Οι Προοπτικές για τον Παράδεισο Ισχύουν Παρά την Ανυπακοή του Ανθρώπου

 1. Με το πέρασμα του χρόνου, πού βρίσκεται ο πρώτος άντρας και η πρώτη γυναίκα, και μέσα σε τι περιβάλλον;

ΕΧΕΙ περάσει καιρός. Ο πρώτος άντρας και η πρώτη γυναίκα δεν νιώθουν πια αθώα με τη γύμνια τους. Είναι ντυμένοι με μακριά ενδύματα από δέρματα ζώων. Βρίσκονται ακριβώς έξω από την είσοδο του τέλειου κήπου της Εδέμ. Έχουν γυρισμένη την πλάτη τους προς τον κήπο. Κοιτάζουν τη σκηνή που βρίσκεται μπροστά τους. Βλέπουν μονάχα ακαλλιέργητο έδαφος. Είναι ολοφάνερο ότι αυτό το έδαφος δεν έχει την ευλογία του Θεού. Μπορούν να δουν μπροστά τους αγκάθια και τριβόλια. Δεν είναι αυτή η γη την οποία τους είχε ανατεθεί η αποστολή να κυριεύσουν; Ναι, αλλά ο πρώτος άντρας και η πρώτη γυναίκα δεν βρίσκονται τώρα εκεί έξω με σκοπό να επεκτείνουν τον κήπο της Εδέμ σ’ αυτή την αφρόντιστη γη.

 2. Γιατί δεν προσπαθούν, ο άντρας και η γυναίκα, να ξαναμπούν στον παραδεισένιο κήπο;

² Αφού αντικρίζουν ένα τόσο διαφορετικό θέαμα, γιατί δεν γυρίζουν πίσω να ξαναμπούν στον παραδεισένιο κήπο; Αυτό είναι εύκολο να το προτείνει κανείς, αλλά κοιτάξτε τι υπάρχει πίσω τους, στην είσοδο του κήπου. Υπάρχουν κάποια πλάσματα που ποτέ δεν τα είχαν ξαναδεί, ούτε ακόμη και μέσα στον κήπο, τα χερουβείμ, και η φλογισμένη λεπίδα μιας ρομφαίας που περιστρέφεται διαρκώς. Ο άντρας και η γυναίκα ποτέ δεν θα μπορούσαν να περάσουν από εκεί και να μπουν ζωντανοί στον κήπο.—Γένεσις 3:24.

 3. Τι είχε συμβεί, που άλλαξε τόσο δραστικά την κατάσταση του πρώτου ζευγαριού;

³ Τι είχε συμβεί; Δεν πρόκειται για κανένα μυστήριο, τόσο περίπλοκο που να φέρνει σε αμηχανία την επιστήμη επί χιλιάδες χρόνια. Η εξήγηση δίνεται απλά. Ο πρώτος άντρας και η πρώτη γυναίκα θα δοκίμαζαν την πραγματοποίηση των θαυμάσιων προοπτικών τις οποίες τους πρόσφερε η αποστολή που τους είχε αναθέσει ο Θεός τη μέρα του γάμου τους, αλλά με τον όρο ότι θα υπήκουαν στον ουράνιο Πατέρα τους στο πιο μικρό ζήτημα. Η τέλεια υπακοή τους επρόκειτο να δοκιμαστεί με την απαγόρευση ενός και μόνο είδους τροφής: Δεν έπρεπε να φάνε τον καρπό του δέντρου «της γνώσεως του καλού και του κακού». (Γένεσις 2:16, 17) Αν έτρωγαν παραβιάζοντας τις εντολές του Θεού, θα πέθαιναν οπωσδήποτε. Αυτό είπε ο Αδάμ, ως προφήτης του Θεού, στη γυναίκα του, το νεότερο ανθρώπινο πλάσμα. Αλλά ξαφνικά, εκείνο το ναχάς, το φίδι, αρνήθηκε την αληθινότητα όσων είχε πει ο Θεός στον Αδάμ, όταν τον προειδοποίησε να μη φάει από το απαγορευμένο δέντρο «της γνώσεως του καλού και του κακού». Το φίδι εξαπάτησε τη γυναίκα και την έκανε να πιστέψει ότι αν παρέβαινε το νόμο του Θεού και έτρωγε από τον απαγορευμένο καρπό θα γινόταν η ίδια σαν τον Θεό και θα καθόριζε ανεξάρτητα από τον Θεό τι είναι καλό και τι είναι κακό.—Γένεσις 3:1-5.

