά σημεία ελέγχου, και σε ένα μέρος όπου η γέφυρα είχε ανατιναχτεί χρειάστηκε να διασχίσουν ένα ποτάμι, που τα νερά του είχαν ξεχειλίσει, περνώντας από μια προσωρινή κατασκευή που είχε στηθεί στη θέση της γέφυρας. Παρ’ όλα αυτά, ολόκληρο το φορτίο παραδόθηκε άθικτο.

Σε καιρούς συμφοράς, γίνονται περισσότερα από το να αποστέλλονται απλώς προμήθειες στην περιοχή. Όταν, το 1984, μια περιοχή σε κάποιο προάστιο της Πόλης του Μεξικού καταστράφηκε από εκρήξεις και φωτιά, οι Μάρτυρες έφτασαν γρήγορα για να προσφέρουν βοήθεια. Αλλά αγνοούνταν πολλοί από τους Μάρτυρες της περιοχής, και γι’ αυτό οι πρεσβύτεροι οργάνωσαν μια συστηματική έρευνα για να εντοπιστεί ο κάθε ένας. Μερικοί είχαν διασκορπιστεί σε άλλες περιοχές. Εντούτοις, οι πρεσβύτεροι επέμειναν ωσότου τους εντόπισαν όλους ανεξαιρέτως. Δόθηκε βοήθεια ανάλογα με τις ανάγκες του καθενός. Στην περίπτωση μιας αδελφής που είχε χάσει το σύζυγό της και ένα γιο της, η βοήθεια περιελάμβανε τη φροντίδα για τις διαδικασίες της κηδείας και κατόπιν την πλήρη υποστήριξη, υλική και πνευματική, προς την αδελφή και προς τα υπόλοιπα παιδιά της.

Συχνά η βοήθεια που χρειάζεται περιλαμβάνει πολύ περισσότερα πράγματα από ιατρικά εφόδια, μερικά γεύματα και κάποια ρούχα. Το 1989 μια θύελλα κατέστρεψε τα σπίτια 117 Μαρτύρων στη Γουαδελούπη και προξένησε σοβαρές ζημιές στα σπίτια άλλων 300. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στη Μαρτινίκα έσπευσαν αμέσως σε βοήθειά τους· κατόπιν οι Μάρτυρες από τη Γαλλία τους δώρισαν πάνω από 100 τόνους υλικά οικοδομής, με σκοπό να τους βοηθήσουν. Στο νησί Σεντ Κροΐ, όταν μια Μάρτυρας που είχε χάσει το σπίτι της είπε στους συναδέλφους της ότι έρχονταν συμμάρτυρες από το Πόρτο Ρίκο για να βοηθήσουν, εκείνοι είπαν: «Δεν πρόκειται να κάνουν τίποτα για εσένα. Εσύ είσαι μαύρη, δεν είσαι Ισπανίδα σαν και αυτούς». Τι έκπληξη ένιωσαν αυτοί οι συνάδελφοι όταν σύντομα εκείνη είχε ένα ολοκαίνουριο σπίτι! Έπειτα από ένα σεισμό στην Κόστα Ρίκα το 1991, ντόπιοι Μάρτυρες και διεθνείς εθελοντές συνεργάστηκαν για να βοηθήσουν συμμάρτυρές τους στην περιοχή της καταστροφής. Χωρίς να περιμένουν καμιά ανταπόδοση, ανοικοδόμησαν 31 σπίτια και 5 Αίθουσες Βασιλείας και επισκεύασαν πολλά άλλα σπίτια και Αίθουσες Βασιλείας. Οι παρατηρητές δήλωσαν: ‘Άλλες ομάδες μιλούν για αγάπη· εσείς τη δείχνετε’.

