Κεφάλαιο 7

Διαφημίστε τον Βασιλιά και τη Βασιλεία! (1919-1941)

«Πιστεύετε ότι ο Βασιλιάς της δόξας έχει αρχίσει να κυβερνάει; Τότε εμπρός στον αγρό, εσείς γιοι του ύψιστου Θεού! Φορέστε την πανοπλία σας! Να είστε σοβαροί, να είστε άγρυπνοι, να είστε δραστήριοι, να είστε γενναίοι. Να είστε πιστοί και αληθινοί μάρτυρες για τον Κύριο. Πηγαίνετε μπροστά στη μάχη, ώσπου κάθε κατάλοιπο της Βαβυλώνας να μείνει έρημο. Διακηρύξτε το άγγελμα σε όλα τα μήκη και πλάτη. Ο κόσμος πρέπει να γνωρίσει ότι ο Ιεχωβά είναι ο Θεός και ότι ο Ιησούς Χριστός είναι Βασιλιάς βασιλιάδων και Κύριος κυρίων. Αυτή είναι η πιο ένδοξη μέρα. Κοιτάξτε, ο Βασιλιάς βασιλεύει! Εσείς είστε οι διαφημιστές του. Γι’ αυτό διαφημίστε, διαφημίστε, διαφημίστε τον Βασιλιά και τη βασιλεία του».

ΑΥΤΗ η δυναμική έκκληση για δράση, την οποία απηύθυνε ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ στη διεθνή συνέλευση του Σίνταρ Πόιντ του Οχάιο το 1922, είχε ισχυρή επίδραση σε όσους βρίσκονταν στο ακροατήριο. Οι Σπουδαστές της Γραφής έφυγαν από τη συνέλευση με τη φλεγόμενη επιθυμία να διαφημίσουν τη Βασιλεία. Και όμως, μόλις πριν από λίγα χρόνια, οι προοπτικές που είχαν για να υπηρετήσουν ως διαφημιστές της Βασιλείας φαίνονταν πολύ αποθαρρυντικές. Ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ και εφτά σύντροφοί του ήταν στη φυλακή και ο μελλοντικός ρόλος τους μέσα στην οργάνωση φαινόταν αβέβαιος. Πώς υπερνικήθηκαν εκείνες οι δυσκολίες;

«Μπορώ να Πω ότι Κάτι Ξέρω για το Νόμο Εκείνων που Είναι Όσιοι»

Είχε προγραμματιστεί μια συνέλευση στο Πίτσμπουργκ της Πενσυλβανίας για τις 2-5 Ιανουαρίου 1919, τον καιρό που ο αδελφός Ρόδερφορντ και οι σύντροφοί του βρίσκονταν στη φυλακή. Αλλά δεν επρόκειτο για μια συνηθισμένη συνέλευση—αυτή είχε συνδυαστεί με την ετήσια συνάθροιση της Εταιρίας Σκοπιά, που θα γινόταν το Σάββατο 4 Ιανουαρίου 1919. Ο αδελφός Ρόδερφορντ γνώριζε καλά τη σπουδαιότητα αυτής της συνάθροισης. Το απόγευμα εκείνου του Σαββάτου αναζήτησε τον αδελφό Μακμίλαν και τον βρήκε στο γήπεδο του τένις της φυλακής. Να τι συνέβη, όπως το αφηγήθηκε ο Μακμίλαν:

«Ο Ρόδερφορντ είπε: ‘Μακ, θέλω να σου μιλήσω’.

»‘Για ποιο πράγμα θέλεις να μου μιλήσεις;’

»‘Θέλω να σου μιλήσω για αυτό που γίνεται στο Πίτσμπουργκ’.

»‘Θα ’θελα να τελειώσω αυτό το παιχνίδι’.

»‘Δεν σε ενδιαφέρει τι γίνεται εκεί; Δεν ξέρεις ότι σήμερα είναι οι εκλογές για τους υπευθύνους; Υπάρχει περίπτωση να σε αγνοήσουν και να σε απορρίψουν και τότε θα μείνουμε εδώ για πάντα’.

»‘Αδελφέ Ρόδερφορντ’, είπα, ‘επίτρεψέ μου να σου πω κάτι που ίσως δεν το έχεις σκεφτεί. Είναι η πρώτη φορά από τον καιρό της ίδρυσης της Εταιρίας που μπορεί να φανεί ξεκάθαρα ποιον θέλει ο Ιεχωβά Θεός να έχει ως πρόεδρο’.

»‘Τι εννοείς;’

»‘Εννοώ ότι ο αδελφός Ρώσσελ είχε την αποφασιστική ψήφο και εκείνος διόριζε τους διάφορους υπευθύνους. Τώρα που εμείς είμαστε φαινομενικά εκτός ενεργού υπηρεσίας, τα πράγματα είναι διαφορετικά. Αλλά, αν βγαίναμε έγκαιρα ώστε να μπορούσαμε να πάμε σε εκείνη τη συνέλευση για εκείνη τη συνάθροιση της Εταιρίας, θα πηγαίναμε εκεί και θα μας δέχονταν στη θέση του αδελφού Ρώσσελ αποδίδοντάς μας την ίδια τιμή που απέδιδαν και σε εκείνον. Θα μπορούσε τότε να δοθεί η εντύπωση ότι αυτό ήταν έργο ανθρώπου και όχι έργο του Θεού’.

»Ο Ρόδερφορντ φάνηκε σκεπτικός και απομακρύνθηκε».

Εκείνη τη μέρα στο Πίτσμπουργκ λάβαινε χώρα μια συνάθροιση γεμάτη ένταση. «Για λίγο κυριάρχησαν σύγχυση, διαφωνίες και φιλονικίες», θυμάται η Σάρα Κ. Κέιλιν, η οποία είχε μεγαλώσει στην περιοχή του Πίτσμπουργκ. «Μερικοί ήθελαν να αναβάλουν κατά έξι μήνες τη συνάθροιση· άλλοι αμφισβητούσαν το κατά πόσο ήταν νόμιμη η εκλογή υπευθύνων οι οποίοι βρίσκονταν στη φυλακή· άλλοι πρότειναν εντελώς καινούριους υπευθύνους».

Έπειτα από εκτενή συζήτηση, ο Γ. Φ. Χάτζινγκς, μέλος του διοικητικού συμβουλίου του συλλόγου Άμβωνας των Λαών,a διάβασε στο ακροατήριο μια επιστολή από τον αδελφό Ρόδερφορντ. Σε αυτήν ο αδελφός έστελνε την αγάπη και τους χαιρετισμούς του σε όσους ήταν συγκεντρωμένοι εκεί. «Τα κύρια όπλα του Σατανά είναι: ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ, ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ και ΦΟΒΟΣ», προειδοποιούσε. Δείχνοντας την επιθυμία που είχε να υποταχτεί στο θέλημα του Ιεχωβά, έφτασε στο σημείο να προτείνει με ταπεινότητα ορισμένους κατάλληλους άντρες, αν ενδεχομένως οι μέτοχοι αποφάσιζαν να εκλέξουν καινούριους υπευθύνους για την Εταιρία.

Η συζήτηση συνεχίστηκε λίγο ακόμα και κατόπιν ο Ε. Ντ. Σέξτον, ο οποίος είχε διοριστεί εισηγητής μιας επιτροπής για την υπόδειξη υποψηφίων, εξέφρασε τη γνώμη του λέγοντας τα εξής:

«Έφτασα μόλις τώρα. Το τρένο μου αποκλείστηκε από το χιόνι και είχε σαράντα οχτώ ώρες καθυστέρηση. Έχω να πω κάτι, και το καλύτερο που έχω να κάνω είναι να το πω τώρα για να ησυχάσω. Αγαπητοί μου αδελφοί, ήρθα εδώ, όπως και εσείς οι υπόλοιποι, με ορισμένες ιδέες στο μυαλό μου—υπέρ και κατά. . . . Δεν υπάρχει κανένα νομικό κώλυμα. Αν επιθυμούμε να επανεκλέξουμε τους αδελφούς μας που βρίσκονται στο Νότο, για οποιαδήποτε θέση μπορούν να αναλάβουν, δεν βλέπω—ούτε διαπιστώνω από τις [νομικές] συμβουλές που έχω λάβει—το πώς αυτό έχει να κάνει, κατά οποιονδήποτε τρόπο, με το γεγονός ότι φέρθηκαν ενώπιον του Ομοσπονδιακού Δικαστηρίου ή ότι κατηγορήθηκαν δημόσια.

»Πιστεύω ότι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε σε ένδειξη σεβασμού προς τον αγαπητό μας αδελφό Ρόδερφορντ είναι να τον επανεκλέξουμε πρόεδρο της Βιβλικής και Φυλλαδικής Εταιρίας Σκοπιά. Δεν πιστεύω ότι υπάρχει κάποιο ερώτημα στο μυαλό του κοινού ως προς το ποια είναι η θέση μας σχετικά με αυτό το ζήτημα. Αν οι αδελφοί μας παρέβηκαν τυπικά κάποιο νόμο που δεν καταλάβαιναν, εμείς ξέρουμε ότι τα κίνητρά τους είναι καλά. Και ενώπιον του Παντοδύναμου [Θεού] δεν έχουν παραβεί κανένα νόμο ούτε του Θεού ούτε των ανθρώπων. Θα εκδηλώσουμε τη μέγιστη εμπιστοσύνη αν επανεκλέξουμε τον αδελφό Ρόδερφορντ πρόεδρο του Συλλόγου.

»Δεν είμαι δικηγόρος αλλά, όταν πρόκειται για τη νομιμότητα της κατάστασης, μπορώ να πω ότι κάτι ξέρω για το νόμο εκείνων που είναι όσιοι. Ο Θεός απαιτεί οσιότητα. Δεν μπορώ να φανταστώ πώς θα μπορούσαμε να δείξουμε μεγαλύτερη εμπιστοσύνη παρά με το να κάνουμε τις εκλογές ΚΑΙ ΝΑ ΕΠΑΝΕΚΛΕΞΟΥΜΕ ΠΡΟΕΔΡΟ ΤΟΝ ΑΔΕΛΦΟ ΡΟΔΕΡΦΟΡΝΤ».