Δεν Πρόκειται για Μυθική Αφήγηση

 4, 5. Πώς δείχνει ο απόστολος Παύλος ότι η αφήγηση για την εξαπάτηση της πρώτης γυναίκας από το φίδι δεν ήταν μύθος;

⁴ Απίστευτο; Μήπως μοιάζει αυτό πολύ με μύθο, με θρύλο που δεν βασίζεται σε γεγονότα, και συνεπώς δεν είναι αποδεκτός από το διαφωτισμένο μυαλό των σύγχρονων ενηλίκων; Όχι, δεν είχαν έτσι τα πράγματα, σύμφωνα με την άποψη ενός συγγραφέα που διαβάζεται πολύ ακόμη και σήμερα, ενός αξιόπιστου συγγραφέα, ενός ειδικά εκλεγμένου αποστόλου, ο οποίος γνώριζε την ορθότητα των όσων έγραφε. Αυτός ο απόστολος, ο Παύλος, έγραψε στην εκκλησία των ενήλικων Χριστιανών που ζούσαν στη γεμάτη κοσμική σοφία πόλη της Κορίνθου: «Φοβούμαι όμως μήπως, καθώς ο όφις εξηπάτησε την Εύαν δια της πανουργίας αυτού, διαφθαρή ούτως ο νους σας, εκπεσών από της απλότητος της εις τον Χριστόν».—2 Κορινθίους 11:3.

⁵ Ο Παύλος δεν θα αναφερόταν σ’ ένα μύθο, σ’ ένα παραμύθι, δεν θα χρησιμοποιούσε ένα τέτοιο φανταστικό πράγμα για να τονίσει κάποιο ζήτημα σ’ εκείνους τους Κορινθίους, οι οποίοι ήταν καλά εξοικειωμένοι με τους μύθους της ειδωλολατρικής ελληνικής θρησκείας. Παραθέτοντας από τις θεόπνευστες Εβραϊκές Γραφές, οι οποίες δήλωσε ότι είναι ο ‘λόγος του Θεού’, ο απόστολος Παύλος επιβεβαίωσε ότι «ο όφις εξηπάτησε την Εύαν δια της πανουργίας αυτού». (1 Θεσσαλονικείς 2:13) Επιπλέον, όταν έγραφε σ’ ένα Χριστιανό πρεσβύτερο που είχε επωμιστεί το καθήκον να διδάσκει «το υπόδειγμα των υγιαινόντων λόγων», ο απόστολος Παύλος είπε: «Ο Αδάμ πρώτος επλάσθη, έπειτα η Εύα· και ο Αδάμ δεν ηπατήθη, αλλ’ η γυνή απατηθείσα [πλήρως, ΜΝΚ] έγεινε παραβάτις».—2 Τιμόθεον 1:13· 1 Τιμόθεον 2:13, 14.

 6. (α) Πώς διέφερε η παράβαση που διέπραξε ο Αδάμ κατά του Θεού από εκείνη που διέπραξε η γυναίκα; (β) Γιατί μπορούμε να είμαστε βέβαιοι ότι η γυναίκα δεν έπλασε κάποια ιστορία σχετικά με το φίδι;

⁶ Το ότι εξαπατήθηκε η γυναίκα από το φίδι είναι γεγονός, όχι μύθος, ακριβώς όπως και οι συνέπειες του ότι παρήκουσε και έφαγε από τον απαγορευμένο καρπό είναι αδιαμφισβήτητα ιστορικά γεγονότα. Αφού λοιπόν διέπραξε η ίδια παράβαση κατά του Θεού, παρέσυρε το σύζυγό της και τον έκανε να φάει μαζί της, αλλά το γεγονός ότι αυτός έφαγε δεν οφειλόταν στο ότι εξαπατήθηκε πλήρως. (Γένεσις 3:6) Το ιστορικό, που αναφέρει πώς λογοδότησαν έπειτα αυτοί στον Θεό, λέει: ‘Και είπεν ο Αδάμ, Η γυνή την οποίαν έδωκας να ήναι μετ’ εμού, αυτή μοι έδωκεν από του δένδρου, και έφαγον. Και είπε Ιεχωβά ο Θεός προς την γυναίκα, Τι είναι τούτο το οποίον έκαμες; Και η γυνή είπεν, Ο όφις με ηπάτησε, και έφαγον’. (Γένεσις 3:12, 13) Η γυναίκα δεν έπλασε κάποια ιστορία σχετικά μ’ εκείνο το ναχάς, το φίδι, και ο Ιεχωβά Θεός δεν εξέλαβε την εξήγησή της ως επινόημα, ως μύθο. Χειρίστηκε το φίδι ως το όργανο που εξαπάτησε τη γυναίκα και την έκανε να διαπράξει παράβαση κατά του Ίδιου, του Θεού και Δημιουργού της. Θα ήταν αναξιοπρεπές για τον Θεό το να ασχοληθεί μ’ ένα απλώς μυθολογικό φίδι.