Συνήθως η αποτελεσματικότητα με την οποία οι Μάρτυρες του Ιεχωβά φέρνουν σε πέρας τις προσπάθειές τους για παροχή βοήθειας εκπλήσσει τους παρατηρητές. Το 1986, στην Καλιφόρνια των Ηνωμένων Πολιτειών, έσπασε κάποιο ανάχωμα του ποταμού Γιούμπα, και τα νερά που ξεχείλισαν ανάγκασαν δεκάδες χιλιάδες ανθρώπους να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους. Οι Χριστιανοί πρεσβύτεροι εκείνης της περιοχής επικοινώνησαν με τα κεντρικά γραφεία στη Νέα Υόρκη και συγκροτήθηκε μια επιτροπή παροχής βοήθειας. Αμέσως μόλις άρχισε να υποχωρεί το νερό, εκατοντάδες εθελοντές ήταν έτοιμοι να πιάσουν δουλειά. Πριν προλάβουν να αρχίσουν τις εργασίες οι κοσμικές υπηρεσίες παροχής βοήθειας, τα σπίτια των Μαρτύρων είχαν ήδη ανακαινιστεί. Γιατί μπόρεσαν αυτοί να κινηθούν τόσο γρήγορα;

Ένας κύριος παράγοντας ήταν η προθυμία των Μαρτύρων να προσφέρουν αμέσως τις υπηρεσίες τους χωρίς πληρωμή, καθώς και το ότι δώρισαν τα υλικά που ήταν αναγκαία. Άλλος ένας παράγοντας ήταν ότι αυτοί έχουν πείρα στη διοργάνωση και στη συνεργασία, επειδή το κάνουν αυτό τακτικά για να λειτουργήσουν οι συνελεύσεις τους και για να χτίσουν καινούριες Αίθουσες Βασιλείας. Και άλλος ένας ζωτικός παράγοντας είναι ότι έχουν πάρει στα σοβαρά αυτό που εννοεί η Αγία Γραφή όταν λέει: «Να έχετε έντονη αγάπη ο ένας για τον άλλον».—1 Πέτρ. 4:8.

Οι συνεισφορές οι οποίες γίνονται για την κάλυψη τέτοιου είδους αναγκών προέρχονται συχνά από ανθρώπους που και οι ίδιοι έχουν ελάχιστα αγαθά. Όπως λένε συχνά οι επιστολές που συνοδεύουν τις συνεισφορές τους: ‘Η προσφορά είναι μικρή, αλλά όλη μας η καρδιά είναι κοντά στις αδελφές και στους αδελφούς μας’. ‘Μακάρι να μπορούσα να στείλω περισσότερα, πάντως επιθυμώ να μοιραστώ αυτά που μου επέτρεψε ο Ιεχωβά να έχω’. Όπως οι Χριστιανοί της Μακεδονίας τον πρώτο αιώνα, έτσι και αυτοί παρακαλούν θερμά να έχουν το προνόμιο να συμμετέχουν στην προσφορά των αναγκαίων για τη ζωή πραγμάτων σε εκείνους που περιέρχονται σε ανάγκη. (2 Κορ. 8:1-4) Όταν πάνω από 200.000 Κορεάτες έμειναν άστεγοι ως αποτέλεσμα μιας πλημμύρας το 1984, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά στην Κορέα ανταποκρίθηκαν με τόση γενναιοδωρία, ώστε το γραφείο τμήματος αναγκάστηκε να γνωστοποιήσει πως δεν χρειαζόταν περισσότερη βοήθεια.

Οι παρατηρητές μπορούν εύκολα να διακρίνουν ότι αυτό που υποκινεί τους Μάρτυρες είναι κάτι παραπάνω από ένα αίσθημα ευθύνης ή γενικά ανθρωπισμού. Αυτοί αγαπούν αληθινά τους Χριστιανούς αδελφούς και αδελφές τους.

Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά, εκτός του ότι φροντίζουν για τις υλικές ανάγκες, δίνουν ιδιαίτερη προσοχή στις πνευματικές ανάγκες των αδελφών τους οι οποίοι βρίσκονται στις περιοχές της καταστροφής. Οι διευθετήσεις για να ξαναρχίσουν οι εκκλησιαστικές συναθροίσεις γίνονται όσο το δυνατόν γρηγορότερα. Στην Ελλάδα, το 1986, για να γίνει κάτι τέτοιο απαιτήθηκε να στηθεί έξω από την Καλαμάτα μια μεγάλη σκηνή η οποία θα χρησίμευε ως Αίθουσα Βασιλείας, καθώς και μικρότερες σκηνές σε διάφορα μέρη για τις Μελέτες Βιβλίου Εκκλησίας οι οποίες γίνονται τις καθημερινές. Παρόμοια, το 1985, όταν καλύφτηκαν οι υλικές ανάγκες των επιζώντων από το καταστροφικό κύμα λάσπης στο Αρμέρο της Κολομβίας, τα υπόλοιπα χρήματα χρησιμοποιήθηκαν για την κατασκευή καινούριων Αιθουσών Βασιλείας για τρεις εκκλησίες στην περιοχή.

