Κεφάλαιο 3

Η Θεραπεία για Εκείνους των Οποίων οι Προσδοκίες Διαψεύστηκαν

 1. Σε ποια ημερομηνία εξακολουθούμε να βρισκόμαστε, και ο Ιεχωβά ήγειρε τον Αγγαίο για να βοηθήσει τους Ιουδαίους να διακρίνουν τη σύνδεση ανάμεσα σε ποια δύο πράγματα;

ΕΙΜΑΣΤΕ ακόμη στην 1η Ελούλ, ή αλλιώς την πρώτη ημέρα του έκτου σεληνιακού μήνα, στο δεύτερο έτος της βασιλείας του Δαρείου Α΄, του βασιλιά της Περσικής Αυτοκρατορίας. Ήταν δηλαδή γύρω στα μέσα του μήνα Αυγούστου του έτους 520 Π.Κ.Χ., σύμφωνα με το σημερινό μας ημερολόγιο. (Αγγαίος 1:​1) Μέσω του Αγγαίου του προφήτη του, ο Ιεχωβά εφιστούσε την προσοχή στον τρόπο ενέργειας του εξαγορασμένου λαού του, τον οποίο είχε αποκαταστήσει στην πατρίδα του αφού αυτή είχε παραμείνει έρημη επί εβδομήντα χρόνια. (2 Χρονικών 36:​17-21) Ο Ιεχωβά τούς παρότρυνε να εξετάσουν με κάθε ειλικρίνεια τις ασυνήθιστες καταστάσεις στις οποίες είχαν περιέλθει. Τότε θα μπορούσαν να διακρίνουν τη σύνδεση που υπήρχε ανάμεσα στο γεγονός ότι όλη η σκληρή τους εργασία στη γη απέβαινε άκαρπη και στο ότι άφηναν τον οίκο της λατρείας του Ιεχωβά να μένει έρημος, ενώ φρόντιζαν καλά τα δικά τους σπίτια.​—⁠Αγγαίος 1:​2-6.

 2. Στην ουσία, με τι είδους ζήτημα είχαν να κάνουν εκείνοι οι Ιουδαίοι, και επομένως ποιος μπορούσε να υποδείξει τη σωστή θεραπεία και ποιο ήταν το πρώτο βήμα προς αυτή την κατεύθυνση;

² Ήταν στην ουσία θρησκευτικός ο λόγος για τον οποίο περνούσαν οι Ιουδαίοι τόσο άσχημα επί δεκαεφτά χρόνια μετά την επιστροφή τους στην πατρίδα τους; Αν ναι, τότε ο Ιεχωβά ήταν Εκείνος που μπορούσε να τους επισημάνει αλάνθαστα αυτόν το λόγο, και παράλληλα να τους υποδείξει τη θεραπεία. Δεν ήταν ευχαριστημένος με αυτούς, γιατί νοιάζονταν πάρα πολύ για την υλική τους ευημερία και παραμελούσαν τον οίκο της λατρείας του. Γι’ αυτό, αφού ανέχτηκε τη μη ισορροπημένη στάση τους τόσο πολύ καιρό, τους είπε τα εξής μέσω του προφήτη Αγγαίου: «Αυτό είπε ο Ιεχωβά των στρατευμάτων: “Προσηλώστε την καρδιά σας στις οδούς σας”. “Ανεβείτε στο βουνό και φέρτε ξυλεία. Και χτίστε τον οίκο, για να ευαρεστηθώ σε αυτόν και να δοξαστώ”, είπε ο Ιεχωβά». Κατόπιν, για να επισημάνει τι ευθυνόταν πραγματικά για τα απογοητευτικά αποτελέσματα της τόσο σκληρής τους εργασίας, υποκίνησε τον Αγγαίο να προφητεύσει περαιτέρω:

 3. Ποιος ισχυρίστηκε ότι ήταν υπεύθυνος για την κακή οικονομική τους κατάσταση;

³ «“Έγινε αναζήτηση για πολύ, αλλά υπήρξε λίγο μόνο· και το φέρατε μέσα στο σπίτι, και εγώ φύσηξα πάνω του​—⁠για ποιο λόγο;” λέει ο Ιεχωβά των στρατευμάτων. “Λόγω του οίκου μου που είναι έρημος, ενώ εσείς τρέχετε, ο καθένας για το δικό του σπίτι. Γι’ αυτό, πάνω από εσάς οι ουρανοί κατακράτησαν τη δροσιά τους, και η γη κατακράτησε τη σοδειά της. Και όριζα να έρθει ξηρασία στη γη και στα βουνά και στα σιτηρά και στο καινούριο κρασί και στο λάδι και σε ό,τι έβγαζε η γη και στο χωματένιο άνθρωπο και στο κατοικίδιο ζώο και σε όλο το μόχθο των χεριών”».​—⁠Αγγαίος 1:​7-11.

 4. Παρά την αυτοκρατορική απαγόρευση, ποια ενέργεια υπέδειξε ο Ιεχωβά στους Ιουδαίους, και ποιο καίριο ερώτημα έθετε αυτό για τους Ιουδαίους;

⁴ Όταν εξαγγέλθηκαν τα παραπάνω λόγια, η αντισυνταγματική απαγόρευση που είχε επιβληθεί από τον νεκρό πια Βασιλιά Αρταξέρξη της Περσίας όσον αφορά την οικοδόμηση του ναού του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ ήταν ακόμη σε ισχύ. Εντούτοις, ο Ιεχωβά των στρατευμάτων, μιλώντας μέσω του Αγγαίου, είπε στους ταλαιπωρημένους Ιουδαίους να φέρουν υλικά και να “χτίσουν τον οίκο, για να ευαρεστηθώ σε αυτόν και να δοξαστώ”. (Αγγαίος 1:​8) Το φλέγον ερώτημα ήταν τώρα: Σε τι έπρεπε να υπακούσουν​—⁠στο θέλημα του Ιεχωβά ή στην αυτοκρατορική απαγόρευση, το θέλημα ενός παραπληροφορημένου ανθρώπου που ήταν πια νεκρός; Τίνος η διαταγή έπρεπε να εκτελεστεί​—⁠του ζωντανού Υψίστου Θεού, του Μεγάλου Θεοκράτη, ή ενός νεκρού Πέρση αυτοκράτορα; Αν ενεργούσαν όπως οι μεταγενέστεροι Χριστιανοί απόστολοι, “υπακούοντας στον Θεό ως άρχοντα μάλλον παρά στους ανθρώπους”, θα ξεσήκωναν τις αντιδράσεις και την εναντίωση εκείνων που υποστήριζαν την απαγόρευση, αλλά θα κέρδιζαν την επιδοκιμασία του Θεού. (Πράξεις 5:​29) Ήδη ευαρεστούσαν εκείνους τους ειδωλολάτρες εναντιουμένους, αλλά δυσαρεστούσαν τον Θεό. Ήταν, λοιπόν, διατεθειμένοι τώρα να προκαλέσουν τη δυσαρέσκεια των ειδωλολατρών εναντιουμένων τους και έτσι να αποκτήσουν την ευαρέσκεια του Ιεχωβά των στρατευμάτων;

 5. Τι δεν μπορούσαν να ελέγξουν οι εναντιούμενοι και οι πολέμιοι, και τι δεν μπορούσαν να απαλείψουν προς όφελος των Ιουδαίων;

⁵ Εκείνοι οι ειδωλολάτρες εναντιούμενοι δεν μπορούσαν να ελέγξουν τις καιρικές συνθήκες στη γη του Ιούδα. Ούτε ολόκληρη η Περσική Αυτοκρατορία μπορούσε να κάνει κάτι τέτοιο. Δεν μπορούσαν να κάνουν τους ουρανούς να παραγάγουν την αναγκαία δροσιά στην περίοδο του χρόνου κατά την οποία υπήρχε ξηρασία. Δεν μπορούσαν να κάνουν τη γη να αποδώσει καλές σοδειές, ώστε οι Ιουδαίοι αγρότες, όχι μόνο να σπέρνουν πολύ και να αναζητούν πολύ, αλλά και να μαζεύουν πολύ. Παράλληλα, οι ιθύνοντες της Περσικής Αυτοκρατορίας και οι γείτονες που εναντιώνονταν στους Ιουδαίους δεν μπορούσαν να απαλείψουν την ξηρασία η οποία, την περίοδο που θα έπρεπε να πέφτουν βροχές, έπληττε τη γη, τα σιτηρά, το καινούριο κρασί, το λάδι, όλα τα άλλα προϊόντα της γης, αλλά έπληττε και τους ανθρώπους, τα κατοικίδια ζώα και ό,τι μοχθούσαν να αποκτήσουν οι άνθρωποι με τα χέρια τους. Ο Ιεχωβά των στρατευμάτων, όμως, μπορούσε να το κάνει αυτό, γιατί οι αντίξοες συνθήκες προέρχονταν από αυτόν ως εκδήλωση της δυσαρέσκειάς του.