Καταφανώς, ο αδελφός Σέξτον εξέφραζε τα αισθήματα των περισσότερων από τους παρευρισκομένους. Αναφέρθηκαν τα ονόματα των υποψηφίων, έγινε η ψηφοφορία και εκλέχτηκαν: ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ πρόεδρος, ο Τσ. Α. Γουάιζ αντιπρόεδρος και ο Γ. Ε. Βαν Άμπουργκ γραμματέας-ταμίας.

Την επόμενη μέρα ο αδελφός Ρόδερφορντ χτύπησε τον τοίχο του κελιού του Μακμίλαν και είπε: «Βγάλε έξω το χέρι σου». Ύστερα έδωσε στον Μακμίλαν ένα τηλεγράφημα που έλεγε ότι ο Ρόδερφορντ είχε επανεκλεγεί πρόεδρος. «Ήταν πολύ ευτυχισμένος», θυμόταν αργότερα ο Μακμίλαν, «που είδε αυτή την επιβεβαίωση ότι ο Ιεχωβά ήταν εκείνος που διηύθυνε την Εταιρία».

Οι εκλογές τελείωσαν, αλλά ο αδελφός Ρόδερφορντ και οι άλλοι εφτά βρίσκονταν ακόμα στη φυλακή.

«Πανεθνική Ευαισθητοποίηση του Κοινού» Υπέρ των Κρατουμένων

«Τις περασμένες λίγες εβδομάδες άρχισε μια πανεθνική ευαισθητοποίηση του κοινού υπέρ αυτών των αδελφών», δήλωσε η Σκοπιά 1 Απριλίου 1919 (στην αγγλική). Ορισμένες εφημερίδες απηύθυναν έκκληση για αποφυλάκιση του αδελφού Ι. Φ. Ρόδερφορντ και των συντρόφων του. Οι Σπουδαστές της Γραφής σε όλα τα μέρη των Ηνωμένων Πολιτειών κατέδειξαν την υποστήριξή τους γράφοντας επιστολές σε εκδότες εφημερίδων, σε μέλη του κογκρέσου, σε γερουσιαστές και σε κυβερνήτες, ζητώντας τους να ενεργήσουν υπέρ των οχτώ κρατουμένων. Ήταν φανερό ότι οι Σπουδαστές της Γραφής δεν θα ησύχαζαν αν δεν ελευθερώνονταν οι οχτώ αδελφοί τους.

Το Μάρτιο του 1919, οι Σπουδαστές της Γραφής στις Ηνωμένες Πολιτείες κυκλοφόρησαν μια έντυπη αίτηση προς τον Πρόεδρο Γούντροου Γουίλσον με την οποία του ζητούσαν να χρησιμοποιήσει την επιρροή του για να επιτευχθεί κάποιο από τα ακόλουθα υπέρ των φυλακισμένων αδελφών:

«ΠΡΩΤΟΝ: Πλήρης χάρη, αν αυτό είναι τώρα εφικτό, Ή

»ΔΕΥΤΕΡΟΝ: Να ζητήσετε από το Υπουργείο Δικαιοσύνης να απορρίψει την κατηγορία που τους βαρύνει και να αποφυλακιστούν οριστικά, Ή

»ΤΡΙΤΟΝ: Να γίνει αμέσως δεκτή η αποφυλάκισή τους με εγγύηση ώσπου να βγει οριστική απόφαση για την υπόθεσή τους από ανώτερα δικαστήρια».

Σε διάστημα δύο εβδομάδων οι Σπουδαστές της Γραφής είχαν συγκεντρώσει 700.000 υπογραφές. Ωστόσο, αυτή η αίτηση δεν παρουσιάστηκε ποτέ στον πρόεδρο ή στην κυβέρνηση. Γιατί; Επειδή πριν μπορέσει να γίνει κάτι τέτοιο, οι οχτώ άντρες αποφυλακίστηκαν με εγγύηση. Τι επιτέλεσε, λοιπόν, αυτή η ενέργεια υποβολής της αίτησης; Η Σκοπιά της 1ης Ιουλίου 1919 (στην αγγλική) δήλωσε: «Είναι συντριπτικές οι αποδείξεις ότι ο Κύριος επιθυμούσε να γίνει αυτή η ενέργεια, όχι τόσο για να αποφυλακιστούν οι αδελφοί, όσο για να δοθεί μαρτυρία για την αλήθεια».

«Καλώς Ήρθατε Αδελφοί»

Την Τρίτη 25 Μαρτίου, οι οχτώ αδελφοί έφυγαν από την Ατλάντα με προορισμό το Μπρούκλιν. Τα νέα για την αποφυλάκισή τους διαδόθηκαν γρήγορα. Οι σκηνές που διαδραματίστηκαν ήταν στ’ αλήθεια συγκινητικές—Σπουδαστές της Γραφής συγκεντρώνονταν στους σιδηροδρομικούς σταθμούς που περιλαμβάνονταν στο δρομολόγιο, με την ελπίδα να τους δουν και να εκφράσουν τη χαρά τους για την αποφυλάκιση. Άλλοι έτρεξαν στον Οίκο Μπέθελ στο Μπρούκλιν, ο οποίος είχε πάψει να λειτουργεί, προκειμένου να κανονίσουν ένα γεύμα για το καλωσόρισμα. Στο Μπρούκλιν, στις 26 Μαρτίου, έγινε δεκτή η αποφυλάκιση των αδελφών με εγγύηση 10.000 δολαρίων για τον καθένα, και έτσι οι αδελφοί αφέθηκαν ελεύθεροι.

«Αμέσως πήγαν, με τη συνοδεία αρκετών αδελφών, στον Οίκο Μπέθελ, όπου είχαν συγκεντρωθεί πεντακόσιοι ως εξακόσιοι αδελφοί για να τους καλωσορίσουν», ανέφερε η Σκοπιά της 15ης Απριλίου 1919 (στην αγγλική). Στην τραπεζαρία υπήρχε ένα τεράστιο πανό που έγραφε «Καλώς Ήρθατε Αδελφοί». Σχεδόν 50 χρόνια αργότερα, η Μέιμπελ Χάσλετ, η οποία είχε παρευρεθεί σε εκείνο το γεύμα, αναπολούσε: «Θυμάμαι ότι έφτιαξα εκατό ντόνατ, και από ό,τι φάνηκε οι αδελφοί τα ευχαριστήθηκαν έπειτα από τους εννιά μήνες που έτρωγαν το φαγητό της φυλακής. Είναι σαν να βλέπω τώρα τον αδελφό Ρόδερφορντ να απλώνει το χέρι του για να πάρει ντόνατ. Ήταν αξέχαστες οι στιγμές που εκείνος και οι άλλοι αφηγούνταν τις εμπειρίες τους. Επίσης, θυμάμαι έναν κοντόσωμο αδελφό, τον αδελφό ντε Τσέκα, ο οποίος είχε ανέβει πάνω σε μια καρέκλα για να μπορούν όλοι να τον βλέπουν και να τον ακούν».

Την Τρίτη το πρωί 1η Απριλίου, ο αδελφός Ρόδερφορντ έφτασε στο Πίτσμπουργκ, όπου βρίσκονταν τώρα τα κεντρικά γραφεία. Και εδώ οι αδελφοί, μαθαίνοντας για την άφιξή του, είχαν προγραμματίσει ένα γεύμα, το οποίο παρατέθηκε εκείνο το βράδυ στο ξενοδοχείο Τσάθαμ. Ωστόσο, οι συνθήκες στη φυλακή είχαν επιπτώσεις για τον αδελφό Ρόδερφορντ. Είχαν εξασθενήσει οι πνεύμονές του και, ως αποτέλεσμα, μετά την αποφυλάκισή του αρρώστησε σοβαρά από πνευμονία. Έτσι, ύστερα από λίγο, λόγω της κακής του υγείας αναγκάστηκε να πάει στην Καλιφόρνια, όπου είχε συγγενείς.

Η Δοκιμή που Έγινε στο Λος Άντζελες

Τώρα που ο αδελφός Ρόδερφορντ και οι άλλοι ήταν ελεύθεροι, ανέκυψε το ερώτημα: Τι θα γινόταν με το έργο διακήρυξης της Βασιλείας του Θεού; Την περίοδο που αυτοί οι αδελφοί βρίσκονταν στη φυλακή, η οργανωτική επίβλεψη του έργου μαρτυρίας είχε κατά μεγάλο μέρος σταματήσει. Είχαν πουλήσει τη Σκηνή του Μπρούκλιν και είχαν κλείσει τον Οίκο Μπέθελ. Τα κεντρικά γραφεία στο Πίτσμπουργκ ήταν μικρά και οι οικονομικοί πόροι περιορισμένοι. Εκτός αυτού, πόσο ενδιαφέρον υπήρχε στ’ αλήθεια για το άγγελμα της Βασιλείας; Από την Καλιφόρνια, ο αδελφός Ρόδερφορντ αποφάσισε να κάνει μια δοκιμή.