Ακόμα και όταν τέτοιου είδους εργασίες ανοικοδόμησης βρίσκονται εν προόδω, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά εξακολουθούν να παρηγορούν άλλους δίνοντάς τους τις ικανοποιητικές απαντήσεις που περιέχει ο Λόγος του Θεού για τα ερωτήματά τους όσον αφορά το σκοπό της ζωής, το γιατί γίνονται καταστροφές και γιατί υπάρχει θάνατος, καθώς και την ελπίδα για το μέλλον.

Οι προσπάθειες που κάνουν οι Μάρτυρες για παροχή βοήθειας δεν έχουν στόχο τη φροντίδα για τις υλικές ανάγκες όλων όσων βρίσκονται στις περιοχές της καταστροφής. Σε αρμονία με το εδάφιο Γαλάτες 6:10, γίνονται κυρίως για ‘εκείνους με τους οποίους είναι συγγενείς στην πίστη’. Παράλληλα, αυτοί βοηθούν με χαρά και άλλους ανάλογα με τις δυνατότητές τους. Παραδείγματος χάρη, το έκαναν αυτό όταν πρόσφεραν τρόφιμα για σεισμόπληκτους στην Ιταλία. Στις Ηνωμένες Πολιτείες, σε περιπτώσεις όπου βοήθησαν θύματα πλημμύρας και θύελλας, καθάρισαν επίσης και επισκεύασαν τα σπίτια γειτόνων των Μαρτύρων οι οποίοι βρίσκονταν σε απόγνωση. Όταν τους ρώτησαν γιατί έκαναν τέτοιες πράξεις καλοσύνης για ξένους, εκείνοι απάντησαν απλώς ότι αγαπούν τους πλησίον τους. (Ματθ. 22:39) Έπειτα από έναν καταστροφικό τυφώνα στη νότια Φλόριντα των Η.Π.Α., το 1992, το καλά οργανωμένο πρόγραμμα παροχής βοήθειας των Μαρτύρων ήταν τόσο ευρέως γνωστό, ώστε μερικές επιχειρήσεις καθώς και άτομα, που δεν ήταν Μάρτυρες και που ήθελαν να προσφέρουν σημαντικές ποσότητες προμηθειών ως δωρεά, παρέδωσαν αυτές τις προμήθειες στους Μάρτυρες. Γνώριζαν πως τα όσα πρόσφεραν δεν θα ξέμεναν σε κάποια αποθήκη ούτε θα χρησιμοποιούνταν κερδοσκοπικά, αλλά θα ωφελούσαν πραγματικά τα θύματα του τυφώνα, είτε αυτά ήταν Μάρτυρες είτε όχι. Την προθυμία που δείχνουν οι Μάρτυρες να βοηθούν άτομα τα οποία δεν είναι Μάρτυρες σε καιρούς συμφοράς την εκτίμησαν τόσο πολύ στο Νταβάο ντελ Νόρτε, στις Φιλιππίνες, ώστε οι ιθύνοντες της πόλης εξέδωσαν μια ανακοίνωση με την οποία δήλωναν την εκτίμησή τους.

Όμως, δεν αγαπούν όλοι τους αληθινούς Χριστιανούς. Πολλές φορές αυτοί έχουν γίνει αντικείμενα άγριου διωγμού. Και αυτή επίσης η κατάσταση προσφέρει την ευκαιρία για άφθονη εκδήλωση στοργικής υποστήριξης για τους συγχριστιανούς.

Ενόψει Άγριου Διωγμού

Ο απόστολος Παύλος σύγκρινε τη Χριστιανική εκκλησία με το ανθρώπινο σώμα και είπε: «Τα μέλη του να δείχνουν την ίδια φροντίδα το ένα για το άλλο. Και αν ένα μέλος υποφέρει, όλα τα άλλα μέλη υποφέρουν μαζί του». (1 Κορ. 12:25, 26) Έτσι αντιδρούν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά όταν ακούν ειδήσεις για διωγμό Χριστιανών αδελφών τους.