 7. (α) Πώς περιγράφει η Βιβλική αφήγηση τη δικαστική διαδικασία που ακολούθησε ο Θεός σχετικά με το φίδι; (β) Πώς θα μπορούσε να εξαπατήσει κι εμάς το φίδι που εξαπάτησε την πρώτη γυναίκα; (Να περιλάβετε το σχόλιο της υποσημείωσης.)

⁷ Περιγράφοντας τη δικαστική διαδικασία που ακολούθησε ο Θεός σχετικά μ’ εκείνο το φίδι στον κήπο της Εδέμ, η αφήγηση λέει: ‘Και είπε Ιεχωβά ο Θεός προς τον όφιν, Επειδή έκαμες τούτο, επικατάρατος να ήσαι μεταξύ πάντων των κτηνών, και πάντων των ζώων του αγρού· επί της κοιλίας σου θέλεις περιπατεί, και χώμα θέλεις τρώγει, πάσας τας ημέρας της ζωής σου· και έχθραν θέλω στήσει αναμέσον σου και της γυναικός, και αναμέσον του σπέρματός σου και του σπέρματος αυτής· αυτό θέλει σου συντρίψει την κεφαλήν, και συ θέλεις κεντήσει την πτέρναν αυτού’. (Γένεσις 3:14, 15) Κάθε σοβαρό δικαστήριο ασχολείται με γεγονότα και σταθμίζει πραγματικές αποδείξεις, όχι θρύλους. Ο Ιεχωβά Θεός δεν γελοιοποιούσε τον εαυτό του απευθύνοντας τη δικαστική του καταδίκη σ’ ένα μυθικό φίδι, αλλά εξέδιδε κρίση για ένα πραγματικό, υπαρκτό πλάσμα που ήταν υπόλογο. Θα ήταν, όχι γελοίο, αλλά οικτρό αν αυτό το ίδιο φίδι κατάφερνε να μας εξαπατήσει και να μας κάνει να πιστεύουμε ότι ποτέ δεν υπήρξε, ότι ήταν απλώς ένας μύθος, ότι δεν ήταν υπόλογο για τίποτα το εσφαλμένο εδώ πάνω στη γη.a

 8. Ποια κρίση εξέδωσε ο Θεός για τη γυναίκα, και με ποιες συνέπειες για τις θυγατέρες και τις εγγονές της;

⁸ Αντιμετωπίζοντας ως γεγονός τη δήλωση της γυναίκας σχετικά με το φίδι, η αφήγηση που αναφέρεται στη σύζυγο του άντρα λέει: «Προς δε την γυναίκα είπε, Θέλω υπερπληθύνει τας λύπας σου και τους πόνους της κυοφορίας σου· με λύπας θέλεις γεννά τέκνα· και προς τον άνδρα σου θέλει είσθαι η επιθυμία σου, και αυτός θέλει σε εξουσιάζει». (Γένεσις 3:16) Τίποτα παρόμοιο δεν περιλαμβανόταν στην ευλογία που είχε δώσει ο Θεός όταν αυτή παντρεύτηκε τον Αδάμ, τότε που τους είπε ο Θεός: «Αυξάνεσθε και πληθύνεσθε και γεμίσατε την γην». (Γένεσις 1:28) Εκείνη η ευλογημένη αποστολή που ανατέθηκε στο τέλειο ανθρώπινο ζευγάρι έδειχνε ότι η γυναίκα θα είχε πολλές εγκυμοσύνες, αλλά δεν έδειχνε ότι θα υπέφερε από υπερβολικές ωδίνες και ακραίους πόνους στον τοκετό, ούτε ότι θα την καταπίεζε ο σύζυγός της. Αυτή η κρίση που εξαγγέλθηκε στην παραβάτισσα γυναίκα επρόκειτο να επηρεάσει τις θυγατέρες και τις εγγονές της, στη μια γενιά μετά την άλλη.

