ΣΥΜΠΟΝΙΑ
Η συναίσθηση του πόνου ή των δεινών που πλήττουν κάποιον άλλον σε συνδυασμό με την επιθυμία για ανακούφιση από αυτά. Μία από τις εβραϊκές λέξεις που μεταδίδει την έννοια της συμπόνιας είναι το ρήμα χαμάλ, το οποίο σημαίνει «νιώθω (δείχνω) συμπόνια· λυπάμαι κάποιον ή κάτι». (Εξ 2:6· Μαλ 3:17· Ιερ 50:14) Το ρήμα οἰκτείρω του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου σημαίνει «δείχνω συμπόνια», ενώ το ουσιαστικό οἰκτιρμός αναφέρεται στο εσωτερικό αίσθημα της συμπόνιας, ή αλλιώς του τρυφερού ελέους. (Ρω 9:15· 12:1· 2Κο 1:3· Φλπ 2:1· Κολ 3:12· Εβρ 10:28) Η λέξη σπλάγχνα του πρωτότυπου ελληνικού κειμένου εμπεριέχει την έννοια της τρυφερής συμπόνιας.—1Ιω 3:17.
Το εξοχότερο παράδειγμα συμπόνιας είναι ο ίδιος ο Ιεχωβά. Αυτό καταδεικνύεται παραστατικά από την πολιτεία του με τους Ισραηλίτες. Ο Ιεχωβά δεν τους λυπόταν απλώς όταν περνούσαν στενοχώριες στην Αίγυπτο, αλλά και τους διέσωσε τελικά από τα χέρια των καταπιεστών τους και τους φρόντισε στοργικά στην έρημο. (Ησ 63:7-9) Παρότι κατρακυλούσαν επανειλημμένα στην απιστία αφότου εγκαταστάθηκαν στην Υποσχεμένη Γη, εκείνος τους απελευθέρωνε ξανά και ξανά από τα χέρια των εχθρών τους, ανταποκρινόμενος στις κραυγές τους για βοήθεια.—Κρ 2:11-19.
Στο τέλος, όμως, οι Ισραηλίτες έφτασαν σε ένα σημείο στο οποίο δεν υπήρχε πια δυνατότητα μετάνοιας. Επιδίδονταν στην ειδωλολατρία σε μεγάλη κλίμακα, φέρνοντας είδωλα ακόμη και μέσα στο αγιαστήριο του Ιεχωβά και μολύνοντάς το. Ο λαός συνέχισε να εμπαίζει τους προφήτες και να καταφρονεί το λόγο του Ιεχωβά. Ο Ύψιστος δεν μπορούσε πλέον να τους δείχνει συμπόνια. Έτσι λοιπόν, τους εγκατέλειψε στα χέρια του Βασιλιά Ναβουχοδονόσορα, εκτελώντας την κρίση που είχε εξαγγελθεί εκ των προτέρων μέσω των προφητών.—2Χρ 36:15-17· Ιερ 13:14· 21:7· Ιεζ 5:11· 8:17, 18.
Πότε Δεν Πρέπει να Εκδηλώνεται. Όλοι όσοι έχουν γνωρίσει πραγματικά τον Ιεχωβά αγωνίζονται να είναι συμπονετικοί μιμούμενοι εκείνον. (Εφ 4:32–5:1) Παρ’ όλα αυτά, υπάρχουν περιπτώσεις στις οποίες η εκδήλωση συμπόνιας είναι άτοπη. Όταν κάποιοι εμμένουν στην αμαρτία και εναντιώνονται ηθελημένα στις δίκαιες οδούς του Ιεχωβά, θα ήταν λάθος να τους προστατέψει κανείς συμπονετικά από την ποινή που αρμόζει στην πορεία τους.—Δευ 13:6-11· Εβρ 10:28.
Το να ενδώσει κάποιος στην πίεση να δείξει συμπόνια όταν κάτι τέτοιο αντιβαίνει στο θέλημα του Θεού μπορεί να έχει σοβαρές συνέπειες. Αυτό φαίνεται από τα όσα συνέβησαν στον Βασιλιά Σαούλ. Είχε φτάσει ο καιρός για την εκτέλεση της θεϊκής κρίσης κατά των Αμαληκιτών, του πρώτου λαού που επιτέθηκε απρόκλητα στους Ισραηλίτες μετά την αναχώρησή τους από την Αίγυπτο. Ο Σαούλ είχε λάβει εντολή να μην τους δείξει συμπόνια. Ενδίδοντας στην πίεση των υπηκόων του, δεν εκτέλεσε πλήρως την εντολή του Ιεχωβά, γι’ αυτό και ο Ιεχωβά τον απέρριψε από βασιλιά. (1Σα 15:2-24) Το να καλλιεργεί κανείς βαθιά εκτίμηση για την ορθότητα των οδών του Ιεχωβά και το να θέτει την οσιότητα προς Εκείνον πάνω από οτιδήποτε άλλο μπορεί να τον αποτρέψει από το να σφάλει, όπως έκανε ο Σαούλ, και από το να χάσει τη θεϊκή επιδοκιμασία.