Κεφάλαιο Έξι

Μια Αρχαία Αφήγηση Περί Δημιουργίας—Μπορείτε να την Εμπιστευτείτε;

«ΠΟΙΟΣ γνωρίζει από πού ήρθαν όλα αυτά και πώς έγινε η δημιουργία;» Αυτό το ερώτημα υπάρχει στο ποίημα με τίτλο «Ο Ύμνος της Δημιουργίας». Γράφτηκε στη σανσκριτική πριν από 3.000 και πλέον χρόνια και αποτελεί μέρος της Ριγκ-Βέδα, ενός ιερού Ινδουιστικού βιβλίου. Ο ποιητής αμφέβαλλε για το αν θα μπορούσαν ακόμη και οι πολλοί θεοί των Ινδουιστών να γνωρίζουν «πώς έγινε η δημιουργία» διότι «οι ίδιοι οι θεοί είναι μεταγενέστεροι της δημιουργίας».—Τα πλάγια γράμματα δικά μας.

Διάφορα συγγράμματα των Βαβυλωνίων και των Αιγυπτίων περιέχουν παρόμοιους μύθους σχετικά με τη γέννηση των θεών τους μέσα σε ένα σύμπαν που ήδη υπήρχε. Ένα βασικό σημείο, όμως, είναι ότι αυτοί οι μύθοι δεν μπορούσαν να προσδιορίσουν από πού προήλθε το αρχικό σύμπαν. Παρ’ όλα αυτά, θα διαπιστώσετε ότι υπάρχει μια αφήγηση περί δημιουργίας η οποία είναι διαφορετική. Αυτή η συγκεκριμένη αφήγηση, στην Αγία Γραφή, ξεκινάει με τα λόγια: «Στην αρχή ο Θεός δημιούργησε τους ουρανούς και τη γη».—Γένεση 1:1.

Ο Μωυσής κατέγραψε αυτή την απλή, εντυπωσιακή δήλωση πριν από 3.500 περίπου χρόνια. Αυτή στρέφει την προσοχή σε έναν Δημιουργό, τον Θεό, ο οποίος υπερβαίνει το υλικό σύμπαν επειδή το έφτιαξε ο ίδιος και, συνεπώς, υπήρχε πριν από αυτό. Το ίδιο βιβλίο διδάσκει ότι «ο Θεός είναι Πνεύμα», πράγμα που σημαίνει ότι αυτός υπάρχει σε μια μορφή την οποία δεν μπορούν να δουν τα μάτια μας. (Ιωάννης 4:24) Μια τέτοια ύπαρξη ίσως είναι πιο κατανοητή σήμερα, εφόσον οι επιστήμονες έχουν προσδιορίσει μεγάλης ισχύος αστέρες νετρονίων και μαύρες τρύπες στο διάστημα—αόρατα σώματα τα οποία μπορούν να ανιχνευτούν με βάση τα αποτελέσματα που προκαλούν.

Είναι σημαντικό το σχόλιο που κάνει η Αγία Γραφή: «Υπάρχουν ουράνια σώματα και γήινα σώματα· αλλά διαφορετική είναι η δόξα των ουράνιων σωμάτων και διαφορετική των γήινων σωμάτων». (1 Κορινθίους 15:40, 44) Αυτό δεν αναφέρεται στην αόρατη κοσμική ύλη που μελετούν οι αστρονόμοι. Τα «ουράνια σώματα» που μνημονεύονται εδώ είναι νοήμονα πνευματικά σώματα. “Ποιοι, εκτός από τον Δημιουργό, έχουν πνευματικό σώμα;” μπορεί να αναρωτηθείτε.

Αόρατα Ουράνια Πλάσματα

Σύμφωνα με τη Βιβλική αφήγηση, το ορατό βασίλειο δεν ήταν το πρώτο πράγμα που δημιουργήθηκε. Αυτή η αρχαία αφήγηση περί δημιουργίας αναφέρει ότι η πρώτη πράξη της δημιουργίας ήταν η γένεση ενός άλλου πνευματικού προσώπου, του πρωτότοκου Γιου. Αυτός ήταν «ο πρωτότοκος όλης της δημιουργίας», ή αλλιώς «η αρχή της δημιουργίας του Θεού». (Κολοσσαείς 1:15· Αποκάλυψη 3:14) Αυτό το πρώτο πρόσωπο που δημιουργήθηκε ήταν κάτι το μοναδικό.

Ήταν το μόνο άμεσο δημιούργημα του Θεού και προικίστηκε με μεγάλη σοφία. Μάλιστα ένας μεταγενέστερος συγγραφέας, ένας βασιλιάς ξακουστός για τη δική του σοφία, περιέγραψε αυτόν τον Γιο ως “δεξιοτέχνη εργάτη” ο οποίος χρησιμοποιήθηκε σε όλα τα επόμενα δημιουργικά έργα. (Παροιμίες 8:22, 30· βλέπε επίσης Εβραίους 1:1, 2.) Ο Παύλος, ένας δάσκαλος του πρώτου αιώνα, έγραψε σχετικά με αυτόν: «Μέσω αυτού δημιουργήθηκαν όλα τα άλλα πράγματα στους ουρανούς και πάνω στη γη, τα ορατά και τα αόρατα».—Κολοσσαείς 1:16· παράβαλε Ιωάννης 1:1-3.

Ποια είναι τα αόρατα πράγματα στους ουρανούς τα οποία έφερε σε ύπαρξη ο Δημιουργός μέσω αυτού του Γιου; Ενώ οι αστρονόμοι διαπιστώνουν την ύπαρξη δισεκατομμυρίων άστρων και αόρατων μαύρων τρυπών, εδώ η Αγία Γραφή μιλάει για εκατοντάδες εκατομμύρια πνευματικά πλάσματα—με πνευματικά σώματα. “Ποιος ήταν ο λόγος για τη δημιουργία τέτοιων αόρατων, νοημόνων όντων;” ίσως ρωτήσουν μερικοί.