Ο Νόμος του Θεού Μεγαλύνεται με την Καταδίκη που Επιβάλλεται στον Αδάμ

 9, 10. (α) Ποια προειδοποίηση είχε δώσει ο Θεός απευθείας στον Αδάμ, και ποιες θα ήταν οι συνέπειες αν έθετε σε εφαρμογή ο Θεός μια τέτοια τιμωρία; (β) Ποια κρίση εξέδωσε ο Θεός κατά του Αδάμ;

⁹ Αλλά ποιες αλλαγμένες καταστάσεις επρόκειτο να δοκιμάσει η γυναίκα μαζί με τον άντρα, τον οποίο είχε παρασύρει κάνοντάς τον να διαπράξει κι αυτός παράβαση; Ο Θεός είχε πει απευθείας σ’ αυτόν τον άντρα: «Από δε του ξύλου [δέντρου, ΜΝΚ] της γνώσεως του καλού και του κακού δεν θέλεις φάγει απ’ αυτού· διότι καθ’ ην ημέραν φάγης απ’ αυτού, θέλεις εξάπαντος αποθάνει». (Γένεσις 2:17) Θα έθετε σε εφαρμογή ο Θεός, ο Κριτής, μια τέτοια τελεσίδικη ποινή, απλώς επειδή έφαγε ο Αδάμ έναν καρπό; Αναλογιστείτε τι θα σήμαινε η εκτέλεση μιας τέτοιας ποινής! Θα κατέστρεφε από μόνη της τη συναρπαστική προοπτική που έτρεφαν ο Αδάμ και η Εύα τη μέρα του γάμου τους, την προοπτική να γεμίσουν ολόκληρη τη γη με τους απογόνους τους, με μια τέλεια ανθρώπινη φυλή που θα κατοικούσε για πάντα, ειρηνικά σε μια παραδεισένια γη, με αιώνια νεότητα, απολαμβάνοντας ειρηνικές σχέσεις με τον Θεό και ουράνιο Πατέρα τους! Είναι βέβαιο ότι ο Θεός δεν θα ματαίωνε το θαυμαστό σκοπό που είχε για το ανθρώπινο γένος και για το γήινο σπίτι του ανθρώπου, επιβάλλοντας με αυστηρότητα τη θανατική ποινή στους πρώτους γονείς όλου του ανθρώπινου γένους! Αλλά ακούστε τη θεϊκή απόφαση, όπως καταγράφηκε με σαφήνεια στη Βιβλική αφήγηση:

¹⁰ «Προς δε τον Αδάμ είπεν, Επειδή υπήκουσας εις τον λόγον της γυναικός σου, και έφαγες από του δένδρου, από του οποίου προσέταξα εις σε λέγων, Μη φάγης απ’ αυτού, κατηραμένη να ήναι η γη εξ αιτίας σου· με λύπας θέλεις τρώγει τους καρπούς αυτής πάσας τας ημέρας της ζωής σου· και ακάνθας και τριβόλους θέλει βλαστάνει εις σε· και θέλεις τρώγει τον χόρτον του αγρού· εν τω ιδρώτι του προσώπου σου θέλεις τρώγει τον άρτον σου, εωσού επιστρέψης εις την γην, εκ της οποίας ελήφθης· επειδή γη είσαι, και εις γην θέλεις επιστρέψει».—Γένεσις 3:17-19.

11. Ποια γεγονότα σχετικά με την υπακοή δείχνουν παραστατικά την ορθότητα της κρίσης που εξέδωσε ο Θεός κατά του Αδάμ;

¹¹ Αυτή η κρίση σήμαινε την εκτέλεση της θανατικής ποινής στον άντρα, άσχετα με τις συνέπειες που θα επέφερε αυτό στο σκοπό τον οποίο είχε ο Θεός να γεμίσει μια παραδεισένια γη με τέλειους άντρες και τέλειες γυναίκες, που να συγκατοικούν ειρηνικά, και να καλλιεργούν και να φροντίζουν για πάντα τον παγγήινο παραδεισένιο κήπο. Ο άντρας είχε ακούσει τη φωνή της γυναίκας του αντί για τη φωνή του Θεού, που του είχε πει να μη φάει από το απαγορευμένο δέντρο «της γνώσεως του καλού και του κακού». Κι αν δεν υπήκουσε ο ίδιος στη φωνή του Θεού και Δημιουργού του, θα δίδασκε με συνέπεια τα παιδιά του να το κάνουν αυτό; Θα μπορούσε να τους μιλάει για το δικό του παράδειγμα, προκειμένου να τα διδάσκει να υπακούνε στον Ιεχωβά Θεό;—Παράβαλε 1 Σαμουήλ 15:22.

