Σπέρμα — ΔΙΑΔΙΚΤΥΑΚΗ ΒΙΒΛΙΟΘΗΚΗ της Σκοπιάς

ΣΠΕΡΜΑ

Ο εβραϊκός όρος ζέρα‛, που αποδίδεται «σπόρος» και «σπέρμα», και η λέξη σπέρμα του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου εμφανίζονται πολλές φορές στις Γραφές, με τις ακόλουθες χρήσεις ή εφαρμογές: (α) στη γεωργία και στη βοτανική, (β) στη φυσιολογία και (γ) μεταφορικά με την έννοια του «απογόνου».

Γεωργία, Βοτανική. Η οικονομία του Ισραήλ ήταν κυρίως γεωργική, γι’ αυτό και υπάρχουν πολλές αναφορές στη σπορά, στο φύτεμα και στη συγκομιδή, ενώ συχνά χρησιμοποιείται η λέξη «σπόρος», η οποία εμφανίζεται πρώτη φορά στα πλαίσια της αφήγησης για την τρίτη ημέρα της δημιουργίας της γης. Ο Ιεχωβά πρόσταξε: «Ας κάνει η γη να φυτρώσει χορτάρι, βλάστηση που κάνει σπόρο, καρποφόρα δέντρα που αποδίδουν καρπό κατά τα είδη τους, ο σπόρος του οποίου είναι μέσα του, πάνω στη γη». (Γε 1:11, 12, 29) Εδώ ο Δημιουργός φανέρωσε το σκοπό που είχε να καλύψει τη γη με βλάστηση η οποία θα αναπαραγόταν μέσω σπόρων, ενώ τα διάφορα δημιουργημένα είδη θα παρέμεναν χωριστά το ένα από το άλλο, έτσι ώστε το καθένα να παράγει “κατά το είδος του” μέσω του δικού του διακριτού σπόρου.

Φυσιολογία. Η εβραϊκή λέξη ζέρα‛ χρησιμοποιείται ως όρος της φυσιολογίας στα εδάφια Λευιτικό 15:16-18· 18:20 σε σχέση με την έκκριση σπέρματος. Στο εδάφιο Λευιτικό 12:2 η έμμεση, ενεργητική διάθεση του ρήματος ζαρά‛ (σπέρνω) αποδίδεται σε πολλές μεταφράσεις με τις εκφράσεις «συλλαμβάνω» ή «συλλαμβάνω σπέρμα». Στο εδάφιο Αριθμοί 5:28 εμφανίζεται το ρήμα ζαρά‛ στη βασική παθητική διάθεση μαζί με τη λέξη ζέρα‛ και αποδίδεται “καθίσταμαι έγκυος με σπέρμα” (ΜΝΚ), «σπέρνομαι με σπέρμα» (Yg), «συλλαμβάνω σπέρμα» (KJ· ΒΑΜ).

Μεταφορική Χρήση. Ως επί το πλείστον, η λέξη ζέρα‛ χρησιμοποιείται στην Αγία Γραφή με την έννοια των απογόνων. Στο εδάφιο Γένεση 7:3 προσδιορίζονται με αυτή τη λέξη οι απόγονοι των ζώων. Στο εδάφιο Γένεση 9:9 εννοούνται με αυτήν οι άνθρωποι που θα γεννιούνταν ως απόγονοι του Νώε, ενώ στο εδάφιο Γένεση 16:10 εννοούνται οι απόγονοι μιας γυναίκας, της Άγαρ. Ο Θεός πρόσταξε τον Άβραμ και το φυσικό του «σπέρμα» να περιτέμνονται ως σημείο της διαθήκης που είχε συνάψει μαζί τους.—Γε 17:7-11.

Η λέξη σπέρμα του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου έχει τις ίδιες εφαρμογές με την εβραϊκή λέξη ζέρα‛. (Παράβαλε Ματ 13:24· 1Κο 15:38· Εβρ 11:11· Ιωα 7:42.) Ο Ιησούς Χριστός χρησιμοποίησε τη συγγενική λέξη σπόρος ως σύμβολο του λόγου του Θεού.—Λου 8:11.

Ιερό Μυστικό. Όταν ο Θεός έκρινε τον Αδάμ και την Εύα, εξέφερε μια προφητεία που έδωσε ελπίδα στους απογόνους τους, λέγοντας στο φίδι: «Θα βάλω έχθρα ανάμεσα σε εσένα και στη γυναίκα και ανάμεσα στο σπέρμα σου και στο σπέρμα της. Εκείνος θα σε πλήξει στο κεφάλι και εσύ θα τον πλήξεις στη φτέρνα». (Γε 3:15) Από την αρχή, η ταυτότητα του υποσχεμένου “σπέρματος” ήταν ιερό μυστικό του Θεού.