Ακριβώς όπως η μελέτη του σύμπαντος μπορεί να δώσει απαντήσεις σε μερικά ερωτήματα που αφορούν την Αιτία του, έτσι και η μελέτη της Αγίας Γραφής μπορεί να μας δώσει σημαντικές πληροφορίες σχετικά με Εκείνον που ενέπνευσε τη συγγραφή της. Για παράδειγμα, η Αγία Γραφή μάς λέει ότι αυτός είναι “ο ευτυχισμένος Θεός”, του οποίου οι προθέσεις και οι πράξεις αντανακλούν αγάπη. (1 Τιμόθεο 1:11· 1 Ιωάννη 4:8) Άρα, μπορούμε να συμπεράνουμε λογικά ότι ο Θεός επέλεξε να συντροφεύεται από άλλα νοήμονα πνευματικά πρόσωπα που θα μπορούσαν και αυτά να απολαμβάνουν τη ζωή. Το καθένα από αυτά θα είχε ικανοποιητική εργασία η οποία θα ήταν ωφέλιμη για το ίδιο και θα συνέβαλλε στην εκπλήρωση του σκοπού του Δημιουργού.

Τίποτα δεν δείχνει ότι αυτά τα πνευματικά πλάσματα θα ήταν σαν ρομπότ τα οποία θα υπάκουαν στον Θεό. Αντίθετα, εκείνος τα προίκισε με νοημοσύνη και ελεύθερη βούληση. Οι Βιβλικές αφηγήσεις κάνουν φανερό ότι ο Θεός προάγει την ελευθερία σκέψης και την ελευθερία δράσης—όντας βέβαιος ότι αυτές δεν θέτουν σε μόνιμο κίνδυνο την ειρήνη και την αρμονία στο σύμπαν. Ο Παύλος, χρησιμοποιώντας το προσωπικό όνομα του Δημιουργού, όπως αυτό εμφανίζεται στις Εβραϊκές Γραφές, έγραψε: «Ο δε Ιεχωβά είναι το Πνεύμα· και όπου υπάρχει το πνεύμα του Ιεχωβά, υπάρχει ελευθερία».—2 Κορινθίους 3:17.

Ορατά Πράγματα στους Ουρανούς

Ποια είναι τα ορατά πράγματα που δημιούργησε ο Θεός μέσω του πρωτότοκου Γιου του; Αυτά περιλαμβάνουν τον ήλιο μας και όλα τα υπόλοιπα δισεκατομμύρια άστρα και υλικά που απαρτίζουν το σύμπαν. Μας δίνει η Αγία Γραφή κάποια ιδέα για το πώς τα παρήγαγε όλα αυτά ο Θεός από το τίποτα; Ας το δούμε αυτό εξετάζοντας την Αγία Γραφή υπό το φως της σύγχρονης επιστήμης.

Το 18ο αιώνα, ο επιστήμονας Αντουάν-Λοράν Λαβουαζιέ μελέτησε το βάρος της ύλης. Παρατήρησε ότι έπειτα από μια χημική αντίδραση, το βάρος του προϊόντος ήταν ίσο με το συνολικό βάρος των αρχικών συστατικών. Παραδείγματος χάρη, αν μια ποσότητα χαρτιού καεί με οξυγόνο, η στάχτη και τα αέρια που θα προκύψουν θα έχουν το βάρος το οποίο είχε η αρχική ποσότητα του χαρτιού και του οξυγόνου. Ο Λαβουαζιέ διατύπωσε ένα νόμο—τη “διατήρηση της μάζας, δηλαδή της ύλης”. Το 1910, Η Εγκυκλοπαίδεια Μπριτάνικα (The Encyclopædia Britannica) εξηγούσε: «Η ύλη δεν μπορεί ούτε να δημιουργηθεί ούτε να καταστραφεί». Αυτό φαινόταν λογικό, τουλάχιστον τότε.

Ωστόσο, η έκρηξη μιας ατομικής βόμβας πάνω από την ιαπωνική πόλη Χιροσίμα το 1945 κατέδειξε δημόσια ότι ο νόμος του Λαβουαζιέ είχε ένα λάθος. Όταν γίνεται μια τέτοια έκρηξη «υπερκρίσιμης» μάζας ουρανίου, σχηματίζονται διαφορετικά είδη ύλης, αλλά η συνολική τους μάζα είναι μικρότερη από τη μάζα του αρχικού ουρανίου. Σε τι οφείλεται η απώλεια; Στο ότι μέρος της μάζας του ουρανίου μετατρέπεται σε τρομακτική έκλυση ενέργειας.

Ένα άλλο πρόβλημα του νόμου του Λαβουαζιέ περί διατήρησης της ύλης ανέκυψε το 1952, με την έκρηξη ενός θερμοπυρηνικού μηχανισμού (της βόμβας υδρογόνου). Με εκείνη την έκρηξη, άτομα υδρογόνου ενώθηκαν και σχημάτισαν ήλιο. Αλλά η μάζα του παραχθέντος ηλίου ήταν μικρότερη από τη μάζα του αρχικού υδρογόνου. Μέρος της μάζας του υδρογόνου είχε μετατραπεί σε εκρηκτική ενέργεια—μια έκρηξη που ήταν πολύ πιο καταστροφική από εκείνη της βόμβας η οποία έπεσε πάνω από τη Χιροσίμα.