Διευθετήθηκε μια συγκέντρωση στο Κλουνς Οντιτόριουμ του Λος Άντζελες, την Κυριακή 4 Μαΐου 1919. Ο τίτλος της διάλεξης στην οποία προσκλήθηκε το κοινό ήταν «Η Ελπίδα για την Καταθλιμμένη Ανθρωπότητα». Αλλά την ομιλία θα την εκφωνούσε ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ—ένας άντρας που μόλις είχε βγει από τη φυλακή. Μέσω εκτεταμένης διαφήμισης σε εφημερίδες, ο Ρόδερφορντ υποσχέθηκε μια ειλικρινή παρουσίαση των γεγονότων, με την οποία θα εξηγούσε και τους λόγους για τις παράνομες καταδίκες υπευθύνων της Εταιρίας. Θα υπήρχαν άτομα που να ενδιαφέρονται τόσο ώστε να παρακολουθήσουν την ομιλία;

Η ανταπόκριση ήταν συγκλονιστική. Για την ακρίβεια, 3.500 άτομα ήρθαν για να ακούσουν τη διάλεξη και περίπου άλλοι 600 δεν έγιναν δεκτοί λόγω έλλειψης χώρου. Ο αδελφός Ρόδερφορντ συγκινήθηκε πολύ! Συμφώνησε να μιλήσει τη Δευτέρα το βράδυ στο πλήθος που δεν είχε χωρέσει, και τη μέρα εκείνη εμφανίστηκαν 1.500 άτομα. Αλλά ήταν τόσο άρρωστος ώστε δεν κατάφερε να τελειώσει εκείνη τη διάλεξη. Έπειτα από μία ώρα χρειάστηκε να τον αντικαταστήσει κάποιος από τους συντρόφους του. Ωστόσο, η δοκιμή που έγινε στο Λος Άντζελες είχε επιτυχία. Ο αδελφός Ρόδερφορντ είχε πειστεί ότι υπήρχε αξιοσημείωτο ενδιαφέρον για το άγγελμα της Βασιλείας, και ήταν αποφασισμένος να δει αυτό το άγγελμα να διακηρύττεται.

Το Έργο Προχωρεί!

Τον Ιούλιο του 1919, ο αδελφός Ρόδερφορντ είχε ήδη επιστρέψει στην εργασία του στα κεντρικά γραφεία του Πίτσμπουργκ. Στη διάρκεια των επόμενων λίγων μηνών οι εξελίξεις ήταν γρήγορες. Έγιναν διευθετήσεις για τη διεξαγωγή μιας συνέλευσης των Σπουδαστών της Γραφής στο Σίνταρ Πόιντ του Οχάιο στις 1-8 Σεπτεμβρίου 1919. Τα γραφεία της Εταιρίας μεταφέρθηκαν και πάλι στο Μπρούκλιν και άρχισαν να λειτουργούν εκεί από την 1η Οκτωβρίου.

Τι θα έκαναν τώρα; Η αποστολή τους τονίστηκε με σαφήνεια στη συνέλευση του Σίνταρ Πόιντ. Την Τρίτη 2 Σεπτεμβρίου, ο αδελφός Ρόδερφορντ εξήγησε: «Η αποστολή του Χριστιανού στη γη . . . είναι να διακηρύξει το άγγελμα της δίκαιης βασιλείας του Κυρίου, η οποία θα φέρει ευλογίες σε όλη τη στενάζουσα δημιουργία». Ύστερα από τρεις μέρες, την Παρασκευή 5 Σεπτεμβρίου η οποία ονομαζόταν Μέρα των Συνεργατών, ο αδελφός Ρόδερφορντ δήλωσε επίσης: «Σε στιγμές προβληματισμού είναι φυσικό ο Χριστιανός να αναρωτιέται: Γιατί βρίσκομαι στη γη; Και αναπόφευκτα η απάντηση πρέπει να είναι: Ο Κύριος με τη χάρη του με έχει κάνει πρέσβη του για να φέρω το θεϊκό άγγελμα συμφιλίωσης στον κόσμο, και είναι προνόμιο και καθήκον μου να γνωστοποιήσω αυτό το άγγελμα».

Ναι, ήταν καιρός να προχωρήσει το έργο διακήρυξης της Βασιλείας του Θεού! Και ως βοήθημα για την εκτέλεση αυτής της αποστολής, ο αδελφός Ρόδερφορντ ανήγγειλε: «Με την πρόνοια του Κυρίου διευθετήσαμε την έκδοση ενός καινούριου περιοδικού που θα έχει τον τίτλο Ο ΧΡΥΣΟΥΣ ΑΙΩΝ». Ούτε κατά διάνοια ήξεραν τότε οι παρευρισκόμενοι στη συνέλευση τι άφοβο περιοδικό θα αποδεικνυόταν Ο Χρυσούς Αιών.

«Εκείνη η συνέλευση, η πρώτη μετά τον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο, αποτέλεσε εξαιρετική ώθηση για όλους μας», θυμόταν ο Χέρμαν Λ. Φίλμπρικ, ο οποίος πήγε στη συνέλευση από το σπίτι του στη Βοστώνη της Μασαχουσέτης. Πραγματικά, εκείνη η συνέλευση στο Σίνταρ Πόιντ υποκίνησε τους Σπουδαστές της Γραφής να αναλάβουν δράση. Ήταν έτοιμοι να εντείνουν το έργο διακήρυξης των καλών νέων. Ήταν σαν να είχαν αναστηθεί από τους νεκρούς.—Παράβαλε Ιεζεκιήλ 37:1-14· Αποκάλυψη 11:11, 12.

Στο μεταξύ, στην παγκόσμια σκηνή συνέβαιναν σημαντικά πράγματα. Η Συνθήκη των Βερσαλιών υπογράφτηκε στις 28 Ιουνίου 1919 και τέθηκε σε ισχύ στις 10 Ιανουαρίου 1920. Η συνθήκη αυτή έθεσε επισήμως τέλος στις στρατιωτικές εχθροπραξίες κατά της Γερμανίας στον Α΄ Παγκόσμιο Πόλεμο και πρόβλεπε το σχηματισμό της Κοινωνίας των Εθνών—μιας διεθνούς ένωσης που δημιουργήθηκε για τη διατήρηση της ειρήνης στον κόσμο.

«Διαφημίστε τον Βασιλιά και τη Βασιλεία»

Το 1922 οι Σπουδαστές της Γραφής ξαναβρέθηκαν στο Σίνταρ Πόιντ για ένα πρόγραμμα εννιά ημερών, από τις 5 ως τις 13 Σεπτεμβρίου. Η συγκίνηση μεγάλωνε καθώς οι εκπρόσωποι κατέφταναν για αυτή τη διεθνή συνέλευση. Το αποκορύφωμα της συνέλευσης ήταν την Παρασκευή 8 Σεπτεμβρίου, όταν ο αδελφός Ρόδερφορντ εκφώνησε την ομιλία «Η Βασιλεία».

Ο Τόμας Τζ. Σάλιβαν θυμόταν αργότερα: «Όσοι είχαν το προνόμιο να παρακολουθήσουν εκείνη τη συγκέντρωση μπορούν μέχρι σήμερα να φέρουν στο μυαλό τους τη σταθερότητα του αδελφού Ρόδερφορντ όταν είπε στους ελάχιστους ανήσυχους που περιφέρονταν εξαιτίας της έντονης ζέστης να ‘ΚΑΘΗΣΟΥΝ’ και να ‘ΑΚΟΥΣΟΥΝ’ την ομιλία πάση θυσία». Όσοι το έκαναν αυτό δεν έχασαν, επειδή αυτή ήταν η ιστορική ομιλία στην οποία ο αδελφός Ρόδερφορντ υποκίνησε τους ακροατές του να ‘διαφημίσουν τον Βασιλιά και τη Βασιλεία’.

Το ακροατήριο ανταποκρίθηκε με μεγάλο ενθουσιασμό. Η Σκοπιά ανέφερε: «Όλοι οι παρόντες είχαν εντυπωσιαστεί πάρα πολύ από το γεγονός ότι ο καθένας από τους καθιερωμένους έχει από τώρα και στο εξής την υποχρέωση να ενεργεί ως διαφημιστής για τον Βασιλιά και τη βασιλεία». Οι Σπουδαστές της Γραφής έφυγαν από εκείνη τη συνέλευση έχοντας μέσα τους φλέγοντα ζήλο για το έργο κηρύγματος. Όπως είπε η αδελφή Έθελ Μπένεκοφ, μια βιβλιοπώλισσα που τότε πλησίαζε στα 30 της, «μας δόθηκε η υποκίνηση ‘διαφημίστε, διαφημίστε, διαφημίστε τον Βασιλιά και τη βασιλεία του’—Ναι, να διαφημίσουμε με περισσότερο ζήλο και αγάπη στην καρδιά μας από όσο ποτέ προηγουμένως».

Καθώς το πνευματικό φως της κατανόησης γινόταν ολοένα και πιο λαμπρό, οι Σπουδαστές της Γραφής άρχισαν να διακρίνουν μερικές συναρπαστικές Βιβλικές αλήθειες. (Παρ. 4:18) Η κατανόηση αυτών των πολύτιμων αληθειών έδωσε δυναμική ώθηση στο έργο διακήρυξης της Βασιλείας του Θεού το οποίο έκαναν. Ταυτόχρονα, χρειάστηκε να προσαρμόσουν τον τρόπο σκέψης τους—και για μερικούς αυτό ήταν πραγματική δοκιμασία.

«Οι Ανεκπλήρωτες Ελπίδες Δεν Είναι Αποκλειστικότητα της Εποχής Μας»

‘Μπορούμε με εμπιστοσύνη να προσδοκούμε’, δήλωνε το 1920 το βιβλιάριο Εκατομμύρια Ζώντων Ήδη Ουδέποτε θα Αποθάνωσιν, ‘ότι το 1925 θα σημειώσει την επιστροφή [από τους νεκρούς] του Αβραάμ, του Ισαάκ, του Ιακώβ και των πιστών προφητών του παρελθόντος σε κατάσταση ανθρώπινης τελειότητας’. Το 1925, όχι μόνο αναμενόταν η ανάσταση των πιστών αντρών της παλιάς εποχής, αλλά μερικοί ήλπιζαν ότι ίσως εκείνο το έτος να λάβαιναν την ουράνια ανταμοιβή τους οι χρισμένοι Χριστιανοί.b

Το έτος 1925 ήρθε και παρήλθε. Μερικοί εγκατέλειψαν την ελπίδα τους. Αλλά η τεράστια πλειονότητα των Σπουδαστών της Γραφής παρέμειναν πιστοί. «Η οικογένειά μας», εξήγησε ο Χέραλντ Τουτζιάν, του οποίου ο παππούς και η γιαγιά είχαν γίνει Σπουδαστές της Γραφής στις αρχές του αιώνα, «κατανόησε ότι οι ανεκπλήρωτες ελπίδες δεν είναι αποκλειστικότητα της εποχής μας. Οι ίδιοι οι απόστολοι είχαν παρόμοιες αβάσιμες προσδοκίες. . . . Ο Ιεχωβά αξίζει να του αποδίδουμε όσια υπηρεσία και αίνο με ή χωρίς την τελική ανταμοιβή».—Παράβαλε Πράξεις 1:6, 7.