Αυτή η προφητική δήλωση αποκάλυψε ότι θα υπήρχε ένας απελευθερωτής που θα κατέστρεφε αυτόν τον οποίο αντιπροσώπευε στην πραγματικότητα το φίδι, δηλαδή το μεγάλο φίδι και εχθρό του Θεού, τον Σατανά τον Διάβολο. (Απ 12:9) Επίσης υποδήλωνε ότι ο Διάβολος θα είχε «σπέρμα». Θα απαιτούνταν χρόνος για να έρθουν σε ύπαρξη τα δύο σπέρματα και να αναπτυχθεί έχθρα ανάμεσά τους.

Το σπέρμα του Φιδιού. Παρατηρούμε πως όταν η Αγία Γραφή κάνει λόγο για κάποιο «σπέρμα» με συμβολική έννοια, δεν αναφέρεται σε κατά γράμμα παιδιά, ή αλλιώς απογόνους, αλλά σε εκείνους που ακολουθούν το πρότυπο του συμβολικού τους «πατέρα», εκείνους που έχουν το πνεύμα του ή τη διάθεσή του. Ο πρώτος γιος του Αδάμ και της Εύας, ο Κάιν, αποτελεί παράδειγμα απογόνου του Φιδιού. Ο απόστολος Ιωάννης γράφει τις ακόλουθες διαφωτιστικές πληροφορίες σε σχέση με αυτό: «Τα παιδιά του Θεού και τα παιδιά του Διαβόλου φαίνονται από το εξής γεγονός: Όποιος δεν εμμένει στη δικαιοσύνη δεν προέρχεται από τον Θεό, ούτε αυτός που δεν αγαπάει τον αδελφό του. Διότι αυτό είναι το άγγελμα το οποίο ακούσατε από την αρχή, ότι πρέπει να αγαπάμε ο ένας τον άλλον· όχι σαν τον Κάιν, που προερχόταν από τον πονηρό και έσφαξε τον αδελφό του. Και για ποιο λόγο τον έσφαξε; Επειδή τα δικά του έργα ήταν πονηρά, τα έργα όμως του αδελφού του δίκαια».—1Ιω 3:10-12· παράβαλε Ιωα 8:44.

Έτσι λοιπόν, το σπέρμα του Φιδιού ανά τους αιώνες αποτελούνταν από όσους είχαν το πνεύμα του Διαβόλου, μισούσαν τον Θεό και μάχονταν το λαό Του, ενώ περιλάμβανε ιδιαίτερα τα θρησκευόμενα άτομα που ισχυρίζονταν ότι υπηρετούσαν τον Θεό, αλλά στην πραγματικότητα ήταν ψεύτες, υποκριτές. Ο Ιησούς προσδιόρισε τους Ιουδαίους θρησκευτικούς ηγέτες των ημερών του ως μέρος του σπέρματος του Φιδιού, λέγοντάς τους: «Φίδια, γεννήματα οχιάς, πώς θα ξεφύγετε από την κρίση της Γέεννας;»—Ματ 23:33.

Σταδιακά, αποκαλύπτονταν διάφορες πτυχές του μυστικού του Θεού όσον αφορά το υποσχεμένο «σπέρμα» της γυναίκας. Οι ερωτήσεις που έπρεπε να απαντηθούν ήταν οι ακόλουθες: Θα ήταν το σπέρμα ουράνιο ή επίγειο; Αν ήταν πνευματικό ή ουράνιο, θα ζούσε παρ’ όλα αυτά στη γη για κάποιο διάστημα; Θα υπήρχε ένα σπέρμα ή πολλά; Πώς θα κατέστρεφε αυτό το σπέρμα το Φίδι και θα ελευθέρωνε την ανθρωπότητα;

Όπως έχει ήδη καταδειχτεί, το φίδι στο οποίο απηύθυνε ο Ιεχωβά τα λόγια που έχουν καταγραφεί στο εδάφιο Γένεση 3:15 δεν ήταν το ζώο που κινούνταν στο έδαφος. Προφανώς εκείνο δεν μπορούσε να κατανοήσει ένα ζήτημα σαν αυτό που περιλαμβανόταν εδώ, την πρόκληση κατά της κυριαρχίας του Ιεχωβά. Ως εκ τούτου, όπως αποκάλυψαν μεταγενέστερες εξελίξεις, ο Θεός μιλούσε σε ένα νοήμον πρόσωπο, στον πρώτιστο εχθρό του τον Σατανά τον Διάβολο. Το βιβλίο του Ιώβ μάς διαφωτίζει ως προς αυτό το θέμα, καθώς εκεί βλέπουμε πώς ο Σατανάς αμφισβητεί την ακεραιότητα του Ιώβ προς τον Ιεχωβά προκειμένου να στηρίξει την πρόκλησή του κατά της κυριαρχίας του Θεού. (Ιωβ 1:6-12· 2:1-5) Άρα λοιπόν, ο «πατέρας» του σπέρματος του φιδιού δεν θα ήταν κάποιο ζώο, ένα κυριολεκτικό φίδι, αλλά ένας αγγελικός, πνευματικός «πατέρας», ο Σατανάς ο Διάβολος.