Όπως απέδειξαν αυτές οι εκρήξεις, μια μικρή ποσότητα ύλης ισοδυναμεί με τεράστια ποσότητα ενέργειας. Αυτή η σχέση μεταξύ ύλης και ενέργειας εξηγεί την ισχύ του ήλιου, ο οποίος μας κρατάει ζωντανούς και ακμαίους. Ποια είναι αυτή η σχέση; Περίπου 40 χρόνια νωρίτερα, το 1905, ο Αϊνστάιν είχε προβλέψει ότι υπάρχει συσχέτιση ανάμεσα στην ύλη και στην ενέργεια. Πολλοί γνωρίζουν την εξίσωσή του: E=mc².a Από τη στιγμή που διατύπωσε ο Αϊνστάιν αυτή τη σχέση, άλλοι επιστήμονες μπόρεσαν να εξηγήσουν πώς ο ήλιος λάμπει επί δισεκατομμύρια χρόνια. Στο εσωτερικό του ήλιου γίνονται διαρκώς θερμοπυρηνικές αντιδράσεις. Με αυτόν τον τρόπο, κάθε δευτερόλεπτο, ο ήλιος μετατρέπει περίπου 564 εκατομμύρια τόνους υδρογόνο σε 560 εκατομμύρια τόνους ήλιο. Αυτό σημαίνει ότι περίπου 4 εκατομμύρια τόνοι ύλη μετατρέπονται σε ηλιακή ενέργεια, μέρος της οποίας φτάνει στη γη και συντηρεί τη ζωή.

Είναι αξιοσημείωτο ότι μπορεί να γίνει και η αντίστροφη διαδικασία. «Η ενέργεια μετατρέπεται σε ύλη όταν υποατομικά σωματίδια συγκρούονται με μεγάλες ταχύτητες και δημιουργούν νέα, βαρύτερα σωματίδια», εξηγεί Η Παγκόσμια Εγκυκλοπαίδεια του Βιβλίου (The World Book Encyclopedia). Οι επιστήμονες το επιτυγχάνουν αυτό σε περιορισμένη κλίμακα χρησιμοποιώντας τεράστια μηχανήματα που ονομάζονται επιταχυντές σωματιδίων, στο εσωτερικό των οποίων υποατομικά σωματίδια συγκρούονται με ασύλληπτες ταχύτητες δημιουργώντας ύλη. «Επαναλαμβάνουμε ένα από τα θαύματα του σύμπαντος—μετατρέπουμε την ενέργεια σε ύλη», εξηγεί ο νομπελίστας φυσικός Δρ Κάρλο Ρουμπία.

“Σωστά”, μπορεί να πει κάποιος, “αλλά τι σχέση έχει αυτό με την αφήγηση περί δημιουργίας που διαβάζω στην Αγία Γραφή;” Είναι αλήθεια ότι η Αγία Γραφή δεν είναι ένα καθαυτό επιστημονικό εγχειρίδιο· και όμως έχει αποδειχτεί ενημερωμένη και εναρμονισμένη με τα επιστημονικά δεδομένα. Από την αρχή ως το τέλος, η Αγία Γραφή στρέφει την προσοχή σε Εκείνον που δημιούργησε όλη την ύλη του σύμπαντος, στον Επιστήμονα. (Νεεμίας 9:6· Πράξεις 4:24· Αποκάλυψη 4:11) Και δείχνει καθαρά τη συσχέτιση που υπάρχει ανάμεσα στην ενέργεια και στην ύλη.

Παραδείγματος χάρη, η Αγία Γραφή προτρέπει τους αναγνώστες να κάνουν το εξής: «Σηκώστε ψηλά τα μάτια σας και δείτε. Ποιος τα δημιούργησε αυτά; Αυτός που εξάγει το στράτευμά τους κατά αριθμό, που τα καλεί όλα ονομαστικά. Λόγω της αφθονίας της δυναμικής ενέργειας, και επειδή είναι σθεναρός σε δύναμη, ούτε ένα από αυτά δεν λείπει». (Ησαΐας 40:26) Ναι, η Αγία Γραφή λέει ότι μια πηγή τρομακτικής δυναμικής ενέργειας—ο Δημιουργός—ήταν η αιτία που έφερε σε ύπαρξη το υλικό σύμπαν. Αυτή η άποψη βρίσκεται σε πλήρη αρμονία με τη σύγχρονη τεχνολογία. Για αυτόν και μόνο το λόγο, αξίζει πραγματικά να σεβόμαστε βαθιά τη Γραφική αφήγηση περί δημιουργίας.

Αφού δημιούργησαν στους ουρανούς αόρατα και ορατά πράγματα, ο Δημιουργός και ο πρωτότοκος Γιος του συγκέντρωσαν την προσοχή τους στη γη. Από πού προήλθε αυτή; Τα ποικίλα χημικά στοιχεία που συνθέτουν τον πλανήτη μας θα μπορούσαν να έχουν παραχθεί άμεσα από τον Θεό με τη μετατροπή απεριόριστης δυναμικής ενέργειας σε ύλη, πράγμα που είναι εφικτό, όπως λένε σήμερα οι φυσικοί. Ή, όπως πιστεύουν πολλοί επιστήμονες, η γη θα μπορούσε να έχει σχηματιστεί από την ύλη που εκτοξεύτηκε κατά την έκρηξη κάποιου σουπερνόβα (υπερκαινοφανούς αστέρα). Και ποιος ξέρει αν δεν χρησιμοποιήθηκε συνδυασμός μεθόδων—αυτών που μόλις αναφέρθηκαν και άλλων τις οποίες δεν έχουν ανακαλύψει ακόμη οι επιστήμονες; Όποια διαδικασία και αν ακολουθήθηκε, ο Δημιουργός αποτελεί τη δυναμική Πηγή των στοιχείων που συνθέτουν τη γη μας, περιλαμβανομένων και όλων των ανόργανων ουσιών οι οποίες είναι απαραίτητες για να συντηρούμαστε εμείς στη ζωή.