 6. Γι’ αυτόν το λόγο, ποιον έπρεπε να φοβούνται οι Ιουδαίοι, αλλά με ποιον τρόπο δεν θα έδειχναν τέτοιον φόβο;

⁶ Ανόμοια με τους Ισραηλίτες που αναφέρονται στο εδάφιο Ιερεμίας 5:​24, οι επαναπατρισμένοι Ιουδαίοι δεν έπρεπε να φοβηθούν την οργή της Περσικής Αυτοκρατορίας, αλλά έπρεπε να πουν: «Ας φοβηθούμε, τώρα, τον Ιεχωβά τον Θεό μας, Αυτόν που δίνει άφθονη βροχή καθώς και τη φθινοπωρινή και την ανοιξιάτικη βροχή στην εποχή της, Αυτόν που φυλάει τις καθορισμένες εβδομάδες του θερισμού για εμάς». (Ιερεμίας 10:​10-13) Δεν θα έδειχναν τέτοιον φόβο για τον Ιεχωβά αν έτρεχαν στα σπίτια τους για να βρεθούν όσο το δυνατόν γρηγορότερα μέσα στις ανέσεις τους, αφήνοντας παράλληλα τον οίκο της λατρείας του Θεού τους να μένει έρημος. Ο οίκος μιας τόσο μεγάλης Προσωπικότητας όπως είναι ο Ιεχωβά των στρατευμάτων, ο Μεγάλος Θεοκράτης, έπρεπε να είναι στην πρώτη θέση. Ο φόβος του ανθρώπου δεν έπρεπε να τους αποτρέψει από το να χτίσουν αυτόν τον οίκο, για να ευαρεστηθεί εκείνος σε αυτόν και να δοξαστεί.

7, 8. (α) Γιατί είπε ο Ιεχωβά στους Ιουδαίους να φέρουν ξυλεία για τον οίκο; (β) Γιατί δεν ήταν απαραίτητος για τον Ιεχωβά ένας τέτοιος υλικός οίκος, αν και ήταν κατάλληλος για αυτόν;

⁷ Αυτή ήταν η θεραπεία για τις απογοητευτικές συνθήκες στις οποίες βρίσκονταν από υλική και πνευματική άποψη​—⁠δηλαδή, να υπακούν στον Θεό ως άρχοντα μάλλον παρά στους ανθρώπους και να προχωρήσουν απτόητοι στην οικοδόμηση του οίκου της λατρείας του Θεού. Ας ανεβούν στο δασοσκέπαστο βουνό για να κόψουν δέντρα και ας φέρουν ξυλεία για να χτίσουν αυτόν το σπουδαιότατο οίκο. Όχι ότι ο ναός του Θεού θα φτιαχνόταν μόνο με ξύλα. Αλλά οι πέτρες του προηγούμενου, κατεδαφισμένου ναού κείτονταν εκεί γύρω, οπότε τα ξύλα, τα οποία θα χρησιμοποιούνταν για την επένδυση και για άλλες ανάγκες, ήταν τα υλικά που έπρεπε κυρίως να βρουν. Ούτε χρειαζόταν βέβαια ο Ιεχωβά των στρατευμάτων έναν επίγειο, υλικό οίκο για να είναι το σπίτι στο οποίο να κατοικεί ανάμεσα στους Ιουδαίους με τα όμορφα σπίτια τους. Είχε ήδη την κατοικία του που δεν την είχαν φτιάξει ανθρώπινα χέρια, στους αγίους ουρανούς, και αυτός ο ναός που ήταν φτιαγμένος με πέτρες και ξύλα στο Όρος Μοριά στην Ιερουσαλήμ ήταν απλώς η απεικόνιση ενός μελλοντικού, πνευματικού ναού, ενός αληθινού οίκου λατρείας του Υψίστου Θεού. Ήταν όπως ακριβώς είχε πει ο Σολομών, ο οποίος είχε χτίσει τον πρώτο ναό:

⁸ «Αλλά θα κατοικήσει πράγματι ο Θεός στη γη; Ορίστε! Οι ουρανοί, ναι, ο ουρανός των ουρανών, δεν μπορούν να σε χωρέσουν· πόσο λιγότερο, λοιπόν, αυτός ο οίκος που έχτισα!»​—⁠1 Βασιλέων 8:27.

 9. (α) Συνεπώς, πώς θα κατοικούσε ο Θεός σε εκείνον τον οίκο; (β) Αποδίδοντας λατρεία μέσα σε έναν τέτοιον ναό, τι θα μπορούσαν να ανανεώσουν οι Ιουδαίοι, και με ποια αποτελέσματα για τους ίδιους;

⁹ Συνεπώς, ο Θεός θα κατοικούσε στον ανοικοδομημένο ναό της Ιερουσαλήμ, όχι προσωπικά, αλλά μόνο με το πνεύμα του, την άγια και αόρατη ενεργό του δύναμη, καθώς και με το να στρέφει το πρόσωπό του, δηλαδή την προσοχή του, σε εκείνον το ναό. Θα τον αγίαζε, δηλαδή θα τον καθιστούσε έναν άγιο οίκο, ο οποίος θα ήταν το κέντρο της θρησκευτικής λατρείας ολόκληρου του έθνους. Εκεί θα προσφέρονταν θυσίες για μεμονωμένα άτομα ή για ολόκληρο το έθνος πάνω στο ένα και μοναδικό εξουσιοδοτημένο θυσιαστήριο, και αυτό θα ήταν το μέρος όπου θα συναγόταν το έθνος στη διάρκεια των τριών ετήσιων γιορτών του και στην Ημέρα της Εξιλέωσης ολόκληρου του έθνους. Εκεί θα μπορούσε να ασκεί τα καθήκοντά του υπέρ του λαού ο Αρχιερέας Ιησούς, ο γιος του Ιωσεδέκ, και όλοι οι υφιερείς. Έτσι θα μπορούσε το έθνος του Ισραήλ να διατηρεί ανανεωμένη τη σχέση του με τον Θεοκρατικό Κυβερνήτη του, τον Ιεχωβά, και να παραμένει σε καλή κατάσταση πνευματικά. Ο Ιεχωβά θα δοξαζόταν από την ανοικοδόμηση του ναού στον οποίο θα κατοικούσε το όνομά Του, και θα φανέρωνε την ευαρέσκειά του εκχέοντας πάνω τους ευλογίες, και πνευματικές και υλικές.

ΥΠΑΚΟΗ ΣΤΟΝ ΘΕΟ ΩΣ ΑΡΧΟΝΤΑ; Ή ΣΤΟΥΣ ΑΝΘΡΩΠΟΥΣ;

10, 11. Σε ποιους απευθυνόταν η εναρκτήρια προφητεία του Αγγαίου, και ποια απόφαση είχε παρθεί, όπως φαίνεται από την ενέργεια που επακολούθησε;

¹⁰ Το εναρκτήριο άγγελμα του προφήτη Αγγαίου απευθυνόταν ιδίως «στον Ζοροβάβελ, το γιο του Σαλαθιήλ, τον κυβερνήτη του Ιούδα, και στον Ιησού, το γιο του Ιωσεδέκ, τον αρχιερέα». (Αγγαίος 1:​1) Το γεγονός αυτό τους υποχρέωνε να αναλάβουν την ηγεσία και να θέσουν το ορθό παράδειγμα για όλο το έθνος. Εντούτοις αυτοί οι δύο άντρες, ο κυβερνήτης και ο αρχιερέας, γνώριζαν ποια θα ήταν η αντίδραση των εναντιουμένων αν άρχιζαν ξανά την οικοδόμηση του ναού στην Ιερουσαλήμ. Τι δείχνει η ιστορία ότι έκαναν​—⁠υπάκουσαν στον Ιεχωβά των στρατευμάτων ως Άρχοντα ή στους ανθρώπους; Έβαλαν πρώτα τα πνευματικά συμφέροντα και υπάκουσαν στον Θεό. Ο Αγγαίος αναφέρει:

¹¹ «Και ο Ζοροβάβελ, ο γιος του Σαλαθιήλ, και ο Ιησούς, ο γιος του Ιωσεδέκ, ο αρχιερέας, και όλοι όσοι είχαν απομείνει από το λαό άρχισαν να ακούν τη φωνή του Ιεχωβά του Θεού τους και τα λόγια του Αγγαίου του προφήτη, καθώς τον είχε στείλει ο Ιεχωβά ο Θεός τους· και ο λαός άρχισε να φοβάται εξαιτίας του Ιεχωβά».​—⁠Αγγαίος 1:12.