Το “σπέρμα της γυναίκας” είναι πνευματικό. Συνεπώς, ανεξάρτητα από το ποια άποψη είχαν οι πιστοί άνθρωποι του παρελθόντος για αυτό το θέμα, γίνεται σαφές, υπό το φως των Χριστιανικών Γραφών, ότι το υποσχεμένο “σπέρμα της γυναίκας” θα έπρεπε να είναι κάτι παραπάνω από ένας απλός άνθρωπος για να “πλήξει στο κεφάλι” αυτόν τον πνευματικό εχθρό, αυτό το αγγελικό ον, τον Διάβολο. Το «σπέρμα» θα έπρεπε να είναι ένα κραταιό πνευματικό πρόσωπο. Πώς θα ερχόταν σε ύπαρξη αυτό, και ποια θα ήταν η “μητέρα” του, η «γυναίκα»;

Η επόμενη καταγραμμένη μνεία του υποσχεμένου “σπέρματος” έγινε 2.000 και πλέον χρόνια αργότερα προς τον πιστό Αβραάμ. Ο Αβραάμ προερχόταν από τη γραμμή του Σημ, και σε μια προγενέστερη προφητεία ο Νώε είχε αναφερθεί στον Ιεχωβά ως “τον Θεό του Σημ”. (Γε 9:26) Αυτό έδειχνε την εύνοια του Θεού προς τον Σημ. Στην εποχή του Αβραάμ προειπώθηκε πως το «σπέρμα» της υπόσχεσης θα ερχόταν μέσω του Αβραάμ. (Γε 15:5· 22:15-18) Η ευλογία του ιερέα Μελχισεδέκ στον Αβραάμ επιβεβαίωσε περαιτέρω το γεγονός αυτό. (Γε 14:18-20) Η δήλωση του Θεού στον Αβραάμ τού αποκάλυψε ότι θα αποκτούσε απογόνους, και παράλληλα φανέρωσε ότι οι πρόγονοι του προφητικά υποσχεμένου «σπέρματος» απελευθέρωσης θα ήταν πράγματι άνθρωποι.

Προλέχθηκε ένα και μόνο άτομο. Όταν γίνεται λόγος για τους απογόνους του Αβραάμ και άλλων, οι παραπάνω λέξεις του ελληνικού και του εβραϊκού κειμένου είναι στον ενικό αριθμό και αναφέρονται συνήθως σε αυτούς τους απογόνους περιληπτικά. Φαίνεται πως υπάρχει σοβαρός λόγος για τον οποίο χρησιμοποιούνταν τόσο συχνά σε σχέση με τους απογόνους του Αβραάμ το περιληπτικό ουσιαστικό ζέρα‛, «σπέρμα», και όχι η λέξη μπανίμ, «γιοι» (ενικός, μπεν), που είναι καθαρά πληθυντικού αριθμού. Ο απόστολος Παύλος τονίζει αυτό το γεγονός εξηγώντας πως, όταν ο Θεός μίλησε για τις ευλογίες που θα έρχονταν μέσω του σπέρματος του Αβραάμ, αναφερόταν πρωτίστως σε ένα και μόνο άτομο, δηλαδή τον Χριστό. Ο Παύλος λέει: «Οι υποσχέσεις ειπώθηκαν στον Αβραάμ και στο σπέρμα του. Δεν λέει: “Και στα σπέρματα [σπέρμασιν, Κείμενο]”, όπως στην περίπτωση πολλών, αλλά όπως στην περίπτωση ενός: “Και στο σπέρμα σου [σπέρματί σου, Κείμενο]” που είναι ο Χριστός».—Γα 3:16.