Μπορείτε να κατανοήσετε ότι η θεμελίωση της γης θα απαιτούσε πολύ περισσότερα πράγματα από το να προμηθεύσει κανείς όλα τα υλικά στις σωστές αναλογίες. Το μέγεθος της γης, η περιστροφή της και η απόστασή της από τον ήλιο, καθώς και η κλίση του άξονά της και το σχεδόν κυκλικό σχήμα της τροχιάς της γύρω από τον ήλιο, θα έπρεπε επίσης να είναι καθορισμένα με ακρίβεια—πράγμα που συμβαίνει. Είναι σαφές ότι ο Δημιουργός έθεσε σε λειτουργία φυσικούς κύκλους που δίνουν στον πλανήτη μας τη δυνατότητα να υποστηρίζει την ύπαρξη άφθονων μορφών ζωής. Είναι απόλυτα φυσιολογικό να νιώθουμε θαυμασμό για όλα αυτά. Αλλά φανταστείτε πώς αντέδρασαν οι ουράνιοι πνευματικοί γιοι καθώς παρακολουθούσαν τη δημιουργία της γης και της ζωής πάνω σε αυτήν! Ένα βιβλίο της Αγίας Γραφής λέει ότι «κραύγασαν μαζί χαρούμενα» και «άρχισαν να αλαλάζουν επευφημώντας».—Ιώβ 38:4, 7.

Κατανόηση του Πρώτου Κεφαλαίου της Γένεσης

Το πρώτο κεφάλαιο της Αγίας Γραφής δίνει επιμέρους λεπτομέρειες σχετικά με ορισμένες ζωτικές ενέργειες που έκανε ο Θεός προκειμένου να προετοιμάσει τη γη για να την απολαμβάνει ο άνθρωπος. Το κεφάλαιο αυτό δεν δίνει όλες τις λεπτομέρειες· καθώς το διαβάζουμε, δεν θα πρέπει να απογοητευτούμε αν διαπιστώσουμε ότι παραλείπει κάποια στοιχεία τα οποία ούτως ή άλλως δεν θα κατανοούσαν οι αρχαίοι αναγνώστες. Παραδείγματος χάρη, όταν έγραψε αυτό το κεφάλαιο, ο Μωυσής δεν αναφέρθηκε συγκεκριμένα σε μικροσκοπικά φύκη και βακτήρια. Αυτές τις μορφές ζωής τις πρωτοείδε ο άνθρωπος μετά την ανακάλυψη του μικροσκοπίου, το 16ο αιώνα. Επίσης, ο Μωυσής δεν ανέφερε τίποτα συγκεκριμένο για τους δεινόσαυρους, των οποίων την ύπαρξη εξακρίβωσε ο άνθρωπος το 19ο αιώνα μέσω των απολιθωμάτων. Αντί για αυτό, ο Μωυσής εμπνεύστηκε να χρησιμοποιήσει λέξεις τις οποίες θα μπορούσαν να κατανοήσουν οι άνθρωποι των ημερών του—λέξεις, όμως, που ήταν ακριβείς αναφορικά με όλα όσα περιέγραφαν για τη δημιουργία της γης.

Καθώς διαβάζετε το 1ο κεφάλαιο της Γένεσης, από το 3ο εδάφιο και έπειτα, θα δείτε ότι χωρίζεται σε έξι δημιουργικές «ημέρες». Μερικοί ισχυρίζονται ότι αυτές ήταν κατά γράμμα 24ωρες ημέρες, πράγμα που θα σήμαινε πως ολόκληρο το σύμπαν και η ζωή στη γη δημιουργήθηκαν σε λιγότερο από μια εβδομάδα! Εντούτοις, είναι εύκολο να διαπιστώσετε ότι η Αγία Γραφή δεν διδάσκει κάτι τέτοιο. Το βιβλίο της Γένεσης γράφτηκε στην εβραϊκή. Σε αυτή τη γλώσσα, η λέξη «ημέρα» αναφέρεται σε μια χρονική περίοδο. Αυτή μπορεί να είναι είτε κάποια μακρά περίοδος είτε μια κατά γράμμα 24ωρη ημέρα. Στην ίδια τη Γένεση, και οι έξι «ημέρες» μνημονεύονται συνολικά ως μία μακρά περίοδος—ως “η ημέρα που ο Ιεχωβά έκανε τη γη και τον ουρανό”. (Γένεση 2:4· παράβαλε 2 Πέτρου 3:8.) Το γεγονός είναι πως η Αγία Γραφή αποκαλύπτει ότι οι δημιουργικές «ημέρες», ή αλλιώς εποχές, περιλαμβάνουν χιλιάδες χρόνια.

Μπορεί να το διαπιστώσει κάποιος αυτό από τα όσα λέει η Αγία Γραφή σχετικά με την έβδομη «ημέρα». Η αφήγηση της καθεμιάς από τις πρώτες έξι «ημέρες» τελειώνει με τα λόγια “και έγινε βράδυ και πρωί, πρώτη ημέρα”, και ούτω καθεξής. Αλλά δεν θα βρείτε αυτό το σχόλιο μετά την αφήγηση της έβδομης «ημέρας». Και τον πρώτο αιώνα Κ.Χ., περίπου 4.000 χρόνια αργότερα στην ιστορία, η Αγία Γραφή ανέφερε ότι η έβδομη «ημέρα» ανάπαυσης συνεχιζόταν ακόμη. (Εβραίους 4:4-6) Άρα η έβδομη «ημέρα» ήταν μια περίοδος χιλιάδων ετών· μπορούμε δε να συμπεράνουμε λογικά το ίδιο και για τις πρώτες έξι «ημέρες».

Η Πρώτη και η Τέταρτη «Ημέρα»

Προτού ακόμη αρχίσουν οι έξι «ημέρες», ή αλλιώς περίοδοι, ειδικών δημιουργικών έργων, φαίνεται ότι η γη είχε τεθεί σε τροχιά γύρω από τον ήλιο και ήταν μια σφαίρα καλυμμένη με νερό. «Υπήρχε σκοτάδι πάνω στην επιφάνεια των υδάτινων βαθών». (Γένεση 1:2) Σε εκείνο το αρχικό στάδιο, κάτι—ίσως ένα μείγμα υδρατμών, άλλων αερίων και ηφαιστειακής σκόνης—πρέπει να παρεμπόδιζε το ηλιακό φως να φτάσει στην επιφάνεια της γης. Η Αγία Γραφή περιγράφει την πρώτη δημιουργική περίοδο ως εξής: «Στη συνέχεια ο Θεός είπε: “Ας γίνει φως”· και βαθμιαία ήρθε σε ύπαρξη το φως», ή αλλιώς έφτασε στην επιφάνεια της γης.—Γένεση 1:3, μετάφραση από τον Τζ. Γ. Γουότς.