Ποια Οργάνωση;—Του Ιεχωβά ή του Σατανά;

‘Η Γέννηση του Έθνους’—αυτός ήταν ο τίτλος ενός δυναμικού άρθρου το οποίο εμφανίστηκε στο τεύχος 15 Μαρτίου 1925 της Σκοπιάς. Παρουσίαζε μια διαφωτισμένη κατανόηση του κεφαλαίου 12 της Αποκάλυψης, κατανόηση την οποία μερικοί δυσκολεύτηκαν να δεχτούν.

Η ταυτότητα που δόθηκε στους συμβολικούς χαρακτήρες οι οποίοι αναφέρονται σε αυτό το κεφάλαιο της Αποκάλυψης είχε ως εξής: η «γυναίκα» η οποία γεννάει (εδ. 1, 2) είναι ‘η [ουράνια] οργάνωση του Θεού’· ο «δράκοντας» (εδ. 3) είναι ‘η οργάνωση του διαβόλου’· και το ‘αρσενικό παιδί’ (εδ. 5) είναι ‘η νέα βασιλεία ή νέα κυβέρνηση’. Βάσει όλων αυτών, εξηγήθηκε με σαφήνεια κάτι για πρώτη φορά: Υπάρχουν δυο ξεχωριστές και αντίθετες οργανώσεις—του Ιεχωβά και του Σατανά. Και μετά τον ‘πόλεμο στον ουρανό’ (εδ. 7), ο Σατανάς και οι δαιμονικοί υποστηρικτές του εκδιώχτηκαν από τον ουρανό και ρίχτηκαν στη γη.

«Καθήσαμε και το μελετήσαμε όλη τη νύχτα ώσπου κατάφερα να το καταλάβω πολύ καλά», έγραψε ο Ερλ Ε. Νιούελ, ο οποίος αργότερα υπηρέτησε ως περιοδεύων εκπρόσωπος της Εταιρίας Σκοπιά. «Πήγαμε σε μια συνέλευση στο Πόρτλαντ του Όρεγκον και εκεί βρήκαμε τους αδελφούς πολύ αναστατωμένους και μερικοί από αυτούς ήταν έτοιμοι να απορρίψουν τη Σκοπιά εξαιτίας αυτού του άρθρου». Γιατί μερικοί δυσκολεύτηκαν τόσο πολύ να δεχτούν αυτή την εξήγηση του κεφαλαίου 12 της Αποκάλυψης;

Ένας λόγος ήταν ότι αυτή η εξήγηση είχε μεγάλη διαφορά από τα όσα ήταν γραμμένα στο βιβλίο Το Τετελεσμένον Μυστήριον, το οποίο αποτελούσε κατά κύριο λόγο μια συρραφή συγγραμμάτων του αδελφού Ρώσσελ που δημοσιεύτηκαν μετά το θάνατό του.c Ο Γουόλτερ Τζ. Θορν, ο οποίος υπηρέτησε ως περιοδεύων πίλγκριμ, εξήγησε: «Ήταν δύσκολο να δεχτούμε το άρθρο ‘Η Γέννηση του Έθνους’, λόγω της προηγούμενης ερμηνείας που είχε δοθεί από τον αγαπητό αδελφό Ρώσσελ, για την οποία πιστεύαμε ότι αποτελούσε την οριστική εξήγηση της Αποκάλυψης». Δεν είναι, λοιπόν, να απορεί κανείς για το ότι μερικοί πρόσκοψαν σε εκείνη την εξήγηση. «Αναμφισβήτητα αυτή η ερμηνεία μπορεί να αποδειχτεί μέσο κοσκινίσματος», παρατήρησε ο Τζ. Α. Μπόνετ, ένας άλλος πίλγκριμ, «αλλά εκείνοι που είναι πραγματικά σταθεροί και ειλικρινείς στην πίστη θα παραμείνουν ακλόνητοι και χαρούμενοι».

Όντως, εκείνοι που ήταν πραγματικά σταθεροί και ειλικρινείς χάρηκαν με την καινούρια εξήγηση. Τώρα ήταν όλα πολύ ξεκάθαρα για αυτούς: ο καθένας ανήκει είτε στην οργάνωση του Ιεχωβά είτε στην οργάνωση του Σατανά. ‘Μη λησμονείτε’, εξηγούσε το άρθρο ‘Η Γέννηση του Έθνους’, ‘ότι θα είναι προνόμιο για τον καθένα μας να αγωνιστούμε γενναία για τα συμφέροντα του Βασιλιά μας διακηρύττοντας το άγγελμά του, το οποίο μας έδωσε να διακηρύξουμε’.

Καθώς προχωρούσε η δεκαετία του 1920 και κατόπιν του 1930, ακολούθησαν και άλλες λάμψεις Βιβλικής κατανόησης. Κοσμικές γιορτές, όπως τα Χριστούγεννα, έπαψαν να τηρούνται. Επιπλέον, απορρίφτηκαν και άλλες συνήθειες και δοξασίες όταν διαπιστώθηκε ότι είχαν ρίζες που ατίμαζαν τον Θεό.d Οι Σπουδαστές της Γραφής, λοιπόν, εγκατέλειπαν εσφαλμένες συνήθειες και δοξασίες, αλλά κυρίως συνέχιζαν να αποβλέπουν στον Ιεχωβά για προοδευτικές αποκαλύψεις της αλήθειας.

‘Σεις Είσθε Μάρτυρές Μου’

‘Σεις είσθε μάρτυρές μου, λέγει Ιεχωβά, και εγώ ο Θεός’. (Ησ. 43:12) Από το 1920 και μετά, οι Σπουδαστές της Γραφής συνειδητοποιούσαν ολοένα και περισσότερο τη βαθιά σημασία αυτών των λόγων του προφήτη Ησαΐα. Μέσα από τις σελίδες της Σκοπιάς στρεφόταν επανειλημμένα η προσοχή στην ευθύνη που έχουμε να δίνουμε μαρτυρία για το όνομα του Ιεχωβά και τη Βασιλεία Του. Αλλά, ορόσημο αποδείχτηκε μια συνέλευση που έγινε στο Κολόμπους του Οχάιο το 1931.

Την Κυριακή 26 Ιουλίου, το μεσημέρι, ο αδελφός Ρόδερφορντ εκφώνησε τη δημόσια ομιλία «Η Βασιλεία, η Ελπίδα του Κόσμου» που μεταδόθηκε μέσω εκτεταμένης ραδιοφωνικής σύνδεσης, το άγγελμα της οποίας αναμετέδωσαν αργότερα άλλοι 300 και πλέον σταθμοί. Στο τέλος της ομιλίας, ο αδελφός Ρόδερφορντ απηύθυνε μια προειδοποίηση στο Χριστιανικό κόσμο διαβάζοντας μια καυστική απόφαση με τίτλο ‘Προειδοποίηση από τον Ιεχωβά’, η οποία απευθυνόταν ‘Προς τους Άρχοντες και προς το Λαό’. Όταν κάλεσε τους ακροατές του να υιοθετήσουν αυτή την απόφαση, όλο το ορατό ακροατήριο σηκώθηκε όρθιο και φώναξε «Ναι!» Τηλεγραφήματα τα οποία παραλήφθηκαν αργότερα έδειχναν ότι πολλοί από εκείνους που άκουγαν από το ραδιόφωνο ύψωσαν παρόμοια τη φωνή τους δείχνοντας ότι συμφωνούν.

Από τη μία η ώρα, όταν τελείωσε η δημόσια ομιλία, μέχρι τις τέσσερις, όταν ο αδελφός Ρόδερφορντ ξαναμπήκε στην αίθουσα, η ατμόσφαιρα ήταν γεμάτη αναμονή. Ο αδελφός Ρόδερφορντ είχε απευθύνει ειδική πρόσκληση προς όλους όσους ενδιαφέρονταν πραγματικά για τη μεσημεριανή προειδοποίηση προς το Χριστιανικό κόσμο να είναι στη θέση τους στις τέσσερις η ώρα.

Στις τέσσερις ακριβώς, ο αδελφός Ρόδερφορντ άρχισε δηλώνοντας ότι εκείνο που επρόκειτο να πει το θεωρούσε ζωτικής σημασίας για όλους όσους μπορούσαν να ακούσουν τη φωνή του. Οι ακροατές του περίμεναν με μεγάλο ενδιαφέρον. Στη διάρκεια της ομιλίας του παρουσίασε άλλη μια απόφαση, που είχε τίτλο ‘Νέο Όνομα’, η οποία έφτασε στο αποκορύφωμά της με τη δήλωση: ‘Επιθυμούμε να είμαστε γνωστοί και να μας αποκαλούν με το όνομα μάρτυρες του Ιεχωβά’. Και πάλι οι κατενθουσιασμένοι παρευρισκόμενοι στη συνέλευση σηκώθηκαν αμέσως όρθιοι και φώναξαν δυνατά «Ναι!» Από τώρα και στο εξής θα τους ήξεραν ως Μάρτυρες του Ιεχωβά!