Μερικοί λόγιοι διαφωνούν με τη δήλωση του Παύλου όσον αφορά τη χρήση της λέξης «σπέρμα» στον ενικό και στον πληθυντικό αριθμό. Τονίζουν πως, όταν η εβραϊκή λέξη που αποδίδεται «σπέρμα» (ζέρα‛) χρησιμοποιείται αναφορικά με τους απογόνους κάποιου, δεν αλλάζει ποτέ αριθμό. Επίσης τα συνοδευτικά ρήματα και επίθετα δεν υποδηλώνουν από μόνα τους αν με τη λέξη που αποδίδεται «σπέρμα» εννοείται ένας μόνο απόγονος ή πολλοί. Αν και αυτό είναι αλήθεια, υπάρχει ένας άλλος παράγοντας που αποδεικνύει ότι η εξήγηση του Παύλου ήταν ακριβής τόσο γραμματικά όσο και δογματικά. Αναλύοντας αυτόν τον παράγοντα, η Εγκυκλοπαίδεια (Cyclopædia) των Μακ Κλίντοκ και Στρονγκ (1894, Τόμ. 9, σ. 506) δηλώνει: «Σε σχέση με τις αντωνυμίες, η σύνταξη είναι εντελώς διαφορετική από ό,τι στα δύο προηγούμενα [δηλαδή στα ρήματα και στα επίθετα που χρησιμοποιούνται μαζί με τη λέξη «σπέρμα»]. Η αντωνυμία ενικού αριθμού [που χρησιμοποιείται με τη λέξη ζέρα‛] δηλώνει ένα άτομο, ένα και μόνο, ή ένα ανάμεσα σε πολλά, ενώ η αντωνυμία πληθυντικού αριθμού αντιπροσωπεύει όλους τους απογόνους. Αυτός ο κανόνας τηρείται απαρέγκλιτα από τη Μετάφραση των Εβδομήκοντα . . . Ο Πέτρος κατανοούσε αυτή τη σύνταξη, διότι βλέπουμε ότι μιλώντας σε αυτόχθονες Ιουδαίους στην πόλη της Ιερουσαλήμ πριν από τη μεταστροφή του Παύλου (Πράξ. 3:26), συμπέρανε από τα εδάφια Γέν. 22:17, 18 πως το σπέρμα αφορούσε ένα και μόνο πρόσωπο, σύμφωνα και με το υπόδειγμα που είχε θέσει ο Δαβίδ χίλια χρόνια νωρίτερα (Ψαλμ. 72:17)».

Επιπρόσθετα αυτό το σύγγραμμα λέει: «Ο Παύλος δεν διαχωρίζει ένα σπέρμα από κάποιο άλλο, αλλά το ένα σπέρμα από τα πολλά. Αν σκεφτούμε δε ότι παρέθεσε την ίδια περικοπή με τον Πέτρο [αυτήν που αναφέρεται προηγουμένως], το επιχείρημά του υποστηρίζεται πολύ καλά από την αντωνυμία «του» στη φράση “των εχθρών του [όχι τους]”. Η λέξη σπέρμα συνοδευόμενη από μια αντωνυμία στον ενικό αριθμό είναι ακριβές αντίστοιχο της λέξης γιος».

Η υπόσχεση που δόθηκε στον Αβραάμ ότι όλες οι οικογένειες της γης θα έφερναν ευλογία στον εαυτό τους μέσω του «σπέρματός» του δεν θα μπορούσε να περιλαμβάνει όλους τους απογόνους του Αβραάμ ως το «σπέρμα» του, εφόσον οι απόγονοι του Ισμαήλ καθώς και οι απόγονοι των γιων που απέκτησε με τη Χετούρα δεν χρησιμοποιήθηκαν για να ευλογηθεί η ανθρωπότητα. Το σπέρμα της ευλογίας ήρθε μέσω του Ισαάκ. «Μέσω του Ισαάκ θα είναι αυτό που θα αποκληθεί σπέρμα σου», είπε ο Ιεχωβά. (Γε 21:12· Εβρ 11:18) Μεταγενέστερα, αυτή η υπόσχεση αποσαφηνίστηκε ακόμη περισσότερο όταν, από τους δύο γιους του Ισαάκ, τον Ιακώβ και τον Ησαύ, ευλογήθηκε ιδιαίτερα ο Ιακώβ. (Γε 25:23, 31-34· 27:18-29, 37· 28:14) Στη συνέχεια, ο Ιακώβ διευκρίνισε περαιτέρω το ζήτημα, δείχνοντας ότι θα συνάγονταν λαοί στον Σηλώ (που σημαίνει «Εκείνος του Οποίου Είναι· Εκείνος στον Οποίο Ανήκει») που θα προερχόταν από τη φυλή του Ιούδα. (Γε 49:10) Κατόπιν, από όλο τον Ιούδα, το ερχόμενο σπέρμα περιορίστηκε στη γραμμή του Δαβίδ. (2Σα 7:12-16) Οι Ιουδαίοι του πρώτου αιώνα Κ.Χ. είχαν υπόψη τους αυτές τις σταδιακές διευκρινίσεις, και αναζητούσαν ένα άτομο που θα ερχόταν ως ο Μεσσίας ή Χριστός, ως απελευθερωτής (Ιωα 1:25· 7:41, 42), παρότι θεωρούσαν επίσης πως οι ίδιοι ως απόγονοι, ή σπέρμα, του Αβραάμ ήταν ο ευνοημένος λαός, και ως εκ τούτου, παιδιά του Θεού.—Ιωα 8:39-41.