Στη Γερμανία στη διάρκεια της ναζιστικής περιόδου, η κυβέρνηση προέβη σε σκληρές κατασταλτικές ενέργειες κατά των Μαρτύρων του Ιεχωβά. Τότε δεν υπήρχαν παρά γύρω στους 20.000 Μάρτυρες στη Γερμανία, μια συγκριτικά μικρή ομάδα που ο Χίτλερ την περιφρονούσε. Χρειαζόταν να γίνουν ενωμένες ενέργειες. Στις 7 Οκτωβρίου 1934, σε κάθε εκκλησία των Μαρτύρων του Ιεχωβά, που υπήρχαν σε όλη τη Γερμανία, οι αδελφοί συναντήθηκαν κρυφά, προσευχήθηκαν μαζί και έστειλαν από μια επιστολή στην κυβέρνηση, με την οποία δήλωναν πως ήταν αποφασισμένοι να εξακολουθήσουν να υπηρετούν τον Ιεχωβά. Κατόπιν, πολλοί από τους παρόντες πήγαν άφοβα και κήρυξαν στους γείτονές τους για το όνομα του Ιεχωβά και για τη Βασιλεία του. Την ίδια εκείνη μέρα, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά σε όλη την υπόλοιπη γη συναντήθηκαν και αυτοί στις εκκλησίες τους και, αφού προσευχήθηκαν όλοι μαζί, έστειλαν τηλεγραφήματα στην κυβέρνηση του Χίτλερ υποστηρίζοντας τους Χριστιανούς αδελφούς τους.

Το 1948, όταν ξεσκεπάστηκε ο υποκινούμενος από τον κλήρο διωγμός κατά των Μαρτύρων του Ιεχωβά στην Ελλάδα, ο πρόεδρος της Ελλάδας και διάφοροι υπουργοί της κυβέρνησης έλαβαν χιλιάδες επιστολές σταλμένες από Μάρτυρες του Ιεχωβά υπέρ των Χριστιανών αδελφών τους. Αυτές προέρχονταν από τις Φιλιππίνες, την Αυστραλία, τη Βόρεια και Νότια Αμερική και από άλλα μέρη.

Όταν το περιοδικό Ξύπνα! εξέθεσε τις ιεροεξεταστικές μεθόδους που χρησιμοποιούνταν κατά των Μαρτύρων στην Ισπανία το 1961, οι αρχές εκείνης της χώρας κατακλύστηκαν από επιστολές διαμαρτυρίας. Οι ιθύνοντες ξαφνιάστηκαν όταν διαπίστωσαν ότι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο γνώριζαν ακριβώς τι έκαναν εκείνοι και, ως αποτέλεσμα, παρά το ότι ο διωγμός συνεχίστηκε, μερικοί αστυνομικοί άρχισαν να συμπεριφέρονται ηπιότερα προς τους Μάρτυρες. Επιπρόσθετα, Μάρτυρες από πολλά άλλα μέρη του κόσμου έγραψαν στους ιθύνοντες διαφόρων αφρικανικών χωρών όταν έμαθαν για το σκληρό τρόπο με τον οποίο μεταχειρίζονταν αυτοί τους Χριστιανούς αδελφούς και αδελφές τους εκεί.

Αν δεν υπάρχει ευνοϊκή ανταπόκριση από μέρους της κυβέρνησης, οι διωκόμενοι Μάρτυρες δεν λησμονούνται. Εφόσον μερικές κυβερνήσεις εμμένουν σε αυτόν το θρησκευτικό διωγμό επί πολλά χρόνια, κατακλύζονται επανειλημμένα από επιστολές εκκλήσεων και διαμαρτυρίας. Κάτι τέτοιο έγινε στην Αργεντινή. Σε μια περίπτωση το 1959, ο γραμματέας του Υπουργείου Εξωτερικών και Θρησκευμάτων οδήγησε έναν αδελφό μας σε κάποιο δωμάτιο όπου υπήρχαν πολλές βιβλιοθήκες γεμάτες με επιστολές οι οποίες είχαν φτάσει σωρηδόν από όλο τον κόσμο. Τον κατέπληξε το γεγονός ότι κάποιος που έμενε τόσο μακριά όσο ήταν τα νησιά Φίτζι έγραψε κάνοντας έκκληση για ελευθερία λατρείας στην Αργεντινή.