«Το Πνεύμα του Ιεχωβά μάς Έκανε Άφοβους»

Στη διάρκεια του 1927, δόθηκε ενθάρρυνση στο λαό του Ιεχωβά να δαπανά μέρος κάθε Κυριακής στην ομαδική μαρτυρία. Αμέσως ξεσηκώθηκε νομική εναντίωση. Μέσα σε λίγα χρόνια, οι συλλήψεις άρχισαν να αυξάνονται—στις Ηνωμένες Πολιτείες και μόνο, 268 το 1933, 340 το 1934, 478 το 1935 και 1.149 το 1936. Με ποια κατηγορία; Στην πραγματικότητα, με διάφορες κατηγορίες, λόγου χάρη πώληση χωρίς άδεια, διατάραξη της ειρήνης και παραβίαση των νόμων της αργίας της Κυριακής. Οι τοπικοί όμιλοι των Μαρτύρων δεν ήταν έμπειροι ως προς το πώς να αντιμετωπίζουν αξιωματικούς της αστυνομίας και δικαστήρια. Η παροχή νομικής βοήθειας από ντόπιους ήταν είτε πάρα πολύ δαπανηρή είτε αδύνατη λόγω προκατάληψης. Έτσι η Εταιρία Σκοπιά ίδρυσε, ενεργώντας σοφά, ένα νομικό τμήμα στο Μπρούκλιν για την παροχή συμβουλών.

Ωστόσο, δεν αρκούσε η ισχυρή νομική υπεράσπιση. Αυτοί οι ειλικρινείς Μάρτυρες του Ιεχωβά ήταν αποφασισμένοι να ζουν σε αρμονία με το όνομα το οποίο είχαν ενστερνιστεί. Έτσι, στις αρχές της δεκαετίας του 1930, αντέδρασαν περνώντας στην επίθεση. Πώς; Μέσω ειδικών αποστολών κηρύγματος οι οποίες ήταν γνωστές ως εκστρατείες από ειδικά τμήματα. Χιλιάδες εθελοντές από όλη την επικράτεια των Ηνωμένων Πολιτειών οργανώθηκαν σε ειδικά τμήματα. Όταν συλλαμβάνονταν οι Μάρτυρες σε μια πόλη επειδή κήρυτταν από σπίτι σε σπίτι, σε λίγο κατέφτανε ένα ειδικό τμήμα εθελοντών από άλλες περιοχές και «πολιορκούσε» την πόλη, δίνοντας πλήρη μαρτυρία.e

Αυτές οι εκστρατείες από ειδικά τμήματα συνέβαλαν πολύ στην ενίσχυση των ντόπιων Μαρτύρων. Σε κάθε τέτοιο τμήμα υπήρχαν έμπειροι αδελφοί οι οποίοι είχαν εκπαιδευτεί σχετικά με το πώς να αντιμετωπίζουν τις αρχές. Ήταν μεγάλη ενθάρρυνση για τους αδελφούς που ζούσαν σε μια περιοχή με προβλήματα, ίσως σε κάποια μικρή κωμόπολη, να ξέρουν ότι δεν ήταν μόνοι τους στη διακήρυξη της Βασιλείας του Θεού.

Χρειαζόταν μεγάλο θάρρος για να λάβει κανείς μέρος στις εκστρατείες από ειδικά τμήματα στη δεκαετία του 1930. Τώρα που ήταν η περίοδος της Μεγάλης Οικονομικής Κρίσης, οι εργασίες ήταν σπάνιες. Εντούτοις, ο Νίκολας Κόβαλακ, Τζούνιορ, περιοδεύων επίσκοπος επί 40 περίπου χρόνια, θυμάται: «Όταν γινόταν έκκληση για να καλυφτεί ένα μέρος στο οποίο υπήρχαν προβλήματα, ο ‘διευθυντής υπηρεσίας’ ζητούσε εθελοντές. Τα άτομα πληροφορούνταν ότι δεν έπρεπε να συμμετέχουν αν φοβούνταν μήπως χάσουν τη δουλειά τους. . . . Ήμασταν, όμως, ευτυχείς που βλέπαμε πάντοτε 100% θετική ανταπόκριση!» Ο Τζον Ντουλτσίνος, επίσκοπος από το Σπρίνγκφιλντ της Μασαχουσέτης, παρατήρησε: «Πράγματι, εκείνα τα χρόνια ήταν συναρπαστικά και οι αναμνήσεις που μας άφησαν είναι πολύτιμες. Το πνεύμα του Ιεχωβά μάς έκανε άφοβους».

Στο μεταξύ, βρισκόταν σε εξέλιξη μια λάμψη Βιβλικής κατανόησης η οποία θα είχε πάρα πολύ μεγάλη επίδραση στο έργο.

Και οι Ιωναδαβίτες;

Το 1932 δόθηκε η εξήγηση ότι ο Ιωναδάβ, ο σύντροφος του Βασιλιά Ιηού, προσκίαζε μια τάξη ανθρώπων οι οποίοι θα απολάμβαναν αιώνια ζωή στη γη.f (2 Βασ. 10:15-28) Οι Ιωναδαβίτες, όπως έγιναν γνωστοί, θεωρούσαν προνόμιο το να είναι συνταυτισμένοι με τους χρισμένους δούλους του Ιεχωβά και το να συμμετέχουν με αυτούς στη διαφήμιση της Βασιλείας. Αλλά τον καιρό εκείνο δεν γινόταν καμιά ιδιαίτερη προσπάθεια για σύναξη και οργάνωση αυτών των ατόμων που είχαν επίγεια ελπίδα.

Ωστόσο, δόθηκε μεγάλη ενθάρρυνση στους Ιωναδαβίτες στη Σκοπιά 15 Σεπτεμβρίου 1934. Το άρθρο ‘Το Έλεός Του’ δήλωνε: ‘Πρέπει κάποιος Ιωναδαβίτης να καθιερώσει τον εαυτό του στον Κύριο και να βαφτιστεί; Απάντηση: Βεβαιότατα, η κατάλληλη πορεία για κάποιον από την τάξη του Ιωναδάβ είναι να καθιερώσει τον εαυτό του για να πράξει το θέλημα του Θεού. Κανένας ποτέ δεν θα λάβει ζωή χωρίς να το κάνει αυτό. Η κατάδυση στο νερό είναι απλώς σύμβολο του ότι κάποιος έκανε καθιέρωση [ή, όπως θα λέγαμε σήμερα, αφιέρωση] να πράξει το θέλημα του Θεού, και αυτό δεν είναι ανάρμοστο’. Οι Ιωναδαβίτες κατενθουσιάστηκαν!

Εντούτοις, τους περίμενε ακόμα μεγαλύτερη χαρά. Την επόμενη άνοιξη, το τεύχος 1 Μαΐου 1935 της Σκοπιάς περιείχε την εξής ανακοίνωση: ‘Πάλι η Σκοπιά υπενθυμίζει στους αναγνώστες της ότι θα λάβει χώρα μια συνέλευση των μαρτύρων του Ιεχωβά και των Ιωναδαβιτώνg στην Ουάσινγκτον, D.C., από τις 30 Μαΐου μέχρι τις 3 Ιουνίου 1935’. Οι Ιωναδαβίτες περίμεναν τη συνέλευση με ανυπομονησία.

Ο ‘πολύς όχλος’, που προειπώθηκε στα εδάφια Αποκάλυψη 7:9-17 (ΝΜ), ήταν το θέμα μιας ομιλίας που εκφώνησε ο αδελφός Ρόδερφορντ το δεύτερο απόγευμα της συνέλευσης. Σε εκείνη την ομιλία, ο αδελφός εξήγησε ότι ο πολύς όχλος αποτελούνταν από τους σύγχρονους Ιωναδαβίτες και ότι αυτοί οι Ιωναδαβίτες έπρεπε να εκδηλώνουν πιστότητα στον Ιεχωβά στον ίδιο βαθμό με τους χρισμένους. Το ακροατήριο ενθουσιάστηκε! Όταν τους το ζήτησε ο ομιλητής, οι Ιωναδαβίτες σηκώθηκαν όρθιοι. «Στην αρχή επικράτησε ησυχία», θυμάται η Μίλντρεντ Κομπ, η οποία είχε βαφτιστεί το καλοκαίρι του 1908, «έπειτα ακούστηκε ένα χαρούμενο επιφώνημα και οι ζητωκραυγές ήταν δυνατές και διήρκεσαν πολύ».

Αυτή η λάμψη Βιβλικής κατανόησης είχε σημαντική επίδραση στις δραστηριότητες των Μαρτύρων του Ιεχωβά. «Με εξαιρετικά μεγάλο ενθουσιασμό», παρατήρησε η Σάντι Κάρπεντερ, ολοχρόνια κήρυκας επί 60 και πλέον χρόνια, «επιστρέψαμε στους τομείς μας για να αναζητήσουμε αυτά τα προβατοειδή άτομα που έπρεπε να συναχτούν ακόμα». Αργότερα το Βιβλίο Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1936 ανέφερε: «Αυτή η αποκάλυψη συνάρπασε τους αδελφούς και τους υποκίνησε να αναλάβουν ανανεωμένες δραστηριότητες, και από ολόκληρη τη γη έρχονται εκθέσεις που δείχνουν χαρά για το γεγονός ότι το υπόλοιπο έχει τώρα το προνόμιο να μεταδίδει το άγγελμα στον πολύ όχλο και να συνεργάζονται και οι δυο προς τιμή του ονόματος του Κυρίου». Για να τους βοηθήσει σε αυτό το έργο, το βιβλίο Πλούτη, το οποίο εκδόθηκε το 1936, περιείχε μια εκτεταμένη εξέταση των προοπτικών που παρουσιάζουν οι Γραφές για τον πολύ όχλο.

Επιτέλους, τα αφιερωμένα, βαφτισμένα μέλη του πολύ όχλου άρχισαν να βρίσκουν την κατάλληλη θέση τους στο πλευρό των χρισμένων στη διαφήμιση της Βασιλείας του Θεού!

‘Αυτή η Γριά θα Ωχριάσει’

Στη δεκαετία του 1930, το άγγελμα που διακήρυτταν αυτοί οι ζηλωτές Μάρτυρες περιελάμβανε καυστικές αποκαλύψεις για την ψεύτικη θρησκεία. Ένα χρήσιμο «εργαλείο» σε αυτόν τον τομέα κυκλοφόρησε πρώτη φορά στη γενική συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά από 15-20 Σεπτεμβρίου 1937 στο Κολόμπους του Οχάιο.