Διεύρυνση. Όταν ο άγγελος του Ιεχωβά εμπόδισε τον Αβραάμ να θυσιάσει το γιο του τον Ισαάκ, φώναξε στον Αβραάμ: «“Στον εαυτό μου ορκίζομαι”, λέει ο Ιεχωβά, “πως λόγω του ότι έκανες αυτό το πράγμα και δεν αρνήθηκες να δώσεις το γιο σου, το μοναδικό παιδί σου, ασφαλώς θα σε ευλογήσω και ασφαλώς θα πληθύνω το σπέρμα σου σαν τα άστρα των ουρανών και σαν τους κόκκους της άμμου στην ακρογιαλιά· και το σπέρμα σου θα πάρει στην κατοχή του την πύλη των εχθρών του. Και μέσω του σπέρματός σου όλα τα έθνη της γης οπωσδήποτε θα φέρουν ευλογία στον εαυτό τους”».—Γε 22:16-18.

Αν αυτή η υπόσχεση του Θεού επρόκειτο να εκπληρωθεί σε ένα πνευματικό σπέρμα, τότε τα συγκεκριμένα λόγια θα υποδήλωναν πως επρόκειτο να προστεθούν και άλλοι σε αυτό το ένα κύριο σπέρμα. Ο απόστολος Παύλος εξηγεί ότι έτσι έχουν τα πράγματα. Προβάλλει το επιχείρημα πως η κληρονομιά δόθηκε στον Αβραάμ μέσω υπόσχεσης και όχι μέσω νόμου. Ο Νόμος απλώς προστέθηκε για να κάνει φανερές τις παραβάσεις «μέχρι να έρθει το σπέρμα». (Γα 3:19) Έπεται, λοιπόν, ότι η υπόσχεση ήταν βέβαιη για όλο το σπέρμα του, «όχι μόνο για εκείνο που είναι προσκολλημένο στο Νόμο, αλλά και για εκείνο που είναι προσκολλημένο στην πίστη του Αβραάμ». (Ρω 4:16) Τα λόγια: «Αν είστε παιδιά του Αβραάμ, να κάνετε τα έργα του Αβραάμ», τα οποία είπε ο Ιησούς Χριστός στους Ιουδαίους που του εναντιώνονταν, δείχνουν πως ο Θεός υπολογίζει ως σπέρμα του Αβραάμ, όχι τους σαρκικούς απογόνους του Αβραάμ, αλλά εκείνους που έχουν την πίστη του. (Ιωα 8:39) Ο απόστολος Παύλος το καθιστά αυτό απόλυτα σαφές λέγοντας: «Επιπλέον, αν ανήκετε στον Χριστό, είστε πραγματικά σπέρμα του Αβραάμ, κληρονόμοι αναφορικά με μια υπόσχεση».—Γα 3:29· Ρω 9:7, 8.

Επομένως, η υπόσχεση του Θεού: «Ασφαλώς θα πληθύνω το σπέρμα σου σαν τα άστρα των ουρανών και σαν τους κόκκους της άμμου στην ακρογιαλιά», έχει πνευματική εκπλήρωση και σημαίνει πως και άλλοι, οι οποίοι «ανήκουν στον Χριστό», προστίθενται ως μέρος του σπέρματος του Αβραάμ. (Γε 22:17· Μαρ 9:41· 1Κο 15:23) Ο Θεός δεν αποκάλυψε τον αριθμό τους αλλά τον άφησε ακαθόριστο—όσο ακαθόριστος είναι για τον άνθρωπο ο αριθμός των άστρων και των κόκκων της άμμου. Μόνο πολύ αργότερα, το 96 Κ.Χ., στην Αποκάλυψη που δόθηκε στον απόστολο Ιωάννη, Εκείνος αποκάλυψε ότι ο πνευματικός Ισραήλ, οι «σφραγισμένοι» με το πνεύμα του Θεού—το οποίο είναι εγγύηση της ουράνιας κληρονομιάς τους—αριθμούν 144.000 άτομα.—Εφ 1:13, 14· Απ 7:4-8· 2Κο 1:22· 5:5.

