ΣΥΓΧΩΡΗΣΗ

Η παροχή συγνώμης στον παραβάτη. Το άτομο που συγχωρεί παύει να νιώθει πικρία εναντίον του παραβάτη για την παράβαση που έχει διαπράξει και παραιτείται από κάθε αξίωση για αποζημίωση.

Το εβραϊκό ρήμα σαλάχ (συγχωρώ) χρησιμοποιείται μόνο όσον αφορά τη συγχώρηση ενός αμαρτωλού από τον Θεό, την πράξη με την οποία ο αμαρτωλός αποκαθίσταται στη θεϊκή εύνοια σε απάντηση της ειλικρινούς προσευχής του για συγχώρηση ή της μεσολαβητικής προσευχής κάποιου άλλου.—Αρ 14:19, 20· 1Βα 8:30.

Μια άλλη εβραϊκή λέξη, η λέξη νασά’, μεταφράζεται ενίοτε «συγχωρώ» και μπορεί να υποδηλώνει τη συγχώρηση που παρέχεται είτε από τον Θεό είτε από τους ανθρώπους. (Γε 18:24, 26· 50:17) Αυτή η λέξη χρησιμοποιείται επίσης στις Γραφές με τις έννοιες «σηκώνω», «ανεβάζω» (Γε 45:19· Εξ 6:8· 2Βα 2:16), και «παίρνω» (Γε 27:3· Αρ 16:15). Μια βασική έννοιά της, ωστόσο, είναι η έννοια «βαστάζω, μεταφέρω». (Γε 47:30· 1Βα 2:26· Ιεζ 44:12, 13) Ακόμη και στις περιπτώσεις όπου η λέξη νασά’ μεταφράζεται ορθά «συγχωρώ», εξακολουθεί να παραπέμπει σε αυτή την έννοια. Οι Γραφές λένε ότι το κατσίκι για τον Αζαζήλ μετέφερε μακριά τις αμαρτίες, προειπώθηκε δε ότι ο Μεσσίας θα βάσταζε το σφάλμα του λαού. (Λευ 16:8, 10, 22· Ησ 53:12) Επειδή αυτός μετέφερε, ή αλλιώς βάσταξε, το σφάλμα των άλλων, η συγχώρηση γίνεται εφικτή για εκείνους.—Βλέπε ΑΖΑΖΗΛ.

Όταν η εν λόγω εβραϊκή λέξη έχει την έννοια της συγχώρησης, η Μετάφραση των Εβδομήκοντα χρησιμοποιεί μερικές φορές τη λέξη ἀφίημι. Η λέξη ἀφίημι σημαίνει βασικά «αφήνω». Αυτό το ρήμα μπορεί να ενέχει και την έννοια «συγχωρώ». Στο εδάφιο Ρωμαίους 4:7, ο απόστολος Παύλος παρέθεσε από το εδάφιο Ψαλμός 32:1 (31:1, Ο΄), όπου αναφέρεται ότι ο Ιεχωβά συγχωρεί την «ανταρσία», και χρησιμοποίησε έναν τύπο της λέξης ἀφίημι (ἀφέθησαν, Κείμενο) τον οποίο χρησιμοποιεί και η Μετάφραση των Εβδομήκοντα για την εβραϊκή λέξη νασά’. Το ρήμα ἀφίημι εμφανίζεται και αλλού στις Χριστιανικές Ελληνικές Γραφές και εφαρμόζεται στη συγχώρηση αμαρτιών από τον Θεό και από τους ανθρώπους, περιλαμβανομένης και της διαγραφής χρεών.—Ματ 6:12, 14, 15· 18:32, 35.

Σύμφωνα με το νόμο του Θεού που δόθηκε στο έθνος του Ισραήλ, για να συγχωρηθούν οι αμαρτίες κάποιου ο οποίος είχε αμαρτήσει εναντίον του Θεού ή του συνανθρώπου του, έπρεπε πρώτα να επανορθώσει αυτός το κακό που είχε κάνει όπως όριζε ο Νόμος και έπειτα, στις περισσότερες περιπτώσεις, να παρουσιάσει προσφορά αίματος στον Ιεχωβά. (Λευ 5:5–6:7) Εξού και η αρχή που διατύπωσε ο Παύλος: «Ναι, σχεδόν τα πάντα καθαρίζονται με αίμα σύμφωνα με το Νόμο, και αν δεν χυθεί αίμα δεν γίνεται συγχώρηση». (Εβρ 9:22) Στην πραγματικότητα, όμως, το αίμα από τις θυσίες των ζώων δεν μπορούσε να αφαιρέσει αμαρτίες και να δώσει σε κάποιον τελείως καθαρή συνείδηση. (Εβρ 10:1-4· 9:9, 13, 14) Αντιθέτως, η προειπωμένη νέα διαθήκη κατέστησε εφικτή την αληθινή συγχώρηση, με βάση τη λυτρωτική θυσία του Ιησού Χριστού. (Ιερ 31:33, 34· Ματ 26:28· 1Κο 11:25· Εφ 1:7) Ακόμη και ενόσω ήταν στη γη, ο Ιησούς, θεραπεύοντας έναν παράλυτο, κατέδειξε ότι είχε την εξουσία να συγχωρεί αμαρτίες.—Ματ 9:2-7.