12. Ποιον αναγνώρισε ο λαός ως αποστολέα του Αγγαίου, και ποιο φόβο υπερνίκησαν;

¹² Από το άγγελμα που τους είχε διακηρύξει ο προφήτης εκείνη την ημέρα της έκτης νέας σελήνης του έτους, ο λαός κατάλαβε ποια ήταν η στάση του θαρραλέου Αγγαίου όσον αφορά την υπακοή στον Θεό ή στους ανθρώπους. Συνειδητοποίησαν ότι ο Ιεχωβά είχε στείλει τον Αγγαίο, και γι’ αυτό τον άκουσαν ως τον κομιστή του επίκαιρου αγγέλματος του Ιεχωβά. Άνοιξαν τις καρδιές τους και πρόσεξαν τι είχε να τους πει, παρότι αυτά ήταν υπό μορφή ελέγχου. Συνέλαβαν το νόημα της λογίκευσης που χρησιμοποιούσε ο Θεός στην περίπτωσή τους. Αναγνώρισαν το σφάλμα τους, την παράλειψή τους. Είχαν βάσιμους λόγους για να φοβούνται ενώπιον του Ιεχωβά. Ο Αρχηγός των ουράνιων στρατευμάτων ήταν αυτός που μιλούσε μέσω του Αγγαίου του προφήτη του, και ο φόβος τους για αυτόν τον Ιεχωβά των στρατευμάτων επισκίαζε κάθε φόβο για ανθρώπους ή ακόμη και για την Περσική Αυτοκρατορία. Ακόμη, όμως, χρειάζονταν ενθάρρυνση και ο Αγγαίος είχε πλέον συνηθίσει να τους την παρέχει:

13. Ποιο ενθαρρυντικό άγγελμα έδωσε κατόπιν ο Αγγαίος στο λαό;

¹³ «Και ο Αγγαίος, ο αγγελιοφόρος του Ιεχωβά, συνέχισε και είπε στο λαό σύμφωνα με το διορισμό αγγελιοφόρου που είχε λάβει από τον Ιεχωβά, λέγοντας: “«Εγώ είμαι μαζί σας», λέει ο Ιεχωβά”».​—⁠Αγγαίος 1:13.

14. Παρά την ύπαρξη όλων εκείνων των εναντιουμένων, τι σήμαινε αυτό το άγγελμα για τους οικοδόμους του ναού, και ποιον κανόνα τον οποίο έθεσε αργότερα ο Ιησούς Χριστός θα ακολουθούσαν αν προχωρούσαν στην οικοδόμηση;

¹⁴ Υπήρχε άραγε πιο ενθαρρυντικό άγγελμα από αυτό για εκείνους τους θεοφοβούμενους Ιουδαίους; Οι εναντιούμενοι γείτονες μπορεί να είχαν ολόκληρη την Περσική Αυτοκρατορία στο πλευρό τους, αλλά οι εξαγορασμένοι Ισραηλίτες, ακολουθώντας μια πορεία υπακοής, είχαν τον Ιεχωβά των στρατευμάτων στο πλευρό τους. Ο Ιεχωβά δεν θα δυσαρεστούνταν αν αυτοί προχωρούσαν απτόητοι στην ανοικοδόμηση του ναού. Παραφράζοντας τον κανόνα που έθεσε ο Ιησούς Χριστός πάνω από πεντακόσια πενήντα χρόνια αργότερα, αυτά που ήταν του Καίσαρα (ή του αυτοκράτορα) έπρεπε να αποδοθούν στον Καίσαρα, αλλά αυτά που είναι του Θεού πρέπει παρόμοια να αποδίδονται στον Θεό, και τα δικά Του πράγματα έρχονται πρώτα. (Ματθαίος 22:​21) Ενεργώντας σύμφωνα με αυτόν τον κανόνα, θα είχαν τον Ιεχωβά μαζί τους. Και αυτό εγγυόταν σίγουρη επιτυχία στην οικοδόμηση του ναού.

15. Γιατί πέρασαν τώρα πάνω από τρεις εβδομάδες προτού μπει ο λαός στον οίκο του Ιεχωβά και αρχίσει τις εργασίες;

¹⁵ Έχοντας εναποθέσει τώρα πια την εμπιστοσύνη τους στον Παντοδύναμο Θεό τους, καταπιάστηκαν ως έθνος με το κύριο έργο για το οποίο είχαν κάνει το μεγάλο ταξίδι της επιστροφής από τη Βαβυλώνα στην ιερή πατρίδα τους. Πέρασαν πάνω από τρεις εβδομάδες, όχι επειδή ανέβαλαν από φόβο τις εργασίες, αλλά για να οργανώσουν έτσι τα πράγματα ώστε να ξεκινήσουν σωστά. Όλοι είχαν κινητοποιηθεί λόγω του πνεύματος του Θεού, δηλαδή της αόρατης ενεργού του δύναμης, που δρούσε ως υποκινούσα δύναμη μέσα τους. Ήρθε, λοιπόν, η εικοστή τέταρτη ημέρα του σεληνιακού μήνα Ελούλ· τι συνέβη τότε; Εσύ, Αγγαίε, ήσουν εκεί· πες μας: «Και ο Ιεχωβά διήγειρε το πνεύμα του Ζοροβάβελ, γιου του Σαλαθιήλ, του κυβερνήτη του Ιούδα, και το πνεύμα του Ιησού, γιου του Ιωσεδέκ, του αρχιερέα, και το πνεύμα όλων όσων είχαν απομείνει από το λαό· και άρχισαν να μπαίνουν και να εκτελούν την εργασία στον οίκο του Ιεχωβά των στρατευμάτων, του Θεού τους. Αυτό έγινε την εικοστή τέταρτη ημέρα του έκτου μήνα, στο δεύτερο έτος του Δαρείου του βασιλιά».​—⁠Αγγαίος 1:​14, 15.

16. Προτού αρχίσει να προφητεύει ο Αγγαίος, σε ποια κατάσταση είχαν περιπέσει οι Ιουδαίοι, αλλά τώρα τι είχαν υποκινηθεί να κάνουν;

¹⁶ Προτού αρχίσει να προφητεύει ο Αγγαίος την πρώτη ημέρα του έκτου μήνα εκείνου του έτους, ο Κυβερνήτης Ζοροβάβελ και ο Αρχιερέας Ιησούς, καθώς και το επαναπατρισμένο υπόλοιπο του Ιουδαϊκού λαού, είχαν χάσει την παρόρμηση, τη διάθεση, το αίσθημα του επείγοντος, το ζήλο και τον ενθουσιασμό για την ανοικοδόμηση του ναού του Ιεχωβά. Είχαν υποκύψει στις αντιδράσεις και στις παρεμβάσεις των εναντιουμένων τους και έλεγαν μεταξύ τους: «Δεν έχει έρθει ο καιρός, ο καιρός του οίκου του Ιεχωβά, για να χτιστεί». (Αγγαίος 1:​2) Τώρα, όμως, χάρη στο άγγελμα που τους μετέφερε ο Αγγαίος από τον Θεό τους, άρχισαν να βλέπουν τα πράγματα διαφορετικά. Γι’ αυτό, ο Αρχηγός των στρατευμάτων, ο Ιεχωβά, υποκίνησε το πνεύμα όλων. Μετά την αναγκαία οργάνωση και προετοιμασία, συγκεντρώθηκαν στην επιτέλεση του πιο σημαντικού έργου στη γη του Ιούδα, αρχίζοντας με τις προκαταρκτικές εργασίες που έπρεπε να γίνουν προτού προχωρήσουν σε αυτή καθαυτή την κατασκευή του ναού του Θεού τους. Η χρονική στιγμή είναι καθορισμένη: ήταν η 24η Ελούλ του δεύτερου έτους του Δαρείου Α΄, του βασιλιά της Περσίας. Ήταν δηλαδή γύρω στα μέσα του Σεπτεμβρίου του 520 Π.Κ.Χ. Ήταν η εποχή του χρόνου κατά την οποία θα άρχιζε να σχηματίζεται δροσιά πάνω στη βλάστηση, μετά την καλοκαιρινή περίοδο της ξηρασίας.