Οι 144.000 παρουσιάζονται να στέκονται πάνω στο Όρος Σιών μαζί με το Αρνί. «Αυτοί αγοράστηκαν ανάμεσα από την ανθρωπότητα ως πρώτοι καρποί για τον Θεό και το Αρνί». (Απ 14:1, 4) Ο Ιησούς Χριστός έδωσε τη ζωή του για αυτούς, “βοηθώντας το σπέρμα του Αβραάμ” ως ο μεγάλος Αρχιερέας τους. (Εβρ 2:14-18) Ο Θεός και Πατέρας δίνει με καλοσύνη στον Γιο του αυτή την εκκλησία, αυτή τη «νύφη». (Ιωα 10:27-29· 2Κο 11:2· Εφ 5:21-32· Απ 19:7, 8· 21:2, 12) Αυτοί γίνονται βασιλιάδες και ιερείς, και μαζί τους ο Ιησούς μοιράζεται τη δόξα και τη Βασιλεία που του έχει δώσει ο Πατέρας. (Λου 22:28-30· Απ 20:4-6) Στην πραγματικότητα, το ιερό μυστικό που αφορά το Σπέρμα είναι μία μόνο πτυχή του μεγάλου ιερού μυστικού της Βασιλείας του Θεού μέσω του Μεσσία του.—Εφ 1:9, 10· βλέπε ΙΕΡΟ ΜΥΣΤΙΚΟ.

Ο Παύλος επεξηγεί αυτή την πράξη του Θεού μιλώντας για τον Αβραάμ, την ελεύθερη σύζυγό του (τη Σάρρα) και τον Ισαάκ, το γιο της υπόσχεσης. Παρομοιάζει τη Σάρρα με την «άνω Ιερουσαλήμ», τη «μητέρα μας [δηλαδή τη μητέρα των γεννημένων από το πνεύμα Χριστιανών]». Ο Ισαάκ παρομοιάζεται με αυτούς τους Χριστιανούς, τους απογόνους ή γιους αυτής της “μητέρας”.—Γα 4:22-31.

Ο ερχομός του “σπέρματος”. Όπως έχει καταδειχτεί, ο Ιησούς είναι το κύριο «σπέρμα». Ωστόσο, δεν ήταν το “σπέρμα της γυναίκας” (δηλαδή της «άνω Ιερουσαλήμ») τη στιγμή που γεννήθηκε ως άνθρωπος. Είναι αλήθεια ότι προερχόταν από το φυσικό σπέρμα του Αβραάμ μέσω της μητέρας του της Μαρίας· ανήκε στη φυλή του Ιούδα· επίσης καταγόταν από τη γραμμή του Δαβίδ, τόσο από φυσική άποψη, μέσω της Μαρίας, όσο και από νομική άποψη, μέσω του θετού του πατέρα, του Ιωσήφ. (Ματ 1:1, 16· Λου 3:23, 31, 33, 34) Επομένως, ο Ιησούς πληρούσε τις προϋποθέσεις των προφητικών υποσχέσεων.

Ωστόσο, μόνο αφού ο Ιησούς γεννήθηκε από το πνεύμα, και κατ’ αυτόν τον τρόπο έγινε πνευματικός γιος του Θεού, αποτέλεσε το “σπέρμα της γυναίκας” και το Σπέρμα που θα ευλογούσε όλα τα έθνη. Αυτό συνέβη όταν τον βάφτισε ο Ιωάννης στον Ιορδάνη Ποταμό, το 29 Κ.Χ. Ο Ιησούς ήταν τότε περίπου 30 χρονών. Το άγιο πνεύμα που ήρθε πάνω στον Ιησού εμφανίστηκε στον Ιωάννη με τη μορφή περιστεριού, και ο ίδιος ο Θεός αναγνώρισε τότε τον Ιησού ως τον Γιο του.—Ματ 3:13-17· Λου 3:21-23· Ιωα 3:3.

Το συμπληρωματικό μέρος του “σπέρματος”, η Χριστιανική εκκλησία, άρχισε να προστίθεται κατά την έκχυση του αγίου πνεύματος την ημέρα της Πεντηκοστής του 33 Κ.Χ. Ο Ιησούς είχε αναληφθεί στον ουρανό, στην παρουσία του Πατέρα του, και είχε στείλει το άγιο πνεύμα σε αυτούς τους πρώτους ακολούθους του, περιλαμβανομένων και των 12 αποστόλων. (Πρ 2:1-4, 32, 33) Ενεργώντας ως ο Αρχιερέας σύμφωνα με τον τρόπο με τον οποίο ήταν ο Μελχισεδέκ, πρόσφερε σε αυτή την περίπτωση μεγάλη “βοήθεια” στο δευτερεύον σπέρμα του Αβραάμ.—Εβρ 2:16.