Ο Ιεχωβά είναι, με εξέχοντα τρόπο, Θεός ο οποίος συγχωρεί όσους επιζητούν τη συγχώρηση και ο οποίος συγχωρεί «άφθονα», όπως υποδεικνύεται από τις παραβολές του Ιησού για τον άσωτο γιο και για το βασιλιά που χάρισε σε έναν δούλο χρέος 10.000 ταλάντων (60.000.000 δηναρίων, δηλαδή περ. $40.000.000), ενώ εκείνος ο δούλος δεν ήθελε να χαρίσει σε έναν σύνδουλό του χρέος μόλις 100 δηναρίων (περ. $70). (Ησ 55:7· Λου 15:11-32· Ματ 18:23-35) Παρ’ όλα αυτά, η συγχώρηση που παρέχει ο Ιεχωβά δεν υποκινείται από συναισθηματισμό, διότι δεν αφήνει ατιμώρητες τις ανυπόληπτες πράξεις. (Ψλ 99:8) Επιπλέον, δεν απαλλάσσει από την τιμωρία όσους αντιτίθενται ηθελημένα σε αυτόν και στις δίκαιες οδούς του. (Εξ 34:6, 7) Ο Ιησούς του Ναυή προειδοποίησε τον Ισραήλ ότι ο Ιεχωβά δεν θα τους συγχωρούσε αν αποστατούσαν.—Ιη 24:19, 20· παράβαλε Ησ 2:6-9.

Ο Θεός απαιτεί να γίνονται τα πράγματα με έναν ορισμένο τρόπο προκειμένου να ζητήσει και να λάβει κάποιος τη συγχώρησή του. Το άτομο πρέπει να παραδεχτεί την αμαρτία του, να αναγνωρίσει ότι αυτή αποτελεί προσβολή κατά του Θεού, να την ομολογήσει ανεπιφύλακτα, να λυπηθεί ολόκαρδα για το κακό που έκανε και να είναι αποφασισμένο να μεταστραφεί από αυτή την πορεία ή συνήθεια. (Ψλ 32:5· 51:4· 1Ιω 1:8, 9· 2Κο 7:8-11) Πρέπει να κάνει ό,τι μπορεί για να επανορθώσει το κακό ή τη βλάβη που προξένησε. (Ματ 5:23, 24) Κατόπιν, πρέπει να προσευχηθεί στον Θεό, ζητώντας συγχώρηση με βάση τη λυτρωτική θυσία του Χριστού.—Εφ 1:7· βλέπε ΜΕΤΑΝΟΙΑ.

Επιπλέον, αποτελεί Χριστιανική απαίτηση το να συγχωρούμε τους άλλους για παραπτώματα που έχουν διαπράξει εναντίον μας, άσχετα με το πόσες φορές έχουν γίνει αυτά. (Λου 17:3, 4· Εφ 4:32· Κολ 3:13) Η συγχώρηση του Θεού δεν παρέχεται σε όσους αρνούνται να συγχωρήσουν τους άλλους. (Ματ 6:14, 15) Ωστόσο, ακόμη και όταν κάποια σοβαρή αδικοπραγία καταλήξει στην αποβολή “του πονηρού ανθρώπου” από τη Χριστιανική εκκλησία, στον ορισμένο καιρό αυτό το άτομο μπορεί να λάβει συγχώρηση αν αποδείξει ότι έχει μετανοήσει αληθινά. Τότε όλοι στην εκκλησία μπορούν να επιβεβαιώσουν την αγάπη τους για αυτόν. (1Κο 5:13· 2Κο 2:6-11) Εντούτοις, οι Χριστιανοί δεν είναι υποχρεωμένοι να συγχωρούν όσους αμαρτάνουν κακόβουλα και εκούσια χωρίς να μετανοούν. Τέτοια άτομα γίνονται εχθροί του Θεού.—Εβρ 10:26-31· Ψλ 139:21, 22.

Είναι κατάλληλο να ζητάει κανείς μέσω προσευχής τη συγχώρηση του Θεού για άλλους, ακόμη και για μια ολόκληρη εκκλησία. Ο Μωυσής το έκανε αυτό αναφορικά με το έθνος του Ισραήλ, ομολογώντας την αμαρτία που είχαν διαπράξει ως έθνος και ζητώντας συγχώρηση, με αποτέλεσμα να εισακουστεί από τον Ιεχωβά. (Αρ 14:19, 20) Επίσης, ο Σολομών, κατά την αφιέρωση του ναού, προσευχήθηκε να συγχωρήσει ο Ιεχωβά το λαό του αν αυτοί αμάρταναν και επέστρεφαν από την εσφαλμένη τους πορεία. (1Βα 8:30, 33-40, 46-52) Ο Έσδρας εκπροσώπησε τους επαναπατρισμένους Ιουδαίους ομολογώντας δημόσια τις αμαρτίες τους. Η εγκάρδια προσευχή και οι παραινέσεις του υποκίνησαν το λαό να κάνει συγκεκριμένες ενέργειες προκειμένου να λάβει τη συγχώρηση του Ιεχωβά. (Εσδ 9:13–10:4, 10-19, 44) Ο Ιάκωβος παρότρυνε το άτομο που είναι άρρωστο πνευματικά να καλέσει τους πρεσβυτέρους της εκκλησίας και αυτοί να προσευχηθούν για αυτόν, και «αν έχει διαπράξει αμαρτίες, αυτό θα του συγχωρηθεί». (Ιακ 5:14-16) Υπάρχει, όμως, και «αμαρτία που επισύρει θάνατο»—η αμαρτία κατά του αγίου πνεύματος, η εσκεμμένη πορεία διάπραξης αμαρτίας για την οποία δεν υπάρχει συγχώρηση. Ο Χριστιανός δεν πρέπει να προσεύχεται για όσους αμαρτάνουν κατ’ αυτόν τον τρόπο.—1Ιω 5:16· Ματ 12:31· Εβρ 10:26, 27· βλέπε ΑΜΑΡΤΙΑ· ΠΝΕΥΜΑ.