Σε ορισμένες περιπτώσεις δόθηκε περισσότερη ελευθερία όταν οι αρχές ανακάλυψαν ότι άνθρωποι σε όλο τον κόσμο γνώριζαν τι έκαναν εκείνοι και ότι υπήρχαν πολλοί που ενδιαφέρονταν πραγματικά για όλα αυτά. Κάτι τέτοιο έγινε στη Λιβερία το 1963. Κυβερνητικοί στρατιώτες μεταχειρίστηκαν με αποτροπιαστικό τρόπο τους εκπροσώπους της συνέλευσης στην Γκμπάρνγκα. Ο πρόεδρος της Λιβερίας κατακλύστηκε από επιστολές διαμαρτυρίας από όλο τον κόσμο, και επενέβη το Υπουργείο Εξωτερικών των Η.Π.Α. επειδή ένα από τα θύματα αυτής της μεταχείρισης ήταν αμερικανός πολίτης. Τελικά, ο Πρόεδρος Τάμπμαν έστειλε τηλεγράφημα στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας Σκοπιά δηλώνοντας ότι ήταν πρόθυμος να δεχτεί εκπροσώπους των Μαρτύρων του Ιεχωβά για να συζητήσουν το ζήτημα. Δύο από εκείνους τους εκπροσώπους—ο Μίλτον Χένσελ και ο Τζον Τσάρουκ—ήταν παρόντες στα γεγονότα στην Γκμπάρνγκα. Ο κ. Τάμπμαν αναγνώρισε πως αυτά που έλαβαν χώρα ήταν «εξωφρενικά» και είπε: «Λυπάμαι πολύ για ό,τι συνέβη».

Έπειτα από αυτή τη συνέντευξη, εκδόθηκε ένα Προεδρικό Διάταγμα το οποίο γνωστοποιούσε σε «όλους τους κατοίκους της χώρας ότι οι Μάρτυρες του Ιεχωβά θα έχουν το δικαίωμα και το προνόμιο να πηγαίνουν ελεύθερα σε οποιοδήποτε μέρος της χώρας προκειμένου να συνεχίσουν το ιεραποστολικό τους έργο και τη θρησκευτική τους λατρεία, χωρίς να τους παρενοχλεί κανένας. Θα έχουν την προστασία του νόμου τόσο για το άτομό τους όσο και για την περιουσία τους καθώς και το δικαίωμα να λατρεύουν ελεύθερα τον Θεό, όπως τους υπαγορεύει η συνείδησή τους, ενώ στο μεταξύ θα τηρούν τους νόμους της Δημοκρατίας δείχνοντας σεβασμό στην εθνική σημαία, όταν γίνεται η έπαρση ή η υποστολή της σε τελετές, με το να στέκονται σε στάση προσοχής». Δεν απαιτούνταν, όμως, ο χαιρετισμός της σημαίας ο οποίος αποτελούσε παραβίαση της Χριστιανικής τους συνείδησης.

Όμως, μέχρι το 1992, δεν είχε ακόμα εκδοθεί παρόμοια επίσημη ανακοίνωση στη Μαλάουι, μολονότι η βίαιη μεταχείριση των Μαρτύρων εκεί είχε μειωθεί σε σημαντικό βαθμό. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά εκεί έχουν πέσει θύματα ενός από τους πιο άγριους θρησκευτικούς διωγμούς στην αφρικανική ιστορία. Ένα κύμα τέτοιου διωγμού σάρωσε τη χώρα το 1967· άλλο ένα εμφανίστηκε στις αρχές της δεκαετίας του 1970. Δεκάδες χιλιάδες επιστολές γράφτηκαν υπέρ αυτών των Μαρτύρων από όλα τα μέρη του κόσμου. Έγιναν τηλεφωνήματα. Στάλθηκαν τηλεγραφήματα. Για ανθρωπιστικούς λόγους πολλά σημαίνοντα πρόσωπα του κόσμου υποκινήθηκαν να εκφράσουν ανοιχτά την άποψή τους.