17. Τι περιλάμβαναν αυτές οι προκαταρκτικές εργασίες, και γιατί δεν ένοιαζε τους Ιουδαίους αν οι εναντιούμενοι είχαν παρατηρήσει την εργασία τους;

¹⁷ Αναμφισβήτητα ο Ιεχωβά των στρατευμάτων ήταν ευχαριστημένος βλέποντας αυτή την πρόοδο των εργασιών. Έπρεπε να κόψουν ξυλεία και να φτιάξουν δοκάρια και σανίδες για την επένδυση· οπωσδήποτε θα χρειαζόταν να λατομήσουν και πέτρες. Έπρεπε, ακόμη, να απομακρύνουν τα συντρίμμια από την ιστορική τοποθεσία του ναού την οποία είχε αγοράσει πριν από πολύ καιρό ο Βασιλιάς Δαβίδ, τον ενδέκατο αιώνα πριν από την Κοινή μας Χρονολογία. (2 Σαμουήλ 24:​18-25· 1 Χρονικών 21:​18 ως 22:​19· 2 Χρονικών 3:​1) Αυτά τα συντρίμμια θα πρέπει να είχαν συσσωρευθεί με το πέρασμα των ετών. Το αν οι ειδωλολάτρες γείτονες, οι οποίοι εναντιώνονταν στους Ιουδαίους, παρατήρησαν αυτή την προκαταρκτική δραστηριότητα δεν το γνωρίζουμε. Και αν ακόμη την παρατήρησαν, οι πολυάσχολοι Ιουδαίοι δεν νοιάστηκαν για αυτό. Ήξεραν ότι είχαν την επιδοκιμασία του Θεού τους και ότι έκαναν το δικό του έργο και ότι ο ακατανίκητος Ιεχωβά των στρατευμάτων ήταν στο πλευρό τους. Παρ’ όλα αυτά, επρόκειτο να έρθει σφοδρή εναντίωση από το στρατόπεδο των εχθρών. Πόση επιτυχία θα είχε αυτή τη φορά; Θα δούμε.

ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΠΑΡΑΛΛΗΛΟ

18. Υπάρχει κάποιο σύγχρονο παράλληλο αυτής της υπόθεσης, και σε τίνος τα συγγράμματα θα ανατρέξουμε εδώ;

¹⁸ Υπάρχει κάποιο ιστορικό παράλληλο στους σύγχρονους καιρούς που κάνει αυτή την αρχαία υπόθεση να μην είναι απλώς νεκρή ιστορία; Έχουμε λόγο να πιστεύουμε πως υπάρχει. Ένας Ιουδαίος συγγραφέας του πρώτου αιώνα της Κοινής μας Χρονολογίας, κάποιος Φαρισαίος από τη φυλή του Βενιαμίν ονόματι Σαύλος, από την Ταρσό της Μικράς Ασίας, έκανε μια αναδρομή στην αρχαία ιστορία του λαού του και έπειτα έγραψε τις παρατηρήσεις του. Σε ποιους απηύθυνε την επιστολή του; Την έστειλε στην αυτοκρατορική Ρώμη, στην Ιταλία, αλλά όχι σε κάποιον δήθεν «Επίσκοπο της Ρώμης, Διάδοχο του Άρχοντα των Αποστόλων, Αντιπρόσωπο του Χριστού». Όχι βέβαια. Εκείνον τον καιρό ο Χριστιανικός κόσμος, με έναν τέτοιον θρησκευτικό προκαθήμενο, δεν είχε εμφανιστεί ακόμη, αλλά έπρεπε να περιμένει τον Αυτοκράτορα Κωνσταντίνο τον Μέγα, ο οποίος σηματοδότησε το ξεκίνημά του τον τέταρτο αιώνα. Ο Σαύλος από την Ταρσό, που είχε ήδη γίνει απόστολος του Ιησού Χριστού και είχε ονομαστεί Παύλος, απηύθυνε την επιστολή του προς την εκκλησία των πρώτων Χριστιανών στη Ρώμη εξετάζοντας πολλά τμήματα των θεόπνευστων Εβραϊκών Γραφών.

19. Ποιο προφητικό βιβλίο περιλαμβάνουν επίσης αυτά που έγραψε ο Παύλος στο εδάφιο Ρωμαίους 15:4;

¹⁹ Στο χωρίο που τώρα έχει καταχωρηθεί ως Ρωμαίους κεφάλαιο δεκαπέντε και εδάφιο τέσσερα, ο Παύλος έγραψε: «Διότι όλα όσα γράφτηκαν παλιότερα γράφτηκαν για την εκπαίδευσή μας, ώστε, μέσω της υπομονής μας και μέσω της παρηγοριάς από τις Γραφές, να έχουμε ελπίδα». (Ρωμαίους 1:​1-7) Αυτές οι Γραφές περιλάμβαναν και το βιβλίο του Αγγαίου.

20. Σύμφωνα με τα εδάφια 1 Κορινθίους 10:​6-11, γιατί μπορούμε να αναζητήσουμε αντιτυπική αξία στο υπόμνημα του Αγγαίου;

²⁰ Ο απόστολος Παύλος έγραψε επίσης δύο επιστολές στη Χριστιανική εκκλησία της Κορίνθου, στη ρωμαϊκή επαρχία της Αχαΐας· στην πρώτη του επιστολή, στο δέκατο κεφάλαιο, αναφέρεται σε γεγονότα της αρχαίας Ιουδαϊκής ζωής και λέει: «Αυτά έγιναν παραδείγματα [τύποι, Κείμενο ] για εμάς, ώστε να μην είμαστε άτομα που επιθυμούν κακά πράγματα, όπως και εκείνοι τα επιθύμησαν. . . . Αυτά συνέβαιναν σε εκείνους ως παραδείγματα [τυπικώς, Κείμενο ] και γράφτηκαν για προειδοποίηση δική μας, στους οποίους έχουν φτάσει τα τέλη των συστημάτων πραγμάτων». (1 Κορινθίους 10:​6-11) Είναι λογικό να αναμένουμε, λοιπόν, ότι τα γεγονότα που αφηγήθηκε ο προφήτης Αγγαίος έχουν και αυτά αντιτυπική, ή αλλιώς παραδειγματική, αξία. Μάλιστα, σε μια θεόπνευστη επιστολή που έστειλε στους Εβραίους, ο απόστολος Παύλος παραθέτει από τον Αγγαίο και κάνει την εφαρμογή, όχι στους Εβραίους που δεν είχαν γίνει Χριστιανοί, αλλά στους φυσικούς, περιτμημένους Εβραίους που είχαν αποδεχτεί τον Ιησού Χριστό ως τον προ πολλού υποσχεμένο Μεσσία. (Αγγαίος 2:​6· Εβραίους 12:​25-29) Επομένως, εμείς σήμερα μπορούμε να αναζητήσουμε αντιτυπική αξία στο υπόμνημα του Αγγαίου.

