Η Άποψη της Αγίας Γραφής

Είναι οι Εβραίοι ο Εκλεκτός Λαός του Θεού;

Η ΚΑΘΙΕΡΩΣΗ μιας πατρίδας για τους Εβραίους το 1948 αποτέλεσε θλιβερό γεγονός για τους θεολόγους του Χριστιανικού κόσμου. Επί αιώνες, πολλοί δίδασκαν ότι οι Εβραίοι (Ιουδαίοι) ήταν καταδικασμένοι να περιπλανιούνται στη γη, εξαιτίας της αμαρτίας τους κατά του Χριστού, και τώρα οι «περιπλανώμενοι Ιουδαίοι» θα έπαυαν πια να περιπλανιούνται.

Καθώς τα πρόσφατα γεγονότα στη Μέση Ανατολή εξακολουθούν να συγκεντρώνουν την προσοχή στον Εβραϊκό λαό, ανακύπτουν τώρα ερωτήματα σχετικά με ζητήματα τα οποία προ πολλού θεωρούνταν ξεκαθαρισμένα. Μήπως οι Εβραίοι εξακολουθούν να είναι ο εκλεκτός λαός του Θεού; Μήπως ο Θεός δείχνει τώρα ειδική εύνοια στους Εβραίους;

Πριν από αιώνες, ο Θεός είπε στους Ισραηλίτες: ‘Αν υπακούσετε αυστηρά στη φωνή μου και φυλάξετε πραγματικά τη διαθήκη μου, τότε θα γίνετε σίγουρα η ειδική μου ιδιοκτησία από όλους τους άλλους λαούς, επειδή ολόκληρη η γη ανήκει σ’ εμένα. Κι εσείς οι ίδιοι θα γίνετε σ’ εμένα βασίλειο ιερέων και άγιο έθνος’. (Έξοδος 19:5, 6, ΜΝΚ) Όλα τα έθνη ανήκαν στον Θεό, αλλά οι Ισραηλίτες μπορούσαν να γίνουν η ειδική του ιδιοκτησία, υπηρετώντας τελικά ως ιερείς για χάρη όλου του ανθρώπινου γένους.

Αλλά ήταν αυτή η ειδική σχέση με τον Θεό χωρίς όρους; Όχι! Ο Θεός είχε πει: ‘Αν υπακούσετε αυστηρά στη φωνή μου . . . τότε θα γίνετε σίγουρα η ειδική μου ιδιοκτησία’. Συνεπώς, το αν θα εξακολουθούσαν να έχουν εκλεκτή σχέση με τον Θεό ήταν θέμα τήρησης κάποιων όρων, εξαρτιόταν από την αδιάκοπη πιστότητά τους σ’ αυτόν.

Δυναμική Πιστοποίηση

Αυτό τονίστηκε από ορισμένα γεγονότα που συνέβηκαν τον όγδοο αιώνα Π.Κ.Χ., στη διάρκεια των ημερών του προφήτη Ωσηέ. Παρά το ότι είχαν λάβει ειδική εύνοια ως εκλεκτός λαός του Θεού, οι περισσότεροι Ισραηλίτες εγκατέλειψαν την αληθινή λατρεία του Ιεχωβά. Ποια ήταν η αντίδραση του Ιεχωβά; «Δεν θέλω ελεήσει πλέον τον οίκον Ισραήλ αλλά θέλω σηκώσει αυτούς διόλου. . . . Σεις δεν είσθε λαός μου και εγώ δεν θέλω είσθαι υμών». (Ωσηέ 1:6, 9) Έτσι, αυτοί οι αποστάτες Ισραηλίτες δεν θα εξακολουθούσαν να έχουν την εύνοια του Θεού. Μόνο ένα πιστό υπόλοιπο θα είχε κάποια μέρα το προνόμιο να αποκατασταθεί και να λάβει και πάλι θεϊκές ευλογίες.—Ωσηέ 1:10.

Πιστός σ’ αυτή την προφητεία, ο Θεός επέτρεψε να πάρουν τους Ισραηλίτες αιχμάλωτους οι εχθροί τους και να καταστραφεί ο ναός τους, καταδεικνύοντας μ’ αυτόν το δυναμικό τρόπο ότι εκείνοι έχασαν την επιδοκιμασμένη σχέση που είχαν μ’ αυτόν. Μόνο ένα πιστό υπόλοιπο Ισραηλιτών (που τότε ήταν γνωστοί ως Ιουδαίοι) επέστρεψαν από την αιχμαλωσία το 537 Π.Κ.Χ. και ξανάχτισαν το ναό του Ιεχωβά, απολαμβάνοντας για μια ακόμα φορά την εύνοια του Ιεχωβά ως ο εκλεκτός του λαός.

Μόνο ‘Ένα Υπόλοιπο’ Μένει Πιστό

Ωστόσο, στους επόμενους αιώνες, οι Ιουδαίοι επηρεάστηκαν κατά πολύ από την ελληνική φιλοσοφία—λόγου χάρη την Πλατωνική διδασκαλία για την αθάνατη ψυχή—κάτι που είχε καταστροφικές συνέπειες για τη λατρεία τους. Αυτή η λατρεία δεν επρόκειτο ποτέ ξανά να βασιστεί μόνο στις διδασκαλίες του Μωυσή και των Εβραίων προφητών.