12, 13. (α) Πώς θα επηρεάζονταν τα παιδιά του Αδάμ από την αμαρτία του; (β) Γιατί δεν άξιζε ο Αδάμ να ζει για πάντα στον Παράδεισο ή έστω οπουδήποτε στη γη;

¹² Θα μπορούσαν τα παιδιά του Αδάμ να τηρούν το νόμο του Θεού τέλεια, όπως μπορούσε κάποτε να κάνει ο ίδιος όταν βρισκόταν σε ανθρώπινη τελειότητα; Με τη λειτουργία των νόμων της κληρονομικότητας, δεν θα μετέδιδε στα παιδιά του την αδυναμία του, καθώς και την τάση που είχε να παρακούει τη φωνή του Θεού και να ακούει κάποια άλλη φωνή; Η τεκμηριωμένη ιστορία παρέχει τις απαντήσεις σ’ αυτά τα ερωτήματα.—Ρωμαίους 5:12.

¹³ Άξιζε να ζει για πάντα στον Παράδεισο, ή έστω οπουδήποτε στη γη, ένας τέτοιος άνθρωπος, που για χάρη κάποιου ανθρώπινου πλάσματος απομακρύνθηκε από την τέλεια υπακοή στον Θεό, η οποία αποτελούσε έκφραση της τέλειας αγάπης προς τον Θεό; Θα ήταν καν ασφαλές να του επιτραπεί να ζει στη γη για πάντα; Αν του επιτρεπόταν να ζει στη γη για πάντα παρ’ όλη την παράβασή του, θα μεγάλυνε αυτό το νόμο του Θεού και θα επιδείκνυε την απόλυτη δικαιοσύνη Του ή θα δίδασκε έλλειψη σεβασμού για το νόμο του Θεού και θα υπονοούσε ότι ο λόγος του Θεού είναι αναξιόπιστος;

Εκδιώκονται Από τον Κήπο της Εδέμ

14. Πώς περιγράφει η Βιβλική αφήγηση τις ενέργειες που έκανε ο Θεός κατά του Αδάμ και της συζύγου του;

¹⁴ Η Βιβλική αφήγηση μας λέει με ποιο τρόπο διευθέτησε αυτά τα ζητήματα ο Θεός: ‘Και έκαμε Ιεχωβά ο Θεός εις τον Αδάμ και εις την γυναίκα αυτού χιτώνας δερματίνους [μακριά δερμάτινα ενδύματα, ΜΝΚ], και ενέδυσεν αυτούς. Και είπε Ιεχωβά ο Θεός, Ιδού, έγεινεν ο Αδάμ ως εις εξ ημών, εις το γινώσκειν το καλόν και το κακόν· και τώρα μήπως εκτείνη την χείρα αυτού, και λάβη και από του ξύλου της ζωής, και φάγη, και ζήση αιωνίως· όθεν Ιεχωβά ο Θεός εξαπέστειλεν αυτόν εκ του παραδείσου της Εδέμ, δια να εργάζηται την γην εκ της οποίας ελήφθη. Και εξεδίωξε τον Αδάμ· και κατά ανατολάς του παραδείσου της Εδέμ έθεσε τα Χερουβείμ, και την ρομφαίαν την φλογίνην, την περιστρεφομένην, δια να φυλάττωσι την οδόν του ξύλου της ζωής’.—Γένεσις 3:21-24.