Η έκφραση «βαθμιαία ήρθε» αποδίδει με ακρίβεια μια μορφή του αντίστοιχου εβραϊκού ρήματος, η οποία υποδηλώνει μια προοδευτική ενέργεια που απαιτεί χρόνο για να ολοκληρωθεί. Όποιος διαβάζει την εβραϊκή γλώσσα μπορεί να βρει αυτή τη ρηματική μορφή περίπου 40 φορές στο 1ο κεφάλαιο της Γένεσης, και αυτή αποτελεί κλειδί για την κατανόηση του κεφαλαίου. Ό,τι ξεκινούσε ο Θεός το συμβολικό βράδυ μιας δημιουργικής περιόδου, ή αλλιώς εποχής, γινόταν σταδιακά εμφανές, δηλαδή ορατό, μετά το πρωί εκείνης της «ημέρας».b Επίσης, ό,τι άρχιζε στη διάρκεια μιας περιόδου δεν ήταν απαραίτητο να έχει ολοκληρωθεί πλήρως μέχρι την έναρξη της επόμενης περιόδου. Για παράδειγμα, το φως άρχισε να εμφανίζεται βαθμιαία την πρώτη «ημέρα»· ωστόσο, χρειάστηκε να φτάσει η τέταρτη δημιουργική περίοδος για να αρχίσουν να διακρίνονται ο ήλιος, η σελήνη και τα άστρα.—Γένεση 1:14-19.

Η Δεύτερη και η Τρίτη «Ημέρα»

Προτού κάνει ο Δημιουργός να εμφανιστεί η ξηρά την τρίτη δημιουργική «ημέρα», ανέβασε στα ύψη μέρος των νερών. Ως αποτέλεσμα, η γη περιβλήθηκε από ένα στρώμα υδρατμών.c Η αρχαία αφήγηση δεν περιγράφει τις διαδικασίες που ακολουθήθηκαν—ούτε θα ήταν αυτό απαραίτητο. Αντίθετα, η Αγία Γραφή ασχολείται κυρίως με το εκπέτασμα που υπήρχε ανάμεσα στα υπερυψωμένα και στα επιφανειακά νερά. Το ονομάζει ουρανό. Ακόμη και σήμερα οι άνθρωποι χρησιμοποιούν αυτόν τον όρο για να προσδιορίσουν την ατμόσφαιρα μέσα στην οποία πετούν τα πουλιά και τα αεροπλάνα. Στον κατάλληλο καιρό, ο Θεός γέμισε αυτόν τον ατμοσφαιρικό ουρανό με ένα μείγμα αερίων που είναι απαραίτητα για τη ζωή.

Ωστόσο, κατά τη διάρκεια των δημιουργικών «ημερών», τα επιφανειακά νερά υποχώρησαν και έτσι εμφανίστηκε η ξηρά. Χρησιμοποιώντας ίσως γεωλογικές δυνάμεις οι οποίες εξακολουθούν να μετατοπίζουν τις τεκτονικές πλάκες της γης, ο Θεός φαίνεται ότι ανάγκασε τις ωκεάνιες ράχες να υπερυψωθούν και να σχηματίσουν τις ηπείρους. Αυτή η διαδικασία θα δημιουργούσε πάνω από την επιφάνεια την ξηρά και κάτω από αυτήν τις βαθιές ωκεάνιες κοιλάδες, τις οποίες οι ωκεανογράφοι σήμερα έχουν χαρτογραφήσει και μελετούν προσεκτικά. (Παράβαλε Ψαλμός 104:8, 9.) Αφού σχηματίστηκε η ξηρά, έλαβε χώρα μια άλλη θαυμαστή διαδικασία. Διαβάζουμε: «Είπε ο Θεός: “Ας κάνει η γη να φυτρώσει χορτάρι, βλάστηση που κάνει σπόρο, καρποφόρα δέντρα που αποδίδουν καρπό κατά το είδος του, ο σπόρος του οποίου είναι μέσα του, πάνω στη γη”. Και έγινε έτσι».—Γένεση 1:11.

Όπως εξετάσαμε στο προηγούμενο κεφάλαιο («Τα Δημιουργικά Έργα—Τι Βρίσκεται Πίσω Τους;»), η φωτοσύνθεση είναι απαραίτητη για τα φυτά. Το κύτταρο ενός πράσινου φυτού αποτελείται από πολλά μικρότερα μέρη που ονομάζονται χλωροπλάστες και τα οποία παίρνουν ενέργεια από το φως του ήλιου. «Αυτά τα μικροσκοπικά εργοστάσια», εξηγεί το βιβλίο Πλανήτης Γη (Planet Earth), «παρασκευάζουν σάκχαρα και άμυλα . . . Κανένας άνθρωπος δεν σχεδίασε ποτέ ένα εργοστάσιο το οποίο, συγκρινόμενο με το χλωροπλάστη, να είναι πιο αποδοτικό ή τα προϊόντα του να έχουν μεγαλύτερη ζήτηση».