Έχθρα ανάμεσα στα δύο σπέρματα. Το μεγάλο φίδι, ο Σατανάς ο Διάβολος, έχει φέρει σε ύπαρξη ένα «σπέρμα» το οποίο, όπως πιστοποιεί το Βιβλικό υπόμνημα σε πληθώρα περιπτώσεων, έχει εκδηλώσει άσπονδη έχθρα απέναντι σε όσους υπηρετούν τον Θεό με πίστη, σαν τον Αβραάμ. Ο Σατανάς προσπάθησε να σταματήσει ή να εμποδίσει την ανάπτυξη του σπέρματος της γυναίκας. (Παράβαλε Ματ 13:24-30.) Αυτή η έχθρα, όμως, έφτασε στο αποκορύφωμά της με το διωγμό του πνευματικού σπέρματος, ιδιαίτερα με το διωγμό που εξαπολύθηκε εναντίον του Ιησού Χριστού. (Πρ 3:13-15) Ο Παύλος παραπέμπει στο προφητικό δράμα για να το επεξηγήσει αυτό, λέγοντας: «Όπως τότε εκείνος που γεννήθηκε με τον τρόπο της σάρκας [ο Ισμαήλ] άρχισε να διώκει εκείνον που γεννήθηκε με τον τρόπο του πνεύματος [τον Ισαάκ], έτσι και τώρα». (Γα 4:29) Επίσης, μια μεταγενέστερη μαρτυρία, στην πραγματικότητα μια προφητεία, περιγράφει την εγκαθίδρυση της Βασιλείας στον ουρανό και την κατάρριψη του Διαβόλου από τον ουρανό στη γη, και δείχνει ότι ο Διάβολος έχει μικρό μόνο χρονικό διάστημα για να συνεχίσει αυτή την έχθρα. Η προφητεία καταλήγει: «Και οργίστηκε ο δράκοντας με τη γυναίκα και έφυγε για να διεξαγάγει πόλεμο με τους υπόλοιπους από το σπέρμα της, οι οποίοι τηρούν τις εντολές του Θεού και έχουν το έργο της επίδοσης μαρτυρίας για τον Ιησού». (Απ 12:7-13, 17) Αυτός ο πόλεμος ενάντια στο υπόλοιπο του σπέρματος της γυναίκας τερματίζεται όταν “ο Σατανάς συντρίβεται κάτω από τα πόδια τους”.—Ρω 16:20.

Ευλογούνται όλες οι οικογένειες της γης. Ο Ιησούς Χριστός, το Σπέρμα, έχει φέρει ήδη μεγάλες ευλογίες στους ανθρώπους που έχουν ειλικρινή καρδιά, μέσω των διδασκαλιών του και μέσω της καθοδηγίας που δίνει στην εκκλησία του από την Πεντηκοστή και μετά. Αλλά με την έναρξη της Χιλιετούς Βασιλείας του, οι πνευματικοί «αδελφοί» του, οι οποίοι ανασταίνονται και μετέχουν στη διακυβέρνηση της Βασιλείας του, θα είναι επίσης υφιερείς μαζί του. (Απ 20:4-6) Ενόσω “οι νεκροί, οι μεγάλοι και οι μικροί”, θα στέκονται ενώπιον του θρόνου για να κριθούν, εκείνοι που θα ασκήσουν πίστη και υπακοή θα «φέρουν ευλογία στον εαυτό τους», εξασφαλίζοντας ζωή μέσω του σπέρματος του Αβραάμ. (Απ 20:11-13· Γε 22:18) Αυτό θα σημάνει αιώνια ζωή και ευτυχία για αυτούς.—Ιωα 17:3· παράβαλε Απ 21:1-4.

Ανάσταση του “σπέρματος”. Ο απόστολος Πέτρος, εξηγώντας την ανάσταση του Σπέρματος, του Ιησού Χριστού, γράφει για αυτόν ότι «θανατώθηκε ως σάρκα, αλλά ζωοποιήθηκε ως πνεύμα». (1Πε 3:18) Ο συναπόστολός του, ο Παύλος, χρησιμοποιεί σε σχέση με το θέμα της ανάστασης των συντρόφων του Χριστού ένα παράδειγμα από τη γεωργία και προβάλλει το επιχείρημα: «Αυτό που σπέρνεις δεν ζωοποιείται αν πρώτα δεν πεθάνει· και όσον αφορά αυτό που σπέρνεις, σπέρνεις, όχι το σώμα που θα αναπτυχθεί, αλλά έναν γυμνό κόκκο, ίσως σιταριού ή οποιουδήποτε από τους υπόλοιπους· ο Θεός, όμως, του δίνει σώμα όπως έχει ευαρεστηθεί, και στον καθένα από τους σπόρους το δικό του σώμα. . . . Έτσι είναι και η ανάσταση των νεκρών. Σπέρνεται με φθορά, εγείρεται με αφθαρσία. Σπέρνεται χωρίς τιμή, εγείρεται με δόξα. . . . Σπέρνεται φυσικό σώμα, εγείρεται πνευματικό σώμα». (1Κο 15:36-44) Έτσι λοιπόν, εκείνοι που αποτελούν το “σπέρμα της γυναίκας”, «το σπέρμα του Αβραάμ», πεθαίνουν αφήνοντας τα γήινα σώματα της φθαρτής σάρκας και ανασταίνονται με ένδοξα άφθαρτα σώματα.