15. (α) Πώς έδειξε ο Θεός κατανόηση για το αίσθημα ντροπής που ένιωθαν ο Αδάμ και η σύζυγός του επειδή ήταν γυμνοί; (β) Πώς εκδιώχθηκε το πρώτο ζευγάρι από τον κήπο της Εδέμ; (γ) Ποιες αλλαγμένες καταστάσεις αντιμετώπισε ο Αδάμ και η σύζυγός του έξω από τον κήπο της Εδέμ;

¹⁵ Ο θεϊκός Κριτής έδειξε κατανόηση για το αίσθημα ντροπής που ένιωθαν οι αμαρτωλοί Αδάμ και Εύα, επειδή ήταν γυμνοί. Με κάποιο τρόπο που δεν αναφέρεται, τους έδωσε μακριά δερμάτινα ενδύματα, για να αντικαταστήσουν τα φύλλα συκιάς που είχαν ράψει μόνοι τους και με τα οποία κάλυπταν τις λαγόνες τους. (Γένεσις 3:7) Τα δερμάτινα ενδύματα θα κρατούσαν περισσότερο και θα τους παρείχαν μεγαλύτερη προστασία από τα αγκάθια και τα τριβόλια, και από ό,τι άλλο βρισκόταν έξω από τον κήπο της Εδέμ το οποίο θα μπορούσε να τους τραυματίσει. Επειδή είχαν κακή συνείδηση αφότου αμάρτησαν, είχαν προσπαθήσει να κρυφτούν από τα μάτια του Θεού, ανάμεσα στα δέντρα του κήπου της Εδέμ. (Γένεσις 3:8) Τώρα, αφού καταδικάστηκαν, δοκίμασαν κάποια μορφή θεϊκής πίεσης καθώς τους εκδίωξε ο Θεός από τον κήπο. Οδηγήθηκαν προς τα ανατολικά, και μετά από λίγο βρέθηκαν έξω από τον κήπο, ενώ τους είχε απαγορευτεί για πάντα η είσοδος σ’ αυτόν. Δεν θα εργάζονταν πια για να μεγαλώσουν εκείνο τον κήπο και να επεκτείνουν τις παραδεισένιες συνθήκες του στα άκρα της γης. Έκτοτε θα έτρωγαν ψωμί φτιαγμένο από τα φυτά του αγρού, αλλά αυτό δεν θα τους έτρεφε έτσι ώστε να απολαμβάνουν αιώνια ανθρώπινη ζωή. Αποκόπηκαν από το δέντρο «της ζωής». Μετά από ένα ορισμένο χρονικό διάστημα—πόσο διάστημα;—έπρεπε να πεθάνουν!

Ο Αρχικός Σκοπός του Ιεχωβά Δεν Ματαιώθηκε

16. Τι δεν σκόπευε να κάνει ο Θεός, και γιατί;

¹⁶ Μήπως αποφάσισε τώρα ο Θεός να καταστρέψει τη γη, μαζί με το φεγγάρι και τον ήλιο και τα αστέρια, σ’ ένα παγκόσμιο ολοκαύτωμα, επειδή αμάρτησαν εναντίον του αυτά τα δυο χωμάτινα πλάσματα; Αν έκανε κάτι τέτοιο, δεν θα σήμαινε αυτό ότι είχε ματαιωθεί ο ένδοξος σκοπός του, απλώς και μόνο εξαιτίας των όσων ξεκίνησε ένα ναχάς; Μπορούσε ένα απλό φίδι να ανατρέψει ολόκληρο το σκοπό του Θεού; Αυτός είχε εξαγγείλει το σκοπό του στον Αδάμ και στην Εύα τη μέρα του γάμου τους, όταν τους ευλόγησε και τους είπε ποιο ήταν το θέλημά του γι’ αυτούς: να γεμίσει ολόκληρη η γη με μια τέλεια ανθρώπινη φυλή, να κυριευθεί όλη η γη ώστε να αποκτήσει την τελειότητα του κήπου της Εδέμ και να έχει ολόκληρο το ανθρώπινο γένος σε ειρηνική υποταγή όλα τα κατώτερα πλάσματα που ζούσαν στη γη και στα νερά της. Αυτή ήταν μια εκθαμβωτική όραση της εκπλήρωσης του σκοπού του Θεού, τις προετοιμασίες για την οποία είχε κάνει ο ίδιος μέσω έξι δημιουργικών ημερών εργασίας που διήρκεσαν χιλιάδες χρόνια! Επρόκειτο τώρα να μείνει απραγματοποίητος αυτός ο αξιέπαινος σκοπός, απλώς και μόνο εξαιτίας ενός φιδιού και της διαστροφής του πρώτου ανθρώπινου ζευγαριού; Όχι βέβαια!—Παράβαλε Ησαΐας 46:9-11.

