Η Άποψη της Αγίας Γραφής

Ο Θάνατος Ενός Παιδιού—Γιατί τον Επιτρέπει ο Θεός;

ΠΟΛΛΟΙ γονείς που θρηνούν ανακουφίζονται όταν μαθαίνουν ότι δεν πήρε ο Θεός το παιδί τους στο θάνατο, όπως διδάσκουν μερικές θρησκείες.a Εντούτοις, το αναμφισβήτητο γεγονός παραμένει: Ο Θεός ασφαλώς έχει τη δύναμη να εμποδίσει το θάνατο. Παρ’ όλα αυτά, επιτρέπει στο θάνατο να συνεχίζει.

Έτσι, όταν ένα παιδί πεθαίνει, οι γονείς μπορεί στην οδύνη τους να ξεσπάσουν λέγοντας: «Γιατί επέτρεψε ο Θεός να συμβεί κάτι τέτοιο;» Ο θάνατος, ανεξάρτητα από το αν προκλήθηκε από δυστύχημα, από αρρώστια ή από βία, σχεδόν πάντα φαίνεται ότι είναι ανελέητα άδικος. Αυτό ισχύει ακόμα περισσότερο όταν πεθαίνει ένα παιδί. Σ’ ένα νεκροταφείο, στην ταφόπετρα ενός παιδιού είναι χαραγμένη η εξής απεγνωσμένη διαμαρτυρία: «Τόσο μικρό, τόσο όμορφο, τόσο νωρίς».

Ο Δημιουργός σάς Συμπονάει

Πώς μπόρεσε ο Θεός να επιτρέψει τόσο πόνο; Αν πρόσφατα χάσατε το παιδί σας, καμιά εξήγηση, ανεξάρτητα από το πόσο λογική είναι, δεν μπορεί να εξαλείψει εντελώς τον πόνο αυτής της απώλειας. Στους Βιβλικούς χρόνους, ακόμα και άνθρωποι που είχαν ισχυρή πίστη βασανίζονταν για τις άδικες τραγωδίες της ζωής και ρωτούσαν τον Θεό γιατί επέτρεπε τέτοια πράγματα. (Παράβαλε Αββακούμ 1:1-3.) Αλλά μέσα στην Αγία Γραφή υπάρχουν απαντήσεις που με τον καιρό μπορούν να μας παρηγορήσουν.

Πρέπει καταρχήν να ξέρετε πως ο Θεός δεν θέλησε το θάνατο του παιδιού σας. Για τον Θεό δεν είναι ευχάριστη ακόμα και των ασεβών η καταστροφή, πόσο μάλλον ο θάνατος ενός παιδιού. (Παράβαλε 2 Πέτρου 3:9.) Σίγουρα, αυτός πονάει βαθιά όταν ένα παιδί πεθαίνει. Στο κάτω-κάτω, αισθανόμαστε την τραγωδία του θανάτου, επειδή ακριβώς έχουμε την ικανότητα να αγαπάμε, να συμπονάμε τα θύματά του. Και έχουμε την ικανότητα να αγαπάμε, επειδή είμαστε πλασμένοι «κατ’ εικόνα» του Θεού. Αντανακλούμε την τέλεια ικανότητα που έχει ο Θεός να αγαπά, αν κι εμείς, στην καλύτερη περίπτωση, την εκδηλώνουμε πολύ λιγότερο απ’ ό,τι αυτός. (Γένεσις 1:26· 1 Ιωάννου 4:8) Η Αγία Γραφή μάς βεβαιώνει ότι ο Θεός διαβάζει τα βαθύτερα αισθήματα της καρδιάς μας, έχει αριθμήσει ακόμη και τις τρίχες που έχουμε στο κεφάλι μας, γνωρίζει ακόμα αν ένα σπουργίτι έχει πέσει από κάποιο δέντρο. Γι’ αυτό ονομάζεται «φιλεύσπλαγχνος Πατέρας».—2 Κορινθίους 1:3, ΚΔΤΚ· Ματθαίος 10:29-31.

Σαφώς, λοιπόν, ο Θεός δεν θέλει το θάνατο κανενός από τα νοήμονα πλάσματά του. Έχει σκοπό να τερματίσει το θάνατο καταπίνοντάς τον για πάντα. (Ησαΐας 25:8) Αλλά, αν ο Θεός αισθάνεται έτσι, γιατί στο μεταξύ επιτρέπει το θάνατο, και μάλιστα των παιδιών;

Όταν Άρχισε ο Θάνατος

Ο Θεός επιτρέπει το θάνατο των παιδιών για τον ίδιο λόγο που επιτρέπει και το θάνατο των ενηλίκων. Ο θάνατος ήταν εκλογή του Αδάμ και όχι του Θεού. Πριν ακόμα στασιάσουν ενάντια στον Δημιουργό τους στην Εδέμ, ο Αδάμ και η Εύα γνώριζαν και οι δυο πολύ καλά ότι ο Θεός είχε καθορίσει την ποινή του θανάτου για την αμαρτία. Αν δεν είχαν διαλέξει μια πορεία ανοσιότητας προς τον Θεό, θα μπορούσαν να είναι ζωντανοί μέχρι σήμερα. Ωστόσο, ενεργώντας ανόητα, πέταξαν την πολυτιμότερη κληρονομιά που θα μπορούσαν να αφήσουν στους απογόνους τους—το δικαίωμα για τέλεια, αιώνια ζωή πάνω στη γη. Από τη στιγμή που αμάρτησαν έπαψαν να είναι τέλειοι. Το μόνο που μπορούσαν να αφήσουν στους απογόνους τους ήταν η αμαρτία και ο θάνατος.—Γένεσις 3:1-7· Ρωμαίους 5:12.