Πράγματι, η επιβίωση της μεταγενέστερης ζωικής κτίσης θα εξαρτόταν από τους χλωροπλάστες. Επίσης, χωρίς τα πράσινα φυτά, η ατμόσφαιρα της γης θα ήταν υπερβολικά πλούσια σε διοξείδιο του άνθρακα και εμείς θα πεθαίναμε από τη ζέστη και από την έλλειψη οξυγόνου. Μερικοί ειδικοί δίνουν απίθανες εξηγήσεις για το πώς εμφανίστηκαν οι μορφές ζωής που εξαρτώνται από τη φωτοσύνθεση. Παραδείγματος χάρη, λένε πως, όταν ορισμένοι υδρόβιοι μονοκύτταροι οργανισμοί άρχισαν να αντιμετωπίζουν έλλειψη τροφής, «μερικά πρωτοπόρα κύτταρα εφεύραν τελικά μια λύση. Επινόησαν τη φωτοσύνθεση». Αλλά θα μπορούσε να ισχύει αυτό; Η φωτοσύνθεση είναι τόσο περίπλοκη ώστε οι επιστήμονες προσπαθούν ακόμη να ανακαλύψουν τα μυστικά της. Νομίζετε ότι κάποιες αυτοαναπαραγόμενες μορφές ζωής, ικανές για φωτοσύνθεση, εμφανίστηκαν ανεξήγητα και αυτόματα; Ή μήπως θεωρείτε λογικότερο το να πιστέψετε πως η ύπαρξή τους είναι αποτέλεσμα δημιουργίας η οποία προϋποθέτει νοημοσύνη και σκοπό, όπως αναφέρει η αφήγηση της Γένεσης;

Η εμφάνιση καινούριων ποικιλιών φυτικής ζωής ίσως να μη σταμάτησε την τρίτη δημιουργική «ημέρα». Ίσως να συνεχίστηκε μέχρι και την έκτη «ημέρα», όταν ο Δημιουργός «φύτεψε έναν κήπο στην Εδέμ» και «έκανε να βλαστήσει από το έδαφος κάθε δέντρο επιθυμητό στην όραση και καλό για τροφή». (Γένεση 2:8, 9) Και όπως αναφέραμε, η ατμόσφαιρα της γης πρέπει να καθάρισε την τέταρτη «ημέρα», με αποτέλεσμα να φτάσει στον πλανήτη Γη περισσότερο φως από τον ήλιο και από άλλα ουράνια σώματα.

Η Πέμπτη και η Έκτη «Ημέρα»

Την πέμπτη δημιουργική «ημέρα», ο Δημιουργός γέμισε τους ωκεανούς και τον ατμοσφαιρικό ουρανό με μια νέα μορφή ζωής—με “ζωντανές ψυχές”—κάτι το διαφορετικό από τα φυτά. Είναι ενδιαφέρον πως οι βιολόγοι αναφέρονται μεταξύ άλλων στο φυτικό βασίλειο και στο ζωικό βασίλειο, και τα χωρίζουν αυτά σε υποδιαιρέσεις. Η εβραϊκή λέξη που μεταφράζεται «ψυχή» σημαίνει «αυτό που αναπνέει». Η Αγία Γραφή λέει, επίσης, ότι οι “ζωντανές ψυχές” έχουν αίμα. Άρα, μπορούμε να συμπεράνουμε ότι τα πλάσματα που έχουν αναπνευστικό και κυκλοφορικό σύστημα—οι αναπνέοντες οργανισμοί που κατοικούν στις θάλασσες και στους ουρανούς—άρχισαν να εμφανίζονται την πέμπτη δημιουργική περίοδο.—Γένεση 1:20· 9:3, 4.

Την έκτη «ημέρα», ο Θεός έδωσε περισσότερη προσοχή στην ξηρά. Δημιούργησε «κατοικίδια ζώα» και «θηρία», λέξεις οι οποίες ήταν κατανοητές την εποχή που ο Μωυσής έγραψε αυτή την αφήγηση. (Γένεση 1:24) Συνεπώς, τα χερσαία θηλαστικά δημιουργήθηκαν κατά τη διάρκεια αυτής της έκτης δημιουργικής περιόδου. Τι έγινε, όμως, με τους ανθρώπους;

Η αρχαία αφήγηση μας λέει ότι τελικά ο Δημιουργός επέλεξε να δημιουργήσει μια αληθινά μοναδική μορφή ζωής πάνω στη γη. Είπε στον ουράνιο Γιο του: «Ας κάνουμε άνθρωπο κατά την εικόνα μας, σύμφωνα με την ομοίωσή μας, και ας έχουν σε υποταγή τα ψάρια της θάλασσας και τα πετούμενα πλάσματα των ουρανών και τα κατοικίδια ζώα και όλη τη γη και κάθε κινούμενο ζώο που κινείται πάνω στη γη». (Γένεση 1:26) Ο άνθρωπος, λοιπόν, θα αντανακλούσε την πνευματική εικόνα του Κατασκευαστή του, εκδηλώνοντας τις ιδιότητές Του. Και επίσης, ο άνθρωπος θα ήταν ικανός να αποκτάει τεράστιες γνώσεις. Κατά συνέπεια, οι άνθρωποι θα μπορούσαν να ενεργούν με νοημοσύνη που θα ξεπερνούσε τη νοημοσύνη οποιουδήποτε ζώου. Επίσης, ανόμοια με τα ζώα, ο άνθρωπος φτιάχτηκε έχοντας την ικανότητα να ενεργεί σύμφωνα με τη δική του ελεύθερη βούληση, χωρίς να καθοδηγείται κατά βάση από το ένστικτο.

Τα πρόσφατα χρόνια, οι επιστήμονες έχουν κάνει εκτεταμένες έρευνες σχετικά με τα ανθρώπινα γονίδια. Συγκρίνοντας τα ανθρώπινα γενετικά πρότυπα σε όλη τη γη, βρήκαν σαφείς αποδείξεις του γεγονότος ότι όλοι οι άνθρωποι έχουν έναν κοινό πρόγονο, μία πηγή από την οποία προέρχεται το DNA όλων των ανθρώπων που έζησαν ποτέ, περιλαμβανομένου και του καθενός μας. Το 1988, το περιοδικό Νιούζγουικ (Newsweek) παρουσίασε αυτά τα ευρήματα σε ένα δημοσίευμα με τίτλο «Η Έρευνα για τον Αδάμ και την Εύα». Εκείνες οι μελέτες βασίστηκαν σε έναν τύπο μιτοχονδριακού DNA, το οποίο αποτελεί γενετικό υλικό που μεταβιβάζεται μόνο από τις γυναίκες. Ορισμένες εκθέσεις που έγιναν το 1995 και αφορούσαν έρευνες στο DNA αντρών κατέληξαν στο ίδιο συμπέρασμα—ότι «υπήρχε ένας προγονικός “Αδάμ”, του οποίου το γενετικό υλικό στο [Υ] χρωμόσωμα είναι κοινό σε κάθε άντρα που ζει τώρα πάνω στη γη», όπως το έθεσε το περιοδικό Τάιμ (Time). Είτε αυτά τα ευρήματα είναι ακριβή σε κάθε τους λεπτομέρεια είτε όχι, καταδεικνύουν ότι η ιστορία που βρίσκεται στη Γένεση είναι εξαιρετικά αξιόπιστη, εφόσον Αυτός που ενέπνευσε τη συγγραφή της ήταν παρών τότε.