17. Τι ήταν αποφασισμένος να κάνει ο Θεός σχετικά με την έβδομη μέρα, κι έτσι πώς θα τελειώσει αυτή η μέρα;

¹⁷ Ήταν ακόμη η μέρα ανάπαυσης, η έβδομη μέρα, του Ιεχωβά Θεού. Αυτός ήταν αποφασισμένος να ευλογήσει αυτή τη μέρα και την είχε αγιάσει. Δεν θα άφηνε τίποτα να την κάνει καταραμένη μέρα, και κάθε κατάρα που θα σχεδίαζε να φέρει ο οποιοσδήποτε πάνω σ’ αυτή τη μέρα της ανάπαυσής του εκείνος θα την εξουδετέρωνε και θα την μετέτρεπε σε ευλογία, κάνοντας τούτη τη μέρα να τελειώσει ευλογημένα. Έτσι τελικά, ολόκληρη η γη θα ήταν ένας άγιος τόπος, και το θέλημα του Θεού θα γινόταν εδώ στη γη όπως γίνεται στον ουρανό, κι αυτό θα το έκανε μια φυλή τέλειων ανθρώπων.—Παράβαλε Ματθαίος 6:10.

18, 19. (α) Γιατί μπορούν να αναθαρρήσουν οι πάσχοντες απόγονοι του αμαρτωλού πρώτου ζευγαριού; (β) Τι θα εξετάσουν μετέπειτα στήλες της Σκοπιάς;

¹⁸ Ο Θεός δεν αισθάνθηκε ότι απέτυχε. Δεν εγκατέλειψε το σκοπό του. Ήταν αποφασισμένος να αποδείξει ότι αυτός ήταν το απόλυτα αξιόπιστο Πρόσωπο, ο οποίος και θέτει σκοπούς και τους εκτελεί πλήρως, κι έτσι όλη η αναγνώριση ανήκει σ’ αυτόν. (Ησαΐας 45:18) Οι ατελείς, πάσχοντες απόγονοι του αμαρτωλού πρώτου ανθρώπινου ζευγαριού μπορούν να αναθαρρήσουν και να αποβλέπουν στην από μέρους του Θεού πιστή εκπλήρωση του αρχικού του σκοπού, που θα τους φέρει αιώνιο όφελος. Ήδη, έχουν περάσει χιλιετίες αυτής της μέρας ανάπαυσής του, και το τελικό μέρος αυτής της μέρας που θα έχει την ειδική του ευλογία πρέπει να είναι κοντά. Το ‘βράδυ’ της μέρας ανάπαυσής του περνάει, κι όπως συνέβη με όλες τις προηγούμενες έξι δημιουργικές μέρες, το ‘πρωί’ πρέπει να έρθει. Όταν αυτό το ‘πρωί’ φτάσει στην τελειότητά του και κάνει πλήρως ορατή σ’ όλους τους παρατηρητές την ένδοξη εκπλήρωση του αναλλοίωτου σκοπού του Θεού, τότε θα είναι δυνατό να καταγραφεί: ‘Και έγεινεν εσπέρα και έγεινε πρωί, ημέρα εβδόμη’. Πράγματι, μια θαυμαστή προοπτική!

¹⁹ Όλα αυτά είναι εξαιρετικά συναρπαστικό να τα σκέφτεται κανείς! Και σε μετέπειτα στήλες της Σκοπιάς, θα ειπωθούν περισσότερα σχετικά με τις εκπληκτικές προοπτικές για τον Παράδεισο, οι οποίες βρίσκονται μπροστά στους υπάκουους ανθρώπους, που αγαπούν το νόμο του Θεού.

[Υποσημειώσεις]

Τι θα Λέγατε;

◻ Γιατί έχασε το παραδεισένιο σπίτι του το πρώτο ανθρώπινο ζευγάρι;

◻ Γιατί ξέρουμε ότι η εξαπάτηση της Εύας μέσω ενός φιδιού δεν ήταν μύθος;

◻ Ποια καταδίκη εξήγγειλε ο Θεός στη γυναίκα;

◻ Ποια καταδίκη εξήγγειλε ο Θεός στον Αδάμ, και γιατί αυτό μεγάλυνε το νόμο του Θεού;

◻ Γιατί δεν αισθάνθηκε ο Θεός ότι απέτυχε σχετικά με το σκοπό που είχε να γεμίσει η γη με τέλειους ανθρώπους που να ζουν στον Παράδεισο;