ΕΡΧΕΤΑΙ ΣΤΟ ΠΡΟΣΚΗΝΙΟ ΕΝΑΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΣ ΙΣΡΑΗΛ

21. Στα εδάφια Αποκάλυψη 11:​1-4, πώς περιγράφει ο απόστολος Ιωάννης έναν τυπικό ναό τον οποίο είδε μέσω αποκάλυψης;

²¹ Ο Αγγαίος χρησιμοποιήθηκε στην περίπτωση της ανοικοδόμησης του τυπικού ναού του Ιεχωβά στην Ιερουσαλήμ, στις ημέρες του Κυβερνήτη Ζοροβάβελ και του Αρχιερέα Ιησού. Ο Χριστιανός απόστολος Ιωάννης, ο τελευταίος από τους αποστόλους, ο γιος του Ζεβεδαίου από τη Γαλιλαία, είχε εξοριστεί από τη Ρωμαϊκή Αυτοκρατορία στη Νήσο Πάτμο όπου έλαβε μια σειρά θεόπνευστων οραμάτων. Σε κάποιο από αυτά τα οράματα είδε έναν τυπικό ναό, για τον οποίο έγραψε: «Και μου δόθηκε ένα καλάμι όμοιο με ραβδί καθώς αυτός είπε: “Σήκω και μέτρησε το αγιαστήριο του ναού του Θεού και το θυσιαστήριο και εκείνους που προσφέρουν λατρεία μέσα σε αυτό. Την αυλή, όμως, που είναι έξω από το αγιαστήριο του ναού, άφησέ την εντελώς έξω και μην τη μετρήσεις, επειδή έχει δοθεί στα έθνη, και αυτά θα καταπατήσουν την άγια πόλη σαράντα δύο μήνες. Και θα κάνω τους δύο μάρτυρές μου να προφητεύσουν χίλιες διακόσιες εξήντα ημέρες ντυμένοι με σάκο”».​—⁠Αποκάλυψη 11:​1-4.

22. (α) Τι είδους μάρτυρες ήταν εκείνοι οι «δύο μάρτυρες»; (β) Πού στηριζόταν τώρα ο Ιωάννης για να έχει σχέση με τον Ιεχωβά;

²² Σε αυτή την περίπτωση οι συμβολικοί «δύο μάρτυρες» του Θεού εκείνου του ναού επρόκειτο να είναι Χριστιανοί μάρτυρες του Υψίστου Θεού, γιατί ο απόστολος Ιωάννης λάβαινε αποκαλύψεις πραγμάτων που θα συνέβαιναν στο μέλλον, όχι πραγμάτων της Ιουδαϊκής ιστορίας του παρελθόντος. (Αποκάλυψη 1:​1-6) Ο απόστολος Ιωάννης συμπεριέλαβε και τον εαυτό του στους Χριστιανούς μάρτυρες. (Αποκάλυψη 1:​9· 19:​9, 10) Τον καιρό που δόθηκε αυτή η Αποκάλυψη στον Ιωάννη, ο ανοικοδομημένος ναός της Ιερουσαλήμ στη ρωμαϊκή επαρχία της Ιουδαίας είχε καταστραφεί μαζί με την άγια πόλη μερικά χρόνια νωρίτερα, το 70 της Κοινής μας Χρονολογίας, όπως είχε προβλέψει ο Μεσσίας, ο Ιησούς Χριστός. (Ματθαίος 24:​1-22· Μάρκος 13:​1-20· Λουκάς 21:​5-24) Επειδή είχε γίνει μαθητής του Μεσσία, τον οποίο είχε απορρίψει το Ιουδαϊκό έθνος, ο Ιωάννης είχε διαχωριστεί από τους άπιστους φυσικούς Ισραηλίτες. Δεν βάσιζε πια τη σχέση του με τον Ιεχωβά των στρατευμάτων στο γεγονός ότι ήταν εκ γενετής Ισραηλίτης. Η σχέση την οποία είχε με τον Ιεχωβά των στρατευμάτων βασιζόταν στο ότι ήταν πνευματικός Ισραηλίτης, γεννημένος από το πνεύμα του Θεού. Ο Ιωάννης ήταν τώρα «εσωτερικά Ιουδαίος». Η περιτομή του ήταν «η περιτομή της καρδιάς μέσω πνεύματος».​—⁠Ρωμαίους 2:29.

23. Σε ποιον «Ισραήλ» ανήκε τώρα ο Ιωάννης, και σε ποιο ναό λάτρευε τον Ιεχωβά;

²³ Πνευματικά, λοιπόν, ο απόστολος Ιωάννης ήταν «νέα δημιουργία». (2 Κορινθίους 5:​17) Αυτό είναι που μετράει για τον Θεό, σύμφωνα με τα όσα έγραψε ο απόστολος Παύλος στα εδάφια Γαλάτες 6:​14-16: «Ποτέ να μη συμβεί να καυχηθώ, παρά μόνο για το ξύλο βασανισμού του Κυρίου μας Ιησού Χριστού, μέσω του οποίου ο κόσμος έχει κρεμαστεί στο ξύλο σε ό,τι αφορά εμένα και εγώ σε ό,τι αφορά τον κόσμο. Διότι ούτε η περιτομή είναι τίποτα ούτε η μη περιτομή, αλλά μια νέα δημιουργία είναι κάτι. Και όλοι όσοι περπατήσουν εύτακτα σύμφωνα με αυτόν τον κανόνα διαγωγής, σε αυτούς ας είναι ειρήνη και έλεος, ναι, στον Ισραήλ του Θεού». Ο απόστολος Ιωάννης ήταν μέρος του πνευματικού «Ισραήλ του Θεού». Ως εκ τούτου, δεν χρειαζόταν έναν ναό από πέτρα και ξύλο στην Ιερουσαλήμ για να λατρεύει τον Ιεχωβά των στρατευμάτων. Ως πνευματικός Ισραηλίτης, λάτρευε τον Ιεχωβά Θεό στο μεγάλο πνευματικό ναό Του, τύπος του οποίου ήταν ο υλικός, επίγειος ναός που βρισκόταν στην Ιερουσαλήμ. (Εβραίους 9:​23-26· 8:​1, 2) Φανταστείτε να χρειαζόμασταν έναν υλικό ναό στην Ιερουσαλήμ για να λατρεύουμε τον Ιεχωβά Θεό. Πού θα βρισκόμασταν εμείς; Ωστόσο, μπορούμε να προσφέρουμε λατρεία μέσα στον πνευματικό ναό όπως έκανε και ο Ιωάννης.

24. Συνεπώς, ποιοι ήταν εκείνοι οι συμβολικοί «δύο μάρτυρες», πότε καταπατήθηκαν από τα έθνη, και πώς προφήτευσαν ντυμένοι με σάκο;

²⁴ Συνεπώς, στην Αποκάλυψη του Ιωάννη, εκείνοι στους οποίους αναφέρεται ο Θεός ως τους «δύο μάρτυρές μου» είναι πνευματικοί Ισραηλίτες, αφιερωμένοι, βαφτισμένοι ακόλουθοι του Μεσσία τον οποίο ακολουθούσε ο Ιωάννης, δηλαδή του Ιησού Χριστού. Ως λάτρεις του Ιεχωβά των στρατευμάτων που τον υπηρετούν στην αυλή, σαν να λέγαμε, του πνευματικού ναού του, καταπατήθηκαν από τα έθνη επί «σαράντα δύο μήνες». Αυτό συνέβη στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, ανάμεσα στα έτη 1914-1918. Στη διάρκεια εκείνης της περιόδου αυτοί οι συμβολικοί «δύο μάρτυρες» προφήτευαν ντυμένοι με σάκο, με την έννοια ότι το άγγελμα το οποίο διακήρυτταν δημόσια ήταν πένθιμο. Προέλεγε την επικείμενη καταστροφή, το βίαιο θάνατο όλων των εθνών καθώς είχαν λήξει πια οι «καιροί των εθνών» στις αρχές του φθινοπώρου του έτους 1914. (Λουκάς 21:​24) Μοιάζοντας με σκυθρωπούς προφήτες, ντυμένους με το πένθιμο ένδυμα του σάκου, προφήτευσαν επί χίλιες διακόσιες εξήντα ημέρες στη διάρκεια του πρώτου παγκόσμιου πολέμου. (Αποκάλυψη 11:​1-3) Τι συνέβη κατόπιν σε αυτούς, όπως το προείδε ο απόστολος Ιωάννης;

25. Σύμφωνα με το όραμα του Ιωάννη, τι συνέβη σε αυτούς όταν τελείωσαν τη μαρτυρία τους;

²⁵ «Και όταν τελειώσουν τη μαρτυρία τους, το θηρίο που ανεβαίνει από την άβυσσο θα κάνει πόλεμο μαζί τους και θα τους νικήσει και θα τους σκοτώσει. Και τα πτώματά τους θα βρίσκονται στον πλατύ δρόμο της μεγάλης πόλης, η οποία αποκαλείται με πνευματική έννοια Σόδομα και Αίγυπτος, όπου και ο Κύριός τους κρεμάστηκε στο ξύλο».​—⁠Αποκάλυψη 11:​7, 8.