Το Σάββατο 18 Σεπτεμβρίου, μετά την πρωινή του ομιλία, ο αδελφός Ρόδερφορντ παρουσίασε το βιβλίο Εχθροί, που είχε το χρώμα της ώχρας. Το βιβλίο αυτό κατήγγελλε την ψεύτικη θρησκεία λέγοντας ότι είναι ‘μεγάλος εχθρός, εργαζόμενη πάντοτε βλάβη στο ανθρώπινο γένος’. Οι οπαδοί της ψεύτικης θρησκείας χαρακτηρίζονταν ‘πράκτορες του Διαβόλου, είτε γνωρίζουν το γεγονός αυτό είτε όχι’. Όταν παρουσίασε το βιβλίο στο ακροατήριο, ο αδελφός Ρόδερφορντ είπε: «Θα παρατηρήσετε ότι το εξώφυλλό του έχει το χρώμα της ώχρας, και εμείς θα κάνουμε αυτή τη γριάh να ωχριάσει εξαιτίας του». Σε εκείνο το σημείο το ακροατήριο έδειξε δυνατά και με ενθουσιασμό την επιδοκιμασία του.

Επί μερικά χρόνια ο φωνογράφος συνέβαλε στο ‘να ωχριάσει αυτή η γριά’. Αλλά σε σχέση με το έργο του φωνογράφου, υπήρξε μια έκπληξη στη συνέλευση του 1937. «Σε αυτή τη συνέλευση εγκαινιάστηκε το έργο με χρήση φορητού φωνογράφου στις πόρτες των ανθρώπων», θυμάται ο Έλγουντ Λάνστραμ, ο οποίος ήταν μόλις 12 ετών εκείνη την εποχή. «Πρωτύτερα παίρναμε μαζί μας το φωνογράφο στην υπηρεσία, αλλά τον βάζαμε να παίζει μόνο όταν μας προσκαλούσαν μέσα στο σπίτι. . . . Στη συνέλευση του Κολόμπους οργανώθηκε μια ομάδα ‘Ειδικών Σκαπανέων’ η οποία θα πρωτοστατούσε στη διευθέτηση για τη χρήση φωνογράφου στις πόρτες, καθώς και στο έργο επισκέψεων στα ενδιαφερόμενα άτομα (που για πρώτη φορά τότε ονομάστηκαν ‘επανεπισκέψεις’) και στις Γραφικές μελέτες με μια διευθέτηση που ονομαζόταν ‘πρότυπη μελέτη’».

Ο λαός του Ιεχωβά έφυγε από τη συνέλευση εκείνη καλά εξαρτισμένος για το έργο της διακήρυξης της Βασιλείας του Θεού. Σίγουρα χρειάζονταν κάθε δυνατή ενθάρρυνση. Το αυξανόμενο κύμα εθνικισμού στη δεκαετία του 1930 έφερε εναντίωση, και σε μερικές περιπτώσεις οχλοκρατική βία, από άτομα που ήταν αποφασισμένα να κάνουν τους Μάρτυρες του Ιεχωβά να πάψουν να συναθροίζονται και να κηρύττουν.

«Μια Συμμορία Λωποδυτών»

Ισχυρή δύναμη εναντίωσης προήλθε από ορισμένες ομάδες της Καθολικής Δράσης. Στις 2 Οκτωβρίου 1938, ο αδελφός Ρόδερφορντ μίλησε απερίφραστα στη διάρκεια της διάλεξης «Φασισμός ή Ελευθερία», η οποία εμφανίστηκε αργότερα σε μορφή βιβλιαρίου, αντίτυπα του οποίου διανεμήθηκαν κατά εκατομμύρια. Σε αυτή την ομιλία ο αδελφός Ρόδερφορντ ανέφερε με λεπτομέρειες αρκετά περιστατικά παράνομων πράξεων, με σκοπό να δείξει τη συμπαιγνία μεταξύ ορισμένων δημόσιων αξιωματούχων και μερικών εκπροσώπων της Ρωμαιοκαθολικής Εκκλησίας.

Ο Ρόδερφορντ παρουσίασε τα γεγονότα και έπειτα παρατήρησε τα εξής: «Όταν ο λαός πληροφορείται τα γεγονότα σχετικά με μια ομάδα η οποία δρα κάτω από το θρησκευτικό μανδύα με σκοπό να του αποστερήσουν τα δικαιώματά του, η Ιεραρχία ωρύεται και λέει: ‘Ψέματα! Βάλτε φίμωτρο στο στόμα τους και μην τους αφήνετε να μιλούν’». Κατόπιν ρώτησε: «Είναι εσφαλμένο να δημοσιεύει κανείς την αλήθεια σχετικά με μια συμμορία λωποδυτών που καταληστεύουν το λαό; Όχι! . . . Πρέπει να βάζει κανείς φίμωτρο σε έντιμους ανθρώπους και να τους αναγκάζει να σωπάσουν, ενώ αυτή η συμμορία των λωποδυτών καταπατάει τις ελευθερίες του λαού; Πάνω από όλα, πρέπει να απαγορεύεται στο λαό να έχει τα θεόδοτα προνόμιά του για ειρηνικές συναθροίσεις και για ελευθερία λατρείας του Παντοδύναμου Θεού και για ελευθερία λόγου σχετικά με τη βασιλεία του και με εκείνους που της εναντιώνονται;»

Μετά την καυστική αυτή επίπληξη, συνεχίστηκε η εναντίωση από ομάδες της Καθολικής Δράσης σε όλες τις Ηνωμένες Πολιτείες. Οι Μάρτυρες του Ιεχωβά διεξήγαν νομικές μάχες για ελευθερία λατρείας και για το δικαίωμά τους να διακηρύττουν τη Βασιλεία του Θεού. Αλλά το μόνο που γινόταν ήταν να χειροτερεύει η κατάσταση καθώς ο κόσμος βάδιζε προς τον πόλεμο. Στη μια χώρα μετά την άλλη, στην Ευρώπη, στην Αφρική και στην Ασία, επιβάλλονταν στους Μάρτυρες του Ιεχωβά νομικοί περιορισμοί και φυλακίσεις.

«Όλοι Ήθελαν να Πάνε στο Σεντ Λούις»

«Το 1941», θυμάται ο Νόρμαν Λάρσον, ο οποίος είχε μπει πρόσφατα στην ολοχρόνια διακονία, «όλοι νιώθαμε ότι βρίσκονταν μπροστά μας κρίσιμες μέρες, καθώς ο πόλεμος συνεχιζόταν τώρα στην Ευρώπη. Έτσι όλοι ήθελαν να πάνε στο Σεντ Λούις». Για ποιο λόγο; Μα, για τη Θεοκρατική Συνέλευση των Μαρτύρων του Ιεχωβά που θα γινόταν στο Σεντ Λούις του Μισούρι στις 6-10 Αυγούστου 1941! Και «όλοι» πήγαν. Οι εγκαταστάσεις της συνέλευσης ήταν υπερπλήρεις. Σύμφωνα με έναν υπολογισμό της αστυνομίας, ο ανώτατος αριθμός των ατόμων που παρευρέθηκαν ήταν 115.000.

Από την πρώτη μέρα, το πρόγραμμα της συνέλευσης πρόσφερε επίκαιρη ενθάρρυνση. Η εναρκτήρια ομιλία του αδελφού Ρόδερφορντ, με τίτλο «Ακεραιότητα», καθόρισε το χαρακτήρα ολόκληρης της συνέλευσης. «Συνειδητοποιήσαμε πιο ξεκάθαρα από οποτεδήποτε προηγουμένως γιατί ο Ιεχωβά επέτρεπε έναν τόσο έντονο διωγμό του λαού του παγκόσμια», θυμάται η Χέιζελ Μπάρφορντ, η οποία υπηρέτησε ως ιεραπόστολος επί 40 σχεδόν χρόνια, μέχρι το θάνατό της το 1983. Αναφερόμενο στη συνέλευση, το Βιβλίο Έτους των Μαρτύρων του Ιεχωβά 1942 πρόσθεσε: «Όλοι μπορούσαν να δουν καθαρά ότι βρισκόταν μπροστά τους ένα μεγάλο έργο μαρτυρίας το οποίο έπρεπε να γίνει και ότι, αν το έκαναν, θα διακρατούσαν την ακεραιότητά τους, παρ’ όλο που θα τους μισούσαν όλοι οι άνθρωποι και οι κοσμικές οργανώσεις».

Μια συγκινητική σκηνή σε αυτή τη συνέλευση έλαβε χώρα την Κυριακή 10 Αυγούστου, που είχε ονομαστεί «Η Μέρα των Παιδιών». Όταν άρχισε το πρωινό πρόγραμμα, 15.000 παιδιά—μεταξύ 5 και 18 ετών—είχαν συγκεντρωθεί στον κύριο χώρο ακριβώς μπροστά από το βήμα και σε ένα μέρος που είχε και αυτό κρατηθεί για τα παιδιά στο χώρο για τα τροχόσπιτα, από όπου παρακολουθούσαν όσοι δεν χωρούσαν στον κύριο χώρο της συνέλευσης. Μόλις ανέβηκε στο βήμα ο αδελφός Ρόδερφορντ, ο οποίος τότε ήταν γύρω στα 70, τα παιδιά άρχισαν να ζητωκραυγάζουν και να χειροκροτούν. Εκείνος τα χαιρέτησε κουνώντας το μαντίλι του και τα παιδιά τού ανταπέδωσαν το χαιρετισμό. Έπειτα, με καθαρή και καλοσυνάτη φωνή, απευθύνθηκε προς ολόκληρο το ακροατήριο με το θέμα «Παιδιά του Βασιλιά». Αφού μίλησε επί μία και πλέον ώρα στο ακροατήριο γενικά, απηύθυνε κατόπιν τα σχόλιά του στα παιδιά που κάθονταν στα προσδιορισμένα τμήματα.