Αλλά ίσως αναρωτηθείτε: Αφού το τίμημα ήταν τόσο ακριβό, γιατί ο Θεός άφησε τον Αδάμ και την Εύα να αμαρτήσουν; Ή γιατί δεν συνέτριψε την ανταρσία τους προτού αυτοί κληροδοτήσουν το θάνατο και τη δυστυχία στα παιδιά τους—και στα δικά μας παιδιά;

Περιλαμβάνεται ένα Παγκόσμιο Ζήτημα

Ο Θεός επέτρεψε στους πρώτους μας γονείς να δείξουν ανυπακοή, επειδή δεν σκόπευε ποτέ να δημιουργήσει έναν κόσμο αποτελούμενο από ρομπότ—από όντα που θα υπηρετούσαν τον Θεό μόνο και μόνο επειδή θα είχαν προγραμματιστεί να το κάνουν αυτό. Όπως κάθε γονέας, έτσι και ο Θεός ήθελε τα ανθρώπινα παιδιά του να τον υπακούν από αισθήματα εμπιστοσύνης και αγάπης και όχι από εξαναγκασμό. Έδωσε στον Αδάμ και στην Εύα πάμπολλους λόγους για να τον εμπιστεύονται και να τον αγαπούν· παρ’ όλα αυτά, όμως, αυτοί έδειξαν ανυπακοή και απέρριψαν την κυριαρχία του.—Γένεσις 1:28, 29· 2:15-17.

Γιατί δεν εκτέλεσε ο Θεός αμέσως τους στασιαστές; Ο Θεός είχε ήδη δηλώσει το σκοπό του σχετικά με τη γη, ότι αυτή μια μέρα θα γέμιζε με απογόνους του Αδάμ και της Εύας. Εκείνος ποτέ δεν αποτυχαίνει να εκπληρώσει το σκοπό του. (Ησαΐας 55:10, 11) Αλλά το σημαντικότερο είναι ότι στην Εδέμ εγέρθηκε ένα κρίσιμο ερώτημα. Έχει ο Θεός το δικαίωμα να κυβερνάει τον άνθρωπο, και είναι η δική Του κυριαρχία η καλύτερη, ή μπορεί ο άνθρωπος να κυβερνηθεί καλύτερα μόνος του;

Ο μόνος δίκαιος τρόπος για να δοθεί απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα μια για πάντα ήταν με το να επιτρέψει ο Θεός στον άνθρωπο να αυτοκυβερνηθεί. Η ιστορία έχει δώσει μια αποτρόπαιη απάντηση σ’ αυτό το ερώτημα. Τα αξιοθρήνητα αποτελέσματα της ανθρώπινης διακυβέρνησης βρίσκονται ολόγυρά μας—ένας κόσμος στον οποίο ο θάνατος αθώων παιδιών είναι κάτι συνηθισμένο, που σχεδόν χάνεται μέσα στη σωρεία των άλλων δεινών. Αν μη τι άλλο, έξι χιλιάδες χρόνια ανθρώπινης διακυβέρνησης έχουν αποδείξει το εξής: Η ιδέα ότι ο άνθρωπος μπορεί να κυβερνηθεί χωρίς τον Θεό δεν είναι απλώς μια θλιβερή πλάνη· είναι ένα χονδροειδές ψέμα. Όσο διάστημα θα κυβερνάει χωρίς τον Θεό, ο άνθρωπος θα ζει και θα πεθαίνει με πόνο.

Ο Ιεχωβά, ο στοργικός και δίκαιος Θεός, έχει μια πιο σοφή επιλογή. Σχεδόν με τον ίδιο τρόπο που ένας γονέας θα επέτρεπε στο αγαπημένο του παιδί να υποστεί μια οδυνηρή εγχείρηση προκειμένου το μέλλον του να είναι ευτυχισμένο και γεμάτο υγεία, έτσι και ο Θεός έχει επιτρέψει στους ανθρώπους να υποστούν την οδύνη που φέρνει η αυτοκυβέρνηση, έχοντας υπόψη το αιώνιο μέλλον τους. Και όπως ακριβώς ο πόνος μιας εγχείρησης δεν διαρκεί για πάντα, έτσι και η ανθρώπινη διακυβέρνηση και η αδικία που τη συνοδεύει πρόκειται σύντομα να τερματιστούν.

Όταν η Βασιλεία του Θεού θα κυβερνάει τη γη χωρίς να υπάρχει εναντίωση, εκατομμύρια παιδιά θα αναστηθούν και θα γίνουν δεκτά με χαρά. Τότε, όπως και οι γονείς των οποίων τα παιδιά ανέστησε ο Ιησούς τον πρώτο αιώνα Κ.Χ., πολλοί άνθρωποι θα ‘μείνουν εκστατικοί’. (Μάρκος 5:42, ΚΔΤΚ· Λουκάς 8:56· Ιωάννης 5:28, 29) Κι όταν τελικά όλο το ανθρώπινο γένος αποκατασταθεί στην τέλεια κατάσταση που έχασαν ο Αδάμ και η Εύα, τότε κανείς πια δεν θα πεθαίνει—περιλαμβανομένων και των παιδιών!—Αποκάλυψις 21:3, 4.

[Υποσημειώσεις]

[Πρόταση που τονίζεται στη σελίδα 27]

Εκατομμύρια παιδιά θα αναστηθούν και θα γίνουν δεκτά με χαρά