26. Πώς εκπληρώθηκε εκείνη η προφητική εικόνα στη διάρκεια του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου;

²⁶ Εκείνο το θηρίο που βγαίνει από την άβυσσο εξηγείται αργότερα ότι συμβολίζει την παγκόσμια οργάνωση του πολιτικού συστήματος, που τώρα έχει ηλικία χιλιάδων ετών. Την άνοιξη του 1918, προτού τελειώσει ο Α΄ Παγκόσμιος Πόλεμος, αυτή η θηριώδης πολιτική οργάνωση εκμεταλλεύτηκε τις συνθήκες του πολέμου για να απαγορεύσει τα Βιβλικά έντυπα τα οποία χρησιμοποιούσε η τάξη των “δύο μαρτύρων” και φυλάκισε αφιερωμένους Χριστιανούς που πρωτοστατούσαν στην έκδοση αυτών των εντύπων. Με αυτόν τον τρόπο “σκότωσε” το ελεύθερο, δημόσιο έργο των συμβολικών “δύο μαρτύρων”· και ως προς την επίδοση δημόσιας μαρτυρίας για τη θεοκρατική κυβέρνηση του Ιεχωβά, αυτοί ήταν σαν νεκρά πτώματα που κείτονταν στους δρόμους του Χριστιανικού κόσμου, εκτεθειμένα στην καταισχύνη και στο θρησκευτικό διωγμό.

27. Εκείνον τον καιρό ήταν σαν τους Ισραηλίτες που βρίσκονταν σε ποια κατάσταση, αλλά γιατί δεν διήρκεσε πολύ αυτό για εκείνους τους «μάρτυρες»;

²⁷ Εκείνον τον καιρό, οι αφιερωμένοι, βαφτισμένοι αυτοί Χριστιανοί λάτρεις στον πνευματικό ναό του Ιεχωβά των στρατευμάτων ήταν σαν τους φυσικούς Ισραηλίτες που βρίσκονταν εξόριστοι στη Βαβυλώνα από το 607 ως το 537 Π.Κ.Χ. Αλλά το προφητικό όραμα της Αποκάλυψης έδειξε ότι εκείνη η κατάσταση των συμβολικών “δύο μαρτύρων” δεν θα διαρκούσε πολύ​—⁠σαν να λέγαμε, μόνο «τρεισήμισι ημέρες». Τι έγινε ύστερα; Μήπως θάφτηκαν τα πτώματά τους; Όχι! Αυτοί επανήλθαν στη ζωή. «Και μετά τις τρεισήμισι ημέρες, πνεύμα ζωής από τον Θεό μπήκε μέσα τους, και στάθηκαν στα πόδια τους, και έπεσε μεγάλος φόβος πάνω σε εκείνους που τους έβλεπαν». (Αποκάλυψη 11:​9-11) Έτσι και αυτοί οι διωκόμενοι Χριστιανοί «προφήτες» της νεογέννητης Μεσσιανικής βασιλείας του Θεού δεν θάφτηκαν για πάντα στο Χριστιανικό κόσμο ούτε και σε ολόκληρη την υπόλοιπη Βαβυλώνα τη Μεγάλη, την παγκόσμια αυτοκρατορία της ψεύτικης θρησκείας. Την άνοιξη του 1919 «πνεύμα ζωής από τον Θεό μπήκε μέσα τους, και στάθηκαν στα πόδια τους», επανεμφανιζόμενοι δημόσια ως οι εντεταλμένοι μάρτυρες της βασιλείας του Θεού στην οποία θα κυβερνάει ο Μεσσίας Του. Σαν το υπόλοιπο των Ισραηλιτών στις ημέρες του Αγγαίου, το οποίο επανήλθε από τη Βαβυλώνα στην Ιερουσαλήμ και στον Ιούδα, αυτοί επανέκτησαν τη δικαιωματική, πνευματική επικράτειά τους.

28. Σαν τους επαναπατρισμένους Ιουδαίους στις ημέρες του Αγγαίου, τι ήταν καιρός να κάνουν τώρα αυτοί οι απελευθερωμένοι «μάρτυρες»;

²⁸ Εκείνον τον καιρό, μολονότι αποφυλακίστηκαν οι αξιωματούχοι και τα μέλη των κεντρικών γραφείων της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά, ίσχυαν ακόμη οι απαγορεύσεις για τα έντυπα που εξέδιδε αυτή η Εταιρία και τα οποία διένεμαν προηγουμένως οι αφιερωμένοι, βαφτισμένοι Χριστιανοί σπουδαστές της Γραφής σε πολλές χώρες. Ωστόσο, όπως στην αρχαία περίπτωση των Ισραηλιτών που είχαν επαναπατριστεί, η δημόσια λατρεία του Ιεχωβά των στρατευμάτων στον πνευματικό ναό του χρειαζόταν να αναζωογονηθεί, να ανοικοδομηθεί. Η υπηρεσία στον πνευματικό ναό του έπρεπε να λάβει την πρώτη θέση στην απελευθερωμένη πνευματική επικράτειά τους. Δεν έπρεπε να δώσουν προτεραιότητα στις υλιστικές ευκαιρίες της μεταπολεμικής περιόδου σε βάρος της λατρείας του Θεού και της υπηρεσίας της Βασιλείας. Έπρεπε να αποδιώξουν το φόβο του ανθρώπου και να εναποθέσουν πλήρη εμπιστοσύνη και πεποίθηση στον Μεγάλο Θεοκράτη, τον Ιεχωβά των στρατευμάτων. Είχε περάσει πια ο καιρός του πένθους για τους περασμένους διωγμούς, τις δυσχέρειες και την αιχμαλωσία της περιόδου του πολέμου. Απολαμβάνοντας την αποκαταστημένη, πνευματική τους επικράτεια της καλής σχέσης με τον Ιεχωβά των στρατευμάτων, είχαν εισέλθει σε μια γιορταστική περίοδο πνευματικής ευφροσύνης, σε έναν καιρό για αίνο και ευχαριστία στον μεγάλο Ελευθερωτή τους, τον Ιεχωβά.

29. Τώρα ήταν καιρός για την εμφάνιση τίνος σύγχρονου αντιστοίχου, και πώς άρχισε να ακούγεται η φωνή του, όπως στο τεύχος 15 Μαΐου 1919 της Σκοπιάς;

²⁹ Ήταν καιρός για έναν σύγχρονο Αγγαίο, εφόσον μάλιστα το όνομα Αγγαίος σημαίνει «Γιορταστικός· Γιορτινός»· ή αν το όνομα Αγγαίος είναι απλώς μια άλλη μορφή του ονόματος Αγγίας, τότε σημαίνει «Γιορτή [Χαγγ ] του Γιαχ», δηλαδή «Γιορτή του Ιεχωβά». Σε αυτόν τον κατάλληλο καιρό, άρχισε να ακούγεται μια φωνή σαν του Αγγαίου, “του αγγελιοφόρου του Ιεχωβά”. Ας προσέξουμε αυτό το άγγελμα που δημοσιεύτηκε στη σελίδα 150 του τεύχους 15 Μαΐου 1919 του περιοδικού Η Σκοπιά του Πύργου και Κήρυξ της Χριστού Παρουσίας (στην αγγλική). Αυτό το άγγελμα βρισκόταν στη 2η στήλη, κάτω από τον υπότιτλο «Καιροί Αναψυχής». Έλεγε τα εξής:

Όλοι οι απόστολοι του Κυρίου επισήμαναν τη δεύτερη έλευση του Κυρίου και την εξήραν ως ημέρα ευλογίας για την ανθρωπότητα. Ο Άγιος Παύλος, αναφερόμενος σε εκείνον τον καιρό, είπε: «[Ο Θεός] έχει προσδιορίσει ημέρα κατά την οποία σκοπεύει να κρίνει την κατοικημένη γη με δικαιοσύνη». (Πράξεις 17:​31) Ο Απόστολος Πέτρος περιγράφει αυτή την ημέρα ως έναν καιρό αναψυχής, κατά τον οποίο προσφέρονται σε όλη την ανθρωπότητα ευλογίες αποκατάστασης, τις οποίες προείπε ο Θεός δια στόματος όλων των αγίων προφητών του. Όλοι οι προφήτες από τον Σαμουήλ μέχρι τον Μαλαχία προείπαν την έλευση εκείνης της ημέρας, και ο Άγιος Παύλος μάς πληροφορεί σαφώς ότι όλα αυτά γράφτηκαν παλιότερα προς όφελος εκείνων που ζουν σε αυτόν ακριβώς τον καιρό στον οποίο βρισκόμαστε εμείς σήμερα. (Ρωμαίους 15:4) Ο Ιησούς, στη μεγάλη του προφητεία, προείπε την αποστασία του κλήρου και τη διδαχή ψεύτικων δογμάτων. Προείπε την ταραχώδη κατάσταση που βλέπουμε σήμερα πάνω στη γη και στη συνέχεια έδειξε ότι μόνο η βασιλεία του θα έφερνε τις επιθυμητές ευλογίες στους ανθρώπους. Ο προφήτης ανέφερε τα λόγια του Ιεχωβά: «Θα σείσω όλα τα έθνη, και θα έρθουν τα επιθυμητά πράγματα όλων των εθνών». (Αγγαίος 2:​7) Το σείσιμο γίνεται τώρα. Ο πόλεμος, οι επαναστάσεις κτλ. συνθέτουν το σείσιμο. «Και στη διάρκεια εκείνου του καιρού θα σηκωθεί ο Μιχαήλ, ο μεγάλος άρχοντας που στέκεται υπέρ των γιων του λαού σου».​—⁠Δανιήλ 12:1.

Τι θαυμάσια ευκαιρία χάνει ο κλήρος επειδή δεν υπακούει στο Λόγο του Κυρίου και δεν λέει στους ανθρώπους τώρα πώς μπορούν να απολαύσουν ό,τι επιθυμούν​—⁠ειρήνη, ευτυχία, αφθονία, ελευθερία και ζωή αιώνια. Απεναντίας, πολλοί από τους κληρικούς συμμετέχουν στο διωγμό ταπεινότερων Χριστιανών που ήταν κάποτε μέλη του ποιμνίου τους και που πασχίζουν με τις λιγοστές τους δυνάμεις να αναγγείλουν τον ερχομό της βασιλείας του Μεσσία. Ο Ιησούς προείπε ότι αυτή θα ήταν άλλη μια απόδειξη για την εγκαθίδρυση της νέας τάξης.​—⁠Λουκάς 21:​12, 13.

ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΑΓΓΑΙΟΣ

30. Στη μεταπολεμική περίοδο, ποιοι μετέδωσαν ένα ενθαρρυντικό άγγελμα σαν αυτό του Αγγαίου, και γιατί τους είχε διασώσει ο Θεός από τις εμπειρίες του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου;

³⁰ Ο κλήρος του Χριστιανικού κόσμου απέτυχε να μεταδώσει ένα τέτοιο υποκινητικό άγγελμα σαν αυτό του αρχαίου Αγγαίου. Ωστόσο, χιλιάδες αφιερωμένοι, βαφτισμένοι Χριστιανοί οι οποίοι ήταν αναγνώστες του περιοδικού Σκοπιά ανταποκρίθηκαν, τώρα που είχαν επιζήσει από τη μαρτυρική περίοδο του Α΄ Παγκόσμιου Πολέμου και είχαν οδηγηθεί ξανά από τον Ιεχωβά των στρατευμάτων στη δικαιωματική, πνευματική επικράτειά τους πάνω στη γη. Βοηθήθηκαν να συνειδητοποιήσουν κάτι πολύ καθοριστικό. Τι; Ότι αν απορροφούνταν από τις ευκαιρίες για υλική ευημερία που ανοίγονταν μπροστά τους στη μεταπολεμική περίοδο, θα υφίσταντο πνευματική βλάβη. Θα επέσυραν πάνω τους τη δυσμένεια του Ιεχωβά. Άρχισαν να κατανοούν ότι δεν διαφυλάχτηκαν από τις θλίψεις και τους διωγμούς που πέρασαν κατά την περίοδο του παγκόσμιου πολέμου μόνο και μόνο για να απολαύσουν τις υλικές ανέσεις της ζωής και να κατασταλάξουν στον κόσμο υπό την προστασία της Κοινωνίας των Εθνών, η οποία είχε προταθεί για την επίτευξη παγκόσμιας ειρήνης και ασφάλειας. Απεναντίας, ο Ιεχωβά με το έλεός του τους είχε διασώσει για να επικεντρώσουν την προσοχή τους πρώτιστα στη λατρεία και στην υπηρεσία Του μέσα στον πνευματικό ναό του. Τους προόριζε να δώσουν μαρτυρία για τη Μεσσιανική βασιλεία ως τη μόνη ελπίδα της ανθρωπότητας, και όχι για την Κοινωνία των Εθνών.

31, 32. (α) Ποια αβεβαιότητα και διστακτικότητα ίσως υπήρχε όπως στην εποχή του Αγγαίου, κάτι που υποδηλώθηκε και στο τεύχος 1 Αυγούστου 1919 της Σκοπιάς; (β) Αλλά ποια ειδική ενθάρρυνση δόθηκε επίσης σε εκείνο το τεύχος;

³¹ Όπως στις ημέρες του προφήτη Αγγαίου το δεύτερο έτος του Πέρση βασιλιά Δαρείου Α΄, υπήρχε ίσως κάποια αβεβαιότητα και διστακτικότητα για την επιτέλεση της δημόσιας υπηρεσίας του Ιεχωβά. Τότε, στο τεύχος 1 Αυγούστου 1919 της Σκοπιάς (στην αγγλική) εμφανίστηκε το πρώτο μέρος του κύριου άρθρου «Ευλογημένοι Είναι οι Άφοβοι». Το θεματικό εδάφιο αυτού του άρθρου ήταν το Λουκάς 12:​32, το οποίο λέει: «Μη φοβάσαι, μικρό ποίμνιο, επειδή ο Πατέρας σας έχει επιδοκιμάσει το να σας δώσει τη βασιλεία». Αυτό που έκανε το ζήτημα ακόμη πιο συναρπαστικό ήταν ότι στο ίδιο τεύχος του περιοδικού υπήρχε ένα ολοσέλιδο άρθρο με τίτλο «Γενική Συνέλευση: Σίνταρ Πόιντ, Λίμνη Ίρι». Αυτή η συνέλευση επρόκειτο να διαρκέσει μία ολόκληρη εβδομάδα. Μεταξύ άλλων αυτή η ανακοίνωση στη σελίδα 235 έλεγε τα εξής:

³² «Η Εταιρία [η Βιβλική και Φυλλαδική Εταιρία Σκοπιά] είχε ανέκαθεν τη συνήθεια να διεξάγει μία γενική συνέλευση κάθε χρόνο. Πέρσι [1918] δεν έγινε κάτι τέτοιο, εξαιτίας των περιστάσεων που επικρατούσαν. Παρότι κατά το τρέχον έτος διεξάχθηκαν τοπικές συνελεύσεις, φαίνεται ότι είναι ευάρεστο στον Κύριο να διεξαγάγει ο Διεθνής Σύλλογος Σπουδαστών της Γραφής μία γενική συνέλευση, δίνοντας την ευκαιρία σε φίλους από όλα τα μέρη των Ηνωμένων Πολιτειών και του Καναδά να παρευρεθούν. . . . Αναμένεται ότι αυτή θα είναι η μεγαλύτερη και η πιο υποβοηθητική γενική συνέλευση που έχει διεξαχθεί εδώ και πολλά χρόνια. Θα δώσει την ευκαιρία να γίνουν συζητήσεις και προετοιμασίες για το μελλοντικό, μεγάλο έργο που βρίσκεται μπροστά μας».

