ΣΚΟΡΠΙΟΣ

[εβρ. κείμενο, ‛ακράβ· ελλ. κείμενο, σκορπίος].

Μικρό ζώο (αραχνίδιο, πλάσμα το οποίο οι βιολόγοι δεν συμπεριλαμβάνουν στα έντομα) που κατατάσσεται στην ίδια ομοταξία με τις αράχνες. Ανόμοια, όμως, με άλλα αραχνίδια, ο θηλυκός σκορπιός είναι ζωοτόκος, όχι ωοτόκος.

Ο σκορπιός διαθέτει οχτώ βαδιστικά πόδια, μακρόστενη ουρά αποτελούμενη από δακτυλίους η οποία απολήγει σε καμπύλο δηλητηριώδες κεντρί, καθώς επίσης ένα ζευγάρι λαβίδες όμοιες με του αστακού, εξοπλισμένες με υπερευαίσθητα τριχίδια. Η ουρά είναι συνήθως αναδιπλωμένη προς τα εμπρός, πάνω από τη ράχη του σκορπιού, ταλαντεύεται δε προς όλες τις κατευθύνσεις. Ο σκορπιός χρησιμοποιεί το κεντρί του για άμυνα καθώς και για να εξασφαλίζει τη λεία του. Αρπάζει το θύμα με τις δαγκάνες του και κατόπιν, αν χρειαστεί, το θανατώνει τσιμπώντας το με το κεντρί του. Όντας νυκτόβιο ζώο, περνάει την ημέρα κρυμμένος κάτω από πέτρες, μέσα σε χαραμάδες και ρωγμές κτιρίων, ακόμη δε και κάτω από χαλάκια και κρεβάτια, ενώ όταν νυχτώνει βγαίνει για να αναζητήσει την τροφή του που συνίσταται σε αράχνες και έντομα.

Από τις 600 και πλέον ποικιλίες σκορπιών, το μέγεθος των οποίων κυμαίνεται γενικά από 2,5 εκ., ή και λιγότερο, ως 20 εκ., στην Παλαιστίνη και στη Συρία έχουν παρατηρηθεί περίπου δώδεκα είδη. Μολονότι το κεντρί του σκορπιού συνήθως δεν είναι θανατηφόρο για τους ανθρώπους, υπάρχουν αρκετές ποικιλίες με δηλητήριο αναλογικά ισχυρότερο από αυτό που διαθέτουν πολλές επικίνδυνες οχιές της ερήμου. Το πιο δηλητηριώδες από τα είδη που υπάρχουν στο Ισραήλ είναι ο κίτρινος σκορπιός Leiurus quinquestriatus. Ο έντονος πόνος που προκαλείται από το τσίμπημα του σκορπιού τονίζεται στα εδάφια Αποκάλυψη 9:3, 5, 10, όπου οι συμβολικές ακρίδες λέγεται ότι έχουν εξουσία «ίδια με την εξουσία την οποία έχουν οι σκορπιοί της γης» και ότι είναι ικανές να βασανίσουν τους ανθρώπους σαν το «σκορπιό όταν χτυπήσει άνθρωπο».

Οι σκορπιοί ήταν κοινοί στην έρημο του Ιούδα και στη Χερσόνησο του Σινά με τη «φοβερή [της] έρημο». (Δευ 8:15) Μάλιστα κάποιος ανήφορος στο νοτιοανατολικό σύνορο του Ιούδα, ΝΔ του νότιου άκρου της Νεκράς Θαλάσσης, ονομαζόταν Ακραββίμ (που σημαίνει «Σκορπιοί»).—Αρ 34:4· Ιη 15:3· Κρ 1:36.

Στα εδάφια 1 Βασιλέων 12:11, 14 και 2 Χρονικών 10:11, 14, ο εβραϊκός όρος ‛ακραμπίμ, που αποδίδεται «βούρδουλες βασανισμού», σημαίνει κατά κυριολεξία «σκορπιοί». Το όργανο τιμωρίας στο οποίο παραπέμπουν αυτά τα εδάφια ίσως ήταν ένας βούρδουλας εφοδιασμένος με ακίδες.

Χρησιμοποιώντας μια παραβολή για να δείξει ότι ο ουράνιος Πατέρας του θα έδινε άγιο πνεύμα σε εκείνους που του ζητούσαν, ο Ιησούς Χριστός επισήμανε ότι ένας ανθρώπινος πατέρας δεν θα έδινε στο γιο του σκορπιό αν εκείνος ζητούσε αβγό. (Λου 11:12, 13) Στους 70 μαθητές που απέστειλε, ο Ιησούς έδωσε εξουσία πάνω σε βλαβερά πράγματα, τα οποία συμβολίζονται από τα φίδια και τους σκορπιούς.—Λου 10:19· παράβαλε Ιεζ 2:6.