Τόσο τρομερή ήταν η κτηνώδης μεταχείριση, ώστε περίπου 19.000 Μάρτυρες του Ιεχωβά και τα παιδιά τους πέρασαν τα σύνορα και διέφυγαν στη Ζάμπια το 1972. Οι κοντινές εκκλησίες των Μαρτύρων στη Ζάμπια συγκέντρωσαν γρήγορα τρόφιμα και κουβέρτες για τους αδελφούς τους. Χρήματα και προμήθειες που πρόσφεραν Μάρτυρες του Ιεχωβά από όλο τον κόσμο κατέφταναν σωρηδόν σε γραφεία τμήματος της Εταιρίας Σκοπιά και διοχετεύονταν στους πρόσφυγες μέσω των κεντρικών γραφείων της Νέας Υόρκης. Αυτά που έφτασαν για την κάλυψη όλων των αναγκών των προσφύγων στο στρατόπεδο της Σίντα Μισάλε ήταν υπεραρκετά. Όταν διαδόθηκαν στο στρατόπεδο τα νέα για την άφιξη φορτηγών που έφερναν τρόφιμα, είδη ρουχισμού και μουσαμάδες για να χρησιμεύσουν ως στέγαστρα, οι αδελφοί της Μαλάουι δεν μπορούσαν να κρατήσουν τα δάκρυα χαράς που τους έφερε στα μάτια αυτή η φανερή απόδειξη της αγάπης των Χριστιανών αδελφών τους.

Στις περιπτώσεις στις οποίες υπάρχουν Μάρτυρες που βρίσκονται υπό κράτηση, οι συμμάρτυρές τους δεν τους ξεχνούν ούτε ακόμα και όταν κινδυνεύουν οι ίδιοι. Στη διάρκεια της απαγόρευσης στην Αργεντινή, όταν μια ομάδα Μαρτύρων είχε τεθεί υπό κράτηση επί 45 ώρες, τέσσερις άλλοι Μάρτυρες που τους πήγαν τρόφιμα και ρούχα φυλακίστηκαν και οι ίδιοι. Το 1989 η σύζυγος ενός επισκόπου περιοχής στο Μπουρούντι, μαθαίνοντας για την άσχημη θέση στην οποία βρίσκονταν κάποιοι Χριστιανοί αδελφοί της, επιχείρησε να τους πάει φαγητό στη φυλακή. Αλλά συνελήφθη και κρατήθηκε όμηρος και η ίδια επί δυο εβδομάδες, επειδή η αστυνομία προσπαθούσε να βρει το σύζυγό της.

Παράλληλα με ό,τι μπορούν να κάνουν οι Μάρτυρες του Ιεχωβά με όλους αυτούς τους τρόπους, η αγάπη τους για τους Χριστιανούς αδελφούς τους τούς υποκινεί να υψώνουν τη φωνή τους προσευχόμενοι στον Θεό υπέρ αυτών. Δεν προσεύχονται να θέσει ο Θεός αμέσως τέρμα στους πολέμους και στις ελλείψεις τροφίμων, επειδή ο Ιησούς Χριστός προείπε ότι θα συνέβαιναν τέτοια πράγματα στον καιρό μας. (Ματθ. 24:7) Ούτε προσεύχονται να αποτρέπει ο Θεός όλους τους διωγμούς, επειδή η Αγία Γραφή δηλώνει καθαρά ότι οι αληθινοί Χριστιανοί θα υποστούν διωγμό. (Ιωάν. 15:20· 2 Τιμ. 3:12) Ικετεύουν, όμως, θερμά τον Θεό να λαβαίνουν δύναμη οι Χριστιανοί αδελφοί και αδελφές τους ώστε να στέκονται στερεοί στην πίστη ενόψει οποιωνδήποτε δεινών αντιμετωπίζουν. (Παράβαλε Κολοσσαείς 4:12). Το ότι αυτές οι προσευχές εισακούονται αποδεικνύεται περίτρανα από τα γεγονότα τα οποία πιστοποιούν την πνευματική δύναμη που διαθέτει αυτός ο λαός.