Τι αποκορύφωμα ήταν αυτό—το ότι ο Θεός συνδύασε μερικά από τα στοιχεία της γης για να πλάσει τον πρώτο ανθρώπινο γιο του, τον οποίο ονόμασε Αδάμ! (Λουκάς 3:38) Η ιστορική αφήγηση μας λέει ότι ο Δημιουργός της γης και της ζωής πάνω σε αυτήν έθεσε τον άνθρωπο τον οποίο είχε φτιάξει μέσα σε μια παραδεισένια περιοχή “για να την καλλιεργεί και να τη φροντίζει”. (Γένεση 2:15) Τότε ο Δημιουργός ίσως να συνέχιζε να δημιουργεί καινούρια είδη ζώων. Η Αγία Γραφή λέει: «Ο . . . Θεός . . . έπλασε από τη γη κάθε θηρίο του αγρού και κάθε πετούμενο πλάσμα των ουρανών και άρχισε να τα φέρνει στον άνθρωπο για να δει πώς θα ονόμαζε το καθένα· και όπως ονόμαζε ο άνθρωπος κάθε ζωντανή ψυχή, αυτό ήταν το όνομά της». (Γένεση 2:19) Η Αγία Γραφή σε καμιά περίπτωση δεν υπονοεί ότι ο πρώτος άνθρωπος, ο Αδάμ, ήταν απλώς μια μυθική μορφή. Αντίθετα, ήταν πραγματικό πρόσωπο—ένας άνθρωπος με σκέψεις και αισθήματα—που μπορούσε να αντλεί χαρά από την εργασία σε εκείνο το παραδεισένιο σπίτι. Κάθε ημέρα, μάθαινε περισσότερα πράγματα σχετικά με τα όσα είχε κατασκευάσει ο Δημιουργός του και σχετικά με το τι είδους πρόσωπο ήταν Αυτός—τις ιδιότητες και την προσωπικότητά του.

Κατόπιν, αφού πέρασε απροσδιόριστο χρονικό διάστημα, ο Θεός δημιούργησε την πρώτη γυναίκα, η οποία θα ήταν η σύζυγος του Αδάμ. Επιπλέον, ο Θεός προσέδωσε περισσότερο σκοπό στη ζωή τους αναθέτοντάς τους τον εξής ουσιώδη διορισμό: «Να είστε καρποφόροι και να πληθυνθείτε και να γεμίσετε τη γη και να την καθυποτάξετε και να έχετε σε υποταγή τα ψάρια της θάλασσας και τα πετούμενα πλάσματα των ουρανών και κάθε ζωντανό πλάσμα που κινείται πάνω στη γη». (Γένεση 1:27, 28) Τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει αυτόν το δηλωμένο σκοπό του Δημιουργού, δηλαδή ότι όλη η γη πρέπει να μετατραπεί σε έναν παράδεισο γεμάτο ευτυχισμένους ανθρώπους οι οποίοι θα ζουν ειρηνικά ο ένας με τον άλλον, καθώς και με τα ζώα.

Το υλικό σύμπαν, περιλαμβανομένου και του πλανήτη μας και της ζωής πάνω σε αυτόν, επιβεβαιώνει ξεκάθαρα τη σοφία του Θεού. Αυτός, λοιπόν, μπορούσε κάλλιστα να προβλέψει ότι υπήρχε πιθανότητα να επιλέξουν μερικοί άνθρωποι έπειτα από καιρό να ενεργήσουν ανεξάρτητα ή στασιαστικά, παρ’ όλο που ο ίδιος ήταν ο Δημιουργός και ο Ζωοδότης. Ένας τέτοιος στασιασμός θα μπορούσε να διακόψει το μεγαλειώδες έργο της διαμόρφωσης ενός παγγήινου παραδείσου. Η αφήγηση λέει ότι ο Θεός έθεσε ενώπιον του Αδάμ και της Εύας μια απλή δοκιμή, η οποία θα τους υπενθύμιζε ότι έπρεπε να είναι υπάκουοι. Ο Θεός είπε πως, αν έδειχναν ανυπακοή, θα έχαναν τη ζωή που τους είχε δώσει. Αποτελούσε εκδήλωση ενδιαφέροντος από μέρους του Δημιουργού το να προειδοποιήσει τους αρχικούς μας προγόνους ότι, αν ακολουθούσαν εσφαλμένη πορεία, αυτό θα επηρέαζε την ευτυχία ολόκληρης της ανθρώπινης φυλής.—Γένεση 2:16, 17.

Όταν τελείωσε η έκτη «ημέρα», ο Δημιουργός είχε επιτελέσει οτιδήποτε ήταν απαραίτητο για να εκπληρώσει το σκοπό του. Μπορούσε δικαιολογημένα να αποκαλέσει όλα όσα είχε κάνει “πολύ καλά”. (Γένεση 1:31) Σε αυτό το σημείο, η Αγία Γραφή εισάγει άλλη μια σημαντική χρονική περίοδο λέγοντας ότι ο Θεός «άρχισε να αναπαύεται την έβδομη ημέρα από όλο το έργο του που είχε κάνει». (Γένεση 2:2) Εφόσον ο Δημιουργός «δεν εξαντλείται ούτε αποκάμνει», γιατί αναφέρεται ότι αναπαύεται; (Ησαΐας 40:28) Αυτό δείχνει ότι έπαψε να κάνει έργα φυσικής δημιουργίας· επιπλέον, αναπαύεται με την έννοια ότι γνωρίζει πως τίποτα, ούτε καν ο στασιασμός στον ουρανό ή στη γη, δεν μπορεί να αποτρέψει την εκπλήρωση του μεγαλειώδους σκοπού του. Έχοντας αυτή την πεποίθηση, ο Θεός ευλόγησε την έβδομη δημιουργική «ημέρα». Άρα τα όσια νοήμονα πλάσματα του Θεού—άνθρωποι και αόρατα πνευματικά πλάσματα—μπορούν να είναι βέβαια ότι στο τέλος της έβδομης «ημέρας» θα βασιλεύει σε ολόκληρο το σύμπαν ειρήνη και ευτυχία.