33. Ποιο άλλο ενθαρρυντικό άγγελμα μεταδόθηκε στο επόμενο τεύχος της Σκοπιάς;

³³ Στο επόμενο τεύχος του περιοδικού (15 Αυγούστου 1919, στην αγγλική) ακολούθησε το δεύτερο μέρος του άρθρου «Ευλογημένοι Είναι οι Άφοβοι». Η δεύτερη από το τέλος παράγραφος έλεγε:

Αυτή η μικρή ομάδα Χριστιανών δίνει τη μεγαλύτερη μάχη όλων των εποχών. Ποτέ δεν θα υπάρξει άλλη τέτοια μάχη. Είναι διευθετημένη από τον μεγάλο Θεό του σύμπαντος· ο μεγάλος Λυτρωτής, ο Βασιλιάς των βασιλιάδων και Κύριος των κυρίων, είναι ο Αρχηγός και ο Ηγέτης αυτής της μικρής ομάδας. Γνωρίζουμε ότι αυτός είναι απόλυτα σίγουρος για τη νίκη, και ως εκ τούτου γνωρίζουμε ότι, αφού κληθήκαμε και εκλεγήκαμε να τρέξουμε σε αυτόν τον αγώνα, αν παραμείνουμε πιστοί, άφοβοι, έχοντας ως κίνητρο των πράξεών μας την αγάπη και υπηρετώντας τον σε κάθε πιθανή ευκαιρία όσια ως το τέλος, θα βγούμε τελικά νικητές μαζί του και θα ακούσουμε την έκφραση της επιδοκιμασίας του Πατέρα: “Εύγε, αγαθοί και πιστοί υπηρέτες”. Ας μη φοβόμαστε, λοιπόν, γιατί “ο αιώνιος Θεός είναι το καταφύγιό μας, και από κάτω είναι οι αιώνιοι βραχίονες”.

34. (α) Τι επίδραση είχε εκείνο το άγγελμα στο χρισμένο υπόλοιπο; (β) Πώς έμοιαζε με «γιορτή του Ιεχωβά» η οχταήμερη συνέλευση στο Σίνταρ Πόιντ του Οχάιο;

³⁴ Αυτό είχε την ίδια εγκαρδιωτική, υποκινητική επίδραση όπως αν μιλούσε ο προφήτης Αγγαίος σε αυτό το αφιερωμένο, βαφτισμένο υπόλοιπο των πνευματικών Ισραηλιτών, λέγοντας: «“Εγώ είμαι μαζί σας”, λέει ο Ιεχωβά». (Αγγαίος 1:​13) Το Σίνταρ Πόιντ του Οχάιο, στη λίμνη Ίρι, βρισκόταν κοντά στα σύνορα μεταξύ του Καναδά και των Ηνωμένων Πολιτειών· έτσι λοιπόν, περίπου 6.000 μέλη του υπολοίπου συνέρρευσαν και από τις δύο χώρες στην οχταήμερη συνέλευση που διεξάχθηκε σε εκείνο το θέρετρο, στην όχθη της λίμνης. Χάρηκαν όλοι μαζί σαν να βρίσκονταν σε «γιορτή του Ιεχωβά». Άκουσαν με μεγάλη προσοχή τις πολλές Βιβλικές ομιλίες που εκφώνησαν ικανοί ομιλητές. Έμαθαν για την ειδική μορφή του έργου το οποίο είχαν να κάνουν και ανταποκρίθηκαν με χαρά στις πληροφορίες που έλαβαν. Το απόγευμα του Σαββάτου 6 Σεπτεμβρίου, μετά την ομιλία βαφτίσματος πάνω από 200 άτομα συμβόλισαν την αφιέρωσή τους στον Ιεχωβά Θεό μέσω κατάδυσης στο νερό στη λίμνη Ίρι. Το απόγευμα της Κυριακής, περίπου 7.000 άτομα άκουσαν τη δημόσια διάλεξη με θέμα «Η Ελπίδα για την Καταθλιμμένη Ανθρωπότητα», την οποία εκφώνησε ο πρόεδρος της Εταιρίας Σκοπιά που είχε ελευθερωθεί νωρίτερα, στις 26 Μαρτίου 1919, από την άδικη φυλάκισή του. Η Μεσσιανική βασιλεία του Θεού ήταν εκείνη η ελπίδα, όχι η Κοινωνία των Εθνών.

35. Πόσο εκτεταμένη ήταν η επίδραση εκείνης της πρώτης μεταπολεμικής γενικής συνέλευσης, και με ποια κατάσταση της εποχής του Αγγαίου έμοιαζε αυτό;

³⁵ Σε όλη τη γη, το αφιερωμένο, βαφτισμένο, χρισμένο υπόλοιπο του Ιεχωβά Θεού ένιωσε την επίδραση αυτής της πρώτης μεταπολεμικής γενικής συνέλευσης. Ανεπηρέαστοι από το φόβο του ανθρώπου, αφοσιώθηκαν με ζήλο στο πνευματικό έργο το οποίο είχε θέσει μπροστά τους ο Μεγάλος Θεοκράτης. Ήταν σαν εκείνη την εικοστή τέταρτη ημέρα του έκτου μήνα (Ελούλ) του δεύτερου έτους του Δαρείου Α΄ της Περσίας, όταν ο Ιεχωβά διήγειρε το πνεύμα του Κυβερνήτη Ζοροβάβελ, του Αρχιερέα Ιησού και του υπολοίπου των Ιουδαίων εκεί στην Ιουδαία. Βάζοντας τα επίγεια, υλικά συμφέροντα σε δεύτερη θέση, το υπόλοιπο των χρισμένων Χριστιανών επιδόθηκαν στην υπηρεσία του Ιεχωβά των στρατευμάτων στο ναό του. Φυσικά, όλα αυτά γίνονταν υπό την αόρατη κατεύθυνση του Μεγαλύτερου Ζοροβάβελ και του Μεγαλύτερου Αρχιερέα Ιησού, δηλαδή του Κυρίου Ιησού Χριστού ο οποίος είχε αναλάβει τη Μεσσιανική του βασιλεία ως Βασιλιάς-Ιερέας, σαν τον αρχαίο Ιερέα Μελχισεδέκ, το βασιλιά της Σαλήμ. (Ψαλμός 110:​1-4· Πράξεις 2:​34-36· Εβραίους 5:​5, 6· 7:​1-22· Αγγαίος 1:​14, 15) Οι εχθροί επρόκειτο να παρατηρήσουν αυτή τη δραστηριότητα του υπολοίπου.

36. Πώς αντιστοιχούσε αυτό με τις εμπειρίες που είχαν οι «δύο μάρτυρες» αφού στάθηκαν ζωντανοί ξανά στα πόδια τους, και έτσι τι συνέβη με τους σύγχρονους «δύο μάρτυρες»;

³⁶ Αυτό μπορούσε να παραλληλιστεί με την περίπτωση των συμβολικών “δύο μαρτύρων” του Ιεχωβά, οι οποίοι επανήλθαν στη ζωή αφού έμειναν νεκροί τρεισήμισι ημέρες στον πλατύ δρόμο της «μεγάλης πόλης». Όταν εκείνοι οι «δύο μάρτυρες» στάθηκαν στα πόδια τους, προς μεγάλη απογοήτευση των εχθρών τους, τι επακολούθησε; «Και άκουσαν μια δυνατή φωνή από τον ουρανό να τους λέει: “Ανεβείτε εδώ”. Και ανέβηκαν στον ουρανό μέσα στο σύννεφο, και τους είδαν οι εχθροί τους». (Αποκάλυψη 11:​7-12)a Με αυτόν τον τρόπο εκείνοι οι συμβολικοί «δύο μάρτυρες» έγιναν ουράνιοι μάρτυρες του Ιεχωβά Θεού του Παντοδύναμου. Επαληθεύοντας το όραμα, το πιστό υπόλοιπο των χρισμένων μαρτύρων του Ιεχωβά ανταποκρίθηκε στην πρόσκλησή Του, τότε στο έτος 1919 Κ.Χ., και ανέλαβε άφοβα την υπηρεσία στο ναό Του. Αυτό τους διαχώρισε από το Χριστιανικό κόσμο, που έφερε την ενοχή του πολέμου, καθώς και από την Κοινωνία των Εθνών του, και τους εξύψωσε σαν στον ουρανό, πάνω από τους θρησκευτικούς εχθρούς τους, με αποτέλεσμα να είναι το επίπεδο της πνευματικής τους διακονίας πολύ ανώτερο από εκείνο του κλήρου του Χριστιανικού κόσμου. Είναι διάκονοι και μάρτυρες του Υψίστου Θεού.

[Υποσημείωση]