Θα εξακολουθούσε ο Ιεχωβά να θεωρεί τους Εβραίους εκλεκτό του λαό; Ο Ιησούς, επειδή διαπίστωσε ότι πολλοί είχαν κάποτε αποστατήσει από την ανόθευτη λατρεία του Ιεχωβά, είπε: «Θέλει αφαιρεθή αφ’ υμών η βασιλεία του Θεού και θέλει δοθή εις έθνος κάμνον τους καρπούς αυτής». (Ματθαίος 21:43) Η πλειονότητα δεν πρόσεξε αυτή την προειδοποίηση, συνέχισε την αποστατική της πορεία και απέρριψε τον Ιησού ως τον χρισμένο του Ιεχωβά. Ως εκ τούτου, πριν περάσει πολύς καιρός ο Θεός επέτρεψε να καταστραφεί ο ξαναχτισμένος ναός, το 70 Κ.Χ. (Ματθαίος 23:37, 38) Μήπως αυτό σήμαινε ότι ο Θεός απέρριπτε τώρα όλους τους Ιουδαίους;

Αυτό το εξήγησε ο Παύλος, ένας Ιουδαίος απόστολος του Χριστού: «Δεν απέρριψεν ο Θεός τον λαόν αυτού, τον οποίον προεγνώρισεν. . . . Και επί του παρόντος καιρού απέμεινε κατάλοιπόν τι [ένα υπόλοιπο, ΜΝΚ] κατ’ εκλογήν χάριτος [παρ’ αξία καλοσύνης, ΜΝΚ]». (Ρωμαίους 11:2, 5) Όπως μπορεί να προσκληθούν πολλοί σε μια γαμήλια τελετή, αλλά να την παρακολουθήσουν μόνο λίγοι, έτσι ακριβώς και ο Θεός είχε προσκαλέσει ολόκληρο το Ιουδαϊκό έθνος να έχει μια ειδική σχέση μ’ εκείνον, αλλά μόνο ένα υπόλοιπο απ’ αυτούς διατήρησαν αυτή την ειδική στενή σχέση μέσω της πιστότητάς τους. Η επιείκεια του Θεού ήταν πράγματι εκδήλωση παρ’ αξία καλοσύνης!

Ο ‘Ου Λαός μου’ Γίνεται ‘Λαός μου’

Μ’ αυτό το πιστό Ιουδαϊκό υπόλοιπο ενώθηκαν σύντομα και μη Ιουδαίοι, που επιθυμούσαν κι αυτοί να υπηρετήσουν τον Θεό. Παρά το ότι οι πρόγονοί τους δεν είχαν κάποια ειδική σχέση μ’ αυτόν, ο Ιεχωβά ήταν τώρα πρόθυμος να δεχτεί αυτούς τους πιστούς μη Ιουδαίους ως λαό του. Σημειώνοντάς το αυτό, ο Παύλος έγραψε: «Τι δε, αν ο Θεός, . . . εκάλεσεν [ημάς] ουχί μόνον εκ των Ιουδαίων αλλά και εκ των [μη Ιουδαϊκών] εθνών; Καθώς και εν τω Ωσηέ λέγει· Θέλω καλέσει λαόν μου τον ου λαόν μου».—Ρωμαίους 9:22-25.

Έτσι, Ιουδαίοι και μη Ιουδαίοι μπορούσαν να αποτελούν τον εκλεκτό λαό του Θεού, με την προοπτική να υπηρετήσουν ως ιερείς για χάρη του υπόλοιπου ανθρώπινου γένους. Μιλώντας σε πιστούς λάτρεις που προέρχονταν από διάφορα έθνη, ο Χριστιανός απόστολος Πέτρος, ένας εκ γεννετής Ιουδαίος, έγραψε: «Σεις . . . είσθε γένος εκλεκτόν, βασίλειον ιεράτευμα, έθνος άγιον, λαός τον οποίον απέκτησεν ο Θεός [λαός για ειδική ιδιοκτησία, ΜΝΚ] . . . Οι ποτέ μη όντες λαός, τώρα δε λαός του Θεού». (1 Πέτρου 2:9, 10) Αυτό ήταν το «έθνος»—ένας λαός με θεϊκές ιδιότητες—που, όπως είπε ο Ιησούς, θα παρήγε τους ‘καρπούς της βασιλείας του Θεού’ και συνεπώς θα απολάμβανε ειδική σχέση με τον Ιεχωβά.—Ματθαίος 21:43.

Όταν ο Θεός εξέλεγε αυτούς τους μελλοντικούς ιερείς, αυτό που ζητούσε ήταν πίστη και δίκαιη διαγωγή, κι όχι κάποια ειδική καταγωγή. Όπως είχε παρατηρήσει ο Πέτρος: «Δεν είναι προσωπολήπτης ο Θεός, αλλ’ εν παντί έθνει, όστις φοβείται αυτόν και εργάζεται δικαιοσύνην, είναι δεκτός εις αυτόν».—Πράξεις 10:34, 35.

Συνεπώς, ο Θεός δεν αποδίδει πια ειδική εύνοια σε κανέναν με βάση την καταγωγή του. Χορηγεί σε ανθρώπους απ’ όλα τα έθνη την ευκαιρία να δημιουργήσουν μια σχέση μαζί του. Είθε εμείς να δείξουμε ότι επιθυμούμε να είμαστε λαός του Θεού, με την πίστη και τη διαγωγή μας.