Μπορείτε να Εμπιστευτείτε την Αφήγηση της Γένεσης;

Αλλά μπορείτε να πιστέψετε πράγματι αυτή την αφήγηση περί δημιουργίας, καθώς και τις προοπτικές που ανοίγει μπροστά σας; Όπως αναφέραμε, οι σύγχρονες γενετικές έρευνες τείνουν προς το συμπέρασμα που καταγράφηκε στην Αγία Γραφή πριν από πολύ καιρό. Επίσης, μερικοί επιστήμονες έχουν παρατηρήσει τη σειρά των γεγονότων που παρουσιάζονται στη Γένεση. Παραδείγματος χάρη, ο φημισμένος γεωλόγος Γουάλας Πρατ σχολίασε: «Αν μου ζητούσαν ως γεωλόγο να εξηγήσω με συντομία σε έναν απλό, ποιμενικό λαό, όπως ήταν οι φυλές στις οποίες απευθυνόταν το Βιβλίο της Γένεσης, τις σύγχρονες απόψεις μας για την προέλευση της γης και την ανάπτυξη της ζωής πάνω σε αυτήν, το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω θα ήταν να ακολουθήσω με ακρίβεια μεγάλο μέρος της γλώσσας του πρώτου κεφαλαίου της Γένεσης». Επίσης, παρατήρησε ότι η σειρά με την οποία αναφέρει η Γένεση την προέλευση των ωκεανών και την ανάδυση της ξηράς, καθώς και την εμφάνιση της θαλάσσιας ζωής, των πτηνών και των θηλαστικών, είναι ουσιαστικά η ίδια με τη διαδοχή των κύριων διαιρέσεων του γεωλογικού χρόνου.

Σκεφτείτε: Πώς κατάφερε ο Μωυσής—πριν από χιλιάδες χρόνια—να παρουσιάσει τα γεγονότα με τη σωστή σειρά, αν οι πληροφορίες του δεν προέρχονταν από τον ίδιο τον Δημιουργό και Σχεδιαστή;

«Μέσω πίστης», δηλώνει η Αγία Γραφή, «αντιλαμβανόμαστε ότι το σύμπαν σχηματίστηκε με το λόγο του Θεού, ώστε τα ορατά προήλθαν από τα αόρατα». (Εβραίους 11:3, Η Νέα Αγγλική Βίβλος [The New English Bible]) Πολλοί δεν είναι διατεθειμένοι να δεχτούν αυτό το γεγονός και προτιμούν να πιστεύουν στην τύχη ή σε κάποια τυφλή διαδικασία η οποία υποτίθεται ότι παρήγαγε το σύμπαν μας και τη ζωή.d Αλλά, όπως είδαμε, υπάρχουν πολλοί και διάφοροι λόγοι οι οποίοι μας κάνουν να πιστεύουμε ότι το σύμπαν και η ζωή πάνω στη γη—περιλαμβανομένης και της δικής μας ζωής—προέρχονται από μια νοήμονα Πρώτη Αιτία, τον Δημιουργό, τον Θεό.

Η Αγία Γραφή αναγνωρίζει με ειλικρίνεια ότι «η πίστη δεν είναι κάτι που το έχουν όλοι». (2 Θεσσαλονικείς 3:2) Αλλά η πίστη δεν είναι ευπιστία. Η πίστη βασίζεται σε ουσία. Στο επόμενο κεφάλαιο, θα εξετάσουμε επιπρόσθετους βάσιμους και πειστικούς λόγους για τους οποίους είναι δυνατόν να έχουμε εμπιστοσύνη στην Αγία Γραφή και στον Μεγαλειώδη Δημιουργό, ο οποίος ενδιαφέρεται για εμάς προσωπικά.

[Υποσημειώσεις]

[Εικόνα στη σελίδα 86]

Δίσκοι σκόνης, όπως αυτός στο γαλαξία NGC 4261, αποδεικνύουν ότι υπάρχουν ισχυρές μαύρες τρύπες, οι οποίες είναι αόρατες. Η Αγία Γραφή αναφέρει ότι υπάρχουν, σε ένα άλλο βασίλειο, πλάσματα ισχυρά αλλά αόρατα

[Εικόνα στη σελίδα 89]

Διάφορα πειράματα επιβεβαίωσαν την επιστημονική θεωρία ότι η μάζα μπορεί να μετατραπεί σε ενέργεια και η ενέργεια σε μάζα

[Εικόνα στη σελίδα 94]

Τα δημιουργικά έργα που έγιναν από την πρώτη ως την τρίτη «ημέρα» έκαναν δυνατή την ανάπτυξη τεράστιας ποικιλίας φυτών

[Εικόνες στη σελίδα 99]

Η Αγία Γραφή περιγράφει με ακριβείς και απλούς όρους τη διαδοχική εμφάνιση των διαφόρων μορφών ζωής πάνω στη γη

[Εικόνα στη σελίδα 101]

“Ως γεωλόγος . . . το καλύτερο που θα μπορούσα να κάνω θα ήταν να ακολουθήσω με ακρίβεια μεγάλο μέρος της γλώσσας του πρώτου κεφαλαίου της Γένεσης”.—Γουάλας Πρατ