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 305]

Η μέριμνα για τις περιπτώσεις ειδικών αναγκών δεν αφήνεται στην τύχη

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 307]

Βοήθεια που είναι αποτέλεσμα στοργικού προσωπικού ενδιαφέροντος

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 308]

Αντιμετώπιση τεράστιων αναγκών για παροχή βοήθειας

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 312]

Συστηματική έρευνα για να εντοπιστεί ο κάθε Μάρτυρας στην περιοχή της καταστροφής

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 315]

Κάνουν το καλό και σε άτομα που δεν είναι Μάρτυρες

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 317]

Δάκρυα χαράς λόγω της αγάπης που έδειξαν οι Χριστιανοί αδελφοί τους

[Πλαίσιο στη σελίδα 309]

«Εσείς Πραγματικά Αγαπάτε ο Ένας τον Άλλον»

Στο σπαρασσόμενο από τον πόλεμο Λίβανο, κάποιοι γείτονες, αφού παρακολούθησαν μερικούς Μάρτυρες εθελοντές οι οποίοι αποκατέστησαν πλήρως το σοβαρά καταστραμμένο σπίτι μιας Χριστιανής αδελφής τους, ένιωσαν την ανάγκη να ρωτήσουν: «Από πού πηγάζει αυτή η αγάπη; Τι είδους άνθρωποι είστε εσείς;» Και μια Μωαμεθανή, βλέποντας να καθαρίζουν και να επισκευάζουν το σπίτι μιας γυναίκας που ήταν Μάρτυρας, είπε: «Εσείς πραγματικά αγαπάτε ο ένας τον άλλον. Η δική σας θρησκεία είναι η σωστή».

[Πλαίσιο στη σελίδα 316]

Πραγματικοί Αδελφοί και Αδελφές

Σχετικά με τους Κουβανούς Μάρτυρες που πήγαν πρόσφυγες στο Φορτ Τσάφι του Αρκάνσας, η εφημερίδα «Αρκάνσας Γκαζέτ» (Arkansas Gazette) είπε: «Ήταν οι πρώτοι που βρήκαν ένα καινούριο σπίτι για να μείνουν, επειδή φρόντισαν για αυτό οι Αμερικανοί ‘αδελφοί και αδελφές’ τους—Μάρτυρες του Ιεχωβά και αυτοί. . . . Όταν οι Μάρτυρες αποκαλούν ‘αδελφούς και αδελφές’ τούς πνευματικούς τους συντρόφους σε οποιαδήποτε χώρα, το εννοούν πραγματικά».—Φύλλο 19ης Απριλίου 1981.

[Εικόνες στη σελίδα 306]

Μετά το Β΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, έστειλαν τρόφιμα και ρουχισμό σε συμμάρτυρες 18 χωρών οι οποίοι βρίσκονταν σε ανάγκη

Ηνωμένες Πολιτείες

Ελβετία

[Εικόνα στη σελίδα 310]

Το 1990, Μάρτυρες από κοντινές χώρες ένωσαν τις προσπάθειές τους για να βοηθήσουν ομοπίστους τους στη Ρουμανία

[Εικόνες στη σελίδα 311]

Μάρτυρες που επέζησαν από ένα σεισμό στο Περού έφτιαξαν τη δική τους «πόλη» προσφύγων και βοήθησαν ο ένας τον άλλον

Οι προμήθειες που έφεραν άλλοι Μάρτυρες (κάτω) ήταν από τις πρώτες που έφτασαν στην περιοχή

[Εικόνες στη σελίδα 313]

Οι προσπάθειες για παροχή βοήθειας περιλαμβάνουν συχνά την προσφορά υλικών και εθελοντών που βοηθούν συμμάρτυρες να ανοικοδομήσουν τα σπίτια τους

Γουατεμάλα

Παναμάς

Μεξικό

[Εικόνα στη σελίδα 314]

Οι προσπάθειες των Μαρτύρων για παροχή βοήθειας περιλαμβάνουν πνευματική εποικοδόμηση. Στην Καλαμάτα, στην Ελλάδα, και μέσα και έξω από την πόλη στήθηκαν γρήγορα σκηνές για τις συναθροίσεις