Άφθαρτο αναπαραγωγικό σπέρμα. Ο απόστολος Πέτρος λέει στους πνευματικούς αδελφούς του ότι τους δίνεται «μια νέα γέννηση σε μια ζωντανή ελπίδα μέσω της ανάστασης του Ιησού Χριστού από τους νεκρούς, σε μια άφθαρτη και αμόλυντη και αμάραντη κληρονομιά», και δηλώνει: «Αυτή είναι φυλαγμένη στους ουρανούς για εσάς». Εφιστά την προσοχή τους στο ότι δεν ελευθερώθηκαν με φθαρτά πράγματα, όπως με ασήμι και χρυσάφι, αλλά με το αίμα του Χριστού. Κατόπιν λέει: «Διότι σας έχει δοθεί μια νέα γέννηση, όχι με φθαρτό, αλλά με άφθαρτο αναπαραγωγικό σπέρμα, μέσω του λόγου του ζωντανού και διαμένοντος Θεού». Εδώ η λέξη «σπέρμα» αποδίδει τη λέξη σπορά του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου, η οποία υποδηλώνει σπόρο που έχει σπαρθεί και άρα έχει τη δυνατότητα να είναι αναπαραγωγικός.—1Πε 1:3, 4, 18, 19, 23.

Με αυτόν τον τρόπο ο Πέτρος υπενθυμίζει στους αδελφούς του τη σχέση που είχαν ως γιοι, όχι με έναν ανθρώπινο πατέρα που πεθαίνει και δεν μπορεί να τους μεταβιβάσει ούτε αφθαρσία ούτε αιώνια ζωή, αλλά με τον “ζωντανό και διαμένοντα” Θεό. Το άφθαρτο σπέρμα με το οποίο τους δίνεται αυτή η νέα γέννηση είναι το άγιο πνεύμα του Θεού, η ενεργός του δύναμη. Αυτή δρα σε συνδυασμό με το διαμένοντα θεόπνευστο Λόγο του. Ο απόστολος Ιωάννης λέει αντίστοιχα για αυτούς τους γεννημένους από το πνεύμα: «Όποιος έχει γεννηθεί από τον Θεό δεν εμμένει στην αμαρτία, επειδή το αναπαραγωγικό σπέρμα Του παραμένει σε αυτόν, και αυτός δεν μπορεί να αμαρτάνει, επειδή έχει γεννηθεί από τον Θεό».—1Ιω 3:9.

Αυτό το πνεύμα που είναι μέσα τους επενεργεί έτσι ώστε να λάβει χώρα μια νέα γέννηση που τους καθιστά γιους του Θεού. Είναι μια δύναμη που προάγει την καθαρότητα και παράγει τον καρπό του πνεύματος, όχι τα διεφθαρμένα έργα της σάρκας. Ως εκ τούτου, το άτομο που έχει αυτό το αναπαραγωγικό σπέρμα μέσα του δεν θα πράττει τα έργα της σάρκας. Ο απόστολος Παύλος σχολιάζει αυτό το θέμα ως εξής: «Διότι ο Θεός δεν μας κάλεσε αφήνοντας περιθώρια για ακαθαρσία, αλλά σε σχέση με αγιασμό. Έτσι λοιπόν, αυτός που δείχνει αδιαφορία αδιαφορεί, όχι για άνθρωπο, αλλά για τον Θεό, ο οποίος βάζει το άγιο πνεύμα του μέσα σας».—1Θε 4:7, 8.

Ωστόσο, όποιος από αυτούς τους γεννημένους από το πνεύμα αντιστέκεται συνεχώς στο πνεύμα ή το “λυπεί”, θα κάνει τελικά τον Θεό να αποσύρει το πνεύμα του. (Ησ 63:10· Εφ 4:30) Κάποιος μπορεί να φτάσει στο σημείο να διαπράξει βλασφημία κατά του πνεύματος, κάτι που θα ήταν καταστροφικό για αυτόν. (Ματ 12:31, 32· Λου 12:10) Γι’ αυτό ο Πέτρος και ο Ιωάννης τονίζουν ότι είναι αναγκαίο να διακρατεί κανείς αγιότητα, καθώς και την αγάπη του Θεού, να αγαπάει τους αδελφούς του από καρδιάς και να εκδηλώνει υποταγή στην καθοδηγία του πνεύματος του Θεού, αποδεικνύοντας έτσι ότι είναι αληθινός, όσιος γιος του Θεού.—1Πε 1:14-16, 22· 1Ιω 2:18, 19· 3:10, 14.