«Όλα εσείς . . . τα παιδιά», είπε, στρέφοντας την προσοχή του στα νεαρά χαμογελαστά πρόσωπα τα οποία είχε μπροστά του, «που έχετε δεχτεί να κάνετε το θέλημα του Θεού και έχετε πάρει τη στάση σας στο πλευρό της Θεοκρατικής του Κυβέρνησης, υπό τον Χριστό Ιησού, και που έχετε δεχτεί να υπακούτε στον Θεό και στον Βασιλιά του, παρακαλώ σηκωθείτε». Τα παιδιά σηκώθηκαν σύσσωμα. «Κοιτάξτε», αναφώνησε ο ενθουσιώδης ομιλητής, «15.000 και πλέον νέοι μάρτυρες για τη Βασιλεία!» Ακούστηκε καταιγισμός χειροκροτημάτων. «Όλοι εσείς που θα κάνετε ό,τι μπορείτε για να μιλάτε σε άλλους σχετικά με τη βασιλεία του Θεού και τις ευλογίες που τη συνοδεύουν, παρακαλώ πείτε Ναι». Ακούστηκε ένα βροντερό «Ναι!»

Ως αποκορύφωμα όλων αυτών, ο αδελφός Ρόδερφορντ ανακοίνωσε την έκδοση του καινούριου βιβλίου Τέκνα (Children), το οποίο έγινε δεκτό με φωνές χαράς και πάρα πολλά χειροκροτήματα. Κατόπιν ο ομιλητής, εκείνος ο ψηλός άντρας, έλαβε μέρος στη διανομή δωρεάν αντιτύπων του βιβλίου στα πάμπολλα παιδιά που ανέβηκαν στο βήμα, μπήκαν στη σειρά και πέρασαν από μπροστά του. Το θέαμα αυτό έφερε δάκρυα σε πολλά μάτια.

Εκείνο το πρωί της Κυριακής βρίσκονταν στο ακροατήριο πολλά παιδιά τα οποία έζησαν σε αρμονία με το «Ναι!» που είχαν φωνάξει. Η Λαβόν Κρεμπς, ο Μέρτον Κάμπελ, και ο Γιουτζίν και η Καμίλ Ρόζαμ συγκαταλέγονταν στους νεαρούς που έλαβαν ένα βιβλίο Τέκνα σε εκείνη την περίπτωση. Αυτά τα άτομα, που μέχρι το 1992 εξακολουθούσαν να υπηρετούν στα κεντρικά γραφεία της Εταιρίας, είχαν αφιερώσει στην ολοχρόνια διακονία 51, 49, 49 και 48 χρόνια αντιστοίχως. Μερικά από αυτά τα παιδιά πήγαν να υπηρετήσουν σε ιεραποστολικούς διορισμούς σε ξένες χώρες, λόγου χάρη ο Έλντον Ντιν (Βολιβία), ο Ρίτσαρντ και η Πέγκι Κέλσι (Γερμανία), ο Ρέιμον Τέμπλετον (Γερμανία) και η Τζένι Κλουκόβσκι (Βραζιλία). Πράγματι, το πρωινό πρόγραμμα εκείνης της Κυριακής στο Σεντ Λούις χαράχτηκε ανεξίτηλα σε πολλές νεανικές καρδιές!

Την Κυριακή το απόγευμα ο αδελφός Ρόδερφορντ είπε μερικά αποχαιρετιστήρια λόγια προς τους παρευρισκομένους στη συνέλευση. Τους ενθάρρυνε να προωθήσουν το έργο διακήρυξης της Βασιλείας του Θεού. «Είμαι απόλυτα βέβαιος», τους είπε, «ότι από τώρα και στο εξής . . . εκείνοι οι οποίοι θα αποτελέσουν τον πολύ όχλο θα αυξηθούν πολύ γρήγορα». Τους παρότρυνε να επιστρέψουν ο καθένας στο δικό του μέρος της χώρας και «να βάλετε τα δυνατά σας . . . να διαθέσετε όλο το χρόνο που μπορείτε». Κατόπιν, τα τελικά του λόγια προς το ακροατήριο ήταν: «Λοιπόν, αγαπητοί μου αδελφοί, ο Κύριος να σας ευλογεί. Τώρα δεν σας λέω αντίο, επειδή ελπίζω ότι κάποια φορά θα σας ξαναδώ».

Αλλά για πολλούς αυτή ήταν η τελευταία φορά που έβλεπαν τον αδελφό Ρόδερφορντ.

Οι Τελευταίες Μέρες του Ι. Φ. Ρόδερφορντ

Ο αδελφός Ρόδερφορντ είχε προσβληθεί από καρκίνο στο παχύ έντερο και η υγεία του δεν ήταν καθόλου καλή στη συνέλευση του Σεντ Λούις. Εντούτοις, κατάφερε να κάνει πέντε δυνατές ομιλίες. Αλλά, μετά τη συνέλευση, η κατάστασή του χειροτέρεψε και ο αδελφός χρειάστηκε να υποβληθεί σε εκτομή τμήματος του παχέος εντέρου. Ο Άρθουρ Γουόρσλι θυμάται τη μέρα που ο αδελφός Ρόδερφορντ αποχαιρέτησε την οικογένεια Μπέθελ. «Μας εκμυστηρεύτηκε ότι επρόκειτο να υποβληθεί σε μια σοβαρή χειρουργική επέμβαση και ότι, είτε ζούσε μετά από αυτήν είτε όχι, ήταν βέβαιος πως θα εξακολουθούσαμε να διακηρύττουμε το όνομα του Ιεχωβά. Κατέληξε λέγοντας: ‘Αν θέλει ο Θεός, λοιπόν, θα σας ξαναδώ. Αν όχι, συνεχίστε τον αγώνα’. Όλοι έκλαιγαν στην οικογένεια».

Ο αδελφός Ρόδερφορντ, 72 χρονών τότε, επέζησε από την εγχείρηση. Ύστερα από λίγο τον πήγαν σε μια κατοικία στην Καλιφόρνια, την οποία είχε ονομάσει Μπεθ-Σαρίμ. Ήταν ολοφάνερο για τα αγαπημένα του άτομα και για τους ειδήμονες γιατρούς ότι δεν θα ανέρρωνε. Στην πραγματικότητα, χρειαζόταν να υποβληθεί και σε άλλη εγχείρηση.

Γύρω στα μέσα του Δεκεμβρίου, ήρθαν από το Μπρούκλιν ο Νάθαν Ο. Νορ, ο Φρέντερικ Γ. Φρανς και ο Χέιντεν Κ. Κάβινγκτον. Η Χέιζελ Μπάρφορντ, η οποία φρόντιζε τον αδελφό Ρόδερφορντ στη διάρκεια εκείνων των θλιβερών και δύσκολων ημερών, θυμόταν αργότερα: «Οι αδελφοί πέρασαν αρκετές μέρες μαζί του εξετάζοντας την ετήσια έκθεση για το Βιβλίο Έτους και άλλα οργανωτικά θέματα. Μετά την αναχώρησή τους, ο αδελφός Ρόδερφορντ εξακολούθησε να εξασθενεί και, έπειτα από τρεις περίπου εβδομάδες, την Πέμπτη 8 Ιανουαρίου 1942, τελείωσε την επίγεια πορεία του με πιστότητα».i

Πώς δέχτηκαν στο Μπέθελ τα νέα για το θάνατο του αδελφού Ρόδερφορντ; «Ποτέ δεν θα ξεχάσω τη μέρα που μάθαμε το θάνατο του αδελφού Ρόδερφορντ», θυμόταν ο Γουίλιαμ Α. Έλροντ, ο οποίος υπήρξε μέλος της οικογένειας Μπέθελ επί εννιά χρόνια. «Ήταν μεσημέρι και η οικογένεια είχε μαζευτεί για φαγητό. Η ανακοίνωση ήταν σύντομη. Δεν εκφωνήθηκαν λόγοι. Κανένας δεν πήρε άδεια από τη δουλειά του λόγω πένθους. Απεναντίας, γυρίσαμε πίσω στο εργοστάσιο και δουλέψαμε πιο σκληρά από οποτεδήποτε άλλοτε».

Εκείνοι οι καιροί ήταν εξαιρετικά δύσκολοι για τους Μάρτυρες του Ιεχωβά. Ο πόλεμος είχε γίνει παγκόσμιος. Οι μάχες επεκτάθηκαν από την Ευρώπη στην Αφρική και κατόπιν στην πρώην Σοβιετική Ένωση. Στις 7 Δεκεμβρίου 1941, μόλις ένα μήνα πριν από το θάνατο του αδελφού Ρόδερφορντ, η επίθεση της Ιαπωνίας στο Περλ Χάρμπορ είχε βάλει και τις Ηνωμένες Πολιτείες στον πόλεμο. Σε πολλά μέρη οι Μάρτυρες αποτελούσαν στόχο οχλοκρατικής βίας και άλλων μορφών έντονου διωγμού.

