Ερωτήσεις από Αναγνώστες

Το εδάφιο Εβραίους 9:16, ΜΝΚ, λέει ότι ο διαθέτης πρέπει να πεθάνει για να επικυρωθεί η διαθήκη. Αλλά ο Θεός έκανε τη νέα διαθήκη, και δεν πέθανε. Πώς λοιπόν θα πρέπει να κατανοήσουμε αυτό το εδάφιο;

Διαβάζουμε στα εδάφια Εβραίους 9:15-17, ΜΝΚ: ‘Γι’ αυτό λοιπόν εκείνος [ο Χριστός] είναι μεσίτης μιας νέας διαθήκης, ώστε, επειδή έχει συμβεί ένας θάνατος για να απελευθερωθούν μέσω του λύτρου από τις παραβάσεις που έγιναν κάτω από την προηγούμενη διαθήκη, να μπορέσουν εκείνοι που έχουν κληθεί να λάβουν την υπόσχεση της αιώνιας κληρονομιάς. Γιατί όπου υπάρχει διαθήκη, είναι ανάγκη να πεθάνει ο [ανθρώπινος] διαθέτης. Επειδή η διαθήκη είναι έγκυρη μόνο μετά το θάνατο, εφόσον δεν είναι σε ισχύ ενόσω ζει ο [ανθρώπινος] διαθέτης’.a

Ο Ιεχωβά είναι ο πραγματικός Δημιουργός της νέας διαθήκης. Στα εδάφια Ιερεμίας 31:31-34, ο Θεός προείπε σαφώς ότι ο ίδιος επρόκειτο να κάνει τη νέα διαθήκη με το λαό του. Ο απόστολος Παύλος παραθέτει αυτά τα λόγια στα εδάφια Εβραίους 8:8-13, πράγμα που δείχνει πως ο Παύλος αναγνώριζε ότι, ακριβολογώντας, ο Θεός έφερε σε ύπαρξη αυτή τη θεϊκή διαθήκη.

Ωστόσο, στο 9ο κεφάλαιο της προς Εβραίους επιστολής, ο Παύλος προχωράει και εξετάζει τους διάφορους ρόλους που έπαιξε ο Ιησούς σε σχέση με τη νέα διαθήκη. Ο Χριστός ήρθε ως Αρχιερέας αυτής της νέας διαθήκης. Από μια άλλη άποψη, ο Ιησούς ήταν η θυσία για τη νέα διαθήκη· μόνο «το αίμα του Χριστού» μπορεί να ‘καθαρίσει τη συνείδησή μας από νεκρών έργων’. Ο Χριστός ήταν επίσης ο Μεσίτης αυτής της διαθήκης, όπως και ο Μωυσής ήταν ο μεσίτης της διαθήκης του Νόμου.—Εβραίους 9:11-15.

Ο Παύλος αναφέρει ότι χρειαζόταν ένας θάνατος για να επικυρωθούν οι διαθήκες που γίνονταν ανάμεσα στον Θεό και σε ανθρώπους. Η διαθήκη του Νόμου είναι ένα παράδειγμα. Ο Μωυσής ήταν ο μεσίτης της, εκείνος που θα εκτελούσε αυτή τη συμφωνία ανάμεσα στον Θεό και το σαρκικό Ισραήλ. Συνεπώς, ο Μωυσής έπαιξε έναν αποφασιστικό ρόλο και ήταν ο άνθρωπος που διαπραγματεύτηκε με τους Ισραηλίτες όταν εκείνοι φέρθηκαν στη διαθήκη. Ο Μωυσής, λοιπόν, μπορούσε να θεωρηθεί ως ο ανθρώπινος διαθέτης της διαθήκης του Νόμου την οποία έφερε σε ύπαρξη ο Ιεχωβά. Αλλά χρειάστηκε να χύσει ο Μωυσής το αίμα του για να τεθεί σε ισχύ η διαθήκη του Νόμου; Όχι. Αντί γι’ αυτό προσφέρθηκαν ζώα, το αίμα των οποίων υποκαθιστούσε το αίμα του Μωυσή.—Εβραίους 9:18-22.

Τι μπορεί να ειπωθεί σχετικά με τη νέα διαθήκη ανάμεσα στον Ιεχωβά και το έθνος του πνευματικού Ισραήλ; Ο Ιησούς Χριστός είχε τον ένδοξο ρόλο του μεσολαβητή, του Μεσίτη ανάμεσα στον Ιεχωβά και τον πνευματικό Ισραήλ. Ενώ ο Ιεχωβά έφερε σε ύπαρξη αυτή τη διαθήκη, αυτή βασιζόταν στον Ιησού Χριστό. Εκτός από το ότι ήταν ο Μεσίτης τής διαθήκης, ο Ιησούς είχε άμεση και προσωπική επαφή μ’ εκείνους που επρόκειτο να συμπεριληφθούν πρώτοι σ’ αυτή τη διαθήκη. (Λουκάς 22:20, 28, 29, ΜΝΚ) Επιπλέον, είχε τα προσόντα για να προσφέρει τη θυσία που χρειαζόταν ώστε να επικυρωθεί η διαθήκη. Αυτή η θυσία δεν ήταν απλώς θυσία ζώων, αλλά μιας τέλειας ανθρώπινης ζωής. Γι’ αυτό ο Παύλος μπορούσε να αναφερθεί στον Χριστό ως τον ανθρώπινο διαθέτη της νέας διαθήκης. Αφού «ο Χριστός . . . εισήλθεν . . . εις αυτόν τον ουρανόν, δια να εμφανισθή τώρα ενώπιον του Θεού υπέρ ημών», κατόπιν επικυρώθηκε η νέα διαθήκη.—Εβραίους 9:12-14, 24.

Μιλώντας για τον Μωυσή και τον Ιησού ως ανθρώπινους διαθέτες, ο Παύλος δεν υπονοούσε ότι αυτοί είχαν φέρει σε ύπαρξη τις αντίστοιχες διαθήκες, οι οποίες είχαν γίνει στην πραγματικότητα από τον Θεό. Αλλά αυτοί οι δυο άνθρωποι σχετίζονταν στενά ως μεσίτες με την εκτέλεση των αντίστοιχων διαθηκών. Επίσης, και στις δυο περιπτώσεις χρειαζόταν κάποιος θάνατος—ζώα που υποκαθιστούσαν τον Μωυσή, και ο Ιησούς που πρόσφερε το ίδιο του το αίμα για εκείνους που περιλαμβάνονται στη νέα διαθήκη.

[Υποσημειώσεις]