Τι θα συνέβαινε τώρα;

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 73]

«Τα κύρια όπλα του Σατανά είναι: ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ, ΦΙΛΟΔΟΞΙΑ και ΦΟΒΟΣ»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 74]

«Επιβεβαίωση ότι ο Ιεχωβά ήταν εκείνος που διηύθυνε την Εταιρία»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 75]

‘Η αποφυλάκιση έγινε, όχι τόσο χάρη των ιδίων, όσο για να δοθεί μαρτυρία για την αλήθεια’

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 77]

«Η αποστολή του Χριστιανού στη γη . . . είναι να διακηρύξει το άγγελμα της . . . βασιλείας του Κυρίου»

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 78]

‘Διαφημίστε τη Βασιλεία με περισσότερο ζήλο και αγάπη από όσο ποτέ προηγουμένως’

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 82]

‘Επιθυμούμε να είμαστε γνωστοί . . . με το όνομα μάρτυρες του Ιεχωβά’

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 83]

Ναι! Οι Ιωναδαβίτες έπρεπε να βαφτίζονται

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 84]

‘Αναζήτηση των προβατοειδών ατόμων που έπρεπε να συναχτούν ακόμα’

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 85]

Ο Ρόδερφορντ επέπληττε απερίφραστα τους θρησκευτικούς εναντιουμένους

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 86]

15.000 παιδιά παίρνουν τη στάση τους στο πλευρό της Βασιλείας

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 89]

‘Αν θέλει ο Θεός, θα σας ξαναδώ. Αν όχι, συνεχίστε τον αγώνα’

[Πλαίσιο/Εικόνα στη σελίδα 76]

«Οίκος Αρχόντων»

Ο αδελφός Ρόδερφορντ πέρασε μια σοβαρή πνευμονία μετά την απελευθέρωσή του από την άδικη φυλάκιση το 1919. Από τότε, μόνο ο ένας πνεύμονάς του ήταν γερός. Στη δεκαετία του 1920, ενόσω βρισκόταν υπό ιατρική παρακολούθηση, πήγε στο Σαν Ντιέγκο της Καλιφόρνιας και ο γιατρός τού σύστησε να μένει όσο το δυνατόν περισσότερο χρόνο εκεί. Από το 1929 και έπειτα, ο αδελφός Ρόδερφορντ περνούσε τους χειμώνες εργαζόμενος σε μια κατοικία στο Σαν Ντιέγκο την οποία είχε ονομάσει Μπεθ-Σαρίμ. Η Μπεθ-Σαρίμ είχε χτιστεί με χρήματα τα οποία αποτελούσαν συνεισφορά για αυτόν συγκεκριμένα το σκοπό. Με μια συμβολαιογραφική πράξη, η οποία δημοσιεύτηκε ολόκληρη στο ‘Χρυσούν Αιώνα’ της 19ης Μαρτίου 1930 (στην αγγλική), η περιουσία αυτή μεταβιβάστηκε στον Ι. Φ. Ρόδερφορντ και κατόπιν στην Εταιρία Σκοπιά.

Σχετικά με την Μπεθ-Σαρίμ, το βιβλίο «Σωτηρία», το οποίο εκδόθηκε το 1939, εξηγεί: ‘Οι εβραϊκές λέξεις «Μπεθ Σαρίμ» σημαίνουν «Οίκος Αρχόντων»· ο δε σκοπός της απόκτησης της ιδιοκτησίας αυτής και της οικοδομής του οικήματος ήταν να υπάρχει απτή απόδειξη του ότι υπάρχουν μερικοί σήμερα πάνω στη γη οι οποίοι πιστεύουν πλήρως στον Θεό και στον Χριστό Ιησού και στη βασιλεία Του, και οι οποίοι πιστεύουν ότι οι πιστοί άντρες του παρελθόντος σύντομα θα αναστηθούν από τον Κύριο, θα επανέλθουν στη γη και θα αναλάβουν τη φροντίδα των ορατών υποθέσεων της γης’.

Λίγα χρόνια μετά το θάνατο του αδελφού Ρόδερφορντ, το διοικητικό συμβούλιο της Εταιρίας Σκοπιά αποφάσισε να πουλήσει την Μπεθ-Σαρίμ. Γιατί; Η «Σκοπιά» της 15ης Δεκεμβρίου 1947 (στην αγγλική) εξηγούσε: «Το κτίριο αυτό είχε εξυπηρετήσει πλήρως το σκοπό του και τώρα δεν ήταν παρά ένα μνημείο, η διατήρηση του οποίου κόστιζε αρκετά· η πίστη μας στην επάνοδο των αντρών της παλιάς εποχής, τους οποίους ο Βασιλιάς Χριστός Ιησούς θα καταστήσει άρχοντες σε ΟΛΗ τη γη (όχι μόνο στην Καλιφόρνια), βασίζεται, όχι σε εκείνον τον οίκο, την Μπεθ-Σαρίμ, αλλά στην υπόσχεση του Λόγου του Θεού».j

[Υποσημείωση]

[Πλαίσιο/Εικόνες στις σελίδες 80, 81]

Ραδιοφωνική Μετάδοση του Αγγέλματος της Βασιλείας

Δυο χρόνια μετά την έναρξη των κανονικών εμπορικών ραδιοφωνικών εκπομπών, το ραδιόφωνο άρχισε να χρησιμοποιείται για τη μετάδοση του αγγέλματος της Βασιλείας. Έτσι, στις 26 Φεβρουαρίου 1922, ο αδελφός Ρόδερφορντ έκανε την πρώτη του ραδιοφωνική εκπομπή, στην Καλιφόρνια. Έπειτα από δυο χρόνια, στις 24 Φεβρουαρίου 1924, άρχισαν οι εκπομπές του ιδιωτικού ραδιοφωνικού σταθμού της Εταιρίας Σκοπιά, του WBBR, στο Στάτεν Άιλαντ της Νέας Υόρκης. Τελικά, η Εταιρία οργάνωσε σε όλο τον κόσμο δίκτυα τα οποία μετέδιδαν Βιβλικά προγράμματα και διαλέξεις. Το 1933 ένας ανώτατος αριθμός 408 σταθμών μετέδιδαν το άγγελμα της Βασιλείας στις πέντε ηπείρους!

[Εικόνες]

Το σταθμό WBBR στη Νέα Υόρκη τον χρησιμοποιούσε η Εταιρία Σκοπιά από το 1924 ως το 1957

Ορχήστρα του WBBR το 1926

Ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ ενώ εκφωνεί τη διάλεξη «Αντιμετωπίστε τα Γεγονότα» στο Ρόγιαλ Άλμπερτ Χολ, στο Λονδίνο της Αγγλίας, στις 11 Σεπτεμβρίου 1938· 10.000 και πλέον άτομα είχαν γεμίσει ασφυκτικά την αίθουσα (κάτω), ενώ εκατομμύρια άλλοι άκουσαν τη διάλεξη από το ραδιόφωνο

Το πρώτο πρόγραμμα του WBBR

Προσωπικό στο σταθμό 2HD, Νιούκασλ, Νέα Νότια Ουαλία, Αυστραλία

Ο ραδιοφωνικός σταθμός CHCY στο Έντμοντον της Αλμπέρτα ήταν ένας από τους πολλούς σταθμούς που είχε υπό την ιδιοκτησία και τη διεύθυνσή της η Εταιρία στον Καναδά

Μετάδοση εκπομπής στη Φινλανδία μέσω ενός ραδιοφωνικού σταθμού στην Εσθονία

Εξοπλισμός για ραδιοφωνικές εκπομπές στο σταθμό WORD, κοντά στο Σικάγο του Ιλινόις· ο σταθμός ήταν υπό την ιδιοκτησία και τη διεύθυνση της Εταιρίας

[Πλαίσιο/Εικόνες στη σελίδα 87]

Κήρυγμα με Φωνογράφους

Το 1933, οι Μάρτυρες του Ιεχωβά άρχισαν να εφαρμόζουν μια άλλη πρωτοποριακή μέθοδο κηρύγματος. Ένα φορητό μηχάνημα αναπαραγωγής ήχου, με ενισχυτή και μεγάφωνο, χρησιμοποιούνταν για να μεταδίδει με δίσκους 33 1/3 στροφών τις ηχογραφημένες ραδιοφωνικές διαλέξεις του αδελφού Ρόδερφορντ, σε αίθουσες, πάρκα και άλλους δημόσιους χώρους. Για να ακουστεί το άγγελμα της Βασιλείας, χρησιμοποιούνταν επίσης αυτοκίνητα με μεγάφωνα, καθώς και πλεούμενα με μεγάφωνα.

Η αποτελεσματική χρήση των μηχανημάτων αναπαραγωγής ήχου οδήγησε σε άλλη μια πρωτοπορία—το κήρυγμα από σπίτι σε σπίτι με τη χρήση ενός ελαφρύ φωνογράφου. Το 1934 η Εταιρία άρχισε να παράγει φορητούς φωνογράφους και μια σειρά από δίσκους 78 στροφών οι οποίοι περιείχαν Βιβλικές διαλέξεις διάρκειας 4 1/2 λεπτών. Τελικά, χρησιμοποιούνταν δίσκοι οι οποίοι κάλυπταν 92 διαφορετικά θέματα. Συνολικά, η Εταιρία παρήγαγε πάνω από 47.000 φωνογράφους με σκοπό τη διασάλπιση του αγγέλματος της Βασιλείας. Εντούτοις, με τον καιρό δόθηκε μεγαλύτερη έμφαση στις προφορικές παρουσιάσεις του αγγέλματος της Βασιλείας, και έτσι το έργο με το φωνογράφο πέρασε στο περιθώριο.

[Εικόνες]

Από ένα αυτοκίνητο με μεγάφωνα πάνω στην κορυφή ενός λόφου, το άγγελμα της Βασιλείας μπορούσε να ακουστεί χιλιόμετρα μακριά (επάνω)

Χρησιμοποιώντας το μηχάνημα αναπαραγωγής ήχου στο Μεξικό (δεξιά)

Πλεούμενο με μεγάφωνα το οποίο μεταδίδει το άγγελμα, στον ποταμό Τάμεση στο Λονδίνο της Αγγλίας (επάνω)

Χρησιμοποιώντας φωνογράφο στην υπηρεσία αγρού (αριστερά)

Επίδειξη της χρήσης ενός όρθιου φωνογράφου το 1940 (δεξιά)

[Εικόνα στη σελίδα 79]

Τζ. Α. Μπόνετ

[Εικόνα στη σελίδα 88]

Από το 1917, όταν ο Ι. Φ. Ρόδερφορντ έγινε πρόεδρος, ως το 1941, η Εταιρία Σκοπιά εξέδωσε πληθώρα εντύπων, στα οποία περιλαμβάνονταν 24 βιβλία, 86 βιβλιάρια, ετήσια «Βιβλία Έτους», καθώς και άρθρα για τα περιοδικά «Η Σκοπιά» και «Ο Χρυσούς Αιών» (το οποίο ονομάστηκε αργότερα «Παρηγορία»)